Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2021
- 277 pagina's
- Uitgeverij: Ambo Anthos
Flaptekst
Zachtop lachen van Malou Holshuijsen gaat over een jonge vrouw met galgenhumor, een dode Indische oma en een groot talent zich laconiek en luidkeels door het leven te bewegen.
Als ze van het ene op het andere moment ’s nachts bang is om te gaan slapen en zich overdag niet meer in het verkeer durft te begeven, wordt ze geconfronteerd met de tekortkomingen van haar oh zo humoristische kijk op de werkelijkheid. Geheel onvrijwillig maakt Malou de balans op. Waar komt haar grenzeloze sarcasme nou werkelijk vandaan? En wat heeft het familiemotto, ‘eten is zilver en zwijgen is goud’ met dit alles te maken?
Zachtop lachen van Malou Holshuijsen is een rauwe dialoog tussen een psycholoog en een patiënt-in-ontkenning over een allesbepalend geheim, afgewisseld met het tenenkrommende verhaal van een op het oog zorgeloos bestaan.
Eerste zin
‘Maar gisteren noemde ze je een klootzak,’ zegt Viktor wanneer ik hem vertel dat de cliënt met wie ik gister nog ruzie-met-een-knipoog maakte vandaag haar hoofd op mijn schouder liet leunen en ‘Ik hou van jou’ zei.Samenvatting
Begin
De 33-jarige Malou, komend van haar werk, is getuige van een zelfmoord op een station. Een vrouw springt plots voor de trein. Op dat moment luistert ze naar de muziek van Spinvis.
De gifbeker
Malou (33) heeft de laatste tijd ineens last gekregen van slapeloosheid en angsten in het verkeer, ze slikt kalmerende middelen en raadpleegt ook een psychologe. Ze hangt tijdens de eerste gesprekken de bijdehante tante uit en maakt voortdurend harde grappen. De psychologe geeft echter geen krimp. Er moet in het verleden iets zijn geweest, waardoor die verdrongen angsten zich ineens manifesteren. Tussen alle gesprekken met de psychologe door krijgt de lezer een inkijkje in het verleden van Malou.
Verleden: oma Helena, Malou en Rob "Houwop"
Oma Helena heeft een Indisch verleden; ze heeft in een jappenkamp gezeten. Maar het is in de familie niet de gewoonte over leed te praten. Er wordt liever gezwegen. Rob Houwop is de stiefopa van Malou, de eerste man van Helena is gestorven en Helena's vader heeft aan de Birmaspoorweg moeten werken.
Malou heeft een vier jaar jonger broertje Thomas die na een mislukt karaoke-optreden "Ans" wordt genoemd. Malou heeft een hartsvriendin Madé die ook uit een Indische familie komt, waar ook het zwijgen de boventoon voert.
Opa Rob is een nare man die weinig hartelijk met Malou omgaat. Oma kan lekker Indisch koken, maar geniet er zelf ook erg van. Ze is daardoor heel dik geworden.
Gifbeker-vervolg-
De psychologe probeert informatie over de familie los te krijgen bij Malou, maar dat lukt niet. Bij Malou is bovendien recent baarmoederhalskanker ontdekt. Ze onthult ook al dat er een ongeluk is gebeurd met haar beste vriendin, maar ze vertelt nog niet hoe dat in zijn werk is gegaan.
De psycholoog vermoedt dat Malou lijdt aan een PTSS. Malou gaat zich daarover oriënteren, belooft ze. De vrouw vraagt ook aan Malou, waarom ze zelf niet het stilzwijgen in de familie heeft doorbroken door vragen aan oma Helena te stellen. Malou zou dat niet willen.
Verleden-vervolg
Rob "Houwop" lijdt steeds meer aan alzheimer en wordt in een verpleeghuis opgenomen. Ans (18) en Malou (22) gaan op verzoek van oma bij hem op bezoek. Hij heeft het er op een bepaald moment over dat hij Joodse onderduikers in het gebouw heeft gezien. Moet hij ze niet aangeven? Ze zijn er beiden erg boos over.
Een week later ziet Malou haar oma naakt. Ze is hard gevallen en heeft haar rug bezeerd; ze wast zich staande bij de kraan. Ze laat zich daarna toch opnemen in een verpleeghuis. Malou en Thomas ruimen haar spullen in het koophuis op, en ontdekken de verborgen pornofilms van Rob.
Oma krijgt later een longontsteking en Malou overtuigt haar ervan dat ze naar het ziekenhuis moet. Ze overleeft het echter niet. Hilarisch is daarna de opmerking van de begrafenisondernemer dat ze te zwaar is voor het crematorium in Westerveld. Met galgenhumor vertelt Malou dat de kist opnieuw moet worden open gemaakt, omdat er nog een tekening van een kleinkind moet worden toegevoegd. Malou zelf is op dat moment 26 jaar.
Gifbeker-vervolg- (slok 6, 7, 8, 9)
De psychologe heeft het er met Malou over dat ze lijdt aan een transgenerationeel trauma d.w.z. dat een trauma dat een vorige generatie heeft meegemaakt, wordt doorgegeven aan een volgende generatie. Ze stelt voor dat ze Malou met een experiment van haar angsten probeert af te krijgen. Het opnieuw doorleven wat er in het verleden is gebeurd, kan ervoor zorgen dat de spanningen in je huidige bestaan verminderd worden. Je moet dan precies vertellen wat er op die dag van het trauma gebeurd is.
Verleden-vervolg
Malou is 29 jaar als ze de as van oma Helena terug wil brengen naar Indië. [ Niet Indonesië] Ze gebruikt een tupperwaredoosje en rijdt met een daar opgeduikelde knappe man naar een mooie plek waar ze de as kan droppen. De man die haar ook scooter leert rijden, bekent na een seksrijk avontuur met haar, dat hij thuis een vrouw en kind heeft.
Door de therapie met de psychologie moet Malou herbeleven wat er met Madé is gebeurd. Madé is in die periode uit de kast gekomen met o.a. automutilatie en met haar lesbische geaardheid. Wanneer Malou haar op een mistige dag ophaalt om naar school te gaan, wordt Madé gegrepen door een tweede passerende trein, nadat ze de spoorbaan was opgefietst. Malou had die dag het voorval niet willen erkennen. Als je immers geen lichaam hebt gezien, is het misschien niet gebeurd. Tegen iedereen ontkent ze dat ze samen naar school waren gereden.
Gifbeker -vervolg- (slok 12 en 13)
Door de therapie van de psychologe komen bij Malou de gevoelens los. Voor het eerst sinds het ongeluk laat ze verdriet toe. Ze vertelt dat ze ook werd geïmponeerd door een zin van Connie Palmen in I.M. over de dood van haar man Ischa Meijer. (blz. 257 :"Op weg naar huis moest ze niet huilen. Als ik straks bij hem ben weet hij dat het een vergissing is om dood te zijn, dacht ze.")
Ze weet ook zeker dat Madé geen zelfmoord heeft willen plegen. Ze vertelt ook dat ze haar gevoelens nu wel wil delen met een ander, bijv. Viktor, haar nieuwe vriend. Ze hoort bovendien van de specialist dat ze na de behandeling met laserstralen ook "schoon" is van haar baarmoederhalskanker. Ze belt meteen Viktor om het goede nieuws te delen.
Maar in Gifbeker, slok 14, nodigt de psychologie haar weer uit om langs te komen, nadat Malou de zelfmoord van de voor de trein springende vrouw heeft ervaren.
Einde
De 33-jarige Malou, komend van haar werk, is getuige van een zelfmoord op een station. Een vrouw springt voor de trein. Op dat moment luistert ze naar de muziek van Spinvis. Ze belt haar nieuwe vriend Viktor die haar aanraadt terug te lopen naar haar werk. Hij zal haar daar komen ophalen.
Personages
Malou
Malou is als ze het verhaal aan de lezer vertelt 33 jaar. Ze werkt op "een redactie", maar doet ook twee keer per week werkzaamheden op een zorglocatie met mensen die een verstandelijke beperking hebben. Twee jaar daarvoor is ze flink van slag geweest: ze sliep slecht en was bang dat haar iets in het verkeer zou overkomen. Tranquillizers (pammetjes) zijn niet de oplossing, vindt ze. Intussen heeft ze ook het bericht gekregen dat ze baarmoederhalskanker heeft. Ze zoekt na een doorverwijzing van de huisarts hulp bij een psychologe. Maar in het begin geeft ze zich niet gemakkelijk bloot en probeert vaak met grappen haar situatie te relativeren. De therapeute trapt er niet in en stelt een nieuwe therapie voor, waarbij Malou het verleden (de dood van haar beste vriendin) opnieuw moet verwerken. Dat lukt uiteindelijk. Ze durft eindelijk iets te voelen en ze kan nu ook beseffen dat ze zich bij andere mensen zoals Viktor veilig kan voelen. Ze lijkt nu een serieuzere periode in haar leven tegemoet te gaan, daarvóór leefde ze een beetje voor het 'vaderland weg.' Malou heeft een prima relatie met haar broertje Thomas. Ook met haar oma kan ze goed overweg. Ze heeft er een reis voor over om de as van haar grootmoeder op haar eigen geboortegrond te verstrooien.
Oma Helena
Oma Helena is een typische afspiegeling van mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog geleden hebben onder de Japanse bezetting. Het lijkt erop dat die mensen collectief hebben afgesproken dat ze er in hun familie niet over zullen vertellen. Hun motto is "Eten is zilver en zwijgen is goud." Ze zorgen ervoor dat er bij familiebijeenkomsten lekker (en veel) te eten is, er wordt gedronken en gelachen, maar nooit echt gesproken. Dat doet Malou ook niet met haar oma. Ze wil haar niet in verlegenheid brengen, zegt ze tegen haar psychologe. Oma is ook erg eigenwijs, heeft een tweede man genomen, omdat ze ook ruzie met iemand moet kunnen maken. Die kan ze overigens best goed de baas. Een typische karaktertrek van oma Helena is dat ze zegt dat ze niet veel eet, maar in werkelijkheid veel snoept en alle restjes opeet, (eten wordt nooit weggegooid door mensen die in een kamp hebben gezeten) waardoor ze aan het einde van haar leven moddervet is.
Quotes
"Oma Helena is de moeder van mijn moeder en opa Rob Houwop is haar stiefvader. Mijn moeder ziet haar moeder en stiefvader niet veel. Alleen als tante Lia uit Antwerpen er is gaat ze op visite. Vroeger zijn hier in huis nare dingen gebeurd waar ik niks over mag weten. Als mijn moeder er iets over zegt is dat per ongeluk. Soms verspreekt ze zich over Rob Houwop en roept ze iets lelijks over hem." Bladzijde 15
"Kun je vertellen waarom je hier bent? Ik heb een brief, van mijn huisarts. Het is een doorverwijzing. Ik kreeg ook pillen. Het zijn pammetjes. Heb je die nu geslikt? Die pillen? Ja. Ik mag er drie per dag. En heel soms als ik ’s nachts wakker word neem ik er nog een extra. Zonder de pillen durf ik niet naar bed, en fietsen wordt ook steeds moeilijker." Bladzijde 20
"Trans gene-rationeel. Wat is dat? Het fenomeen waarbij angst, pijn en verlies van generatie op generatie worden doorgegeven. Dus de pijn van jouw oma Helena heeft ze doorgegeven aan jouw moeder. En jouw moeder weer aan jou. Onbewust, misschien juist door er nooit over te praten." Bladzijde 123
"Hardop lachen terwijl ik oma Helena ga uitstrooien zou volstrekt idioot zijn. Ik trek de deksel van het bakje en ga met mijn handen door het grove gruis. Ik voel aan de overgebleven botrestjes. Dan tel ik af en strooi ik mijn oma Helena uit over haar geboortegrond." Bladzijde 166
"Madé en ik fietsten allebei vaak tussen de spoorbomen door. Volgens mij ben ik ermee begonnen. Zij had pech, want ze fietste door. Ze stak te snel over. Achter de voorbijgereden trein kwam nog een trein. Door de klap ben ik niet gaan fietsen, anders was ik haar gevolgd. Zoals we dat altijd deden. Wij volgden elkaar. Het was geen zelfmoord, dat weet ik zeker." Bladzijde 266
Thematiek
De verwerking van een ptss -gebeurtenisIn deze roman staat centraal het grote geheim en het grote probleem van Malou dat haar in haar jeugd is overkomen. Toen ze vijftien jaar was, had ze haar vriendinnetje Madé voor haar ogen zien verongelukken. Eigenlijk ook niet, want Madé was na het passeren van de eerste trein de spoorwegovergang opgestapt, toen er een tweede trein aankwam. Malou heeft alleen de klap gehoord, maar nooit het meegesleepte lichaam van Madé gezien. Als je een dode niet erkent, bestaat het verschijnsel niet. Jaren later krijgt ze angsten: als ze niet kan slapen, maar ook in haar dromen. Ze durft de straat niet meer op uit angst dat ze een ongeluk krijgt. Tijdens de therapie (zeventien jaar later) wordt er door de psychologe een methode gebruikt waardoor het ongeluk bij Malou wordt opgeroepen. Eindelijk kan Malou daarna doorvoelen wat er destijds is gebeurd. Daardoor kan ze zich ook eindelijk geven aan andere mensen bij wie ze zich veilig kan voelen, bijv. aan Viktor, een nieuwe vriend.
Motieven
De dood
De dood speelt een rol in het verhaal. In het eerste hoofdstuk wordt al vermeld dat er een vrouw voor de trein springt. In de jeugd van Malou is haar vriendinnetje Madé op weg naar school verongelukt. Oma Helena gaat dood wanneer ze een longontsteking oploopt en Malou ervoor zorgt dat ze in het ziekenhuis wordt opgenomen. Malou maakt een reis naar Indonesië om daar een beetje as van haar oma te verstrooien. In het verleden is de vader van oma Helena bij de bouw van de Birmaspoorweg om het leven gekomen.
Zelfmoord
In het verhaalheden pleegt een vrouw zelfmoord door voor de trein te springen. Malou is er getuige van. Dat doet haar terugdenken aan de dag dat haar beste vriendin Madè werd gepakt door een trein. Volgens andere mensen uit haar omgeving ook een geval van zelfmoord, omdat Madé een lesbisch meisje was. Maar Malou weet zeker dat het geen zelfmoord is.
Tweede wereldoorlog
Oma Helena heeft in een jappenkamp gezeten, maar wil daar eigenlijk nooit over praten. Indische mensen hebben- zo lijkt het- collectief besloten over die wrede gebeurtenissen weinig in de familiekring te vertellen. Maar de oorlog speelt wel een rol in haar gedrag en in haar opmerkingen.
Alzheimer
Stiefopa Rob Houwop lijdt al vroeg aan alzheimer. Zijn verblijf in het verpleegtehuis wordt door Malou met zwarte humor beschreven.
Broer-zusrelatie
Malou en Thomas kunnen erg goed met elkaar opschieten. Thomas is vier jaar jonger. Maar hij zit vol met grappen. Ze noemen hem altijd "Ans", omdat hij ooit bij een mislukte karaoke "Ans Vogeltjesdans" werd genoemd.
Familiebetrekkingen
De relaties in de familie van oma Helena zijn niet heel erg sterk. De moeder van Malou wil niet zo graag over de vloer komen bij haar moeder die na de oorlog en de dood van haar eerste man met een andere man Rob is getrouwd. Ze gaat alleen op bezoek als ook tante Lia uit Antwerpen overkomt. In de familie wordt Rob "Houwop" genoemd, want het is een verschrikkelijke zeiksnor. Hij is niet vriendelijk tegen de kleinkinderen, die niets van hem mogen. Malous moeder heeft hem bij een ruzie wel eens de bril van zijn neus geslagen. Malou kan wel goed met haar oma opschieten en ze kan later dan ook wel dingen van haar gedaan krijgen. Als teken van hun goede verstandhouding kun je ook de poging van Malou zien om de as van oma in Indië uit te strooien. Ook over de relatie tussen Malou en haar eigen moeder wordt niet veel verteld.
Geheim
Er spelen allerlei geheimen een rol. Malou heeft nooit openlijk willen vertellen dat ze van het ongeluk van Madé getuige is geweest. Ze heeft steeds gezegd dat ze te laat was en in haar eentje naar school gereden was. Een ander geheim is dat oma Helena niets over de gruwelen van de Japanse overheersing wil vertellen. ("Eten is zilver, zwijgen is goud") Opa Rob Houwop had een geheime pornoverzameling op zolder verborgen. De tijdelijke reisvriend van Malou in Indonesië (Tim) biecht op de laatste dag aan haar op dat hij thuis een vrouw en een kind heeft. De familie van Madé heeft ook een geheim te verbergen. ( de dood van haar eerder geboren zusje Layla) Madé weet niet waaraan het meisje is gestorven.
Ernstige ziekte
Tijdens Malous angstperiode (ze durft de straat niet op) hoort ze ook nog dat ze baarmoederhalskanker heeft. Het is erg spannend voor haar welke methode van therapie wordt gekozen. Bij één van de vormen (bijvoorbeeld een lasertherapie) zou ze later eventueel nog kinderen kunnen krijgen. In een van de laatste hoofdstukken hoort ze van de specialist dat ze "schoon" is. Heel fijn om dat goede nieuws meteen aan Viktor te kunnen vertellen.
Vriendschap
Malou en Madé zijn BFF's. Vanaf hun zesde jaar tot aan de vroege dood van Madé spelen ze met elkaar. Ze zitten in dezelfde klas op school en fietsen er altijd samen naar toe. Het zijn beiden meisjes uit gezinnen met een Indisch verleden. Malou weet ook dat Madé haar armen bekrast en uiteindelijk heeft Madé ook recent verteld dat ze op meisjes valt . Vlak voor haar dood heeft ze een afspraak gemaakt met een ander meisje.
Opdracht
Lieve Hannie Rijbroek-de Keijser,
Sorry dat ik je niet heb kunnen thuisbrengen.
(Later in de roman komt deze opdracht letterlijk terug als Malou afscheid moet nemen van haar oma Helena)
Titelverklaring
Lachen is een werkwoord dat heel veel keer in deze roman wordt gebruikt. Zeker als je de varianten "glimlachen, uitlachen" meetelt. Malou houdt er net als haar broer van om grappen te maken: soms zijn ze wat flauw, soms erg scherp. Als een soort schild gebruikt Malou grappen in de therapeutische gesprekken met haar psychologe. Maar die trapt er niet in.
De titel "Zachtop lachen" lijkt een neologisme (een nieuw woord). Het tegenovergestelde "Hardop lachen"gebruiken we in onze taal veel meer. In de tekst komt het bijvoorbeeld voor als Malou de as van oma Helena gaat uitstrooien. ( blz. 166 : "Hardop lachen terwijl ik oma Helena ga uitstrooien zou volstrekt idioot zijn.")
Maar ook "Zachtop lachen" komt letterlijk in de tekst voor: in een gesprek met haar nieuwe vriend Viktor bijvoorbeeld: (Blz. 196 : "Weer hoor ik hem zachtop lachen."
Ook in de slotpassage komt "Zachtop lachen"terug. (blz. 276: "Arm, arm mokkeltje", zegt ze weer. Opeens moet ik lachen. Zachtop maar steeds harder.")
Omdat het in de context staat van een feel-good-einde lijkt Malou haar problemen symbolisch overwonnen te hebben.
Structuur & perspectief
Verhaalheden en verleden lopen in deze roman steeds door elkaar heen. In het verhaalheden, de ik-verteller is dan ongeveer 33 jaar, is het plotseling misgegaan met haar en gaat ze onder behandeling van een psycholoog zoeken naar wat er in het verleden voor het PTSS-syndroom heeft gezorgd. Tussen de hoofdestukken over de bezoeken aan de psycholoog die in de roman "De gifbeker" worden genoemd, (waarbij elk bezoek een "slok"wordt genoemd) vertelt Malou oover het verleden van haar familie. Haar oma is Indisch en heeft in een jappenkamp gezeten. Maar in het verleden van Malou is ook iets ernstigs gebeurd. Dat moet opgehaald worden in de therapie bij de psychologe.
De structuur lijkt wat ingewikkeld, maar de lezer wordt geholpen door de vermelding hoe oud de verteller steeds in elk hoofdstuk is. Zo ontstaat een levensgeschiedenis van Malou die van zes jaar tot ongeveer drieëndertig jaar loopt.
Decor
Het decor is Amsterdam waar Malou nu woont. Maar vroeger woonde ze in een klein dorp.
Malous oma Helena heeft een Indisch verleden en heeft o.a. in een jappenkamp gezeten. Malou gaat na de dood van haar oma met een klein beetje as in een tupperwaredoosje naar Indonesië om daar haar as te verstrooien.
Malou schrijft een autobiografische roman. Ze is zelf in 1987 geboren en in het verhaalheden van de roman is ze drieëndertig. Dan kun je berekenen dat het verhaalheden heel actueel is en in 2020 speelt. Dat klopt ook goed met de tekstgegevens die Malou prijsgeeft. De eerste episode die ze vertelt is als ze zes jaar is. De vertelde tijd is dus van 1993 tot aan 2020. Maar die hoofdstukken uit het verleden zijn fragmentarisch: het tijdsverloop is niet-chronologisch en discontinue.
Stijl
Malou Holshuijsen is een debutant in de literatuur, maar het is natuurlijk geen beginnend schrijfster. Ze is journalist en columniste en die stijl kun je in haar debuutroman ook terugzien. Het verhaal is heel helder geschreven, met de nodige afstandelijke humor die soms erg zwartgallig is. Dat is prettig lezen.
Een niet veel voorkomend stijlverschijnsel in een roman is de letterlijke weergave van de therapeutische gesprekken met haar psychologe. In deze veertien hoofdstukken, die 'de gifbeker' worden genoemd , lees je alleen de letterlijke dialogen tussen Malou en haar therapeute. Dat betekent heel veel wit op een bladzijde en o.a. daardoor vlieg je door de roman heen. Malou probeert in die gesprekken ook steeds grappen en cynische opmerkingen te maken.
In de hoofdstukken waarin Malou over het verleden vertelt, wordt door haar ook veel (zwarte) humor gebruikt. Een fraai voorbeeld daarvan is de dag waarop oma Helena sterft en de uitvaartverzorgster opmerkt dat ze te zwaar is om in een gewoon crematorium te worden verbrand. ("Heeft u wel eens gedacht aan het paardencrematorium in Wijk aan Zee?") Ook het moment dat de gesloten kist opnieuw moet worden geopend, wordt met galgenhumor beschreven. Een kleinkind had vergeten nog een mooie tekening mee te geven.
Een paar andere voorbeelden, die met gemak aangevuld kunnen worden.
1. Als Malou hoort dat ze baarmoederhalskanker heeft, licht ze haar vriend in een druk restaurant Jelle in. (Blz. 39: "Wil je op mijn uitvaart zeggen dat ik onwijs goed was in bed?'"
2. De aan alzheimer lijdende stiefopa Rob Houwop wordt door Malou liggend in de grote vriezer in de schuur aangetroffen, want oma heeft gezegd dat hij even moet afkoelen.
3. (blz. 80 : "Alzheimr is een sluipmoordenaar in een luier.") Over Opa Rob in het verpleegtehuis.
4. Als haar stiefopa in het verpleegtehuis zijn bord schoon likt, denkt Malou op blz. 84 :" Rob Houwop reageert niet. Hij neemt zijn rol als vleesgeworden vaatwasser erg serieus en lebbert door."
5. Als Malou en Thomas de zolder van het huis opruimen, ontdekken ze de pornofilmverzameling van Rob Houwop. Malou: (blz. 89: "Ik moet even slikken, twee keer. Dat is twee keer minder dan de vrouw in de film."
6. Oma Helena heeft in een jappenkamp gezeten. Thomas zegt na een opmerking van haar over ' onnodig op vakantie gaan':"Nou , dat is niet helemaal waar, hè oma, had Ans gezegd. "Jij bent vier jaar met je moeder en je zus op kamp geweest en het was daar onwijs lekker weer." (blz. 134)
Ook schrijft Malou heerlijke metaforen.
Slotzin
De tranen blijven. De lach blijft ook. "Ik blijf bij je", zegt ze. "Viktor komt je ophalen. En ik blijf bij je tot hij er is." "Dat is fijn", zeg ik. "Dat is fijn", voel ik.Bijzonderheden
Malou Holshuysen vertelt in een radiopodcast over een dramatische gebeurtenis in haar leven: "Een bijzonder nummer voor Malou is We Vieren Het Toch van Spinvis. Het nummer doet haar denken aan een traumatische gebeurtenis uit haar leven. Malou vertelt: "Ik werkte anderhalf jaar geleden op een werkplaats voor mensen met een verstandelijke beperking." In die tijd luisterde Malou veel naar Spinvis en ook op het moment dat zij een vrouw voor de trein zag springen.
"Die muziek in mijn oortjes werd heel vreemd, met de stem van Erik. Ik heb mijn geliefde gebeld en ben in paniek weggelopen." Hoe pak je zoiets op en hoe ga je ermee om?"
Beoordeling
Een prima debuutroman over een jonge vrouw die met een groot probleem uit haar jeugd worstelt. De structuur is goed gevonden. Heden en verleden wisselen elkaar voortdurend af. Het verhaal is aantrekkelijk. Maar het meest heb ik me vermaakt met de pittige stijl van een "columniste." Voorbeelden van zwarte, bijtende humor zijn volop in de roman te vinden. Dat maakt het boek aantrekkelijk leesvoer voor scholieren. Wanneer de episodes uit het verleden precies spelen, wordt boven elk hoofdstuk duidelijk aangegeven. Dat is prettig. Ik zou zeggen: "Probeer eens wat nieuws."
Bronnen
"We vieren het toch" het nummer dat Malou beluistert als er een vrouw voor de trein springt.
https://www.youtube.com/w...1x43haq5Pc
Geschreven door Cees
Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Leraar Nederlands zijn vond ik veel leuker dan directielid spelen. De laatste jaren was ik conrector.
Ik vond het destijds mijn 'missie' om de verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met onbekende en / of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk ook gewoon leuk zijn. Docenten kunnen je met het aanprijzen van aantrekkelijke en/of spannende boeken enthousiast maken. Passages die interessant zijn, kun je als docent voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat, kan ook een stimulans voor je keuze zijn. En vergeet niet dat je van je medeleerlingen ook kunt horen welk boek ze leuk gevonden hebben. Dat is een van de beste manieren om te weten te komen of een boek aantrekkelijk is.
Ik heb tot nu ( 1 januari 2025) 1510 boekverslagen gemaakt, waarvan vrijwel de meeste Zeker-Weten-Goed-verslagen zijn. Er staan aan het einde van het verslag vragen over de inhoud, zodat je kunt controleren of je je het boek in grote lijnen begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Elke maand ontvang ik boeken van diverse uitgeverijen die hun schrijvers uit 'hun fonds' onder de aandacht willen brengen.
Ik hoop altijd dat de 'leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende of beginnende schrijvers op de leeslijst te accepteren.
Lezen kan leuk zijn, maar boekverslagen maken doe je meestal niet voor je lol. Ikzelf vond dat vroeger namelijk helemaal niet leuk. Ik kocht in die tijd daarom ook alle uittrekselboeken van alle talen. (Bijvoorbeeld Literama (Ne), Aperçu (Fa), Survey (En), Der Rote Faden (Du). En als ik heel eerlijk ben, heb ik ook wel eens alleen met een boekverslag een mondeling tentamen gedaan. Maar dan voelde je je toch niet altijd op je gemak. Nu maak ik zelf al jaren boekverslagen voor scholieren.com.
Nog een welgemeend advies: wees verstandig en lees altijd wel het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek echt niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com aanlevert. Daar is natuurlijk helemaal niks mee.
REACTIES
1 seconde geleden