Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2012
- 160 pagina's
- Uitgeverij: Het spectrum
Flaptekst
Eerste zin
De irritant vrolijke stem van de dj probeert hem al minstens tien minuten wakker te maken, maar voor zijn gevoel is het nog midden in de nacht.Samenvatting
No deal gaat over de zeventienjarige jongen Simon die alleen met zijn moeder woont. Wanneer hij zijn moeder voor de zoveelste keer verdrietig en somber aan tafel ziet zitten, vertrekt hij naar school. Daar ziet hij een leuke jongen van zijn klas. Hij wordt getreiterd door andere klasgenoten, de leuke jongen, Dio, neemt het voor hem op. Hij zit in zijn examenjaar van havo en moet voor de voorjaarsvakantie nog een aantal tentamens maken. Hij raakt aan de praat met Dio en ze besluiten om samen een keer naar een Formule 1-race te gaan. Ze hebben een tentamen Engels. Dio is goed in Engels, Simon niet. Dus besluiten ze elkaars namen op het toetspapier te zetten, waardoor Simon een hoog cijfer haalt. Als soort van tegenprestatie ‘moet’ Simon met Dio mee naar een feest aankomende zaterdag. Tijdens dit feest vindt Dio een leuk meisje en Simon ook, haar naam is Stacy. Stacy heeft een oudere broer, Winston, die vraagt of ze mee willen naar een ander feest. Dio gaat achter het stuur maar verstuikt zijn enkel, waardoor Simon moet gaan rijden. Maar hij heeft geen rijbewijs, is dronken en minderjarig. Hij zwicht echter onder de groepsdruk. Ze rijden, maar dan komt er een tegenligger aan die op de verkeerde weghelft rijdt, Dio botst hard tegen Simon aan waardoor hij de controle verliest en een kras in de auto veroorzaakt. Ze bellen Winston en die zegt hem morgen terug te bellen om het af te handelen. De volgende dag moet hij met Winston ergens afspreken om daar te praten over de auto. De deal is hij moet óf alles opbiechten tegen zijn moeder en waarschijnlijk de bak indraaien omdat hij als minderjarige, dronken, achter het stuur kroop, óf hij moet naar Suriname om iets op te halen. In eerste instantie wil hij dat niet, maar wanneer hij er thuis achter komt dat zijn moeder ontslagen is, moet hij wel. Hij zegt dus ja tegen het voorstel en dat betekent dat hij van maandag tot en met vrijdag in de voorjaarsvakantie naar Suriname moet. Hij moet tegen zijn moeder zeggen dat hij op vakantie gaat met Dio in de Ardennen. Zijn moeder vindt het maar niks, maar wanneer Dio langskomt om zijn moeder te ontmoeten, besluit ze het toch goed te vinden. Ze gaat zelf naar Groningen, naar haar zus. Die maandag wordt hij opgehaald door een auto waarin hij naar Schiphol wordt gebracht. Hij stapt in het vliegtuig en wanneer hij er weer uitkomt, lukt het hem om de douane voor te liegen en naar ene Suzanne te gaan, die zijn alibi moet zijn voor de week. Hij wordt door haar afgezet in een hotel en daar moet hij blijven. Daar wordt hij gecontacteerd door Lorenzo, die zijn contactpersoon in Suriname zal zijn. De volgende dag moet hij met Suzanne op pad gaan. Ze fietsen door de stad, Suzanne komt erg aardig maar vooral heel gespannen over, ze kijkt telkens achterom. Per ongeluk zegt ze waar ze woont, hij wil bij haar kijken maar dat wil zij niet. Dus schuurt hij zijn hand tegen de muur zodat hij wel bij haar thuis moet komen om het te verbinden. Daar ziet hij in een kast allemaal drugs en dergelijke. Maar Suzanne heeft zichzelf erg in moeilijkheden gebracht door hem mee te nemen en zet hem meteen weer bij het hotel af. Ook hij heeft telkens het idee dat hij gevolgd wordt. Wanneer ze van hem wegloopt, stopt ze een briefje in zijn hand dat hij op het toilet leest. Er staat dat ze in de gaten worden gehouden, dat zij hem nooit had mee mogen nemen naar haar kamer en dat hij het spel mee moet spelen, dat is het beste. Maar Lorenzo is er toch achter gekomen. Een uur later komt een ‘vriend’ van Lorenzo, Stanley en die verkondigt zomaar dat hij 100 bolletjes met drugs moet gaan slikken en dat moet hij nu gaan oefenen met wortels en druiven. Simon raakt in paniek, dit was niet de afspraak. Maar hij wordt gedwongen door Stanley en gechanteerd (ze vermoorden anders zijn moeder). Het lukt hem met heel, heel veel moeite om de druiven en wortels naar binnen te werken. Hij raakt in paniek en wil proberen te ontsnappen. De volgende dag neemt Suzanne hem mee naar het zwembad waar Simon een boodschap op een bierviltje wil schrijven. Suzanne heeft allemaal blauwe plekken op haar armen en een blauw oog. Wanneer ze naar de wc gaat om zijn briefje te lezen, komt ze niet meer terug. Ze ligt bewusteloos op de grond van de wc en wordt, samen met Simon, meegevoerd naar het ziekenhuis. Als ze uiteindelijk weer wakker wordt, lukt het haar om te ontsnappen uit het ziekenhuis en hij probeert ook te ontsnappen, maar zijn paspoort en telefoon hebben Lorenzo en de rest, dus hij kan het land niet uit. Hij wordt ontvoerd door Stanley meegenomen naar het hotel en daar opgesloten. Het wordt hem nog eens duidelijk gemaakt dat ze zijn moeder of Suzanne zo kunnen vermoorden als hij niet gewoon meewerkt. Dan vertelt hij dat hij het zusje van Suzanne iets gaat aandoen. Hij zegt dat hij niets meer mag eten vanaf 12 uur en gaat weg. Simon belt met de telefoon van een bediende, een vriendin van Suzanne (het nummer had ze opgeschreven op het bierviltje) om het zusje van Suzanne te waarschuwen. Die hele dag slaapt hij en die nacht komt Stanley met de drugs die hij moet slikken. Het duurt hem meer dan vier uur om ze allemaal door te slikken, nadat hij zijn maag heeft leeg gepoept door een chemisch spul. Maar hij voelt zich meteen al niet lekker. Uiteindelijk stapt hij in de taxi, in het vliegtuig en ondanks dat hij wel verdacht overkomt lukt het hem om ook het vliegtuig weer uit te komen. In het vliegtuig zag hij een man die hem constant begeleidde, terwijl hij het moeilijk had door al die bollen in zijn lichaam. Uiteindelijk loopt naar een vrouw die hem in een taxi zet, maar midden op de snelweg moeten ze stoppen omdat hij drie bollen eruit moet werken. Die pakt de vrouw. Uiteindelijk komen ze ergens waar Winston ook weer is en daar moet hij blijven totdat alle bollen eruit zijn. Dit duurt best wel even, uiteindelijk lukt het hem om er nog een stuk of twintig uit te werken. Dan denkt hij aan de andere bollen en beschuldigt de vrouw dat ze deze heeft gestolen. Winston gaat kijken in de auto en komt veel later pas terug, met een oortje in en een hele gestreste en boze blik in zijn ogen. Ze moeten meteen vertrekken. Als ze aankomen bij het volgende adres is Dio daar met zijn vader (de hoofddrugsdealer). Dan komt opeens de politie binnen. Uiteindelijk valt hij neer door de druk en stress. Wanneer hij weer wakker wordt, wordt hem verteld dat vanaf het moment dat hij Schiphol binnenliep, op de heenreis, hij gevolgd werd door de politie zodat ze zowel in Suriname als in Nederland de grote mensen achter de drugsdealen konden oppakken. Ook Suzanne zat in het complot. Zij heeft ervoor gezorgd dat er geen drugs maar zetmeel in de bollen zat, waardoor hij geen gevaar liep. Hij mag zijn moeder weer spreken en alle bollen zijn er uiteindelijk uitgekomen. Hij wordt door de politie als een held gezien en mag Suzanne spreken, die inmiddels ook in Nederland is. En zo eindigt het.
Personages
Simon
Simon is de hoofdpersoon. Hij is een rond personage, wat betekent dat hij verandert door het verhaal heen. Hij is zeventien jaar, examenleerling van het havo met een groot verantwoordelijkheidsgevoel jegens zijn moeder. Ondanks dat hij denkt dat het een heel slecht idee is, besluit hij toch naar Suriname af te reizen en om de bollen te slikken omdat anders zijn moeder of Suzanne iets aangedaan wordt.
Suzanne
Suzanne is het personage met misschien wel de meeste ontwikkeling. Waar ze op het begin slechts diende als alibi voor Simon, zorgt zij er uiteindelijk voor dat er geen drugs maar zetmeel in de bollen komen, die Simon moet vervoeren. Zij is de vriendin van een foute jongen en wordt gechanteerd om hen te helpen, maar uiteindelijk helpt ze de politie waardoor de foute gasten worden opgepakt. Verder wordt ze omschreven als een erg mooie vrouw.
Dio
Dio maakt ook een ontwikkeling door, maar dan juist een slechte. In het begin lijkt hij een goede vriend te zijn van Simon, maar door het boek komen we erachter dat hij expres tegen Simon aanbotste waardoor Simon de auto stuk reed. Ook blijkt hij de zoon van de grote drugsdealer te zijn, het was allemaal een vooropgezet plan.
Quotes
"Het briefje brandt in zijn hand, maar hij weet nog altijd niet zeker of ze hem echt via een camera kunnen volgen in de kamer. Hij sluit zich op in de badkamer en opent het verkreukelde papier tussen zijn benen." Bladzijde 101
"Simon hoort Lorenzo wel duidelijk de vraag stellen: ‘Kan ik ervan op aan dat jij die bakra uitschakelt?’ Stanley mompelt iets in een vreemde taal." Bladzijde 127
"‘Vind je niet zo leuk, toch?’ Hij voelt Stanleys vinger onder zijn kin drukken. ‘Bakra, domme Hollander, ga je nog wat zeggen?’ vraagt hij." Bladzijde 128
"Hij pakt met trillende vingers het mobieltje uit zijn zak en belt met het enige opgeslagen nummer. ‘Dag Simon. Alles goed? Zijn ze een beetje aardig voor je daar?’ ‘Ik ga dit niet doen. Iets ophalen, heb je gezegd. Dit is niet de afspraak.’ ‘Je haalt ook iets op. Veilig opgeborgen in je eigen lichaam. Je moet heel goed begrijpen dat het niet de bedoeling is dat je nu nog moeilijk gaat doen, anders…’ ‘Anders wat?’ ‘Luister. Jouw moeder is nu in Groningen. Als je wilt dat ze weer veilig thuiskomt dan werk je mee. Voor honderd procent. Doe de groeten aan Stanley.’Het voelt alsof hij een harde stomp in zijn maag heeft gekregen." Bladzijde 107
"Hij haalt zijn schouders op, maar pakt wel de eerste bol. Ik kan dit niet. Stanley vult het glas nog een keer met water. Het moet. Niet meer denken. Zodra de bol tegen de achterkant van zijn keel drukt, krijgt hij braakneigingen en spuugt alles terug in zijn hand. Stanley zucht en staat op. Hij opent nog een biertje en giet zowat de helft leeg in zijn mond. Daarna zet hij een pak sap op tafel. ‘Misschien moet je hiervan drinken, glijdt beter,’ zegt hij. Voor de tweede keer duwt hij een bol achter in zijn mond en neemt meteen een grote slok van de dikke, stroperige vloeistof. Kokhalzend heeft hij hem even later weer in zijn hand." Bladzijde 138
Thematiek
DrugshandelHet thema van No deal is drugshandel. Simon, de hoofdpersoon, wordt gedwongen om drugs te smokkelen van Suriname naar Nederland. In de volgende passage wordt beschreven hoe Simon de bolletjes in moet nemen en hoeveel moeite dit hem kost. ‘Hij haalt zijn schouders op, maar pakt wel de eerste bol. Ik kan dit niet. Stanley vult het glas nog een keer met water. Het moet. Niet meer denken. Zodra de bol tegen de achterkant van zijn keel drukt, krijgt hij braakneigingen en spuugt alles terug in zijn hand. Stanley zucht en staat op. Hij opent nog een biertje en giet zowat de helft leeg in zijn mond. Daarna zet hij een pak sap op tafel. ‘Misschien moet je hiervan drinken, glijdt beter,’ zegt hij. Voor de tweede keer duwt hij een bol achter in zijn mond en neemt meteen een grote slok van de dikke, stroperige vloeistof. Kokhalzend heeft hij hem even later weer in zijn hand.’ Het thema heeft ook te maken met de titel. De titel van het boek is No deal. Deze ‘deal’ slaat in dit geval op het vervoeren van de drugs.
Motieven
Liegen
Het eerste motief van het boek is liegen. Allereerst liegt Simon tegen zijn moeder over het feest. Hij zei dat het ergens anders was, dan waar het was. Dan liegt hij ook nog tegen zijn moeder over de bestemming van zijn ‘vakantie’. Hij gaat niet naar de Ardennen, maar naar Suriname. Hij liegt ook tegen de drugsdealers, wanneer hij probeert te ontsnappen en tegen Suzanne als hij zichzelf expres verwondt. En als laatste zijn de politie en Suzanne ook niet eerlijk tegen hem over de inhoud van de bolletjes in zijn maag.
Vliegen
Een ander motief is vliegen. Eerst moet hij van Schiphol naar Suriname vliegen, dit gaat zo niet goed dat de marechaussee hem uiteindelijk gaat schaduwen waardoor hij eigenlijk gered wordt. Op de terugweg moet hij weer met het vliegtuig, met de bolletjes in zich, en dat gaat ook bijna niet goed. Ook op de terugweg wordt hij geschaduwd, waardoor hij het overleeft.
Achtervolging
Een laatste motief is achtervolging. Wanneer Suzanne en Simon in Suriname aan het fietsen zijn, kijkt Suzanne steeds achterom, omdat ze het gevoel heeft dat ze achtervolgt worden. De vraag is alleen of ze achtervolgt worden door de criminelen of door de politie of allebei. Ook wordt Simon wanneer hij in het vliegtuig zit en in zijn hotelkamer constant gevolgd en in de gaten gehouden met camera’s en geluidsinstallaties in zijn telefoon. Zelfs wanneer hij, helemaal op het einde, de laatste bolletjes eruit zit te werken in een verhoorkamer, wordt hij gefilmd door camera’s.
Trivia
Elle van den Bogaart heeft gewerkt als psychologisch assistente.
No deal stond op de lijst met kerntitels van de Jonge Jury.
Titelverklaring
Het boek heet No deal. Dit komt doordat Simon een deal wordt voorgelegd door Winston die hij eigenlijk helemaal niet wil aannemen. Maar eigenlijk heet het boek ook No deal omdat het niet echt een deal is. Hij wordt gedwongen door Winston en later door Lorenzo om de drugs in te nemen, er is niet echt een keuze aan verbonden. Daarbij zinspeelt de titel ook op de drugsdealers, die een belangrijke rol vervullen in het verhaal.
Structuur & perspectief
Het boek heeft 21 hoofdstukken. Er verstrijkt in het boek ongeveer drie weken. Het boek speelt zich chronologisch af, zonder terugblikken. Het hele boek speelt zich af in het hij-perspectief van Simon. ‘Het briefje brandt in zijn hand, maar hij weet nog altijd niet zeker of ze hem echt via een camera kunnen volgen in de kamer. Hij sluit zich op in de badkamer en opent het verkreukelde papier tussen zijn benen.’
Decor
Het boek speelt zich af in Nederland en in Suriname. Decor speelt een belangrijke rol in het verhaal. Zowel Nederland als Suriname staan bekend om het drugsdealen. En dan ook specifiek om het drugsdealen via bolletjes in de maag. Het is heel goed hoe Van den Bogaart hierop inspeelde. Daardoor wordt het decor een belangrijk onderdeel van de spanning en van de verhaallijn.
Het boek speelt zich af in het heden, de eenentwintigste eeuw. Ook tijd speelt een belangrijke rol in het verhaal. In deze tijd is het zo dat de banden tussen Suriname en Nederland onder andere door drugs verstevigd worden. In deze tijd had het ook alleen kunnen voorkomen dat Simon met bolletjes in zijn maag het vliegtuig in zou stappen.
Stijl
Het boek heeft niet veel hoofdstukken, maar ook niet veel pagina’s. De hoofdstukken zijn semi-lang. Je kan aan het type woord merken dat het boek zich in de eenentwintigste eeuw afspeelt. Er wordt veel over de smartphone, computers etc. gesproken. Ook komen er Surinaamse woorden in voor. ‘Simon hoort Lorenzo wel duidelijk de vraag stellen: ‘Kan ik ervan op aan dat jij die bakra uitschakelt?’ Stanley mompelt iets in een vreemde taal.’ “Vind je niet zo leuk, toch?’ Hij voelt Stanleys vinger onder zijn kin drukken. ‘Bakra, domme Hollander, ga je nog wat zeggen?’ vraagt hij.’
Slotzin
Eerst heel voorzichtig, maar dan laat hij zich gaan.Beoordeling
Ik zou dit boek zeker aanraden bij anderen om te lezen. Ik geef het vier sterren, omdat ik het boek bijna in één keer uit heb gelezen, Van den Bogaart had me helemaal in haar greep en ik móést gewoon de volgende pagina omslaan, zo spannend was het. Maar er zat niet heel veel diepgang in en ik vind het jammer dat we er niet achter zijn gekomen waarover Simon en Suzanne aan het einde van het boek over hebben gesproken. Ook vind ik het jammer dat er een aantal suggesties zijn gelegd aan het begin, waar de auteur niet op door is gegaan. Verder vond ik het wel echt een heel leuk en spannend verhaal. Het was ook fijn dat het niet zo dik was, waardoor je het sneller uit kan lezen.
Stel je bent leraar
REACTIES
1 seconde geleden