Feitelijke gegevens

• 13e druk, 2000
• 319 pagina's
• Uitgeverij: Podium

Flaptekst

Eerste zin

Het is toch fantastisch dat er vier miljard jaar geleden door een chemische reactie een ingewikkeld molecuul ontstond dat zichzelf met behulp van andere, minder ingewikkelde moleculen spontaan kon reproduceren.

Samenvatting

De vriendin van Giph, Samarinde, is zwanger geraakt. Samen met haar en wat vrienden, die ze hebben leren kennen in de film- en televisiewereld, vertrekken ze naar La Palma op de Caranische Eilanden. In La Palma weten ze niet wat ze zien, ze vinden het een geweldig eiland en hebben een mooi en groot vakantiehuis.

Giph heeft besloten om op vakantie zijn verhaal op papier te zetten. Zijn moeder, Lotti, is vrij recent overleden aan de hardnekkige ziekte MS. De ziekte MS houdt in dat alle spieren langzaamaan verlamd raken, waardoor uiteindelijk haar hart ook is gestopt met kloppen.

De eerste avond op vakantie gaat gepaard met veel gefeest en veel drank. Iedereen heeft het ontzettend naar zijn zin. Het feit staat alleen dat Giph de volgende ochtend als plan heeft om aan zijn boek te beginnen. Terwijl iedereen nog brak in bed ligt, begint Giph met het opschrijven van zijn verhaal.

De rest van de vakantie verloopt met up en downs. Ze doen met z'n allen erg veel leuke dingen, maar hebben ook vaak ruzie. Daarnaast wordt er nogal wat gezoend en gerotzooid tussen iedereen, wat ook weer voor problemen zorgt. Daarbij komt ook nog dat Giph regelmatig door zijn vader gebeld wordt en dat is iets waar hij helemaal geen zin in heeft. Zijn vader zeurt en maakt van alles een probleem.

Voordat ze op vakantie gegaan zijn, is de moeder van Giph overleden. Langzaamaan verlamde al haar spieren waardoor ze zelf  helemaal niks meer kon. Omdat ze het niet zag zitten om te blijven vechten totdat haar lichaam het op zou geven, besloot ze om euthanasie te laten plegen. Na veel met haar huisarts gepraat te hebben stond haar besluit vast: binnen enkele weken kreeg ze een spuitje waarna ze vredig in kon slapen.

Zowel Giph als Phileine, de zus van Giph, hadden hier vrede mee. Ze zagen hun moeder constant vechten en snapten dat ze liever wilde overlijden. Ze besloten om er nog een paar leuke laatste weken met de familie en vrienden van te maken.
In die tijd zijn waren er ook heel veel voor hun moeder. Samarinde zat daarentegen met een dilemma: ze had een aanbod van haar modellenwerk in het buitenland gekregen. Het liefste was ze bij Giph en Lotti, maar ze besefte zich dat ze dit werk ook niet kon laten schieten. Uiteindelijk kreeg ze pas laat te horen dat haar schoonmoeder overleden was. Dit was natuurlijk iets dat ze niet waardeerde. Uiteindelijk had ze wel besloten om terug te komen voor de crematie en haar modellenwerk op te zeggen.

De laatste weken van het leven van zijn moeder had Giph gefilmd. Hij kocht een camera waarop  hij alle leuke en indrukwekkende beelden vast kon leggen. Zo hadden hij, en zijn kinderen later, toch nog iets om naar terug te kijken. Lotti vond het allemaal best. Ze sprak zelfs nog wat boodschappen voor haar (klein)kinderen in.

Uiteindelijk kwam ze te overlijden. Giph had vervolgens zijn camera aan een vriend van hem gegeven die er spectaculaire beelden van zou kunnen maken. Op een gegeven moment wordt Giph echter door zijn boze vader gebeld met de vraag waarom hij de beelden van zijn moeder op de openbare televisie laat zien. Het blijkt dat de vriend van Giph de beelden openbaar gemaakt heeft, waardoor de doodzieke Lotti op de publieke televisie te zien is.

Dit schiet Giph in het verkeerde keelgat en hij maakt ontzettend veel ruzie met zijn vrienden. Daarbovenop komt ook nog dat Samarinde ineens een miskraam gekregen heeft. 

Het verhaal eindigt met het feit dat Giph ruzie heeft met zijn vrienden en het leven eventjes niet meer ziet zitten. Zijn moeder is overleden, zijn vriendin heeft zojuist een miskraam gehad én zijn vrienden blijken niet te vertrouwen zijn. Ineens is slaat alle vreugde op La Palma om in één grote ramp.

Personages

Giph

Giph is de verteller van dit verhaal. Hij is schrijver en is overdag regelmatig in het ziekenhuis waar Samarinde werkt te vinden. Giph is een hele zorgzame man, maar probeert alles met humor op te lossen. Hierdoor kijkt hij nuchter naar problemen.

Samarinde

Samarinde is de vriendin van Giph. Af en toe kan Samarinde erg egoïstisch te zijn, maar ze probeert toch zo zorgzaam en lief mogelijk te zijn voor de mensen om haar heen. Ze is zwanger en krijgt later een miskraam. Ze heeft twee verschillende banen: assistent-dokter en model. Samen met Giph heeft ze een open relatie waarin ze erg eerlijk tegen elkaar zijn.

Phileine

Phileine is de zus van Giph. Ze is erg zorgzaam en doet er alles aan om haar moeder een goed einde te geven.

Lotti

Lotti is de moeder van Giph en Phileine. In het verhaal wordt ze zowel moeder als Lotti genoemd. Ze lijdt aan de ziekte MS, wat ervoor zorgt dat ze vrijwel helemaal verlamd is. Uiteindelijk besluit ze om euthanasie te plegen waardoor ze komt te overlijden. Lotti is een hele lieve vrouw met veel humor. Ze probeert veel grapjes over haar situatie te maken om het luchtig te houden. Daarentegen kan ze af en toe wel heel emotioneel en verdrietig reageren vanwege haar ziekte.

De vader van Giph

De vader van Giph is erg overbezorgd, waardoor hij voor veel irritaties bij Giph zorgt. De vader van Giph is homo.

Quotes

"Na twee weken kondigde mijn moeders huisarts ’s ochtends telefonisch aan dat hij & dokter Schwartsbrunner mijn moeder die middag de vraag ging voorleggen of ze euthanasie wilde. Mijn moeder was geestelijk weer helemaal de oude en had ons zelf ook een aantal malen hints gegeven dat ze erop zat te wachten." Bladzijde 281

"Laten we haar een paar weken rust gunnen. Eerst zal ze enkele dagen kwaad zijn, dan wordt ze moedeloos, dan krabbelt ze uit haar depressie, en daarna zal ze haar situatie accepteren en klaar zijn om te storen. Een paar weken rust, dat is wat ze nodig heeft." Bladzijde 273

"Mijn moeder zei: ‘Ik heb geen zin om een gevecht te voeren dat ik niet kan winnen.’ ‘Dus?’ vroeg Phileine. Dus wilde mijn moeder de eer aan zichzelf houden. Zij was de regisseur van haar leven, en niet haar ziekte. Ze wilde die godverdomme ziekte een stap voor zijn." Bladzijde 219

Thematiek

Verdriet

Verdriet is het thema van dit verhaal. De moeder van Giph is ernstig ziek en komt binnen een korte periode te overlijden. Het verhaal gaat over de lijdensweg die zijn moeder af moet leggen totdat ze sterft. Het doet iedereen ontzettend veel verdriet dat Lotti binnen een korte periode komt te overlijden. Toch doet iedereen zo nuchter en opgewekt mogelijk omdat Lotti niet wil zien dat anderen verdriet om haar hebben. Het hele verhaal staat dan ook eigenlijk in het teken van verdriet, want Giph heeft ook nog verdriet heeft om de miskraam van Samarinde en heeft ook verdriet omdat hij erachter komt dat hij zijn vrienden niet kan vertrouwen. Zijn vrienden hebben privéopnames op de Nederlandse televisie geproduceerd, waardoor heel Nederland de doodzieke Lotti kan zien. Hierdoor krijgt Giph ook nog eens ruzie met zijn vrienden.

Motieven

Ernstige ziekte

De moeder van Giph, Lotti, lijdt aan de ernstige ziekte MS. Hierdoor verlammen al haar spieren langzaamaan. Omdat ze op een vredige manier wil sterven besluit ze om euthanasie te plegen. De ziekte van Lotti heeft ontzettend veel invloed op haar eigen leven en de mensen rondom haar heen.

Geluk / verlangen naar geluk

Geluk is ook een motief in dit verhaal. In het verhaal is iedereen opzoek naar geluk. Constant wordt er een afwisseling gemaakt van verdriet (de ziekte van Lotti) en geluk. Giph wordt bijvoorbeeld gelukkig als hij op vakantie gaat. Daarnaast heeft hij een goed lopende relatie met zijn vriendin Samarinde.

Rouw(verwerking)

Lotti, de moeder van Giph, laat euthanasie plegen waardoor ze op een vredige manier sterft. De dood valt iedereen zwaar en vooral Giph. Door de dood van zijn moeder te verwerken besluit Giph om een boek te maken waarin de dood van zijn moeder een rol speelt.

Motto

Het motto is: Mascha!

Ronald Giphart is in 1997 getrouwd met Mascha. Mascha is dus zijn vrouw.

Trivia

In 2006 is de verfilming van dit boek in première gegaan met Carice van Houten als Samarinde.

Titelverklaring

De titel ‘Ik omhels je met duizend armen’, is makkelijk uit te leggen met behulp van een quote uit het boek:
‘De gelukstekst op mijn moeders papiertje luidt: ‘U wordt omhelsd door duizend armen.’
Nu krijgt mijn moeder daadwerkelijk tranen in haar ogen.
Dat is ook zo,’ zegt ze, om zich heen kijkend naar haar gezelschap. ‘Ik word omhelsd door duizend armen…’’ – bladzijde 203

Phileine heeft voor gelukkoekjes gezorgd waar dus een briefje in zit met de tekst: ‘U wordt omhelsd door duizend armen.’ Op het moment dat de moeder van Giph het papiertje ziet is ze ernstig ziek en weet ze dat ze snel komt te overlijden. Vanaf wordt dat dan ook  haar motto: ze wordt omhelsd door duizend armen. Iedereen, haar familie en vrienden, zijn er voor haar.

Structuur & perspectief

Het verhaal is vanuit het ik-perspectief geschreven. De lezer leest de handelingen en gedachten van één persoon, namelijk van Giph.

Het verhaal begint met een informatie opening. Bij een informatieve opening worden de personages en gebruikte ruimtes als eerste geïntroduceerd.
Het verhaal eindigt met een open einde. De grootste verhaallijn uit dit verhaal is de euthanasie die de moeder van Giph wil plegen. Aan het einde van het verhaal komt ze te overlijden.

Het verhaal is opgedeeld in hoofdstukken die te herkennen zijn aan meerdere woorden op een nieuwe bladzijde. Deze nieuwe woorden geven aan wat er in het komende hoofdstuk verteld wordt.

Decor

Het verhaal speelt zich in twee verschillende steden af. Het speelt zich in zowel Utrecht als La Palma af. La Palma is een plaatsje op de Caranische Eilanden.
Tussen deze twee plaatsen, La Palma en Utrecht, is een groot contrast waar te nemen. In Utrecht overlijdt de moeder van Giph, wat natuurlijk gepaard gaat met ontzettend veel emoties. In La Palma is Giph met zijn vrienden aan het feesten en is het heel leuk en gezellig. Uiteindelijk komen de emoties aan het einde verhaal weer bij elkaar terug: op La Palma krijgt Samarinde, de vriendin van Giph, een miskraam. Daarnaast krijgt Giph ruzie met zijn vrienden over het publiceren van privéopnames van zijn moeder. Aan het begin van het verhaal is er een groot contrast tussen deze twee plaatsen waar te nemen, La Palma staat voor het vergeten van verdriet en feest en oppervlakkigheid. Maar naarmate het verhaal vordert verandert dit en slaat het in feite helemaal om naar de andere kant van extreme rouw om zowel Lotti als de miskraam.

Er is in dit verhaal geen gebruik gemaakt van de belangenruimte.

Verder is dit boek gepubliceerd in het jaar 2000. Euthanasie speelt een ontzettend grote rol in dit verhaal, en 2000 is het jaar waarin euthanasie toegestaan werd in Nederland. De schrijver van dit verhaal, Ronald Giphart, heeft dit verhaal dus gepubliceerd in het jaar dat het onderwerp euthanasie volop in de media was.

Wanneer het verhaal zich precies afspeelt is niet duidelijk. Het verhaal wordt over enkele jaren verteld. Dit is de tijd waarin de moeder van Giph steeds zieker wordt en uiteindelijk komt te overlijden. Daarna wordt er ook nog verteld over de tijd dat Giph met zijn vrienden op La Palma zit.

Stijl

Wat heel erg opviel aan het verhaal zelf was dat er over twee tegenstellingen verteld wordt. Het verhaal speelt zich op twee verschillende plaatsen af: in Utrecht waar de moeder van Giph langzaamaan komt te overlijden, en in La Palma (een eiland op de Canarische Eilanden) waar Giph met zijn vrienden voornamelijk heel veel lol heeft.

Naast het verdriet over zijn moeder, is er liefde voor Samarine, voor Giphs vrienden. Het lijkt alsof Giphart heeft willen zeggen dat je alleen verdriet kunt hebben wanneer je iets of iemand ontzettend hebt liefgehad. Hierdoor is er altijd die wisselwerking tussen liefde en verdriet, tussen aanwezigheid en afwezigheid van de persoon van wie je houdt. In dit geval Lotti, maar ook het ongeboren kindje in Samarindes buik. Het was er nog niet, maar het idee was er wel.

Wat verder opviel, is dat het verhaal in zowel de verleden als de tegenwoordige tijd geschreven is. Het verhaal is dan ook niet op chronologische wijze geschreven. De delen die zich in Utrecht afspelen zijn in de verleden tijd geschreven en zijn flashbacks. De delen die in La Palma afspelen zijn in de tegenwoordige tijd geschreven en gebeuren op dat moment.

Verder heeft Ronald Giphart geen gebruik van moeilijke woorden of moeilijke zinsconstructies.

Wat wel opviel aan de schrijfstijl van Ronald Giphart is de hoeveelheid humor die hij gebruikt. Humor is één van zijn belangrijkste eigenschappen in boeken en op deze manier probeert hij 'zware' verhalen toch wat luchtiger te maken. In onderstaande quote een voorbeeld van de humor van Ronald Giphart:
'Wat ik grappig vind aan voloptueuze middelbare vrouwen is dat ze elkaar zonder ironie 'meisje' blijven noemen. Meisje, hoe is het nou met je, meisje? Nou meisje, onze zus is binnen vier uur dood, meisje. Meisje, weet jij hoe laat hij komt, meisje? De dood, bedoel je, meisje? Nee meisje, de dokter, hoe laat komt de dokter, meisje?' - bladzijde 289

Slotzin

Ik hoor Samarinde roepen vanuit de badkamer, en klik op Send.

Beoordeling

Aan het begin wist ik niet zo goed wat ik van het verhaal moest vinden. Ik wist dat het verhaal over de euthanasie van Giph's moeder zou gaan, terwijl het verhaal continue met heel veel humor en luchtigheid geschreven werd. Aan het begin werd de verhaallijn mij dan ook niet duidelijk en dat zorgde ervoor dat ik het verhaal helemaal niet zo leuk vond.

Uiteindelijk wordt er een sprong gemaakt naar de moeder van Giph. Ze heeft MS waardoor haar spieren langzaamaan verlammen. Het gaat steeds slechter met haar en uiteindelijk wil ze euthanasie. Vanaf toen begon ik het verhaal meer te waarderen omdat het steeds serieuzer werd.

Al met al vond ik het toch een leuk boek om te lezen. De grote hoeveelheid humor stoorde me aan het begin van het verhaal, maar later niet meer. Als je een niet al te moeilijk boek wil lezen is dit zeker een aanrader. Hou je meer van serieuze boeken, dan kan je dit boek beter laten liggen.

Recensies

"Spraakmakend boek… Ronald Giphart weet hoe je een roman schrijft… De moeder van Giph lijdt aan een fatale spierziekte en kiest welbewust en opgewekt voor euthanasie. Dat verhaal is autobiografisch en zou tot sentimenteel gesnotter kunnen leiden, maar niks van dat al. Hij vertelt het ziekteproces en de dood van zijn moeder met een liefdevolle humor, die niet gemaakt is of geforceerd, maar eerlijk." http://www.giphart.nl/boe...end-armen/

"Er wordt wel eens bestraffend gezegd dat Giphart nu maar eens volwassen moet worden. Toch is dat het punt niet. Heeft de half-volwassene Reve later een mooier boek geschreven dan De Avonden? Punt is meer dat Giphart vastgelopen lijkt in zijn eigen onderwerp." http://www.maxpam.nl/arch...phart.html

Bronnen

Biografie

http://www.giphart.nl/biografie/