Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2010
- 302 pagina's
- Uitgeverij: Karakter
Flaptekst
Drie vrouwen, drie verschillende levens.
Annelies worstelt met de vraag wie haar vader is.
Charlène had haar vader niet willen kennen.
Marieke heeft haar afkomst volledig achter zich gelaten.
Door een daad van zinloos geweld kruisen zich hun wegen en blijken ze onlosmakelijk met elkaar verbonden te zijn.
Eerste zin
Het rooster hangt aan de binnenkant van de keukendeur.Samenvatting
Annelies van Raamsdonk (39 en binnenkort 40) heeft twee halfzussen die samen met Annelies voor haar demente moeder Hannie zorgen. In haar jeugd heeft Annelies te horen gekregen dat ze een buitenechtelijk kind is, maar haar moeder wil haar de naam van haar biologische vader niet noemen. Haar halfzussen zijn veel ouder, zij zijn allebei al ruim zestig jaar. Haar moeder is inmiddels 85 en was dus 45 toen ze Annelies kreeg. Annelies is getrouwd met Dennis Braams, die ze op een reis naar Marokko heeft ontmoet. Ze hebben een weekendhuwelijk, wat haar hele familie vreemd vindt, maar Annelies kan er wel mee leven. Annelies heeft ook een vriendin, Suze, met wie ze af en toe ruzie heeft. Suze verwijt haar een zekere leegte in haar leven. Annelies zou het liefst een huishoudster voor haar moeder regelen: nu moeten de zussen vaak in een dienstrooster draaien om de moeder te kunnen verzorgen. Haar oudste zus Lineke vindt het goed. Dan hoort ze via Suze van een aanslag die op het CS van Utrecht is gepleegd. Er is iemand neergeslagen in een situatie van zinloos geweld.
Er rijden op dat moment geen treinen meer en haar man Dennis moet juist uit Utrecht komen. Er is een man doodgeslagen die een opmerking had gemaakt tegen een man die rook in zijn gezicht blies. Een vrouw die bij hem was is ook gewond geraakt en er was ook een baby aanwezig. Niet lang daarna staat de politie voor haar deur en Annelies hoort dat haar man Dennis het slachtoffer van de overval is. Hij heeft het niet overleefd. Ze vraagt aan de politie wie de jonge vrouw is die bij hem was. Het antwoord is Charlène Zevenhoven met een dubbele achternaam.
Op dat moment verandert het perspectief en krijgen we het volgende deel van de roman door de ogen van deze Charlène Zevenhoven verteld. Ze ligt in het ziekenhuis en wil naar haar vriend Dennis toe. Ook haar dochter is in het ziekenhuis opgenomen. Ze heeft zelf een gebroken arm en een hoofdwond bij de aanslag opgelopen. Dennis is het slachtoffer van zinloos geweld, hoort ze van de ziekenhuispsycholoog. Haar moeder en haar zus Georgette komen op bezoek, maar dat is niet zo’n succes. Haar moeder en vader is heel negatief over haar minnaar. Ze zijn van rijke komaf en toen ze hoorden dat Charlène een baby van Dennis verwachtte, was de bom gebarsten. Charlène heeft eigenlijk gebroken met haar familie. Toch wil haar vader nu de 24-uurszorg betalen. Tegen de verpleegkundige Ida vertelt ze het verhaal over Dennis. Ze hebben al vier jaar een relatie met elkaar, maar Dennis heeft vanaf het begin aangegeven dat hij nooit van Annelies zal scheiden.
Met een vriendin bezoekt ze enkele dagen later de crematie in Beuningen, maar ze houdt zich afzijdig van de familie van Dennis. Op de kist hadden roze rozen gelegen en Charlène wist dat Dennis een hekel had aan roze kleuren. Die hekel had hij aan zijn jeugd overgehouden (moeder en tantes die hem altijd roze kleuren gaven). Het is heel druk bij de crematie en er zijn enkele toespraken (onder andere van Annelies). Na de crematie komt een oudere vrouw, Marieke Vreeswijk, naar haar toe die met haar wil spreken.
Dat wordt dan de volgende vertelster, maar het is nog niet meteen duidelijk wat er met Marieke aan de hand is en wat ze wil. In de tussentijd heeft Annelies verteld wat haar gevoelens zijn vanaf het moment dat ze weet dat Dennis dood is tot aan de crematie. Ze haat Charlène, vooral omdat die op het allerlaatste moment van Dennis’ leven bij hem was.
Ze zal wel spreken tijdens de crematieplechtigheid.
Marieke gaat wat met Charlène drinken en ze vertelt dat ze Dennis gekend heeft, omdat ze met hem werkte. Ze heeft geen relatie met hem gehad. Ze is ruim 20 jaar ouder dan Dennis was. Wel vertelt ze aan de lezer (personaal) dat ze eigenlijk een fysiek verlangen naar hem had. Ze weet iets wat ze aan Charlène wil vertellen. Ze geeft haar telefoonnummer aan de jonge moeder, want ze begrijpt dat die er voorlopig nog niet aan toe is. Charlène voelt de dood van Dennis als een groot gemis: ze voelt dat hij haar heeft verlaten. Marieke vertelt verder: ze heeft een demente man (ziekte van Pick) die Thomas heet en bij haar in een groot huis woont. Thomas is afkomstig uit een rijke familie en Marieke was dat niet. Ze werd daarom met de nek aangekeken, maar Thomas vond dat eigenlijk wel leuk. Ze mag bepaalde dingen niet van hem doen, maar wanneer Thomas met een ontstoken blindedarm moet worden opgenomen in een ziekenhuis, krijgt ze een afschrijving van de bank onder ogen. Elke maand betaalt Thomas een bedrag aan ene mevrouw Van Raamsdonk (voor Annelies). Deze vrouw schrijft brieven over haar dochter aan Thomas en die heeft Marieke nu allemaal in de kluis in haar huis liggen. Thomas had in het verleden de twintig jaar oudere vrouw zwanger gemaakt. Dat is best een verdrietig idee voor Marieke, want zelf is hun huwelijk kinderloos gebleven en Thomas had gezegd dat het fysiek nooit aan hem had kunnen liggen.
Annelies krijgt een vreemde drang: ze rijdt naar de straat waarin Charlène woont en ze ziet een vrouw met een gebroken arm naar buiten komen. Even is er een korte flits waarin ze elkaar aankijken. Dan gaat ze naar Utrecht waar de flat van Dennis stond. Ze wil die nu verkopen. Maar ze ziet af van de Ivo-Niehe-achtige makelaar.
De ontwikkelingen gaan echter snel verder. Charlène hoort van haar zus Georgette dat hun vader overleden is aan de gevolgen van een hartinfarct. Beiden vinden het helemaal niet erg, want de oudere man was een verzieker van de sfeer in het ouderlijk huis: hij bedroog zijn vrouw die er bovendien ook wat van kon en steeds jonge mannen aan de haak sloeg. Mede daarom is Charlène al vroeg het huis uitgegaan, en heeft ze een feilloos talent ontwikkeld om de verkeerde mannen aan te trekken.
Marieke overweegt om Annelies rechtstreeks te benaderen. Waarom zou ze Charlène inschakelen? Ze heeft door toeval kennis gemaakt met Dennis die haar baas was in de woningbouwvereniging. Ze had hem het familiegeheim verteld en Dennis die ondanks de buitenechtelijke relatie met Charlène veel van zijn vrouw hield, was van plan het geheim de zaterdag waarop hij later de dood zou vinden, aan Annelies te vertellen, maar het had niet zo mogen zijn.
Wanneer Annelies de zorg voor haar moeder weer wil opnemen, ligt de vrouw op de grond in haar huis. Ze is gevallen en heeft een gebroken heup. Na de operatie mag ze niet meer naar huis en moet ze in een zorginstelling worden opgenomen. Daarna moet ze de financiële administratie van haar moeder overnemen en ze ziet een ordner die haar moeder altijd heeft bewaard. Daarin staat vermeld dat ene T.G.M. Vreeswijk elke maand een bepaald bedrag heeft overgemaakt voor de opvoeding van Annelies. Ze vermoedt nu hoe de vork in de steel zit.
Charlène ontmoet haar zus Georgette nu steeds meer: ze hebben beiden een fors bedrag geërfd. Vooral Georgette komt nu ook een beetje los; ze woonde nog bij haar ouders en danste te veel naar hun pijpen. Charlène begint haar zus zelfs aardig te vinden. Ze laat haar ook delen in het geluk met Sacha. Het kind heeft ze doelbewust geboren laten worden, omdat ze geen pil gebruikte toen ze met Dennis vrijde, maar hij had eigenlijk geen kind gewild. Na de zwangerschap hadden ze niet meer met elkaar gevreeën.
Annelies gaat steeds meer nadenken. Ze loopt de lijst met adressen van de rouwkaart af en ziet daarop naast de naam van Charlène ook die van Marieke Vreeswijk staan. Bovendien ontvangt ze een kort briefje van Marieke die contact met haar wil opnemen. Marieke wordt nog steeds lastiggevallen door haar schoonzussen die zomaar haar huis bij hun broer kunnen inlopen. Ze weten niet dat Thomas zijn testament al heeft veranderd en dat Marieke de enige erfgenaam is geworden. Ze is haar schoonfamilie zat en laat andere sloten op de deur monteren. Dan maar ruzie met haar schoonfamilie.
Dennis’ appartement wordt flink onder de gangbare prijs verkocht en Charlène is daar erg verdrietig over. Ze had graag een materieel aandenken aan Sacha willen geven, opdat die later zal weten wat haar vader voor een figuur was. Op aanraden van Georgette schrijft ze een brief aan Annelies om iets te vragen of Sacha iets van haar biologische vader mag krijgen. Annelies heeft er goed over nagedacht. Zelf is ze sinds haar elfde jaar op zoek geweest naar haar vader en ze mag dat Sacha niet aandoen. Ze besluit om zowel Marieke als Charlène bij haar uit te nodigen. Het wordt een vreemde ontmoeting, waarin allerlei gevoelens bij de drie vrouwen naar boven komen. Charlène gilt tegen Marieke dat ze zelf ook zeker een verhouding met Dennis had gewild. Maar het wordt uiteindelijk allemaal bijgelegd. Annelies wil zelfs Sacha zien. Het is tenslotte het kind van Dennis. Sacha wordt erbij gehaald en steekt onmiddellijk haar armen uit naar Annelies. Die is ontroerd. Annelies geeft een luxe pennenset en twee etsen van Dennis aan Sacha.
Charlène wil later met haar zus Georgette proberen zich te verzoenen met haar moeder. Ze neemt Sacha mee naar huis, maar dat levert niets op. De breuk lijkt definitief. Wanneer ze aanbellen, pakt een jonge man die de deur opendoet meteen zijn biezen. Charlènes moeder rotzooit maar wat aan met mannen. Ze heeft geen respect meer voor haar moeder. Georgette heeft zich ook van haar losgemaakt. Maar de twee zussen kunnen steeds beter met elkaar opschieten.
Annelies heeft de brieven van haar moeder aan Thomas gelezen. Ze weet nu ook dat ze niet een kind als gevolg van een onenightstand is geweest, maar dat haar moeder echt van Thomas heeft gehouden. Uit de brieven spreekt liefde en respect voor elkaar. Ze mag van Marieke ook Thomas bezoeken, maar de demente man weet niet meer wat er gebeurt. In een gesprek met Annelies geeft Marieke aan dat zij wel kinderen wilde, maar dat die nooit gekomen zijn. Dat is jammer. Annelies zou meer dan welkom zijn geweest in hun relatie. Annelies constateert dat Marieke Dennis ook graag mocht. Dat doet haar toch wel goed.
Charlène bezoekt met haar zus het graf van haar vader. Dat is een overwinning voor haar.
Dan volgt de episode met de as van Dennis. Annelies heeft een grootmoedige houding. Ze vindt het goed dat ze met zijn drieën (Annelies, Charlène en Marieke) de as zullen verstrooien. Ze doen dat, terwijl ze de as in hun handen nemen. Het geeft hun een goed gevoel. Zij zijn de drie vrouwen die belangrijk zijn geweest in het leven van Dennis.
In het allerlaatste deel van de roman zegt Annelies tegen haar demente moeder dat ze van Thomas weet, maar de oude vrouw gaat steeds verder achteruit. Ze begrijpt het niet meer. In hoofdstuk 101 is ze overleden en de zussen hebben besloten haar te laten begraven.
Personages
Annelies
Annelies wordt in het verhaal van de roman 40 jaar en ze weet niet wie haar vader is. Annelies heeft een weekendrelatie met Dennis. Haar familie vind het een beetje vreemd, maar zij zelf is er tevreden mee. Ze draagt altijd met haar mee dat ze een buitenechtelijk kind is, maar nadat ze ontdekt dat haar moeder wel degelijk van haar vader gehouden heeft, kan ze berusten.
Charlène
Charlène Zevenhoven van Rijsbergen is 32 jaar. Ze heeft al vier jaar een buitenechtelijke relatie met Dennis en heeft een kind van hem (Sacha) ter wereld gebracht. Charlène heeft geen fijne jeugd gehad. Haar moeder rommelt maar wat aan met mannen. Uit alles spreekt dat ze bang is om alleen te zijn, ze probeert Dennis aan zich te binden door zwanger van hem te raken.
Marieke
Marieke komt in een milieu waarin ze eigenlijk niet past. Ze is getrouwd met Thomas, die later de vader van Annelies blijkt te zijn.
Quotes
"'Morgen is de crematie,' zegt ze tegen Ida, de verpleegkundige die vandaag bij haar is. Ze schrikt van haar eigen opmerking. Ida is een vrouw van middelbare leeftijd met een enorme boezem. Charlene moet er steeds naar kijken, ze vraagt zich af of de verpleegkundige geen pijn in haar rug krijgt van het gewicht dat haar voortdurend naar voren trekt." Bladzijde 60
"Ze zit voor het raam en kijkt naar buiten. Het verkeer wordt rustiger, de avond gaat over in de nacht. Maar ze voelt Dennis niet. Ze laat de eenzaamheid plaatsnemen." Bladzijde 132
"Lucille kucht. 'Vervelend voor haar,' zegt Marieke. 'Is ze van plan te gaan scheiden?' Ze heeft direct spijt van haar vraag. Het interesseert haar niet wat Jojanneke gaat doen met haar overspelige echtgenoot en ze wil er op geen enkele manier bij betrokken worden. Ze wil ook niet de indruk wekken dat de aardige toon die Lucille opeens aanslaat haar interesseert. 'Scheiden? Hoe kom je erbij! Wat een ordinaire veronderstelling.'" Bladzijde 220
Thematiek
VatersuchmotiefHet belangrijkste thema is klassiek. Een kind weet niet wie haar biologische vader is en blijft daarnaar een leven lang op zoek. Het "Vatersuchmotiv" komt al in de Klassieke en Middelnederlandse letterkunde voor (vgl. Esmoreit) Het is voor kinderen essentieel dat ze weten waar hun roots liggen. Annelies kan niet leven met de weigering van haar moeder om de naam van haar vader te noemen. Ze is het resultaat van een overspelige relatie tussen haar moeder en ene Thomas Vreeswijk. Door toeval komt ze later in aanraking met de vrouw van haar vader die bereid is het zwaar verborgen familiegeheim te onthullen.
Motieven
Vriendschap
Wanneer Charlène contact zoekt met Annelies om voor haar kind een aandenken te verkrijgen, stemt ze met het verzoek in. Mooi is de situatie waarin de drie vrouwen die Dennis hebben gekend in één ruimte bijeenzitten en tot een soort verzoening komen. Dat wordt symbolisch bevestigd door de verstrooiing van de asresten van Dennis. Ze doen het met zijn drieën gezamenlijk en handmatig. De puzzel van het leven voor Annelies en Marieke is af.
Haat
Natuurlijk worstelt Annelies eerst met haar haatgevoelens ten opzichte van Charlène en haar kind. Ze heeft zelf nooit een kind gewild: de reden daarvan ligt waarschijnlijk in haar eigen situatie thuis en in de bindingsangst van Dennis.
Familiegeheim
Het familiegeheim bestaat uit het antwoord op Annelies' vraagstuk, namelijk wie haar vader is.
Overspel
Annelies is het resultaat van een overspelige relatie van haar moeder met Thomas Vreeswijk. Bovendien blijkt Annelies' eigen man ook al vier jaar overspel te plegen.
Noodlot
Door een noodlottig ongeval komt Dennis om het leven: hij wordt het slachtoffer van een overval.
Dementie en geheugenverlies
Zowel Annelies' moeder als haar biologische vader lijden aan dementie.
Motto
Loes den Hollander heeft haar roman een filosofisch getint motto van Albert Einstein meegegeven.
“De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren.“
Trivia
Loes den Hollander is een erg productieve schrijfster. Ze schrijft maar liefst twee boeken per jaar!
Titelverklaring
De titel komt in de tekst nergens letterlijk terug. Je zou dat wel verwachten, omdat de titel best apart genoemd kan worden. Het woord bestaat namelijk niet in de officiële woordenlijsten.
Wat is een scherventapijt? Ik wist het niet in eerste instantie.
Desgevraagd wilde de schrijfster mij daarop niet antwoorden. De kern van het boek wordt volgens haar door de titel gevormd. In een tweede mailreactie gaf Loes aan dat het een “metafoor” was. Daarom hieronder toch naar een poging de titel te verklaren.
De betreffende personages hebben er (bewust of onbewust) zo’n zooitje van gemaakt in hun leven dat de scherven van hun bestaan op hun “levenstapijtje” zijn terecht gekomen. Ze moeten er alles aan doen om de brokstukken te lijmen. Ze zitten alle drie in een weinig benijdenswaardige positie.
Dat geldt voor Annelies min of meer buiten haar schuld, (de geboorte als onecht kind) hoewel ze haar weekendhuwelijk met Dennis beter vorm had moeten geven.
Dat geldt voor Charlène: na een minder geslaagde opvoeding met een minder netjes levend ouderpaar, slaagt ze erin om op de verkeerde mannen te vallen. Haar poging om Dennis aan haar te binden door middel van een kind is ook al niet geslaagd.
Marieke komt in een milieu terecht waarin ze niet thuishoort en wordt door haar schoonfamilie gediscrimineerd. Ze laat zich leiden door haar man en komt er achter dat hij een “voorkind” heeft. Op een bepaald moment nemen de drie vrouwen het heft in handen.
De personages proberen op die manier wel de brokstukken van hun leven te lijmen. Dat lukt, niet in de laatste plaats doordat ze voor elkaar open staan. De symbolische passage waarin ze met hun drieën de as van Dennis verstrooien, sluit daar mooi op aan.
Structuur & perspectief
Het verhaal wordt verteld in 101 korte hoofdstukken.
Er zijn drie vertelsters: deze nemen achter elkaar steeds enkele hoofdstukken voor hun rekening.
De belangrijkste verteller wat het aantal hoofdstukken betreft is Annelies van Raamsdonk.
Ze wordt in het verhaal van de roman 40 jaar en ze weet niet wie haar vader is. Ze neemt 50 van de 101 hoofdstukken voor haar rekening. Ze is getrouwd met Dennis die door zinloos geweld op het CS in Utrecht aan zijn einde komt.
De tweede vertelster is Charlène Zevenhoven van Rijsbergen. Zij is 32 jaar, heeft al vier jaar een buitenechtelijke relatie met Dennis en heeft een kind van hem (Sacha) ter wereld gebracht. Zij is de vertelster van 33 hoofdstukken.
De derde vertelster is Marieke Vreeswijk. Zij is de echtgenote van Thomas Vreeswijk die later in het verhaal de biologische vader van Annelies is. Zij is de vertelster in 18 hoofdstukken.
De aantallen geven mooi aan wat de volgorde van belangrijkheid in het verhaal. Alles draait om Annelies die haar vader zoekt, die een man heeft met een buitenechtelijke relatie en een kind en haar relatie tot Marieke is na de onthulling van het familiegeheim van de Vreeswijks ook evident.
Charlène heeft eigenlijk alleen te maken met Annelies van wie ze echtgenoot heeft geleend. En Marieke is de vrouw die het geheim onthult.
Alle drie vrouwen die terwijl het verhaal vordert steeds meer met elkaar te maken hebben, zijn personale vertelster. Dat wil zeggen dat je in zo’n hoofdstuk waarvan zij de vertelsters
zijn alleen hun gezichtspunt ziet (gevoelens, herinneringen, dromen etcetera).
Ze vertellen voornamelijk in de o.t.t. behalve in de passages waarin ze over het verleden vertellen. Annelies bijvoorbeeld over hoe ze Dennis heeft ontmoet.
Decor
De tijdlagen van het verhaal
In het begin van het verhaal is het lente. Aan het einde wanneer de drie vrouwen de as van Dennis verstrooien is het een week voor het begin van de wintertijd.
Kort daarna sterft de moeder van Annelies. Er is dus ongeveer een half jaar verloop in de tijd.
Er wordt verder nauwelijks een datum of een jaartal genoemd. Uit diverse tekstgegevens kun je opmaken dat het een actueel verhaal uit de 21e eeuw is.
Er wordt over euro’s gesproken, de mobiele telefoon en er is een economische crisis. Op een bepaalde bladzijde worden gegevens vermeld, waaruit je als lezer zou kunnen opmaken dat het gewoon het jaar 2010 is. In hoofdstuk 42 wordt verteld dat er een huwelijk gesloten is door een Zweedse prinses (19 juni 2010 trouwt prinses Victoria) en dat er nog geen kabinet is (na de verkiezingen van juni 2010 duren de onderhandeling over het kabinet-Rutte vrij lang).
Grofweg zou je kunnen dat de roman de periode van maart tot eind oktober 2010 beschrijft.
De verstrooiing van Dennis’ as geschiedt namelijk een week voor het ingaan van de wintertijd. Het is dan het weekend van 23 oktober 2010.
Het decor van de handeling
Het decor is niet van heel groot belang voor de handeling.
Annelies woont in Beuningen in de provincie Gelderland. Haar man heeft een appartement in Utrecht en de vriendin van haar man heeft een huis in de Emmastraat in Maarssen. Maar voor de handeling had het verhaal even goed in Noord-Holland of Zeeland kunnen spelen.
Stijl
Loes den Hollander herken je altijd aan de vlotte (maar huis-tuin-en-keuken) stijl. De handeling wordt altijd gemakkelijk leesbaar weergegeven, maar het proza is dan ook bedoeld voor een grote groep lezers. Blijkbaar is die formule commercieel succesvol, want er worden veel boeken van deze bekende thrillerschrijfster verkocht. De stijl van Loes den Hollander is ook in deze zoveelste thriller hetzelfde als in de andere boeken. Die hoort nu eenmaal bij het genre. Dat betekent dat het taalgebruik eenvoudig is en dat de schrijfster herhaaldelijk gebruikt maakt van cliffhangers.
Slotzin
Annelies houdt haar tegen. 'Ach, laat het nog even hangen,' zegt ze.Beoordeling
Loes den Hollander is voornamelijk bekend om haar grote productie van literaire thrillers binnen korte tijd. Ze heeft gewacht tot na haar arbeidzame leven en is daarna begonnen met schrijven. Dat is redelijk succesvol geweest. Enkele van haar thrillers zijn kassuccessen geweest en erg spannend geschreven. Mijn favoriete boek is “Broeinest”.
Ze heeft daarnaast twee verhalenbundels geschreven. Dat zijn bij de meeste schrijvers meestal voorlopers van romans.
Met ‘Het scherventapijt' heeft ze haar eerste roman geschreven. De structuur daarvan (de vele korte hoofdstukken) doet toch denken aan de opzet van haar thrillers, waarin ze hetzelfde doet. Daarin kan het wisselen van perspectief belangrijk zijn voor de spanning in het verhaal. Wanneer ze de drie vertelsters aan de lezer presenteert in de eerste dertig hoofdstukken is die wisseling wel te verklaren. De inhoud van dat bewuste eerste deel eindigt met een cliffhanger waarna de volgende vertelster aan het woord komt. Maar wanneer de wisselingen frequent voorkomen en soms maar enkele korte hoofdstukken in beslag nemen, wordt het tempo te gehaast en moet je als lezer steeds meer nadenken over wie aan het woord is. Het verhaal wordt dan mijns inziens te vluchtig.
De thematiek van “het scherventapijt” is klassiek. Het Vatersuchmotief blijft een interessant thema, maar het is natuurlijk niet origineel, net als dat van het familiegeheim. Mijns inziens zit er ook te weinig diepgang in de roman. Dat kan bij een thriller “lekker zijn”, maar bij een roman verwacht ik toch iets meer van een verhaal. Daarin moet minder worden uitgelegd, moet meer onder de oppervlakte verborgen worden en moet er door de lezer meer gezocht worden naar de diepere betekenis.
In het algemeen lijkt het advies aan Loes den Hollander gerechtvaardigd om wat meer tijd te nemen voor het schrijven van haar boeken en wat kritischer na te denken over de inhoud ervan. Schrappen hoort bij schrijven. De eerstvolgende thriller rolt volgens de uitgever al weer in maart 2011 van de pers (‘Zielsverwanten').
Als je bedenkt dat er in de hele roman een tijdsverloop is van ongeveer een half jaar waarbinnen zaken als de regeling van het testament en het overmaken van bedragen van een erfenis binnen enkele weken plaatsvinden, dan lijkt daar minder goed over nagedacht. In de praktijk is daar aanmerkelijk meer tijd mee gemoeid, zeker bij ingewikkelde erfenissen.
Voor scholieren lijkt me “Het scherventapijt” vooral een roman voor meisjes. Het boek is eenvoudig te lezen en er zit voldoende spanning in het verhaal. Je zou het zelfs bijna een psychologische thriller kunnen noemen.
Literair gezien wil ik voor de literatuurlijsten een waardering van 2 punten toekennen.
Recensies
"Het is een boek dat lekker wegleest, hoewel het geen literaire thriller is zoals we dat van Loes den Hollander gewend zijn, heeft het boek mij toch tot het einde weten te boeien." http://boekendeler.wordpr...hollander/
"Met haar literaire thrillers en verhalenbundels bewees Loes den Hollander een bestsellende duizendpoot te zijn." http://www.bruna.nl/boeke...9061124887
Bronnen
Website van de schrijfster
http://www.loesdenhollander.nl/
Geschreven door Cees
Ik heb verreweg het grootste deel van mijn leven voor de klas gestaan. Eerst vijf jaar op een basisschool, daarna veertig jaar op diverse scholen voor voortgezet onderwijs: havo en vwo, onder- en bovenbouw. Ik vond het destijds mijn taak om de verouderde en 'afgezaagde' literatuurlijsten voor Nederlands te vernieuwen en mijn leerlingen kennis te laten maken met nieuwe en/of jonge schrijvers. Lezen kan namelijk ook gewoon leuk zijn. Docenten kunnen je met het aanprijzen van leuke en/of spannende boeken enthousiast maken. Stukken die interessant zijn, voorlezen in de klas. Kort vertellen waarover een boek gaat. Ik heb nu ruim 1460 verslagen gemaakt, waarvan een heleboel Zeker-Weten-Goed-verslagen. Er staan vragen over de inhoud aan het eind om je te laten zien of je het boek begrepen hebt.
Bij Scholieren.com probeer ik daarom zo veel mogelijk boeken van nieuwe schrijvers te bespreken. Ik hoop altijd dat de 'moderne leraar Nederlands' het zijn leerlingen toestaat om de wat minder bekende schrijvers ook op de leeslijst te zetten. Uittreksels maken vond ikzelf vroeger helemaal niet leuk. Ik kocht daarom ook uittrekselboeken. (Bijvoorbeeld Literama, Apercu, Der Rote Faden) Nu maak ik zelf boekverslagen voor scholieren.com. Nog een gemeend advies: wees verstandig en lees altijd wel het boek. Dan kan een boekverslag op scholieren.com een een prima geheugensteun voor je mondeling zijn.
En geloof me, docenten kunnen vanwege tijdgebrek ook niet alle boeken lezen die jaarlijks verschijnen; zij raadplegen daarom ook wel de boekverslagen die scholieren.com levert.
REACTIES
1 seconde geleden