Het boek gaat over de vijftienjarige Ivan. Hij zit in een ‘afkortingenklas’, zijn klasgenoten hebben ADD, PDD-NOS, OCD of, zoals hijzelf, ADHD. Hij en zijn klasgenoten krijgen op school de opdracht om een boek te schrijven. Niemand vindt dit een leuke opdracht, omdat ze vinden dat ze het niet kunnen. Na de les hebben Ivan en zijn klasgenoten een tussenuur en bedenken ze om naar de snackbar te gaan. Daar wordt Ivan gebeld door zijn moeder dat vader weg is en dat ze hem wil gaan zoeken. Ivan moet meteen naar huis komen ondanks dat hij niet wil, omdat hij een proefwerk heeft. Ze pakken spullen, sturen vader een bericht en vertrekken met de auto naar Maastricht, omdat vader en moeder daar een keer samen zijn geweest. 

Vader is cabaretier en wel vaker weggeweest van huis en is altijd teruggekomen. Ivan vindt het daarom ook onnodig om op zoek te gaan naar hem, maar moeder drong aan en hij wilde Zus niet alleen met moeder laten meegaan. Dus hij ging ook maar mee en twee vliegen in één klap, want dan kan hij het als inspiratie gebruiken voor de opdracht. Hij zag het eigenlijk niet zitten en had het boek: Dat stomme boek genoemd. 

Terwijl hij in de auto zit naar Maastricht schrijft hij zijn verhaal. Terwijl moeder ieder hotel of restaurant op belde waar ze ooit samen zijn geweest. Vader stuurt wel cryptische sms'jes en in de eerste stond als laatste 'ich liebe dich'. Vader was niet in Maastricht, dus vertrokken ze door dit zinnetje naar Duitsland. Moeder en vader waren samen in Aken geweest, dus dat werd plek nummer twee. Vader had daar een keer opgetreden en zelfs een prijs gewonnen. 

Hij schrijft over Anna, want Aken leverde hem een assocatie op met haar. Anna's vader is namelijk Duits. Ze is het mooiste meisje van de klas. Ze zit ook op die school, omdat ze behoorlijk dyslectisch is en ze heeft nog iets anders waar Ivan de afkorting niet meer van weet. 

Die avond kregen ze weer een sms van vader waar op een cryptische manier stond dat ze morgen zouden afspreken bij de Dom. Ivan vond deze vaagheid maar frusterend en werd boos in het restaurant. 'Hij kan toch gewoon zeggen waar hij is.' Hij had een mes in zijn hand waarmee hij boos stond. Het verliep in slowmotion en toen liet hij het mes los. Hij rende naar de wc en alles kwam eruit. Hij wist niet waarom hij zo had gedaan in een restaurant dus hij ging zich verontschuldigen toen hij terugkwam van de wc. 

Op het moment dat ze voor de Dom staan, horen ze en doffe klap achter hen. Achter hen lag een man op de grond met een plas bloed rondom zijn hoofd. Ivan werd er meteen niet goed van en moest weer kotsen van schrik. Hij bekwam van de schrik toen moeder zei: 'Het was papa niet'. 

De volgende bestemming was Keulen. Niemand in de hotels van Keulen had vader gezien. Vader hield niet van buitenwijken, dus hij sliep altijd in het centrum. Er moest namelijk altijd minimaal twee cafés in de buurt zijn, dat was een regel. Wanhopig probeerden ze te bedenken waar hij dan wel kon zijn. De volgende bestemming werd Berlijn. Ivan was hier absoluut niet blij mee, want dit was veel te ver weg en hier waren wel duizenden hotels. Ze gingen vader nooit vinden. 

Bij een benzinestation onderweg naar Berlijn ontmoette Ivan een Engels meisje met een hond. Ze hadden een kort gesprekje en zij ging ook naar Berlijn. Zus plaagde Ivan in de auto dat hij verliefd is op dat meisje. 

Tijdens de rit naar Berlijn krijgen ze een ongeluk met een slingerende vrachtwagen waardoor moeder moest uitwijken. Gelukkig net op tijd waardoor ze de vrachtwagen niet raakte en naar de vluchtstrook reed. Het ging allemaal zo snel dat Ivan het niet kon bevatten. Door het ongeluk ontstond er een file en toen zag Zus dat meisje van het tankstation zitten. Ivan had in zijn hoofd allerlei ideeën dat hij wilde doen, maar zijn lichaam bewoog niet. Hij schaamde zich dood. Ze reden door en Ivan kon alleen maar denken aan dat roodharige Engelse meisje en haar hond. 

In Berlijn waren Ivan en Zus alleen op de hotelkamer. Moeder was naar de afspraak gegaan met vader, maar ze was haar telefoon vergeten dus ze konden haar niet bereiken. Ze hadden nog geen zin om te gaan slapen en wilden graag naar buiten om ijs te halen. Ze regelden bij de receptie een extra sleutel en gingen op zoek naar ijs. Daarna zagen ze een grote kermis waar Zus helemaal enthousiast van werd, vooral het spookhuis. Op die kermis komen ze, Ivan vindt het zelf toeval, het Engelse meisje met rood haar tegen. Ivan viel letterlijk voor haar voeten. Haar naam is Jo en op het moment dat ze zich aan elkaar voorstelden, was haar hond vertrokken. Ze gingen met z'n drieën op zoek naar de hond Max. Uiteindelijk na lang zoeken en mensen vragen, vonden ze Max. 

Met z'n drieën liepen ze naar het hotel van Ivan en Zus. Zus was namelijk erg moe en wilde naar bed toe. Ivan wilde nog graag bij Jo blijven. Moeder was er nog niet. Toen ze samen waren, vertelde Ivan over de zoektocht naar zijn vader en Jo vertelde over waarom ze in Duitsland woonde. Op een gegeven moment merkte Ivan dat hij Jo helemaal niet leuk vond. Toch vertelde hij het verhaal over hoe zijn ouders elkaar hadden ontmoet in Berlijn. Ze botsten tegen elkaar op tijdens een feest op 9 november 1989. 

Na het verhaal vertrokken ze, want het was al erg laat. Max ging weer rennen en Jo riep de hond nog na. Max luisterde niet en rende de straat op en je hoorde piepende remmen, glijdende wielen, een gil, een oorverdovende klap. Toen werd het helemaal stil. Je hoorde sirenes en mensen kwamen aangerend. De hond lag op de grond. 

Zo moest het ongeluk gegaan zijn, maar het verschil is dat Ivan er niet bij was. Hij heeft Jo namelijk nooit ontmoet. Hij was ook niet in Berlijn. Moeder heeft vader alleen opgehaald, maar Ivan wilde heel graag mee. Toen moeder belde terwijl Ivan in de snackbar was, was er iets met papa. Moeder haalde hem op, niet met de auto maar het vliegtuig. Hij was op zijn motor gesprongen - zijn helm in het opbergvak en toen stond er ineens een hond voor zijn wielen. De motor lag bij een boom en vader lag iets verder op. Vader was overleden. Ivan was zo boos dat hij alles verwijderde. Hij wilde zijn telefoonnummer niet meer hebben. Moeder verwijderde niks. Ze probeerde vader levend te houden door een foto van hem op het gangkastje te zetten. Ze herlas sms'jes. Zus ging op haar eigen manier om met het verdriet. Haar knuffel was haar redmiddel. Ivan kreeg paniekaanvallen. Hij was boos: op het meisje, op haar hond, op Duitsland, op vader. 

De dag dat hij hoorde dat vader overleden was, kreeg hij de schrijfopdracht. Stomste opdracht ooit, vond hij. Een maand lang kreeg hij niks op papier, maar toen hij eenmaal begon, was hij niet meer te stoppen. Zijn manier om over het verdriet heen te komen.