Automutilatie/Zelfverwonding

Inhoudsopgave:

· Inleiding: Bladzijde: 3
· Hoofdstuk 1: Wat is het? Bladzijde: 4
· Hoofdstuk 2: De Geschiedenis. Bladzijde: 6
· Hoofdstuk 3: Oorzaken. Bladzijde: 8
· Hoofdstuk 4: Hoe hulp te bieden. Bladzijde: 10
· Hoofdstuk 5: Invloeden van internet. Bladzijde: 14
· Hoofdstuk 6: Meningen Bladzijde: 16
· Slotwoord: Conclusies en visies. Bladzijde: 19
· Bijlage Bladzijde: 28
· Bronvermelding: Bladzijde: 29

Inleiding:

Voor het project MMAG gaan we een PowerPoint presentatie maken en presenteren. Voor we gaan presenteren moeten we eerst een onderwerp kiezen, en daar een werkstuk van maken. Toen we de opdracht kregen wilden we het onderwerp: ADHD uitwerken, maar een ander groepje was ons voor. Dus na lang beraad is er een onderwerp uitgekomen.
En het onderwerp is: Automutilatie. We zijn toen informatie gaan zoeken, en deze hebben we opgedeeld in 6 hoofdstukken.
En dat zijn de volgende hoofdstukken:
· Hoofdstuk 1 Wat is zelfverwonding?
· Hoofdstuk 2: De geschiedenis.
· Hoofdstuk 3: Oorzaken.
· Hoofdstuk 4: Hoe hulp te bieden.
· Hoofdstuk 5: Invloeden van internet.
· Hoofdstuk 6: Meningen + de rol van de SPW-er.

Hoofdstuk 1: Wat is zelfverwonding?

Zelfverwonding kan het beste omschreven worden als het bewust of onbewust voor verwonden van het eigen lichaam. Zonder bedoeling daaraan dood te gaan.
Snijden komt het meeste voor als zelfverwonding. Dat doen ze meestal in de armen of benen. Daarna komen branden, het openhouden van wonden, haren trekken, krabben, krassen en nagelbijten, ook kneuzingen en botbreuken veroorzaken valt onder zelfverwonding. Zelfverwonding is niet bedoeld om medelijden op te wekken. Ook is het niet bedoeld om anderen te laten schrikken.

Hier worden de procenten weergegeven hoe vaak het voor komt:
· 73% snijden
· 35% brandwonden toebrengen
· 30% slaan
· 22% oude wonden openhalen, genezingsproces remmen
· 10% haren uittrekken
· 8% botten breken
· 78% verschillende methodes (inclusief bovenstaande)

Dit zijn de meest voorkomende vormen van zelfverwonding. Er zijn er nog meer, onder andere: toxische (giftige of bijtende) stoffen op het lichaam doen of innemen, en het zichzelf de adem benemen (letterlijk) door de luchtpijp dicht te drukken en deze na een poosje weer los te laten. De ergste vormen van zelfverwonding (zoals het amputeren van eigen lichaamsdelen of ogen uitsteken) komt gelukkig maar heel zelden voor.
Exacte cijfers over hoe vaak het voorkomt en bij wie zijn er dan ook niet. De schattingen lopen uiteen van 0,75% tot 5% van de bevolking. Bekend is wel dat het veel vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen. Dit valt o.a. te herleiden naar de boodschappen die meisjes in hun opvoeding hebben meegekregen en hoe vrouwen in de maatschappij staan. Nog steeds komt het voor dat het niet gewaardeerd wordt als vrouwen en meisjes voor zichzelf opkomen. Ook het uiten van emoties op een directe manier is vaak nog een taboe.
De redenen waarom mensen zichzelf verwonden, zijn talrijk en zeer uitlopend. Hier zijn een aantal redenen:
· Ontlading van spanning.
· Uiting van woede of verzet.
· Boete doen, zelfbestraffing.
· Vermindering van negatieve gevoelens als leegte, onbestemde angst, spanning, depressie of woede.
· Doorbreking van vervreemding, afwezigheid, weer contact maken met het eigen lichaam. Dat je je vervreemdt van de mensheid.
· Pijn verdragen als teken van macht en controle.
opvullen van innerlijke leegte, verdrijven van eenzaamheid.
In tegenstelling tot wat veel mensen denken is het niet zo dat mensen die zichzelf beschadigen geen pijn voelen. Ze voelen wel degelijk pijn, maar het moment waarop kan verschillen. Als ze tijdens het toebrengen van de verwondingen geen of bijna geen pijn voelen, komt de pijn in elke geval terug als de verwordingen behandeld worden. Ook is het niet zo dat mensen die zichzelf beschadigen per definitie gek zijn, of een gevaar voor anderen vormen.

Het is bekend dat mensen met leer- en/ of ontwikkelingsstoornis zich zelf beschadigen. Zelfbeschadiging komt ook voor bij specifieke psychiatrische diagnosen: schizofrenie, persoonlijkheidsstoornis, posttraumatische stressstoornis, dissociatieve stoornis, dysthyme stoornis, depressie, eetstoornis en verslaving.Zelfbeschadiging is een uiting van psychische pijn, boosheid of verdriet. De handeling is op de persoon gericht en niet op anderen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is het niet zo dat mensen die zichzelf beschadigen geen pijn voelen.

Zelfverwonding kan wijzen op:
· erfelijke factoren,
· een instabiele gezinssituatie,
· emotionele verwaarlozing,
· seksueel misbruik,
· of een combinatie van één of meerdere factoren.

Hoofdstuk 2:De geschiedenis:

· Automutilatie werd het eerst bekend in het jaren 496-406 V.C. In het toneelstuk van Sophocles vermoordt Oedipus onwetend zijn vader en trouwt met zijn moeder. Nadat zij zelfmoord heeft gepleegd, pakt Oedipus haar broche en steekt hiermee zijn ogen uit.

· In 406-370 V.C beweerde Hippocrates in zijn theorie van de vier lichaamsvochten, dat men “zijn evenwicht kan hervinden door aderlatingen, en zich kon zuiveren door braken, laxeermiddelen of andere drankjes die het lichaam zouden zuiveren”.

· In India ontwikkelde de Hindoemythologie zich rond 200 V.C – 200 N.C. in een van de mythes zag Soordas de heer Krishna. Hij vond het beeld zo mooi dat hij, om het te bewaren, allebei zijn ogen verwijderde. Hij was dus letterlijk een blinde volgeling.

· De Romeinse dichter Catullus schreef in de eerste eeuw V.C. het verhaal van Cybele en Attis. Nadat Attis ontrouw was aan Cybele hakte hij zijn lendenen af met een scherpe vuursteen. Op het festival van “de Dag van het Bloed” werd hij het voorbeeld voor priesters en andere volgelingen.

· Automutilatie als expressie van het christelijke geloof werd in de elfde eeuw beoefend door geselmonniken. Veel nonnen en gelovigen uit de middeleeuwen hongerden zichzelf uit als zuivering, geselden en krasten zichzelf.
· Zelfs de huidige Rooms Katholieke beweging Opus Dei doet aan zelfkastijding.

· In 1846 werd het eerste onderzoeksrapport over automutilatie gepubliceerd. Hierin staat beschreven hoe een weduwe vol schuldgevoel allebei haar ogen had verwijderd.

· In 1886 werd een Afrikaanse bosjesmannenfamilie tentoongesteld in Berlijn. Vier van de zes familieleden hadden 1 of meer vingers die geamputeerd waren. Virchow maakte tekeningen van hun handen en schreef: “bij elke ziekte van welke aard dan ook, het gebruikelijk is dat ze stukken van hun vinger amputeerden, te beginnen bij de pink aan de linkerhand.
· Vingeramputaties zijn ook gekoppeld aan rouw bij Afrikaanse stammen. De grootte van de amputatie (hoeveel er van de vinger werd verwijderd) zou de betrokkenheid van de geamputeerde met de overledene aangeven.

· Een heel bekende zelfverwonder is Vincent van Gogh. Omdat hij boos was op zijn huisgenoot, sneed hij zijn oorlel af en verzond deze naar een prostituee genaamd Rachel. Er wordt beweerd dat dit verband houdt met haar naam, het roept gedachten op aan de bijbelse figuur die “treurt om haar kinderen”. Waarschijnlijk wilde van Gogh dat ze treurde om hem en dat ze van hem zou houden.

· 1920: In Freud’s theorie van de doodsdrift onttrekt de persoon zich aan menselijk contact en trekt hij zichzelf terug in een narcistische positie. In stilte leidt hij zichzelf naar de dood. Freud benadrukt dat het alleen door de activiteit van de levensdrift is dat de doodsdrift uiterlijk wordt afgebeeld als destructieve impulsen op objecten in de buitenwereld.

· In 1983 maakte Karl Menninger de suggestie dat automutilatie een poging zou kunnen zijn om zichzelf te genezen. Hij schreef: “lokale zelfdestructie is een vorm van gedeeltelijke zelfmoord om volledige zelfmoord te voorkomen.”

· Onder de Bangwastam in Afrika werd eeuwenlang traditionele insnijding uitgevoerd. Dit was om schoonheid te verhogen en de sociale status aan te geven, maar het was ook voor medische doeleinden. Zo zou een ster gesneden in de huid boven de lever hepatitis voorkomen en insnijdingen over het hele lichaam zou iemand bevrijden van geesten.
· In 1960 werd een einde gemaakt aan deze traditie.

· In 1983 werd de interesse van de moderne psychiatrie voor automutilatie gekenmerkt door een verhandeling van Pattison en Kahan. Op basis van 56 gepubliceerde rapporten deelden ze automutilatie in op basis van dodelijkheid, methode en herhaling. Ze stelden een kaart op waarmee alle automutilatiegedragingen ingedeeld konden worden.

· Favazza en Rosenthal stelden in 1996 een wereldwijd geaccepteerde indeling van automutilatie op, voorgesteld in het boek “bodies under siege”.
Hoofdstuk 3:Oorzaken.

De redenen of aanleiding voor mensen om zichzelf te verwonden zijn zeer verschillend.
Bijna alle mensen die zichzelf verwonden hebben ooit zeer pijnlijke of schokkende ervaringen meegemaakt die sterke gevoelens van angst, pijn, schuld, woede of hulpeloosheid hebben opgewekt, zoals bijvoorbeeld: misbruik, verwaarlozing, verwerping, vernedering of het verliezen van een dierbaar persoon.
Daarbij hadden ze ook nog eens het gevoel dat ze met hun problemen nergens naartoe konden, omdat ze niet werden begrepen.
Zo komt het dat ze die gebeurtenissen niet hebben kunnen verwerken.

Hierdoor kan het komen dat iemand zich niet langer meer goed voelt met zichzelf, hij zit als het waren gevangen in zichzelf.

Het komt ook vaak voor dat een persoon die aan automutilatie leidt door moeilijke of pijnlijke ervaringen in het huidige leven helemaal uit evenwicht raakt.
Dit kan al gebeuren na een kleine ruzie met een vriend(in) of als het meisje achter de kassa onvriendelijk was, die een grote voor ons overdreven emotionele reactie teweeg brengen.
De emotionele reactie komt doordat er weer pijnlijke gevoelens boven op die andere pijnlijke gevoelens komen, die er al zitten.

Een persoonlijkheidsstoornis zoals borderline kan als symptoom ook zelfbeschadiging meebrengen.
Mensen die hoog begaafd zijn hebben ook een vergrote kans om aan automutilatie te leiden omdat zij zich vaak niet begrepen voelen door andere mensen.

Op internet hebben we ook nog deze verklaringen gevonden voor zelfverwondong maar omdat het moeilijk was dit in eigen woorden te omschrijven hebben we dit gedeelte overgenomen van de internetbron.

Verklaringen voor zelfverwonding

Biologisch
Een afwijking van het serotonerge systeem kan meespelen bij impulsieve, op de persoon zelf gerichte agressie.
Vermindering van de beleving van pijn kan samenhangen met veranderingen in het endogene opiaatsysteem.
Het is mogelijk dat bij zelfverwonding endorfinen vrijkomen die een aangename roes veroorzaken of negatieve gevoelens minder maken.

Psychologisch
Uiting van wrok, woede en onvermogen of poging om belangrijke anderen ‘onder controle te houden’. (kernberg)
Regulatie van gevoelens door verlichting van negatieve gevoelens en bekrachtiging door steun, aandacht en zorg van de omgeving.(Linehan)

Sociaal:
Zelfverwonding als symbool of teken van een tegencultuur.
Uiting van protest tegen autoritair-restrictief beleid.

Hoofdstuk 4: Hoe kun je hulp bieden aan iemand die zichzelf verwondt, en welke rol speelt een spw-er in dit soort situaties?

Met zelfverwonding omgaan als omstaander.
Het is niet gemakkelijk voor iemand die zichzelf verwondt om er met buiten staanders over te praten. Voor buitenstaanders is het ook niet makkelijk om de persoon er op aan te spreken. Maar wat kun jij doen om deze persoon erover aan het praten te krijgen. En welke rol speel jij als spw-er?
Het volgende stukje is geschreven door iemand die ervaring heeft met automutileerders en hij werkt voor de “Landelijke Stichting Zelfbeschadiging”. "Z" is de persoon voorstelt die zichzelf verwond.
Het kan zijn dat "Z" je in vertrouwen verteld heeft over zijn of haar zelfverwondend gedrag, of je hebt het per ongeluk ontdekt. Het belangrijkste is dat je het weet, ongeacht hoe je erachter kwam. Het is er... en je zal er op moeten reageren. Hoe je dit doet is meestal niet zo vanzelfsprekend. Daarom staan hier een aantal dingen die het wat makkelijker kunnen maken. Door deze tips kun je het ook beter leren begrijpen.
Soms zit je met het gevoel dat je voor "Z" weinig kan doen. Dit klopt jammer genoeg in grote mate. Want als er iets moet gebeuren of veranderen, dan zal "Z" daar uiteindelijk moeten voor opkomen. Toch kun je ervoor zorgen dat "Z" een aantal dingen heeft waar hij/zij op kan rekenen. Die dingen geven we hier weer in een aantal punten:
· Het is begrijpelijk dat je het gedrag niet volledig kunt vatten. Wees daarom niet bang om meer info te gaan verzamelen over dit onderwerp. Hou er echter wel rekening mee dat niet alles wat je leest of hoort kunt weerspiegelen aan "Z". Zelfverwonding is niet iets wat je in een vakje met een aantal kenmerken kan stoppen die zomaar voor iedereen gelden.
· In verband met hoe je er tegenaan kan kijken. Je kan bijvoorbeeld na een ruzie te weten komen dat "Z" zichzelf heeft verwond. Dit doet "Z" niet om je op te zadelen met een schuldgevoel. Ook al komt het soms wel zo over, gewoonlijk is dat niet de bedoeling.

· Vermijd het onderwerp niet. Ook al kun je er niet goed mee omspringen. Het zal jou en "Z" wat vrijer doen voelen, in tegenstelling tot het 'zelfverwond-taboe' dat alleen maar spanningen teweegbrengt. Misschien wil "Z" niet geforceerd worden. Respecteer dit dan ook. Een evenwicht hierin zal je echter zelf moeten zoeken.
· Stel geen ultimatums. Hiermee bedoelen we dat je "Z" niet kan dwingen om zichzelf niet meer te gaan verwonden. In al de tijd dat we dit onderwerp kennen heeft dit zelden tot nooit geholpen. Probeer het dan ook niet. Soms zorgt dit zelfs voor een negatiever resultaat. Straffen brengt ook geen aarde aan de dijk. Op die manier kan de cirkel van zelfhaat trouwens nog sterker worden.
· Zorg ervoor dat je zelf niet in de knoop geraakt met je gevoelens. Mocht dit toch gebeuren, aarzel dan niet om zelf hulp te gaan zoeken. Het is voor "Z" zelf heel moeilijk, maar voor de directe omstanders vaak minstens even moeilijk.
Welke behandelingen bestaan er?
Wat doe je eraan?
Meestal is zelfverwonding maar één aspect van een complex van ernstige (persoonlijkheids)problemen. Er kan sprake zijn van traumatische ervaringen, emotionele verwaarlozing en/of ernstig verstoorde relaties. Het stoppen met de zelfverwonding vraagt dan een brede psychotherapeutische aanpak.
Binnen zo’n psychotherapeutische aanpak, kunnen de volgende elementen zijn opgenomen:
1. Dagboekschrijven: opschrijven wat er in je opkomt als je aan zelfverwonding denkt.
2. Serieus nemen en onderzoeken van spanningen; niet meer toegeven aan de neiging deze 'belachelijk, overdreven, onterecht' te vinden.
3. Ontspannende activiteiten ondernemen: sporten, lichamelijke inspanning leveren en zo spanning ontladen.
4. Zoeken van afleiding, bijvoorbeeld muziek, creatief bezig zijn.
5. Contacten met anderen zoeken, niet om over zware onderwerpen te praten, maar ter ontspanning.
6. Ontspanningsoefeningen, yoga of meditatie.

Verder is voor verandering op lange termijn van belang:
7. Leren negatieve gevoelens te accepteren en te hanteren.
8. Leren op een adequate manier aandacht of hulp te vragen.
9. Leren respect voor jezelf en je lichaam te hebben, en jezelf te waarderen.
Medicatie:
Afhankelijk van aard en ernst van de zelfverwonding en de psychiatrische problemen kunnen verschillende medicijnen voorgeschreven worden:
1. Antidepressiva: de SSRI's
2. Klassieke antipsychotica
3. Stemmingsstabilisatoren

Naar welke organisaties / personen kun je gaan om over automutilatie te praten en om er iets aan te doen?

Als je er zeker van bent dat iemand zichzelf verwondt en je wilt deze persoon helpen moet je dat niet doen zonder dat deze persoon ervan op de hoogte is.
Meeste mensen willen liever niet geconfronteerd worden met hun problemen, ook omdat ze vinden dat het niet jouw probleem is.

Maar als je het er met deze persoon over hulp zoeken hebt gehad dan kun je de volgende dingen doen:

Naar de huisarts gaan; dit is een goede manier om hulp te krijgen omdat de huisarts een beroepsgeheim heeft en hij kan je doorsturen om zo de juiste hulp te krijgen die je nodig hebt.

Bureau jeugdzorg is ook een goede manier om hulp te krijgen.
Want bureau jeugdzorg is een instantie die jongeren/ jeugd helpt om hun problemen op te lossen of te verwerken.
Meestal doen ze dit door gesprekken maar dat hangt natuurlijk helemaal af van de situatie.

Het RIAGG: het RIAGG helpt mensen met psychische problemen. Ze helpen jongeren om te leren omgaan met depressiviteit (cursus), hierin leren ze begrijpen hoe sombere en negatieve gedachten ook een sombere stemming oproepen. In de cursus leren ze ook hoe ze door aan activiteiten (sport en creatief bezig zijn) mee te doen zich beter voelen en meer realistischer naar zichzelf kijken. Een ander punt is dat de cursus ook helpt met het leren omgaan met anderen mensen en conflicten.

Online praat site: Vind de persoon die zichzelf verwondt het moeilijk om naar de huisarts of andere organisaties te gaan, dan kun je proberen of de persoon met iemand wil praten via een praat site met professionals of gewoon andere mensen.
Dit is wel handig omdat het minder persoonlijk is want je ziet de andere persoon niet.
http://www.pratenonline.nl/
Wat kun je als spw-er doen als je met automutilatie te maken krijgt?
Het eerste wat je moet doen is een gesprek aan gaan met deze persoon. Als je niet met zekerheid kunt zeggen dat deze persoon automutileert, moet je voorzichtig te werk gaan. Ga de persoon absoluut niet een etiketje opplakken, zeg hoe je je erbij voelt en wat je ervan vindt. Toon begrip voor de situatie maar zeg op een nette manier dat je het er niet mee eens bent. Ben je het er samen over eens dat de automutileerder hulp wil hebben om het probleem op te lossen. Ga dan b.v eerst naar de huisarts en laat de huisarts je verder doorverwijzen.

Hoofdstuk 5: Invloeden van het internet.

Op internet vind je veel verhalen van mensen die aan zelfverwonding doen. Ze vertellen wat ze voelen voordat ze zichzelf gaan verwonden, en wat ze voelen tijdens het verwonden, en na het verwonden.
Als er mensen zijn die deze verhalen lezen en zichzelf erin herkennen kan dit negatief uitpakken, en hen op het idee brengen om zich ook te gaan verwonden. Maar het kan natuurlijk ook positief uitpakken en mensen zien door het lezen van deze verhalen in dat ze een probleem hebben en gaan hulp zoeken.

Op http://www.automutilatie-site.nl/ vind je verhalen van mensen die automutileren. Ze vertellen (anoniem) wat er door hun heengaat, en waarom ze het doen.

De feiten
Er is duidelijk een enorme toename van internet gebruik onder jongeren. Vooral onder kinderen van 6-11 jaar neemt het gebruik snel toe. Dat betekent dat ze ook in contact kunnen komen met informatie die niet altijd even geschikt is. De vraag is nu wat er gebeurt als kinderen en jongeren belanden bij een site over zelfbeschadiging.
Als je bij Google “Automutilatie” intikt krijg je al 50.000 sites en voor zelfbeschadiging 20.000. Tussen 1998 en 2005 is dit aantal explosief gestegen.
Maar niet alle sites zijn actief of actueel. Er zijn veel individuele sites.
Waarbij bij veel van deze sites de vraag is wat het de kinderen en jongeren doet als ze hierop lezen.
Er is ook angst dat het meer en openlijker spreken over zelfbeschadiging, zeker nu het in de media zoveel aandacht heeft gekregen, jongeren juist kan aanzetten tot zelfbeschadiging. Dat zoveel publiciteit het zogezegd bijna kan promoten of interessant maken….Is dat zo?
Hoe zou je daar als hulpverlener, of ouder mee om kunnen gaan?
Hoe als de beheerder van zo’n site?
Hoe als gebruiker van zo’n site?

De aandacht op internet kan goed zijn. Stel je hebt last van zelfbeschadiging en denkt dat je de enige bent, dan kan het verhelderend zijn erover te lezen. Je kunt herkenning vinden, maar nog wel in de bescherming van de anonimiteit.
Je kunt er ook woorden vinden voor wat je doet en waarom, waardoor je de juiste hulp kunt gaan zoeken.
Een ander voordeel van internet is het openleggen van taboes. Zelfbeschadiging uit de taboesfeer halen, waardoor je ermee naar buiten kunt komen.

Echter internet heeft ook z’n gevaarlijke kanten. Er is geen toezicht op de inhoud van de sites. Er zijn ook nare sites met nare beelden en teksten over dit onderwerp.
Een nadeel kan dus zijn, dat een jongere zich mee laat slepen. Of nog somberder wordt als hij/zij zich de verhalen van anderen te veel aantrekt.
Hoe kun je daar als ouder, docent of hulpverlener mee om gaan? Dat bleef een discutabel punt. Aangezien zeker tieners en pubers niet altijd echt aanspreekbaar zijn over hun privé zaken. Net zo min over hun internetgebruik.
Stel echter dat je er als ouder, docent of hulpverlener toch weet van hebt. Dan zou het een idee kunnen zijn, allereerst te vragen wat de jongere aanspreekt op de site. Wat hij/zij erin herkent. Wat hij/zij er zoekt. En dan dus de dialoog aangaan.
Ook zou je suggesties kunnen doen voor andere sites op het gebied van, in dit geval, zelfbeschadiging.

Hoofdstuk 6: Meningen + rol van de SPW-er

Eigen mening automutilatie.
Ik vind automutilatie eigenlijk helemaal niet kunnen, maar ik snap best waarom mensen dit doen. Ik heb het zelf van kort bij mee gemaakt, omdat mijn toenmalige vriendin zichzelf sneed. Ze probeerde het te verbergen maar dat werkte niet. Ze wist ook wel dat wij iets doorhadden, ook al wisten we niet precies, wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd, heeft ze het ons ook gezegd, dat ze zichzelf deed snijden en waarom ze het deed. Ik snap best waarom ze het deed en misschien nu nog. Maar dat weet ik niet zeker. Ik snap best dat als je je niet lekker in je vel zit, en iedereen je pest en dergelijke, dat je het op een bepaald moment gehad hebt, met je zelf en met anderen. Maar ik vind niet dat een reden om jezelf iets aan te doen zoals snijden of weet ik veel wat. Om niet meer die pijn te voelen. Dat gaat me echt te ver. Dan kun je beter naar mensen toe gaan die je vertrouwd en erover praten, en met deze mensen hulp zoeken.

Leerling 1

Ik heb van een toenmalige vriendin gehoord op msn, dat ze geprobeerd had haar polsen door te snijden. Maar het was niet gelukt. Toen ik dat hoorde kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik had echt zo iets waarom moet je dat tegen mij vertellen. Ik heb wel geprobeerd om haar te helpen. Ik heb het eerst met haar er over gehad waarom ze dat wou doen. Ook om te vragen of ze het hierna ook nog wou doen. Toen we klaar waren op msn. Ben ik met mijn ouders er over gaan praten, over wat ik zou kunnen doen om haar te gaan helpen. Ik heb het er ook met de mentor over gehad. Toen ze dat hoorde was ze echt kwaad op mij omdat ik dat had gaan gedaan. Maar toen ik had uitgelegd waarom ik dat had gedaan begreep ze dat wel.
Ze heeft ook in haar armen gesneden. En dat bedekte ze dan met lange truien.
Na een tijdje heb ik daar niks meer over gehoord en heb er ook niet meer naar gevraagd. Ze was ook verhuisd, en laatst heb ik haar weer gezien en het ging goed met haar.

Sinds ik dit werkstuk heb moeten maken, ben ik eens gaan denken voor me zelf of ik dit bij mezelf zou kunnen doen. Maar de gedachte alleen al, dat je je zelf pijn doet. Ik zou dit niet bij me zelf kunnen doen. Maar je kunt nooit voor andere mensen spreken want je weet niet waarom ze dit doen. Het beste wat je dan kunt doen is er voor deze mensen zijn en ze niet beoordelen. Ik vind dan wel dat je mensen niet kunt gaan pushen om met hun er over te gaan praten.
Ik vind het wel niet goed dat je allemaal sites op internet ziet, over hoe je het bijvoorbeeld kunt verbergen. Maar aan de andere kant vind ik het wel goed dat er sites zijn waar mensen over hun gevoel kunnen praten met mensen die het ook doen.

Leerling 2

Toen ik in het 3e leerjaar zat op de middelbare school zat er een meisje bij me in de klas waar ik mee bevriend raakte.
Op den duur leerde ik haar steeds beter kennen en kwam ik er achter dat ze zichzelf met een zakmes in haar onderarmen en benen sneed.
In eerste instantie schrok ik hiervan en ik wist ook niet wat ik er mee aan moest, ik wilde wel weten waarom ze het deed.
Maar dat wilde ze me niet vertellen, maar ik zag dat ze ergens mee zat en toen ik op een middag bij haar thuis was heb ik het haar nog eens gevraagd en toen vertelde ze me dat ze vroeger op de basisschool veel gepest werd en dat ze haar zelfs bedreigd hadden door haar tegen een muur op te duwen terwijl ze haar keel dicht knepen en deze gedachtes kwamen nog vaak terug omdat ze op deze school ook gepest werd.
Maar dat was niet de enige reden waarom ze het deed haar ouders begrepen haar volgens haar ook niet goed en daardoor had ze vaak ruzie met hen en dan deed ze zichzelf ook snijden.
Het ging een tijdje beter met haar maar in het 4e jaar veranderde haar gedrag.
Ze begon te liegen tegen me over kleine dingen: Ze zei tegen andere vriendinnen als ze wat met hen ging drinken dat ik geen zin had om mee te gaan omdat ik geen zin had om met die andere vriendin wat te gaan drinken terwijl ik niet eens wist dat ze wat gingen drinken, ze ging opeens erg veel drinken als we s’middags op het terras zaten en soms zo veel dat ze dronken was als ze naar huis ging daarmee heeft ze me erg gekwetst en vriendschappen met andere tijdelijk stroever gemaakt.
Nadat we ons diploma hebben gehaald heb ik het contact verbroken, omdat ik geen zin had om me nog druk te maken over haar als ze me zo respectloos behandelde.

Ik vind het raar dat mensen hun gevoelens kunnen uiten door zichzelf te pijnigen.
Ik zou er zelf namelijk over willen praten met iemand als ik me niet lekker in mijn vel voel of als er dingen in het verleden gebeurt zijn die ik niet verwerkt heb.
Ik vind het shockerend dat er zoveel sites zijn over automutilatie, waar alles zo in detail wordt beschreven door mensen die zich zelf verwonden.
Er wordt ook weinig aandacht aan besteed door regering, televisie terwijl veel jongeren zichzelf verwonden.
En ik denk dat als er meer aandacht aan besteed wordt, mensen de verschijnselen dan sneller kunnen opmerken en daardoor sneller kunnen ingrijpen.

Leerling 3

Ik vond het een heel aangrijpend onderwerp. Als je de foto’s ziet, en de verhalen leest van mensen die dit zichzelf aandoen, schrik je echt..!!
Er zijn verhalen waarin tot detail wordt beschreven wat ze zichzelf allemaal aandoen, en waarom ze dit doen.
Er zijn mensen die dit doen om te voelen dat ze leven, en als “buitenstaander” kun je je niet voorstellen hoe het is om niet het gevoel hebben dat je leeft.
Ik vond het een heel heftig onderwerp, en ik kon er ook niet langer dan een half uur achter elkaar aan werken, want dan krijg je een depressieve bui.

Leerling 4

Ik vind het erg lastig om te zeggen wat ik van automutilatie vind. Van de ene kant vind ik het verschrikkelijk en vind ik dat het echt niet kan, omdat je jezelf alleen maar meer pijn doet dan, maar van de andere kant kan ik me voorstellen dat het allemaal teveel kan worden. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik mezelf zou snijden of iets anders om de pijn niet te voelen. Maar dat kan zijn omdat ik me (gelukkig) nog nooit zo diep in de put heb gevoeld. Dus het is moeilijk om te zeggen wat ik zou doen.
Ik vind wel dat er maar weinig over bekend is, ik wist er eigenlijk niets vanaf voor we aan dit werkstuk begonnen. En als mensen er niets over horen in het dagelijkse leven kunnen ze ook geen symptomen herkennen als het bij iemand in hun omgeving zou gebeuren.

Leerling 5

Slotwoord:

Na vele uren zoeken en nadenken, hebben we eindelijk een onderwerp voor onze MMAG presentatie.
Er was in het begin nogal wat verwarring, omdat een ander groepje het zelfde onderwerp had, en toen moesten wij weer wat anders zoeken.
Dus dat was nogal hectisch, maar het is ons gelukt met als resultaat een werkstuk en een presentatie over het onderwerp automutilatie.
We vonden het allemaal erg interessant maar toch ook wel een beetje eng.
Sommige van ons vinden het nogal eng om voor de hele klas te presenteren, maar dat komt wel goed.
We zetten in ieder geval ons beste beentje voor en maken er het beste van.

Leerling 1

1 Inhoudelijk:
· Vat de belangrijkste gegevens van uw werkstuk samen.
Ik heb een samenvatting gemaakt van het hoofdstuk die ik heb gemaakt.
Zelfverwonding kan het beste omschreven worden als het bewust of onbewust voor verwonden van het eigen lichaam. Zonder bedoeling daaraan dood te gaan.

Hier worden de procenten weergegeven hoe vaak het voor komt:
· 73% snijden
· 35% brandwonden toebrengen
· 30% slaan
· 22% oude wonden openhalen, genezingsproces remmen
· 10% haren uittrekken
· 8% botten breken
· 78% verschillende methodes (inclusief bovenstaande)

De redenen waarom mensen zichzelf verwonden, zijn talrijk en zeer uitlopend. Hier zijn een aantal redenen:
· Ontlading van spanning.
· Uiting van woede of verzet.
· Boete doen, zelfbestraffing.
· Vermindering van negatieve gevoelens als leegte, onbestemde angst, spanning, depressie of woede.
· Doorbreking van vervreemding, afwezigheid, weer contact maken met het eigen lichaam. Dat je je vervreemdt van de mensheid.
· Pijn verdragen als teken van macht en controle.
opvullen van innerlijke leegte, verdrijven van eenzaamheid.

· Maak duidelijk welk leerproces U heeft doorgemaakt?
Ik heb geleerd om beter te communiceren in het groepje. Zodat alles ook op tijd af kwam.

· Welke nieuwe kennis heeft U opgedaan?
Over Gilles de La Tourette heb ik geleerd want daar wist ik bijna niks vanaf.
Bij de rechtbank heb ik ook geleerd dat het er toch anders aan toe gaat als wat je op televisie ziet. Ik had niet verwacht dat rechters toch kijken naar de boete wat je zou kunnen betalen. Ik dacht altijd ze geven je een boete en als je het niet kunt betalen heb je pech gehad.

· Hoe heeft dat uw mening beïnvloed?
Ik ben niet echt van mening verandert, omdat je nooit weet wat voor redenen iemand heeft om te doen. Toen die vriendin me dit toen zij, heb ik haar ook niet laten vallen, maar ben ik er voor haar geweest.
Over dat van de rechtbank, dat je niet altijd moet uitgaan wat je op televisie ziet. Dat je niet iemand moet veroordelen voordat je pas iemand echt kent. Want je weet nooit hoe iemand echt is, als je die persoon niet kent.

· Heeft U een antwoord gekregen op de aanvankelijke vragen, die U zich zelf hebt gesteld?
Ik heb me zelf geen vragen gesteld.

2. Procesmatig:
· Geef een verantwoording van zaken als de onderlinge samenwerking
De samenwerking ging goed. De afspraken waren bijna altijd nagekomen en hebben we altijd op tijd kunnen inleveren.

· De taakverdeling
We hebben alles eerlijk verdeeld. Iedereen heeft zijn taken afgemaakt.

· Het groepsproces
Het groepsproces is goed gegaan. Iedereen heeft zijn deel gedaan/ gemaakt.

Leerling 2
1. Inhoudelijk:
- vat de belangrijkste gegevens van uw werkstuk samen.
- Maak duidelijk welk leerproces U heeft doorgemaakt?
Ik heb geleerd hoe het is om met een grote groep te werken, om taken samen te maken en op te delen.
Dat je erg afhankelijk van elkaar bent, en dat dat soms niet erg goed uitkomt, omdat je soms niet alles klaar hebt of omdat je nog dingen mist.
Maar uit eindelijk komt het allemaal wel goed.
Ik heb geleerd wat voor een soorten ander gedrag er zijn, zoals gilles de la tourette en de gevolgen daarvan, op de omgeving wat wel erg interessant was.

- Welke nieuwe kennis heeft U opgedaan?
Ik heb verschillende soorten ander gedrag leren kennen, en de rol van de spw’er erin leren toepassen (dus kijken hoe je als spw’er op bepaalde dingen moet reageren/ omgaan).

- Hoe heeft dat uw mening beïnvloed?
Niet echt, ik ben wel anders gaan kijken naar het gedrag van andere mensen, en dat er voor alles een reden is, ook al zie je die niet in eerste instantie.

- Heeft U een antwoord gekregen op de aanvankelijke vragen, die U zich zelfhebt gesteld?
Ik heb mezelf geen vragen gesteld.

2. Procesmatig:
- Geef een verantwoording van zaken als de onderlinge samenwerking
De samenwerking ging erg goed, vooral omdat we veel met elkaar omgaan, heeft dat een positief effect op de samenwerking.
We hebben geen grote onderlinge problemen gehad, die ons ervan weerhielden, om met elkaar samen te werken.
Ik vond het erg prettig en zou graag nog een keer zo samen willen werken.

- De taakverdeling
Goed geregeld, iedereen in het groepje heeft evenveel gedaan.
We hadden het bijna altijd op tijd af, en zorgden dat alles netjes op tijd af was.

- Het groepsproces
Goed, geen negatieve sfeer.
We konden het goed met elkaar vinden. We voelden ons op het gemak bij elkaar, Ik vond het niet moeilijk om mijn mening te geven over dingen.

Leerling 3

Inhoudelijk:

· Bevat de belangrijkste gegevens van jullie werkstuk samen:
We hebben in het werkstuk gezet wat automutilatie is, hoe je het moet behandelen, de geschiedenis van automutilatie, de invloed van internet, en je rol als spw’er.

· Maak duidelijk welk leerproces je hebt doorgemaakt:

· Welke nieuwe kennis heb je opgedaan?
Ik weet nu wat automutilatie precies is en waarom mensen het zouden kunnen doen. Ik weet ook wat de geschiedenis van automutilatie is en wat je eraan zou kunnen doen om zelfverwonders te helpen en hoe je wonden moet verzorgen.

· Hoe heeft dat je mening beïnvloed?
Ik kan nu niet zomaar zeggen dat je “gewoon niet moet automutileren” omdat ik nu weet wat er allemaal achter kan zitten. En dat het makkelijker gezegd is om ermee te stoppen dan gedaan.

· Heb je een antwoord gekregen op de aanvankelijke vragen die je jezelf hebt gesteld?
Ik weet nu wat automutileren inhoud en hoe je eraan komt om te automutileren. en dat wist ik eerst nog niet precies, dus ik had geen specifieke vragen.

Procesmatig:

· Geef een verantwoording van zaken als de onderlinge samenwerking:
De samenwerking was goed, we hebben de hoofdstukken verdeeld en ieder heeft zijn eigen deel gemaakt en op tijd af.

· De taakverdeling.
De taakverdeling was ook goed. We hadden allemaal een eigen ding om te doen en hebben dat ook allemaal gedaan.

· Het groepsproces.
Het ging heel goed in ons groepje. Toen we het onderwerp moesten kiezen hebben we ook zolang doorgezocht tot we een onderwerp hadden wat we allemaal leuk vonden. En zo hebben we elke keer overlegd als we iets moesten weten of doen.

Leerling 4

Inhoudelijk:
· Vat de belangrijkste gegevens van uw werkstuk samen.
We hadden eerst het onderwerp ADHD gekozen, maar een andere groep had die al voor ons opgegeven als onderwerp, en dus zijn we met het onderwerp “automutilatie” aan de slag gegaan.
In ons werkstuk hebben we een paar hoofdstukken uitgewerkt; o.a. de geschiedenis, de oorzaken enz.

· Maak duidelijk welk leerproces U heeft doorgemaakt?
Ik heb door te werken aan dit onderwerp geleerd dat er best veel mensen zijn die zichzelf verwonden, voor tal van verschillende redenen.

· Welke nieuwe kennis heeft U opgedaan?
Ik heb geleerd hoe veel verschillende redenen er kunnen zijn om jezelf te verwonden. En dat mensen die zichzelf dit aandoen het heel goed kunnen verbergen voor hun omgeving.

· Hoe heeft dat uw mening beïnvloed?
Ik vond mensen die dit zichzelf aandoen zwak, maar mijn mening is nu heel erg veranderd. Want ik heb gedurende de weken dat we aan het werkstuk hebben gewerkt heel veel verhalen gelezen, en kan sommigen best bergijpen.

· Heeft U een antwoord gekregen op de aanvankelijke vragen, die U zich zelf hebt gesteld?
Ik had niet echt vragen over dit onderwerp, maar ben wel wijzer geworden.

Procesmatig:
· Geef een verantwoording van zaken als de onderlinge samenwerking
Nadat we het onderwerp hadden gekozen zijn we gaan nadenken over welke hoofdstukken we wilden uitwerken. Dat waren er 5, en we zijn met 5-en in de groep, en ieder had wel een voorkeur voor welk hoofdstuk zij wou uitwerken, dus we hadden het eerlijk verdeeld.

· De taakverdeling
Zoals ik bij het vorige kopje al heb uitgelegd hebben we ieder een hoofdstuk voor onze rekening genomen, en dit uitgewerkt.

Leerling 5

Inhoudelijk:

· Bevat de belangrijkste gegevens van jullie werkstuk samen:
We hebben in het werkstuk gezet wat automutilatie is, hoe je het moet behandelen, de geschiedenis van automutilatie, de invloed van internet, verschillende oorzaken om over te gaan tot automutilatie en je rol als spw’er.

· Maak duidelijk welk leerproces je hebt doorgemaakt:
Voordat we begonnen aan het werkstuk wist ik wel wat het was en waarom iemand beslist om zich zelf te verwonden, omdat ik een vriendin had die zich zelf deed verwonden.
Maar ik vond het altijd moeilijk te begrijpen dat iemand zich zelf kan pijn doen en doordat ik zoveel verhalen heb gelezen van mensen die aan zelfverwonding doen, begrijp ik het beter.

· Welke nieuwe kennis heb je opgedaan?
Ik weet nu dat er meer dingen onder automutilatie vallen dan alleen maar jezelf snijden met een mes of ander scherp voorwerp.
Ik weet nu meerdere redenen waarom mensen overgaan tot automutilatie en dat het ook voorkomt bij mensen die psychisch niet helemaal in ‘orde’ zijn.
Ook weet ik nu hoe je de wonden moet verzorgen.

· Hoe heeft dat je mening beïnvloed?
Ik vind het nog steeds raar dat mensen zo hun gevoelens moeten uiten, maar ik begrijp het nu wel.
Ik zou nog steeds het contact met die persoon gebroken hebben omdat ik het niet goed vind als je je vrienden zo misbruikt als wat zij gedaan heeft bij mij.

· Heb je een antwoord gekregen op de aanvankelijke vragen die je jezelf hebt gesteld?
Ik wist al veel over automutilatie omdat ik er al eens mee in aanraking ben
gekomen, maar ik weet nu hoe je het beste iemand die automutuleerd kunt steunen.

Procesmatig:

· Geef een verantwoording van zaken als de onderlinge samenwerking:
De samenwerking was goed, we hebben de hoofdstukken verdeeld en ieder heeft zijn eigen deel gemaakt en op tijd af.

· De taakverdeling.
De taakverdeling was ook goed.
We hadden allemaal een hoofdstuk om uit te werken en daarbij ook nog onze eigen mening.
Met de PP hebben we allemaal een eigen pagina gemaakt.

· Het groepsproces.
Het ging heel goed in ons groepje.
Toen we het onderwerp moesten kiezen hebben we ook zolang doorgezocht tot we een onderwerp hadden wat we allemaal leuk vonden.
We hebben ook samen het stukje film uitgezocht die we gebruiken tijdens de presentatie.

Discussievragen:

1. Hoe staan jullie er tegen over dat er mensen zijn die zich zelf verwonden?

2. Kennen jullie mensen die het doen?

3. Hoe zouden jullie iemand helpen die zich zelf verwond?

4. Waarom denken jullie dat mensen zich verwonden?

Bronvermelding:

http://www.moeilijkemensen.nl/info/zelfverwonding.html
http://www.ouders.nl/mpub2005-snijden.htm
http://www.zelfbeschadiging.nl/wat_is_zelfbeschadiging.htm
http://www.automutilatie.nl/
http://www.sasam.be/zelfverwonding.html
http://www.jipdelft.nl/thema.php?jipvar=10466&achtergrondvar=4

http://www.scholieren.com/werkstukken/20727

http://bijzonderemensen.web-log.nl/categorie/161293

http://pdf.swphost.com/logacom/ws10.pdf

http://www.easethepain.nl/etp/viewtopic.php?t=352

http://www.seksueelgeweld.nl/

T.J.M. Ingenhoven (1999). Zelfverwondend gedrag in de psychiatrie, in het bijzonder bij de borderline persoonlijkheidsstoornis. In:
Herwig Claes (2001). Zelfverwonding, informatie voor patiënten. Psychopraxis, Jaargang 3, nr. 3, p. 118-124.
http://websitemaker.kennisnet.nl/dont-si/index.htm
http://www.automutilatie-site.nl/
http://www.pratenonline.nl/