1.1 Brief naar de commissie voor de verfilming van het boek
Verfilming van het boek ‘de Alchemist’ van Paulo Coelho
Geachte commissie
Ik heb vernomen dat u een verfilming wilt maken van het boek ‘de Alchemist’ van Paulo Coelho
Het boek gaat over een jongen, Santiago, die op reis gaat naar een schat. Santiago is een herder in Andalusië en tevreden met zijn bestaan. Hij leeft zijn leventje, tot hij een oude man tegenkomt, die zegt dat hij een koning is. De koning geeft Santiago twee stenen die antwoord kunnen geven op vragen waarop alleen ja of nee kan worden geantwoord. De koning zegt verder tegen Santiago dat hij op zoek moet gaan naar een schat die in Egypte ligt, bij de piramiden.
Santiago besluit uiteindelijk om op reis te gaan. In het verdere verloop van het verhaal maakt Santiago nog veel mee tot hij de natuur volledig begrijpt. Hij luistert naar zijn hart en leert het te begrijpen. Hij leert ermee praten.
Het verhaal gaat vooral over doorzettingsvermogen. Het boek zegt dat als je in iets gelooft en je bent er diep van overtuigd dat je dan je doel ongetwijfeld zult behalen. Het grote geheim in de wereld is dat je je droom nooit of te nimmer mag opgeven.
Volgens mij wordt het een zeer mooie verfilming. Ik sta er dus ook volledig achter, maar ik vrees er wel voor dat het een echte uitdaging gaat worden voor de regisseur om deze film tot een interessante film te maken. Het is namelijk zeer moeilijk om van dit boek geen saaie film te maken.
Voor de personages zou ik voor de hoofdrolspeler gaan voor een acteur met een nogal nonchalant uiterlijk. Dit benadrukt het feit dat Santiago een boeren jongen is, een echte herder.
En dat hij er niet bang voor is om al zijn bezittingen achter zich te laten en te vertrekken met der noorderzon. Dit maakt het verhaal al een stuk geloofwaardiger.
Voor de locatie zou ik gaan naar de droge woestijnen van Egypte. Daar is de perfecte omgeving die omschreven staat in het boek. Ik zou niet al te veel geld besteden aan het decor als je het toch allemaal al voor het grijpen hebt in Egypte.
Ik hoop dat Julie me op de hoogte houden van jullie verdere beslissing.
Met beleefde groeten
Alexander Slechten
1.2 Boekbespreking Black – Dirk Bracke
Achtergrondinformatie
Titel: Black
Auteur: Dirk Bracke
Uitgeverij: Davidsfonds/ Infodok
Aantal bladzijden: 197
Plaats van uitgave: Blijde-Inkomststraat 79-81, 3000 Leuven
Jaar van verschijnen: 2006
Samenvatting
Het verhaal speelt zich af in Brussel. Het gaat over een zwart meisje Marie-Eveline. Ze gaat gewoon naar school en heeft veel vrienden. OP een dag komt ze samen met haar beste vriendin Daphne, haar neef Notourious tegen in het metrostation. Notourious zit in een straatbende “The Black Bronx”. Hij vertelt haar over de straatbende en al snel lijkt Marie-Eveline geïnteresseerd te zijn in hun leventje. Zo begint steeds vaker met haar neef en de rest van “The Black Bronx” op te trekken en al snel wordt ze zelf een bendelid. Ze vindt dat ze in de bende echt gerespecteerd wordt want ze denkt dat de mensen haar minderwaardig vinden doordat een zwarte huidskleur heeft. Ze moet haar natuurlijk aan de regels van de bende houden en ze moet vooral luisteren naar de leider van de bende "X". Ze krijgt ook een andere naam zoals de andere bendeleden, namelijk Mavela. Samen halen ze allerlei dingen uit. Zo steken ze auto's in brand, stelen ze in supermarkten, enz. Ze krijgen soms ook ruzie met andere bendes en deinzen niet achteruit voor vechtpartijen of voor groepsverkrachtingen van bendeleden van andere bendes.
In het verhaal volgen we ook nog het leven van een andere bende in Brussel de 1080'ers. De verhalen wisselen elkaar af en vloeien uiteindelijk in elkaar.
Nassim is de bendeleider van de 1080’ers, hij steelt samen met Marwam een visakaart. Maar door omstandigheden worden ze door de politie opgepakt. Toen Marwan op het politiebureau zat te wachten tot hij ondervraagd ging worden zat er een meisje naast hem. Mavela. Mavela zat daar omdat ze weer eens gespijbeld had. Marwan kon zijn ogen niet van haar afhouden en ze beginnen te praten totdat Mavela’s ouders haar kwamen ophalen. Marwan is dan uiteindelijk vrijgelaten, maar Nassim moet in de gevangenis blijven omdat hij al meerderjarig is. Hier konden Marwam en de andere bendelieden echter niet mee lachen en ze halen allerlei kattenkwaad uit om de politie het leven zuur te maken. Maar Marwan moet steeds meer aan Mavela denken. Een tijdje later zat Mavela samen met Daphne op de metro en een paar haltes verder stappen de 1080'ers op. Zo kwam ze Marwan weer tegen. Ze heeft daarna nog veel aan hem gedacht maar ze wist dat het niets kon worden omdat hij in een andere bende zat. En één van de regels is dat je geen relatie mag aangaan met iemand van een andere bende. X zou haar vermoorden! Op een dag zat Marwan in het station en hij zag Daphne lopen. Hij stapte naar haar toe en vroeg het nummer van Mavela. Daarna stuurde hij haar een sms om nog een af te spreken. Dit zou natuurlijk in het geheim moeten gebeuren. Ze hadden echt een heerlijke dag samen en hoopten elkaar zo snel mogelijk terug te zien.
Na enkele keren afspreken wou Mavela bij Marwan slapen. Dat zou natuurlijk moeilijk gaan want Mavela ging bijna nooit meer naar huis en Marwan was het huis uitgezet door zijn vader. Maar uiteindelijk vinden ze toch een oplossing en ontmoeten, ze elkaar in een leegstaand pand waar ze een luchtmatras achterlieten. Zo konden ze vaak bij elkaar zijn. Het was natuurlijk riskant om ontdekt te worden maar toch probeerden ze het. Maar blijkbaar hadden de 1080’ers Marwans relatie met Mavela ontdekt en Malika ( Marwans ex-vriendin) verwittigd “The Black Bronx”. Op een dag straffen de 1080ers Marwam door op hem te slaan en hem vol te spuiten met zwarte graffiti. Op het zelfde ogenblik vallen “The Black Bronx” het kraakpand binnen, waar Mavela op Marwan zat te wachten. Mavela haar hart klopte tot in haar keel. Ze wist niet wat ze gingen doen maar ze wist zeker dat het iets pijnlijk zo zijn dat ze haar hele leven zal blijven herinneren. Mavela is net zoals Angela door alle bendeleden verkracht.
Personages
Mavela (Marie-Evelyne)
Rol: Het hoofdpersonage van het verhaal. In het begin is ze een gewoon schoolmeisje maar door haar neef Notourious komt ze bij “The Black Bronx” terecht en wordt haar leven veer spannender. Ze leert op het politiebureau Marwan kennen en wordt verliefd. Maar hun liefde blijkt onmogelijk te zijn. Toch doen ze alles om elkaar zovele mogelijk te zien en ze willen een nieuw leven samen beginnen.
Marwan
Rol: Hij is een bendelid van “1080ers”. In het begin van het verhaal is Marwan niet zo terughoudend als het op geweld aankomt. Maar Door Mavela wil hij zijn levensstijl veranderen. Maar hij ontdekt snel dat het is niet zo simpel is om terug uit een bende te stappen eenmaal je er in verzeild bent geraakt.
X
Rol: X Is de bedeleider van “The Black Bronx”. Wanneer Mavela in zijn bende terecht komt gebruikt hij haar als zijn persoonlijk speeltje en verkracht haar. Nadien komt Justelle terug en is zij terug zijn vriendinnetje. X is nadien niet zo opgezet dat Mavela een relatie heeft met iemand uit ene andere bende.
Notourius
Rol: Notourius hete eigenlijk David, hij is de neef van Mavela. HIJ zorgt er namelijk ook voor dat zij in de bende terecht komt.
Nassim
Rol: Hij is de bendeleider van de “1080ers”. Maar tijdens een overval wordt hij opgepakt en geraakt hij voor de rest van het verhaal in de gevangenis terecht. Wat natuurlijk de andere bendeleden niet laten gebeuren. Zij doen alles om de politie te saboteren.
Eigen mening
Ik vond het echt een heel mooi en spannend boek. Het is één van de beste boeken dat ik heb gelezen.
Het boek geeft een duidelijk beeld weer van de realiteit van het leven voor sommige kinderen in Brussel. Voornamelijk zwarte kinderen. Zij hebben het extra moeilijk om aan werk te geraken of om naar school te gaan en zo komen ze sneller in de verleiding om in een bende te stappen. Eens je in zo een bende bent kan je er nooit meer uit. Je kan het vergelijken met drugs. Er is geen weg terug.
1.3 Recensie: Uitgeverij Guggenheimer - Herman Brusselmans
Het boek gaat over de stinkend rijke Gentse zakenman Guggenheimer. Hij heeft in zijn vorige avonturen al een heel reclamebureau en een populaire tv-zender (Bonanza) opgezet en nu weet hij niet meer zo goed wat hij moet doen.
Hij drinkt miljaardedzju, een zelfbedacht drankje dat uit wodka en thee bestaat. Hij wordt bijgestaan door zijn secretaresse Debbie, broer Gugg, die de baas is over zijn tv-zender, en zijn dienstmeisje Tutsi. Guggenheimer heeft Tutsi uit Rwanda gehaald nadat hij haar had gezien in een documentaire over de Hutu’s. Hij heeft ook een taalleraar voor haar ingehuurd en ze leert zes talen tegelijk, wat voor hilarische gesprekken zorgt.
Secretaresse Debbie vertelt aan Guggenheimer dat tv-kijken in de eenentwintigste eeuw passé zal zijn, en dat boeken lezen helemaal hip wordt. Daarom besluit Guggenheimer een uitgeverij op te zetten die per jaar slechts drie boeken uit zal brengen in; eentje in het genre fictie, eentje in non-fictie en eentje in poëzie.
Het lezen was erg prettig en ging vlot, want de zinnen en woorden waren niet moeilijk. Het stond vol met grappige uitdrukkingen en wijsheden. Qua woordgebruik was Herman Brusselmans soms wel erg grof maar dat was eigenlijk alleen maar grappig.
Het boek is ook een tijdje verboden geweest in Vlaanderen omdat Ann DeMeulenmeester, een kledingontwerpster, in dit boek meerdere keren belachelijk wordt gemaakt door de hoofdpersoon.
Het is een ongelooflijk belachelijk verhaal. Het is dan ook een satire. Het is zeer grappig maar compleet onrealistisch.
Het is dan wel een schaamteloze satire maar ik denk dat het idee is dat men moet uitkijken met en voor macht. Dit boek illustreert de onnozelheid van Guggenheimer’s bewonderaars, het ‘volk’ waar Guggenheimer ook zo op neerkijkt. Guggenheimer is ondertussen zelf erg fout bezig.
Over het algemeen was het een zeer goed boek. Soms wel langdradig, vooral omdat het verhaal zich merendeels afspeelt in één ruimte en omdat Guggenheimer heel veel in zichzelf praat. Maar als je de draad eenmaal vast hebt wil je hem niet meer los laten. Je leest het boek in één ruk uit
Een echte aanrader voor mensen die ervan houden gechoqueerd te worden door het grove taalgebruik.
2.1 Mijn persoonlijke top vijf van het theaterseizoen.
1 “Immaculata – Braakland/ZehBilding” 09/10/2008 cc De Kimpel Bilzen
spel: Joeri Cnapelinckx, Janne Desmet, Kristof van Perre en Sara Vertongen
tekst en regie: Stijn Devillé en Adriaan van Aken
muziek: Youri van Uffelen en Ephraïm Cielen
Immaculata’ volgt het relaas van vier jongeren tijdens de laatste nacht en ochtend van hun leven. In een middelbare school, ergens in een Vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbibliotheek een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergeschoten. Je ziet het bloed niet vloeien, je voelt het.
Ik heb deze theatervoorstelling als favoriet gekozen omdat ik van deze voorstelling al veel gehoord had en ook zeker van plan was naar toe te gaan. Het is een mooi fictief verhaal over een maatschappelijk probleem waar wij als jongere in de media toch al een aantal keren mee geconfronteerd werden. Het is goed om deze problemen niet te negeren en er open over te kunnen praten. Zo kan je dergelijke problemen ook voorkomen.
2 “Het temmen van de feeks” 26/11/2008 Vrijthof, Maastricht
een voorstelling van en met Hugo Koolschijn, Karina Smulders, Hans Kesting en Halina Reijn.
Katharina's vader, de welgestelde Batista, huwt zijn twee dochters uit aan de hoogst biedende. De jongste dochter, Bianca, heeft een goede marktwaarde, maar eerst moet de oudste, de dwarse Katharina, aan de man komen. Petruchio meldt zich tot ieders verbazing als huwelijkskandidaat voor Katharina en weet haar op wonderlijke wijze te temmen.
Deze voorstelling heeft mijn tweede plaats gekregen omdat het een hard, heftig en adembenemend mooi stuk is. Volgens de meeste recensies zelfs een van de betere voorstellingen van dit jaar. Als je echt van een stukje romantiek houdt is dit een echte aanrader. Niet alleen romantiek komt aan bod evenmin staat de humor centraal. Een hele avond veel plezier voor een redelijke prijs
3 “Tourniquet - Abattoir Fermé” 22/01/2008 Vrijthof, Maastricht
productie: Abattoir Fermé i.s.m. kc nOna & Nieuwpoorttheater
regie: Stef Lernous
spel: Ragna Aurich, Joost Vandecasteele, Chiel van Berkel
Tourniquet is een door de Belgische pers bejubelde tekstloze productie die speelt in een huis waar drie mensen (of zijn dit geesten?) zich overgeven aan rituelen, trance en exorcismen. Met deze voorstelling zet Abattoir Fermé zijn onderzoek verder naar woordloos en filmisch theater.
Theatermaker Stef Lernous weet als geen ander woordenloos theater te maken, waar je aanvankelijk niets van snapt, maar toch onthutst buitenkomt. Dit sterk ritueel theater heeft inderdaad weinig te zien met het klassieke teksttheater. Maar als je open staat voor dergelijke spektakels dan krijg je iets te zien wat krassen maakt in je ziel. Deze voorstelling veroverde mijn derde plek in deze top vijf.
4 “The bult and the beautiful - Theater Antigone” 08/01/2008 Vrijthof, Maastricht
een voorstelling van en met Bart Meuleman, Amara Reta, Senjan Jansen en Mark Verstraete.
In The Bult and the Beautiful gingen de makers op zoek naar een vorm van schoonheid en intimiteit die ze hoopten te vinden in telefoongesprekken tussen mensen die elkaar niet kennen, maar toch de behoefte hebben om op nachtelijke uren met elkaar te bellen. Over seks uiteraard, maar ook over geluk, fantasie, leven en doodgaan. Je luistert naar hen met rode oortjes.
The Bult and the Beautiful is een gebalde voorstelling. Ik wou deze voorstelling vooral gaan zien omdat Mark Verstaete erin mee speelt. Ik heb al zeer veel over hem horen vertellen, maar ik heb nog nooit de kans gehad om hem te bekijken. Daarom mijn keuze voor The Bult and the Beautiful op vier.
5 “Ifigeneia in Aulis, de oorlog en het meisje” 17/01/2008 Vrijthof, Maastricht
regie: Robert Woodruff,
spel: Roeland Fernhout, Tijn Docter, Marieke Heebink, Chris Nietvelt, Karina Smulders, Marwan Kenzari
Bedrog, kindermoord en wraak zijn terugkerende thema's in de geschiedenis van de Atriden, het mythologisch geslacht van Tantalos. 'Ifigineia in Aulis' beschrijft een episode uit deze roemruchte geschiedenis. De broers Agamemnon en Menelaos trekken met een omvangrijke legervloot naar Troje om de geschaakte Helena, echtgenote van Menealos, terug te halen.
De legende van Troje is een adembenemend mooi en romantisch verhaal over twee geliefden. Krijg je al rillingen over je hele lijf als je alleen nog maar denkt aan die oude veldslagen dan is deze voorstelling echt iets om naar uit te kijken. Leef je voor een avond helemaal in in de Griekse oudheid.
2.2 recensies - Immaculata
2.2.1 Titel onbekend
Godmiljaar, wat een weltschmerz
HET WAS een perfecte dag voor een verjaardagsfeestje. Ik keek naar de handtekening boven mijn bureau en feliciteerde de Verlosser, maar toch wilde de stemming er maar niet in komen. Steeds weer moest ik denken aan Gerd Nan van Wijk, de Alkmaarse havoscholier die maandag door een zeventienjarige matroos werd doodgeslagen.
Gek genoeg maakte dat meer indruk op mij dan het bloedbad van Cho Seung-Hui, de killer van Virginia Tech. De bizarre shootout was ver weg en de daad van een gestoorde gek, Gerd Nan van Wijk had mijn buurjongen kunnen zijn. De jeugd heeft de toekomst, maar hoe?
Ik vroeg mijn dochter, die dertien is en die in de tweede klas van het atheneum zit, of het drama in Alkmaar bij haar op school nog onderwerp van gesprek was geweest, maar dat bleek niet het geval te zijn. "Alleen de scheikundeleraar begon er even over, want die heeft die jongen vroeger lesgegeven." Daarna kregen we ruzie over een bericht dat in de krant stond. Ik vond zeventienhonderd doden door medische fouten veel, zij niet. "Weet je wel hoeveel ziekenhuizen er zijn?" Toen ze woedend de trap op stormde, had ik alweer spijt.
Lusteloos bladerde ik het avondblad door. Meer dan de helft van de kinderen op de basisschool leeft ongezond. Door alle vernieuwingen is de kwaliteit van het onderwijs de laatste twintig jaar hard achteruit gehold. Kindermishandeling komt hier vaker voor dan in de Verenigde Staten. Kinderen van gescheiden ouders hebben te kampen met angsten en depressies en vertonen vaak agressief gedrag. En in een opwelling besloot ik naar De Brakke Grond te gaan, waar de Vlaamse theatergroep Braakland/Zhebilding de voorstelling Immaculata speelde, gebaseerd op de schietpartijen in het Duitse Erfurt in 2002 en op de Columbine Highschool in 1999.
Veel jeugd zat niet in de zaal - hooguit vijf bezoekers waren jonger dan twintig. Maar zodra het licht uitging, vergat ik om me heen te kijken. De voorstelling zat geraffineerd in elkaar. Braakland/Zhebilding maakt 'journalistiek documentair muziektheater', maar dat is een veel te lelijke naam voor de poëzie die de jonge acteurs lieten horen. Ze speelden hun ziel uit hun lijf, en bij tijd en wijle was ik tot tranens toe geroerd. Er vloeide geen bloed en er klonken geen schoten, maar alleen dat zoete Vlaams en de vlijmscherpe muziek van twee meestermuzikanten. Godmiljaar, wat een weltschmerz. Weemoed en verlangen.
We zagen hoe vier leerlingen na hun dood herinneringen ophalen aan hun jeugd en de school waar op een zonnige, doordeweekse dag twee jongens hun wapens leegschoten. Eén van de slachtoffers is Frankie, de eeuwige pispaal, een jongen van wie je in het begin denkt dat hij wel de dader zal zijn. "Ik sta overal buiten, heb altijd overal buiten gestaan," zei hij, diep weggedoken in de capuchon van zijn jas. "Ik ben niks en ik heb niks." "Ik wil een schitterende toekomst, maar ik krijg een kogel," reageerde één van de actrices. Ze was furieus. "Ik wil sterven op een tapijtje, op iets zachts, iets liefs, niet op deze vuile vloer."
Vlak voor het einde, op een uiterst breekbaar moment, toen het zo stil was dat ik mijn bloed hoorde ruisen, ging naast me keihard een mobiele telefoon af. Het ding speelde een soort housedeun, maar de bezitter ervan, een oude man die wat wazig uit zijn ogen keek, had niets in de gaten. Pas na tien seconden, die een eeuwigheid leken te duren, schrok hij wakker. Ik kreeg terstond zin om hem te wurgen. "Sorry," mompelde hij, maar het was al te laat: de magie was verdwenen.
Het nagesprek met de theatermakers leverde niet veel nieuwe gezichtspunten op. Het ging over de prestatiedruk in de westerse maatschappij, de eisen waaraan 'de jeugd van tegenwoordig' moet voldoen, de dunne scheidslijn tussen slachtoffers en daders. Maar een echte verklaring voor de geweldsexplosies hadden we niet, en dat was misschien nog wel het verontrustendst. Regisseur Adriaan van Aken: "Misschien is het allemaal een kwestie van borstvoeding." (sic!)
En zo bleef ik achter, denkend aan mijn dochter en aan Gerd Nan van Wijk, zestien jaar, doodgeslagen in de kracht van zijn leven.
(Frenk Der Nederlanden, Het Parool)
2.2.2 Immaculata (Kiss It Away, Kiss It Away)
overal waar ik kijk
overal waar ik kom
gaan de mensen maar door en door en door
en ik woon dus in die wijk hier
en soms heb ik echt enorm veel goesting
om zowat alle bewoners hier van kant te maken
Het is een frisse, heerlijke lentenacht en Bernt en Lotte hebben hem samen doorgebracht, buiten in de wijk. Franky heeft erop staan kijken. Een ander meisje, zonder naam, is ook nog wakker en beklaagt zich alvast de tong die ze draaide met de jongen die enkele uren later ook haar leven niet zal sparen.
In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbieb een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam hangt de boodschap “help ons” en “hier bloedt iemand dood”. Het is een zonnige, doordeweekse ochtend en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.
Immaculata volgt het relaas van vier jongeren tijdens de laatste nacht (en ochtend) van hun leven. Stijn Devillé & Adriaan Van Aken herwerkten pakken materiaal uit bestaande high-school killings (columbine, erfurt, ...) tot een brok pakkende fictie. Sex and violence! Spanning, vaart en ruwe humor! Het is deze keer allemaal gegarandeerd! Over hun vorige samenwerking schreef de krant De Morgen: “een goed geoliede ritmische en muzikale klankmachine waarin geen enkele taal-of letterkundige mogelijkheid onaangeroerd blijft.”
Een voorstelling met Janne Desmet, Joeri Cnapelinckx, Kristof Van Perre & Sara Vertongen en met live-muziek van Yuri Van Uffelen & Ephraïm Cielen. Tekst & regie: Stijn Devillé en Adriaan Van Aken.
Gevoelerigheid. Betekent hetzelfde als gevoeligheid. Maar duurt langer. Té lang doorgaans. Zodat het iets drammerigs en dweepzuchtigs krijgt. Maar wanneer goed uitgevoerd, iets heel troostends ook. Zelfs voor wie zoals wij al een klein eindje in de dertig is.
Het nummer dat de schier onbekende songwriter Gary Jules schreef voor Donnie Darko (een obscure tienerfilm die we ter inspiratie bekeken tijdens de eerste Immaculata-gesprekken) is er een typevoorbeeld van. Mad World bleek een cover van de eighties-iconen van Tears for Fears te zijn (die naam!) en strofes te bevatten als:
Went to school and I was very nervous –
no one knew me, no one knew me...
Hello teacher, tell me what’s my lesson –
look right through me, look right through me...
And I find it kind of funny, I find it kind of sad.
The dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had.
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very mad world
De jaren ’80 kenden wel meer zulke deuntjes. Met Reagan aan de macht leek het laatste beetje ‘liefheid’ uit de wereld gebannen. Naïef zijn was als houding niet langer houdbaar. Moderne burgers waren ‘realistisch’, droegen een das, waren productief. De wereld was definitief op weg om een angstaanjagend commerciële plek te worden. Een plek waar winst maken zóveel zou gaan betekenen, dat mensen altijd maar minder leken om te kunnen met verlies.
Het deed ons enkele maanden terug dan ook veel deugd om te zien hoe Gary Jules’ gevoelerige versie van Mad World het via het undergroundcircuit (het ptp-gebeuren op het internet in dit geval) tot nummer 1-hit in Engeland had geschopt. In een tijdperk waarin alles vooral leuk en ontspannend dient te zijn, is het eerder ongewoon dat de nummer 1-positie wordt ingenomen door een nummer waarvan de tekst het best te catalogeren valt onder de noemer ‘hoogst verontrustend’.
Ons Immaculataproject hoort ook onder die noemer thuis. De ‘high school killings’ zoals die in de Verenigde Staten (Columbine) en Europa (Erfurt) hebben plaatsgevonden, behoren sowieso tot de meest verontrustende nieuwsitems die we de afgelopen jaren op ons bord hebben gekregen. Massamoorden dóór middelbare scholieren óp middelbare scholieren (en hun leraren). Wie zal ooit het beeld vergeten van het blad papier op de ruit van een klaslokaal op de eerste verdieping van de school in Erfurt, waarop een slachtoffer het woord ‘Hilfe’ geschreven had? Eén simpel woord dat het drama beter leek te vervatten dan de bloederige beelden van de doden en gewonden (de schrijver had er niet eens een uitroepteken voor nodig).
Minder spectaculair, maar zeker even dramatisch als de high school killings zijn de zelfmoorden onder jongeren in ons eigen Belgenland. De cijfers swingen de pan uit. Het hoogste aantal van de wereld! Verdubbeld ten opzichte van de jaren ’90! Erg droeve statistieken. En hoewel het altijd gissen is naar wat erachter schuilgaat, zijn we er sterk van overtuigd dat de Gary Jules’en of Morrisseys (ten tijde van The Smiths componist van de soundtrack bij menig tienerzelfmoord) van deze wereld, er in hun songs meestal dichter bij zitten dan menig krantenreportage, psychologisch onderzoek of politieverslag, waarin ze het vaak houden op dingen als ‘een slecht rapport gekregen’ of ‘problemen thuis’.
"I do actually respect suicide. It is having control over one's life.
It's the strongest statement anyone can make.
And people aren't really strong...
You could say it is negative leaving the world.
But if people's lives are so enriched in the first place, then ideas of suicide would never occur.
Most people as we know lead desperate and hollow lives.”
(Morrissey, in een of ander interview)
Suicide is having control over one’s life, zegt Morrissey. Daarmee komt hij dicht in de buurt van wat Albert Camus zegt in Le Mythe de Sisyphe, zelfmoord als ultieme (absurde) levensdaad.
De plot van Immaculata is simpel. In een brave, onopvallende middelbare school in een Vlaamse provinciestad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze wapens uit hun boekentas en richten een waar bloedbad aan. HET IS EEN ZONNIGE, DOORDEWEEKSE OCHTEND.
Aan het woord: vier tieners. Over jong geluk. Of ongeluk. Over blijde verwachtingen. Of het gebrek eraan. Maar op de achtergrond van alles wat ze zeggen, klinken steevast reeds de naderende voetstappen van hun drie medeleerlingen door, gewapend en al op weg, om aan al dat jong geluk, aan al die blijde verwondering over dit leven, abrupt een einde te komen maken.
We beogen een realistisch en naar het einde toe grimmig verhaal, met vaart, spanning en een rauwe humor. Een verhaal dat geen antwoorden zoekt waar geen antwoord op te geven valt, maar dat de vragen die rijzen zo helder mogelijk probeert te krijgen.
De schriftuur van het verhaal is, zoals bij de beide Kasparproducties vorig seizoen, in handen van Stijn Devillé en Adriaan Van Aken.
Youri Van Uffelen
2.3 Persoonlijke evaluatie van het theaterstuk
In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een Vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbib een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam hangt de boodschap 'help ons' en 'hier bloedt iemand dood'. Het is een zonnige, doordeweekse ochtend en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.
Immaculata volgt het relaas van vier jongeren tijdens de laatste nacht (en ochtend) van hun leven. Stijn Devillé & Adriaan Van Aken herwerkten pakken materiaal uit bestaande high-school killings (Columbine, Erfurt,...) tot een brok pakkende fictie.
Het verhaal speelt zich af in het heden, in een doodgewone school waar kinderen, net zoals mij, les hebben.
Het was een theaterstuk waarin de acteurs allemaal om beurten monologen hielden. Af en toe speelden ze dialogen tegen elkaar uit. Ze probeerden vooral gevoelens bij de kijker op te roepen. Het is indrukwekkend hoe zoveel beelden kunnen opgeroepen worden, met zo'n opvallende soberheid aan middelen en stijl.
In heb publiek zaten ontzettend veel kinderen, dat was ook te wijten aan de opdracht die de meesten voor school hadden. Af en toe werd er in de zaal gelachen, wat wel storend was.
Ook de gsm’s stonden niet allemaal uit, dat was al te horen na amper vijf minuten.
Achteraf hoorde ik van veel medeleerlingen dat ze het een slechte voorstelling vonden omdat het saai, lang en afgezaagd was volgens hun.
Ik heb een toch wel andere mening over de voorstelling. Ik vond ze nogal zeer aangrijpend en ik heb nog lang nagedacht over hoe het zou moeten geweest zijn voor de kinderen die op de school zaten.
Niet alleen voor hun is het een traumatische ervaring die met een scherpe steen in hun schedel is gekrast, maar ook voor de nabestaanden van de slachtoffers.
De voorstelling zelf vond ik ook mooi gespeeld, er zat veel emotie in de stemmen van de acteurs en ze konden zich echt inleven in hun rollen.
De muziek vond ik eigenlijk best storend in het theaterstuk. Ik vond dat het daar niet echt op zijn plaats was. Net als je je volledig kon laten meedrijven met het verhaal werd je door de muziek terug geroepen. De muziek maakte je er op duidelijk dat je nog altijd in een theaterzaal zat en niet op de speelplaats van Immaculata stond. Dat vond ik best jammer.
Maar er is geen twijfel over mogelijk. Op het einde van de voorstelling verdienden ieder van de vier acteurs een staande ovatie.
Tekst en regie: Stijn Devillé & Adriaan Van Aken
Muziek: Youri Van Uffelen & Ephraïm Cielen
Spel: Joeri Cnapelinckx, Janne Desmet, Kristof Van Perre & Sara Vertongen
3.1 Twee Limburgers winnen bij Groot Nederlands Dictee
Reflectie
Dit artikel trok mijn aandacht omdat het over twee Limburgers ging. Eentje wiens naam ons allen bekend in de oren klinkt. Hij luistert naar de naam Joost Verheyen. Hij heeft ondertussen al zeven keer het Groot Nederlands Dictee gewonnen. Ik vind dit toch wel straf.
Ook Birgit Kuppens kan al goed mee met de grote mensen, zij behaalde de eerste plaats bij de liefhebbers. Omdat ikzelf een al niet te grote knobbel heb voor spelling doet mij alleen maar meer versteld staan dat ze enkel 6 fouten haalde in het dictee. Een zeer goede prestatie als je weet dat ze enkel meedoet aan de wedstrijd uit amusement.
Spelling is een hobby van haar.
Ik vind het ook wel belangrijk dat er aandacht wordt besteed aan correcte spelling. Iedere persoon zou toch in staat moeten zijn om een foutloze brief te kunnen schrijven, al geef ik toe dat zelfs dat niet makkelijk is.
3.2 Het uilenschap
Reflectie
De Gouden uil literatuurprijs wordt binnenkort weer gehouden, maar in dit artikel schrijven ze over Marc Reugebrink, een tot vorig jaar een onbekende schrijver die ging lopen met de Gouden uil in. De Gouden uil veranderde veel in zijn carrière. Hij is getransformeerd van, zoals hij het zelf zegt, het ‘schrijverschap’ in het ‘schrijver zijn’.
Dit jaar zijn zo goed als alleen maar outsiders genomineerd voor de Gouden uil en als ik eerlijk moet zijn moet ik zeggen dat ik dit best wel kan begrijpen. De literatuurprijzen zijn er niet meer om de bekende schrijvers te belonen met hun prestaties, maar ze zijn er nu om nieuwe schrijvers een kans te geven om het waar te maken.
Er zijn nog zo veel schrijvers die heel goed zijn, maar nog onbekend. Je moet goed zijn om een prijs te winnen, maar je moet niet een prijs winnen om goed te zijn.
Dit vergeten heel veel mensen. Ze hechten te veel waarde aan alle literatuurprijzen. Waarom zou je eerder geneigd moeten zijn om een boek te kopen van een schrijver die al reeds bekend is. Ik denk dat het veel interessanter is om een boek te lezen van welk de schrijver geen belletje laat rinkelen in je hoofd.
Dit kan natuurlijk tegenvallen, en waarschijnlijk ook wel meer dan eens, maar ook al is slechts één op de tien boeken dat je leest van onbekende schrijvers een goed boek, is het zeker de moeite waard.
Ik kijk al uit naar welke onbekende bekend wordt.
3.3 'Zogezegd in Gent' wordt groot
In de Vooruit werd vrijdag het startschot gegeven voor de Literaire Lente. De tweede editie van Zogezegd in Gent draaide om de erfenis van mei ‘68 en legde meer de nadruk op de literatuur dan op het feesten. Tom Lanoye gaf het festival vorig jaar een spetterende geboorte, Anne Provoost loodste het dit jaar de volwassenheid in.
Twee jaar geleden was de Literaire Lente meer een ‘literaire herfst’. De actie was met haar eeuwige kortingsbonnen saai en dor geworden. Het openingsfeest Zogezegd in Gent bracht daar vorig jaar verandering in. Curator Tom Lanoye deed de actie rond de literaire voorjaarsoogst helemaal openbloeien. Er waren toen literaire kakmadammen, een literair-erotisch kapsalon en een zot verjaardagsfeest voor Herman Brusselmans. Dit jaar pakte Anne Provoost het wat serieuzer aan. Thema was de erfenis van mei ‘68 (“De verbeelding aan de macht”) en er werd gefocust op verleden en toekomst van de nationale en internationale letteren. Blikvanger van de avond was de Fenomenale Feminateek van Louis Paul Boon.
“Er komen warme dagen. Hete tijden hangen in de lucht.” In haar “staat van het boek”, dat de titel ‘De moraal van het verhaal’ kreeg, had curator Anne Provoost het over literatoren en hun engagement. “Als het debat verhit raakt, kloont de schrijver zichzelf”, las ze en ze riep ons op die “schizofrenie” te koesteren, die “dubbele tong” te celebreren. Als je de schrijver zijn fictie maar laat, dan wordt hij vanzelf visionair en profetisch. Tijdens Provoosts speech werd een videohommage aan Hugo Claus geprojecteerd. Zelf de inzet van het recente maatschappelijke debat over euthanasie, leek de meester de curator goedkeurend toe te knikken.
Hetzelfde thema, maar dan toegespitst op mei ‘68, kwam terug in het estafettedebat. Wat betekende mei ‘68 voor de culturele wereld? Wat waren de boeken van mei ‘68? En wat met de censuur? Op die vragen werd met telkens drie gasten dieper ingegaan. Met moderator Piet Piryns en debater Walter van den Broeck leidde dat tot amusante ‘opa vertelt’-verhalen, zoals dat van de arbeiders die naar de première kwamen van Van den Broecks toneelstuk Groenten uit Balen en het een schande vonden dat “het decor wiebelde”. Maar er kwamen ook boude stellingen van, zoals die van professor Bea Cantillon, die het over de “drie grote leugens van mei ‘68” had: het verdwijnen van de ongelijkheid tussen man en vrouw, tussen de “dommen” en de “slimmen” en tussen rijk en arm.
Van het verleden naar de toekomst was maar een kleine stap. In een volle Domzaal kregen nieuwe literaire stemmen het woord. David Van Reybrouck stak een lofrede af op Charlotte Therssen, “een stem die fris, oorspronkelijk en nu al veelbelovend is in de Vlaamse letteren”. Met haar brief aan haar overleden broer bewees ze dat dat geen verplicht nummertje was geweest.
Ondertussen baadde de theaterzaal in de nostalgie. Stany Crets had het met Jef Geeraerts over zijn Gangreen I – Black Venus, een boek dat de schrijver vooral een “stijloefening” noemde. “Maar dan wel een stijloefening gelardeerd met poepende mensen”, merkte de interviewer terecht op. Het werd een geanimeerd gesprek over literatuur en pornografie, over censuur en hypocrisie. Op het einde las Geeraerts de eerste bladzijden voor van het boek dat de ene minister door het gerecht in beslag liet nemen en dat van de andere de Staatsprijs kreeg (Geeraerts: “een typisch Belgische stommiteit”). Het waren warme dagen, hete tijden.
Zogezegd in Gent kreeg ook officieel bezoek. Premier Yves Leterme kwam er het boek ophalen dat de Radio 1-luisteraars en de lezers van De Standaard hem via een enquête hadden aangeraden. Van Marc Reynebeau kreeg hij weinig verrassend Het verdriet van België van Hugo Claus toegestopt. “Ik heb het al gelezen”, was de eerste reactie van de eerste minister. Hij vond het goed, maar “zeker niet zijn beste”. Het was het weinig bevlogen einde van een bevlogen avond.
Zogezegd in Gent is groot geworden en is goed op weg om een van de belangrijkste literaire evenementen te worden van Vlaanderen. Stany Crets had het met Jef Geeraerts over zijn ‘Gangreen I’, een geanimeerd gesprek over literatuur en pornografie, over censuur en hypocrisie
Reflectie
Ik herinner me nog goed dat er zeer lang is nagepraat over het grote openingsfeest van de literaire lente. Het was een waar succes onder leiding van Anne Provoost. Dit jaar is Dimitri Verhulst de curator. Hij trekt alle registers open om iedereen warm te maken voor de literaire voorjaarsoogst. Het concept is inmiddels bekend: alle zalen van de Vooruit worden ingepalmd door een schare binnen- en buitenlandse auteurs die dit literaire voorjaar hun nieuwste werk presenteren of die om een andere reden het mooie weer maken.
Er wordt dit jaar enorm veel volk verwacht, niet alleen hebben ze posters opgehangen langs de grote wegen maar ze maken nu ook reclame op tv.
Het is de unieke kans om je literaire kennis uit te breiden of om een praatje te maken met je favoriete schrijver. Ik zou het fijn vinden om Herman Brusselmans eens in het echt aan het werk te zien daarom dat ik waarschijnlijk aanwezig zal zijn op 3 april in de Vooruit in Gent, waar de volgende editie van ‘Zogezegd in Gent’ zal plaats vinden.
4 Bronvermelding
ADRIAESNSSENS, S.,boekbesprekingen, internet, 2008-11-11, (http://users.telenet.be/dirkbracke/img/recensies/black1.pdf).
ARIAS, P., Braakland/Zhebilding - Immaculata - zaterdag 25 oktober 2008, internet, 2008-12-12,
(http://www.malpertuis.be/?page=tegast&sub=oktober).
AZUR.,omschrijving, internet, 2008-10-23, (http://www.azur.be/nl/catalog/detail/Boeken/88198/titel/ean/9789029508988).
BERGWERFF, F., Boekverslaggeving, internet, 2009-01-17, (http://www.studentsonly.nl/uittreksels/bv.asp?BvID=3913).
BRACKE, D., Black, Davidsfonds/ Infodok, Leuven, 2006, 197 pagina’s.
BRUSSELMANS, H., Uitgeverij Guggenheimer, Prometheus Amsterdam, 1999, 317 pagina’s.
COELHO, P., De Alchemist, De Arbeiderspers Amsterdam, Antwerpen, 1988, 140 pagina’s.
DER NEDERLANDEN, F., recensies - Immaculata, internet, 2009-02-20, (http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/141/121/).
HILLAERT, W., Immaculata, internet, 2008-12-12,
(http://www.dekimpel.be/default.asp?CID=7770&SLID=2&IID=6785).
ONBEKEND., Paulo Coelho - De Alchemist, internet, 2008-10-23, (http://www.boekgrrls.nl/BgBesprokenBoeken/CoelhoP.htm).
OP DE WEEGH, E., Ode aan de overgave, internet, 2008-09-28,
(http://www.8weekly.nl/artikel/2466/).
RdC, Twee Limburgers winnen bij Groot Nederlands Dictee, Het Belang van Limburg, Nr. 69, 23 maart 2009, p. 85.
REUGEBRINK, M., Het Uilenschap, De Standaard der Letteren, Nr. 2965, 20 maart 2009, p. 35.
SELS, G., Immaculata in de pers, internet, 2008-12-12,
(http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/135/120/).
The Bult and the Beautiful, brochure, zone03, Antwerpen, september 2008, 22 pagina’s.
VAN UFFELEN, Y., Immaculata (Kiss It Away, Kiss It Away), internet, 2009-02-20,
(http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/65/94/).
Verfilming van het boek ‘de Alchemist’ van Paulo Coelho
Geachte commissie
Ik heb vernomen dat u een verfilming wilt maken van het boek ‘de Alchemist’ van Paulo Coelho
Het boek gaat over een jongen, Santiago, die op reis gaat naar een schat. Santiago is een herder in Andalusië en tevreden met zijn bestaan. Hij leeft zijn leventje, tot hij een oude man tegenkomt, die zegt dat hij een koning is. De koning geeft Santiago twee stenen die antwoord kunnen geven op vragen waarop alleen ja of nee kan worden geantwoord. De koning zegt verder tegen Santiago dat hij op zoek moet gaan naar een schat die in Egypte ligt, bij de piramiden.
Santiago besluit uiteindelijk om op reis te gaan. In het verdere verloop van het verhaal maakt Santiago nog veel mee tot hij de natuur volledig begrijpt. Hij luistert naar zijn hart en leert het te begrijpen. Hij leert ermee praten.
Volgens mij wordt het een zeer mooie verfilming. Ik sta er dus ook volledig achter, maar ik vrees er wel voor dat het een echte uitdaging gaat worden voor de regisseur om deze film tot een interessante film te maken. Het is namelijk zeer moeilijk om van dit boek geen saaie film te maken.
Voor de personages zou ik voor de hoofdrolspeler gaan voor een acteur met een nogal nonchalant uiterlijk. Dit benadrukt het feit dat Santiago een boeren jongen is, een echte herder.
En dat hij er niet bang voor is om al zijn bezittingen achter zich te laten en te vertrekken met der noorderzon. Dit maakt het verhaal al een stuk geloofwaardiger.
Voor de locatie zou ik gaan naar de droge woestijnen van Egypte. Daar is de perfecte omgeving die omschreven staat in het boek. Ik zou niet al te veel geld besteden aan het decor als je het toch allemaal al voor het grijpen hebt in Egypte.
Ik hoop dat Julie me op de hoogte houden van jullie verdere beslissing.
Met beleefde groeten
Alexander Slechten
1.2 Boekbespreking Black – Dirk Bracke
Achtergrondinformatie
Titel: Black
Auteur: Dirk Bracke
Uitgeverij: Davidsfonds/ Infodok
Aantal bladzijden: 197
Plaats van uitgave: Blijde-Inkomststraat 79-81, 3000 Leuven
Jaar van verschijnen: 2006
Samenvatting
Het verhaal speelt zich af in Brussel. Het gaat over een zwart meisje Marie-Eveline. Ze gaat gewoon naar school en heeft veel vrienden. OP een dag komt ze samen met haar beste vriendin Daphne, haar neef Notourious tegen in het metrostation. Notourious zit in een straatbende “The Black Bronx”. Hij vertelt haar over de straatbende en al snel lijkt Marie-Eveline geïnteresseerd te zijn in hun leventje. Zo begint steeds vaker met haar neef en de rest van “The Black Bronx” op te trekken en al snel wordt ze zelf een bendelid. Ze vindt dat ze in de bende echt gerespecteerd wordt want ze denkt dat de mensen haar minderwaardig vinden doordat een zwarte huidskleur heeft. Ze moet haar natuurlijk aan de regels van de bende houden en ze moet vooral luisteren naar de leider van de bende "X". Ze krijgt ook een andere naam zoals de andere bendeleden, namelijk Mavela. Samen halen ze allerlei dingen uit. Zo steken ze auto's in brand, stelen ze in supermarkten, enz. Ze krijgen soms ook ruzie met andere bendes en deinzen niet achteruit voor vechtpartijen of voor groepsverkrachtingen van bendeleden van andere bendes.
Nassim is de bendeleider van de 1080’ers, hij steelt samen met Marwam een visakaart. Maar door omstandigheden worden ze door de politie opgepakt. Toen Marwan op het politiebureau zat te wachten tot hij ondervraagd ging worden zat er een meisje naast hem. Mavela. Mavela zat daar omdat ze weer eens gespijbeld had. Marwan kon zijn ogen niet van haar afhouden en ze beginnen te praten totdat Mavela’s ouders haar kwamen ophalen. Marwan is dan uiteindelijk vrijgelaten, maar Nassim moet in de gevangenis blijven omdat hij al meerderjarig is. Hier konden Marwam en de andere bendelieden echter niet mee lachen en ze halen allerlei kattenkwaad uit om de politie het leven zuur te maken. Maar Marwan moet steeds meer aan Mavela denken. Een tijdje later zat Mavela samen met Daphne op de metro en een paar haltes verder stappen de 1080'ers op. Zo kwam ze Marwan weer tegen. Ze heeft daarna nog veel aan hem gedacht maar ze wist dat het niets kon worden omdat hij in een andere bende zat. En één van de regels is dat je geen relatie mag aangaan met iemand van een andere bende. X zou haar vermoorden! Op een dag zat Marwan in het station en hij zag Daphne lopen. Hij stapte naar haar toe en vroeg het nummer van Mavela. Daarna stuurde hij haar een sms om nog een af te spreken. Dit zou natuurlijk in het geheim moeten gebeuren. Ze hadden echt een heerlijke dag samen en hoopten elkaar zo snel mogelijk terug te zien.
Na enkele keren afspreken wou Mavela bij Marwan slapen. Dat zou natuurlijk moeilijk gaan want Mavela ging bijna nooit meer naar huis en Marwan was het huis uitgezet door zijn vader. Maar uiteindelijk vinden ze toch een oplossing en ontmoeten, ze elkaar in een leegstaand pand waar ze een luchtmatras achterlieten. Zo konden ze vaak bij elkaar zijn. Het was natuurlijk riskant om ontdekt te worden maar toch probeerden ze het. Maar blijkbaar hadden de 1080’ers Marwans relatie met Mavela ontdekt en Malika ( Marwans ex-vriendin) verwittigd “The Black Bronx”. Op een dag straffen de 1080ers Marwam door op hem te slaan en hem vol te spuiten met zwarte graffiti. Op het zelfde ogenblik vallen “The Black Bronx” het kraakpand binnen, waar Mavela op Marwan zat te wachten. Mavela haar hart klopte tot in haar keel. Ze wist niet wat ze gingen doen maar ze wist zeker dat het iets pijnlijk zo zijn dat ze haar hele leven zal blijven herinneren. Mavela is net zoals Angela door alle bendeleden verkracht.
Personages
Mavela (Marie-Evelyne)
Rol: Het hoofdpersonage van het verhaal. In het begin is ze een gewoon schoolmeisje maar door haar neef Notourious komt ze bij “The Black Bronx” terecht en wordt haar leven veer spannender. Ze leert op het politiebureau Marwan kennen en wordt verliefd. Maar hun liefde blijkt onmogelijk te zijn. Toch doen ze alles om elkaar zovele mogelijk te zien en ze willen een nieuw leven samen beginnen.
Marwan
X
Rol: X Is de bedeleider van “The Black Bronx”. Wanneer Mavela in zijn bende terecht komt gebruikt hij haar als zijn persoonlijk speeltje en verkracht haar. Nadien komt Justelle terug en is zij terug zijn vriendinnetje. X is nadien niet zo opgezet dat Mavela een relatie heeft met iemand uit ene andere bende.
Notourius
Rol: Notourius hete eigenlijk David, hij is de neef van Mavela. HIJ zorgt er namelijk ook voor dat zij in de bende terecht komt.
Nassim
Rol: Hij is de bendeleider van de “1080ers”. Maar tijdens een overval wordt hij opgepakt en geraakt hij voor de rest van het verhaal in de gevangenis terecht. Wat natuurlijk de andere bendeleden niet laten gebeuren. Zij doen alles om de politie te saboteren.
Eigen mening
Ik vond het echt een heel mooi en spannend boek. Het is één van de beste boeken dat ik heb gelezen.
Het boek geeft een duidelijk beeld weer van de realiteit van het leven voor sommige kinderen in Brussel. Voornamelijk zwarte kinderen. Zij hebben het extra moeilijk om aan werk te geraken of om naar school te gaan en zo komen ze sneller in de verleiding om in een bende te stappen. Eens je in zo een bende bent kan je er nooit meer uit. Je kan het vergelijken met drugs. Er is geen weg terug.
1.3 Recensie: Uitgeverij Guggenheimer - Herman Brusselmans
Het boek gaat over de stinkend rijke Gentse zakenman Guggenheimer. Hij heeft in zijn vorige avonturen al een heel reclamebureau en een populaire tv-zender (Bonanza) opgezet en nu weet hij niet meer zo goed wat hij moet doen.
Secretaresse Debbie vertelt aan Guggenheimer dat tv-kijken in de eenentwintigste eeuw passé zal zijn, en dat boeken lezen helemaal hip wordt. Daarom besluit Guggenheimer een uitgeverij op te zetten die per jaar slechts drie boeken uit zal brengen in; eentje in het genre fictie, eentje in non-fictie en eentje in poëzie.
Het lezen was erg prettig en ging vlot, want de zinnen en woorden waren niet moeilijk. Het stond vol met grappige uitdrukkingen en wijsheden. Qua woordgebruik was Herman Brusselmans soms wel erg grof maar dat was eigenlijk alleen maar grappig.
Het boek is ook een tijdje verboden geweest in Vlaanderen omdat Ann DeMeulenmeester, een kledingontwerpster, in dit boek meerdere keren belachelijk wordt gemaakt door de hoofdpersoon.
Het is een ongelooflijk belachelijk verhaal. Het is dan ook een satire. Het is zeer grappig maar compleet onrealistisch.
Het is dan wel een schaamteloze satire maar ik denk dat het idee is dat men moet uitkijken met en voor macht. Dit boek illustreert de onnozelheid van Guggenheimer’s bewonderaars, het ‘volk’ waar Guggenheimer ook zo op neerkijkt. Guggenheimer is ondertussen zelf erg fout bezig.
Over het algemeen was het een zeer goed boek. Soms wel langdradig, vooral omdat het verhaal zich merendeels afspeelt in één ruimte en omdat Guggenheimer heel veel in zichzelf praat. Maar als je de draad eenmaal vast hebt wil je hem niet meer los laten. Je leest het boek in één ruk uit
2.1 Mijn persoonlijke top vijf van het theaterseizoen.
1 “Immaculata – Braakland/ZehBilding” 09/10/2008 cc De Kimpel Bilzen
spel: Joeri Cnapelinckx, Janne Desmet, Kristof van Perre en Sara Vertongen
tekst en regie: Stijn Devillé en Adriaan van Aken
muziek: Youri van Uffelen en Ephraïm Cielen
Immaculata’ volgt het relaas van vier jongeren tijdens de laatste nacht en ochtend van hun leven. In een middelbare school, ergens in een Vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbibliotheek een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergeschoten. Je ziet het bloed niet vloeien, je voelt het.
Ik heb deze theatervoorstelling als favoriet gekozen omdat ik van deze voorstelling al veel gehoord had en ook zeker van plan was naar toe te gaan. Het is een mooi fictief verhaal over een maatschappelijk probleem waar wij als jongere in de media toch al een aantal keren mee geconfronteerd werden. Het is goed om deze problemen niet te negeren en er open over te kunnen praten. Zo kan je dergelijke problemen ook voorkomen.
een voorstelling van en met Hugo Koolschijn, Karina Smulders, Hans Kesting en Halina Reijn.
Katharina's vader, de welgestelde Batista, huwt zijn twee dochters uit aan de hoogst biedende. De jongste dochter, Bianca, heeft een goede marktwaarde, maar eerst moet de oudste, de dwarse Katharina, aan de man komen. Petruchio meldt zich tot ieders verbazing als huwelijkskandidaat voor Katharina en weet haar op wonderlijke wijze te temmen.
Deze voorstelling heeft mijn tweede plaats gekregen omdat het een hard, heftig en adembenemend mooi stuk is. Volgens de meeste recensies zelfs een van de betere voorstellingen van dit jaar. Als je echt van een stukje romantiek houdt is dit een echte aanrader. Niet alleen romantiek komt aan bod evenmin staat de humor centraal. Een hele avond veel plezier voor een redelijke prijs
3 “Tourniquet - Abattoir Fermé” 22/01/2008 Vrijthof, Maastricht
productie: Abattoir Fermé i.s.m. kc nOna & Nieuwpoorttheater
regie: Stef Lernous
spel: Ragna Aurich, Joost Vandecasteele, Chiel van Berkel
Tourniquet is een door de Belgische pers bejubelde tekstloze productie die speelt in een huis waar drie mensen (of zijn dit geesten?) zich overgeven aan rituelen, trance en exorcismen. Met deze voorstelling zet Abattoir Fermé zijn onderzoek verder naar woordloos en filmisch theater.
Theatermaker Stef Lernous weet als geen ander woordenloos theater te maken, waar je aanvankelijk niets van snapt, maar toch onthutst buitenkomt. Dit sterk ritueel theater heeft inderdaad weinig te zien met het klassieke teksttheater. Maar als je open staat voor dergelijke spektakels dan krijg je iets te zien wat krassen maakt in je ziel. Deze voorstelling veroverde mijn derde plek in deze top vijf.
een voorstelling van en met Bart Meuleman, Amara Reta, Senjan Jansen en Mark Verstraete.
In The Bult and the Beautiful gingen de makers op zoek naar een vorm van schoonheid en intimiteit die ze hoopten te vinden in telefoongesprekken tussen mensen die elkaar niet kennen, maar toch de behoefte hebben om op nachtelijke uren met elkaar te bellen. Over seks uiteraard, maar ook over geluk, fantasie, leven en doodgaan. Je luistert naar hen met rode oortjes.
The Bult and the Beautiful is een gebalde voorstelling. Ik wou deze voorstelling vooral gaan zien omdat Mark Verstaete erin mee speelt. Ik heb al zeer veel over hem horen vertellen, maar ik heb nog nooit de kans gehad om hem te bekijken. Daarom mijn keuze voor The Bult and the Beautiful op vier.
5 “Ifigeneia in Aulis, de oorlog en het meisje” 17/01/2008 Vrijthof, Maastricht
regie: Robert Woodruff,
spel: Roeland Fernhout, Tijn Docter, Marieke Heebink, Chris Nietvelt, Karina Smulders, Marwan Kenzari
Bedrog, kindermoord en wraak zijn terugkerende thema's in de geschiedenis van de Atriden, het mythologisch geslacht van Tantalos. 'Ifigineia in Aulis' beschrijft een episode uit deze roemruchte geschiedenis. De broers Agamemnon en Menelaos trekken met een omvangrijke legervloot naar Troje om de geschaakte Helena, echtgenote van Menealos, terug te halen.
De legende van Troje is een adembenemend mooi en romantisch verhaal over twee geliefden. Krijg je al rillingen over je hele lijf als je alleen nog maar denkt aan die oude veldslagen dan is deze voorstelling echt iets om naar uit te kijken. Leef je voor een avond helemaal in in de Griekse oudheid.
2.2.1 Titel onbekend
Godmiljaar, wat een weltschmerz
HET WAS een perfecte dag voor een verjaardagsfeestje. Ik keek naar de handtekening boven mijn bureau en feliciteerde de Verlosser, maar toch wilde de stemming er maar niet in komen. Steeds weer moest ik denken aan Gerd Nan van Wijk, de Alkmaarse havoscholier die maandag door een zeventienjarige matroos werd doodgeslagen.
Gek genoeg maakte dat meer indruk op mij dan het bloedbad van Cho Seung-Hui, de killer van Virginia Tech. De bizarre shootout was ver weg en de daad van een gestoorde gek, Gerd Nan van Wijk had mijn buurjongen kunnen zijn. De jeugd heeft de toekomst, maar hoe?
Ik vroeg mijn dochter, die dertien is en die in de tweede klas van het atheneum zit, of het drama in Alkmaar bij haar op school nog onderwerp van gesprek was geweest, maar dat bleek niet het geval te zijn. "Alleen de scheikundeleraar begon er even over, want die heeft die jongen vroeger lesgegeven." Daarna kregen we ruzie over een bericht dat in de krant stond. Ik vond zeventienhonderd doden door medische fouten veel, zij niet. "Weet je wel hoeveel ziekenhuizen er zijn?" Toen ze woedend de trap op stormde, had ik alweer spijt.
Veel jeugd zat niet in de zaal - hooguit vijf bezoekers waren jonger dan twintig. Maar zodra het licht uitging, vergat ik om me heen te kijken. De voorstelling zat geraffineerd in elkaar. Braakland/Zhebilding maakt 'journalistiek documentair muziektheater', maar dat is een veel te lelijke naam voor de poëzie die de jonge acteurs lieten horen. Ze speelden hun ziel uit hun lijf, en bij tijd en wijle was ik tot tranens toe geroerd. Er vloeide geen bloed en er klonken geen schoten, maar alleen dat zoete Vlaams en de vlijmscherpe muziek van twee meestermuzikanten. Godmiljaar, wat een weltschmerz. Weemoed en verlangen.
We zagen hoe vier leerlingen na hun dood herinneringen ophalen aan hun jeugd en de school waar op een zonnige, doordeweekse dag twee jongens hun wapens leegschoten. Eén van de slachtoffers is Frankie, de eeuwige pispaal, een jongen van wie je in het begin denkt dat hij wel de dader zal zijn. "Ik sta overal buiten, heb altijd overal buiten gestaan," zei hij, diep weggedoken in de capuchon van zijn jas. "Ik ben niks en ik heb niks." "Ik wil een schitterende toekomst, maar ik krijg een kogel," reageerde één van de actrices. Ze was furieus. "Ik wil sterven op een tapijtje, op iets zachts, iets liefs, niet op deze vuile vloer."
Vlak voor het einde, op een uiterst breekbaar moment, toen het zo stil was dat ik mijn bloed hoorde ruisen, ging naast me keihard een mobiele telefoon af. Het ding speelde een soort housedeun, maar de bezitter ervan, een oude man die wat wazig uit zijn ogen keek, had niets in de gaten. Pas na tien seconden, die een eeuwigheid leken te duren, schrok hij wakker. Ik kreeg terstond zin om hem te wurgen. "Sorry," mompelde hij, maar het was al te laat: de magie was verdwenen.
Het nagesprek met de theatermakers leverde niet veel nieuwe gezichtspunten op. Het ging over de prestatiedruk in de westerse maatschappij, de eisen waaraan 'de jeugd van tegenwoordig' moet voldoen, de dunne scheidslijn tussen slachtoffers en daders. Maar een echte verklaring voor de geweldsexplosies hadden we niet, en dat was misschien nog wel het verontrustendst. Regisseur Adriaan van Aken: "Misschien is het allemaal een kwestie van borstvoeding." (sic!)
En zo bleef ik achter, denkend aan mijn dochter en aan Gerd Nan van Wijk, zestien jaar, doodgeslagen in de kracht van zijn leven.
(Frenk Der Nederlanden, Het Parool)
2.2.2 Immaculata (Kiss It Away, Kiss It Away)
overal waar ik kijk
overal waar ik kom
gaan de mensen maar door en door en door
en ik woon dus in die wijk hier
om zowat alle bewoners hier van kant te maken
Het is een frisse, heerlijke lentenacht en Bernt en Lotte hebben hem samen doorgebracht, buiten in de wijk. Franky heeft erop staan kijken. Een ander meisje, zonder naam, is ook nog wakker en beklaagt zich alvast de tong die ze draaide met de jongen die enkele uren later ook haar leven niet zal sparen.
In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbieb een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam hangt de boodschap “help ons” en “hier bloedt iemand dood”. Het is een zonnige, doordeweekse ochtend en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.
Immaculata volgt het relaas van vier jongeren tijdens de laatste nacht (en ochtend) van hun leven. Stijn Devillé & Adriaan Van Aken herwerkten pakken materiaal uit bestaande high-school killings (columbine, erfurt, ...) tot een brok pakkende fictie. Sex and violence! Spanning, vaart en ruwe humor! Het is deze keer allemaal gegarandeerd! Over hun vorige samenwerking schreef de krant De Morgen: “een goed geoliede ritmische en muzikale klankmachine waarin geen enkele taal-of letterkundige mogelijkheid onaangeroerd blijft.”
Een voorstelling met Janne Desmet, Joeri Cnapelinckx, Kristof Van Perre & Sara Vertongen en met live-muziek van Yuri Van Uffelen & Ephraïm Cielen. Tekst & regie: Stijn Devillé en Adriaan Van Aken.
Gevoelerigheid. Betekent hetzelfde als gevoeligheid. Maar duurt langer. Té lang doorgaans. Zodat het iets drammerigs en dweepzuchtigs krijgt. Maar wanneer goed uitgevoerd, iets heel troostends ook. Zelfs voor wie zoals wij al een klein eindje in de dertig is.
Het nummer dat de schier onbekende songwriter Gary Jules schreef voor Donnie Darko (een obscure tienerfilm die we ter inspiratie bekeken tijdens de eerste Immaculata-gesprekken) is er een typevoorbeeld van. Mad World bleek een cover van de eighties-iconen van Tears for Fears te zijn (die naam!) en strofes te bevatten als:
no one knew me, no one knew me...
Hello teacher, tell me what’s my lesson –
look right through me, look right through me...
And I find it kind of funny, I find it kind of sad.
The dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had.
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very, very mad world
De jaren ’80 kenden wel meer zulke deuntjes. Met Reagan aan de macht leek het laatste beetje ‘liefheid’ uit de wereld gebannen. Naïef zijn was als houding niet langer houdbaar. Moderne burgers waren ‘realistisch’, droegen een das, waren productief. De wereld was definitief op weg om een angstaanjagend commerciële plek te worden. Een plek waar winst maken zóveel zou gaan betekenen, dat mensen altijd maar minder leken om te kunnen met verlies.
Het deed ons enkele maanden terug dan ook veel deugd om te zien hoe Gary Jules’ gevoelerige versie van Mad World het via het undergroundcircuit (het ptp-gebeuren op het internet in dit geval) tot nummer 1-hit in Engeland had geschopt. In een tijdperk waarin alles vooral leuk en ontspannend dient te zijn, is het eerder ongewoon dat de nummer 1-positie wordt ingenomen door een nummer waarvan de tekst het best te catalogeren valt onder de noemer ‘hoogst verontrustend’.
Minder spectaculair, maar zeker even dramatisch als de high school killings zijn de zelfmoorden onder jongeren in ons eigen Belgenland. De cijfers swingen de pan uit. Het hoogste aantal van de wereld! Verdubbeld ten opzichte van de jaren ’90! Erg droeve statistieken. En hoewel het altijd gissen is naar wat erachter schuilgaat, zijn we er sterk van overtuigd dat de Gary Jules’en of Morrisseys (ten tijde van The Smiths componist van de soundtrack bij menig tienerzelfmoord) van deze wereld, er in hun songs meestal dichter bij zitten dan menig krantenreportage, psychologisch onderzoek of politieverslag, waarin ze het vaak houden op dingen als ‘een slecht rapport gekregen’ of ‘problemen thuis’.
"I do actually respect suicide. It is having control over one's life.
It's the strongest statement anyone can make.
And people aren't really strong...
You could say it is negative leaving the world.
But if people's lives are so enriched in the first place, then ideas of suicide would never occur.
Most people as we know lead desperate and hollow lives.”
(Morrissey, in een of ander interview)
Suicide is having control over one’s life, zegt Morrissey. Daarmee komt hij dicht in de buurt van wat Albert Camus zegt in Le Mythe de Sisyphe, zelfmoord als ultieme (absurde) levensdaad.
De plot van Immaculata is simpel. In een brave, onopvallende middelbare school in een Vlaamse provinciestad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze wapens uit hun boekentas en richten een waar bloedbad aan. HET IS EEN ZONNIGE, DOORDEWEEKSE OCHTEND.
We beogen een realistisch en naar het einde toe grimmig verhaal, met vaart, spanning en een rauwe humor. Een verhaal dat geen antwoorden zoekt waar geen antwoord op te geven valt, maar dat de vragen die rijzen zo helder mogelijk probeert te krijgen.
De schriftuur van het verhaal is, zoals bij de beide Kasparproducties vorig seizoen, in handen van Stijn Devillé en Adriaan Van Aken.
Youri Van Uffelen
2.3 Persoonlijke evaluatie van het theaterstuk
In een pijnlijk normale middelbare school, ergens in een Vlaamse stad, halen twee leerlingen tijdens de middagpauze zwaar geschut uit hun rugzakken en richten in de schoolbib een bloedbad aan. Leraars en leerlingen van het Immaculata Instituut worden onverbiddelijk neergemaaid. Ergens aan een raam hangt de boodschap 'help ons' en 'hier bloedt iemand dood'. Het is een zonnige, doordeweekse ochtend en Bernt sterft in de armen van zijn liefje, Lotte.
Het verhaal speelt zich af in het heden, in een doodgewone school waar kinderen, net zoals mij, les hebben.
Het was een theaterstuk waarin de acteurs allemaal om beurten monologen hielden. Af en toe speelden ze dialogen tegen elkaar uit. Ze probeerden vooral gevoelens bij de kijker op te roepen. Het is indrukwekkend hoe zoveel beelden kunnen opgeroepen worden, met zo'n opvallende soberheid aan middelen en stijl.
In heb publiek zaten ontzettend veel kinderen, dat was ook te wijten aan de opdracht die de meesten voor school hadden. Af en toe werd er in de zaal gelachen, wat wel storend was.
Ook de gsm’s stonden niet allemaal uit, dat was al te horen na amper vijf minuten.
Achteraf hoorde ik van veel medeleerlingen dat ze het een slechte voorstelling vonden omdat het saai, lang en afgezaagd was volgens hun.
Ik heb een toch wel andere mening over de voorstelling. Ik vond ze nogal zeer aangrijpend en ik heb nog lang nagedacht over hoe het zou moeten geweest zijn voor de kinderen die op de school zaten.
Niet alleen voor hun is het een traumatische ervaring die met een scherpe steen in hun schedel is gekrast, maar ook voor de nabestaanden van de slachtoffers.
De muziek vond ik eigenlijk best storend in het theaterstuk. Ik vond dat het daar niet echt op zijn plaats was. Net als je je volledig kon laten meedrijven met het verhaal werd je door de muziek terug geroepen. De muziek maakte je er op duidelijk dat je nog altijd in een theaterzaal zat en niet op de speelplaats van Immaculata stond. Dat vond ik best jammer.
Maar er is geen twijfel over mogelijk. Op het einde van de voorstelling verdienden ieder van de vier acteurs een staande ovatie.
Tekst en regie: Stijn Devillé & Adriaan Van Aken
Muziek: Youri Van Uffelen & Ephraïm Cielen
Spel: Joeri Cnapelinckx, Janne Desmet, Kristof Van Perre & Sara Vertongen
3.1 Twee Limburgers winnen bij Groot Nederlands Dictee
Reflectie
Dit artikel trok mijn aandacht omdat het over twee Limburgers ging. Eentje wiens naam ons allen bekend in de oren klinkt. Hij luistert naar de naam Joost Verheyen. Hij heeft ondertussen al zeven keer het Groot Nederlands Dictee gewonnen. Ik vind dit toch wel straf.
Ook Birgit Kuppens kan al goed mee met de grote mensen, zij behaalde de eerste plaats bij de liefhebbers. Omdat ikzelf een al niet te grote knobbel heb voor spelling doet mij alleen maar meer versteld staan dat ze enkel 6 fouten haalde in het dictee. Een zeer goede prestatie als je weet dat ze enkel meedoet aan de wedstrijd uit amusement.
Ik vind het ook wel belangrijk dat er aandacht wordt besteed aan correcte spelling. Iedere persoon zou toch in staat moeten zijn om een foutloze brief te kunnen schrijven, al geef ik toe dat zelfs dat niet makkelijk is.
3.2 Het uilenschap
Reflectie
De Gouden uil literatuurprijs wordt binnenkort weer gehouden, maar in dit artikel schrijven ze over Marc Reugebrink, een tot vorig jaar een onbekende schrijver die ging lopen met de Gouden uil in. De Gouden uil veranderde veel in zijn carrière. Hij is getransformeerd van, zoals hij het zelf zegt, het ‘schrijverschap’ in het ‘schrijver zijn’.
Dit jaar zijn zo goed als alleen maar outsiders genomineerd voor de Gouden uil en als ik eerlijk moet zijn moet ik zeggen dat ik dit best wel kan begrijpen. De literatuurprijzen zijn er niet meer om de bekende schrijvers te belonen met hun prestaties, maar ze zijn er nu om nieuwe schrijvers een kans te geven om het waar te maken.
Er zijn nog zo veel schrijvers die heel goed zijn, maar nog onbekend. Je moet goed zijn om een prijs te winnen, maar je moet niet een prijs winnen om goed te zijn.
Dit kan natuurlijk tegenvallen, en waarschijnlijk ook wel meer dan eens, maar ook al is slechts één op de tien boeken dat je leest van onbekende schrijvers een goed boek, is het zeker de moeite waard.
Ik kijk al uit naar welke onbekende bekend wordt.
3.3 'Zogezegd in Gent' wordt groot
In de Vooruit werd vrijdag het startschot gegeven voor de Literaire Lente. De tweede editie van Zogezegd in Gent draaide om de erfenis van mei ‘68 en legde meer de nadruk op de literatuur dan op het feesten. Tom Lanoye gaf het festival vorig jaar een spetterende geboorte, Anne Provoost loodste het dit jaar de volwassenheid in.
Twee jaar geleden was de Literaire Lente meer een ‘literaire herfst’. De actie was met haar eeuwige kortingsbonnen saai en dor geworden. Het openingsfeest Zogezegd in Gent bracht daar vorig jaar verandering in. Curator Tom Lanoye deed de actie rond de literaire voorjaarsoogst helemaal openbloeien. Er waren toen literaire kakmadammen, een literair-erotisch kapsalon en een zot verjaardagsfeest voor Herman Brusselmans. Dit jaar pakte Anne Provoost het wat serieuzer aan. Thema was de erfenis van mei ‘68 (“De verbeelding aan de macht”) en er werd gefocust op verleden en toekomst van de nationale en internationale letteren. Blikvanger van de avond was de Fenomenale Feminateek van Louis Paul Boon.
Hetzelfde thema, maar dan toegespitst op mei ‘68, kwam terug in het estafettedebat. Wat betekende mei ‘68 voor de culturele wereld? Wat waren de boeken van mei ‘68? En wat met de censuur? Op die vragen werd met telkens drie gasten dieper ingegaan. Met moderator Piet Piryns en debater Walter van den Broeck leidde dat tot amusante ‘opa vertelt’-verhalen, zoals dat van de arbeiders die naar de première kwamen van Van den Broecks toneelstuk Groenten uit Balen en het een schande vonden dat “het decor wiebelde”. Maar er kwamen ook boude stellingen van, zoals die van professor Bea Cantillon, die het over de “drie grote leugens van mei ‘68” had: het verdwijnen van de ongelijkheid tussen man en vrouw, tussen de “dommen” en de “slimmen” en tussen rijk en arm.
Van het verleden naar de toekomst was maar een kleine stap. In een volle Domzaal kregen nieuwe literaire stemmen het woord. David Van Reybrouck stak een lofrede af op Charlotte Therssen, “een stem die fris, oorspronkelijk en nu al veelbelovend is in de Vlaamse letteren”. Met haar brief aan haar overleden broer bewees ze dat dat geen verplicht nummertje was geweest.
Ondertussen baadde de theaterzaal in de nostalgie. Stany Crets had het met Jef Geeraerts over zijn Gangreen I – Black Venus, een boek dat de schrijver vooral een “stijloefening” noemde. “Maar dan wel een stijloefening gelardeerd met poepende mensen”, merkte de interviewer terecht op. Het werd een geanimeerd gesprek over literatuur en pornografie, over censuur en hypocrisie. Op het einde las Geeraerts de eerste bladzijden voor van het boek dat de ene minister door het gerecht in beslag liet nemen en dat van de andere de Staatsprijs kreeg (Geeraerts: “een typisch Belgische stommiteit”). Het waren warme dagen, hete tijden.
Zogezegd in Gent kreeg ook officieel bezoek. Premier Yves Leterme kwam er het boek ophalen dat de Radio 1-luisteraars en de lezers van De Standaard hem via een enquête hadden aangeraden. Van Marc Reynebeau kreeg hij weinig verrassend Het verdriet van België van Hugo Claus toegestopt. “Ik heb het al gelezen”, was de eerste reactie van de eerste minister. Hij vond het goed, maar “zeker niet zijn beste”. Het was het weinig bevlogen einde van een bevlogen avond.
Zogezegd in Gent is groot geworden en is goed op weg om een van de belangrijkste literaire evenementen te worden van Vlaanderen. Stany Crets had het met Jef Geeraerts over zijn ‘Gangreen I’, een geanimeerd gesprek over literatuur en pornografie, over censuur en hypocrisie
Reflectie
Er wordt dit jaar enorm veel volk verwacht, niet alleen hebben ze posters opgehangen langs de grote wegen maar ze maken nu ook reclame op tv.
Het is de unieke kans om je literaire kennis uit te breiden of om een praatje te maken met je favoriete schrijver. Ik zou het fijn vinden om Herman Brusselmans eens in het echt aan het werk te zien daarom dat ik waarschijnlijk aanwezig zal zijn op 3 april in de Vooruit in Gent, waar de volgende editie van ‘Zogezegd in Gent’ zal plaats vinden.
4 Bronvermelding
ADRIAESNSSENS, S.,boekbesprekingen, internet, 2008-11-11, (http://users.telenet.be/dirkbracke/img/recensies/black1.pdf).
ARIAS, P., Braakland/Zhebilding - Immaculata - zaterdag 25 oktober 2008, internet, 2008-12-12,
(http://www.malpertuis.be/?page=tegast&sub=oktober).
AZUR.,omschrijving, internet, 2008-10-23, (http://www.azur.be/nl/catalog/detail/Boeken/88198/titel/ean/9789029508988).
BERGWERFF, F., Boekverslaggeving, internet, 2009-01-17, (http://www.studentsonly.nl/uittreksels/bv.asp?BvID=3913).
BRUSSELMANS, H., Uitgeverij Guggenheimer, Prometheus Amsterdam, 1999, 317 pagina’s.
COELHO, P., De Alchemist, De Arbeiderspers Amsterdam, Antwerpen, 1988, 140 pagina’s.
DER NEDERLANDEN, F., recensies - Immaculata, internet, 2009-02-20, (http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/141/121/).
HILLAERT, W., Immaculata, internet, 2008-12-12,
(http://www.dekimpel.be/default.asp?CID=7770&SLID=2&IID=6785).
ONBEKEND., Paulo Coelho - De Alchemist, internet, 2008-10-23, (http://www.boekgrrls.nl/BgBesprokenBoeken/CoelhoP.htm).
OP DE WEEGH, E., Ode aan de overgave, internet, 2008-09-28,
(http://www.8weekly.nl/artikel/2466/).
RdC, Twee Limburgers winnen bij Groot Nederlands Dictee, Het Belang van Limburg, Nr. 69, 23 maart 2009, p. 85.
REUGEBRINK, M., Het Uilenschap, De Standaard der Letteren, Nr. 2965, 20 maart 2009, p. 35.
(http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/135/120/).
The Bult and the Beautiful, brochure, zone03, Antwerpen, september 2008, 22 pagina’s.
VAN UFFELEN, Y., Immaculata (Kiss It Away, Kiss It Away), internet, 2009-02-20,
(http://www.braakland.be/bzb0607/content/view/65/94/).
REACTIES
1 seconde geleden