Jotie T’Hooft

Jotie T’Hooft Het korte leven van Jotie T’Hooft duurde van 9 mei 1956 tot 6 oktober 1977. In de nacht van 5 op 6 oktober slaagde zijn derde zelfmoordpoging, door het toedienen van een overdosis heroïne. Zijn hele werk is van dood en vergankelijkheid doordrenkt. Hij was geboren maar wilde kennelijk niet leven, en zeker vanaf zijn dertiende, toen hij zijn eerste gedichten schreef, was die doodsdrift er al. Een geniale aanleg, een tragisch leven en een vroege dood: de ingrediënten voor idoolvorming. Maar Jotie T'Hooft heeft dan ook op tienerleeftijd vele gedichten geschreven die hem voorgoed van een plaats verzekeren in onze moderne letteren. Jotie schreef verschillende bekende werken als: Schreeuwlandschap (1975, poëzie), Junkieverdriet (1976, poëzie), Poezebeest (1978, postuum, poëzie), Verzameld proza (1982, postuum), Een pijl in het Niet. Een leven in teksten (semi-autobiografie) EN WAT DAN? Op een dag zal ik weg zijn en

wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend. Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan? Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen? 'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn. In u... SAMEN
Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd
En van elk jaar de harde striem verdragen
Want mijn waaien was niet gauw geluwd

Ik wou eerst in alle kieren klagen. In uw hagelwit harnas gemetseld
Zijn wij samen door de tijd verwond
Die ons nimmer wilde dragen
En bittere lijnen kerfde rond de mond: Of er een vrucht is van dat alles
Vraag ik mij niet langer af, Maar ik probeer u te benaderen, nog even, voor het graf.