Euthanasie

Vandaag, 18 april, word ik 73 jaar. Binnen 7 dagen zal ik hier niet meer zijn. Die keuze maakte ik jaren geleden en ze ligt onherroepelijk vast. Hier liggen de pillenstrippen maar deze blauwe zal ik niet innemen. Ze benevelen de geest om de doodsangst draaglijk te maken, maar dat wil ik voorkomen. Mijn verstand moet nuchter blijven tot op het laatste ogenblik want ik moet nog een taak verrichten. In de 6 volgende dagen zal ik proberen uit te leggen hoe bij een groeiende groep senioren in deze zogeheten welvaartsmaatschappij het voornemen gerijpt is om vrijwillig hun sterfdatum uit te kiezen. ( iemand speelt de rol van Renaat van Hingene )

Zo begint Renaat van Hingene zijn dagboek. Het zal geen wetenschappelijk betoog worden maar een relaas van wat hij belangrijk acht. Hij wil begrip opwekken voor wat hem aangreep, hoe hij tot zijn slotsom gekomen is.

In het eerste hoodstuk: \'De Wensdood\' Vertelt R.v.H. over zijn Stichting. Hij richtte deze op. Enkele statuten om de betekenis van de Stichting duidelijk te maken zijn : 1. de leden van de Stichting \'Wensdood\' zullen het leven beeindigen op een door hen vrij gekozen tijdstip. Om te vermijden dat het lid intreedt in een voor hem eender welke onaanvaardbare toestand van aftakeling. 2. Als richtsnoer: De caduc-schaal
3. De leden mogen respect en dankbaarheid eisen voor hun keuze want de maatschappij wordt verlost van hun \'overlast\'.

De Stichting ijvert ook voor een wettelijke regeling. De Wensdood mag niet strafbaar zijn en de achterblijvers mogen geen nadelige gevolgen ondergaan. Volgens R.v.H. mag de wensdood niet gelijk gesteld worden aan zelfdoding of euthanasie. het gaat hier om een totaa nieuw soort levenseinde.

Verder in het hoofdstuk haalt hij redenen aan om de beslissing te nemen van zelf uit het leven te stappen. Eigenlijk doet hij dit niet alleen in dit hoofdstuk maar ook in bijna alle andere. Voorop stelt hij dat je waardig uit het leven moet kunnen stappen; eens je nutteloos bent voor de maatschappij, is het beter dat je deze dan verlost van je nutteloosheid. en als mens geniet je in deze maatschappij maar van de totaliteit van je rechten tussen je 18de en je 52ste.

Binnen 7 dagen zal ik uit de bevolkingsregisters geschrapt zijn. De media zal hier wel over berichten maar ze zullen proberen mijn daad te minimaliseren. Maar mijn gebaar ZAL gevolgen hebben. Vroeg of laat. dit zie ik als mijn historische rol.

In het tweede hoofdstuk: \'De televisiebiecht\' heeft hij het over de verandering in de mentaliteit van de mensen die zich ontlade in een extreme spanning tussen actieven en bejaarden. Het eutanasiedebat kwam geleidelijk op gang. Om dit aan te tonen maakt hij gebruik van twee getuigenissen die op televisie getoond werden. De ene was van een vrouw die jarenlang haar zieke schoonmoeder en vader verzorgde. Zelf was ze er onder door gegaan; haar sociaal en privé leven waren verwoest. Na hun dood was ze voorstander geworden van euthanasie. Deze publieke vertoning leverde vele felle reacties op. De andere getuigenis was van een arts die een felle tegenstander was van euthanasie; en die dit ook bleef na een zwaar ongeluk met zijn fiets. Hij zou alles doen om de oude terug te worden enkel en alleen al om te kunnen strijden tegen euthanasie.

Thema\'s Als je ziek wordt, vertrouw je jezelf toe aan de medische wetenschap. Die kan met allerlei kunst- en vliegwerk je leven langer rekken dan de natuur zou doen. Vaak is dat een zegen- soms een vloek. Want hoeveel wens je in te leveren van je levenskwaliteit, alleen om extra vaak ellendige weken of maanden aan je leven toe te voegen? Waarom zou je niet mogen beslissen dat je waardig, zacht en als het kan, zo bewust mogelijk afscheid wil nemen? Steeds meer gewone mensen én artsen vinden dat vrijwillige euthanasie moet worden gelegaliseerd; het maatschappelijk debat hierover is in volle gang.

Euthanasie, letterlijk betekend goede dood, eu thanatos, omvat in de ruimste zin alles wat kan dienen iemand een goede dood te doen sterven. De eed van Hippocrates zegt dat aan niemand, ook niet op zijn verzoek, een dodelijk geneesmiddel mag worden toegediend. De formulering van de \'World Medical Association (1948) waarbij \'de absolute eerbied voor het menselijk leven\' de enige richtlijn voor het medische handelen mag zijn, verwijst naar deze eed. De maatschappij formuleert het nog iets duidelijker; \'nooit zal hij... voor een lijdende mens een daad mogen stellen, die ten doel heeft het leven te bekorten... dit zijn slechts enkele voorbeelden van de groeiende belangstelling rondom het levenseinde en de stervensfase. In 1971 wierp deze ontwikkeling haar schaduw vooruit en dit vooral in Nederland. De juridische gevolgen van een Nederlandse daad brachten euthanasie in de openbaarheid in 1972 en 1973. In 1973 werd dan ook de Nederlandse vereniging voor vrijwillige Euthanasie opgericht. Wel moet men een onderscheid maken tussen actieve en passieve euthanasie; bij actieve past men middelen toe om het leven te bekorten. Indien men levensverlengende middelen weigert, spreekt men van passieve euthanasie. Actieve wordt als medische handeling gezien, passieve daarentegen wordt onder voorwaarden aanvaard. Ook moet er een onderscheid gemaakt worden tussen gevraagde en ongevraagde euthanasie. Is de menselijke waardigheid niet meer dan het leven? Dit is een belangrijke vraag die vaak gesteld wordt bij gevraagde euthanasie. Radicaal anders en ethisch moeilijker is het probleem \'ongevraagde euthanasie\'. Zij kunnen zichzelf hierover moeilijk uitspreken. Vb. zwaar gehandicapte pasgeborenen, door ziekte of door ongeval zwaar varminkte volwassenen, demente oudjes, krankzinnigen,... Als we over het begrip eutanasie spreken, moeten we ook rekening houden met het belang van de enkeling en dat van de anderen. Waarpm zouden wij bijvoorbeeld wel onze eigen dood mogen wensen uit de overweging van andermans belang (ik wil de ander niet tot last zijn), maar niet andermans dood mogen wensen uit de overweging van ons eigen belang (ik wil niet dat de ander mij tot last is)

NVVE (Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie) heeft de afgelopen 15 jaar een onafgebroken strijd gevoerd voor een milde dood voor wie dat wenst. Haar doelstelling is sociale aanvaarding van vrijwillige euthanasie. Ze tracht te bemiddelen voor allen die een beroep op haar doen. Haar hulp betaat uit het zoeken naar oplossingen, niet het uitdelen van pillen een dertigtal vrijwilligers zetten zich hiervoor belangeloos in onder leiding van een coordinator. De NVVE dient echter in de allereerste plaats gezien te worden als een consumentenorganisatie, die opkomt voor de patient, ze komt op voor alles wat met dood en sterven te maken heeft. Maar houdt ze ook rekening met de achterblijvende familie? Nu volgt een citaat uit \'De milde dood\':