Psychokinese

De psycholoog David Marks maakte deze manoevre mee tijdens een persconferentie in Nieuw-Zeeland. Hij probeerde daar te filmen hoe Uri Geller een sleutel aan het verbuigen was. Het buigen lukte niet echt en Geller vroeg of er ergens een rooster van metaal was. David zei waarschijnlijk wel en hij tikte op een rooster. Geller nam daar geen genoegen meer en hij kreeg Marks zo ver dat hij de camera neerlegde om hard op het metaal te kunnen slaand. Uri liep snel naar hem toe en bracht de sleutel in de buurt van het rooster. Marks begon snel weer te filmen. Hij kwam er naderhand achter dat de sleutel al was verbogen voordat Geller zijn bezweringsformule (buig, buig, buig) uitsprak. Kennelijk had hij de sleutel verbogen toen hij naar het rooster toeliep. Als Geller er in slaagde om een sleutel ongemerkt te buigen, hield hij de sleutel eerst nog enige tijd voor het publiek verborgen. Hij legde de sleutel wegh om zijn krachten op een andere manier te beproeven of hij hield de sleutel zodanig vast dat het publiek niet kon zien dat de sleutel al verbogen was. Pas wanneer de toeschouwers dachten dat zei alles precies konden zien wat er gebeurde, begon Geller langzaam over het metaal te wrijven. Hij vertelde dan dat hij het metaal week voelde worden. Soms liet hij zelfs iemand het uiteinde van een sleutel vasthouden en vroeg dan of die persoon het al warm voelde worden. De meeste mensen zeiden inderdaad dat de sleutel warmer werd, maar dat is meestal het geval als je metaal vasthoudt. Vervolgens begon Geller het metaal langzaam te draaien waardoor het echt leek dat het metaal draaide. De toeschouwers zagen het dan spontaan buigen en zei geloofde wat zei zagen.

Hiernaast zie je hoe Uri Geller de lepel buigt, maar als je goed kijkt zie je ook dat hij de lepel een beetje draait. Ook kon Geller de stand van een kompasnaald beïnvloeden. De volgende beschrijving is er gegeven van deze truc: Hij knielde op de betonnen vloer, met beide handen op de vloerbedekking steunend, concentreerde zich even krachtig en knikte toen met zijn hoofd afgemeten naar het kompas, alsof hij een hond was die erin wilde bijten. Terwijl hij dat deed stootte hij een duidelijk gekreun uit. Ik keek vanaf een paar centimeter naar de naald. \'Ja,\' zei ik. \'Hij heeft heel even bewogen.\' Dat had hij niet, maar ik dacht dat zo\'n reactie, ook al was ze onwaar, hem zou aanmoedigen, en dat was ook zo. Hij probeerde het opnieuw en dit keer draaide de naald minstens vijftien graden zonder te vibreren. Vanaf het punt waar ik toekeek kon ik zien dat hij de tafel niet aanraakte ... Ik kan alleen maar zeggen dat Uri zonder enige twijfel een kompasnaald kan laten bewegen door zijn hoofd er dichtbij te brengen. Hij kan diezelfde beweging ook maken zonder de naald te bewegen, en dat zou dan de mogelijkheid uitschakelen van een \'verborgen magneet\' in zijn haar, zijn hals of zijn mond. Uit playfair.

Retropsychokinese (RPK)

Retropsychokinese is het vermogen om willekeurige gegenereerde (voorgebrengen), maar nog niet volledig geanalyseerde, getallen door middel van je gedachten te beïnvloeden. Met het heel verrassende punt dat de getallen eerder zijn gegenereerd dan het experiment plaats vind.

Dat klinkt heel onmogelijk, maar maar toch zijn er experimenten in het verlden geweest die uitgebracht hebben dat het wel waar moet zijn. De willekeurige getallen, die voor deze experimenten zijn gegenereerd werden, belkeen na het experiment regelmatig niet te voldoen aan de te verwachten kansverwachting.

Bij een klein aantal van al deze experimenten werden zelfs resultaten geboekt die volgens de normale kansverwachting slechts één op de duizend keren voor zouden moeten komen. En toch hebben deze experimenten er nog niet voor gezorgd voor het bewijs dat retropsychokinese echt bestaat en kan.

Aan de hand van het internet is er nu de mogelijkheid om experimenten op te zetten van een veel groter omvang dan alle eerder experimenten. Dit zou het nu eigenlijk mogelijk moeten maken om het bestaan van retropsychokinese echt te bewijzen, als het dan ook daadwerkelijk zou bestaan.

Het experiment naar retropsychokinese

Het experiment om retropsychokinese te testen maakt gebruik van een programma dat een grafische blik geeft van een reeks willekeurige getallen, die alleen een 0 of een 1 kunnen zijn. Deze getallen hebben dus een normale ksnverwachting van 50%.

Tijdens het experiment zie je het plaatje hier links afgebeeld. De rode lijn zal tijdens het experiment heen en weer gaan bewegen. De aanwijzer begint in het midden en zal naar links bewegen als er een 0 gelezen wordt en naar rechts bewegen als er een 1 gelezen wordt. Onderin het venster zal een zogenaamde statusbalk te zien zijn die aangeeft hoever het experiment gevorderd is. Erboven zie je je huidige score, die aangeeft hoeveel enen er boven of onder de kansverwachting gelezen zijn. De hoogte van de rood-groen gekleurde parabool geeft je dan een aanwijzing van hoe je in vergelijking met de kansverwachting presteert. De vorm van de parabool is afgeleid van de normaalverdeling die centraal staat bij elk willekeurig fenomeen. Hoe dichter de rode lijn zich bij de piek van de parabool bevindt des te lager je score en des te dichter je tegen de normale kansverwachting presteert. Het is daarom dus ook belangriijk dat je de lijn zover mogelijk naar rechts in het groene gedeelte probeert te laten bewegen met je gedachten, zodat je lijn dan in de zogenaamde ‘staart’ van de parabool terecht komt of zelfs nog verder. Op het einde van het experiment krijg je gelijk de complete uitslag van het experiment. Zodat je meteen weet hoe je in vergelijking met de normale kansverwachting hebt gepresteerd.

Poltergeist. Wat is een poltergeist? Een poltergeist is een soort elementaire geest, die zijn werkelijkheid baseert op mensen, vooral uit die van kinderen en tieners. Zonder mensen kunnen ze niet bestaan, het zijn geesten die mensen zich inbeelden, maar kunnen gezien worden door andere mensen. Het woord poltergeists komt uit het Duits, wat betekent rumoerige geest”. Wat wel klopt omdat als je last hebt van een poltergeists is dat je vaak ook harde vreemde geluiden hoort.

Poltergeist. Wat is een poltergeist? Een poltergeist is een soort elementaire geest, die zijn werkelijkheid baseert op mensen, vooral uit die van kinderen en tieners. Zonder mensen kunnen ze niet bestaan, het zijn geesten die mensen zich inbeelden, maar kunnen gezien worden door andere mensen. Het woord poltergeists komt uit het Duits, wat betekent rumoerige geest”. Wat wel klopt omdat als je last hebt van een poltergeists is dat je vaak ook harde vreemde geluiden hoort.

Een andere theorie die zegt, dat de poltergeist een soort geest is. Een lichaamloze ziel van een andere orde. Die kan zijn leven op aarde niet herinneren. Het wezen is in staat om iemand in zijn macht te nemen, maar kan geen schade aanrichten door zijn lage intelligentie.

Wat doen poltergeists?

1. Ze maken vreemde geluiden zoals, getik en geklop. 2. Voorwerpen verplaatsen. 3. Voorwerpen voor een lange tijd laten verdwijnen en dan opeens weer laten verschijnen. 4. Plotseling tekeningen of teksten laten verschijnen op de muur, papier en meubilair. 5. Spullen vernielen in huis. 6. Spullen die je vaak gebruikt plosteling in rijtjes plaatsen zonder daar reden voor te hebben. 7. Mensen die bij je thuis zijn worden door een onzichtbaar iets weggeduwd. 8. Mensen laten zweven. 9. Stemmen uit het niets laten komen
10. Schimmen laten verschijnen.

Een voorval van een poltergeist bij een familie thuis. De familie Griggs was net twee maanden naar de gemeentewoning in het Engelse Portsmouth verhuis en begonnen daar spijt van te krijgen. Het begon in 1992 toen het meubilair uit zichzelf begon te bewegen, en ze hadden last van onprettige geuren en geluiden.

Het leek op ene klassiek geval van een poltergeist-pesterij. Een kamer op de begane grond was het centrum van de activiteiten. Het hele gezin was bang om deze kamer binnen te gaan. Mevrouw Gigs riep de hulp in van een priester en een spiritistisch medium. Tot haar vebazing kreeg ze te horen dat het door haar dochtertje Jamin kwam. Die was bezeten van de geest van de vorige bewoner. Deze conclusie werd bevestigd toen Jasmin met vreemde stemmen en accenten die erg volwassen klonken begonte praten.

Jasmin Giggs die bezig is eten neer te zetten voor een denkbeeldige hond. De hulp van twee andere spiritistische mediums wer ingeroepen, en die zeiden dat de geest een man was die Percy hete. Die kwam uit het noorden van Engeland. Jasmin en Percy waren in de tussentijd dikke vrienden geworden zeiden ze. Mevrouw Giggs had dit doorgegeven aan de gemeente, met de boodschap dat ze pas weer huur zou gaan betalen, als alle door de geest aangerichte schade aan het huis gerapareerd zou worden.

Mensen hebben al heel lang last van poltergeists. In 900 na Christus was er een geval in China maar ook al in het Romeinse rijk hadden ze last van poltergeists. Het grote verschil tussen spoken en geesten is dat geesten zich aan een persoon hechten, en niet aan een plaats. Waar deze persoon ook gaat of staat, hij overal last heeft van “zijn” poltergeist. Nog een voorval van mensen die last hebben van poltergeists Mensen die jong zijn en mensen van het vrouwelijk geslacht hebben vaak last van poltergeists. Meestal hebben ze dan last van stress. Andrew Green, een paranormaal onderzoeker, is op de hoogte van dit verband tussen poltergeists en meisjes. Andrew Green die betrokken is geweest bij een hoop onderzoeken naar poltergeists, ziet geen duidelijk algemeen patroon. Zijn conclusie is dat poltergeist-activiteiten voorbeelden zijn van psychokinese. Hij beweert dat dit door het onderbewustzijn gecreëerd wordt, en zowel bij het mannelijke en het vrouwelijke geslacht, tussen de drie jaar en ruim in de veertig. Meestal als gevolg van een psychisch trauma. Een van de gevallen die Green onderzocht heefts, bevestigt zijn theorie. Het gaat om een jongetje van vier jaar oud en die was zich opeens raar gaan gedragen, en zijn ouders dachten aan de aanwezigheid van een bovennatuurlijke entiteit (=iets dat wezenlijk bestaat => wezenlijkheid.) De ouders hoorden op verschillende plaatsen in het huis een geknetter, merkte dat bepaalde voorwerpen vanzelf bewogen en dat electrische apparaten plotseling kapot gingen. En dat deze dingen altijd voorkwamen als het jongetje in de buurt was. Tom Johnson, de vader van het jongetje, had kort daarvoor zijn baan verloren. Zijn vrouw Julie had al eerder paranormale verschijnselen opgemerkt. Zoals een monnik-spook dat de trap afgleed. Voor de tijd dat zei Green ontmoete, waren zei buiten zichzelf waren door de angsten en zorgen. Voordat Green naar hun huis vertrok, keek Green zijn notities over hun geval nog even na. Hij vond dat monnik-spook vreemd, omdat er geen enkel verband was met hun huis op historisch en religieus gebied. Hij dacht dat Julie zo bang was geworden door alles rondom haar huis, dat zei het spook waarschijnlijk had ingebeeld. Alle feiten en vreemde geluiden, het wel en niet functioneren van de electrische apparaten, het bewegen van kleine voorwerpen, een gezin dat sterk aan stress lijdt. Deden Green vermoeden dat het niet om spoken ging. Een andere verklaring van Green was RSPK (=een regelmatiog terugkerende spontane psychokinese), een fenomeen. Waar meestal één persoon in een gezin onder lijdt, die meestal last heeft van stress. Toen Green de “Johnsons” ontmoet had, wist hij dat de oorzaak van de problemen niet bovennatuurlijk was, maar dat het bij hun zoontje lag.

Green vermoede dat de aanzet van de poltergeist-activiteiten gegeven kon zijn doordat het jongetje zich verwaarloosd en onbemind had gevoeld, de ouders gaven ook toe dat de sfeer in het huis ook behoorlijk gespannen was geweest. Green gaf de Johnsons advies de normale relaties weer te herstellen, kort hierna verdween de poltergeist en de monnik-spook.

Green bewijst hiermee dat krachten en problemen van de geest voor bovennatuurlijke activiteit worden aangezien. De Amerikaanse parapsycholoog William G. Roll deelt deze mening. Hij ontdekte dat van 92 gevallen waarin sprake was van op personen geconcentreerde poltergeists, vier van deze zogenaamde epicentri aan epilepsie bleken te lijden.