Mummies

Inleiding
Wij hebben het over dit onderwerp gedaan omdat, het iets met de dood te maken heeft en wij graag wouden weten hoe dat vroeger bij andere culturen ging. Dus toen gingen we op Internet zoeken en kwamen we bij Egypte en de mummies en omdat dat opzich al een groot onderwerp is hadden we besloten om het alleen daar over te doen. Ik denk dat iedereen al wel weet hoe mummies worden gemummificeerd maar er zit ook een heel verhaal achter waarom de Egyptenaren mummificeerde. En dat maakt het nou juist zo interessant om er meer over te weten.

Wat is een mummie?
Mummies zijn dode lichamen die bewerkt zijn zodat ze lang bewaard kunnen blijven. Het maakt niet uit of het een mens of een dier is. Als mensen in de juiste omstandigheden sterven kunnen ze worden gemummificeerd. Mummificeren is dat je eerst wordt gebalsemd en daarna in linnen doeken gewikkeld wordt. De beste plek waar je dit kunt doen is in een vochtige ruimte.
Het woord mummie is afkomstig van het Perzische ‘’mumiya’’ dat ‘’pek’’ betekent. Deze pek werd in Perzië gewonnen en de oude Egyptenaren gebruikten het bij het balsemen van hun dierbaren. Het woord staat nu bekend voor elk goed geconserveerd lichaam uit welke tijd en plaats dan ook. De Egyptische mummies zijn het bekendste maar er zijn nog veel andere mummies zoals in Zuid-Amerika, Groenland en China. Meestal gaat het om mensenlichamen waarbij de mensen zelf actie hebben ondernomen om de lijken zo goed mogelijk bewaard te houden.

Waarom lieten de oude-egyptenaren zich mummificeren?
Volgens de oud-Egyptische geloofsvoorstellingen was het echter van belang dat het lijk intact bleef. Zij geloofden in een leven na de dood. In het Dodenrijk. Het leven op aarde was veel minder belangrijk als het leven na de dood. Hun huizen waren eenvoudig maar hun graven waren zeer luxe want daar moesten ze na hun dood verder leven. Ze besteedden ook veel meer tijd aan hun graven dan aan hun huizen.

De reis naar het Dodenrijk was heel gevaarlijk. Ten eerste moesten de levende mensen er voor zorgen dat het dode lichaam veilig in het Dodenrijk aankwam. Je lichaam moest helemaal intact blijven want als je een beschadiging had moest je in het Dodenrijk voor altijd met die beschadiging leven. Daarom was het zo belangrijk dat je gemummificeerd werd.

Hoe werd een mummie gemaakt?
De oudste mummies zijn ontstaan omdat de Egyptenaren hun doden te begraven in het hete woestijnzand te begraven. Op die manier zijn er duizenden mummies ontstaan. Dit is een natuurlijke mummificatie.
Een mummie werd natuurlijk op een speciale manier gemaakt omdat het lichaam zolang mogelijk intact gehouden moest blijven. Eerst werden alle ingewanden verwijderd en in linnen gewikkeld. De windsels werden als kledingstukken bewerkt. Bij vrouwen in de vorm van een lange, nauwsluitende jurk en bij de mannen in de vorm van een lendendoek. Daarna werd het lichaam behandeld met zout en ingewreven met geurende zalf. Tenslotte werd het lichaam in honderden meters linnen doek gewikkeld. Ook werden mummies in lijkwaden gewikkeld. Lijkwade zijn grote lakens die over het lijk worden gelegd. Elke lijkwade moest lang genoeg zijn om het achter het hoofd en onder de voeten van de mummie te passen. Soms deden de egyptenaren tussen de lijkwade sieraden of dierbare spullen die van het lijk waren. Het inwikkelen duurde ongeveer vijftien dagen.
Het hoofd werd bedekt met een mooi beschilderd masker dat niet alleen het hoofd beschermde maar het kon ook gebruikt worden als het hoofd stuk of beschadigd was. Wanneer de geest van de mummie naar het graf terug wilde kon de geest de mummie herkennen aan het masker. Een van de mooiste en bekendste maskers is wel het gouden masker van Toetanchamon.

Hoe werden rijke farao’s begraven?
Tijdens zijn leven liet de farao een piramide bouwen. Een piramide heeft geen ramen en is aan de onderkant vierkant. Een piramide eindigt bovenaan in een punt. Een farao wordt in die piramide begraven. De piramide van farao Cheops is de aller grootste, deze piramide is gebouwd van wel meer dan 2 miljoen stenen. Zo’n steen weegt ongeveer 2500 tot 5000 kilo. Ze hadden nog geen bulldozers, vrachtwagens of andere bouwwerktuigen. Een heleboel mensen hebben hier hoogstwaarschijnlijk 20 tot 25 jaar aan gewerkt of nog langer.

De kamer waar de mummie zou komen te liggen was heel diep in de piramide. Die kamer heette de koningskamer, in de koningskamer staat de sarcofaag, daar werd de farao begraven. Een sarcofaag is een stenen doodskist.

De piramide van de farao
In de piramide was niet alleen de koningskamer maar er waren ook nog vele andere kamers. De andere kamers waren gevuld met zilver en goud. De koningskamer was de belangrijkste kamer want daar werd de mummie van de farao begraven. In de koningskamer zit eten, drinken, zilver en goud. De ingang van de koningskamer werd door mensen van de dode farao onzichtbaar gemaakt. Heel weinig mensen wisten waar de ingang van koningskamer was, want anders kon de koningskamer heel gemakkelijk leeggeroofd worden.
In de piramide zijn gangen die nergens naar toe gaan, die gangen heten schijngangen. De schijngangen moesten de dieven en rovers op een dwaalspoor brengen. Toch zijn de meeste piramides zijn toch leeggeroofd. Om die reden worden er nu ook geen piramides meer gebouwd.

Hoe ging het mummificeren precies?
De balsemers werkten buiten de dorpen aan de Nijl of aan een van de kanalen die daarop uitkwamen. Voor het wassen van het lichaam was namelijk een grote hoeveelheid water nodig. Vondsten van plantenresten, die toevallig aan de mummies bleven hangen, tonen aan dat het balsemen in de open lucht gedaan werd. Het lichaam werd op een houten of stenen tafel gelegd, die aan beide kanten was versierd met de gestalte van een leeuw. Voor een koninklijke balseming werden tafels van kostbaarder materiaal gebruikt. De balsemers begonnen hun werk aan het hoofd van het lijk, door de schedel te ontdoen van de hersenen met behulp van haken. Deze haken zijn van brons en ze zijn ongeveer 40 cm lang. Het uiteinde van het instrument kon verschillend gevormd zijn: puntig, gekromd of opgerold. Vermoedelijk werkte een balsemer met een hele set van dergelijke haken. De hersenen werden echter niet altijd via de neus verwijderd, maar ook dikwijls door een gat in het achterhoofd van de schedel. Als de hersenpan leeg was werd er een harsachtige vloeistof in gegoten. Door verhitting werden de stoffen vloeibaar en goten ze het in het schedel waar het vervolgens weer stolden. Na het hoofd was de romp aan de beurt. De balsemers maakten een snede in de buikwand van links, boven het bekken. Ze verwijderde ingewanden, de longen, de lever de maag en de darmen. Deze werden door de balsemers apart geconserveerd en in linnen doeken gewikkeld. Vervolgens deden zij de organen in een van de vier zogeheten canopen, een speciaal soort kruiken die werden bijgezet in het graf, naast de mummie.

In tegenstelling van de andere organen lieten de balsemers het hart zitten. Volgens de egyptenaren was het hart de centrale plek van het verstand en hun emoties. Ook kon het hart worden vervangen door een magisch vervangend hart, een hartscarabee.

De volgende stap was het de behandeling met zout. Natriumzout onttrekt het vocht aan het lichaamsweefsel en droogt het uit, waardoor het weefsel geconserveerd blijft. Deze behandeling met natriumzout duurde ongeveer 35 tot 40 dagen. Daarna was het weefsel uitgedroogd en teerde het niet verder weg. Om het lichaam er zo levensecht mogelijk uit te laten zien, moesten de plekken waar de organen in de borst- en buikholte waren verwijderd, weer opgevuld worden. Hiervoor werd meestal linnen of zaagsel gebruikt. Vervolgens werd de snede in de buikwand van de dode na het opvullen weer dichtgenaaid. Dit werd echter slechts bij hoge uitzondering gedaan. Meestal sloten de balsemers de snede weer af met wat linnen of een plakkaat van was, bij koninklijke personen soms ook met een dun laagje bladgoud. Daarna werd het lijk ingewikkeld met linnen en in een grafkist gelegd.

De grafkist

Omdat de Egyptenaren dachten dat ze na hun leven naar het dodenrijk gingen was het mummificeren volgens hen niet voldoende. Als extra bescherming moesten zij ook nog in een grafkist komen te liggen. Deze grafkist werd meestal helemaal versierd met beschilderingen. De overledene moest in zijn grafkist hetzelfde leven als in zijn huis dus werden er ook deuren aan de binnenkant van de kist geschilderd. Aan de binnenkant van de kist werden ook ogen geschilderd zodat de ogen de dode konden helpen bij het waarnemen van dingen, bijv bij het opkomen van de zon. De toverspreuken die op de kist waren geschreven stonden er zodat de dode in het Dodenrijk niet nog een keer kon sterven. De grafkisten waren meestal van linnen of papyrus gemaakt en versterkt door gips.

Slot
Het was leuk om dit werkstuk te maken en we vonden het allebei een interessant onderwerp. We hebben er zelf ook wel wat van geleerd. We hebben er ook veel tijd aan besteed en we hopen dat U het ook interessant vond om te lezen en dat er ook dingen in stonden die Uzelf nog niet wist.