Servie-Montenegro

Vanaf 1991 werden er verscheidene burgeroorlogen gevoerd. Dit kwam omdat er een voorstel was om een nieuw Joegoslavië te maken, maar dan zou een derde van alle Serven buiten Servisch grondgebied komen te wonen, en dat wilden ze niet. De Serven waren nogal nationalistisch ingesteld, ze vonden dat ze buiten Servië werden gediscrimineerd, en dat ze vanwege hun geschiedenis en eigen cultuur recht hadden op een ‘Groot-Servie’. De Servische burgermilities, creëerden met behulp van het Joegoslavische leger, autonome gebieden. Deze lagen veelal in Kroatië en Bosnië. Later voegden deze autonome gebieden zich bij Servië. Niet Servische mensen, werden op gewelddadige manier uit Servië verdreven, velen vonden de dood. De reactie hierop is logisch. De Kroaten en Bosniërs deden hetzelfde bij de Serven. Zij jaagden de Serven op en stopten ze in kampen, precies wat de Serven ook met hun volk deed. De Bosnische Serven hadden in 1995 geluk, zij kregen een eigen deelstaat in Bosnië. Uit Kroatië werden meer als 150 duizend Serven verjaagd. In totaal gaat het in deze oorlog om meer als een half miljoen vluchtelingen, ontelbare doden en gewonden, en een totale catastrofe. Het Joegoslavië tribunaal in Den-Haag, stelde een onderzoek in naar de schendingen van het oorlogsrecht, en misdaden tegen de menselijkheid tijdens de oorlogen. Milošević werd in 1999 ook aangeklaagd wegens medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden en etnische zuiveringen. Nu is het proces actueel, op dit moment loopt het proces nog steeds. Maar Milošević kampt met medische problemen en kan niet worden berecht op dit moment.

Regering Milošević kort besproken.

De partij van Milošević, de SPS, telde in het begin van de jaren ’90 ongeveer 600duizend leden. Bijna alle posities bij de overheid, het bedrijfsleven, de media, het leger en politie werd bezet door ex-communisten. Het beleid van Milošević was er op gericht om die hoge functies (ook hijzelf) in staat te stellen zich ten koste van de gemeenschap te verrijken en de transitie te overleven zonder verlies van hun politieke en economische machtsposities, zoals hij het zelf zegt. In 1994 verenigden 23 kleine, linkse partijtjes zich tot het radicale Joegoslavische Verenigd Links. Dit was de partij van de vrouw van Milošević, Mira Milošević. Zij steunde de SPS heel erg (hoe kan het ook anders). Milošević’ regime begon steedss meer dictatoriale trekjes te vertonen. Hij had niet meer een groot vertrouwen in het leger, en zette een politie eenheid voor speciale taken op. Milošević had een compleet monopolie over de media, waardoor zijn tegenstanders de kiezers nauwelijks konden bereiken. Ook met de verkiezingen werd veel gefraudeerd door Milošević. In 1997 kwam Milošević grondwettelijk niet meer in aanmerking voor een derde mandaat als president van Servië. Als protest hierop liet hij zich door het Joegoslavische parlement verkiezen tot federaal president. Maar ook bij de nieuwe verkiezingen lukte het niet om Milošević van zijn troon te stoten. De oppositie was nog niet sterk genoeg, en Milošević schoothondje, Milan Milutinović kwam aan de macht. De militaire bemoeienis van de NAVO versterkte de positie van Milošević alleen maar, want de Serven beschouwden de NAVO-interventie als agressief. Ook de aanklachten van het Joegoslavië tribunaal maakten weinig tot geen indruk op de Serven. In juli 2000, wilde Milošević gebruik maken van zijn populariteit, door enkele belangrijke amendementen op de federale grondwet er door heen te drukken.De federale president zou vanaf nu rechtstreeks door de bevolking gekozen worden (in plaats van door het federale parlement), voor een termijn van 4 jaar, welke verlengd zou kunnen worden. Zijn plan was dat als dit lukte, hij nog 8 jaar president kon blijven en daarbij uit de handen van het Tribunaal blijven. De enige maar: hij moest wel de federale presidentsverkiezingen van 24 september 2004 winnen. Milošević had zijn populariteit een beetje overschat. Daarbij kwam dat 18 oppositie partijen er eindelijk in geslaagd waren om hun ruzies bij te legen. Ze vormden nu de Democratische Oppositie van Servië (DOS), en ze steunden massaal 1 gezamenlijke presidents kandidaat, Vojislav Koštunica. Hij was de leider van de Democratische Partij van Servië (de DPS). De verkiezingscommissie verklaarden de verkiezingen echter ongeldig: hij had wel de meeste stemmen, maar niet de meerderheid van 50%. De volgende dag protesteerden er honderdduizenden mensen in Belgrado. Later werd bekend gemaakt dat Vojislav Koštunica toch had gewonnen, met 50,24 % van de stemmen. Het lot van Milošević was bepaald. Koštunica werd president.

Het tijdperk Koštunica.

Koštunica wekte hoge verwachtingen in zowel binnen- als buitenland. Servië werd weer door de internationale gemeenschap geaccepteerd, kreeg de toegang tot internationale organisaties en kwam in aanmerking voor internationale financiële hulp. In 2000 waren er ook parlementsverkiezingen, die en meerderheid van de stemmen opleverde voor de DOS. Đindić werd premier. De SPS werd de grootste oppositie partij. Vanaf het begin boterde het niet zo tussen Koštunica ( de federale president) en Đindić (de premier). Đindić beschuldigde Koštunica er zelfs van dat hij de economische hervormingen werden geboycot. De VS maakte de financiële hulp aan Servië afhankelijk van de samenwerking met het Tribunaal. Toen Đindić dat hoorde, leverde hij Milošević meteen uit aan het tribunaal. Koštunica echter, had zich hier altijd tegen verzet, met het argument dat de Servische grondwet uitlevering van Servische burgers aan vreemde mogendheden niet toestond. In april 2002 werd daarom voor een wet gestemd, dat de uitlevering van op dat moment aangeklaagde burgers toestond. Deze werd aangenomen. Koštunica moest door deze regelingen steeds water bij de wijn doen, en Đindić eigenlijk steeds meer macht geven. Door dit geruzie over en weer, besloot Koštunica zijn partij, de DPS, terug te laten trekken uit de regering. Dit lieten de partijleden niet over hun kant gaan, en uit protest namen ze allemaal ontslag. De DOS nam toen de zetels van de DPS over. Dit geruzie gaat vooraf aan de verkiezingen van september 2002. Er waren 3 kandidaten; Koštunica, Miroljub Labus, en Šešlj (die steun genoot van Milošević) . In de eerste ronde behaalde Koštunica niet de vereiste 50 % van de stemmen, en in de tweede en in de derde ronde kwam er niet eens 50% van de kiezers opdagen. De Servische kiezers hadden schijnbaar het helemaal gehad met de politieke-rotzooi van het land. Servië bleef zonder verkozen president.

Koštunica wekte hoge verwachtingen in zowel binnen- als buitenland. Servië werd weer door de internationale gemeenschap geaccepteerd, kreeg de toegang tot internationale organisaties en kwam in aanmerking voor internationale financiële hulp. In 2000 waren er ook parlementsverkiezingen, die en meerderheid van de stemmen opleverde voor de DOS. Đindić werd premier. De SPS werd de grootste oppositie partij. Vanaf het begin boterde het niet zo tussen Koštunica ( de federale president) en Đindić (de premier). Đindić beschuldigde Koštunica er zelfs van dat hij de economische hervormingen werden geboycot. De VS maakte de financiële hulp aan Servië afhankelijk van de samenwerking met het Tribunaal. Toen Đindić dat hoorde, leverde hij Milošević meteen uit aan het tribunaal. Koštunica echter, had zich hier altijd tegen verzet, met het argument dat de Servische grondwet uitlevering van Servische burgers aan vreemde mogendheden niet toestond. In april 2002 werd daarom voor een wet gestemd, dat de uitlevering van op dat moment aangeklaagde burgers toestond. Deze werd aangenomen. Koštunica moest door deze regelingen steeds water bij de wijn doen, en Đindić eigenlijk steeds meer macht geven. Door dit geruzie over en weer, besloot Koštunica zijn partij, de DPS, terug te laten trekken uit de regering. Dit lieten de partijleden niet over hun kant gaan, en uit protest namen ze allemaal ontslag. De DOS nam toen de zetels van de DPS over. Dit geruzie gaat vooraf aan de verkiezingen van september 2002. Er waren 3 kandidaten; Koštunica, Miroljub Labus, en Šešlj (die steun genoot van Milošević) . In de eerste ronde behaalde Koštunica niet de vereiste 50 % van de stemmen, en in de tweede en in de derde ronde kwam er niet eens 50% van de kiezers opdagen. De Servische kiezers hadden schijnbaar het helemaal gehad met de politieke-rotzooi van het land. Servië bleef zonder verkozen president.

Een nieuwe unie.

Bij de parlementsverkiezingen van april 2001 behaalde de separatistische coalitie Overwinning voor Montenegro bijna de helft van de zetels. Đukanović kreeg de macht. De internationale gemeenschap zette steeds veel druk op Đukanović en daardoor was hij gedwongen te onderhandelen met Koštunica. In die tijd viel echter de regering van Montenegro, over een vertrouwenskwestie, en in oktober 2002 waren er weer nieuwe verkiezingen. Deze verkiezingen werden door de DPS gewonnen met een absolute meerderheid. Đukanović zag echter af van een tweede mandaat als president en werd premier. Hierdoor wilde hij meer vat krijgen op het overleg over de toekomstige unie, welke niet wilde vlotten. Montenegro vreesde opgenomen te worden in de grote Joegoslavische markt, en daardoor de voordelen van het gebruik van de euro te verliezen. Na tien maanden onderhandelen, werd in februari 2003 de nieuwe grondwet aangenomen. Deze hield het volgende in. Er bleven 5 gemeenschappelijke ministeries bestaan; Buitenlands beleid, Defensie, Internationale economische gelegenheden, Interne economische gelegenheden en Mensen- en minderhedenrechten. In Montenegro was het vanaf nu toegestaan om naast de munt de Dinar ook de euro te gebruiken. Ook werd in de grondwet bepaald, dat 3 jaar na het invoeren van deze nieuwe grondwet, en het stichten van de unie, er een referendum zal plaatsvinden, over het al dan niet voortzetten van de Unie. Op 7 maart 2003 koos het parlement van Servië-Montenegro Svetozar Marović tot de eerste president van de nieuwe unie.

Samenstelling van de bevolking en de religie.

Samenstelling bevolking (in procenten) - Serven 62,6% - Albanezen 16,5% - Montenegrijnen 5% - Hongaren 3,3% - Overig 12,6%

Religie (in procenten) - Ortodox 62,6% - Moslim 19% - Rooms-katholiek 4% - Protestants 1% - Overig 11%

Je kunt dus wel zien dat Servie-Montenegro nog steeds een mengelmoes van geloof, bevolking en cultuur is. Deze cijfers benadrukken het ontstaan van onenigheid in Srvie-Montenegro nog eens goed; zoveel verschillende etnische afkomsten, dat kan gewoon niet goed gaan! Ook nu zal dit nog een risicofactor blijven, als de regering van Servie-Montenegro niet goed oppast.