Nero: een goede of slechte keizer?

Inleiding
Dit werkstuk gaat over keizer Nero. De reden waarom wij  juist voor deze keizer hebben gekozen, is omdat hij bekend staat om hoe slecht hij zou zijn geweest: als mens en als keizer. Wij vragen ons af waar dit beeld vandaan komt en of het wel klopt. Daarom leek het ons een goed onderwerp om dit voor het werkstuk uit te zoeken.

We beschrijven zijn familiegeschiedenis om uit te zoeken of zijn jeugd en familie invloed hebben gehad op wat hij later deed en onderzoeken hoe hij was als mens en als keizer. Ook bekijken we waar het beeld dat we van hem hebben nog meer vandaan komt, en of deze bronnen wel helemaal volledig zijn en ook kloppen. Vaak werd in die tijd namelijk het geloof door de verhalen gehaald, en dat geeft geen eerlijk verhaal.

Het schrijven van dit werkstuk was erg leuk. Er was veel informatie over te vinden en het onderwerp was nog veel interessanter dan we dachten: het is bijna niet voor te stellen hoe ontzettend wreed mensen in die tijd met elkaar omgingen maar ook wat er allemaal door keizer Nero bereikt is!  We hebben samen de hoofd- en de deelvragen bepaald en deze onderling verdeeld zodat we ieder meer aandacht konden besteden aan de eigen deelvragen. Daarna hebben we alles natuurlijk besproken, het nog werkstuk nogmaals gecheckt en er een geheel van gemaakt.

Hoofdstuk 1               

Hoe was Nero als persoon?

§ 1: De familiegeschiedenis van Nero
Keizer Nero werd geboren met de naam Lucius Domitius Ahenobarbus op 15 december 37 na Christus in Antium (ten zuiden van Rome).
Zijn vader was Gnaeus Domitius Ahenobarbus, hij was een belangrijke man maar had een slechte reputatie. Zijn moeder was Julia Agrippina de Jongere. Helaas had Nero een nare jeugd, hij  werd vooral opgevoed door zijn tante. Toen Nero drie jaar was, overleed zijn vader. Agrippina kwam pas later weer in zijn leven, toen hij keizer werd. Hierdoor heeft Nero zich nooit aan zijn moeder leren hechten. Maar ook zijn moeder had een nare jeugd gehad. Zij was namelijk in haar jeugd samen met haar zus verbannen uit Rome, dit omdat zij waren gepakt voor een mislukte aanslag op keizer Caligula. Dit is best wreed want Agrippina was de zus van Caligula, de Romeinse keizer (Antium, 31 augustus 12 - Rome, 24 januari 41). Door zijn moeder was Nero dus familie van hoogststaande patriciërs. Toen Nero’s vader stierf in 39  werden hij en zijn moeder kort daarna nog een keer verbannen uit de omgeving Rome en moesten ze gaan wonen op de Pontijnse Eilanden . Dit was het werk van keizer Caligula. Twee jaar later in het jaar 41 werd keizer Caligula samen met bijna zijn hele familie vermoord, en kreeg keizer Claudius de macht over het Romeinse volk.  Toevallig was keizer Claudius de oom van Aggripina. Claudius had twee zoons: Drusus en Britannicus. Drusus stierf al op jonge leeftijd. Zijn echtgenote heeft hij zelf vermoord. Hij ontdekte namelijk dat ze was getrouwd met een van haar minnaars. Claudius was vanaf toen vrijgezel en werd verliefd op Aggripina en zo kwam het dus dat ze weer terug naar Rome mochten. Aggripina en Claudius trouwden in het jaar 50. Na het huwelijk haalde Aggripina Claudius over om Nero te adopteren, hij was toen tien jaar oud. Claudius eiste wel dat Nero dan een andere naam kreeg, en zijn naam werd veranderd van: Lucius Domitius Ahenobarbus naar Nero Claudius Caesar. Vanaf dit moment kreeg hij een tutor die hem van alles moest leren. Deze tutor, Seneca, was ook een soort vader voor hem. Seneca was een filosoof  en Aggripina had hem uitgekozen omdat hij erg geliefd was onder het volk. De reden dat Aggripina niet zelf voor Nero kon zorgen was dat zij het veel te druk had met haar eigen plannetjes. Het gerucht ging ook dat zij Claudius zou hebben vergiftigd toen hij de wetten om wilde zetten zodat Nero geen keizer werd. Op zijn 15 verjaardag trouwde Nero gedwongen door zijn moeder met Octavia. Ondertussen gingen Nero en zijn stiefbroer Brittannicus elkaar steeds meer haten. Aangezien Nero ouder dan Brittannicus was zou hij dus nu de nieuwe keizer worden. En Nero begon te vrezen dat Brittannicus de macht over zou gaan nemen. Om dit te verkomen huurde hij een gifmengster in die zorgvuldig het gif in het eten van zijn stief broer zou stoppen. Maar dit mislukte doordat Brittannicus zijn eerste hap meteen uitbraakte. Nero was woedend en strafte de gifmengster flink af. Toen zei hij dat ze een nieuw, sterker en beter gif moest maken. En tijdens een banket waar Nero ook aanwezig was zakte Brittannicus ineen.

Na de moord op Brittannicus begreep Aggripina dat ze geen grip meer op Nero had en dat zij het volgende slachtoffer werd. Hij had ontdekt hoe machtig hij als keizer was en wilde niets meer met de bemoeizucht van zijn moeder te maken hebben. Nero ontsloeg haar lijfwachten en verklaarde haar tot plebejer. Op haar verjaardag had hij een heel banket laten maken voor zijn moeder. In haar eten zat gif. Maar deze poging mislukte ook omdat Agrippina het al aan zag komen en dagelijks tegengif nam. Dus ging Nero weer aan het werk voor een volgende oplossing. Hij liet een schip maken dat uit twee delen bestond, Nero kon de twee delen loskoppelen. Het voorste deel van het schip kon niet zinken en in het achterste gedeelte zaten juist gewichten. Hij gaf het aan Agrippina, zogenaamd uit dank voor haar goede zorg. Maar ook dit plan mislukte want zijn moeder werd gered door een vissersbootje. Nero was ten einde raad en besloot om zijn moeder naar een plek op een heuvel te verbannen, daar waar hij een team had klaar gezet die haar zouden vermoorden. Agrippina verzette zich niet, ze vroeg de soldaten zelfs om haar in haar buik te steken omdat daar ooit die vreselijke zoon Nero uit geboren was.

De dood van zijn moeder kwam Nero niet alleen goed uit omdat hij nu verlost was van haar bemoeizucht. Hij wilde namelijk trouwen met zijn jonge minnares, Poppaea. Maar omdat zijn moeder hem daar toen toe gedwongen had, was hij getrouwd met Octavia. Octavia kwam uit een hooggeplaatste familie maar was helemaal niet zo knap. Nu Agrippina Nero en Poppaea niet meer kon tegenhouden, besloten zij om Octavia te vermoorden zodat zij konden trouwen. Ze verspreidden allerlei roddels over Octavia en beschuldigden haar van overspel en verraad. Maar Octavia was heel erg geliefd bij het volk en deze roddels en beschuldigingen zorgden voor veel onrust en protesten. Daarom verzon Nero een andere list. Hij liet Anecitus, de moordenaar van zijn moeder, voor veel geld beweren dat hij een verhouding met Octavia gehad zou hebben. Dat klopte natuurlijk niet maar toch werd ze verbannen naar Pandateria waar ze op gruwelijke wijze werd vermoord. De beulen namen haar hoofd mee als bewijs dat ze echt dood was.  

Later toen Poppea in verwachting was en zijn dochtertje Claudia werd geboren, leek het even of Nero weer normaal  was. Hij was gelukkig en heel trots. Helaas stierf zijn dochtertje al na vier maanden.  Zo blij als hij was zo verdrietig was hij nu. Nero kon zich niet meer beheersen en begon te drinken. Rond het jaar 65 was Poppea voor de tweede keer zwanger. En op een avond toen Nero stomdronken thuis kwam van een feest en Poppea aan hem vroeg waarom hij zo laat was, trapte Nero met zijn dronken hoofd Poppea en de baby dood. Na de dood van zijn vrouw had Nero een vervanger nodig. Hij vond een homoseksueel Sporus liet hem castreren en tot een vrouw ombouwen. Ze hielde het nog geen jaar uit. Nero’s laatste vrouw was Messalinia en hun trouwde in het jaar 66. Messalinia heeft het wel overleefd.

§ 2:  Nero’s karakter

Nero was erg slim en sportief, niet bepaald knap en hij kon heel erg slecht tegen zijn verlies. Het is door alle verhalen van de geschiedschrijvers duidelijk geworden dat Nero een aantal psychische problemen had. Hij was manisch: het ene moment was hij enorm vrolijk en het andere moment juist razend of verdrietig. Ook had hij een minderwaardigheidscomplex: hij was heel erg onzeker over zichzelf en voelde zich heel snel bedreigd. Om deze reden beging hij zijn moorden. Daarnaast had hij grootheidswaanzin: alles moest overdreven groot, luxe en overdreven zijn. Hierdoor gaf hij opdracht tot de bouw van een aantal enorme gebouwen.

Hij was ook een grote fan van drama en toneel. Een keizer die zo raar kon doen op het toneel had het volk nog nooit meegemaakt, dit maakte hem dan ook erg geliefd. Door al dat toneel werd Nero bijzonder zuinig op zijn stem. Zo zuinig dat hij voor elk optreden braakmiddelen nam zodat hij niet met een volle maag het toneel op moest, nooit fruit at en dat hij voor elk ontbijt bieslook in olie at om zijn stem de smeren. Dit was niet perse nodig want Nero’s stem was niet mooi en een enkele keer vals. Het was dus eigenlijk niet mogelijk dat de zitplaatsen van zijn optredens altijd uitverkocht waren. De oorzaak hierachter was dat hij zijn gasten betaalde voor het komen en het klappen om zijn grappen (deze personen noemt men Augustiani). Naast zijn optredens deed hij ook nog eens mee met wedstrijden waar hij altijd eerste werd omdat hij steeds de scheidsrechters omkocht. Nero moest en zou winnen. Dit mochten de plebejers echter niet weten, dus zorgde Burrus (de andere leermeester van Nero) en Seneca ervoor dat dit zoveel mogelijk binnen de paleismuren bleef. Dit werd echter wel steeds moeilijker want Nero was dol op publiek en trad steeds voor meer publiek op, dat betekende dat er per optreden een heel team bezig was met het zorgen dat zijn toeschouwers voortdurend enthousiast lachte en klapte. Dat was voor de toeschouwers een erg moeilijke taak want een voorstelling duurde vaak van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. En als je in die tijd in slaap viel of niet enthousiast genoeg was werd je opgeschreven en gestraft. De zaal verlaten voor een bevalling was ook verboden.

Hoe meer rare dingen Nero deed, hoe vreemder hij zich ging gedragen. In de nacht trok hij er weleens op uit, verkleed als een slaaf. Hij bezocht dan prostituees of ging met een groepje vechters mensen lastig vallen. Het gebeurde weleens dat hij na een vechtpartij zo gewond was dat hij staatszaken een paar dagen uit moest stellen.                                                   

HOOFDSTUK 2

Hoe was Nero als keizer?
In 54 na Christus werd Nero officieel keizer. Dit was het gevolg van een van zijn moeders sluwe plannen. Zij had de pretorianen (de bewakers van Rome, zij waren heel machtig) omgekocht zodat die Nero zouden uitroepen tot de nieuwe keizer. Nero’s opvolging van Claudius is dus door zijn moeder geregeld. Hij was toen 17 jaar, dat is nog veel te jong om al keizer te zijn. Nero interesseerde zich eigenlijk helemaal niet voor politiek, hij wilde graag zanger worden of toneelspeler. Daarom liet hij in de eerste jaren van zijn keizerschap alles door zijn moeder en zijn twee adviseurs (Burrus en Seneca) bepalen. Seneca wilde van Nero geen wrede maar een goede keizer maken. Deze jaren waarin het heel goed ging met Rome en er vrede was, worden het Quinquennium genoemd.

Sinds keizer Nero aan het hoofd van de bevolking stond was de uitbreiding van Rome al bijna compleet. Omdat er niet veel meer viel uit te breiden, had het leger niets te doen. Het leger begon zich te vervelen. Om ervoor te zorgen dat het leger rustig bleef en niet in opstand kwam zette Nero ze aan het werk. Ze moesten bijvoorbeeld helpen om belangrijke wegen te onderhouden. Maar Nero had toch wel plannen om het Romeinse rijk te vergroten. Alleen gingen de meeste plannen niet door. Het plan om Armenië te veroveren ging wel door. Armenië hoorde toen bij het rijk van de Parthen. Hij liet het klusje alleen wel door zijn veldheer Corbulo opknappen. Die trok met zijn legioenen op naar de grens van Armenië en zette de Parthen zo onder druk dat ze zich vrijwillig overgaven. Door zich over te geven hadden de Parthen de Armeense bevolking gered. Wel hadden de Romeinen de hoofdstad van Armenië (Artaxata) volledig afgebrand. De heerser over Armenië werd verjaagd door de Romeinen ook al zei hij dat hij met ze wilde samenwerken. Armenië kreeg in het jaar 60 een door Nero aangewezen nieuwe koning. Nero kreeg alle eer voor de verovering terwijl hij er eigenlijk niets aan had gedaan.

Nero wilde ook zijn volk te vriend te houden en daarom gebruikte hij geld uit de staatskas om onder de bevolking te verdelen. Zo hield hij het volk rustig. Hij kreeg na een tijd toch het volk tegen zich. Dit gebeurde toen een normale huisslaaf zijn meester had vermoord. In de wet stond geschreven dat als een slaaf zijn meester vermoordt dat dan alle slaven uit het huis moeten worden terechtgesteld. Dat betekende in dit geval dat Nero meer dan 400 onschuldige slaven moest vermoorden. Hij kon of de slaven vermoorden of de wet aanpassen. Als hij de wet zou aanpassen dan zouden alle rijke mensen en mensen met macht zich tegen hem keren en dat zou zijn macht verkleinen. Uiteindelijk koos hij ervoor om de 400 onschuldige slaven te vermoorden. Dit zorgde ervoor dat een deel van het volk (de meeste van een lagere klasse) zich tegen hem keerden.

In 62 kwam Burrus om het leven. Het is niet zeker hoe of door wie hij is overleden. Sommige mensen verdachten Nero ervan hem te hebben vermoord. Hierdoor verdween ook de macht van Seneca omdat Nero steeds meer ging luisteren naar de verkeerde mensen. Seneca diende zijn ontslag in bij Nero maar Nero weigerde hem te ontslaan en daarom trok Seneca zich steeds meer terug. Hij zei dat hij te oud en ziek was. Vanaf dit moment ging het alleen nog maar slecht met het keizerschap van Nero omdat zijn slechte adviseurs alles gingen bepalen. Vanaf 64 hield Nero zich alleen nog maar bezig met muziek en toneel. Hij verwaarloosde zijn keizerschap nog meer dan dat hij daarvoor al had gedaan. Hij trad op als zanger en acteur maar met zijn gemiddelde talenten had dit het verkeerde effect op het volk en het Senaat.

Toen in hetzelfde jaar een hele grote brand uitbrak in Rome leek hij de redder van het volk. Hij deelde voedsel uit en hij regelde onderdak. Maar al snel kreeg Nero in de gaten dat hij ervan werd verdacht de brand zelf te hebben laten aansteken zodat hij er zijn Domus Area kon bouwen. De Domus Area was een heel groot paleis dat Nero heel graag wilde bouwen van de opbrengst van een belastingverhoging. Het Domus Area was een groot gebouw met een voorhal waar een reusachtig standbeeld in stond, verder was het hele huis was van binnen bekleed met bladgoud en overal waren versiersels van diamanten en parels. Het huis kostte een fortuin, maar Nero vond zijn gouden huisje maar een bescheiden optrekje.  Maar het volk was er natuurlijk niet blij mee dat er zo´n ongelukje gebeurde. Zelfs hun geliefde Circus Maximus was weggevaagd door de brand. Waarschijnlijk was Nero helemaal niet de aanstichter van de brand, maar omdat hij zich er zorgen over maakte dat het volk zich tegen hem zouden keren wees hij een groep andere mensen aan als de daders. Hij gaf de Christenen de schuld. De Christenen waren toen die tijd nog niet heel bekend maar daar kwam verandering in. Ze werden door het Romeinse volk gezien als sekte. Nero liet de Christenen oppakken en op een vreselijke manier doden.  Ze werden bijvoorbeeld aan een kruis gehangen en dan met teer overgoten dan staken ze de mensen in de fik. Nero maakte hiermee nog een fout. Doordat hij de Christenen zo gruwelijk vermoordde had het volk medelijden gekregen met de Christenen en dat maakte Nero niet bepaald populairder. Na dit ontstonden er langzaam aan samenzweringen van mensen die een einde willen maken aan Nero´s leven. Nero ontdekte dit en schrok. Vele aanslagen mislukten maar Nero vreest ondertussen voor zijn leven.

Ondertussen waren er weer problemen in Armenië. De nieuwe koning die Nero zelf had aangesteld had een Parthenstam over zijn grens aangevallen en daar was de verdreven koning, Tiridates, het helemaal niet mee eens. Hij wilde daarom de nieuwe koning verdrijven en zelf weer koning worden. Nero stuurde zijn troepen om dit tegen te gaan maar de aanval mislukte, alle soldaten werden gedood. Corbulo loste het gelukkig op. Hij sprak met Tiridates af dat hij weer koning van Armenië zou worden. Toen was er eindelijk vrede tussen de Romeinen en de Parthen. Nero probeerde de eer voor deze vrede naar zich toe te trekken maar het zou hem later niet helpen.

Nero ging zich steeds vreemder gedragen. Hij sloot zich op in zijn paleis. Hij wist niet meer wie zijn vriend was en wie juist zijn vijand en liet iedereen die hij ergens van verdacht arresteren. Toen stond helemaal niemand meer achter Nero. Zelfs zijn legers vochten tegen elkaar. De Spanjaarden riepen zelfs iemand anders uit tot keizer. Op 9 juni 68 hoorde Nero dat de staat hem had uitgeroepen tot staatsvijand. Daarom doodde hij zichzelf met een dolk. Zijn laatste woorden waren: ‘Wat een artiest sterft er met mij’. Hiermee kwam er niet alleen een eind aan zijn leven maar ook aan zijn keizerschap.

HOOFSTUK 3

De Geschiedschrijvers

Nero leefde in de eerste eeuw na Christus. Dat is al een hele tijd geleden en daarom is het lastig voor wetenschappers om aan informatie te komen over hem. De informatie wordt gehaald uit bijvoorbeeld oude munten die zijn gevonden bij opgravingen, gebouwen uit die tijd maar vooral ook uit boeken die in die tijd of later over hem geschreven zijn. Van de informatie die we halen uit deze boeken weten we eigenlijk niet zeker of het wel helemaal klopt. Het zou best kunnen zijn dat de schrijvers van de boeken hun eigen mening in de verhalen meenamen. Daarom vertellen we in dit hoofdstuk over de drie belangrijkste schrijvers die over Nero hebben geschreven. Deze schrijvers zijn Tacitus (55-116 na Christus), Suetonius (70-150 na Christus) en Cassius Dio (150-235 na Christus). We kunnen niet bepalen of de verhalen betrouwbaar zijn maar als we ze met elkaar vergelijken, krijgen we wel een beter idee. Verder gaan we uitzoeken of er misschien dingen zijn die niet kloppen in hun verhalen. 

Tacitus

Tacitus leefde in dezelfde tijd als Nero. Tacitus was consul tijdens de regeringsperiode van Nero en hij schreef over deze periode in Annalen (boek 13 tot en met 16). Zijn vader was ridder en werd vaak slecht behandeld door Nero. Nero behandelde mensen van adel heel vaak slecht. Daarom was Tacitus al vanaf zijn jeugd een tegenstander van Nero. Deze mening bracht hij ook naar voren in zijn verhalen over hem.

Suetonius

Suetonius werd geboren toen Nero al dood was. Zijn vader was een plebejer maar Suetonius werkte heel hard en het lukte hem om rechten te studeren. Hij werd advocaat en beschreef daarnaast de levens van een aantal keizers waaronder Nero. Hij schreef heel anders dan Tacitus. Tacitus beschreef de grote gebeurtenissen en Suetonius vertelde juist over de kleine dingen die mensen meemaken en ook over roddels. Hij lette daardoor heel erg op de details en zo ontdekte hij veel dingen die Tacitus niet had gezien. Suetonius kreeg veel informatie van zijn vader en vergeleek Nero met de tijd waarin hij zelf kind was geweest. Die periode, net na de dood van Nero was een rustige tijd geweest dus Nero werd in zijn ogen een monster. Zijn schrijfstijl was wel heel onduidelijk omdat hij de roddels en gebeurtenissen niet altijd in de juiste volgorde opschreef.

Cassius Dio

Cassius Dio werd 82 jaar na het overlijden van Nero pas geboren. Hij was consul onder keizer Severus en beschreef in tachtig boeken de Romeinse geschiedenis. De tijd van Nero werd in deze boeken niet zo uitgebreid beschreven, hij schreef veel meer over de tijd waarin hij zelf leefde. Het is van Cassius Dio niet duidelijk waar hij zijn informatie vandaan haalde en daarom zijn, zijn verhalen niet zo betrouwbaar.

Uit deze beschrijvingen blijkt al dat de negatieve verhalen van de drie schrijvers niet altijd helemaal objectief kunnen zijn geweest. De schrijvers hadden voor ze begonnen met schrijven al een negatieve mening over Nero en ze hebben de gebeurtenissen niet eens zelf meegemaakt maar van anderen gehoord of gelezen.

Er zijn van de drie schrijvers niet veel boeken bewaard gebleven. De boeken die nu worden gebruikt door wetenschappers zijn allemaal kopieën en we weten niet of er stukken zijn weggelaten of misschien wel bijgeplakt.

CONCLUSIE

Is het juist dat Nero wordt gezien als de slechtste keizer aller tijden? In dit werkstuk hebben we geprobeerd deze vraag te beantwoorden. Daarom hebben we het gehad ove zijn familiegeschiedenis Nero als persoon en als keizer en daarnaast over de betrouwbaarheid van de verhalen die over hem zijn geschreven omdat deze verhalen voor een groot deel bepalen hoe wij Nero zien.

Uit de hoofdstukken hiervoor blijkt dat Nero een bijzondere man was met veel slechte eigenschappen en psychische problemen. Maar al deze eigenschappen kwamen wel vaker voor in zijn familie. Ook zijn moeder had er bijvoorbeeld geen moeite mee om mensen die in haar weg stond te laten vermoorden en zijn vader, die hij nooit echt had leren kennen, was een wrede man. Ook de keizers vóór Nero stonden erom bekend dat ze moorddadig waren en hun macht misbruikten.

Het wrede gedrag van Nero vinden we nu natuurlijk heel erg maar in de tijd dat Nero leefde waren de mensen heel anders dan nu. De rijke en machtige Romeinen hadden een hekel aan zijn acties maar het volk vond hem geweldig, zeker in de eerste jaren. Nero gebruikte geld uit de staatskas om aan het arme volk te geven en dat maakte hem heel populair. De maatschappij was veel gewelddadiger toen. De gladiatorgevechten trokken bijvoorbeeld altijd heel veel bezoekers. Ze zagen het als vermaak en ze schrokken dus niet van Nero’s gedrag.

Nero had niet veel drang het Romeinse Rijk uit te breiden, zoals veel andere keizers wel deden. Maar eigenlijk hoefde dat ook helemaal niet, toen hij keizer werd was het Romeinse Rijk al zo groot dat het niet veel groter meer kon worden. En ook van Caligula is bekend dat zijn militaire prestaties niet zo goed waren. Hij hield nepoorlogen in de bossen waarbij hij takken aan de wapens liet hangen zodat het volk dacht dat ze de strijd hadden gewonnen.

Nero was niet geïnteresseerd in politiek. Hij was dol op muziek en toneel en besteedde daar heel veel tijd aan. Het besturen van Rome liet hij voor een groot deel over aan zijn adviseurs. Maar hij had wel altijd het beste met zijn volk voor. Hij verlaagde bijvoorbeeld de belastingen en deelde geld en graan uit aan het volk. Daarnaast bouwde hij een nieuw badhuis en organiseerde Spelen. Hij zorgde er ook voor dat een belangrijk project dat keizer Claudius was begonnen, de bouw van de haven van Ostia, werd afgemaakt.

Omdat Nero de keizer was die begon met het vervolgen van Christenen is hij door hun altijd gezien als een heel slechte keizer. Hij was de keizer die de Christenen de schuld gaf van de grote brand in 64 voor Christus. Hierdoor kreeg hij een nog slechtere naam in het Westen waar het Christelijke geloof heel belangrijk was. Vooral in de Middeleeuwen is er heel negatief over Nero geschreven. Wat we niet moeten vergeten is dat in de tijd van Nero het Christendom werd gezien als een vreemde groep mensen waar je zeker niet mee om moest gaan. Het hele Romeinse volk was heel negatief ten opzichte van de Christenen. Ook de schrijvers uit die tijd vonden ze slecht, Tacitus noemt ze kannibalen en kindermoordenaars. Het volk vond het na de grote brand wel heel zielig dat de Christenen zo gruwelijk werden gestraft maar ze kwamen niet in opstand dus zo naar vonden ze het ook weer niet.

Uit hoofdstuk 3 blijkt dat de informatie uit de verhalen van de drie belangrijkste geschiedschrijvers niet helemaal objectief is. Ze hoorden de verhalen altijd van anderen omdat ze de keizertijd van Nero niet zelf hebben meegemaakt. Verder hadden ze door hun eigen familie al een negatief idee over Nero voordat ze begonnen met schrijven. Het is dus waarschijnlijk zo dat hun verhalen over Nero negatiever zijn dan ze in het echt waren.

Wij denken dat, ondanks alle slechte daden van Nero, het negatieve beeld dat mensen nu van Nero hebben voor een deel komt door de verhalen van de geschiedschrijvers uit zijn tijd en uit de eeuwen daarna. Deze verhalen zijn voor een heel groot deel negatief maar niet objectief. Daarbij worden een aantal goede dingen die Nero deed niet in deze verhalen vermeld. Daarom hebben wij het idee dat dit heel negatieve beeld waarschijnlijk niet helemaal klopt. Nero was naar ons idee zeker niet slechter dan andere keizers.

NAWOORD

Voor het schrijven van dit werkstuk hebben we allebei eerst zoveel mogelijk informatie verzameld van het internet. Die informatie hebben we geprint en daarna heel goed gelezen zodat we heel veel van het onderwerp afwisten. Het bleek dat keizer Nero een heel slechte reputatie heeft maar we vonden ook informatie waaruit bleek dat, dat misschien wel overdreven is. Daarom besloten we om als hoofdvraag uit te zoeken of de slechte reputatie van Nero wel terecht is. Om dat te kunnen bepalen, namen we als deelvragen hoe hij was als keizer maar ook als mens. We kwamen erachter dat de verhalen die over Nero zijn geschreven waarschijnlijk niet helemaal kloppen en daarom hebben we dat onderwerp ook opgenomen als deelvraag.

Wat we hebben geleerd van dit onderwerp is dat Nero niet alleen slecht was maar ook goede dingen heeft gedaan en soms zelfs goede bedoelingen had en dat voor zijn slechte gedrag soms ook oorzaken te noemen zijn. Verder hebben we geleerd dat het niet altijd hoeft te kloppen wat je leest in de verhalen van geschiedschrijvers. Dat is trouwens ook een tip voor deze tijd: geloof beschuldigingen van een ander niet meteen maar beoordeel het zelf en gebruik daarvoor informatie waarvan je zeker weet dat het klopt. Verhalen waar het geloof doorgehaald is kloppen dan ook vaak niet.

Het Bronnenblad

Orpheuskijktom.com

Wikipedia          

www.isgeschiedenis.nl

www.scholieren.com/ Nero

Educatie-en-school.unifonu

www.geschiedenisbeleven.nl

Historianet.nl

Detijdvanderomeinen.weekbly.com    

Marcaus.wordpress.com           

KeizerNeroenzijnondergang.com