Napoleon Bonaparte

Expeditie naar Egypte

Na de vrede van Campo Formi ging alle aandacht naar de oorlog tegen Engeland. Op 2 November 1797 had Napoleon het opperbevel over het leger gekregen. Hij legde een invasieplan terzijde en besloot tot een expeditie naar Egypte. Het doel hiervan was Engeland te beroven van hun kolonie. Zodat de handel voor Engeland in het oosten lastig werd. Met een leger van 40.000 man ging hij op 19 mei 1796 naar Alexandrië. Na een zware tocht versloeg hij de Turkse Mamelukken op 25 Juli bij een piramide. Maar, 1 Augustus 1798 vernietigde de Engelse admiraal Nelson de hele Franse vloot bij Aboekir, zodat Bonaparte en zijn leger in Egypte opgesloten zaten. Toch heeft Napoleon in Egypte veel dingen in beweging gezet. Napoleon heeft een westers regeringssysteem ingevoerd onder de erkenning van de Islam. Hij legde ook de grondslag voor de studie van de kennis van het oude Egypte. In het najaaar 1799 droeg hij het bevel over aan Kleber en vertrok zelf naar frankrijk waar hij de macht greep. Napoleon wist wel dat hij daar welkom zou zijn. Napoleon was door de Egyptische veldtocht enorm populair geworden. De wetenschappelijke resultaten van de expeditie

De tientallen Franse geleerden die de Egyptische veldtocht meemaakten, verrichtten in het land studies die hebben bijgedragen tot de kennis van de oude Egyptische beschaving. Bij het plaatsje Rosetta vonden ze een stenen plaat waarin lettertekens waren gegrift. Het ging om drie dezelfde teksten, in het Grieks, Koptisch en oud-Egyptisch. Omdat men bekend was met het Grieks, bleek het mogelijk de geheimen van de oude Egyptische hiërogliefen te ontraadselen. Dit lukte de Fransman Champollion als eerste. Aan de vondst van Deze steen van Rosetta danken we het feit dat men tegenwoordig de oude Egyptische teksten kan lezen. Tijdens het verblijf in Egypte werd ook een goede landkaart van het gebied gemaakt. De vissen in de Nijl werden bestudeerd , de modder van de rivier en het zand van de woestijn. Wetenschappelijke tekenaars maakten vele tekeningen van de Egyptische oudheden. Er werden vele vondsten en zelfs een gigantische obelisk (een stenen zuil met inscripties) die werden meegenomen naar Frankrijk. Deze obelisk staat tegenwoordig op de Place de la Concorde te Parijs. De honderd dagen

Inmiddels waren de Europese vorsten in Wenen samengekomen om te gaan praten over de toekomst van Europa. Op Elba volgde Napoleon met grote belangstelling het enorme gekrakeel, dat al spoedig in Wenen losbarste. Hij begreep dat nog niet alles verloren was en wist van het eiland te ontsnappen. Op 1 maart 1815 landde hij met 1.200 soldaten bij Cannes in Zuid-Frankrijk. Van alle kanten kwamen soldaten die zich bij Napoleon aansloten. In hoog tempo rukte het legertje op naar Parijs. De geallieerden trommelden hun troepen weer op en maakten zich gereed voor de strijd. Op 20 maart 1815 was Napoleon weer in het keizerlijk paleis. In alle haast vormde hij een leger van 200.000 man, waarmee
hij op 16 juni het leger van maarschalk Blücher te lijf ging. Als vanouds won hij de slag. Maar het Oostenrijks-Pruisische leger was niet vernietigd. Napoleon trok verder, de Engelse man Wellington tegemoet. Bij Waterloo in België kwam het tot de beslissende slag Op 18 juni 1815 werd Napoleon bij Waterloo voorgoed verslagen.

De slag bij Waterloo De geallieerden rukten met een leger van omstreeks 500.000 man op naar Frankrijk. Maar Napoleon voelde niets voor eens slag op eigen bodem. Hij zag in de Britse-Pruisische legermacht de grootste bedreiging en daarom verliet hij Parijs op 12 juni 1815 in noordelijke richting. Op 15 juni stak hij de Belgische grens over. Hier viel een deel van het Franse leger onder persoonlijk bevel van Napoleon het Pruisische leger aan, dat werd aangevoerd door Blücher. Het ander deel van het Franse leger(dat onder bevel stond van maarschalk Ney) raakte al spoedig in een hevige strijd verwikkeld met het Britse leger van Wellington. Deze strijd speelde zich af bij Quatre-Bas. Blücher zag zich genoodzaakt terug trekken op Waterloo, waar Engelsen en Pruisen zich verenigden. In de heuvels van Waterloo hadden de Engelsen hun geschut opgesteld. Napoleon gaf zijn ruiterij het bevel deze vijandelijke artillerie onschadelijk te maken. Twee felle Franse uitvallen op de engelse linies werden teruggeslagen. De Engelsen verdedigden zich hardnekkig, maar vreesden een derde aanval niet meer te kunnen afslaan. Ze hoopten dat de troepen van Blücher op tijd te hulp zouden komen. Blücher ruiterij kwam op tijd. Toen was er voor de Fransen geen doorkomen meer aan. Napoleon liet zich terugvallen op Parijs, maar kon de stad niet lang verdedigen.

De “Grande Arméé” Napoleon schrok behoorlijk van de tsaar omdat hij het vredesverdrag aan ze’n laars lapte.. Hij stelde in 1812 een leger samen, zó groot als Europa niet eerder had gezien. Het bestond uit 675.000 man. In een dagorder liet Napoleon zijn soldaten weten wat de bedoeling van al dit machtsvertoon was. Dit wordt een kruistocht tegen de barbaar uit het oosten om de beschaving te redden. De enorme massa van optrekkende soldaten veroorzaakte grote opschudding in heel Europa. Bij de Poolse grens aangekomen, zag Napoleon tot zijn genoegen dat de Russische troepen in paniek wegvluchtten. We vieren kerstmis in moskou, lacht hij zijn bevelhebbers toe. Op 23 juni 1812 stak de ‘Grande Arméé’ van 675.000 soldaten, 150.000 paarden en met ruim 3000 kanonnen de Njemen over, de grensrivier tussen Polen en Rusland. Aan de overzijde verwachtte napoleon dat het nu wel spoedig tot de beslissende slag zal komen, maar hij vergiste zich. In plaats van zich met de Fransen te meten, trokken de Russen verder terug in de richting Moskou. En onder weg lieten ze niets achter dat Napoleon van nut zou kunnen zijn. Napoleon was woedend over deze onverwachte tactische terugtocht van de Russen en trok zo snel hij kon achter de Russen aan. Hij wilde een veldslag uitlokken om hen vernietigend te verslaan. Maar de Russische legers lieten zich niet grijpen. Ze ontsnapten steeds weer en lokten de ‘Grande Armee’ steeds verder Rusland in. Overal waren de boerderijen en dorpen verwoest. Met 600.000 hongerige magen achter zich aan bereikte Napoleon op 12 augustus 1812 de stad Smolensk. Het kwam er de eindelijk tot een treffen, maar achteraf bleken er slechts wat schermutselingen te zijn met de Russische achterhoede. Het grote Russische leger was alweer verder getrokken. Op 5 september(toen alweer vele fransen van de honger waren bezweken) werd de stad Borodino aan de moskwa bereikt. Hier hadden de Russen zich ingegraven voor de beslissende slag. Twee dagen lang werd er hevig gevochten. De Russen werden er verslagen en Napoleon raakte er ruim 50.000 man mee kwijt. Moeizaam rukte de ‘Grande Armee’ op naar moskou. Midden september trok het hongerende leger van Napoleon Moskou binnen. Maar de zegetocht was niet te zien aan de ‘Grande Armee’. Het was inmiddels al aardig koud geworden. In heel moskou was geen kruimel brood te vinden en bovendien was de stad volledig verlaten. Moskou was een angstjagende spookstad geworden. De soldaten zochten een onderkomen voor de nacht. Maar veel slaap was ze niet gegund. In opdracht van de Russische maarschalk Koetoesow slopen als burgers verklede Russische soldaten door de donkere verlaten straten, die de stand van alle kanten in brand staken. Vele soldaten vonden de dood in de vlammen. Aan blussen viel niet de denken. Vanaf de tinnen van het Kremlin sloeg Napoleon de ramp zwijgend gade. Wat moest de Franse keizer doen? De Russen achtervolgen had geen zin. Hij had al heel veel soldaten verloren en nog maar zo’n 150.000 man waren in staat om te vechten. In Moskou overwinteren was uitgesloten. Het enige wat er op zat was de terugtocht aanvaarden. Voordat hij het bevel gaf op te breken, liet hij tsaar Alexander weten dat hij dat hij bereid was over vrede te praten. De tsaar antwoordde niet.Met sombere voorgevoelens begon Napoleon aan de terugtocht. Het zou een onbeschrijfelijke ramp worden. Van het eens zo schitterende leger van 675.000 geharde soldaten stelden zich buiten de muren van Moskou slechts 150.000 op om de terugtocht naar huis te aanvaarden. De kou is hier zeer fel, schreef Napoleon aan keizerin Marie-Louise. En hij loog niet. Wie met blote handen het staal van zijn geweer aanraakte kwam tot de ontdekking dat zijn vinger onmiddellijk vastvroren. Stilstaan was onmogelijk geworden. Dat zou meteen doodvriezen beteken. Voortgaan was overigens ook zeer moeilijk. Wie nog een kar of een paard had was gelukkig en verdedigde dit met zijn leven. Steeds meer lijken kwamen aan de kant van de weg te liggen. Steeds meer lijken kwamen aan de kant van de weg te liggen. Steeds meer kadavers moest men opzijschuiven voordat men kon verstrompelen. Nadat alle paarden waren geslacht en opgegeten en alle karren, kanonnen en andere uitrustingsstukken waren achtergelaten, bereikte de ellende haar hoogtepunt. Van de ‘Grande Armee’ waren er slechts nog 40.000 man over, toen de stad Smolensk aan de Berezina werd bereikt. De russen hadden er de bruggen in brand gestoken. De mannen strompelden over het ijs van de rivier, dat prompt scheurde en afbrokkelde. Duizenden verdronken in het ijskoude water. Wie de overkant wist te bereiken moest tegen steile rotsen opklauteren. Velen gleden terug en verdronken alsnog. Wie veilig de overkant bereikte, kon er bijna zeker van zijn dood te vriezen in zijn natte kleren. Alleen de sterksten bereikten te slotte koningsbergen. De soldaten die zich door de stadspoort sleepten hadden nauwelijks nog iets menselijks. Bij heet appel bleken er nog ongeveer 10.000 man over te zijn. Napoleon droeg het bevel over aan zijn zwager Murat. Aan het hoofd van zoo’n leger wilde hij niet Parijs binnentrekken. Met een kleine lijfwacht snelde hij vooruit om in de Franse hoofdstad verslag uit te brengen. In een legerbericht van 3 december 1812 liet hij bekend maken, dat de gezondheid van zijne majesteit beter was dan ooit. Door de “Grande Armee” begon het slechter te gaan met frankrijk. De ambitieuze tsaar De jonge tsaar Alexander 1 van Rusland had aanvankelijk grote bewondering voor Napoleon. Hij droomde van een machtig russich rijk, dat heel Oost-Europa tot aan Klein-Azië zou omvatten. In Napoleon(die een groot rijk had veroverd in West-Europa zag hij zijn voorbeeld. Maar na verloop van tijd begreep Alexander dat Napoleon geen man was die een andere machtige vorst als buurman zou dulden. Met lede ogen zag hij hoe de Franse keizer bezig was zijn macht in Midden-Europa steeds meer aan het uitbreiden was. Napoleon was inderdaad niet van plan een groot Russisch rijk te laten ontstaan. Langzaam rijpt in hem namelijk het idee om te gaan proberen zich meester te maken van India, de rijkste Engelse Kolonie. Zonder deze kolonie zou het spoedig met de Britse macht in de wereld zijn gedaan. En in de richting India lag het met uitbreidingsplannen bezielde Rusland de Franse keizer danig in de weg. Dat Napoleon met zo’n kolossaal leger Rusland aanviel had te maken met de Indiase plannen van de Franse keizer. Dat de Russische tsaar het verdrag van Tilsitt aan z’n laars lapte en zo’n hoge toon tegen Napoleon aansloeg, kwam de Franse keizer dus eigenlijk el gelegen. Hij zou toch hebben aangevallen.

Sint-Helena Doordat de oude garde nog lang doorvocht kon Napoleon nog ontsnappen. Hij vluchtte naar de havenplaats Rochefort en wilde vanuit hier ontsnappen naar Amerika. De haven werd echter door de Engelsen geblokkeerd, dus hij kon niets anders doen dan zich overgeven. Op 22 juni 1815 deed Napoleon voor de tweede keer afstand van de troon, nu voorgoed. Napoleon wilde graag zijn laatste dagen in Engeland slijten, maar de Engelsen verbanden hem naar Sint-Helena. Dit was een eiland in de Atlantische oceaan, ver van de kust van Afrika. Napoleon bracht zijn laatste dagen door met tuinieren en het dicteren van zijn memoires. Op 5 mei 1821 stierf Napoleon Bonaparte op Sint-Helena. Napoleon keizer Napoleon wilde meer dan alleen consul voor het leven. Hij wilde dat izjn macht overging op zijn nageslacht. De republiek moet dus een erfelijke monarchie worden. Als eerste liet hij door het Senaat uitroepen tot keizer der Fransen bij de gratie Gods en de grondwet van de republiek. Ook het volk wou napoleon als keizer. Dat was overigens vrij vreemd, omdat de mensen 15 jaar terug nog afwilden van een erfelijke monarchie. In 1804 werd Napoleon erfelijk keizer. Hij werd gekroon in de kathedraal van de Notre Dam. Door Paus Pius VII. Hij nam de kroon uit zijn handen en kroonde zichzelf. Hiermee liet hij duidelijk zien dat hij de touwtjes in handen had.

Napoleon Consul. Toen Napoleon voor het eerst aam de macht kwam veranderde hij heel veel. Hij kreeg het voor elkaar dictatoriale macht te krijgen. Men zegt soms dat hij meer autoritair was dan Lodewijk de XVI. Maar een sterke hand is soms echt nodig als het slecht gaat. Hij had gelijk te maken met financiële problemen. Door leningen en een loterij wist hij dit tijdelijk op te lossen. Napoleon maakte van Frankrijk een sterk gecentraliseerde staat waar hij natuurlijk het middelpunt van was. Zo kon hij het land veel effectiever besturen. Vroeger werd alles op lokaal niveau een (beetje chaotisch) geregeld nu meer op regionaal niveau. Tussen 1799 en 1800 maakte hij een nieuw rechtgestel De Code Civil ook wel de Code Napoleon genaamd ( Daarin werd ook vormgegeven aan wetten die niet echt in de Franse revolutie werd vastgelegd). In 1801 sloot hij vrede met de kerk in een Concordaat met een Vaticaan. Godsdienst mocht weer worden beleden. In 1802 luiden voor het eerst weer de kerkklokken in Frankrijk. Hij had niet alleen vrede met de kerk gesloten maar ook met Europa. In 1800 had hij Oostenrijk aangevallen en in 1801 werd de overwinning bezegeld ( door de vrede van Luneville ) te Hohenlinde. In 1802 was Groot-Brittannië gedwongen de vrede van Amiens te sluiten, de tweede coalitie was mislukt. In dit jaar werd Napoleon ook consul voor het leven voegde hij Piedmont toe aan Frankrijk. Napoleon benutte deze tijd van vrede om Frankrijk te vervormen. Napoleons politieke macht groeide en hij nam enkele maatregelen waaronder het metriek stelsel invoeren en de infrastructuur te verbeteren. Napoleon in Italië De expeditie naar Italië, waarvoor hij het plan de campagne ontworpen had en waarvan hem in maart 1796 de leiding werd opgedragen, vormde de start van zijn succesvolle carrière. De opdracht was het werk van de directeur Barras.Op 9 maart 1796 sloot Napoleon een burgerlijk huwelijk met Joséphine de Beauharnais, en wat hem een plaats in de heersende kringen gaf. Hij slaagde er in (april 1796) om een vereniging van Piedmontese en Oostenrijkse strijdkrachten te voorkomen. Nadat zijn troepen de brug over de Adda bij Lodi ingenomen hadden en de Oostenrijkers de terugtocht hadden aanvaard, hield hij op 15 mei 1796 als triomfator in grootse stijl zijn intocht in Milaan. Hier begon zijn droom om Europa te beheersen zoals de Romeinse keizers en de middeleeuwse veroveraar Karel de Grote. Hij deed een vriendelijk verzoek aan de Italiaanse patriotten de Fransen te begroeten als bevrijders en herstellers van de rechten van de mens. Napoleon stichtte in Italië de een Ligurische Republiek (genua) in juni 1796 en een cispadaanse Republiek in de aan de kerkelijke staat ontrokken Romagna in oktober 1796. Zijn plan om naar Wenen door te stoten, mislukte door krachtige tegenstand van het herstelde Oostenrijkse leger. In een impasse geraakt, stemde hij 18 in met de Premliminairen van Leoben, waarbij de keizer de Zuidelijke Nederlanden en Lombardije aan frankrijk afstond, maar het grootste deel van Venetië verwierf. Voorlopig installeerde Napoleon zich op het landgoed Mombello bij Milaan, waar hij en Joséphine een vorstelijke hofhouding creëerden. In het najaar stichtte hij de Cisalpijnse Republiek (Lombardije) en verenigde daarmee later de Cispadaanse. De Vrede van Campo Formio (18 okt. 1797) bevestigde de samenvoeging van Leoben. Hij kwam tevens neer op de bijzondere dingen van de Republiek Venetië. Onrust te Rome gaf Napoleon in december 1797 een motief ook daar in te grijpen. Op 10 februari 1798 trok een Frans leger de stad binnen. Paus Pius VI werd als zo afgezet, gearresteerd en naar Frankrijk gedaan, waar hij spoedig overleed. Rome werd de hoofdstad van de Romeinse Republiek. Ondanks de gepleegde roven ( roof van kunstschatten, bloedig neerslaan van elk verzet) vonden dat de Fransen heel wat minder werden aangepakt. Daartoe droeg ook Napoleons gedragslijn ten opzichte van kerk en godsdienst bij. Afgezien van zijn handelwijze met betrekking tot de paus gaf deze blijk van een verzoening. Vluchten van duizenden Franse emigranten, die er samenzweringen op touw zetten, leidde in april 1798 bovendien tot de stichting van de Helvetische Republiek. Al deze \'vrije\' republieken waren, evenals de reeds in 1795 tot stand gekomen Bataafse Republiek, gebieden van Frankrijk. (napoleon die zijn troepen aanvoert in Italië) Het geheim van napoleons succes Voor het grootste deel is het succes van Napoleon als veldheer te verklaren door de grote beweeglijkheid van zijn legers. Hij verraste zijn tegenstanders voortdurend. Wanneer de vijand in de mening verkeerde dan Napoleon nog op ettelijke dagmarsen afstand verkeerde, stond hij al met zijn soldaten gereed om aan te vallen. De Corsicaan was een meester in zijn troepen met grote beweeglijkheid gespreid te laten optrekken. Meestal liet hij de soldaten waaiervormig opmarcheren. Pas wanneer er slag moet worden geleverd, trok hij zijn soldaten samen. Napoleon kon zo beweeglijk zijn omdat hij de tros van het leger had afgeschaft. In andere legers bestond de tros uit de verzorgingseenheden, die de voortgang van de vechtende eenheden enorm kon vertragen. In de legers van Napoleon moesten de soldaten zichzelf verzorgen en maar zien hoe ze aan de kost kwamen. Het waren rooflegers, die de dorpen waar ze doorheen trokken, volkomen kaalgeplukt achterlieten. De vrouwen van Napoleon Op 9 maart 1796 trouwde napoleon met Joséphine de Beauharnais. Door zijn huwelijk met deze vrouw gingen de deuren van de Parijse hogere kringen voor de Corsicaanse generaal open. Toen Napoleon zijn avontuur in egypte ondernam, hoorde hij dat Joséphine zich in Parijs uitstekend vermaakte, vooral met knappe jongemannen. Prompt schafte hij zich een maîtresse aan, hoewel vaststaat dat Napoleon allerminst een groot vrouwenverleider is geweest. Hij kon voor vrouwen weinig meer dan diepe minachting opbrengen. In 1810 liet keizer Napoleon zich scheiden van Joséphine scheiden. Het huwelijk was kinderloos en bovendien zag Napoleon een groot politiek voordeel met Marie-Louise van Oostenrijk. Een armoedige Corsicaan Napoleon Bonaparte werd geboren op 15 augustus 1769. Zijn vader was een verarmde edelman die in Ajaccio op het toenmalige Italiaanse eiland Corsica zijn brood verdiende als advocaat. Een jaar tevoren hadden de Fransen het eiland bezet en vader Bonaparte had tijdig de kant van de Fransen gekozen. Als beloning ontving hij later voor zijn veelbelovende zoon een studiebeurs. Met zijn studiebeurs ging hij studeren aan een Franse krijgsschool, waar hij het maar slecht kon vinden met zijn medestudenten. Hij leerde Frans, maar zou zijn leven lang een waar Italiaans accent houden. Zijn kameraden lachten hem uit om zijn gebroken Frans en ook om zijn armoedige kleren. Ze vonden hem stijf, eigenzinnig en hoogmoedig. Napoleon zou heel zijn leven gebukt gaan onder minderwaardigheidgevoelens die hij aan de krijgsschool opdeed. In 1785 werd napoleon benoemd tot tweede luitenant bij de artillerie van het Franse leger. Toen vier jaar later de Franse revolutie uitbrak, was hij het weel eens met de ideeën van de revolutie, maar hij minachtte het oproerige volk: Dat gespuis krijgen we wel klein. Twee jaar later deserteerde hij en vluchtte naar zijn geboorte-eiland. Daar sloot hij zich aan bij het Corsicaanse bevrijdingsleger.. Maar hij kreeg er snel ruzie en zocht opnieuw zijn heil in Parijs. Waar het nieuwe bewind hem niet binnenliet. Hij werd ingezet bij de belegering van Toulon, dat door de Engelsen was bezet. Napoleon gaf blijk van een geniaal militair inzicht en doorliep snel alle rangen. In 1793 werd hij bevorderd tot brigadegeneraal. Hij was een beschermeling van de revolutionaire leider Robespierre. Nadat deze in 1794 ten val was gebracht, viel ook Napoleon voor korte tijd. Maar het nieuwe binnenlandse bestuur, het eerste directoire onder leiding van Barras, riep Napoleon te hulp toen er in Parijs een opstand van koningsgezinden uitbrak. Samen met de bekwame legerkapitein Joachim Murat, die later Napoleons zwager zou worden, sloeg Napoleon de opstand in een paar uur neer.. Niet ten onrechte meende het Directoire in Napoleon een uitstekend bevelhebber te hebben gevonden. Op 2 maart 1796 werd hij benoemd tot opperbevelhebber van het leger dat een veldtocht tegen Italië zou ondernemen. Napoleons eerste veldtocht werd een zegetocht die zijn naam als veldheer voorgoed vastlegde. Binnen 14 dagen had hij Piedmont bereikt en veroverd. Daarmee voorkwam hij de vereniging van de Oostenrijkse en Piedmontese strijdkrachten. Hij drong de Oostenrijkse troepen verder teug er trok zegevierend Milaan binnen. Daar riep hij de Italianen op de Fransen als hun ware bevrijders te begroeten. Hij stichtte in Italië de Ligurische, Cispadaanse en Transpadaanse Republieken. Die hij korte tijd later weer verenigde in de Cisalpijnse republiek, die uiteraard een vazalstaat van Frankrijk was. Napoleon regeerde er als een vorst en ging even buiten Milaan op een kasteel wonen. Ik heb nu de smaak van het regeren te pakken, Zei de Corsicaan. Frankrijk in de achttiende eeuw Eind achttiende eeuw stond de wereld een beetje op zijn kop. Men had genoeg van de maatschappij waarvan het overgrote deel (ongeveer 98% ), de boeren en arbeiders, de laagste klasse vormden. Omdat in de monarchie de leider niet werd gekozen vanwege zijn bekwaamheid of inzicht hing er in zo een monarchie ontzettend veel af van de in de tijd regerende koning (die toevallig in het goede bedje was geboren). Was hij besluiteloos, lui of regeerde hij met een sterke hand. In die tijd was Frankrijk een grote natie met veel Koloniën, een groot leger en veel luxe ( op sommige plaatsen). Om haar positie en image te onderhouden werd daarin veel geïnvesteerd. Ook mislukte de oogst regelmatig. Dit leidde tot torenhoge schulden en een lege schatkist. Wat deed de adel, de belasting verhogen. Hierdoor ontstonden er nog meer problemen in Frankrijk. De geestelijkheid liet de arme boeren tienden betalen en maakten misbruik van hun positie. Ditzelfde excuus gebruikte de koning Lodewijk XVI, hij was aan niemand verantwoording schuldig, hij was immers door God aangesteld en had het volste recht om slecht te regeren. De aanloop naar de revolutie Er heerste een gespannen sfeer in Parijs. Filosofen, dichters en schrijvers kwamen bijeen in café’s om hun mening te uiten. (soms ook een adellijk persoon) waarwonder mensen zoals Rousseau, Abbe Sieyes en Voltaire. Wanneer de onrust toeneemt en de schatkist leeg is wilt in 1787 Lodewijk XVI ook de adel belasting laten betalen. In 1789 roept hij de Staten-Generaal bijeen die uit 300 leden van adel, 300 leden van de geestelijkheid en 600 leden van de derde stand bestaat. Er wordt lang geruzied over hoe er wordt gestemd, per hoofd of per stand. Als ze het er niet over eens worden noemen de vertegenwoordigers van de Derde stand zich de nationale vergadering. Later neemt de onrust nog meer toe als de oogst is mislukt en mensen sterven als ratten, vrouwen plunderen korenschuren en kloosters, heel Frankrijk komt in beweging.

Bestorming Bastille De mensenmassa wilt een grondwet waarin de rechten van de mens zijn verankerd. In Parijs werden veel politieke gevangenen vastgehouden, de mensen bestormen vervolgens de Bastille waarmee de Revolutie wordt bevestigd. Er worden wapens buitgemaakt voor de strijd. De nationale vergadering schafte de feodale staat af en gaf de verklaring van de rechten van de mens en het burgerrecht. Als de koning de chaos niet meer aan kan vraagt hij om hulp van het Oostenrijkse leger. Hij wil dat ze de macht van de Adel herstellen. Later voerde Frankrijk oorlog met Duitsland en Oostenrijk die de macht van de Adel wilde herstellen.

De franse revolutie Koning Lodewijk XVI had veel geldproblemen, en hij probeerde op allerlei manieren om aan geld te komen, om de oorlog en andere uitgaven te kunnen betalen. Want hij had een grote staatsschuld. De Koning besloot raad te vragen aan de Vertegenwoordiging van de drie standen van Frankrijk: de Adel, de Geestelijkheid, en de Derde stand. Het was in die tijd iets heel bijzonders dat ze bij elkaar geroepen werden, want absolute vorsten overleggen namelijk niet met de standen; zij overleggen alleen. De geldproblemen van de koning waren niet het enige wat in Frankrijk mis was. De Franse boeren klaagden over de zware belastingen. De Franse rijke burgerij was ontevreden over de voorrechten van de adel. En de Franse adel was ontevreden over de volledige macht van de Koning. Zo was er veel te klagen bij de bijeengeroepen raad. Dus liep het niet zo als de Koning gedacht had, de helft van de raad kwam in opstand tegen de koning. Ze noemde zich \'De Nationale Vergadering\', en namen de regering over. Ze hadden besloten de grondwet te veranderen en om er voor te zorgen dat de macht van de koning minder werd. Ook het Franse volk kwam in opstand. En ze bestormden de Bastille (Dat was een middeleeuws kasteel, waarin de koning mensen liet opsluiten). Door de bestorming liet het Franse volk zien dat ze tegen de absolute macht van de koning waren. En op het platte land bestormden de boeren de landhuizen en kastelen van de adellijke heren. De Nationale Vergadering maakte een grondwet; Vrijheid, Gelijkheid en Democratie. Dat werden de belangrijkste grondregels. Maar toch niet iedereen kreeg kiesrecht. De Koning mocht wel blijven, maar hij had geen macht meer. Hij mocht alleen nog maar handtekeningen onder wetten zetten, die door de nationale vergadering zijn gemaakt. Maar koning Lodewijk XVI had een plan. Zijn plan was om naar het buitenland te vluchten in burgerkleding. Zijn plan mislukte, hij werd onderweg herkend. De revolutionairen dachten meteen aan een complot: De Koning wilde zeker naar het buitenland om een leger te verzamelen, en dan Frankrijk binnen te vallen en de Revolutie terug te draaien. Nu dreven de revolutionairen door, de Koning werd afgezet en zelfs ter dood gebracht. Daarna kwamen de revolutionairen aan de macht, dat betekende dus revolutionaire veranderingen. Alles in Frankrijk werd veranderd, zelfs de jaartelling en de kalender. Een revolutionair bestuur had natuurlijk ook veel tegenstanders. De leider van het bestuur (Robespierre) begreep dat heel goed. Hij werd zo bang voor de tegenstanders dat hij ze zelfs liet onthoofden. Daardoor kreeg hij nog meer tegenstanders. Zo werkte de onthoofdmachine de hele tijd door (40.000 fransen werden gedood). De leider van het revolutionaire bestuur werd tenslotte ook het slachtoffer van de onthoofdmachine. Na hem volgde er nog meer regeringskopstukken in de onthoofdmachine. Allerlei groepen probeerden de macht te grijpen. Aanhangers van de Koning, aanhangers van de revolutionairen. Steeds was er onrust in het land. De Fransen waren het langzamerhand zat, al die veranderingen en onrust. Toen Napoleon Bonaparte in 1799 de macht greep, was iedereen eigenlijk wel tevreden. Nu zou de rust in Frankrijk weer terugkeren.

Namen van een aantal veldslagen Napoleon heeft heel wat veldslagen geleverd. Hier vertel ik er een paar. Met de A: Albuara, Aspern-Essling, Auerstad en Austerlitz. Met de B: Borodino. Met de c: Corruna en Craonne. Met de e: Eylau. Met de f: Friedland. Met de j: Jena. Met de l: Ligny en Leipzig(daardoor had Napoleon de eerste keer verloren). Met de m: Maida, Marrengo en Meddelin. Met de p: Podubno. Met de q: Quatre Bas. Met de s: Smolensk. Met de u: utitsa. Met de Wagram, Waterloo(daardoor had Napoleon voorgoed verloren) en Wavre-Placennoit. Met de v: Vimiero. De letters die ik niet genoemd heb kon ik mogelijk geen veldslagen van vinden. Napoleon tijdens de franse revolutie De eerste jaren van de revolutie bracht hij afwisselend af in Parijs en Corsica. In Corsica was hij Luitenant-kolonel bij de Nationale garde van Ajaccio. Dit was erg gevaarlijk, omdat veel jonge corsicanen in de Franse revolutie een kans zagen om onafhankelijk te worden. Napoleon zag dit als opstand. Napoleon zag dit als opstand en trad hard op maar zonder succes. Deze pro-franse houding werd niet op prijs gesteld, in 1793 werden Napoleon en zijn familie gedwongen naar Zuid-Frankrijk te vluchtten. Frankrijk was toen in oorlog met het grootste deel van Europa en kon elke soldaat gebruiken. Hij werd opgemerkt door Augustin Robespierre die regeringsvertegenwoordiger was in het zuiden van Frankrijk. De marinehaven te Toulon was voor hem als een doorn in zijn ogen. Royalisten hadden het namelijk in Britse handen laten vallen. Nu probeeerde een ongeordend leger de Britten te verdrijven. Toen de artilleriecommandant gewond raakte, kreeg Napoleon de kans zich te bewijzen. Met behulp van Robespierre wist hij zijn plan door te drukken( artillerie in te zetten tegen de Britse ondersteuningsvloot). In december werd Napoleon( hij was inmiddels al majoor). Zijn plan uitgevoerd. Zijn plan was succesvol, Toulon werd binnen 48 uur veroverd en Napoleon had zijn eerste zege binnen.

Een paar uitspraken van Napoleon Anarchie voert altijd tot absolute heerschappij. Bekwaamheid betekent weinig zonder een gunstige gelegenheid. Alle beroemde mensen vallen van dichtbij tegen. Ik kan niet zonder champagne. Na een overwinning verdien ik het en na een nederlaag heb ik het nodig. De etiquette is de gevangenis van de koning. Je moet het fanatisme in slaap wiegen om het uit te roeien. De grootste generaal is hij die de minste fouten maakt. De geschiedenis is een hoop leugens waarover iedereen het eens is. Godsdienst is datgene wat de armen tegenhoudt om de rijken te vermoorden. Als je wil dat het goed gedaan wordt, doe het dan zelf. Je moet willen leven en kunnen sterven. De enige overwinning in de liefde is de vlucht. De mensen zullen altijd harder vechten voor hun interesten dan voor hun rechten. Alles wat niet natuurlijk is, is onvolmaakt. Onmogelijk is een woord dat je alleen tegenkomt in het woordenboek van idioten. De publiek opinie is in handen van de man die er gebruik van weet te maken. De beste manier om je woord te houden is het niet geven. Wanneer volkeren vrede willen, moeten ze de speldenprikken vermijden die aan kanonschoten voorafgaan. Alle revoluties komen voort uit de maag.