De provo's

Inleiding

Begin jaren ’60 was de generatie van jongeren die in of na de Tweede Wereldoorlog geboren waren, op een kritische leeftijd. Zij hadden de armoede en werkloosheid van de jaren ’30 en de oorlog niet bewust meegemaakt en hadden daarom geen begrip voor hun ouders. Steeds meer jongeren begonnen zich te verzetten tegen het kapitalisme en de consumptiemaatschappij. Hierdoor ontstond ook kritiek op de USA dat erg kapitalistisch is. De ouderen waren de USA nog steeds dankbaar omdat die hun bevrijd hadden. Deze kritiek werd alleen maar erger door de oorlog in Vietnam. Dat komt ook heel erg door de tv omdat nu iedereen kon zien hoe het daar ging.

Ontstaan

Provo is ontstaan in 1965 in Amsterdam door de student Roel van Duyn. Hij was teleurgesteld in de anti-atoombomacties en hij bedacht een groep die zowel aan sluiting had met verondersteld doelloze maar tot actie bereide jongeren. Daarbij bedacht hij de naam provo. De naam provo is afgeleid van het woord provoceren. Provoceren betekent letterlijk dat ze het gezag, de ouderen wilde uitdagen. De samenleving van de ouderen noemde ze de gevestigde orde. Die gevestigde orde moest worden vernietigd. Provo bestond uit een verzameling jonge actievoeders die in de periode 1965-1966 vele activiteiten hebben gehad. Op het provoceren van het gezag en het uiten van ongenoegen van de consumptiemaatschappij, ze waren anarchisten (iemand die er voor is geen wet gehoorzamen en geen overheidsgedrag te erkennen) gericht op de maatschappij zonder leiders en daar vochten ze voor. De provo’s werden steeds bekender ze kwamen al regelmatig op het nieuws. Het blad provo hielp veel bij de publiciteit.

Wat was hun doel?

In het eerste nummer van Provo schrijft Roel van Duyn in een ‘Inleiding tot provocerend denken' dat het doel van Provo verzet tegen de bestaande maatschappij is. Voor Provo is het anarchisme de inspiratiebron voor het verzet en willen het vernieuwen en zo onder de jeugd brengen. Ze zijn tegen elk soort gezag, vooral tegen het gezag van de politie. De politie verdedigt immers de ‘gevestigde orde'. Omdat een complete revolutie te hoog gegrepen is voor een klein groepje provo's, moet dan maar het klootjesvolk, zoals Provo de rest van de Nederlanders noemt, door acties op stang gejaagd worden. Dit gebeurt door middel van happenings en verschillende witte plannen. Voorbeelden van witte plannen:
Het Witte Fietsenplan. Daarvan waren twee versies: 1 in juli 1965 en 1 in augustus 1965. bij het tweede plan waren er allemaal maatregelingen tegen het particulier autoverkeer om dat te stoppen. Er werd gedacht aan meer openbaar vervoer, aan twintig duizend openbare witte fietsen, en aan semi-openbare auto’s zodat ze het autoverkeer in de stad konden verbieden. Daarnaast boden ze ook verzet tegen de verburgerlijking van de grote massa, het consumptiedenken, de aantasting van het leefmilieu, de benepen seksuele moraal en het Amerikaanse optreden in Vietnam. Of zo als zij zelf zeiden: ‘Provo heeft iets tegen kapitalisme, communisme, fascisme, bureaucratie, militarisme, snobisme, professionalisme, dogmatisme en autoritarisme.'
Provo schrijft ook:
‘Provo ziet in dat het de uiteindelijke verliezer zal zijn, maar de kans deze maatschappij nog eenmaal hartgrondig te provoceren wil het zich niet laten ontgaan.'
Hiermee geven ze zelf al aan dat de doelstelling waarschijnlijk niet gehaald zal worden, maar ze zich toch zoveel mogelijk zullen verzetten.

Inleiding

Begin jaren ’60 was de generatie van jongeren die in of na de Tweede Wereldoorlog geboren waren, op een kritische leeftijd. Zij hadden de armoede en werkloosheid van de jaren ’30 en de oorlog niet bewust meegemaakt en hadden daarom geen begrip voor hun ouders. Steeds meer jongeren begonnen zich te verzetten tegen het kapitalisme en de consumptiemaatschappij. Hierdoor ontstond ook kritiek op de USA dat erg kapitalistisch is. De ouderen waren de USA nog steeds dankbaar omdat die hun bevrijd hadden. Deze kritiek werd alleen maar erger door de oorlog in Vietnam. Dat komt ook heel erg door de tv omdat nu iedereen kon zien hoe het daar ging.

Ontstaan

Provo is ontstaan in 1965 in Amsterdam door de student Roel van Duyn. Hij was teleurgesteld in de anti-atoombomacties en hij bedacht een groep die zowel aan sluiting had met verondersteld doelloze maar tot actie bereide jongeren. Daarbij bedacht hij de naam provo. De naam provo is afgeleid van het woord provoceren. Provoceren betekent letterlijk dat ze het gezag, de ouderen wilde uitdagen. De samenleving van de ouderen noemde ze de gevestigde orde. Die gevestigde orde moest worden vernietigd. Provo bestond uit een verzameling jonge actievoeders die in de periode 1965-1966 vele activiteiten hebben gehad. Op het provoceren van het gezag en het uiten van ongenoegen van de consumptiemaatschappij, ze waren anarchisten (iemand die er voor is geen wet gehoorzamen en geen overheidsgedrag te erkennen) gericht op de maatschappij zonder leiders en daar vochten ze voor. De provo’s werden steeds bekender ze kwamen al regelmatig op het nieuws. Het blad provo hielp veel bij de publiciteit.

Wat was hun doel?

In het eerste nummer van Provo schrijft Roel van Duyn in een ‘Inleiding tot provocerend denken' dat het doel van Provo verzet tegen de bestaande maatschappij is. Voor Provo is het anarchisme de inspiratiebron voor het verzet en willen het vernieuwen en zo onder de jeugd brengen. Ze zijn tegen elk soort gezag, vooral tegen het gezag van de politie. De politie verdedigt immers de ‘gevestigde orde'. Omdat een complete revolutie te hoog gegrepen is voor een klein groepje provo's, moet dan maar het klootjesvolk, zoals Provo de rest van de Nederlanders noemt, door acties op stang gejaagd worden. Dit gebeurt door middel van happenings en verschillende witte plannen. Voorbeelden van witte plannen:
Het Witte Fietsenplan. Daarvan waren twee versies: 1 in juli 1965 en 1 in augustus 1965. bij het tweede plan waren er allemaal maatregelingen tegen het particulier autoverkeer om dat te stoppen. Er werd gedacht aan meer openbaar vervoer, aan twintig duizend openbare witte fietsen, en aan semi-openbare auto’s zodat ze het autoverkeer in de stad konden verbieden. Daarnaast boden ze ook verzet tegen de verburgerlijking van de grote massa, het consumptiedenken, de aantasting van het leefmilieu, de benepen seksuele moraal en het Amerikaanse optreden in Vietnam. Of zo als zij zelf zeiden: ‘Provo heeft iets tegen kapitalisme, communisme, fascisme, bureaucratie, militarisme, snobisme, professionalisme, dogmatisme en autoritarisme.'
Provo schrijft ook:
‘Provo ziet in dat het de uiteindelijke verliezer zal zijn, maar de kans deze maatschappij nog eenmaal hartgrondig te provoceren wil het zich niet laten ontgaan.'
Hiermee geven ze zelf al aan dat de doelstelling waarschijnlijk niet gehaald zal worden, maar ze zich toch zoveel mogelijk zullen verzetten.

Beroemde acties

Ludieke acties:
Happenings:
Vanaf 1juni 1964 hield Robert Jasper Grootveld zijn happenings bij het lieverdje, het symbool van de verslaafde consument van morgen. Hij hield daar elke zaterdag avond om 12 uur een soort van parareligieuze ceremonie, die vaak niet langer dan een half uurtje duurden. Meestal kwam er vuur bij te pas, werd er iets uitgedeeld en werd er een toespraak gehouden. Ook werden er kreten geroepen zoals: ugge, ugge, ugge; publicity, publicity en wat zaait de boer? Waarop werd geantwoord: de boer zaait hennep.
De politie die deze happenings als een ordeverstoring zag, zette alles op het spel om de happenings te doen ophouden. Hierdoor werden de happenings een soort spel tussen spelers en spelbrekers. De kunst was om zolang mogelijk vol te houden. Dit harde politieingrijpen, was een van de belangrijkste publiciteitsmakers van Provo en heeft uiteindelijk geleid tot ontslag van hoofdcommissaris Van der Molen en de wankele positie van burgemeester Van Hall.

Bruiloft:
De monarchie was voor Provo een autoritair en fascistisch regentendom. Het huwelijk van prinses Beatrix en Claus von Amsberg op 10 maart 1966 kwam voor de Provobeweging dan ook als een geschenk uit de hemel. Het feit dat Claus een Duitser was en in de Wehrmacht had gediend, was een uitstekende gelegenheid om in te spelen op de anti-Duitse en antimonarchistische gevoelens in Nederland. De eerste maanden van 1966 was Provo dan ook vooral bezig met dit aanstaande koninklijk huwelijk. Zo werd er een Oranje comité opgericht: De Parel van de Jordaan. Dit comité zamelde geld in voor een anti-geschenk op 10 maart. Om te provoceren werd de burgemeester van Amsterdam tot erelid benoemd.
Bovendien werd 10maart uitgeroepen tot ‘Dag van Anarchie'.
Om de spanning erin te houden werden diverse ‘witte geruchten' verspreid over sabotage van het feest. Zo zouden zij met een verfkanon de stoet bombarderen met oranje verf, ze zouden op de dag zelf LSD in het leidingwater doen, ze zouden politiepaarden suikerklontjes met LSD voeren, zodat ze op hol slaan en ze zouden vanaf het dak van de studentenflat achter de Westerkerk uit luidsprekers het geluid van mitrailleurvuur laten klinken. De politie nam deze geruchten uiterst serieus, liet monsters van het leidingwater nemen en bruggen langs de route op explosieven controleren. Naarmate de huwelijksdag naderde, werd de stemming in Amsterdam steeds dreigender. Sommige provo's hielden er rekening mee dat ze in de nacht voor 10 maart gearresteerd zouden worden en doken onder. Door de angst voor geweld en de motregen, stonden er op de dag zelf langs de route van de koninklijke stoet opvallend weinig oranjepubliek. Maar het koninklijk huwelijk was een van de eerste gebeurtenissen die rechtstreeks via de televisie was te volgen. Dus ook de ongeregeldheden, met name enkele rookbommen en een witte kip in de Raadhuisstraat. Wat de camera's niet lieten zien, was het harde optreden van de politie tegen alles wat op provo's leek.

Witte plannen:
De kleur wit werd gekozen, omdat de provo’s deze kleur beschouwden als de kleur van de onschuld en het geweld loze verzet. Deze plannen spraken tot de verbeelding van het Nederlands volk. Ze waren vooral prikkelend bedoeld, maar bevatten vaak ook praktische maatregelingen. Een aantal van deze plannen zijn voorgesteld door de gemeenteraad. Voor de rest ondernamen de provo’s zelf stappen

Het fietsenplan:
De provo’s waren het er niet mee eens dat er zoveel auto’s op de weg reden. Dat heeft heel veel ruimte nodig en daar zij ze het niet mee eens. Terwijl de mensen ook gewoon op de fiets konden. En dan fiets dan in de fietsen stalling plaatsen van 10 bij 10 in plaats de auto in de parkeer plaats van 100 bij 100. Het fietsen plan werd in 1965 besproken.

Wat hield het witten fietsen plan in?:
De provo’s stellen voor dat de gemeente 20.000 witte fietsen aan koopt per jaar dat kost 1 miljoen gulden. Je gebruikt de fiets en zet hem dan weer neer zo kan iemand anders de fiets zo weer pakken en ergens anders heen gaan. Net zo als het openbaar vervoer. Dan zou binnen enige jaren het verkeersprobleem in de binnen stad opgelost zijn. De provo stelt vrijwillig voor om als eerste de eerste stap te zetten op weg naar de 20.000 fietsen. Door de fietsen te laten verven op zaterdag avond om 12.00 uur op het spui. De taxi’s die rijden in de binnenstad moeten een electiese motor hebben die niet harden kan dan 40 kilometer per uur.
De automobilisten die naar de binnenstad willen moet de auto buiten de stad op de grote parkeerplaatsen zetten en dan overgaan op het stadsvervoer.

Het witte kinderenplan:
Het witte kinderenplan stond in teken van vrouwenemancipatie. Ze vonden het niet goed dat de kinderen tussen al die auto’s waren. Ze zeiden dat ze alleen tussen de auto’s konden kruipen huilen en vallen als ze dan nog niet waren aan gereden. Ze wouden dat de kinderen vrij konden spelen en zich goed konden ontwikkelen. Zo hadden hun een zin: wilt u uw kind kwijt? Laat hem dan op straat spelen het blikken monster doet de rest. Anneke Dijkstra en Tony Briggs besloten hun twee kinderen niet op te voeden in de beslotenheid van het gezin, maar ander ouders te winnen voor het idee elkaars kinderen gezamenlijk groot te brengen. In de huizen van Anneke Dijkstra en Tony Briggs werd zo in het najaar van 1966 begonnen met een anti-autoritaire crèche. Om de beurt zorgden de ouders een week lang voor de kinderen, waarbij vaders net zoveel bij de opvoeding werden betrokken als de moeders. Vanwege het grote succes werd de crèche later verplaatst naar een pand in de Nieuw markt buurt.

Andere witte plannen:
- Witte lijkenplan
- Witte kippenplan
- Witte wijvenplan
- Witte woningenplan
- Witte bedjesplan
- Witte ambtenarenplan

Provo word opgeheven

Op 15 mei 1967 werd provo opgeheven in het Vondelpark. Er viel volgens hun niks meer te provoceren. Hun ludieke acties hadden alle media bereikt, burgemeester van Hall van Amsterdam moest door zijn halsstarrigheid in het volhouden van hard politieoptreden aftreden en de ideale provo’s hadden betere steun gekregen.
Naar de provo’s kwamen de kabouters die vooral in de politiek gingen. In de tweede kamer hadden ze al 1 zetel bereikt.

Politie optreden

De politie trad hard op tegen de demonstranten. De politie gebruikte daarbij gummistokken (knuppels) en lange latten. Er werden heel veel arrestaties verricht. De (illegale) demonstranten tegen Vietnam werden ook hard aan gepakt door de politie. Op 17 juli 1966 werden vierhonderd demonstranten per vrachtwagen weggevoerd uit Amsterdam en buiten de gemeente grenzen weer vrijgelaten. Dit wordt door de verantwoordelijk politieambtenaar ‘methode koppejan’ genoemd. Op de derde dinsdag van augustus werden maar liefs 279 jongeren gearresteerd bij een dergelijke demonstratie.
De justitie was heel streng met het straffen van Provodelicten met boetes, vrijheidsstraffen, en vrijheidsbeperkingen.
Op 28 oktober 1965 bijvoorbeeld werden zeven jonger uit Amsterdam s jaar lang verboden om op zaterdag avond op het spui te komen.
De verdachten waren meestal toeschouwers die niet snel genoeg het bevel van de politie om zich te verspreiden op volgden.
Voor velen stond vast dat het optreden van de politie en justitie in geen verhouding stond tot de gepleegde feiten.
De mildheid van justitie in de zaak TRES ( een dispuut in Utrecht waar een student een ontgroening niet overleefd had) werd aangehaald om te bewijzen dat er sprake was van klassenjustitie en stelselmatige onrechtvaardigheid.
Ook werden redacteuren van publicaties gearresteerd wegens opruiing (opstoken), belediging van het Koninklijk huis en belediging van het openbaar gezag.
Een belangrijk geval van opruiing betrof de inbeslagname van 'Provo 7'. Het opruiiende was volgens de politie de 'Subversieve brief'. Omdat het een anonieme brief was, werden de redacteuren Roel van Duijn, Hans Metz, Rob Stolk en Luud Schimmelpenninck opgepakt.
In deze brief stond veel kritiek op het gemeente beleid voor de binnenstad, er werd opgeroepen actie te ondernemen, en hoe dat moest gebeuren. Bijvoorbeeld de IJ-tunnel op te blazen, autofabrieken te saboteren, enz. En er kwam een proces tegen de hoofdredacteuren. In het stuk kwam natuurlijk humor voor, maar daar dacht de rechter anders over. Enkele arrestanten werden veroordeeld. Anderen niet, omdat niet bewezen was dat zij deel hadden genomen aan het besluit om de anonieme brief te publiciteren. In 1968 zat Rob Stolk hiervoor in de gevangenis, nadat zijn verzoek om gratie bij de koningin werd afgewezen.

Bronvermelding

-Encarta 2001
-Provo. De geschiedenis van de provotarische beweging 1965-1967.
Schrijver: Roel van Duyn.
-Internet
Mening

Mijn mening over de provo’s is dat ik soms wel met ze eens ben over de dingen die ze doen. Maar niet over alle dingen bijvoorbeeld niet over de bruiloft tussen koningin
Beatrix en prins Claus. Maar weer wel over dat auto’s het milieu vervuilen en dat het dan ook druk in de binnen stad is door al die auto’s. Voor dat ik dit werkstuk begon wist ik helemaal niks over de provo’s. Ik dacht dat de provo’s net zo waren als de hippies, maar dat is helemaal niet zo. Sommige dingen hebben de hippies wel van de provo’s dat ze het niet eens waren met hun ouders, maar de hippies die wouden voornamelijk vrede.
Ik vond het wel een moeilijk onderwerp, omdat het niet echt bekent is. Want er is haast geen informatie over te vinden. Toch vind ik mijn werkstuk aardig geslaagd. Ik heb best veel informatie kunnen vinden.

Beroemde acties

Ludieke acties:
Happenings:
Vanaf 1juni 1964 hield Robert Jasper Grootveld zijn happenings bij het lieverdje, het symbool van de verslaafde consument van morgen. Hij hield daar elke zaterdag avond om 12 uur een soort van parareligieuze ceremonie, die vaak niet langer dan een half uurtje duurden. Meestal kwam er vuur bij te pas, werd er iets uitgedeeld en werd er een toespraak gehouden. Ook werden er kreten geroepen zoals: ugge, ugge, ugge; publicity, publicity en wat zaait de boer? Waarop werd geantwoord: de boer zaait hennep.
De politie die deze happenings als een ordeverstoring zag, zette alles op het spel om de happenings te doen ophouden. Hierdoor werden de happenings een soort spel tussen spelers en spelbrekers. De kunst was om zolang mogelijk vol te houden. Dit harde politieingrijpen, was een van de belangrijkste publiciteitsmakers van Provo en heeft uiteindelijk geleid tot ontslag van hoofdcommissaris Van der Molen en de wankele positie van burgemeester Van Hall.

Bruiloft:
De monarchie was voor Provo een autoritair en fascistisch regentendom. Het huwelijk van prinses Beatrix en Claus von Amsberg op 10 maart 1966 kwam voor de Provobeweging dan ook als een geschenk uit de hemel. Het feit dat Claus een Duitser was en in de Wehrmacht had gediend, was een uitstekende gelegenheid om in te spelen op de anti-Duitse en antimonarchistische gevoelens in Nederland. De eerste maanden van 1966 was Provo dan ook vooral bezig met dit aanstaande koninklijk huwelijk. Zo werd er een Oranje comité opgericht: De Parel van de Jordaan. Dit comité zamelde geld in voor een anti-geschenk op 10 maart. Om te provoceren werd de burgemeester van Amsterdam tot erelid benoemd.
Bovendien werd 10maart uitgeroepen tot ‘Dag van Anarchie'.
Om de spanning erin te houden werden diverse ‘witte geruchten' verspreid over sabotage van het feest. Zo zouden zij met een verfkanon de stoet bombarderen met oranje verf, ze zouden op de dag zelf LSD in het leidingwater doen, ze zouden politiepaarden suikerklontjes met LSD voeren, zodat ze op hol slaan en ze zouden vanaf het dak van de studentenflat achter de Westerkerk uit luidsprekers het geluid van mitrailleurvuur laten klinken. De politie nam deze geruchten uiterst serieus, liet monsters van het leidingwater nemen en bruggen langs de route op explosieven controleren. Naarmate de huwelijksdag naderde, werd de stemming in Amsterdam steeds dreigender. Sommige provo's hielden er rekening mee dat ze in de nacht voor 10 maart gearresteerd zouden worden en doken onder. Door de angst voor geweld en de motregen, stonden er op de dag zelf langs de route van de koninklijke stoet opvallend weinig oranjepubliek. Maar het koninklijk huwelijk was een van de eerste gebeurtenissen die rechtstreeks via de televisie was te volgen. Dus ook de ongeregeldheden, met name enkele rookbommen en een witte kip in de Raadhuisstraat. Wat de camera's niet lieten zien, was het harde optreden van de politie tegen alles wat op provo's leek.

Witte plannen:
De kleur wit werd gekozen, omdat de provo’s deze kleur beschouwden als de kleur van de onschuld en het geweld loze verzet. Deze plannen spraken tot de verbeelding van het Nederlands volk. Ze waren vooral prikkelend bedoeld, maar bevatten vaak ook praktische maatregelingen. Een aantal van deze plannen zijn voorgesteld door de gemeenteraad. Voor de rest ondernamen de provo’s zelf stappen

Het fietsenplan:
De provo’s waren het er niet mee eens dat er zoveel auto’s op de weg reden. Dat heeft heel veel ruimte nodig en daar zij ze het niet mee eens. Terwijl de mensen ook gewoon op de fiets konden. En dan fiets dan in de fietsen stalling plaatsen van 10 bij 10 in plaats de auto in de parkeer plaats van 100 bij 100. Het fietsen plan werd in 1965 besproken.

Wat hield het witten fietsen plan in?:
De provo’s stellen voor dat de gemeente 20.000 witte fietsen aan koopt per jaar dat kost 1 miljoen gulden. Je gebruikt de fiets en zet hem dan weer neer zo kan iemand anders de fiets zo weer pakken en ergens anders heen gaan. Net zo als het openbaar vervoer. Dan zou binnen enige jaren het verkeersprobleem in de binnen stad opgelost zijn. De provo stelt vrijwillig voor om als eerste de eerste stap te zetten op weg naar de 20.000 fietsen. Door de fietsen te laten verven op zaterdag avond om 12.00 uur op het spui. De taxi’s die rijden in de binnenstad moeten een electiese motor hebben die niet harden kan dan 40 kilometer per uur. De automobilisten die naar de binnenstad willen moet de auto buiten de stad op de grote parkeerplaatsen zetten en dan overgaan op het stadsvervoer.

Het witte kinderenplan:
Het witte kinderenplan stond in teken van vrouwenemancipatie. Ze vonden het niet goed dat de kinderen tussen al die auto’s waren. Ze zeiden dat ze alleen tussen de auto’s konden kruipen huilen en vallen als ze dan nog niet waren aan gereden. Ze wouden dat de kinderen vrij konden spelen en zich goed konden ontwikkelen. Zo hadden hun een zin: wilt u uw kind kwijt? Laat hem dan op straat spelen het blikken monster doet de rest. Anneke Dijkstra en Tony Briggs besloten hun twee kinderen niet op te voeden in de beslotenheid van het gezin, maar ander ouders te winnen voor het idee elkaars kinderen gezamenlijk groot te brengen. In de huizen van Anneke Dijkstra en Tony Briggs werd zo in het najaar van 1966 begonnen met een anti-autoritaire crèche. Om de beurt zorgden de ouders een week lang voor de kinderen, waarbij vaders net zoveel bij de opvoeding werden betrokken als de moeders. Vanwege het grote succes werd de crèche later verplaatst naar een pand in de Nieuw markt buurt.

Andere witte plannen:
- Witte lijkenplan
- Witte kippenplan
- Witte wijvenplan
- Witte woningenplan
- Witte bedjesplan
- Witte ambtenarenplan

Provo wordt opgeheven

Op 15 mei 1967 werd provo opgeheven in het Vondelpark. Er viel volgens hun niks meer te provoceren. Hun ludieke acties hadden alle media bereikt, burgemeester van Hall van Amsterdam moest door zijn halsstarrigheid in het volhouden van hard politieoptreden aftreden en de ideale provo’s hadden betere steun gekregen.
Naar de provo’s kwamen de kabouters die vooral in de politiek gingen. In de tweede kamer hadden ze al 1 zetel bereikt.

Politie optreden

De politie trad hard op tegen de demonstranten. De politie gebruikte daarbij gummistokken (knuppels) en lange latten. Er werden heel veel arrestaties verricht. De (illegale) demonstranten tegen Vietnam werden ook hard aan gepakt door de politie. Op 17 juli 1966 werden vierhonderd demonstranten per vrachtwagen weggevoerd uit Amsterdam en buiten de gemeente grenzen weer vrijgelaten. Dit wordt door de verantwoordelijk politieambtenaar ‘methode koppejan’ genoemd. Op de derde dinsdag van augustus werden maar liefs 279 jongeren gearresteerd bij een dergelijke demonstratie.
De justitie was heel streng met het straffen van Provodelicten met boetes, vrijheidsstraffen, en vrijheidsbeperkingen.
Op 28 oktober 1965 bijvoorbeeld werden zeven jonger uit Amsterdam s jaar lang verboden om op zaterdag avond op het spui te komen.
De verdachten waren meestal toeschouwers die niet snel genoeg het bevel van de politie om zich te verspreiden op volgden.
Voor velen stond vast dat het optreden van de politie en justitie in geen verhouding stond tot de gepleegde feiten.
De mildheid van justitie in de zaak TRES ( een dispuut in Utrecht waar een student een ontgroening niet overleefd had) werd aangehaald om te bewijzen dat er sprake was van klassenjustitie en stelselmatige onrechtvaardigheid.
Ook werden redacteuren van publicaties gearresteerd wegens opruiing (opstoken), belediging van het Koninklijk huis en belediging van het openbaar gezag.
Een belangrijk geval van opruiing betrof de inbeslagname van 'Provo 7'. Het opruiiende was volgens de politie de 'Subversieve brief'. Omdat het een anonieme brief was, werden de redacteuren Roel van Duijn, Hans Metz, Rob Stolk en Luud Schimmelpenninck opgepakt.
In deze brief stond veel kritiek op het gemeente beleid voor de binnenstad, er werd opgeroepen actie te ondernemen, en hoe dat moest gebeuren. Bijvoorbeeld de IJ-tunnel op te blazen, autofabrieken te saboteren, enz. En er kwam een proces tegen de hoofdredacteuren. In het stuk kwam natuurlijk humor voor, maar daar dacht de rechter anders over. Enkele arrestanten werden veroordeeld. Anderen niet, omdat niet bewezen was dat zij deel hadden genomen aan het besluit om de anonieme brief te publiciteren. In 1968 zat Rob Stolk hiervoor in de gevangenis, nadat zijn verzoek om gratie bij de koningin werd afgewezen.

Bronvermelding

-Encarta 2001
-Provo. De geschiedenis van de provotarische beweging 1965-1967.
Schrijver: Roel van Duyn.
-Internet

Mening

Mijn mening over de provo’s is dat ik soms wel met ze eens ben over de dingen die ze doen. Maar niet over alle dingen bijvoorbeeld niet over de bruiloft tussen koningin
Beatrix en prins Claus. Maar weer wel over dat auto’s het milieu vervuilen en dat het dan ook druk in de binnen stad is door al die auto’s. Voor dat ik dit werkstuk begon wist ik helemaal niks over de provo’s. Ik dacht dat de provo’s net zo waren als de hippies, maar dat is helemaal niet zo. Sommige dingen hebben de hippies wel van de provo’s dat ze het niet eens waren met hun ouders, maar de hippies die wouden voornamelijk vrede.
Ik vond het wel een moeilijk onderwerp, omdat het niet echt bekent is. Want er is haast geen informatie over te vinden. Toch vind ik mijn werkstuk aardig geslaagd. Ik heb best veel informatie kunnen vinden.