D-day

Inhoud

1. Inleiding
2. Hoe het begon
Belangrijke namen
Geen 3 maar zelfs 5 divisies
De voorbereiding
3. Hulp van het verzet
4. Geallieerde wapens
5. De verdediging van Duitsland
De commandanten
De troepen
De Atlantikwall
De hindernissen
6. Na D-day
7. De bevrijding van Gemert
8. Wat vind je nu nog? 9. Ooggetuigenverslag
10. Boekverslag over het boek Boris
11. Literatuurlijst
Website’s
Boeken
12. Nawoord

1. Inleiding Ik doe mijn werkstuk over D-day, omdat ik op vakantie ben geweest in Normandië waar de invasie plaats heeft gevonden. Ik ben daar op Utah en Omaha beach geweest. Daar waren veel museums en die vond ik heel interessant, terwijl ik de meeste musea juist heel saai vind.

Ik zou graag willen weten hoeveel mensen er ongeveer zijn gesneuveld op D-day, en denk daar makkelijk achter te komen als ik op google zoek naar algemene informatie over D-day.

Ik ga mijn informatie denk ik vooral van internet halen en ook wat uit boekjes van school. Ik heb zelf ook ooit de film ‘The Longest Day’ gezien en ik ben er geweest, dus ik weet er al best veel van.

2. Hoe het begon Het idee voor D-day begon al toen de Tweede Wereldoorlog begon, op 1 september 1939. Dit was het begin van Operatie Overlord, dat was de naam van het plan voor D-day. De naam D-day is een afkorting van Decision Day, wat ‘de beslissende dag’ betekent.

Voordat de invasie in Normandië begon, ging hier heel wat aan vooraf. De VS en Groot-Brittannië verschilden nogal van mening hoe ze de Duitsers het beste konden aanpakken. De Britten kozen om te vechten rond de Middellandse Zee en Noord-Afrika, terwijl het Amerikaanse plan was de Russen te helpen door Noord-Frankrijk binnen te vallen en daarna door te stoten naar Duitsland.

Groot-Brittannië vond dit veel te gevaarlijk en begon in 1942 operatie Torch om de Duitsers uit Noord-Afrika te verjagen. Maar om de Amerikanen toch tegemoet te komen, werd een beperkte aanval in \\\'42 bij Dieppe (te oosten van Normandië) uitgevoerd, genaamd operatie Jubilee. Dit liep uit op een groot drama. Van de 5000 soldaten werden er bijna 1000 gedood en bijna 2000 gevangen genomen. Uit deze verschrikkelijke gebeurtenis heeft men toch veel geleerd voor wat betreft de invasie in Normandië. Uiteindelijk bereikten de geallieerden generaals in het voorjaar van \\\'43 een akkoord over de invasie in Noordwest Frankrijk: Operatie Overlord.

De in maart \\\'43 aangestelde stafchef van de geallieerden, opperbevelhebber Luitenant-generaal Morgan kreeg de taak om het invasieplan te bedenken. Zijn eerste plan was een aanval door 3 divisies, verspreid over een 45km lang front. Luchtlandingstroepen zouden Caen en Cherbourg innemen. De belangrijkste haven in de regio moest binnen 14 dagen worden ingenomen. Deze was heel belangrijk voor bevoorradingen en versterkingen. Belangrijke namen
De volgende personen werden aangesteld voor Operatie Overlord. o Dwight D. Eisenhower werd opperbevelhebber van de geallieerden. o Bernard Law Montgomery voerde de geallieerde legers aan. o Admiraal Sir Bertram Ramsay kreeg het bevel over de grote oorlogsvloot. o Luchtmaarschalk Sir Trafford Leight Mallory voerde de luchtmacht aan. o Omar Bradley had het bevel over de Amerikaanse troepen onder Montgomery. Geen 3 maar zelfs 5 divisies
Montgomery en Eisenhower vonden drie divisies voor een aanval niet genoeg, dus moest het plan veranderd worden. Allebei hadden ze een aanval van vijf divisies in gedachten.

Montgomery\\\'s plan was om één Canadese divisie samen met twee Britse drie stranden ten oosten van Caen aan te vallen, Juno, Gold en Sword. Tegelijkertijd zouden twee Amerikaanse divisies de stranden Utah en Omaha beach ten westen van Caen aanvallen om daarna door te stoten naar Cherbourg en daar deze belangrijke haven in te nemen. De geallieerden wisten dat een haven innemen heel moeilijk was (ramp bij Dieppe.) Toch had men een haven nodig voor de aanvoer van voorraden en versterkingen. De oplossing waren kunstmatige havens (mulberries) (operatie Phoenix.) Hiervan werden er twee aangelegd. Het uiteindelijke doel was een bruggenhoofd te maken en van hieruit uiteindelijk richting Berlijn te gaan. De voorbereiding
Zo\\\'n gigantische invasie heeft natuurlijk een nauwkeurige en goed georganiseerde voorbereiding nodig. Een paar maanden voor D-day werd er veel gespioneerd. De geallieerden hadden op dat moment al een overmacht in de lucht, dus hadden ze op deze spionagevluchten weinig tegenstand.

In Engeland werden er op dat moment veel troepen speciaal getraind voor D-day. Ook werden er door generaal-majoor Sir Percy Hobart speciale voertuigen ontwikkeld, zoals de duplex drive (DD) tank, ook wel genaamd Donald Duck. Deze tank kon zich eerst over het water voortbewegen om daarna aan wal te gaan en over het strand verder te rijden.

De Duitsers dachten altijd dat de invasie bij Calais zou plaatsvinden, omdat het kanaal daar het smalst is. De geallieerden wilden dat ook zo houden. Daarom wekte men de indruk met dummy\\\'s van o.a. tanks en landingsvoertuigen dat men overal druk met de invasie bezig was, behalve in Zuid-Engeland. De RAF (Engelse luchtmacht) bombardeerde bij Het nauw van Calais net zo hevig als bij Normandië, om twijfel te veroorzaken over waar de invasie zou plaatsvinden. Vlak voor D-day werden ook de belangrijke radar installaties aan de noordwest kust gebombardeerd. Ook begon men berichten uit te zenden over radio, om de Duitsers te verwarren. Het beroemdste bericht is een couplet een gedicht van Verlaine:

Les sanglots longs des violons de l\'automne Blessent mont couer dúne languour monotome. (De hevige snikken van herfstviolen troosten mijn hart met een dof smachten.)

De eerste regel gaf aan dat de invasie in ongeveer een week zou beginnen. De tweede regel gaf aan dat de invasie die nacht zou beginnen.

3. Hulp van het verzet Het verzet heeft ook veel geholpen bij de invasie. Via geheime radioboodschappen kreeg het verzet opdrachten van de geallieerden. Zo wisten ze ook wanneer de invasie plaats zou vinden.

In opdracht van de geallieerden knipte ze bijvoorbeeld telefoonleidingen door waardoor de Duitsers elkaar moeilijk konden vertellen dat de invasie begonnen was, ze bliezen treinen op zodat de Duitsers minder wapens konden vervoeren. Ook bliezen ze bruggen op, om de aanvoer van nieuwe troepen dwars te zitten. Er is zelfs vlak voor D-day een grote elektriciteitscentrale opgeblazen door mensen van het verzet.

Het verzet gaf bijvoorbeeld ook lichtseinen bij wapendroppings zodat de parachutisten goed konden zien waar ze moesten landen. Ze hielpen dan met het verstoppen met de wapens, en er zat in de kokers met wapens ook altijd wel wat eten voor de mensen. De mensen van het verzet verspreide dat eten dan.

Het is zelfs bijna zeker dat zonder het verzet de Duitsers meteen alle legers hadden kunnen waarschuwen. Als dat was gebeurd was de Operatie Overlord (Het plan voor D-day) mislukt en was het misschien nu nog wel oorlog geweest.

4. Geallieerde wapens

5. De verdediging van Duitsland

De commandanten In 1942 was het grootste deel van Europa bezet door Hitler. Terwijl zijn legers aan het Oostfront vochten, moest hij erop kunnen vertrouwen dat er geen invasie van Europa kwam. Om hiervoor te zorgen stelde hij een zeer ervaren man aan. In maart 1942 werd Karl Rudolf Gerd von Rundstedt Opperbevelhebber (Oberbefehlshaber West) van het westfront. Om de indringers tegen te houden geloofde hij in een sterke tankreserve die snel inzetbaar was waar de geallieerde landing ook zou zijn.

Voor de tactiek zorgde Von Rundstedt’s hulpje, veldmaarschalk Erwin Rommel. Dat was een heel goede officier. Hij werd in november 1943 aangesteld onder Von Rundstedt, om voor de verdediging te zorgen. Later kreeg Rommel het bevel over de 7de, de 15de en de 88ste divisie, in Normandië en Bretagne; het Nauw van Calais en Vlaanderen; en Nederland. De ervaren Rommel was het niet eens met Von Rundstedt’s sterke tankreserve. Hij vond dat je de geallieerden op de stranden moest aanpakken door een dunne verdedigingslijn langs de hele kust. Hij had in de gaten dat een tankreserve niet snel ter plekken zou kunnen zijn, omdat de sterke geallieerde luchtmacht de reserve zou tegenhouden. Von Rundsted en Rommel werden het hierover niet eens. Hitler loste de ruzie op. Vier panserdivies kwamen rechtstreeks onder Hitlers bevel te staan en mochten zonder zijn toestemming niks doen. (Dat was niet zo slim, want hij voelde zich op de dag zelf niet goed en hij wilde niet gestoord worden. Dus kon hij die tanks niet gebruiken.)

Een andere hoge piet in het westen was Vice-admiraal Theodor Krancke. Hij had het bevel over een aantal zwakke marineonderdelen die over heel Duitsland verspreid lagen. Onder zijn bevel stonden ook enkele kleine legers aan de westkust. Verder was er nog generaal Hugo Sperrle. Deze had in Normandië wat luchtafweer, een parachutistenkorps en een aantal vliegtuigen met slecht getrainde piloten.

Er waren dus verschillende commandanten, maar alleen Hitler was de baas over de gehele verdediging. Omdat iedere commandant het op zijn eigen manier wilde doen, ging de samenwerking nogal slecht.

De troepen De taak die Von Rundstedt had was niet makkelijk. Hij moest een kustgebied van ongeveer 5000 kilometer beschermen (van de Italiaanse grens in het zuiden tot de Duitse grens in het noorden. Hiervoor kreeg hij rond de 60 divisies. (1942)

Begin 1944 waren de divisies van Duitsland als volgt verdeeld: Oostfront: 179
Frankrijk, België, Nederland: 53
Balkanstaten: 26
Italië: 22
Scandinavië: 16
Finland: 8

Het westfront kon alleen versterkt worden ten kosten van het Oosten. Toch verloor de Duitse verdediging veel, al in de tijd vóór de invasie. Niet door de doden, maar door het weghalen van de troepen. Het is daarom ook niet raar dat de meeste divisies in Frankrijk van slechte kwaliteit waren.

Zo zagen de aantallen er in Frankrijk, 1944 uit: Leger: 806 927
SS en Politie: 85 230
Vrijwilligers (buitenland): 61 439
Bondgenoten: 13 631
Luchtmacht: 337 140
Marine: 96 084
Totaal: 1 400 084
Gewapende hulptroepen: 145 611

Dit zijn erg weinig mensen om heel de kust te beschermen. Vooral omdat de mensen die ze hadden ook niet veel soeps waren. Ze hadden lang niks te doen gehad, daardoor waren ze wat lui geworden. Een deel van de troepen bestond uit gevangenen van het oostfront. Dit zijn ook niet de meest trouwe soldaten. De wapens waren ook oud en slecht. De Atlantikwall
In 1942 gaf Hitler opdracht om de Atlantikwall te bouwen. Dit waren verdedigingen aan de hele kustlijn. Bijv. tankversperringen, forten, bunkers en kanonnen. De hele Atlantikwall werd in twee jaar gebouwd. In die twee jaar werd er voor de bouw van de muur zestien miljoen kubieke meter beton en een miljoen ton staal gebruikt. Over de bouw ging Organisation Todt met als baas Alber Speer. De verdediging werd zo dicht mogelijk bij het water gebouwd. In een geheim Duits rapport stond: \"Alle versterkingen, geschutsopstellingen inbegrepen, maar houwitsers uitgezonderd, moeten zo ver mogelijk naar voren worden geplaatst, liefst aan de voet van de duinen. Ze moeten strand en water met hun vuur kunnen bestrijken\". Het plan was 15.000 verdedegingswerken aan te leggen (op de dag van de invasie waren er 12.247 af).

De reden dat niet alles af was, was dat het versterken van de havens, Cherbourg, Saint- Malo, Brest, Lorient en St. Nazaire, heel veel mensen en materiaal had verbruikt. (Ze dachten dat de geallieerden bij een haven zouden landen.) Ook was er veel gesaboteerd door het verzet.

Uiteindelijk bestond de verdediging uit niet meer dan slecht verspreide kannonnen. Omdat Hitler dacht dat de invasie bij Calais zou zijn was daar de verdediging het best.

Het vertrouwen van Von Rundstedt en van Rommel in de Atlantikwall was dan ook niet erg groot. De Atlantikwall zou het als het mee zat de invasie24 uur volhouden. De hindernissen
Behalve de Atlantikwall waren er ook zo’n 500.000 goed gemaakte hindernissen neer gelegd om tanks en landingsvoertuigen kapot te maken. Ook lagen er 6.5 miljoen mijnen. (Rommel had er zelf 50 miljoen in gedachten maar zo veel materiaal was er niet.)

6. Na D-day Op het eind van de dag van D-day, stonden er alleen al op de Britse stranden 8900 en ongeveer 1900 ton aan voorraden. Dit werd allemaal aangevoerd door de logistiek ad hoc teams. Dit was erg moeilijk, want de Duitse kanonnen bij Le Havre bleven Sword Beach bestoken. Dit was niet het ergste, want er gebeurde nog iets veel erger. Op 7 juni vergiste zich namelijk een piloot van een Lancaster in zijn doel, want hij liet bommen vallen op het grootste voorradendepot van de Britten. Het gevolg was verschrikkelijk, er vloog namelijk 370.000 liter brandstof, en 400 ton munitie de lucht in. Er was veel tijd gestoken in het uitdenken hoe de troepen en voorraden aan wal moesten komen, dat er bijna geen tijd werd gestoken aan de problemen die de troepen zouden kunnen krijgen wanneer ze eenmaal van het strand af waren. De troepen hadden in een heel andere omgeving getraind dan dat ze nu waren. Het verloop ging niet helemaal goed, want er lagen Britse troepen tegenover de industriële voorsteden van Caen, die door de Duitsers zwaar werden bewaakt. Alle legers hielden zich aan de overeenkomst om niet met gepantserde divisies verdedigende steden aan te vallen. Een paar kilometer ten westen van Caen lag de bocage. Dit was een lappendeken van landweggetjes en kleine velden die door oude hagen verbonden waren. Deze hagen waren zeer hoog en breed. Dit gebied was zeer groot. In dit bocage gebied stonden veel grote boerderijen en kleine dorpjes. Hoe verder je landinwaarts ging, hoe heuvelachtiger het landschap werd. Dit landschap was ideaal voor de Duitsers, omdat er zoveel obstakels waren, en zeer vervelend voor de Geallieerden. Montgomery wilde zijn bruggenhoofd uitbreiden en ging dus weer in de aanval, het gebied wat veroverd moest worden lag ten oosten en westen van Caen. Het plan was dat de Britten het zuidoosten van Caen moesten innemen, zodat de Amerikanen ongestoord ten noordwesten van Cherbourg en bij de grote havensteden van Bretagne konden toeslaan. Als dit was gelukt, moesten volgens Montgomery de Amerikanen naar het oosten gaan en zich aan sluiten bij de Britten. De Duitsers hadden als doel om het bruggenhoofd weg te vagen van de aardbol. Zoals ik al net heb verteld in een andere deelvraag, dachten Von Rundstedt en Rommel dat de Amerikaanse landingen niet meer waren dan een afleidingsmanoeuvre. Daarom gingen ze de Britten ten oosten en westen van Caen alleen aanvallen, zo konden de Amerikanen rustig hun werk doen. De gevechten bij Caen bijna allemaal gewonnen door de Britten. De Duitsers kwamen namelijk niet door de verdedigingslinie heen, en bleven eigenlijk op het zelfde punt, als ze waren begonnen.

Een verhaal van een kolonel: ‘We bereikten de bruggen, die we aantroffen onder wilde beschietingen vanuit een huis zo’n 800 meter ten zuiden ervan. Een stel soldaten die deel uitmaakten van mijn fietsende groep zocht dekking in de lage berm links van de weg. Ik beval hen op hun fiets te klimmen en met alle kracht door te gaan. van hen werd recht door het hoofd geschoten. De rest haalde het. Nu waren wij aan de beurt, en we lieten een fraai staaltje wielrennen zien. Lord Lovat kwam naderbij en vertelde me dat de geplande tocht naar Cabourg van de baan was. We moesten Le Bas de Ranville bezetten om het hoofdkwartier van de 6th Airborne Division te beschermen en de Duitse pantservoertuigen uit het zuiden tegen te houden. We zagen dat de 21ste Pansterdivisie niet kwam opdagen, wat maar goed was ook, want we hadden niet veel antitankwapens. En zo brachten we een rustige middag door in de warme juni-zon.’ In de Amerikaanse sector ging het wat beter. Hier kwam het VII Legercorps van majoor-generaal J. Lawton Collins langzaam vooruit. Ze veroverde veld na veld en haag na haag. Het doel was om Carentan in te nemen. De Amerikaanse opperbevelhebber Bradley, wilde in westelijke richting oprukken, om het noorden van het schiereiland Cotentin te gebruiken als uitvalbasis voor de inname van Cherbourg, en het zuiden als uitvalbasis naar Coutances en St. Lo. Hier was het gevecht anders dan bij de Britten rond Caen. Hier kwamen namelijk bijna geen tanks aan te pas. Maar hier waren infanteriepelotons die elkaar te lijf gingen met machinegeweren en mortieren vanuit de lage landweggetjes en vanachter de heggen. De Duitsers waren in de minderheid, maar ze verzette zich goed. De 101st Airborne had op 12 juni Carentan ingenomen, maar had hiervoor al veel verliezen moeten lijden. Twee dagen later rukten de Amerikanen op naar het westen, toen ze hier aankwamen, was er geen Duitser te bekennen. Ze hadden zich allemaal teruggetrokken, omdat de luchtaanvallen en de aanvallen van het Franse Leger de Duitse munitievoorraden hadden laten krimpen. Op 20 juni vochten de Amerikanen zich een weg door de belangrijkste Duitse verdedigingslinie. Dit was een 10 kilometer lange cirkel vol stalen en betonnen versterkingen ten zuiden van Cherbourg. Het grootste gedeelte van het Duitse garnizoen bij Cherbourg bestond uit oude mannen, en krijgsgevangenen, en het was dus ook makkelijk om dit in te nemen. Op 22 juni voerden de Geallieerden massale luchtaanvallen, en hiervan waren de Duitsers zat. Binnen 24 uur waren al drie Amerikaanse divisies op vele plaatsen door de verdedigingslinie gebroken, en op 25 juni gaf de Duitse opperbevelhebber zich over. De Duitsers hadden veel verwoestingen aangebracht, en dit was zo groot dat tijdens de hele Normandische campagne de Amerikanen afhankelijk bleven van die voorraden die werden aangevoerd via het strand. Op 17 juni sprak Hitler met von Rundstedt en Rommel, deze waren zo overstuur, dat Hitler besloot om twee pantserdivisies van het Oostfront, naar Normandië over te plaatsen. Zo dacht hij de Geallieerden tegen te kunnen houden. Op 20 juni besloot Hitler dat Bayeux moest worden aangevallen met zes divisies, het doel was om het bruggenhoofd van de Geallieerden in tweeën te delen. Ondertussen bereidde Montgomery ook weer een nieuwe aanval voor. Dit keer was het doel dichter bij Caen. Hij wilde doordringen met 3 divisies op 25 juni, en noemde het bliksemaanval. Om 4.15 uur vielen ze aan terwijl er dichte mist was. Hierdoor vielen de Britse troepen niet op en konden ze zonder problemen aanvallen. Op 26 juni werd de aanval verder ingezet met meer dan 700 artilleriestukken. Ze hadden succes want ze namen een intacte brug in beslag bij het dorpje Baron. Steeds rukten de Britten meer op, maar ze werden tegengehouden door de opvolger van generaal Dollmann namelijk Paul Hausser. Het lukte hem om de aanval van de Britten tegen te houden. De operatie van de Britten was dus niet gelukt. Maar er was wel iets anders belangrijks bereikt, namelijk dat de enige echte kans van de Duitsers om Normandië weer in te nemen de grond was ingeboord. Montgomery vond dat er een 3e offensief moest komen en had een plan bedacht, hij noemde deze operatie ‘Windsor’ en ‘Charnwood’. Het doel van deze twee operaties was het bruggenhoofd uit te breiden en het noordwesten van Caen in te nemen. Operatie Windsor begon op 4 juli, maar er was hevig verzet van de Hitlerjugend waardoor de Canadezen al na 24 uur vast zaten. 2 dagen later begon operatie Charnwood. Dit was een aanval op Caen zelf. Op 7 juli werd Caen plat gebombardeerd door 500 bommenwerpers van de Geallieerden, het gevolg was dat bijna heel Caen was verwoest, daarnaast gingen er meer dan 6000 Franse burgers door deze actie dood. De Duitsers hielden nog stand in de ene helft van Caen tot 9 juli, toen hebben ze zich overgegeven. De andere helft van Caen was nog steeds in handen van de Duitsers. De verliezen waren groot voor deze stad, 6000 Duitsers vonden hier de dood, en ongeveer 3500 Britten en Canadezen. Halverwege juli zaten de Britten en Canadezen vast in hun gebieden, ook bij de Amerikanen ging het niet goed. Op 3 juli sloeg de Amerikaanse generaal Middleton de westkust van het schiereiland Cotentin aan, en het XIXe Korps viel een gebied ten zuidwesten van Carentan aan. 15 juli waren vier Amerikaanse divisies 10 kilometer meer landinwaarts gekomen, maar dat kostte de Geallieerden wel 10.000 slachtoffers. Voor het plaatsje St. Lo waren ook veel slachtoffers gevallen, waaronder majoor Howie. In deze nacht van 17 juli was het moreel van de Amerikanen in St. Lo diep gezonken. Ook bij veel andere Geallieerde legers die waren geland in Normandië was de meeste krijgslust op. Het was nu 6 weken na D-day. In deze 6 weken hadden de Geallieerden al meer dan 122.000 soldaten verloren, daarnaast hadden het mooie Normandië verwoest, en hadden tienduizenden Franse burgers gedood. Maar dankzij deze dingen, zijn wij nu wel verlost van nazi-Duitsland en leven we nu niet in een Nazi-Duitsland, zonder vrijheid.

7. De bevrijding van Gemert Gemert is bevrijd door …

8. Wat vind je nu nog? Je vindt super veel dingen over D-day, in kranten vind je zeker rond deze tijd veel dingen over D-day en bevrijdingen. Er worden ook elk jaar nog herdenkingen gehouden op 5 mei.

In Normandië staat het helemaal vol met de musea over D-day, toen ik daar ben geweest was bijna in elk dorpje vlak bij Utah- en Omahabeach een museum. Als je op een van de stranden waar de geallieerden zijn geland goed zoekt zie je ook nog kogels etc. In Saint-mere Eglise hangt als herdenkingsteken een parachutist in de kerktoren. Dit komt omdat bij D-day een parachutist in de kerktoren is gevallen. Hij is doof geworden van het lawaai van de klokken. Hij heeft pech, zou je zeggen. Maar nee! De rest is nog neergeschoten voor ze waren geland. Die in de kerktoren was de enige overlevende.

In boeken en op internet is ook heel veel informatie over D-day te vinden. Wat dat betreft heb je het goed als je een werkstuk over D-day moet maken.

9. Ooggetuigenverslag Ik heb voor dit ooggetuigenverslag gekozen omdat het met goede woorden geschreven is en het niet te lang was.

Toen we het strand met de boten naderden, werden veel van onze mannen ziek van de zenuwen en van de zee, want het water was vrij ruw, het waren korte golven waar we door voeren en we kregen veel buiswater over. Onze boot was een van de 6 van de A compagnie uit de eerste golf met mannen die de Duitsers zouden verrassen. Toen we dicht bij het strand kwamen konden we de Duitse obstakels al zien liggen, dit kwam doordat we met laag water aan kwamen zetten. Ik was een van de scherpschutters en stond onder bevel van luitenant Anderson. We deden wat we konden, zelfs meer dan wat we hadden getraind in Engeland. We waren geland bij een uitgestrekt strand genaamd Omaha Beach. Daar was echter geen Duitser te bekennen maar toch kregen we al wel gauw de volle laag van de Duitsers, terwijl we tot over onze knieën in het water stonden. We bewogen ons volgen de orders al kruipend en schietend voort. We zaten alleen wel meteen met een probleem, want we konden de Duitsers niet zien, maar volgens onze orders moesten we wel al kruipende op ze vuren. Ik zag granaten op me af komen uit de richting van een betonnen bunker die de gestalte had van een mammoet omdat ik nog nooit van zulke grote bunkers had gezien Ik probeerde terug te vuren en had op dat moment er geen idee van wat er achter mij in de groep gebeurde. Voor mij was niet veel te zien behalve een paar Franse huizen ook kwam het water snel op. Veel van mijn mannen waren gesneuveld of uitgeschakeld en raakte ik zelf ook al snel door mijn munitie heen. Toen werd ik ineens geraakt in een van mijn knokkels. Ik moest dus mijn hand omhoog houden, want we waren nog steeds in het water en het zout zou mijn wond niet goed doen. Het vreemde was dat ik de wonden nauwelijks voelde terwijl ze toch hevig bloedde. Naast me in het water zat Private Henry G die ook geraakt was. hij zei tegen mij: \\\"ze zullen ons achter laten als dode ratten\\\" maar daar dacht ik op dat moment nog helmaal niet aan. Ik probeerde zo veel mogelijk naar voren te komen ondertussen had ik ook een ander geweer bij een gesneuvelde soldaat gepakt omdat de mijne er mee was opgehouden, we schoten op wat mij leek iets onbelangrijks. Er was voor mij geen denken aan dat we de Duitsers zouden overwinnen. Ik was namelijk nu voor de tweede keer geraakt alleen nu door een Ø 30 mm
geschut en dat kostte me toen de linkerkant van mijn heup. Ik ben toen nog goed ver op het strand gekomen, maar velen van mijn maten zijn nooit meer naar huis teruggekeerd.

Ik vind dit een goed verslag. Vooral omdat de schrijver goed schrijft wat hij voelt en denkt.

10. Boekverslag over het boek Boris Boris is een boek geschreven door Jaap ter Haar en geïllustreerd door Lidia Postma.

Ik vond het boek heel leuk, omdat de schrijver goed Boris’ gevoelens beschrijft. Het is bijzonder om te lezen hoe veel Boris om zijn moeder geeft. Ondanks hij zelf bijna dood gaat van de honger geeft hij het eten wat hij ergens krijgt aan zijn moeder!

De hoofdpersoon van het boek is Boris Makerenko, hij woont in Leningrad. Dat ligt in Rusland. Hij gaat veel om met zijn vriendin Nadja. Hij gaat bijvoorbeeld met haar illegaal naar niemandsland om daar aardappels te halen, daar komen ze goede Duitsers tegen terwijl ze dachten dat die niet bestonden. Ze kregen van die Duitse soldaten wat eten en wat drinken. Zonder hen was Nadja dood gevroren. Later blijkt dat dit niet nodig was geweest, omdat Nadja drie dagen daarna dood gevonden word.

Ik vind jammer aan het boek dat er op de kaft staat dat Boris de slag om Leningrad meemaakt, maar eigenlijk is dat maar één bladzijde. Het boek gaat meer om de constante belegeringen van Leningrad die Boris meemaakt, en hoe veel hij houd van Nadja en zijn moeder.

11. Literatuurlijst

Websites Website Hoofdstuk(en) http://spreekbeurt.freddoweb.nl/dday/dday.htm Hoe het begon
http://www.angelfire.com/or2/dday/ De verdediging van Duitsland
http://mediatheek.thinkquest.nl/~ll019/ Ooggetuigenverslag
http://huiswerk.scholieren.com/werkstukken/verslag.php?verslagid=20816 Na D-day

Boeken Boek Hoofdstuk(en) Gemert bezet, Gemert bevrijd – Anny van de Kimmenade – Beekmans 1994 De bevrijding van Gemert 12. Nawoord