D-day

D-day

Achtergrond:

De tweedewereldoorlog is ontstaan doordat de Duitsers de eerstewereldoorlog hadden verloren. Daardoor hadden ze een slechte economie en grote schulden gemaakt, want ze moesten alle schade die ze hadden gemaakt zelf terugbetalen. In de jaren 20\\30 ging het heel slecht met Duitsland. Hitler die mee had gevochten in de eerstewereldoorlog wou nog steeds wraak nemen en hij ging bij de Duitse Nationaal Socialistische Partij (DNSP) die later de Nazi Partij werd genoemd. Hier kwam Hitler al snel aan de macht. Hitler had haat tegen iedereen die Joods, zigeuner, gehandicapt, eigenlijk alles wat niet lang en blond was. Toen Hitler leider was van de Nazi partij kreeg hij zijn eigen bewaking, de SA (storn afdeling) die zeer bruut opkwam tegen iedereen die Hitler tegensprak. Hitlers populariteit steeg. Maar toen hij in opstand kwam tegen de regering werd hij opgepakt en in de gevangenis gezet, hierin schreef hij het boek Mein Kampf. Dit boek zou het handboek van de nazi\'s worden. Hitler zag het boek Mein Kampf als een soort Bijbel. In het boek stond beschreven hoe het ideale ras eruit ziet.
Toen hij weer uit de gevangenis kwam bleef hij bij de Nazi Partij. Bij de volgende verkiezing werd hij als staatshoofd gekozen. Dit was de grootste fout van het Duitse volk. In de jaren daarna viel Hitler landen als Polen, Frankrijk, Nederland en bijna alle andere Europese landen aan. Dit hield hij 5 jaar vol maar toen kregen de geallieerden de overmacht en stukje bij beetje verviel het 3e rijk.

De voorbereiding op D-day

Er zijn veel verschillende plaatsen waar ze een inval konden doen. En daarom liet Eisenhouwer verschillende verkenningen uitvoeren. Op het eerste gezicht leek het onmogelijk om via de kust aan te vallen door de grote verdedigingswerken. Ze zochten naar een zwakke plek waar ze konden aanvallen.

De verschillende plaatsen die als mogelijk invasie gebied gekozen zouden kunnen worden. Men koos uiteindelijk voor Normandië, in gebied 5
Eisenhouwer wist dat de eerste dag van zo’n invasie beslissend zou zijn, Rommel wist dit net zo goed en daarom deed hij de beroemde uitspraak : ”de langste dag” . In de eerste fase waren er heel veel soldaten nodig om de Atlantikwal te doorbreken en een tegen aanval van de Duitsers te kunnen winnen. Daarom bouwde Eisenhouwer een enorme invasiemacht in Engeland op. In mei 1944 had eisenhouwer meer dan 1,5 miljoen Amerikaanse soldaten in Engeland zitten, terwijl dat 1 jaar geleden nog niet eens de helft was.

De Amerikaanse troepenopbouw

Er waren niet alleen grondtroepen maar ook marine en luchtvaart troepen in zuid Engeland. Er waren transportvliegtuigen, voor de paratroepers, bommenwerpers, jachtvliegtuigen, slagschepen kruisers, patrouille boten, en vooral heel veel landingsvaartuigen, om de troepen aan land te zetten. Alles werd in het geheim voorbereid en ze wilden het uitvoeren in de zomer van 1944.
De Geallieerden moesten nog zoeken naar de juiste plaats: de stranden van Frankrijk, België en Nederland zouden mogelijk zijn. Frankrijk was het dichtst bij (vanwege het Nauw van Calais), maar de Duitsers hadden daar vast rekening mee gehouden en met de slag bij Duinkerken in 1940 hadden de geallieerden legers gezien hoe erg het zou zijn de zee ingedreven te worden.
De geallieerden opperbevelhebbers besloten dat Normandië een goede optie zou zijn voor een landing. Het lag niet heel ver weg van Engeland, lag vlakbij de grote havens van Cherbourg en La Havre en vanuit Normandië was Parijs makkelijk te bereiken.Een paar weken voor D-day hebben ze besloten in Normandië aan land te gaan , want daar was de verrassing het grootst. Door de afstand zouden de Duitsers denken dat het bij het Nauw van Calais zou gebeuren , omdat het Nauw van Calais veel dichterbij lag. De geallieerden plaatsten zelfs nep tanks, boten en vrachtauto’s rond de plaatsen aan de kust voor het Nauw van Calais, om de Duitsers te misleiden en ze te laten denken dat de geallieerden in het Nauw van Calais zouden landen. Het werkte en de meeste Duitse reserves waren langs de kust aan het Nauw van Calais
neergezet. Begin juni hadden ze alles voorbereid. Ze zouden landen in Normandië. Voordat er troepen aan land gingen landden er parachutisten, die belangrijke wegen, plaatsen en bruggen in bezit namen. Daarna zouden de grondtroepen op de stranden landen en landinwaarts trekken en een bruggenhoofd vormen, waaruit de geallieerden Europa konden bevrijden!

Het grote plan

De operatie bestond uit twee onderdelen:
• Het marine onderdeel: Operation Neptune
• De invasie zelf: Operation Overlord

Operation Neptune
Voor de invasie waren heel veel landingsvaartuigen en boten nodig. Het waren Amerikaanse, Engelse, maar ook Canadese, Poolse, Franse, Griekse, Noorse en zelfs Nederlandse oorlogsschepen. De geallieerden hadden alle boten nodig die ze maar konden krijgen en daarom werden de patrouilles in de Atlantische oceaan vermindert en werden er Amerikaanse boten uit de Pacific gehaald, om de invasie macht te versterken. De Engelse Marine moest toch een deel van haar vloot in Schotland laten, vanwege een mogelijke Duitse aanval vanuit Noorwegen (Het Duitse slagschip de Tirpitz was daar namelijk gelegerd). Toch kregen de Geallieerden het voor elkaar een marinevloot van 4126 vaartuigen te creëren. Deze marinevloot bestond uit schepen van verschillende grote. Waaronder 5 Slagschepen (grootste klasse boten met een wapenmagazijn aan kanonnen en andere wapens) 21 kruisers (boten net een iets kleiner dan de slagschepen) en 9 andere bombardeerboten waaronder 2 Nederlandse boten. Deze schepen zouden op D-day het bombardement op de kust uit voeren waarna de eigenlijke landing zou plaatsvinden. Deze marinevloot werd in tweeën verdeeld in de westelijke Amerikaanse sector en de Oostelijke Engelse sector.

De verdeling van de geschutsdoelen van de vloot
Na het bombardement zouden duizenden landingsvaartuigen, die al succesvol gebruikt waren in de Pacific en in Noord Afrika, de landingstroepen naar de stranden van Normandië vervoeren. Er waren verschillende landingsvaartuigen waaronder de Higgins boot die veel Amerikaanse troepen naar de stranden vervoerde

Amerikaanse landingstroepen gaan aan boort van een Higgins boot
Ook waren er landingsboten die tanks en andere voertuigen konden vervoeren.

Operation Overlord
Operatie Overlord was de benaming voor de invasie zelf en bestond uit twee elementen.
• De luchtlandingstroepen
• De landingstroepen

De luchtlandingstroepen
Om ervoor te zorgen dat troepen die op de stranden zouden landen niet in de zijkant aangevallen zouden kunnen worden moesten er een paar uur voor de invasie paratroepers ten oosten en ten westen van het invasie gebied gedropt worden. Tevens zorgde de luchtlandingstroepen ervoor dat de Duitse versterkingen vertraagt zouden worden en dat communicatie in het gebied een stuk moeilijker zou worden. De paratroepers speelde tijdens de invasie een belangrijke rol en als hun aandeel in de slag verloren zou gaan, was de kans op een fiasco voor de landingstroepen op de stranden heel groot.
Daarom kozen Eisenhouwer en Montgommery (die inmiddels de leider van de invasie was geworden), uit de beste keurtroepen die hun legers maar te bieden hadden: De Amerikaanse 101ste en 82ste en de Britse 6e Airborne divisie. Deze troepen behoorden in die tijd het keurkorps van de geallieerden en hadden hun inzet al bewezen op de landingen op Sicilië, waar zij met succes waren ingezet.
De twee Amerikaanse luchtlandingsdivisies moesten ten westen van het invasiegebied landen en tegelijkertijd zouden de Engelse paratroepers aan de oost kant landen.
De Amerikaanse en Engelse paratroepers, zouden in de nacht voor de invasie gedropt worden en zouden dus maar enkele uren hebben om hun opdrachten te volbrengen.
De Amerikaanse 82ste divisie had de taak om het dorpje Ste. Mere Eglise in te nemen en de bruggen over de rivier de Merderet in te nemen. Ook moest de 82ste divisie het gebied ten westen van de Merderet innemen en zo een bruggenhoofd aanleggen over de Merderet. Ook moesten ze twee bruggen over de Douve ten zuiden van hun landingszones opblazen, om de Duitse versterkingen tegen te zitten.
De 82ste airborne divisie bestond grof genomen uit 3 regimenten. Het 505e het 507e en het 508e . Elk regiment bestond vervolgens weer uit 3 bataljons en die bestonden vervolgens weer uit 3 compagnieën die weer uit drie pelotons bestonden van ongeveer 50 man.
Het 505e regiment kreeg de opdracht om het dorpje Ste. Mere Eglise in te nemen, waardoor een kruispunt van wegen in het landingsgebied zouden zijn ingenomen, wat later van pas zou komen voor de landingstroepen die van de stranden af zouden komen. Het 507e en het 508e regiment kregen de taak om ten westen van de Merderet rivier te landen en een bruggenhoofd over de brug te vormen. Tegelijkertijd zouden ze twee bruggen over de Douve ten zuiden van hun landingszone opblazen en de stad St. Sauveur-le-Vicomte innemen.

toelichting bij de opbouw van de 82ste airborne divisie
De Amerikaanse 101ste divisie kreeg de taak ervoor te zorgen dat de vier toegangswegen naar de stranden ingenomen zouden worden. Deze wegen, genaamd exit 1 t/m 4, waren voor de op de strand landende troepen van groot belang, omdat ze alleen via deze wegen landinwaarts zouden kunnen trekken, omdat de akkers naast deze wegen onder water waren gezet door de Duitsers of vol mijnen lagen. Ook moest de 101ste divisie ervoor zorgen dat de Duitse artillerie in het gebied uitgeschakeld zou worden, omdat deze een bedreiging zou vormen voor de troepen op het strand. In het zuidelijke gedeelte van 101ste sector moesten ook nog de la Barquette sluis en zijn in de buurt liggende bruggen verovert worden en moest de spoorbrug over de Douve ten Noord westen van Carentan opgeblazen worden. Ook kreeg de divisie de taak de op de strand landende troepen te dekken, door elke Duitse aanval richting te stranden af te slaan.
Ook de 101ste divisie bestond uit 3 regimenten, de 502e de 506e en de 501ste. Het 502e regiment moest Exit 1 en 2, de meest noordelijke toegangswegen naar de stranden, bezetten en daar elke Duitse tegenstand de kop indrukken. Twee bataljons van het 506e en een bataljon van het 501ste moesten exit 3 en 4 veilig stellen en daar elke vijandelijke tegenstand ten einde brengen. In het zuidelijke gedeelte van de sector, moesten 1 bataljon van het 506e en de twee bataljons van het 501ste de sluis van La Barquette en de bijbehorende bruggen veroveren en de spoorbrug over de Douve opblazen.
Later op de dag zouden de twee luchtlandingsdivisies versterkt worden met zweefvliegtroepen die het zwaardere materieel in zouden vliegen.
Aan de Oostkant van het invasie gebied moesten de Engels paratroepers landen. De Engelse luchtlandingsdivisie was bijna op dezelfde manier opgebouwd als de twee Amerikaanse divisies.
De Engelse divisie bestond uit 3 brigades (de 3e de 5e en de 6e) die weer waren opgedeeld in drie bataljons die weer opgedeeld waren in drie compagnieën en een support compagnie en die waren weer opgedeeld in 3 pelotons van ongeveer 30 man. Een support compagnie, bestond uit 3 pelotons en elk peloton had een andere taak. Er was één zwaar machinegeweer peloton één mortier peloton en één vervoer peloton die over jeeps beschikte om de mobiliteit van het bataljon te vergroten.

toelichting bij de opbouw van de 101ste divisie
De Engelse para’s wilde niet zoals de Amerikanen in grote groepen gedropt worden, maar zij kozen voor de kleinschalige landingen dicht bij het doel zodat het verrassingseffect goed benut werd. Als eerste zouden twee compagnieën van de 5e brigade samen met wat ingenieurs, landen tussen de plaatsjes Benouville en Ranville, bij twee bruggen over de Orne en over het Cean Canal. Ze zouden landen in 6 zweefvliegtuigen zodat ze geruisloos en dicht bij de brug konden landen. De overblijfselen van de 5e brigade zouden landen tussen de rivieren de Dives en de Orne. Ze moesten samen met troepen van de 3e brigade, die in hetzelfde gebied zouden landen, de bruggen over de Dives opblazen, zodat de Duitsers geen versterkingen konden laten komen om de invasie in de flank aan te vallen. Troepen van de 6e brigade zouden in het Noorden gedropt worden om een aanval te doen op de Merville battery, een Duitse artillerie positie, die wel eens een bedreiging zou kunnen vormen voor de op de stranden landende troepen. Deze aanval zou ook begeleid worden door zweefvliegtuig landingen, om het verrassingseffect te behouden. Daarna zouden de troepen hun posities bezet houden en wachten op versterkingen die op het strand zouden landen.

De landingstroepen

Na de nachtelijke parachutistenlandingen, zouden de volgende morgen bij het eerste licht de landingstroepen de stranden van Normandië bestormen. De stranden hadden allemaal verschillende namen gekregen. Het meest Westelijke strand kreeg de naam Utah, links daarvan lag het strand Omaha, deze twee stranden vielen in de westelijke Amerikaanse sector.
Op Utah beach, zouden troepen van het Amerikaanse 7e infanterie korps landen. Dit korps bestond uit de 4e infanterie divisie, bestaande uit de 12e, de 22e en de 8e brigade. De 8e brigade zou als eerste landen gevolgd door de 12e en 22e . daarna zouden ze landinwaarts trekken via de door de 101ste airborne divisie ingenomen exits. Ze zouden versterkt worden door het 70ste tank bataljon.
De landing op Omaha zou uitgevoerd worden door het 2e en 5e ranger bataljon, de 29ste infanterie divisie en de 1ste infanterie divisie. Ze zouden versterkt worden door het 741ste tankbataljon en door de 6e brigade speciale genietroepen. De troepen zouden na de landing net zoals op Utah beach via exits landinwaarts trekken, alleen waren er geen parachutisten die de exits zouden innemen, dus zouden de troepen zich zelf een weg landinwaarts moeten vechten. De troepen zouden in landingsvaartuigen, golf na golf aan land worden gezet.
De Britse sector was verdeeld in de stranden Gold, Juno en Sword. Deze stranden zouden niet alleen door Engelsen, maar ook door Canadese troepen bestormt worden.
Het strand Gold beach, zou worden aangevallen door het Britse 30ste leger korps. De eerste aanvalsgolf bestond uit de Britse 231ste infanterie brigade en 47ste Bataljon Royal marine commando\'s. Daarna zouden de andere onderdelen van het 30ste korps landen.
De royal marine commando’s zouden na de landing westwaarts trekken, om contact te maken met de Amerikaanse troepen op Omaha. De rest van het 30ste legerkorps, grotendeels bestaande uit de 50e infanterie divisie, zou richting de stad Bayeux trekken en proberen hun bruggenhoofd te vergroten richting het stadje St. Leger.
Op het Strand naast Gold beach, Juno beach genaamd. Zouden Canadese troepen van de 3e divisie landen, samen met een bataljon Britse mariniers. De Canadezen moesten de weg tussen Bayeux en Caen innemen en het gebied tussen deze weg en het strand. Ook moesten ze aansluiting zoeken met de 50ste divisie die op Gold beach zou landen en met de troepen die ten Oosten van hun op het Sword beach zouden landen.
Op Sword beach zou de Britse 3e divisie lande. De divisie bestond uit een aantal infanterie en pantser brigades, maar bestond vooral uit commando en marine bataljons. De mariniers en commando’s hadden en aantal belangrijke taken. Het No. 4 commando, bestaande uit franse commando\'s, moest de stad Ouistreham innemen en hiermee de rechter Flank van het invasie beschermen. De andere commando en marine bataljons zouden richting de 6e airborne divisie trekken die de avond daarvoor was geland. De commando’s moesten de parachutisten versterken en meehelpen de flank van het invasiegebied te verdedigen. De overige infanterie en pantser brigades van de 3e divisie zouden landinwaarts richting Caen oprukken en proberen contact te maken met de troepen op het Juno strand.

Herdenking D-day:

Op 6 juni is het precies zestig jaar geleden dat de geallieerde troepen landden op de stranden van Normandië en begonnen aan de bevrijding van Europa. Het is dit jaar de eerste keer dat er een Duitse regeringsleider bij de herdenking mag zijn. De toenmalige bondskanselier Helmut Kohl kreeg geen uitnodiging voor de vijftigste verjaardag van D-day.

Verhaal van een soldaat:

Dit is een citaat van internet.

Toen we het strand met de boten naderden, werden veel van onze mannen ziek van de zenuwen en van de zee, want het water was vrij ruw, het waren korte golven waar we door voeren en we kregen veel buiswater over.
Onze boot was een van de 6 van de A compagnie uit de eerste golf met mannen die de Duitsers zouden verrassen.
Toen we dicht bij het strand kwamen konden we de Duitse obstakels al zien liggen, dit kwam doordat we met laag water aan kwamen zetten.
Ik was een van de scherpschutters en stond onder bevel van luitenant Anderson. We deden wat we konden, zelfs meer dan wat we hadden getraind in Engeland.
We waren geland bij een uitgestrekt strand genaamd Omaha Beach
Daar was echter geen Duitser te bekennen maar toch kregen we al wel gauw de volle laag van de Duitsers, terwijl we tot over onze knieën in het water stonden.
We bewogen ons volgen de orders al kruipend en schietend voort.
We zaten alleen wel meteen met een probleem, want we konden de Duitsers niet zien, maar volgens onze orders moesten we wel al kruipende op ze vuren. Ik zag granaten op me af komen uit de richting van een betonnen bunker die de gestalte had van een mammoet omdat ik nog nooit van zulke grote bunkers had gezien Ik probeerde terug te vuren en had op dat moment er geen idee van wat er achter mij in de groep gebeurde.
Voor mij was niet veel te zien behalve een paar Franse huizen ook kwam het water snel op. Veel van mijn mannen waren gesneuveld of uitgeschakeld
En raakte ik zelf ook al snel door mijn munutie heen
Toen werd ik ineens geraakt in een van mijn knokkels. Ik moest dus mijn hand omhoog houden, want we waren nog steeds in het water en het zout zou mijn wond niet goed doen. Het vreemde was dat ik de wonden nauwelijks voelde terwijl ze toch hevig bloedde. Naast me in het water zat Private Henry G die ook geraakt was. hij zei tegen mij: \"ze zullen ons achter laten als dode ratten \"maar daar dacht ik op dat moment nog helmaal niet aan.
Ik probeerde zo veel mogelijk naar voren te komen ondertussen had ik ook een ander geweer bij een gesneuvelde soldaat gepakt omdat de mijne er mee was opgehouden, we schoten op wat mij leek iets onbelangrijks
Er was voor mij geen denken aan dat we de Duitsers zouden overwinnen.
Ik nu was namelijk voor de tweede keer geraakt alleen nu door een Ø 30 mm
geschut en dat kostte me toen de linkerkant van mijn heup.
Ik ben toen nog goed ver op het strand gekomen, maar velen van mijn maten zijn nooit meer naar huis teruggekeerd.

Dit verhaal komt van een veteraan (oud-militair) die een tijd geleden alles vertelde over wat hij had meegemaakt op Jutha beatch. Ik wilde dit verhaal graag in mijn werkstuk zetten omdat ik het zelf heel leuk vond om te weten wat zo’n soldaat erover zegt en vindt het ook wel belangrijk.