Popart

Welke stroming heb ik gekozen? En waarom?

Ik heb voor de stroming Popart gekozen. Omdat deze stroming mij aanspreekt. Ook vind ik het interessant hoe popart word gebruikt voor reclame. Want zelf wil ik later iets gaan doen met reclame. En bij popart worden veel alledaagse dingen geschilderd zoals voedsel in blik, hamburgers etc. en Dat vind ik wel grappig dat je niet moeilijk hoeft te doen om iets te schilderen maar gewoon iets simpels. En de technieken die voor popart worden gebruikt vind ik wel apart zoals zeefdruk en schilderen met brandverf. Wat ik leuk aan popart vind dat afbeeldingen niet worden geschilderd met hun natuurlijke kleur. Want op een van zo’n schilderijen zie je een gele koe terwijl een koe van nature niet geel is. Ook werden veel beroemde sterren geschilderd d.m.v. popart zoals Marilyn Manroe en nog vele anderen, maar ook wereldleiders zoals John F. Kennedy. Die werden zo dat ze er onpersoonlijk uit te kwamen zien. En Popart hoort bij de moderne kunst en dat spreekt mij meer aan dan klassieke kunst en andere stromingen die daar op lijken.

Popart Wat is Popart? Popart is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van de Britse criticus Lawrence Alloway, die hem in 1945 gebruikte als afkorting van het begrip ‘popular culture’ dit is alles wat tot geïndustrialiseerde massacultuur behoort. Het ontstond begin jaren vijftig in Engeland en kwam- onafhankelijk daarvan – enkele jaren later ook op in Amerika. Popart streeft een onpersoonlijke kunst na en de onderwerpen hierbij zijn gekozen uit het dagelijkse leven. De onderwerpen worden enerzijds vaak afgebeeld, tot vervelens toe en anderzijds werden voorwerpen sterk uitvergroot of werd een onbelangrijk detail geïsoleerd getoond of afgebeeld. De popkunstenaars vonden hun inspiratie in verschillende voorwerpen van de moderne consumptiemaatschappij. Alledaagse producten van supermarkten en warenhuizen( voedsel in blik, hamburgers, huishoudelijke apparaten), auto’s, strips, advertenties en de glamour van beroemde sterren, zoals Marilyn Manroe. Zij gaven deze voorwerpen onpersoonlijk weer, zonder blijk van emotionele relatie tussen henzelf en het voorwerp. Om ook in de schildertechniek elk persoonlijk element te vermijden, maakten zij gebruik van druktechnieken( o.a. zeefdruk) of schilderden zij met felgekleurde plastic, metaal- of emailverven(brandverf. De Amerikaanse Popart( met New York als belangrijkste stad) is agressiever en overweldigender dan die uit Engeland, o.a. door gebruik van close- ups en de enorme formaten. Bekende vertegenwoordigers in Engeland zijn Richard Hamilton, Allen Jones en David Hockney. Wanneer ontstond popart? In 1960 was de mode om bestaande foto’s te verwerken tot een geheel.

De Popart in Amerika kwam op gang in 1962 toen een dertigtal kunstenaars, genaamd New Realist, hun werk toonden op de eerste Popart tentoonstelling in Amerika. Deze trok niet de verwachte belangstelling en dus vond een klein aantal mensen de nieuwe kunststroming hartstikke interessant en een overgroot deel vond ze ‘een kleine kliek kunstenaars, verzamelaars en handelaars die erin slaagden een nieuwe kunstbeweging uit de grond te stampen om er hun slag mee te slaan’. De moderne kunstwereld, die ze met zoveel moeite het imago van intellectuele, emotionele en serieuze bezigheid had proberen te bezorgen. Maar tegelijkertijd beseften de critici ook dat wat er nu met de kunst gebeurde iets moest betekenen.

Belangrijke Amerikaanse Popart artiesten. De belangrijkste Popart artiest is zonder twijfel Andy Warhol. Hij begon als reclameschilder. Zijn levensmotto hield in dat hij niets anders wou zijn; gewoon zoals iedereen: “Iedereen ziet er hetzelfde uit en doet hetzelfde”. Ook was hij de kunstenaar die de codes en machinaties binnen de business openlijk uitriep tot de belangrijkste aspecten van zijn kunst. Individualiteit, emotie, eeuwigheidswaarde en uniciteit waren niet aan hem besteed.

Een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Popart is Claes Oldenburg. Hij is de enige ‘echte’ beeldhouwer. In 1961 schreef hij:” Een kunst voor te staan die niet op haar kont zit in het museum, maar aansloot bij de rotzooi van alle dag”. Een kunst waar “ je je neus in kunt snuiten, die je kan aantrekken als een broek, waarin gaten komen als een paar sokken, die je kunt opeten als een taartje of vol minachting achterlaat, als een hoop stront”. Oldenburg ontpopt zich tot de kunstenaar die, samen met Warhol, het meest “authentiek” Amerikaans genoemd kan worden. Zijn onderwerpen zijn: kitsch, fastfood en alledaags gebruiksgoed. Hij wendt vooral de satire aan om de Amerikaanse cultuur in beeld te brengen.

Een ander bekend persoon in de Popart is Roy Lichtenstein is een Amerikaanse beeldend kunstenaar en was belangrijk voor de Popart in de Verenigde Staten. De betekenis van de Popart is volgens hem:”Popart houdt zich bezig met de moderne wereld en accepteert ze zoals ze is”. Hij maakte schilderijen in een zeer persoonlijke stijl, waarvan de elementen uit de hedendaagse dingen komen: stripverhalen, advertenties, affiches, reclamefolders en kunstwerken van anderen. Lichtenstein kiest dikwijls emotioneel geladen onderwerpen( agressie, oorlogstaferelen, seks). Door het weglaten van details, het vergroten van de voorbeelden, het toepassen van zijn rastertechniek( met behulp van van geperforeerde metalen platen aangebrachte stippen) en het gebruik van primaire kleuren kwamen indringende beelden vol ironie( spottend, sarcastisch) tot stand. Hij maakte ook veel gebruik van ‘ballonvormen’. Later maakte hij ook abstracte sculpturen, geïnspireerd op kunstvormen uit de jaren dertig.

Onder invloed van de groeiende massa media en de nieuwe mogelijkheid om veel te reizen, ging de grens tussen de Amerikaanse en de Europese vervagen.

Popart en reclame De internationale kunst, waarin alle regionale en nationale karakterkenmerken waren verdwenen. Te midden van alle Kunststromingen die in deze periode ontstonden, was de de Amerikaanse Popart wel het spectaculairst. De toepassing van industriële werkwijzen en het gebruik van volstrekt alledaagse en dus voor de massa herkenbare motieven uit de consumptiemaatschappij en de ad-mass( reclamelawine), maar vooral het ogenschijnlijk uitbannen van elke persoonlijkheid van de maker, bepaalden in sterke mate haar populaire karakter. Het werd een kunstvorm in oplage; voor alles en iedereen. Verschil tussen Amerikaanse en Britse Popart. Naast de Amerikaanse Popart bestaat er ook een veel ‘zachtere’ Britse variant. De Amerikaanse Popart had onmiskenbare het karakter van een artistiek bombardement(“pop” betekent dan ook “knal”) Het overstemde alles wat er zich in die dagen voordeed en eiste daarom brutaalweg de voorrang op; in Londen, “swinging capital of the world”, was echter een aantal kunstenaars de Amerikanen vooraf gegaan. Niettemin wordt de Britse Popart wel eens opgevat als een afgeleide van de Amerikaanse variant, als een verzwakte variant. Britse Popart. De aanduiding “pop” wekt hier nogal eens verwarring. Zo populair is de Britse variant namelijk niet. En anders dan de Amerikanen kunnen de Britse jongens moeilijk “jongens van de straat” genoemd worden. Vrijwel allen volgenden ze een opleiding aan het Royal College of Art in Londen; ze hadden dan ook een omtwikkelde belangstelling voor de traditie van het vak. De Britse Popart is ook veel poëtischer, veel sentimenteler en veel filosofischer dan het Amerikaanse “New realism”, ook wortelt het veel meer in de traditie van het oude Europa.

Al vroeg in de jaren vijftig ontwikkelde Richard Hamilton samen met enkele andere kunstenaars, schrijvers en critici, in de Independent Group belangstelling voor sterk toenemende commercialisering, consumptiegedrag en overvloed in de “grootstadcultuur”, voor de massaal geproduceerde kitsch en luxeartikelen, voor films, mode en ruimtevaart.

Hun belangrijkste streven was het alledaagse leven in galerie of museum voort te zetten en zo streng hiërarchische( volgens de opvolging der rangen) scheiding tussen leven en kunst, tussen het tijdloze en het alledaagse op te heffen. De titels van bepaalde Londense expositie (“Paralles of life and art” in 1953 en “Man, machine and Motion” in 1955) Maken duidelijk dat bepaalde thema’s bepaald werden door what society does. Belangrijke Britse Popart artiesten. Een bekende Britse Popart kunstenaar is Peter Blake. Zelf bestempelde hij zijn kunst als Folk Art. Zijn interesse gaat weliswaar uit naar populaire ideeën, toch lijkt hij ze liever te zoeken in het verleden dan in de overdreven “stijl” van de Hollywood- showbizz van zijn eigen tijd. Bovendien wou hij, trouw aan zijn traditie, voor alles een echte schilder zijn en zou hij het liefst naar model werken. Zijn onderwerpen vond hij vooral in souvenirs, ansichtkaarten, stripverhalen, medailles en boeken zoals “Alice in Wonderland”. Ook kermisattracties en popartiesten.

Beroemder dan Peter Blake is David Hockney. Dit is een verfijnde esthetische kunstenaar die alle trekken van een echte pop-star vertoond. Hij is met zijn homoseksualiteit en zijn feilloze gevoel voor publiciteit te vergelijken met Warhol. Thema’s in zijn werk zijn, naast portretten van familie en vrienden, onbewoond ogende bungalows, tuinen en parken met palmbomen en tuinsproeiers, klassieke en moderne interieurs.

Conclusie Het grote verschil tussen beide heeft ervoor gezorgd dat men altijd spreekt over de Amerikaanse en Britse variant. Musea. Er zijn veel musea over de Popart, zoals Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam en het Andy Warhol Museum in Pittsburgh(USA), Museum of Modern Art in New York en TAYE in Londen.

Andy Warhol

Warhol, Andy, eigenlijk: Andrew Warhola (Pittsburg 6 aug. 1928 – New York 22 febr. 1987), Amerikaans beeldend kunstenaar, fotograaf en filmer, kreeg een tekenopleiding aan het Carnegie Institute of Technology (1945–1949) en ging naar New York, waar hij tekeningen maakte (o.m. voor het blad Glamour) en advertenties ontwierp. In het begin van de jaren zestig begon hij te schilderen en kreeg grote bekendheid als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de popart. Koel en ontbecommentarieerd presenteert hij brokstukken van de moderne westerse samenleving, waarbij door vergroting en herhaling van de voorstelling het effect wordt versterkt en vermenigvuldigd. Bekend zijn bijv. de door middel van zeefdruk in duizenden exemplaren verspreide series dollarbiljetten, series dozen van het zeepmerk Brillo, series soepblikjes van Campbell, enz. Het enige verschil met opeengestapelde artikelen in warenhuizen ligt in het feit dat Warhol ze elke functionaliteit heeft ontnomen. Hij maakte ook tweedimensionale werken, in de objectiverende, mechanische zeefdruktechniek, met motieven die op zichzelf wel emotioneel geladen zijn, maar geneutraliseerd door veelvuldig gebruik in pers en televisie: de portretten van Marilyn Monroe, Jackie Kennedy, Elvis Presley, Mau Tse-toeng, gezochte misdadigers, de elektrische stoel, auto-ongelukken en zelfmoord. Ook deze beelden worden reusachtig vergroot of herhaald en geïsoleerd weergegeven tegen een lege achtergrond in vaak schrille kleuren, waardoor zij een sterke intensiteit krijgen, die eveneens een ‘neutraliserend’ effect heeft. In zijn films werkte hij eveneens puur registrerend en gebruikmakend van de herhaling. Hij maakte of produceerde in zijn Factory in New York honderden (underground)films, waarin hij o.a. experimenteerde met het element tijd, om een minutieuzere observatie dan in de werkelijkheid mogelijk te maken; zo is Sleep een zes uur durende opname van een slapende man. Sommige van de door hem geproduceerde films kwamen in de bioscooproulatie, zoals de deels door zijn medewerker Paul Morrissey gemaakte films Blue movie (1968), Flesh (1970), Trash (1972) en Heat (1972. Warhol maakte ook films opgebouwd uit series gefilmde portretten van vrouwen, fotomodellen, vrienden, enz. (13 Most beautiful women, 1964–1965; Chelsea girls, 1966). In 1969 richtte hij het tijdschrift Interview op, waarin hij zijn foto\'s publiceerde. Het zijn altijd foto\'s van mensen (ook zelfportretten) uit de – op publiciteit gerichte – kringen waarin hij verkeerde: de jetset, filmsterren, sportlieden, politici, travestieten. Van de foto werd vaak een zeefdruk gemaakt; deze werd door Warhol beschilderd en ten slotte werd daarvan een nieuwe zeefdruk gemaakt. Hij was tevens een begaafd tekenaar.

Welke kunstenaar en welk schilderij heb ik gekozen? Ik heb gekozen voor de kunstschilder/ graficus Andy Warhol. En het kunstwerk dat ik ga beoordelen is;

Che Guevara

Eigen menig:

Ik vind Che Geuvara een mooi schilderij, omdat er veel verschillende kleuren zijn gebruikt. En die kleuren passen ook goed bij elkaar. Doordat er verschillende felle kleuren zijn gebruikt maakt het dit schilderij vrolijk en fleurig en fris. En wat ik apart aan het schilderij vindt is dat er 9 keer dezelfde man is afgebeeld en dat zie niet zo vaak. De techniek die hiervoor is gebruikt is zeefdruk en dat is ook weer apart want je ziet veel meer dat schilderijen worden geschilderd. Ik heb nog meer schilderijen gezien van Andy Warhol en de meeste van zijn schilderijen spreken mij aan.