Tijgers

// Grote Katachtigen

Tijgers zijn katachtigen roofdieren uit Azië. Ze zijn de grootste van alle katachtigen. Hun vacht is geelbruin met zwarte strepen. Sommige tijgers leven in warme streken, anderen hoog in de bergen of op de koude vlakten. Alle tijgers behoren tot één soort, maar toch zijn er verschillen tussen de tijgers uit verschillende gebieden. Zo is de Siberische tijger de grootste van allemaal. Van kop tot staart kan hij wel 3.5 meter lang zijn en wel 300 kilogram wegen. Om de Siberische koude te doorstaan, heeft hij een dikke vacht waarin veel lichaamswarmte wordt vastgehouden. Bengaalse tijger. // In dichtbegroeide streken Tijgers uit warme streken zijn bijvoorbeeld de Bengaalse tijger, de Sumatraanse tijger en de Chinese tijger. Ze leven in dichtbegroeide grasvelden en rietvelden of in de tropische regenwouden, liefst in de buurt van water. Overdag, als het heet is, zoeken ze beschutting op schaduwrijke plekjes, in grotten, of in poeltjes en moerassen. Tijgers zwemmen graag en dat is bijzonder voor katachtigen. Leeuwen, panters, poema\'s en ook de gewone huiskat zul je niet gauw in het water zien gaan. Maar klimmen doet de zware tijger niet graag. Daar zijn veel andere katachtigen weer goed in. // Afdeling, Klasse, Orde, Familie en Geslacht

De tijger zijn afdeling is gewerveld. Hij is tweezijdig symmetrisch. Dat betekent dat de tijger in ongeveer twee gelijke helften is te verdelen. De tijger is een zoogdier waarmee ik ook direct zijn klasse noem. Dit kan je weten door naar de welpen te kijken: die worden levend geboren en drinken moedermelk. De orde van de tijger is roofdier. Dit is logisch want de tijger rooft (vooral ‘s nachts). De tijger zit in de familie van de katachtigen. Dit kan
je zien aan de vorm van het gezicht en de lange nagels. De tijger behoort tot het geslacht van de panters. Dat kan je een beetje aflezen uit de wetenschappelijke naam: Pantera Tigris. Dat lijkt een beetje op panter tijger. // Rassen

Er zijn ongeveer zeven soorten rassen waarvan er twee zeker zijn uitgestorven: 1. De Bengaalse tijger, die komt nog het meeste voor. Er zijn ongeveer 4735 Bengaalse tijgers. 2. De Sumatraanse tijger, dat is de kleinste tijger. (die nu nog in leven is) 3. De Indo -Chinese tijger. Deze tijger heeft het heel moeilijk gehad tijdens de oorlog in Vietnam (jaren 60). 4. De Siberische tijger is de grootste tijger van allemaal. Hij is van kop tot staart ongeveer 3.5 meter. 5. De Zuid -Chinese tijger, deze tijger is enorm bedreigd door boeren. Daardoor zijn er nog maar minder dan 50 over. Af en toe worden nog sporen van ze gevonden in de bergen van Zuid -China. 6. Javaanse tijger, niemand weet het zeker maar waarschijnlijk is deze tijgersoort uitgestorven. 7. Kapische tijger die is uitgestorven in de jaren 80. 8. Balinese tijger, dit was de kleinste tijger. Helaas is ook die uitgestorven. // Jagen

Dankzij het strepenpatroon is de tijger goed gecamoufleerd in het hoge gras. Hij jaagt op herten, antilopen, buffels, zwijnen en zebra\'s. Hij besluipt ze vanuit het gras en maakt op het juiste moment een snelle sprint. Hij doodt het slachtoffer met een stevige beet waarbij de prooi de nek breekt. De buit wordt naar een rustig plekje gesleept, en dan pas kan de tijger aan de maaltijd beginnen. Het liefst jaagt hij tegen de avond als het koeler is geworden. De tijger is heel gespierd en dus erg sterk. Over het algemeen is de tijger sterker dan de leeuw. Hij kan enorme sprongen maken bij de jacht. Het is geen makkelijke klus voor de tijger om een prooi te vangen. Om dichtbij te komen, moet hij voldoende dekking hebben in het gras. Voor de sprint moet hij al zijn krachten verzamelen om de vluchtende prooi te kunnen grijpen. Heel vaak verliest de tijger de strijd. Soms jagen ze daarom met z\'n tweeën. De ene drijft de prooi in de goede richting, de ander gaat erachter aan. Meestal zijn het de oude dieren, of soms de heel jonge die het slachtoffer worden. Als er weinig voedsel is, vangt een tijger soms een aapje of een stekelvarken. Hij eet zelfs vissen, en heel af en toe vangt hij een schildpad of een krokodil. // Territorium De tijger leeft meestal in zijn eentje in een territorium. Een territorium is een begrensd gebied waarin een dier leeft en dat hij tegen soortgenoten verdedigt. Sommige territoria overlappen elkaar, daar vinden zo nu en dan ontmoetingen plaats. Grenzen worden aangegeven met geurtjes en krabsporen. Tijgers sproeien af en toe een mengsel van kliervocht en urine tegen bomen, struiken of rotsblokken. Ze deponeren en begraven hun mest op vaste plaatsen. Geurvlaggen worden niet alleen gebruik om een gebied af te grenzen, de tijger kan er ook contact mee onderhouden. Soms brullen tijgers om elkaar te begroeten, of om te laten weten waar ze zijn. // Indringers

Mannetjes verdedigen hun gebied veel feller dan vrouwtjes. Ze ruiken dat er een ongewenste indringer is binnengeslopen. Mannetjes op doorreis worden meestal verjaagd. Tegen een vrouwtje binnen het territorium maakt een mannetje veel minder bezwaar. In dierentuinen zijn een mannetje en een vrouwtje zelfs gemakkelijk samen te houden. // Klauwen Met zijn lange scherpe nagels slaat de tijger zijn prooi en haalt hij het slachtoffer naar zich toe om het met een beet in de nek of de keel af te maken. Net als alle katachtigen, trekt de tijger deze vlijmscherpe nagels in terwijl hij loopt. Twee paar pezen trekken het laatste teenkootje, waar de nagel aan vast zit, omhoog. Zo loopt de tijger onhoorbaar zacht op zijn fluwelen zolen. Pas als er gevaar dreigt of als hij in de aanval gaat, flitsen zijn nagels als knipmessen naar buiten, klaar om toe te slaan. Tijgers zijn teengangers. Dat wil zeggen dat bij het lopen alleen hun tenen de grond raken. Aan zijn voorpoten heeft hij vijf tenen, waarvan de \'duim\' te kort is om de grond te raken. Aan de achterpoten heeft de tijger vier tenen. // Paring

In de paartijd komen een mannetje en een vrouwtje samen. Tijdens de paring bijt het mannetje in het nekvel van het vrouwtje. Na 3.5 maand worden er twee tot vier jongen geboren. De draagtijd is ongeveer 100 dagen. De welpen zijn nog blind en wegen ongeveer 1 kilogram. Ze hebben wel al een dikke vacht. Alleen de moeder zorgt voor hen. De jongen liggen in een nestje, goed verstopt in het struikgewas. Pas als ze twee maanden oud zijn, verlaten ze voor het eerst hun schuilplaats. Zes maanden lang drinken de kleintjes melk bij de moeder. Daarna moeten ze leren om zelf een prooi te vangen. De grootste vijand van de tijger is de mens. Er is namelijk lange tijd door de mens op hen gejaagd vanwege de sport, maar ook vanwege de mooie vacht. De tijger is een bedreigde diersoort en moet daarom beschermd worden. In en buiten de reservaten is het verboden om op hen te jagen. Vooral met de prachtige Siberische tijger gaat het slecht. Daar zijn er nog
maar 400 van in het wild. In dierentuinen maken ze het veel beter. Wereldwijd leven er wel 1000 Siberische tijgers in gevangenschap. Veel vrouwtjes krijgen zelfs een anti-conceptie pil om te voorkomen dat ze zwanger worden. // Zwemmen De tijger is een goede zwemmer, net zoals bijna alle zoogdieren. Jonge tijgers leren het zwemmen spelenderwijs van hun ouders. Kort na de geboorte al kunnen ze zich spartelend boven water houden. Binnen de kortste keren veranderen ze in echte zwemkampioenen. In tegenstelling tot leeuwen, panters, poema\'s en de gewone huiskatten houden tijgers echt van water, ze voelen zich erin thuis. Water biedt hen afkoeling tegen de tropische hitte en een goede schuilplaats van waaruit ze het wild kunnen bespieden. Vaak gaan ze in het water met succes hun prooi achterna. Dankzij hun prima zwemvermogen hebben tijgers zich kunnen verspreiden tot op Sumatra, Java en Bali, waarbij ze zwemmend brede zeestraten moesten oversteken. Op die eilanden ontwikkelden ze zich tot afzonderlijke ondersoorten.

// Leefwijze

In tegenstelling tot leeuwen, die in knusse gezinnetjes even, kennen tijgers geen familieleven. Dat heeft met de voedselvoorziening en de jachtwijze van de tijger te maken. Tijgers jagen alleen en elk dier heeft een groot jachtdomein nodig om aan voldoende voedsel te komen. Alleen als de tijger
een bronstige tijgerin opmerkt, gaat hij haar opzoeken om met haar te paren. Meestal is dat in de late winter of het vroege voorjaar. Alleen tijdens de paartijd, die zo\'n twee tot drie maanden kan duren, blijven de tijger en de tijgerin in elkaars buurt, al blijven ze intussen wel voor eigen rekening op jacht gaan. // Gebit Het gevaarlijkste wapen van de tijger is zijn gebit. Zijn gebit is typisch dat van een vleeseter. De vier lange hoektanden, scherp als dolken, vallen het meest op. Als hij die eenmaal in de nek van zijn slachtoffer heeft gepland, heeft het dier geen enkele kans meer om te ontsnappen. Vergeleken met die
hoektanden zijn de snijtanden klein. Ze dienen er dan ook niet voor om het vlees mee te snijden, zoals wij dat doen. Daarvoor beschikt de tijger over doeltreffende knipkiezen in de buurt van zijn mondhoeken. Daar kunnen de kauwspieren de grootste kracht uitoefenen. Knipkiezen uit boven- en onderkaak werken samen als een schaar, waarmee de tijger het vlees in stukken snijdt. Met zijn voortanden schraapt hij de laatste vleesrestjes van de botten. // Vacht

De dikte van de vacht van de tijger is afhankelijk van het klimaat in het leefgebied van de tijger. In de warmere klimaten is de vacht korter en minder dicht. De Siberische tijger heeft de dikste vacht van alle soorten: ongeveer 4 tot 6 cm op de rug en 7 tot 10 centimeter op de buik. De gemiddelde vachtlengte van de tijger is 0,7 tot 2 cm op de rug en 1,5 tot 3,5 cm op de buik. Verder heeft de Siberische tijger een haardichtheid van 3.000 tot 3.300 haren per vierkante centimeter! De gemiddelde haardichtheid van de Sumatraanse tijger is 1.700 tot 2.000 haren per vierkante centimeter. // Waar wonen de tijgers? Ook op Sumatra is zeer weinig oerwoud over. Dit komt voornamelijk door het platbranden van land door de lokale boeren om er landbouwgrond van te maken. Het is de boeren moeilijk uit te leggen, dat dit niet goed voor het milieu is, omdat hun families al generaties zo geleefd hebben. Het platbranden is dan ook eeuwenlang geen probleem geweest, maar door de overbevolking is de balans tussen mens en natuur weggevallen. Dit wordt nu ook nog versterkt door de aanhoudende crisis in Indonesië, waardoor de mensen al zo veel problemen hebben, dat ze het milieu links laten liggen. De schade bleef klein, totdat de grootgrondbezitters zich er mee gingen bemoeien, die zeer grote gebieden vernietigden en de waarde van hun grond zien stijgen bij elke meter, die vernietigd wordt. Bouwgrond levert economisch gezien nu eenmaal meer op dan oerwoud. Door de wijd verspreide corruptie binnen het overheidsapparaat van Indonesië worden de benodigde vergunningen, die voor de bouw nodig zijn zonder problemen verstrekt. Door het kleine stukje jungle, dat er voor de tijger nog over is, komt hij steeds vaker in aanraking met de bevolking, wat tot gevolg kan hebben dat een tijger het vee van een boer of zelfs een mens doodt. Hierdoor wordt de tijger vogelvrij verklaard, want een ieder heeft nu een excuus om een tijger te doden, terwijl het in werkelijkheid alleen gaat om geld verdienen aan het stropen. // China China is een bijzonder land, omdat in dit land vier van de vijf nog levende tijgersoorten voorkomen. Alleen de Sumatraanse tijger is niet in de wildernis van China te vinden. Nu lijkt het dat er hier blijkbaar goed voor de tijger gezorgd wordt, maar dit heeft meer met de grootte en onherbergzaamheid van het land te maken, dan met de liefde voor de tijger, want juist in China is het erg slecht met de tijger gesteld. De leefgebieden zijn nog maar heel klein door de enorme uitbreiding van de bevolking. Hierdoor vindt de tijger niet genoeg wilde prooien en valt hij vee aan. De gedupeerde boeren schieten uit wraak daarna vaak een of meerdere tijger neer. Bij de enorme economische groei, die China de laatste jaren doormaakt wordt het milieuaspect volledig buiten beschouwing gelaten, waardoor China de meest vervuilende industrie van de wereld heeft. Ook aan de tijger wordt niet gedacht. Er zijn bijna geen natuurparken in China en ook grootschalige projecten ten gunste van de tijger zijn er voorlopig niet van de Chinese regering te verwachten. Daarnaast is de tijger een heel gewild stroopobject door het bijgeloof van de
Chinezen. Zij denken namelijk dat diverse lichaamsdelen van het dier geneeskrachtige werking hebben. Dit is puur bijgeloof zonder enige
medische ondersteuning, maar samen met het verdwijnen van de natuur wel
de voornaamste reden, waarom er nog zo weinig tijgers zijn. Dit is wel een heel bizarre reden om een dier, dat over de hele wereld zo geliefd, gerespecteerd en bewonderd wordt te laten afslachten, maar een eeuwenlange traditie is moeilijk af te leren. Uiteraard word elke tijger in China door stropers geschoten als ze er één tegenkomen, maar er is ook een belangrijke handel van tijgerdelen in China om daar verwerkt te worden in diversen middeltjes en daarna over de hele wereld geëxploiteerd worden, waardoor elke tijger gevaar loopt om vermalen te worden tot geneesmiddel. Dit geeft onmiddellijk aan dat China niet alleen verantwoordelijk is, want al deze middelen worden zonder problemen over de hele wereld verhandeld. // India Ook in India werden veel tijgers afgemaakt, nadat er vee door een tijger gedood was. Het Wereld Natuur Fonds is daarom een project gestart en vergoedt aan de boeren al het vee dat door een tijger gedood is, hierdoor heeft de boer geen schade en wordt er geen jacht meer op de tijger gemaakt. Deze actie heeft tot nu toe zeker zijn vruchten afgeworpen, want er zijn veel minder tijgers door boeren gedood. De bevolkingsaantallen in India hebben China al bijna ingehaald en er zijn nog maar weinig plaatsen in India over waar geen mensen wonen. Iedereen dacht dat het binnen een paar jaar afgelopen zou zijn met de Bengaalse tijger, maar er zijn gelukkig een paar gebieden bespaard gebleven en daar zijn natuurgebieden van gemaakt, nadat de toenmalige minister-president Indira Gandhi samen met het Wereld natuur Fonds een reddingsprogramma startte: \"Operatie Tijger\" genoemd. Een aantal goede projecten hebben er voor gezorgd dat er in een paar parken alweer regelmatig tijgers waar te nemen zijn. Zo zie je toch, dat de regering van een land de voornaamste stappen moeten zetten, voordat er echt wat gedaan kan worden. Toch is het ook hier weer niet alleen goed nieuws te melden. De keerzijde van de medaille. Is het alleen maar succes, wat de klok staat in India ? Jammer genoeg niet. Na de dood van Indira Gandhi kwam er een explosie in het aantal stroperijen, doordat de bescherming van de natuurgebieden minder goed werd en het tijgerprogramma op een laag pitje werd gezet door de opvolgers van Indira Gandhi. Al is de Indiase tijgerpopulatie de grootste ter wereld en het Indiase tijgerproject het bekendst, toch kampt India met grote problemen. De boswachters worden zwaar onderbetaald en enkele medewerkers hebben zelfs al bijna twee jaar geen salaris meer gehad. Verder zijn de boswachters zeer slecht uitgerust, vaak worden ze zonder radio of goede voertuigen op pad gestuurd of moeten ze met verouderde wapens de zeer goed georganiseerde en rijke criminele organisaties te lijf. De steun aan de tijgers in India dreigt nu een dieptepunt te bereiken nu deskundigen tijdens een conferentie in Nairobi een aanbeveling deden om alle financiële hulp aan India te staken, omdat zij van mening zijn, dat het geld niet goed besteed wordt. Pas als de Indiase regering kan aantonen, dat het geld efficiënt besteed wordt, moet volgens deze deskundigen de financiering van de tijgerbescherming weer hervat worden. // Siberië In het uiterste puntje van Siberië leeft de grootste katachtige ter wereld, de Siberische tijger. Hij heeft een minder gele huid dan de andere tijgersoorten, omdat dit de enige tijgersoort is die in de winter in de sneeuw leeft. Door de wat lichtere kleur valt de Siberische tijger in de sneeuw minder op. Ook hier zijn beschermingsprojecten opgezet, maar door de crisis in Rusland zijn er veel mensen verleid om deze wonderschone dieren neer te schieten en hun huid voor veel geld te verkopen. Wel verdienen de beschermers een pluim, want de Siberische tijger is de enige tijgersoort, die de laatste 30 jaar in aantal is gestegen. De strijd tegen de stropers is moeilijk, want wanneer het ook maar één stroper lukt de reservaten ongezien binnen te komen, kan hij in een dag het werk van jaren fokken en beschermen ongedaan maken. De stropers vormen vaak professionele bendes, die met hun activiteiten genoeg geld verdienen om zich zwaar te bewapenen met de modernste apparatuur De beheerders van de parken verdienen dan ook een pluim voor hun doorzettingsvermogen, omdat ze altijd maar weer doorgaan als het werk weer voor niets lijkt te zijn geweest. Voor niets is het uiteraard nooit, want zonder hen zouden er al lang geen tijgers meer in het wild leven.