Dit werkstuk gaat over de Bermuda Driehoek. Hierover zijn vele mysteries en verklaringen voor verdwijningen van voertuigen. Ik ben hier altijd wel geïnteresseerd in geweest, sinds ik ooit een stuk erover in de krant heb gelezen. In hoofdstuk 1 ga ik de ligging van de Bermuda Driehoek beschrijven. Daarna ga ik in hoofdstuk 2 de historie van dit verschijnsel vertellen. In hoofdstuk 3 beschrijf ik de gebeurtenissen in en om de Bermuda Driehoek, om vervolgens in hoofdstuk 4 verklaringen te geven.
Mijn hoofdvraag is:
Wat is de meest logische verklaring van de mysteries in de Bermuda Driehoek?
Aan het eind van dit werkstuk staat de conclusie.
Pagina 2 Inleiding
Pagina 3 Hoofdstuk 1: De ligging van de Bermuda Driehoek
Pagina 4 Hoofdstuk 2: De historie van de Bermuda Driehoek
Pagina 6 Hoofdstuk 3: De gebeurtenissen in en om de Bermuda
Driehoek
Pagina 9 Hoofdstuk 4: Verklaringen
Pagina 10 Conclusie
Pagina 11 Bronnenlijst
Pagina 12 Logboek
De Bermuda Driehoek, ook wel 'Duivelsdriehoek' genoemd, is een denkbeeldig gebied aan de zuidoost kust van de Verenigde Staten. De Bermuda Driehoek staat bekend om het feit dat in dit gebied vele kleine boten, vliegtuigen en schepen op een onverklaarbare manier zijn vergaan. De punten van de Bermuda Driehoek liggen tussen de Bermuda Eilanden, Miami (VS) en San Juan (Puerto Rico).
1503: De Bermuda driehoek werd ontdekt door Juan de Bermudez.
1511: In een Spaans boek van recente ontdekkingen zat een kaart van de Bermuda driehoek.
1543: Een Franse kaart van de wereld, die La Bermuda liet zien, werd uitgebracht.
1593: Henry May, een Engelse reiziger besteedde een paar maanden tijd aan de Bermuda driehoek, na het overleven van het wrak van een Frans schip
1609: Mensen die de zee riskeerden waren gestrand op het rif van de Bermuda, en 150 mensen trachtte het eiland veilig te halen. Deze mensen waren de eerste kolonisten die zich vestigde op dit eiland.
1610: De mensen die zich in 1609 hadden gevestigd op het Bermuda vertrokken van het eiland op twee mensen na.
26 februari 1935: Honderden mensen zagen een klein vliegtuig voor de kust van Daytona Beach, Florida, in de oceaan storten.
1944: Kapitein Joe Talley lag te slapen in de kooi van zijn Wild Goose, een schip van 20 meter lengte, dat werd getrokken door de Caicos Trader van 31 meter. Het was een heldere nacht en de twee schepen kwamen juist de Tongue of the Ocean binnen, nabij de Bahama's. Talley werd plotseling wakker doordat er water in zijn hut stroomde ...
December 1944: Vijf bommenwerpers vlogen de wolken in bij Bermuda, een vliegtuig kwam uit de wolken. Van de andere vier vliegtuigen is nooit meer iets teruggevonden.
25 maart 1945: Op een nacht vloog kapitein-luitenant-ter-zee Billson een PBM van Miami naar Grand Bahama toen, ongeveer halverwege, de magnetische kompassen begonnen rond te draaien
5 december 1945: Het eerste vliegtuig van Vlucht 19 steeg op van het Fort Lauderdale Naval Air Station op 5 december 1945 kort na twee uur 's middags. De piloot was vluchtleider luitenant Charles Taylor. De overige vier Avengers volgden met korte tussenpozen. Het zou slechts een routinevIucht zijn, een van de vele oefenvluchten die dagelijks vanaf de luchthaven werden uitgevoerd... (zie meer hierover in hoofdstuk 3).
1948: Een Britse passagiers vliegtuig die 440 miles te noordoosten van Bermuda en richting de eilanden vloog, verdween. De 29 passagiers and het personeel waren verdwenen zonder enige spoor.
Juli 1949: Een Cessna 172 stijgt op met een vrouw en haar vriend erin.En wordt nooit meer terug gezien.
1952: De journalist Gerald C. Hawkes en een vriend van hem, een chirurg, waren op een vlucht naar Bermuda. De vlucht verliep rustig, maar plotseling stortte het vliegtuig loodrecht omlaag ... (zie meer hierover in hoofdstuk 3)
Januari 1960: Victor Haywood werkte bij het Satellite Tracking Program op Kindley Field, een luchtmachtbasis op Bermuda, toen hij in 1960 getuige was van de verdwijning van een gevechtsvliegtuig…
19 maart 1963: Een passagier op deze vlucht vertelde hoe het vliegtuig, dat onderweg was van New York naar Washington, kort na middernacht in een onweersbui terechtkwam en door een bijzonder hevige bliksemschicht werd getroffen ... (zie meer hierover in hoofdstuk 3).
De Bermuda Driehoek staat erom bekend dat er mysterieuze dingen gebeuren. Vliegtuigen storten neer en schepen zinken. Kompassen doen vreemd en apparatuur werkt niet meer. Hieronder staan enkele verhalen die de afgelopen tijd in en om de Bermuda Driehoek zijn gebeurd…
Verhaal van de avenger
Een andere piloot had op die zelfde dag ook contact met de piloten van de vijf avengers.
Zijn naam was Robert F. Cox, vlieginstructeur van Fort Lauderdale in Florida.
Hem overkwam het volgende:
'Ik vloog rond in de omgeving van het vliegveld van Lauderdale in de namiddag omstreeks 15.40 uur... en hoorde het geronk van de motoren van een vliegtuig of een boot. Op radiokanaal 4805 probeerde iemand contact te zoeken met een zekere 'Powers', maar zijn oproep werd niet beantwoord. Verscheidene malen verzocht hij 'Powers' zijn kompas af te lezen en zijn positie door te geven. Tevergeefs! Uiteindelijk zei de onbekende: Ik weet niet waar we ons bevinden. Ik geloof dat we zijn verdwaald na het laatste keerpunt. Om ongeveer 15.45 uur riep ik de verkeerstoren van Fort Lauderdale op en stelde hen op de hoogte van het gebeurde. Ze antwoordden dat ze mijn boodschap ontvangen en begrepen hadden. Ook ik probeerde contact te zoeken: Dit is FT-74. Wil het vliegtuig of schip dat 'Powers' oproept zich bekendmaken, zodat we u te hulp kunnen komen. Ik kreeg geen antwoord, maar deed een nieuwe poging. Die keer had ik succes. De van de route afraakte onbekende maakte zich bekend als luitenant-vlieger Charles Carroll Taylor, de leider van de vijf Avenger-torpedobommenwerpers die als Vlucht 19 die namiddag om 14. 10 uur voor een oefenvlucht waren opgestegen.'
Het was 5 december 1945. Het weer was helder: zonnig met verspreid voorkomende wolkenvelden. Vlucht 19 had de opdracht gekregen om van de kustlijn van Florida zo'n 250 km pal oost te vliegen naar de Chicken Shoals op de Bahama's om oefenduikvluchten uit te voerén op een onttakeld schip. Vervolgens moesten ze 65 km naar het noorden vliegen en daarna in zuidwestelijke richting naar Fort Lauderdale. 'FT-28, zei ik, dit is, FT-74, wat zijn uw moeilijkheden?
FT-28 antwoordde: Mijn kompassen zijn niet in orde en ik probeer Fort Lauderdale in Florida te bereiken. Ik vlieg over een eilandengebied. Ik ben er zeker van dat ik me boven de Florida Keys bevind, maar ik weet niet op welke hoogte.'
Een ogenblik later werd de verbinding tussen Taylor en Cox slechter. Cox bevond zich ongeveer 40 mijl van Fort Lauderdale en hij kon Taylor nauwelijks meer verstaan. Het vliegveld Port Everglade ondernam een poging om contact te krijgen met Vlucht 19 en Cox zette zijn vliegtuig aan de grond. Port Everglade tegen Taylor: 'Kunt u ons verstaan?' Taylor: 'Jazeker'. Port Everglade: 'Stel voor, dat een van uw vliegtuigen met een goed kompas de leiding overneemt en u naar het vasteland begeleidt'. Taylor: 'Begrepen'.
Intussen belde men vanuit Port Everglade - waar men uit flarden van gesprekken tussen de vliegtuigen had begrepen dat niemand de leiding wilde overnemen - naar Fort Lauderdale: 'Het contact tussen FT-74 (Cox) en FT-28 (Taylor) werd slechter naarmate FT-74 zuidelijker vloog. Daarom denken we dat de FT-28 zich ergens boven de Bahama's bevindt'.
Om 17.50 uur werd de verbinding bijzonder slecht. Om 17.55 uur begon de duisternis in te treden. Port Everglade: 'Verwissel frequentie naar 3000 kcs (bestemd voor noodgevallen).
Taylor: 'Dat kan niet. Ik moet mijn vliegtuigen bij elkaar zien te houden'.
Inmiddels was het volkomen donker geworden. Om ongeveer 18.00 uur had men de positie van Vlucht 19 berekend. De vliegtuigen bevonden zich boven de Atlantische Oceaan ergens ten noorden van de Bahama Eilanden en ten oosten van New Smyrna in Florida. Men hoefde Taylor er alleen nog maar van op de hoogte te stellen dat hij naar het westen moest vliegen om de kust te bereiken.
De tot ondergang gedoemde vliegtuigen van Vlucht 19 wisten niet dat ze rechtstreeks een legende binnenvlogen. Veel verhalen, artikelen en boeken zouden hun laatste vlucht beschrijven, waarbij veel verschillende bizarre theorieën over hun lot werden opgeworpen. Films zouden hun vlucht naar de vergetelheid opnieuw tot leven brengen. De bemanningsleden van Vlucht 19 zouden de bekendste slachtoffers worden van het gevaarlijke stuk van de Atlantische Oceaan dat verschillende onheilspellende namen zou krijgen zoals 'De Driehoek des Doods', 'De Ongelukszee', 'De Grafkelder van de Atlantische Oceaan'. Maar het meest bekend is dit gebied geworden onder de naam De Bermuda Driehoek.
Er heerste diepe verslagenheid op Fort Lauderdale. Maar opnieuw zou er iets verschrikkelijks gebeuren. Om 19.30 uur steeg een Martin Mariner watervliegtuig op, met 13 man aan boord, voor een reddingsactie. De enorme en krachtige Mariner, zo'n 23 m lang en met een vleugelspanning van zo'n kleine 38 m, was volledig uitgerust met reddings- en overlevingsattributen. Zijn speciaal versterkte romp maakte het mogelijk zelfs op een ruwe zee te landen. De Mariner vloog in noordwestelijke richting naar het gebied waar de Avengers zich vermoedelijk hadden bevonden. Om 20.30 uur zocht de verkeerstoren van het Fort Lauderdale contact met de Mariner om zijn positie op te vragen. Er kwam geen antwoord... Koortsachtig bleef de toren zijn oproep herhalen, terwijl zich een angstig voorgevoel van de aanwezigen meester maakte.
Het was aardedonker, maar de vaartuigen van de kustwacht bleven de hele nacht uitkijken naar licht dat op overlevenden zou kunnen duiden. De volgende ochtend werd een massale reddingsoperatie op touw gezet.
Maar er werden geen wrakstukken gevonden en geen aanwijzingen
4-motorig vliegtuig 1952
De journalist Gerald C. Hawkes en een vriend van hem, een chirurg, waren op een vlucht naar Bermuda. De vlucht verliep rustig, maar plotseling stortte het vliegtuig loodrecht omlaag en bijna onmiddellijk schoot het weer omhoog. In het volgende halfuur werd het vliegtuig als een jojo op en neer gegooid. De romp kraakte onder de enorme klappen en de vleugelpunten bewogen zes meter op en neer.
Uiteindelijk nam de turbulentie af, maar toen kon de bemanning een uur lang geen contact krijgen met het vasteland van de Verenigde Staten, Bermuda of een radioschip dat net voorbij Bermuda lag om haar positie te bepalen. De deur van de cockpit was per ongeluk open blijven staan en de passagiers hoorden hoe de marconist verwoede pogingen deed om contact te krijgen.
Plotseling kwam het radioschip hard en duidelijk door en kon de piloot zijn positie bepalen en koers zetten naar Bermuda.
Eastern Airlines Vlucht 539 19-3-1963
Een passagier op deze vlucht vertelde hoe het vliegtuig, dat onderweg was van New York naar Washington, kort na middernacht in een onweersbui terechtkwam en door een bijzonder hevige bliksemschicht werd getroffen.
Er gingen een paar seconden voorbij en toen kwam er een lichtbol door de deur van de cabine van de piloot naar binnen.
De bol bewoog zich door het hele vliegtuig heen de stewardess en de passagiers waren verstijfd van schrik. Hij had ongeveer een doorsnede van 20 centimeter en bewoog zich geluidloos en langzaam door het middenpad naar achteren tot hij in het vliegtuig uit het gezicht verdween.
Hij richtte geen schade aan en verdween net zo geheimzinnig als hij gekomen was. Dit kan in feite een van de weinige gevallen - zo niet het enige geval - zijn van een bolbliksem in een vliegtuig.
Het zou bijna een schoolvoorbeeld van een geval van bolbliksem kunnen zijn, want het heeft veel van de standaardkenmerken: een hevige onweersbui, de elektrische lading van het metalen vliegtuig, de bol die door een geleider heen gaat (de binnenkant van de elektrisch geladen romp) en de beperkte omvang van de bol zelf.
Het is niet bekend wat de piloot heeft gezien (als hij al iets heeft gezien) en het lijkt waarschijnlijk dat de bolbliksem zich bij, of zelfs in, de deur heeft gevormd.
Over de verdwijningen van vliegtuigen en schepen en de vreemde dingen die plaatsvinden in en om de Bermuda Driehoek zijn verschillende verklaringen over bekend.
Dodelijke straal uit Atlantis; Charles Berlitz
Charles Berlitz is de belangrijkste aanhanger van de theorie gebaseerd op de psychische 'waarnemingen' van de helderziende-profeet Edgar Cayce: dat de Caribische Zee de plaats was van het verzonken continent Atlantis. De technologie was er heel ver ontwikkeld, maar de beschaving werd vernietigd toen het continent onder water verdween. Volgens de genoemde theorie werkt er nog steeds een laserachtige dodelijke straal op de bodem van de oceaan, die zichzelf af en toe in werking stelt om een passerend schip of vliegtuig te vernietigen. Als bewijs voor zijn theorie wijst Berlitz op stenen wegen die voor de kust van de Bimini Islands zijn gevonden en op een grote piramide die door echopeilingen in de Caribische Zee is ontdekt.
Elektromagnetische effecten
Men zegt dat de verdwijningen te maken hebben met een het elektromagnetisch effect, waarvan de omvang pas onlangs is ontdekt. De Bermuda Driehoek is een van de weinige plaatsen op de aarde is waar een kompas zowel naar het magnetische noorden als naar het echte noorden wijst. Deze eigenaardigheid zou piloten hierdoor in de war kunnen brengen. In werkelijkheid is dit verschijnsel echter algemeen bekend en zou het op zichzelf niet tot navigatiefouten hoeven te leiden.
Aanvallen door walvissen, inktvissen, octopussen, enz.
Er zijn altijd veel verhalen in omloop geweest over reusachtige zeemonsters - meestal inktvissen - die naar de oppervlakte komen en proberen een schip onder water te trekken, soms met succes. Dit soort verhalen is waarschijnlijk zeer overdreven en heeft meer te maken met angst voor deze wezens dan met werkelijke ervaringen. In feite zijn deze dieren erg schuw; ze verblijven hoofdzakelijk in diep water en komen slechts af en toe naar de oppervlakte.
Het weer en andere natuurlijke factoren
Hoewel het waar is dat de Caribische Zee soms erg rustig is, kan deze rust soms verstoord worden door plotseling op stekende tropische onweersbuien van een ongelooflijke hevigheid. Het deel van de oceaan dat door de Driehoek omvat wordt, is in feite een van de stromachtigste gebieden in de wereld. In sommige delen worden wel honderd stormen per jaar gemeld. De onweersbuien en stormen kunnen erg fel zijn en ook en zeer indrukwekkend.
Meestal bereiken ze een gemiddelde hoogte van 7500 meter, maar ze zijn zelfs op een hoogte van 18 000 meter waargenomen. Hun bereik kan zeer groot zijn: de gehele storm kan een gebied tussen de 50 en 500 vierkante kilometer beslaan. Het gevaarlijke van deze met storm gepaard gaande onweersbuien is niet het plotselinge opsteken ervan; ze bewegen zich voort met slechts 25 tot 55 kilometer per uur en kunnen lang van tevoren opgemerkt worden. Binnenin kan er een turbulente maalstroom van activiteit zijn met een onbeperkt aantal cellen, of substormen, die in tegenovergestelde richting van elkaar ronddraaien.
Woeste Wervelingen; Ivan Sanderson
Ivan T. Sanderson, bioloog en onderzoeker van abnormale verschijnselen, verklaarde dat er niet één of twee, maar wel twaalf geheimzinnige gebieden rondom de aarde konden worden gevonden. Sanderson noemde deze gebieden de Woeste Wervelingen, omdat er daar een onevenredig groot aantal verdwijningen, UFO-waarnemingen en andere merkwaardige voorvallen bleek voor te komen. Tien ervan lagen 72o uit elkaar, verspreid over het noordelijk en het zuidelijk halfrond, en strekten zich uit tussen de 30ste en de 40ste breedtegraad: het gebied boven Afghanistan en Pakistan, de Duivelszee, het gebied ten noordwesten van Hawaï, de Bermuda Driehoek, de Middellandse Zee, de oostkust van Zuid-Afrika, de Tasman Zee voor de kust van Australië, de Indische Oceaan, het zuidoosten van de Grote Oceaan en de oostkust van Zuid-Amerika. De laatste twee gebieden werden gevonden op de beide polen.
Sanderson kon geen verhouding vinden tussen zijn wervelingen en natuurlijk voorkomende verschijnselen, behalve dat de wervelingen in het water gekenmerkt werden door cyclische oceaanstromingen (deze vormen een cyclus). Hij opperde voorzichtig de theorie dat de regelmatige verdeling van de wervelingen over de aarde mogelijk het resultaat was van de situering van onderwaterbases voor UFO's.
De belangrijkste kritiek op Sandersons wervelingentheorie is het gebrek aan bewijs. Behalve voor de Bermuda Driehoek en de Duivelszee is het bewijs zeer weinig; als Sanderson een paar jaar langer had geleefd (hij is in 1973 gestorven), had hij zijn theorie misschien met wat meer feiten kunnen ondersteunen.
Methaan gasbellen
Onder invloed van hoge druk kan er ijs worden gevormd bij een temperatuur van 1-2 graden Celsius. Op de zeebodem in de Bermuda driehoek heerst een hoge druk, want het is daar vreselijk diep en elke 10 meter méér de diepte in stijgt de druk een atmosfeer.
Op een diepte van 500 meter komt er methaangas uit de zeebodem. Door de hoge druk verandert het gas in ijskristallen. Dit ijs zit in de bovenste lagen van de zeebodem, maar kan bij een onderzeese aardverschuiving weer terug veranderen in methaangas. Als bij zo'n aardverschuiving veel gas omhoog komt, is de zee als een pan melk die overkookt.
Het zee water borrelt, pruttelt en wordt wit. Komt er heel veel methaangas vrij, dan kan het water geen schepen meer dragen.
Het gas verdunt het water zo, dat het zijn draagvermogen kwijtraakt. De gasbelletjes maken het water wit en ondoorzichtig. Noodgedwongen moeten schepen hun motoren stoppen, omdat het water niet langer bruikbaar is als koelwater.
Maar het methaangas blijft niet in zee. Het stijgt op en vormt dikke wolken. Zo kunnen vliegtuigen verdwijnen als ze de onzichtbare wolken van explosief methaangas binnenvliegen.
De vliegtuigresten worden waarschijnlijk begraven onder het slib, op het moment dat de bodem weer tot rust komt. En de op hol geslagen kompassen waar overlevenden het soms over hebben?
Die kun je verklaren doordat met het vrijkomen van gas een magnetisch veld ontstaat. Met deze verklaring is het raadsel van de Bermuda driehoek mísschien wel opgelost.
Verkeer
Er is constant een groot aantal boten en vliegtuigen die samen het verkeer op de oceaan zijn. Het is niet zo perfect als sommige zeggen, maar het is nog steeds een graag bezocht gebied.
Logisch dat ongelukken gebeuren. In feiten zijn er vele andere gebieden op aarden waar meer "mysterieuze verdwijningen" gebeurd zijn. Zoals in "The Devil's Sea" bij Japan.
Bronnen
http://groups.msn.com/onverklaarbaar/debermudadriehoek.msnw
http://members.lycos.nl/mythes/newpage0.html
http://www.volkskrantblog.nl/bericht/7347
REACTIES
1 seconde geleden
S.
S.
waarom zouden de slachtoffers van vlucht 19 al bekende de geschiedenis in gaan?
14 jaar geleden
Antwoorden