Narcissus en Echo

NARCISSUS EN ECHO En toen zag zij Narcissus terwijl hij zwierf door het afgelegen platteland en werd hevig verliefd; ze volgde heimelijk zijn voetsporen en hoe meer zij volgde, hoe verliefder ze werd en niet anders dan wanneer de levenskrachtige zwavel gestreken om de top van de fakkels de verre vlammen naar zich toetrekt. Ach, hoe dikwijls wou ze met lieve woordjes toenadering zoeken en met tedere verzoekjes hem benaderen! De natuur verhindert dat en laat niet toe de eerste stap te zetten. Maar ze laat toe, dat ze bereidwillig is om zijn klanken aftewachten en hierop haar woorden terug te sturen. Toen de jongen toevallig afgedwaald was van de trouwe kolonne van gezellen en had gezegd: "Is hier iemand aanwezig?" en Echo antwoordde: "Aanwezig!" Hij (Narcissus) stond versteld en terwijl hij in alle richtingen keek, riep hij met luide stem: "Kom!": zij herhaalde zijn woorden. Hij keek om en toen opnieuw niemand kwam, zei hij "Waarom ontvlucht je me?" En evenveel als hij had gezegd, kreeg hij terug. Hij hield vol en misleid door het beeld van de dubbele stem, zegt hij "Laten we samenkomen", op geen enkele klank wou ze liever antwoorden, weerkaatst Echo "Laten we samenkomen!" en blij met haar eigen woorden en komt tevoorschijn uit de bossen en vliegt met haar armen om eindelijk de nek te grjipen ,maar hij vluchtte, en al lopend, zei hij: "Hou je handen thuis!" Ik zal liever sterven dan dat ik me aan jou moet geven." Ze kaatst niets terug tenzij: "Ik geef me aan jou!" Afgewezen verborg ze zich in de bossen en bedekte haar gezicht met loof en leefde alleen in de grotten ver van hem. Maar toch haar liefde brandde verder en nam toe door de pijn van de afwijzing en haar niet aflatende zorgen verteren haar miserabel lichaam, de magerte doet haar huid verschrompelen en alle sappen uit haar lichamen vervagen in de lucht; enkel haar stem en haar beenderen zijn nog aanwezig: haar stem blijft; men zegt dat haar beenderen de vorm van een steen hebben aangenomen. Sindsdien verbergt ze zich in de bossen en op geen enkele berg wordt ze gezien, ze wordt door iedereen gehoord: de klank is het enige dat voorleeft in haar.