De meester van Falerii: Tweede tafereel

Het toneel is hetzelfde als in het eerste tafereel. De Romeinse soldaten, klaar om vooruit te rennen, wachten samen met de honderman tussen de bomen. De stemmen van de jongens worden al van zeer dichtbij gehoord. Weldra verschijnen links een man en elf jongens. Een van de jongens blijft staan. P: Meester, waarom leid jij ons vandaag zo ver van de stad? Ik begin te vrezen. Misschien zijn we niet meer zo ver verwijderd van de Romeinen. A: Ik vrees ook en ik wil ook terugkeren. T: MIjn voeten doen zeer en ik ben moe en ik heb dorst. L: Jullie zijn slappelingen! Als jullie echte mannen willen worden, leer de vrees en de pijn overwinnen. Maar daar zijn bomen en schaduw. Rust daar, als jullie willen. O: Graag! - Goed! We rennen al! De jongens rennen naar de bomen. Plotseling stormen de Romeinse soldaten uit het bos en omsingelen hen. De jongens gillen uit paniek en cluvhten naar de meester. L: Stilte! Stilte! Jullie moeten niet vrezen: ik zorg voor jullie. (De jongens zwijgen. De meester tegen de honderdman:) L: Dag honderdman. Zolas je ziet, wij zijn geen soldaten. Breng mij alsjeblieft met deze jongens naar de consul, jullie leider. C: Soldaten, fouiller hen! Als ze wapens bij zich hebben, is het een hinderlaag. (De soldaten fouilleren de gevangenen, maar ze vinden geen wapens. Vervolgens de honderdman tegen de soldaten): C:Luister allen! Jullie, Titus, Quintus, Lucius, Publios, Decimus en Tiberius, blijf hier samen met de wachter terwijl ik samen met de overigen deze gevangen naar de consul breng. (De honderdman gaat weg met de soldaten en de gevangenen.) En dit is het einde van het tweede tafereel.