Adoptie

Kinderen zijn belangrijk voor veel mensen, de behoefte aan kinderlijk gezelschap gaat zelfs zo ver dat vele kinderen uit andere landen worden ingevlogen. Hier gaat een groot proces aan vooraf…

Waar komen adoptiekinderen vandaan?
Volgens de ‘’Internationale verklaring van de rechten van het kind’’ heeft ieder kind op de wereld, recht op een goede lichamelijke en geestelijke verzorging. Ook heeft het kind recht op een liefdevolle omgeving om in op te groeien. Er zijn veel kinderen op de wereld die deze rechten niet hebben en geen kans hebben op een goed en rechtvaardig bestaan. Het zijn kinderen die hun hele kinderleven in een tehuis of op straat zouden moeten leven. Adoptie naar het buitenland is voor hun meestal de enige hoop op een betere toekomst. De meeste adoptiekinderen in Nederland komen uit landen als Brazilië, Colombia, Nigeria, Ethiopië, Haïti, India, Filippijnen, Zuid-Afrika, Taiwan, China en de VS.

Een klein aantal kinderen komt uit Oost-Europese landen (Polen, Bulgarije en Slowakije). Het adopteren van een Nederlands kind is vaak veel lastiger, omdat er maar een klein aantal kinderen ter adoptie wordt afgestaan. In 2007 waren dit 15 kinderen. Dit zijn vaak kinderen van asielzoekers, maar ook van allochtone vrouwen die een kind echt niet kunnen onderhouden.



Hoe ziet de adoptieprocedure eruit?
Het adopteren van een kind is niet één, twee, drie, gebeurd. Het neemt vele jaren in beslag, dit omdat je aan veel voorwaarden moet voldoen. Allereerst moet je, je inschrijven bij het ministerie van justitie. Dit doe je door middel van een aanvraagformulier dat ondertekend moet worden door de adoptiefouders. Dit aanvraagformulier moet worden goedgekeurd door de Stichting Adoptievoorzieningen. Vanaf dat moment kan de adoptieprocedure beginnen. De adoptiefouders moeten zes verplichte voorbereidingsbijeenkomsten volgen. Het doel van deze bijeenkomsten is de ouders in staat te stellen een goede keuze te maken. Van daaruit komt de Raad voor de Kinderbescherming kijken naar de leefsituatie binnen het gezin, ze komen ook om te kijken of de ouders wel geschikt zijn om een kind te adopteren. De Raad voor Kinderbescherming adviseert vervolgens het ministerie van justitie over het geven van beginseltoestemming. Beginseltoestemming is nodig om een kind uit het buitenland te adopteren. De beginseltoestemming is voor vier jaar geldig en kan met vier jaar verlengd worden. Na de beginseltoestemming zoeken de instanties in het buitenland naar een goed geschikt adoptiefkind voor de adoptiefouders. Maar de adoptiefouders hebben ook de mogelijkheid om zelf via contacten in het buitenland een basis voor adoptie te leggen. Wanneer blijkt dat het kind en de ouders een goede match vormen, worden de adoptiefouders op de hoogte gesteld. Ze krijgen alle mogelijke details te weten zoals leeftijd, het geslacht en andere bijzonderheden. De adoptiefouders krijgen de tijd om te beslissen of ze het wel, of niet door willen laten gaan, zodra ze hebben geaccepteerd worden alle formulieren nogmaals goed doorgenomen en kunnen de adoptiefouders hun kind gaan ophalen vanuit het desbetreffende land. Aangekomen in Nederland moet het kind worden aangemeld bij de gemeente en moet een verblijfsvergunning worden aangevraagd voor het kind. Als de verblijfsvergunning is afgegeven is het kind officieel geadopteerd en heeft men dezelfde rechten als biologische ouders.



Waarom adopteren mensen kinderen?
Op dit moment zijn er in Nederland ruim 22.000 buitenlandse adoptiekinderen opgenomen in Nederlandse gezinnen. Adoptie is een mooie rechtvaardige oplossing zowel voor de adoptiefouders als voor het kind. Een reden tot adoptie kan zijn dat ouders alleen maar kinderen hebben van hetzelfde geslacht en er graag ook een kind van het andere geslacht bij willen. Een andere reden is het adopteren van een kind in een homoseksuele relatie. Homoseksuelen moeten wel getrouwd zijn, willen ze een kind adopteren. Het is ook afwachten of ze een kind wel mogen adopteren uit een bepaald land, in veel landen is het adopteren van een kind door een homoseksueel echtpaar namelijk verboden. Weer een andere reden tot adoptie is dat één van de ouders een genetisch overdraagbare ziekte heeft waardoor het krijgen van eigen kinderen een groot risico heeft. Men kan ook kiezen voor het adopteren van een kind als één van de ouders, of zelfs allebei onvruchtbaar zijn. Ook kan men uit sociale overwegingen een kind uit een arm land adopteren, om ervoor te zorgen dat dit kind een goede en liefdevolle toekomst tegemoet gaat. Een laatste reden tot adoptie is het adopteren van een Special Need kindje. Dit zijn kindjes met een lichamelijke handicap. Kinderen met een geestelijke handicap mogen niet geadopteerd worden.



Samengevat is het adopteren van een kindje uit het buitenland een ingewikkeld en langdurig proces, maar naderhand krijgt men er iets heel moois voor terug. De adoptiefouders zorgen ervoor dat het kindje een veel betere en welvarende toekomst tegemoet gaat. Ze behandelen het kind alsof het hun biologische kindje is. Helaas is adoptie duur en is het niet één, twee, drie, geregeld. Volgens ouders die een kindje hebben geadopteerd is het iets heel erg moois en waarom niet een kindje helpen dat alle hulp kan gebruiken?