Saturday Night Fever

1. Algemene gegevens

o Titel van de voorstelling
o Naam van de regisseur
o Namen van de hoofdrolspelers
o Plaats en datum van de voorstelling

- Op de zondagavond van 8 september heb ik in het Beatrix Theater in Utrecht de musical Saturday Night Fever gezien. Deze, naar de gelijknamige film gemaakte, musical werd geregisseerd door Lou Jacob. Van de achtendertig spelers die op het toneel stonden waren er vijf hoofdrolspelers, acht bijrolspelers en vijfentwintig mensen van het ensemble en swing. De vijf hoofdrolspelers waren:
Tony Manero, gespeeld door Joost de Jong
Stephanie, gespeeld door Chantal Janzen
Annette, gespeeld door Daphne Flint
DJ Monty, gespeeld door Danny Rook
Bobby C, gespeeld door Duncan Anepool
Van de vijf hoofdrolspelers, waren en bij de voorstelling die ik had gezien, drie van de officiële hoofdrolspelers. Voor Annette en Monty kwamen understudy’s, wat wil zeggen dat zij invielen voor degenen die het normaal gesproken spelen (Claudia de Graaf en Michael Diederich).

2. Plot

o Geef een korte samenvatting van het stuk
o Is er sprake van één of meer conflicten?

- De negentien jarige Tony Manero werkt zes dagen per week in een verfwinkel. Hij komt uit een arm Italiaans immigrantengezin en groeit op in Brooklyn, New York. Regelmatig ligt hij overhoop met zijn streng katholieke ouders die hem het liefst in de voetsporen van zijn oudere broer, een priester, zien treden.
Elke zaterdagavond gaat hij samen met zijn vrienden Bobby C, Joey, Double J en Gus naar de discotheek ‘2001 Odyssey’. The Faces, zoals ze zichzelf noemen, ontvluchten de dagelijkse realiteit in deze populaire discotheek. Op de dansvloer is Tony voor velen het ultieme voorbeeld. Vrouwen aanbidden hem, vooral zijn danspartner Annette. Samen willen ze meedoen aan een danswedstrijd in de ‘2001 Odyssey’. Hij denkt hiermee net genoeg geld te winnen om weg te komen uit het grimmige Brooklyn.
Dan ontmoet hij de mooie Stephanie. Deze arrogante vrouw werkt in Manhattan en verkeert in een voor Tony onbereikbare wereld van zakenmensen en beroemdheden. Na veel aandringen weet hij Stephanie ervan te overtuigen samen met hem aan de danswedstrijd deel te nemen. Annette ziet hij nu hélemaal niet meer staan.
Het besluit van broer Frank jr. de kerk te verlaten doet de sfeer thuis geen goed. Tony besluit Frank een avond mee uit te nemen naar de ‘2001 Odyssey’. Bobby C gaat bij Frank te rade omdat hij een meisje zwanger heeft gemaakt en zijn katholieke familie dat nooit zal accepteren. Hij vraagt hem of dat ze het best abortus kan plegen of dat hij met haar zou moeten trouwen, iets waar hij helemaal niet op zit te wachten, aangezien hij niet eens van haar houdt. Maar Frank heeft alleen oog voor de populariteit van Tony.

Tijdens de repetities lukt het Tony niet om Stephanie om zijn vinger te winden. Ze doet enkel en alleen precies waar zij zelf zin in heeft. Ondertussen luistert niemand naar het probleem van Bobby C en zelfs Tony stelt hem teleur, iemand waarvan hij dacht dat hij het wel zou begrijpen. Het ziet er naar uit dat hij tegen zijn zin in met het zwangere meisje zal moeten trouwen.
Als Tony Stephanie helpt bij het verhuizen, ziet hij Jay Langhart, dezelfde man met wie hij Stephanie al eens had gezien in de discotheek. Snel blijkt dat Stephanie het niet zo goed voor elkaar heeft als Tony dacht. Voor het eerst zijn ze open tegen elkaar over hun angsten en dromen. Ze vertrouwen elkaar en zijn daardoor helemaal klaar voor de danswedstrijd.

De DJ van de ‘2001 Odyssey’, Monty, opent de danswedstrijd en Tony en Stephanie stappen vol zelfvertrouwen de dansvloer op. Na het zien van de spectaculaire dansen van de andere kandidaten beseft Tony dat ze geen kans maken om te winnen. Zijn ongeloof en ergernis zijn groot als hij samen met Stephanie toch tot winnaar wordt uitgeroepen. Hij legt Stephanie uit dat er discriminatie in het spel is. Volgens hem sterven ze nog liever dan dat ze de eerste prijs aan zwarten geven. Hij kan het niet verkroppen dat ze de prijs niet eerlijk hebben veroverd en staat hem af aan het Puerto Ricaanse danspaar. Stephanie is het daar niet mee eens en wordt kwaad. Als Tony haar dan ook nog probeert duidelijk te maken dat hij verliefd op haar is, rent ze weg.

Op datzelfde moment stort Annette zich helemaal op Joey. Tony, The Faces en Annette gaan samen naar Verrazano Bridge om stoom af te blazen. Joey en Double J vergrijpen zich aan de dronken Annette. Tony heeft al een slechte bui en laat ze ophouden, iets waar Joey en Double J negatief op reageren. Maar ze houden op met ruziën als ze Bobby C naar de bovenkant van de brug zien klimmen. Zijn opgekropte frustraties worden hem te veel en hij springt op de railing van de brug. Tony probeert hem nog op andere gedachten te brengen en steekt zijn hand naar hem uit. Maar Bobby C laat zich vallen en valt van de brug. Tony grijpt naar zijn arm, maar het is te laat.

Na het afgrijselijke gebeuren neemt Tony de metro naar Manhattan. Alle gebeurtenissen van de laatste dagen zijn Tony bijna te veel geworden. Stephanie heeft hem opgezocht en als ze elkaar vinden verteld hij haar over zijn plan om Brooklyn achter zich te laten en naar Manhattan te verhuizen. Hij vraagt haar of ze elkaar weer opnieuw zouden kunnen zien. Ze besluiten een nieuwe start te maken als vrienden en alle vervelende gebeurtenissen achter zich te laten.

3. Het toneelbeeld

o In welke ruimte vond de voorstelling plaats? Waar zit het publiek? Heeft dat nog een bepaald effect?
o Beschrijf het toneelbeeld: decor, licht, attributen en kostuums. Hebben ze ook een symbolische betekenis? In hoeverre is het toneelbeeld medebepalend voor de thematiek van de voorstelling?

- De voorstelling vond plaats, zoals ik al vermeldde, in het Beatrix theater te Utrecht. Dat is een redelijk grote zaal, met 1220 stoelen. Het publiek zat in de zaal, die op enkele plaatsen na helemaal vol zat, voor het podium waar de voorstelling werd gegeven. Het enige effect hiervan is dat iedereen echt recht naar de acteurs kijkt en niet van de zij- of achterkant. Zo zijn de gezichtsuitdrukkingen voor iedereen goed te zien en kan iedereen beter meeleven met de personages.
Het decor zag er erg mooi uit. Het grootste gedeelte speelde zich af in disco ‘2001 Odyssey’. En aangezien dit een disco is, waren er veel lichteffecten. Dit is dus heel belangrijk voor de thematiek van de musical. Verder speelde een groot gedeelte zich of op de Verrazano Bridge. Zo nu en dan kwam er een trein langs en het geluid en licht hiervan waren ook overtuigend te zien. Er waren ook veel attributen. De hoofdrolspeler, Tony Manero werkte in een verfwinkel en ze hadden dan ook hele stellages met verfblikken. Er speelden ook gedeeltes in zijn huis af. Hiervandaan kon je andere huizen zien alsof je als het ware door een raam heen keek. Er was een eettafel, een slaapkamer met een bed en een kast, waar overigens ook posters hingen. In de disco zelf was een grote trap, banken en een bar en dan was er natuurlijk nog de Verrazano Bridge. Er was dus ook veel aandacht besteed aan de attributen. Ook kostuums waren er in overvloed. Iedereen die in de disco was, en dat waren er soms wel een stuk of dertig, hadden andere kleren aan, die zo nu en dan ook nog eens veranderden. Het toneelbeeld was dus erg goed verzorgd.

4. Muziek en geluidseffecten

o Werd er gebruik gemaakt van muziek of geluidseffecten? Ondersteunen ze de handelingen? Dienen ze alleen maar als overgang naar een volgende scène of spelen ze een overheersende rol?

- Er werd veel gebruik gemaakt van muziek- en geluidseffecten. Ze spelen een overheersende rol, want vrijwel de hele musical is natuurlijk gebaseerd op muziek. Ze ondersteunen ook zeker de handelingen. Tijdens de vechtscène die plaats vond omdat een paar bendeleden Joey een gebroken neus en ribben hadden geslagen, was er sprake van geluiden die ontstonden toen er klappen en schoppen werden uitgedeeld. En toen Bobby C in het water viel kon je ook een plons horen in de verte. En natuurlijk elke keer toen er een trein langskwam rijden hoorde je de geluidseffecten.

5. Personages

o Wie waren de belangrijkste personages?
o Probeer ze te karakteriseren. Ga ook na hoe goed je ze kent, of ze geloofwaardig zijn of hun daden overtuigend gemotiveerd zijn.
o Hoe zijn hun onderlinge relaties?
o Met wie heb je het meest meegeleefd (kon je je het best identificeren)? Hoe komt dat?
o Zijn het gewone mensen of zijn het vooral vertegenwoordigers van een bepaald standpunt?

- De belangrijkste personages van Saturday Night Fever waren Tony Manero, Stephanie Mangano en Bobby C. Tony was negentien jaar en werkte in een verfzaak. Hij is vaak bezig om meisjes te versieren en houdt ook veel van dansen en tijd doorbrengen met zijn vrienden. Stephanie is erg arrogant, maar is van binnen helemaal niet zo zelfverzekerd als ze lijkt. Haar vriend speelt de baas over haar en hij heeft het liefst dat ze precies doet wat hij wil. Ook zij danst graag, hoewel haar vriend dat ook liever niet heeft. Bobby C heeft vrijwel dezelfde karaktereigenschappen als Tony. Hij is weliswaar nóg meer bezig met meisjes te versieren en houdt ook van dansen. Hij houdt ook van gevaar. Zo ging hij voor de grap met vrienden op de treinrails liggen en op het laatste moment aan de kant gaan.
Ze komen alledrie heel geloofwaardig over en vooral omdat ik op de zevende rij zat kon je aan de gezichtsuitdrukkingen goed zien hoe overtuigd ze het speelden.
Tony en Bobby C waren vanaf het begin al vrienden. Tony verwaarloosde Bobby C later wel. Toen Bobby C om zijn hulp vroeg, was Tony te druk bezig met Stephanie te versieren. En toen hij beloofde hem terug te bellen deed hij dat niet omdat hij bij Stephanie was. Tony en Stephanie worden later juist alleen maar goede vrienden. In het begin liet Stephanie hem aan de kant staan, maar dat werd verder op in de musical alleen maar minder. Bobby C en Stephanie hebben niet echt zo veel met elkaar opgetrokken.
Ik heb het meest meegeleefd met Bobby C. In het begin was hij heel zelfverzekerd en trots, maar toen hij een telefoontje kreeg van een meisje dat hij blijkbaar zwanger had gemaakt, voelde hij zich vernederd. Sinds dat moment zocht hij hulp bij al zijn vrienden, maar werd hij steeds ontlopen. Hij dacht dat hij wat aan Tony’s hulp zou hebben, maar toen zelfs hij hem liet stikken besloot hij zelfmoord te plegen. In de tijd dat hij in die problemen zat, zong hij ook een heel mooi lied: Radeloos. Mede hierdoor brengt hij zijn emoties naar voren en klinkt het allemaal heel overtuigend.
Het zijn gewoon normale mensen die elke zaterdagavond in een discotheek dansen. Het zijn vrienden die gewoon met elkaar omgaan en geen bepaald standpunt hebben.

Hieronder heb ik de tekst van het liedje Radeloos gezet, zodat het wat duidelijker wordt wat ik bedoel met dat hij zijn emoties naar voren brengt. Op het moment dat hij het lied zingt, weet hij al dat hij het meisje zwanger heeft gemaakt en zocht hij hulp bij zijn vrienden, die hem gewoon lieten stikken. Tijdens het lied is er in de musical een korte pauze waarin hij met Tony over zijn probleem wil praten. Tony heeft echter een afspraak met Stephanie en hij belooft de smekende Bobby C hem vanavond te bellen. Maar Bobby C voelt dat hij met zijn gedachten bij Stephanie zit en het zal vergeten.
In de tekst heb ik een streep gezet bij het gedeelte waarin hij met Tony praat. Hij zingt: ik dacht, hij snapt het wel. Dat gaat over Tony, waarvan hij dacht dat hij het wel zou begrijpen.

6. Thematiek en interpretatie

o Hoe interpreteer je deze voorstelling, met andere woorden, wat zijn voor jou de belangrijkste thema’s?
o Welke dingen die je gezien en gehoord hebt, hebben je interpretatie bepaald? Welke theatrale middelen hebben hierbij een rol gespeeld?
o Denk je dat de regisseur een geheel eigen visie op het stuk heeft gerealiseerd en is hij daarin geslaagd?
o Heeft het thema ook betekenis tot jou of staat het ver van je af?

- De belangrijkste thema’s zijn vriendschap, maar vooral vertrouwen. Bobby C vertrouwde zijn vrienden, maar er bleek niemand te zijn die zijn vertrouwen echt waard was. Zoals ik al heb vermeld heeft het lied Radeloos hier een grote bijdrage aan geleverd. De regisseur heeft geen geheel eigen visie op de musical gerealiseerd. Dat kwam voornamelijk omdat Saturday Night Fever al een film was voordat de musical kwam, maar dingen en danspassen heeft hij wel enigszins aangepast. Ik vind dat hij daarin zeker is geslaagd, omdat alles er heel mooi en spectaculair uitzag.
Het thema heeft ook wel betekenis tot mij gehad. Vriendschap en vertrouwen is iets waar iedereen mee moet leven.

7. Boeiende werking

o Wat boeide je in deze voorstelling?
o Welke middelen heeft de regisseur volgens jou daarvoor gebruikt en welke daarvan waren het meest effectief? Wat vond je niet boeiend?

- Eigenlijk boeide de hele musical me. De liedjes waren mooi, het dansen zag er heel spectaculair uit en het verhaal was ook erg boeiend. Er was niks waarvan ik zei dat ik het niet boeiend vond. De regisseur heeft hier volgens mij op een effectieve manier veel gebruik gemaakt van de lichteffecten. Hierdoor ziet het dansen er nog beter uit en door de goede muziek kwam alles meer tot leven.

8. Structuur

o Hoe werden de gebeurtenissen gepresenteerd? Hoe was de opbouw van het stuk? Zijn er veel wisselingen van tijd en plaats en hoe werden die gerealiseerd?

- De gebeurtenissen werden overtuigend gepresenteerd. De opbouw van de musical was heel logisch. Er waren geen flashbacks en de hele show speelde zich af in Brooklyn en Manhattan. Veel herkenningspunten kon je niet zien, want vrijwel alles speelde zich binnen af. Alleen het gedeelte op de Verrazano Bridge was buiten en de scènes buiten de disco, maar dat was alleen maar een muurtje. En het metrostation, maar daar zou je weinig aan kunnen herkennen, want het enige dat je zag was een, onder de graffiti gespoten, muur met een paar pilaren ervoor.

9. Recensie

o Wat vond je van de voorstelling in zijn geheel? Wat vond je van de spelers? Welke hebben de meeste indruk gemaakt en waarom? Wat vond je van de theatrale middelen? Als je en recensie in de krant gelezen hebt, in hoeverre was je het daarmee eens? Welke argumenten zou je willen gebruiken als je een ander de voorstelling zou willen aanraden of afraden?

- De voorstelling in zijn geheel vond ik heel mooi. De spelers waren ook erg goed, hoewel ik het jammer vond dat we voor Annette niet de officiële hoofdpersoon hadden, speelde iedereen heel overtuigend. Zoals ik al eerder schreef maakte Bobby C, gespeeld door Duncan Anepool, de meeste indruk op me. Bij hem kon ik ook het meest zien dat hij heel erg opging in zijn rol. De theatrale middelen waren spectaculair en vooral het licht was erg goed gedaan.
Ik heb enkele recensies gelezen over Saturday Night Fever in het Algemeen Dagblad. Ze schreven dat het een geweldige voorstelling was en dat ze iedereen aan konden raden om het te zien. Zo zei de laatste regel: Komt dat zien! Daar kan ik me bij aansluiten. Het was zeker de moeite waard om een vrije avond aan te besteden en het was net zo mooi, zo niet wel mooier, dan ze beschreven. Ik kan een ander de musical zeker aan raden. Hij was mooi, spectaculair, sensationeel, spannend en heel indrukwekkend!