Saturday night fever

Ik ben naar de musical ‘Saturday Night Fever’ geweest. Deze musical is gebaseerd op de Paramount / RSO picture. Het verhaal is van Nik Cohn en het scenario van Normar Wexler. De muziek is gecomponeerd door The Bee Gees, en de choreografie werd gedaan door Sarah Miles. De regie van het stuk is gedaan door Lou Jacob, en het is geproduceerd door Joop van den Ende theaterproducties.

De voorstelling wordt gespeeld door verschillende acteurs, deze zijn door middel van auditie bij elkaar gebracht. De hoofdrollen werden gespeeld door Joost de Jong en Chantal Janzen. Andere belangrijke rollen werden door Claudia de Graaf, Michael Diederich, Duncan Anepool, Mischa Hendriksen, Stefan Swinkels en Marcel Visscher voor hun rekening genomen.

De voorstelling duurde ca. 3 uur. Ik had wel een hoge verwachting van deze voorstelling omdat het een Joop van den Ende productie is. De acteurs voor deze musicals worden vaak grondig gecast, en zijn vaak erg talentvol. Bovendien worden er vaak stukken uitgekozen die al eerder op Broadway gespeeld zijn, en die dus algemeen bekend staan als sterke stukken. De muziek van deze musicals is vaak goed, en voor details in decor en kleding worden kosten nog moeite gespaard. Kortom: ik had wel zin om naar deze musical te gaan.

KENMERKEN:

Tekstgebruik:
In deze musical wordt niet veel gesproken, het grootste deel van de tekst wordt overgebracht in de liedjes. In de liedjes is er soms wel sprake van taalgebruik dat een beetje verouderd is in vergelijking met de jongerentaal van nu, maar de zinnen tussen de muziek door zijn weer redelijk modern. Er is een eigentijds toneelstuk van gemaakt. Toch speelt de tekst niet zo;n belangrijke rol, het grootste deel van het verhaal wordt duidelijk gemaakt door de beelden die je ziet en de mimiek van de acteurs.

Licht:
Ik weet niet veel meer van de belichting bij dit stuk. Wel weet ik dat Joop van de Ende de belichting tijdens een stuk erg belangrijk vind. Er waren in ieder geval volgspots, er was bijvoorbeeld een scène die zich afspeelde in de disco, en om dit tafereel met veel spelers op het podium niet te verwarrend te maken voor het publiek werden de hoofdrolspelers gevolgd met een spotlicht.
Om sfeer weer te geven werd gekleurd licht gebruikt. In de discotheek was sprake van verschillende kleuren knipperend licht, en in een sombere scène was er vooral sprake van blauw licht, of een andere koele kleur, was het vrolijk dan was het licht feller en werden er meer warme kleuren gebruikt.

Muziek:
De muziek is duidelijk speciaal geschreven voor deze musical. Dit merk je o.a. aan de teksten, het zijn de teksten van de hoofdrolspelers in de musical. Als er spanning is is de muziek harder en met meer tromgeroffel, het orkest speelt ensemble in plaats van dat er een paar solisten zijn. De choreografie heeft met het verhaal te maken, in de discotheek worden er discodansjes uitgevoerd, maar tijdens bijvoorbeeld het openingslied werd door de acteurs een dans met goede choreografie uitgevoerd, deze was puur gericht op de dans zelf en had niet met het verhaal te maken.

Geluid:
De musical bestaat met name uit muziek maar er is ook wel sprake van geluidseffecten, om de emoties te verhogen. Het geluid vormt bij een musical meestal de basis van de voostelling en dat is hier dan ook het geval. Het geluid is vrij hard, maar dit is ook omdat het de basis is en niet als ondersteuning is gebruikt. Toch is het geluid niet te hard, als er iets in de tekst van belang is, worden de overige geluiden gedimd, zodat de nadruk op het essentiële valt.

Kostuums:
Er is sprake van kostuums, aangezien het verhaal zich in de jaren 70 afspeelt is ook de kleding hieraan aangepast. De acteurs wisselen van kleding, tijdens het uitgaan heeft de hoofdpersoon een ander kostuum aan dan op zijn werk. De kleding is speciaal voor het verhaal gemaakt, en alle spelers dragen een kostuum waardoor je het idee hebt dat je werkelijk in de jaren 70 bent beland. Er zijn felle kleuren gebruikt, broeken met wijd uitlopende pijpen en bloesjes van synthetische stofjes. Precies zoals de mode was in de jaren waarin het stuk zich afspeelt.

Decor:
Het decor speelt een belangrijke rol , het maakt de sfeer van de omgeving heel duidelijk. Er is sprake van heel veel verschillende decors. Zo is er een met allemaal gekleurde vlakken (tijdens begindans o.a.) eentje die de buitenkant van de discotheek weergeeft en eentje waar de binnenkant wordt geshowd. De decors zijn speciaal voor deze voorstelling ontworpen vullen het geheel mooi aan.

Grime:
Er is geen sprake van duidelijke grime, alle personen zijn opgemaakt in een jaren70 look, maar er is geen duidelijke grime te zien. De acteurs zijn dus naturel opgemaakt en er is geen duidelijk verschil aanwezig tussen de schmink bij verschillende personen.

Spanningsopbouw:
Er is een duidelijke spanningsopbouw, er wordt duidelijk naar een climax (een danswedstrijd in dit geval) toegewerkt. Het verhaal gaat erom dat de hoofdpersonen elkaar ontmoeten en mee willen doen aan een danswedstrijd, het gaat erom hoe de relatie tussen hen zich ontwikkelt, en hoe de danswedstrijd uiteindelijk verloopt, vanaf het moment dat de dansvoorstelling is afgelopen gaat bijna alles mis.

Samenspel:
De acteurs speelden goed samen. Er is natuurlijk ook gecast op goede acteurs omdat dit een professionele productie is. Er is lang geoefend en daardoor is het samenspel perfect. De voorbereiding is goed, en dit is ook te merken aan het spel van de acteurs, ze reageren zeer goed op elkaar.

Mise-en-scéne:
Het is zo dat iedereen op het toneel een vaste plaats heeft. De belangrijkste personen staan meestal voorin, en vallen hierdoor het meeste op. De plaatsen waarop de acteurs staan geven een mooi podiumbeeld, en zorgen voor evenwicht in het geheel. Er is verder geen plaats van een acteur die mij speciaal opvalt.

INHOUD:

Het is 1977 en Tony Manero werkt zes dagen per week in een verfwinkel. Hij komt uit een arm Italiaans immigrantengezin en groeit op in Bay Ridge Brooklyn, New York. Hij ligt vaak overhoop met zijn streng katholieke ouders die graag willen dat hij net zo wordt als zijn oudere broer, die priester is geworden.
Elke zaterdagavond gaat hij met zijn vrienden (ze noemen zichzelf the faces) naar een discotheek, waar hij samen met zijn vrienden de dagelijkse realiteit ontvlucht en helemaal opgaat in het dansen. Diskjockey Monty zweept het muziek op en Tony is met zijn dansen het ultieme voorbeeld en the King of the dancefloor. Hij wil met zijn danspartner Annette meedoen aan een belangrijke danswedstrijd in de hoop zo een boel geld te winnen. Dan ontmoet hij de arrogante Stephanie die geweldig kan dansen en hij strikt haar als partner. Ondertussen verlaat zijn broer Frank de kerk waardoor zijn ouders zeer geschokt zijn. Annette blijft achter Tony aanlopen terwijl hij alleen maar oog heeft voor Stephanie, die hij niet kan krijgen. Een van de vrienden van Tony, Bobby C, zal tegen zijn zin in moeten trouwen omdat zijn vriendin zwanger is.
Tony neemt ontslag bij de verfwinkel omdat hij Stephanie niet mag helpen verhuizen. Hij ziet haar ‘vriend’ en het blijkt dat Stephanie het lang niet zo goed voor mekaar heeft als hij altijd dacht. Ze besluiten eerlijk tegen elkaar te zijn en gaan vol vertrouwen de danswedstrijd tegemoet. Een ander paar is echter beter, toch winnen Tony en Stephanie. Volgens Tony is er discriminatie in het spel, en hij staat zijn prijs af, Stephanie is het heir niet mee eens. Als hij dan ook nog zegt dat hij verliefd op haar is rent ze weg.
Annette stort zich helemaal op Joey, en the Faces gaan naar de Verrazano Bridge om stoom af te blazen. Joey en Double jay vergrijpen zich aan Annette. Bobby C’s frustraties worden hem teveel en hij springt op de railing van de brug.Tony brengt hem nog op andere gedachten, maar Bobby struikelt en valt van de brug.
Tony is er kapot van en neemt de metro naar Manhattan. Bij Stephanie aangekomen reageert zij geïrriteerd maar ze laat hem toch binnen. Tony verteld haar dat hij opnieuw wil beginnen in manhattan. En Stephanie en hij beginnen opnieuw, als vrienden.

PERSOONLIJKE MENING:

De voorstelling was in het Beatrixtheater, dit is een erg prettig theater, en je hebt goed zicht op het podium. Deze musical viel mij zeker niet tegen. Het is waar dat de musicals van van den Ende erg groots zijn opgezet, en veel publiek moeten trekken, maar het leidt er niet onder, er is hierdoor ook meer geld aan uitgegeven, waardoor er professionele acteurs spelen en er goede decors en kostuums zijn. Je ziet goed dat er veel tijd en moeite in deze musical is gestoken en dat kan ik waarderen. Ik vond het spel erg goed en de choreografie maakte het geheel een plezier voor het oog. Soms is het verhaal wel een tikkeltje langdradig maar uiteindelijk blijkt dan dat deze scène toch nodig was voor het plot. Er is niks wat ik zou willen veranderen aan deze musical en ik zou hem zeker aanraden