Saturday Night Fever

1. Algemene gegevens

Titel voorstelling: Saturday Night Fever

Creatief team oorspronkelijke productie:

Verhaal van: Nik Cohn
Scenario van: Norman Wexler
Toneelbewerking: Nan Knighton
in samenwerking met:
- Arlene Phillips
- Paul Nicholas
- Robert Stigwood
Muziek van: The Bee Gees
Gebaseerd op de Paramount/RSO picture

Creatief team Nederlandse productie:

Choreograaf: Sarah Miles
Vertaling: Daniël Cohen
Naam regisseur:Lou Jacob
Muzikale leiding: Wijnoud van Klinken en René op den Camp
Uitvoerend producent: Robin de Levita
Decorontwerp: Klara Zieglerova
Geluidsontwerp: Jeroen ten Brink
Technisch manager: Henk van Golpen
Ontwerp pruiken en make-up: Harold Mertens en Sjoerd Didden
Casting Director: Marianne van Wijnkoop
Assistent Casting: Maurice Wijnen

Productie:

Algemeen directeur: Erwin van Lambaart
Productieleider en company manager: Herbert Neutgens
Resident director: Erika Kuyten
Stage manager: Ed Wielstra
Theaterproductie van: Joop van den Ende Theaterproducties

Hoofdrolspelers:

Joost de Jong - speelt Tony Manero (dé hoofdrolspeler)
Chantal Janzen - speelt Stephane Mangano
Claudi de Graaf - speelt Anette

Plaats en datum voorstelling:

Het Beatrix Theater in Utrecht,
woensdag 24 oktober van 20.00-11.00

2. Plot

a. Samenvatting:
Tony Manero is een erg populaire macho in discotheek Odyseey 2001, omdat hij goed kan dansen (het best) en omdat hij bij de groep ''The Faces zit''. Hij valt bij de vrouwen zeer goed in de smaak, en ook de mannen kunnen met hem heel goed opschieten. Tony is hun grote voorbeeld.
Maar hij is niet overal de macho. Thuis vinden ze hem maar een sukkel. En dat laten ze ook geregeld merken. Zijn broer, Frank Manero, is priester (Tony zelf werkt in een verfwinkel) en zijn streng katholieke ouders vinden dat geweldig. Tony is niets in vergelijking met zijn broer. In huis hangt dan ook een grote foto van Frank. Later in de musical vertelt Frank aan zijn ouders dat hij geen priester wil zijn. Deze zijn diep teleurgesteld. Frank vertelt Tony dat hij altijd tegen hem heeft op gekeken:Behalve een grote broer heeft hij ook een jonger zusje, Linda Manero.

The Faces is een populaire groep van vijf vrienden. De groep bestaat uit Bobby C, Double Jay, Joey, Gus en Tony natuurlijk.
Bobby C. heeft een probleem, hij heeft een meisje zwanger gemaakt, maar dat was niet helemaal de bedoeling. Nu moet hij, volgens zijn strenge katholieke ouders, zijn zwangere ''vriendin'' en haar strenge katholieke familie, met haar gaan trouwen. Dat ziet Bobby he-le-maal niet zitten. Hij is niet verliefd op haar, sterker nog hij vindt haar helemaal niet aardig. Aan zijn vrienden heeft hij niks. Hij kan niet met ze praten, ze nemen hem niet serieus. Ze lijken veel te zelfverzekerd en denken alleen maar aan seks. Aan het eind van het stuk wil Bobby zelfmoord plegen, dus hij staat op een brug (Verrazano Bridge) en wil naar beneden springen. Tony en de groep staan erbij en halen hem over om het (zelfmoord plegen) niet te doen. Net als hij Tony's hand wil vastgrijpen valt hij. Hij is op slag dood.

In 2001 Odyssey wordt elk jaar een danswedstrijd georganiseerd door Monty (de DJ en eigenaar vande disco). Zo ook dit jaar. Tony doet natuurlijk ook mee.Hij danst samen met zijn danspartner Anette (deze is verliefd op Tony). Tenminste, dat was eerst de bedoeling.
Op een avond, in Odyseey, ontmoet hij de beeldschone Stephanie Mangano. Zij kan heel goed dansen en dat weet ze ook, ze is behoorlijk arrogant en nogal een kakker. Tony valt als een blok voor haar en wil graag met haar dansen op de danswedstrijd. Hij laat Anette vallen en gaat achter Stephanie aan. Anette is daar totaal niet blij mee, maar desondanks zet hij zijn pogingen om met Stephanie te dansen (en te versieren) door. Stephanie is in het begin niet echt onder de indruk van Tony. Maar op een gegeven moment geeft ze toe.
Stephanie houdt Tony eerst aan het lijntje. Als ze afspreken om op een bepaalde zaterdag te gaan oefenen in Odyssey, is ze er niet. Als Tony vraagt waar ze was, antwoordt ze (met een hele arrogante toon) : ''ik zei misschien''. Ook vraagt ze Tony of hij haar helpt met verhuizen naar Manhattan. Hij doet dat natuurlijk, maar als ze in haar flatje komen, zit de ex van Stephanie, Jay Langhart, daar. Tony vindt dat natuurlijk niet leuk (=zachtjes uitgedrukt) en Stephanie baalt ook als een stekker. Zij is ondertussen ook verliefd geworden op Tony, maar geeft het nog niet echt toe. Voor het eerst zijn ze open naar elkaar. Tony laat haar zijn lievelings plek zien: de brug: Verrazano Bridge. Ze vertrouwen elkaar nu, ze zijn klaar voor de danswedstrijd.
De danswedstrijd kan beginnen. Na de eerste ronde Monty kiest de drie beste dansparen uit. Die dansparen zijn: Tony en Stephanie, een Puerto Ricaans (latin) danspaar en een ''zwart'' danspaar met een Egyptische dans. De eerste dans in de tweede ronde wordt gedanst door het ''zwarte'' danspaar. Deze doen het redelijk goed. Daarna komen Stephanie en Tony. Deze doen het iets beter. Het laatste danspaar doet het echter heel goed. Tony, die bij de eerste dans (van het ''zwarte'' danspaar) nog behoorlijk wat zelfvertrouwen had, ziet het helemaal niet meer zitten, Ze gaan verliezen! Het Puerto Ricaans danspaar is veel beter! Tot Tony's verbazing winnen ze toch. Het andere, veel betere danspaar wordt slechts tweede. Tony vindt dat er sprake is van discriminatie. Hij pakt de trofee en het geld dat ze gewonnen hebben uit Stephanies handen en geeft het aan het andere danspaar. Die zijn erg blij. Stephanie niet, maar ze gaat er niet echt tegen in en ze lijkt het wel te snappen na een tijdje.
Het wordt tijd dat Tony zijn gevoelens aan Stephanie laat blijken. Als ze buiten Odyssey 2001 staan, probeert hij haar te zoenen. Stephanie, nog steeds pissig van het voorval van de trofee en het geld, pikt het niet en reageert juist nu op Tony af. Ze zegt dat ze Tony al die tijd gebruikt heeft en dat Tony het maar verzint dat ze verliefd naar hem kijkt. Dat hoort gewoon bij dansen. Tony wordt nu heel kwaad. Hij staat zelfs op het punt om haar te verkrachten.
Maar dan komen Anette, Joey, Bobby C, Double Jay en Gus naar buiten stormen. Ze zijn allemaal, behalve Bobby C, stoned en rennen weg. Tony wil Anette beschermen, hij weet dat de andere jongens misgebruik van haar gaan maken. Anette luistert niet naar hem en gaat weg. Stephanie is inmiddels ook weg. Tony rent achter Anette en de rest aan. Zo komen ze bij de brug. Bobby klimt op de brug en valt van de brug. Iedereen is 'opeens' weer bij zijn positieven.
De volgende dag staat Tony weer bij de brug. Hij heeft de hele nacht rondgezworven. Dan komt Stephanie eraan. Zij heeft ook de hele nacht rondgezworven. Tony zegt dat hij zich idioot gedragen had, de vorige nacht en biedt zijn excuses aan. Hetzelfde doet Stephanie. Ze zegt dat het niet waar is, dat ze hem heeft gebruikt en dat ze wel verliefd op hem was/is. Tony vertelt ook dat hij wil verhuizen naar Manhattan. Uiteindelijk stelt Stephanie voor om een nieuwe start te maken en als gewone vrienden te beginnen. Misschien wordt dat later meer.

b. de conflicten zijn dus:
- Anette: ze is verliefd op Tony, haar danspartner en als deze haar niet meer ziet staan, zit ze zo diep in de put dat ze op een gegeven moment, drugs gebruikt om zich beter te voelen.
- Tony: ten eerste wordt hij thuis niet gewaardeerd en ten tweede is hij verliefd op Stephanie, maar die lijkt er niet echt onder de indruk van te zijn.
- Bobby C: hij heeft een meisje onbedoeld zwanger gemaakt, en nu wordt hij zo onder druk gezet dat hij met haar moet trouwen, tegen zijn wil.
- Stephanie: heeft niet echt een probleem, maar valt voor Tony, terwijl ze hem duidelijk heeft gemaakt dat hij te min voor haar is. Het ''probleem'' van haar is, dat ze daarom niet wil toegeven dat ze verliefd op hem is.

3. Het Toneelbeeld

* De voorstelling was dus in het Beatrix Theater in Utrecht.
Als je binnenkomt, kom je in een hele grote hal met een rood tapijt. Het plafond bestaat uit spiegels. Het ziet er heel sjiek uit.
* De zaal was erg groot. De stoelen waren rood en ze stonden gewoon recht voor het podium. Dat heeft geen effect, iedereen ziet de voorstelling op dezelfde manier.
* Het decor was steeds verschillend. Er waren tegels op de vloer die afwisselend blauw licht gaven. Een paar decors die ik me nog kan herinneren:
- Een straat: allemaal verkeersborden hingen aan het plafond:
- Een discotheek, dat vond ik de mooiste. Je zag aan de zijkant bogen met lampjes erop. Het waren, geloof ik, drie bogen. Aan de zijkant was een bar, met krukjes en achter de bar waren veel glazen. Tegen de achterwand van het podium stond een trap, ook mooi verlicht en in het midden zat de DJ in een ronde bol, de maan.
- Verrazona Narrows Bridge: je zag een brug met een rails erop. Er stonden ook van die lampen op, die je ook bij stations altijd ziet.
- New York: je zag het WTC en nog een paar hoge gebouwen.
- Een bakstenenwand met graffiti.
- De verfwinkel waar Tony werkte - je zag allemaal verfpotten in een rek hangen
* Er was licht boven ons, gewoon in de zaal dus. Dat waren gewone ronde plafonnières. Deze waren aan voor en na de voorstelling en tijdens de pauze.
Het licht voor het toneel: er waren verschillende kleuren lampen, deze hingen naar het toneel toe. Er was ook een lamp die, als die scheen, een grote ronde lichtbundel had. Deze scheen op degene die op dat moment de belangrijkste was. Hij scheen dus vaak op Tony, maar ook als iemand (alleen) een liedje aan het zingen was, scheen deze lamp op die persoon. Verder waren er dus ook een aantal (schatting: ongeveer 40) andere kleinere, en een aantal daarvan gekleurde lampen. Deze werden in combinatie met elkaar gebruikt. Er werden lichteffecten mee gemaakt, bijv. door weinig lampen aan te doen: het was donker, of er was een treurige scène, de persoon waar de scène over ging voelde zich bijv alleen. Als je de disco zag, werden er veel, gekleurde, lampen gebruikt. Zo krijg je een vrolijk disco effect.
* Enkele attributen die gebruikt werden:
- een bed en een kastje: de kamer van Tony
- een auto: de auto van Bobby C
- een bar en draaitafel: in de disco
- een tafel mat stoelen: de keuken van familie Manero (de familie van Tony)
- een schuine lantaarnpaal: een verlaten straat
* De kostuums waren uit de jaren zeventig. Het toneelstuk zelf speelde in 1976/1977 af, dus daarom werd hier gebruikt van gemaakt. Kenmerkend waren: wijde pijpen, veel en felle kleuren. De schoenen waren dansschoenen: voor de vrouwen hakjes met veel glitters, voor de mannen gewone lage, zwarte schoenen.

4. Muziek en geluidseffecten

De muziek die gespeeld werden, en waarop gezongen werd zijn van The Bee Gees.
Alle liedjes waren vertaald naar het Nederlands, dat is gedaan om de musical beter te snappen.
De titels van de liedjes waren: Stayin' Alive (*Tony en Company), Night Fever (*Tony en Company), Boogieschoenen (Boogie Shoes) (*The Faces), Disco Inferno (*Monty en Company), Disco Duck (*Monty en Comany), Nu Voelt Het Anders (*Tony en Stephanie), Als Ik Jou Niet Krijg (*Anette), Dit Is Mijn Terrein (*Company), You Should Be Dancing (*Tony en Company), Jive Talkin' (*Tony, The Faces en Anette), Radeloos (*Bobby C - op de melodie van Tragedy ), Wat Kon Ik Doen (*Stephanie), Voor Eeuwigheid (*Tony), Hoe Ver Wil Je Gaan? (*Tony en Stephanie).

* = gezongen door

Andere geluiden waren: - Een treingeluid: er komt een trein aan
- Een heel rustig muziekje, echt zo'n balletdeuntje: hier oefenden Tony en Stephanie of Stephanie alleen wel eens op
- een scheurende auto: piepende banden: The Faces zitten in de auto van Bobby C en scheuren door de straten.
Deze geluiden ondersteunen de scène dus wel degelijk. De muziek en de liedjes drukken het gevoel van de personen die zingen uit.

5. Personages

 De belangrijkste personen waren: Tony (dat is de allerbelangrijkste), Stephanie en Bobby C.
 - Tony: stoere kerel met klein hartje. Hij komt altijd zelfverzekerd over, maar is dat toch niet echt. Zeker niet bij Stephanie. Hij is erg ijdel, als er een spiegel in de buurt is, kijkt hij even of zijn haar wel goed zit. En als je een vlek/kreukel in zijn pak maakt, krijg je ruzie met hem.
- Stephanie: is erg arrogant: vindt zichzelf geweldig en laat daardoor aan anderen merken dat deze minder zijn dan zij. Heeft ook een klein hartje, maar alleen echte vrienden of andere mensen
die een plaatsje in haar hart hebben veroverd, zien een gevoelige kant van haar.
- Bobby C.: is absoluut de gevoeligste. Heeft het erg moeilijk met het feit dat hij met een meisje moet trouwen zonder dat hij haar leuk vindt. Komt erachter dat hij niet bij zijn vrienden terecht kan. Hij kan er niet meer tegen en pleegt bijna zelfmoord. Hij is onzeker van zichzelf en besluiteloos. Hij durft niet tegen een groep in te gaan, hij is bang dat de anderen hem dan niet meer moeten. Ondanks dit, probeert hij bij zijn vrienden en bij vrouwen erg zelfverzekerd en stoer over te komen.
 Tony is de hoofdpersoon, Stephanie is zijn danspartner en hij is verliefd op haar en Bobby C is een maatje, een lid van de groep The Faces waar Tony ook in zit. Stephanie en Bobby C kennen elkaar wel, maar daar is ook alles mee gezegd. Ze zijn geen vrienden, maar ook geen vijanden.
 Ik heb deze gegevens van mezelf, ik heb de voorstelling gezien en haal daaruit hoe de personages in elkaar zitten.
 Het meest heb ik met Bobby C meegeleefd. Dat komt niet, omdat ik mezelf er in herken, of omdat ik ook in een soortgelijke situatie heb gezeten (gelukkig!), maar omdat hij gewoon het zieligst was. Hij had ook het grootste (ergste) probleem. Hij probeerde heel vaak met zijn vrienden te praten (op een stoere manier erachter komen hoe zijn vrienden over zijn probleem dachten), maar deze reageerden er niet al te serieus op. Ze hadden ook niet echt door dat hij een probleem had, maar ze deden daar ook geen moeite voor.
 De mensen in het stuk zijn gewone personen. Ze hebben niet echt een standpunt, er is ook niet echt iets om een mening over te vormen.

6. Themathiek en interpretatie: waar gaat de voorstelling over?

 De belangrijkste thema's zijn:
- De liefde tussen Tony en Stephanie
- Het probleem van Bobby C
- Goede schijn ophouden: Frank (de broer van Tony) deed braaf wat zijn ouders wilden: priester worden. Maar hiermee werd hij niet gelukkig. Uiteindelijk vertelt hij zijn ouders dat hij ermee stopt.
- Stoer doen, zelfverzekerd overkomen, je gevoelige kant niet laten zien, je niet laten kennen. (maar ondertussen behoorlijk onzeker zijn)
- Onmogelijke liefde van Anette
 De thema's kun je bepalen d.m.v.
- de tekst die gezongen (Bobby C + Anette hadden hele droevige liedjes) en gezegd werd
- lichaamstaal
- Het stoer doen werd geaccentueerd doordat The Faces er altijd heel stoer bijlopen (schouders naar achteren en breed maken) en door wat ze zeiden: ze hadden het vaak over seks en deden daar heel zelfverzekerd over (ze gingen die griet vanavond maar effe pakken: de auto is van mij vanavond!)
- Tony eerst heel stoer bij Anette, om bij haar in de smaak te vallen. Hij liep altijd heel stoer als zij er was en probeerde haar te versieren d.m.v. flirterige opmerkingen.
- Bobby C en Anette hadden hele droevige liedjes en die zongen ze als ze helemaal alleen waren. Bobby C had het gevoel dat hij er helemaal alleen voorstond. Dat liet hij merken o.a. door die liedjes te zingen en door bij zijn vrienden aan te geven dat hij een probleem had- hij probeerde dat stoer te doen, maar hij kwam toch totaal niet zelfverzekerd over. Dat kwam doordat hij de woorden niet kon vinden (bijv: wat zou jij nou doen als je, nou ehhh), hij steeds naar de grond keek en bang was voor hun antwoorden (hij ontweek hun blikken) en doordat hij steeds over ''een vriend die een probleem had'' sprak (hij durfde blijkbaar niet de waarheid te zeggen - hij schaamde zich ervoor)
 Ik denk niet dat de regisseur een eigen visie op dit stuk heeft gerealiseerd. Hij heeft gewoon de film nagemaakt. De songteksten zijn wel in het Nederlands vertaald, maar dat was om het stuk beter te begrijpen. Het gaat gewoon over de jaren '70 en dat heeft hij wel goed laten zien d.m.v. de kleding en het gedrag v/d mensen.
 Het thema van het stuk heeft niet echt een diepliggende betekenis voor mij. Ik heb geen drang om bij een bepaalde groep te horen en om me daarom stoerder voor te doen. En gelukkig heb ik ook geen echte problemen (gehad). Het enige wat dan nog overblijft, is dat je wel eens onzeker van jezelf bent. Maar daar heeft iedereen wel eens last van, denk ik. De thema's spreken me wel aan. Ik vind dat de thema's duidelijk verwoord zijn in het stuk.

7. Boeiende werking

 Ik vond een heleboel dingen leuk aan deze musical.
- de muziek - de ene keer swingde het de pan uit, de andere keer was het droevige muziek, het was gewoon mooi.
- De liedjes - het waren mooie/leuke teksten
- de dansen - ik hou erg van dansen zowel van stijldansen als gewoon ''los'' dansen (geen vaste passen)
- de thema's - ze zijn goed verwoord en ze waren gewoon leuk
- de grapjes tussendoor
 * Middelen om het boeiend te maken waren:
- de NEDERLANDSE teksten - het was inderdaad beter te volgen en je kon beter mee zingen
- de lichteffecten - als Bobby C bijv. alleen een droevig liedje stond te zingen, was er een zwak licht dat alleen op hem scheen. In de disco waren er juist veel verschillende kleuren en flikkerende lampen.
- De kleding - de kleding was er vrolijk, kleurrijk en netjes. De vrouwen droegen vooral jurken, de mannen (fel) gekleurde blouses.
* Het lichteffect en de kleren waren absoluut het meest effectief
* Ik vond alles van de musical wel boeiend. Minder boeiend vond ik dat Frank Manero niet meer priester wou zijn. Ik vond het vooral voorspelbaar toen hij tegen Tony zei dat hij wou dat hij net zoals Tony zijn zin had doorgedreven en niet had geluisterd naar hun ouders, maar naar zijn gevoel.

8. De structuur

 * Er waren eigenlijk twee verschillende situaties:
1. situaties waarin iemand onzeker was, of zich rot voelde
2. en situaties waarin men lol had
In situatie 1, waren er weinig lampen aan, werd(en) de lamp(en) op 1 persoon gericht, was de rest van het podium donker. Er was geen spectaculaire/vrolijke/felle achtergrond.
In situatie 2, waren er juist wel veel lichten en waren er op het toneel ook lampjes die flikkerden, de achtergrond was wel kleurrijk en er kwamen vaak veel kleuren in voor.

* De opbouw van het stuk was als volgt:
- Tony werd als eerste voorgesteld. Je maakt kennis met zijn familie, zijn werk in de verfwinkel en met 'zijn'
club.
- dan gebeurt er iets wat Tony nog nooit overkomen is: hij wordt verliefd en nog vreemder is dat Stephanie (het meisje waar hij verliefd op wordt) geen interesse in hem toont, hoe erg hij zijn best ook doet.
- Allerlei gebeurtenissen lopen vanaf dit moment door elkaar: Anette is verdrietig, omdat Tony haar laat vallen. Bobby C krijgt problemen. Frank Manero wil geen priester meer zijn. The Faces gaan nog een keer vechten, omdat 1 van hun in elkaar geslagen is (achteraf blijkt dat degene die in elkaar geslagen is, Gus, er niet zeker van is dat ze de juiste hebben teruggepakt). Tony neemt ontslag, omdat hij Stephanie wil helpen verhuizen, maar zijn baas hem geen dag vrij wil geven. Tony en Stephanie oefenen een paar keer met dansen. En elke zaterdag gaat iedereen natuurlijk naar 2001 Odyssey
- Stephanie en Tony winnen de wedstrijd, Tony vindt dat dit oneerlijk is gegaan en geeft hun prijs aan een paar dat beter was. Tony vertelt Stephanie dat hij verliefd op haar is. Stephanie reageert daar niet echt positief op (=zacht uitgedrukt). Dan komen zijn vrienden en Anette naar buiten, helemaal stoned. Dat mislukt  Tony gaat ze achterna. Bij de brug aankomen wil Bobby C zelfmoord plegen. Hij gaat dood, ondanks dat hij op het laatste moment toch geen zelfmoord meer wilde plegen.
- Tony en Stephanie komen elkaar tegen op straat. Ze maken het goed en worden gewone vrienden.
Het stuk is dus onder te delen in vier delen. In het begin zie je alleen Tony, later in het stuk maak je kennis met de andere spelers. De gebeurtenissen lopen nu door elkaar. Het derde onderdeel lijkt een beetje het begin van het einde: de danswedstrijd wordt gegeven, een belangrijk onderdeel van de musical wordt nu beëindigt (de danswedstrijd). Vanaf hier gaat het heel snel. The Faces krijgen van Bobby te horen dat hij het niet meer ziet zitten en dat hij niks aan ze heeft en kort daarna, als het ongeluk van Bobby is gebeurd, sluiten Tony en Stephanie al weer vriendschap.

* Er zijn geen wisselingen van tijd, maar wel veel wisselingen van plaats. Er waren veel verschillende decors zo kon je zien dat het zich nu op een andere plaats afspeelde.

9. Recensie

De voorstelling was erg mooi.
De kleding, de decors, de liedjes & de muziek en de dansen waren geweldig.
De spelers waren goed, ze trokken je echt het verhaal in. Bobby C was erg goed. Je kon echt zien dat hij het moeilijk had. Tony en Stephanie zaten ook goed in hun rol: Stephanie was super arrogant, dat kon je echt aan haar kakstem horen en Tony deed erg stoer, dat was vooral aan zijn houding te zien. Een leuk typetje vond ik de ex-vriend van Stephanie: Jay Langhart. Hij moest een kakker voorstellen en dat deed hij heel goed. Op een gegeven moment ging hij van het toneel af en dan loopt hij heel bekakt en wuift hij een pluk uit zijn gezicht. Dat deed hij op zo'n leuke (kakkerige manier) dat het hele publiek moest lachen (en ik was geen uitzondering).
De opbouw was ook goed. Ik was bang dat ik de verschillende personen net kon onthouden (het waren er zoveel), maar dat viel reuze mee. Iedereen werd duidelijk voorgesteld.
Deze musical is echt om aan te raden. Zeker als je van dans en muziek houdt.