Popcorn

Algemene gegevens:

Titel: POPCORN
Auteur: Ben Elton
Gezelschap: ZEP
Regisseur: Peter Pluymaekers
Plaats voorstelling: Utrecht, stadsschouwburg
Datum voorstelling: 18 november 2002
Hoofdrolspelers:
- Kees Boot als Wayne.
- Gaby Milder als Scout.
- Marcel Faber als Bruce Delamitri.
- Esther Roord als Farrah Delamitri.
- Wendy Snijders als Velvet Delamitri
- Bob Schwarze als Karl Brezner.
- Nienke Römer als Brooke Daniels.

The Story

Velvet, Bruce en Karl op de bank, een film van Bruce te kijken. Farrah Bruce’s vrouw komt langs, ze komt haar dochter ophalen alleen een paar uur te laat en er ontstaat ruzie tussen Bruce en zijn vrouw. Farrah en Velvet gaan weg. Even later gaat ook Bruce weg, op weg naar de oscaruitreiking.
Ondertussen komt het ‘killerpaar’, Wayne en Scout, dat overal gezocht wordt, het huis/ villa van Bruce binnen en gaan daar een beetje lopen kloten, ze weten nog niet dat dit het huis van hun held Bruce is.
Ze gaan naar boven terwijl Bruce thuis komt met het naaktmodel (en zogenaamd actrice) Brooke Daniels en de welbegeerde OSCAR.
Na wat gerotzooi en conflicten tussen Bruce en Brooke, komt het killerpaar weer naar beneden, en zien dat hun HELD, Bruce, de regisseur van de films waar zij hun inspiratie vandaan hebben, in dit huis woont, en zijn ze helemaal door het dolle heen.
Ze zitten ‘gewoon’ met elkaar te praten, en houden elkaar af en toe onder schot, maar er gebeurd verder nog niets, totdat Karl, de producer, ineens voor de deur staat…Karl begint negatief te lullen over dat paar dat de mensen in Bruce’s film min of meer na doen en vind dat het een stelletje gekken zijn, hij heeft het nu over Wayne en Scout, Wayne wordt hier ongelofelijk kwaad om en SCHIET Karl neer…..Karl is DOOD.
Farrah komt dan ineens langs om te praten over de scheiding, maar Bruce wil haar niet binnen laten, Farrah heeft zelf een sleutel en komt dus toch binnen, en ze heeft Velvet meegenomen. Bruce en Wayne hebben net op tijd Karl’s lijk opgeruimd…
Er ontstaat weer ruzie tussen Farrah en Bruce over geld, scheiding enz. maar verder gaat het er nagezien omstandigheden goed. Totdat er weer een of andere opmerking wordt gemaakt, waardoor de spanningen eveneens hoog oplopen, en zo’n beetje iedereen elkaar onder schot houdt.
Brooke houdt Scout onder schot en eist dat ze weer vrij mogen gaan, Wayne wil niet dat Brooke ‘zijn’ Scout onder schot houdt en schiet Brooke neer, ze is gelukkig niet dood maar wel gewond.
Wayne en Scout willen er proberen van door te gaan maar moeten daar een vluchtplan voor hebben, Wayne heeft al wel wat bedacht: Hij wil de schuld op Bruce afschuiven in verband met zijn films, die een slechte invloed op hen hebben gehad. Bruce moet dit voor de tv gaan vertellen en dus komt er een cameraman, alleen omdat Wayne bang is dat ze een gewapende politie-agent sturen, moet er een cameraman komen die alleen een string aan heeft (GROVES.)
Bruce stelt voor er een debat van te maken en dit doen ze dan ook…
HET IS NU BRUCE TEGEN WAYNE.Wayne wordt kwaad omdat hij geen gelijk begint te krijgen, en stelt de mensen die naar de tv kijken een keus:
OF BLIJVEN KIJKEN TERWIJL HIJ IEDEREEN DOOD SCHIET OF DE TELEVISIE UITZETTEN EN ER GEBEURT VERDER NIETS? Wat doe je?
Er ontstaat een schietpartij omdat er altijd wel mensen blijven kijken.

Aan het eind beginnen ze allemaal elkaar de schuld te geven om de domste redenen, want wie kan er verantwoordelijk worden gehouden voor dat het zover heeft moeten komen: Bruce, Wayne, het publiek, de politiek of nog iemand anders?

Conflicten:

Er is in dit stuk sprake van meerdere conflicten tussen +/- alle personages, o.a. tussen de hele familie Delamitri, tussen Bruce en zijn vrouw maar ook met Velvet. En ook heeft Wayne telkens conflicten met +/- alle spelers. Kortom alle spelers hebben conflicten met elkaar. Er is dus sprake van meerdere conflicten.

Het toneelbeeld:

Decor: Er werd maar gebruik gemaakt van een soort decor door de hele voorstelling heen, dit bestaat uit een bank, een glazen tafel en een geraamte (dat er uit ziet als gevangenistralies.) Dit decor is de huiskamer van Bruce.
Licht: Het licht is gewoon sfeervol in het algemeen, af en toe allerlei lichten door elkaar, bijvoorbeeld als Wayne en Scout het huis binnen glippen, en als er een helikopter boven het huis hangt.
Kostuums: Er waren geen speciale kostuums, alles was gewoon in ‘normale’ dagelijkse kleding, of kleding die bij de gelegenheid past, bijvoorbeeld naar de oscaruitreiking. Het meest opvallende kostuum was de cameraman die in een string rondloopt, echt GROVES.

Muziek en geluidseffecten:

Bij deze voorstelling zijn veel geluidseffecten/ muziek gebruikt. Ze gebruiken de muziek vooral om de spanning te verhogen, zoals toen Wayne en Scout in het begin opkomen en het huis van Bruce binnenglippen, toen was er harde, snelle muziek.
Enkele keren gaan de spelers kijken naar 1 van Bruce’s films, hierbij is de muziek ook hard, dit zorgt ervoor dat je zelf ook een beetje in de film zit terwijl je de film zelf helemaal niet ziet.
Ook wordt er gebruik gemaakt van pistool schoten, deze komen zo echt over, en komen op onverwachte momenten dat je je echt dood schrikt.
De geluidseffecten zorgen voor het accentueren van bepaalde handelingen of personages.

Boeiende werking:

Wat mij boeide in deze voorstelling zijn de personages, vooral Scout is zo’n gek mens wat telkens zorgt voor leuke situaties en een bepaalde spanning. Telkens was er wel wat aan de hand, er gebeurde telkens wat, dat maakte het natuurlijk ook boeiender. Telkens als je dacht dat alles wel geweest was, gebeurt er weer iets dat alles op z’n kop zet.

Structuur:

De gebeurtenissen volgden elkaar op in chronologische volgorde, er werd geen gebruik gemaakt van terugblikken of andere soorten wisselingen van tijd.

Personages:

De belangrijkste personages zijn:
- Bruce Delamitri: hij is een zeer doortrapt zakenmannetje die alles wil doen voor succes en glamour. Toch heeft hij ook een andere kant, hij is toch wel bezorgd om zijn familie en dan met name zijn dochter, hij wil dan ook liever dat hij eraan gaat dan zijn dochter ( en vrouw.)
- Wayne: Wayne is zeer doelgericht, en als hij iets wil, zal hij er alles aan doen om het te krijgen. hij is erg zeker van zijn zaak, alles wat hij zegt is zo, en als iemand hem tegen spreekt…wordt hij nogal snel driftig en begint hij al snel met zijn pistool te zwaaien en is dan ook niet bang om hem te gebruiken.
Hij is zeer gehecht aan ‘zijn’ lieftallige Scout en wil dan ook alles doen om haar te beschermen.
- Scout: Scout heeft voor iedereen bewondering behalve voor haarzelf. Wayne lijkt ze wel te zien als een soort heilige voor haar, en zij zal ook bijna alles doen om hem tevreden te stellen. Ook voor Bruce heeft ze bewondering, alleen dit komt gewoon omdat hij boven hen staat door middel van zijn rijkdom en glorie en natuurlijk om zijn films.
Als Scout iets echt wil of doet zal zij zich 100 % inzetten en zal zij gewoon roekeloos haar gang gaan, die weer leiden tot bizarre situaties.

Wat minder belangrijke personages zijn:
- Brooke Daniels: naaktmodel die eigenlijk actrice wil worden. (Ze is een beetje wanhopig.)
- Farrah Delamitri: zeer egocentrische, materialistische en alcoholische dame, ze drinkt veel en lijkt alleen maar te denken aan zichzelf en dan met name aan haar uiterlijk, want zelfs in een levensbedreigende situatie wil ze er leuk en sexy uitzien.
- Velvet Delamitri: wordt erg meegesleept met haar moeder en is dan ook hard op weg om hetzelfde als haar te worden.
- Karl Brezner: producent, erg bezig met zijn zaakjes.

De relaties tussen de personages:
-Bruce is de regisseur van verschillende films,
-Farrah is zijn (bijna) ex-vrouw, en
-Velvet is zijn dochter.
-Brooke Daniels is een ‘actrice’ en naaktmodel en gaat mee met Bruce naar zijn huis na een oscar uitreiking.
-Karl is de producer van Bruce’s films.
-Wayne en Scout zijn het killerpaar dat inspiratie haalt uit de films van Bruce en zij breken Bruce z’n huis binnen.

Hoe kom ik aan mijn informatie:
Ik kom aan mijn informatie door de gebeurtenissen, maar ook door wat anderen van hen zeggen.

Met wie heb ik het meest meegeleefd:
Met Scout heb ik het meest meegeleefd.

Wat voor types zijn het:
Het zijn echte types die staan voor een bepaald standpunt, dit zorgt dan ook voor regelmatige conflicten.

Themathiek en interpretatie:

Belangrijke thema’s:
1. Geweld: geweld wordt in deze voorstelling veel gebruikt vooral het bang maken/ bedreigen, het rondzwaaien met een pistool met als gevolg de gewonden en de doden.
2. Verantwoordelijkheid: deze wordt telkens op iemand anders afgeschoven, Wayne wil dan ook de schuld van zijn daden afschuiven op Bruce in verband met zijn films. En zoals ze op het laatst al aangeven, kan je iedereen de schuld wel geven, om de raarste redenen, maar wie moet nou de eindverantwoordelijkheid op zich nemen dat is de vraag.

Recensie:

Het is gewoon een zeer leuke voorstelling, er gebeurt veel, er zit een goed verhaal in en de vele verschillende, leuke, gekke typetjes zijn erg leuk om naar te kijken, en ze zorgen voor vele verrassende wendingen…
Het leukste type vind ik Scout, gewoon omdat ze zich voor alles wat ze doet 100 % inzet en alles in volledige overtuiging doet, ze is ook een beetje hulpeloos, alles wat ze doet doet ze voor anderen, terwijl ze zelf ook een mening heeft. Dit zorgt er denk ik voor mij voor dat ik het meest met haar heb meegeleefd terwijl de andere personages meer de dupe zijn van Scout’s en Wayne’s acties dan Scout.

Recensie uit het NRC Handelsblad:

Komedie met seks, glamour en extreem geweld
Door WILFRED TAKKEN

Met het gouden beeldje in de ene en een fotomodel in de andere hand keert de filmregisseur Delamitri na de Oscar- uitreiking terug in zijn villa. Zijn overwinningsroes wordt daar verstoord door ongenode gasten: Wayne en Scout, een jong stel dat - geïnspireerd door Delamitri's extreem gewelddadige films - moordend door Amerika trekt. Voor zijn roman en toneelstuk Popcorn liet de Britse schrijver en cabaretier Ben Elton Blackadder, The young Ones) zich inspireren door het werk van filmregisseur Quentin Tarantino (Resevoir Dogs,
Pulp Fiction) en de hevige reacties die dit oproept. Zijn hoofdrolspelers zijn duidelijk gemodelleerd naar Tarantino en naar het moorddadige stel dat deze schiep in zijn script voor Oliver Stone's Natural Born Killers. Was die film al een studie naar de relatie tussen geweld op straat en geweld op tv en in films, Elton geeft dit morele dilemma nog een paar extra draaien, in een satire die gaandeweg steeds meer weg heeft van een Brechtiaanse moraliteit. Peter Pluymaekers heeft met zijn groep ZEP een serie aantrekkelijke toneelstukken over geweldadige jongeren gemaakt: Trainspotting, Wild Grrrl, Hooligans. Popcorn, een snelle cocktail van seks en moord in het glamoureuze Hollywood, is dus wel aan hem besteed. Met goed gecaste jonge acteurs maakt hij een flitsende, aantrekkelijke komedie.
Net als bij Tarantino zit de humor in de domme maar welbespraakte, stripachtige over-de-top figuren, de belachelijke gewelddadigheid en de droge, alledaagse manier waarop de moordenaars met hun 'baan' omgaan Kees Boot is, met zijn lepe oogopslag en boevenkop, de perfecte welgebekte moordenaar. Gaby Milder is zijn ideale gangstermeisje. Met haar benige, wat ruwe gestalte en haar schelle stem heeft ze precies de juiste volkse meisjescharme. Ze contrasteert ook fraai met de verfijnd mooie Nienke Römer, die als het fotomodel snel schakelt tussen doortrapte sekspoes en bang, slim meisje. Marcel Faber is als de regisseur nog het meest menselijk: charmant, laf en egocentrisch. Hij tracht steeds de leiding te nemen, maar de nacht met de twee échte moordenaars holt hem zichtbaar uit. In de virtuoze dialogen wordt ons flink de les gelezen. Elton wil niet perse de makers van gewelddadige films verantwoordelijk stellen voor het geweld buiten de bioscoop. Dat zou in Pluymaekers geval ook wat al te hypocriet zijn, omdat hij met zijn jongerentheater juist profiteert van de modieuze geilheid van geweld. Wel kritiseren Elton en Pluymaekers de oververhitte tv-verslaggeving die een escalerende werking zou hebben op mediageile misdadigers, en die de werkelijkheid en de moraal verdraait door onbekommerd, waarheid en fictie te mengen. Wat dat betreft gaat dit stuk meer over OJ Simpson dan over Tarantino. Maar Elton wil vooral het afschuiven van verantwoordelijkheid aan de kaak stellen. Liever dan naar onszelf te kijken, geven we de schuld voor misstanden aan de media, de politiek of de populaire cultuur.
Op het eind begint Elton wel héél erg te preken, met een overbodige epiloog die eindigt met een duidelijke boodschap. Maar dat wordt hem na deze lekkere avond vol sexy geweld graag vergeven.

Ik ben het met deze recensie zo’n beetje over alles eens, alles wat hierin gezegd wordt, dat is ook echt het beeld wat deze voorstelling meegeeft.

 Een ander zou ik deze voorstelling: aanbevelen/afraden, mijn argumenten hiervoor zullen zijn: Het is een leuk en spannend stuk met vele verrassende wendingen en conflicten, op ieder moment gebeurt er wel wat, de acteurs, die zeer verrassende, leuke en geschifte typetjes spelen, zitten geen moment stil, en jij zal je geen moment vervelen!