Broken Glass van Arthur Miller

Over het toneelstuk Regie: Christophe Ameye Vertaling: Robin Meakelbergh Met: Bert Cosemans (Dr. Hyman), Katrien De Becker (Harriet, Sylvia's zus), Simone Milsdochter (Sylvia Gellburg), Rudy Morren (Philip Gellburg), Bart Van Avermaet (Stanton Wylie Case, Philip's baas) en Anja Van Riet (Margaret Hyman) Muziek: Piet Goddaer De bespreking Brooklyn, 1938. Sylvia Gellburg, een vrouw van een middelmatige leeftijd, is getroffen door een mysterieuze verlamming in haar benen. Harry Hayman, haar dokter, kan geen verklaring vinden. Behalve dat ze misschien geobsedeerd is door de 'Kristallnacht'. In Duitsland gebeuren namelijk vreselijke dingen, rechtse extremisten en aanhangers van de regering vernielen alle joodse winkels. Hij ondervindt echter meer en meer dat haar relatie tot haar man, Philip Gellburg, misschien de oorzaak zou kunnen zijn. Wanneer deze twee situaties, die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben, samenkomen ontrafelt zich een wirwar van angst en vijandigheden waardoor Sylvia haar angsten nog meer in zichzelf weet te verbergen. Herkenbaar in dit toneelstuk zijn de vertrouwde thema's van Arthur Miller: van de haast onvoorwaardelijke trouw aan een werkgever die het niet waard blijkt tot het wrang spel met schuldgevoelens in een relatie. De speelhandeling wordt onderverdeeld in verschillende scènes die zeer duidelijk van mekaar gescheiden zijn. Het podium wordt pik donker en we krijgen een zeer gevoelige muziek van Piet Goddaer die zoals het koor in een klassieke tragedie, wat voorafging becommentariëren. Het dramatisch hoogtepunt is te vinden wanneer dat Philip Gellburg ontdekt dat hij ontslagen wordt. Gevoelens van haat, spijt, verdriet en liefde worden met elkaar gemengd. Het wordt een echte wirwar van gevoelens. Sylvia Gellburg, de protagonist, is de hoofdpersonage, rond haar psychologische crisis draait heel het stuk. Dokter Harry Hyman brengt het noodlot over Sylvia, hij ontdekt namelijk waar de oorzaak van haar verlamming ligt, hij is dus de antagonist. Als laatste hoofdpersonage zal Philip Gellburg de oorzaak van Sylvia's verlamming brengen, hij is dus de tritagonist. In Broken Glass is de dramatische uitbeelding van de acteurs zeer wisselvallig. Dit betekent in dit stuk dat het niveau ervan zeer hoog is. Philip Gellburg is volgens mij de acteur die dramatisch het beste staat, hij kan extreme, zeer wisselvallige gevoelsuitingen hebben. Hij kan van de ene moment op de andere van uiterst zacht naar zeer irriterend schreewen overschakelen. Philip vervalt toch nog al eens in overacting, de vrouwen daarentegen spelen veel sterken, met meer subtielere taalgebruik. De andere acteurs kunnen hun gevoelens ook zeer goed uitbrengen en dit zorgt voor een paar zeer indrukwekkende verbale 'vechtpartijen'. Het decor is zeer functioneel, een tegelvloer met daarop twee stoelen en soms komt daar een rolstoel bij. Het decor is permanent en schept een sobere sfeer, de belichting is vrijwel tijdens heel het stuk hetzelfde, een paar spots die het podium illumineren, behalve tussen de verschillende korte scènes waar alles pik donker wordt. Tijdens deze korte pauzes komt de muziek van Piet Goddaer duidelijk tot zijn recht zoals eerder al vermeld. Zoals het decor is ook de kostumering zeer functioneel en sober. Vooral het zwarte pak van Philip Gellburg is kenmerkend voor zijn persoonlijkheid. De gespeelde tekst is vrij eenvoudig doch het juist uitbrengen van de gevoelens lijkt mij bijzonder moeilijk. De tekst bevat veel beelden en is weinig literair. Het taalgebruik is actueel en goed begrijpbaar. De regisseur, Christophe Ameye, heeft met dit stuk deels de gruweldaden van de oorlog en de uitwerking ervan op de massa, en deels de familieproblemen van sommige mensen willen aantonen.