Abdelkader Benali

Goede.............

ik ga mijn spreekbeurt vandaag houden over de schrijver Abdelkader Benali. hierin begin ik eerst met een korte biografie over de schrijver zelf. vervolgens geef ik een korte samenvatting over de drie boeken die ik gelezen heb. En tenslotte geef ik aan de hand van deze drie boeken antwoord op mijn hoofdvraag. en die luidt als volgt: Hoe gebruikt de schrijver Abdelkader Benali de Marokkaanse cultuur in zijn boeken?

Abdelkader Benali (1975) werd geboren in Marokko. Als klein jongetje kwam hij naar Nederland. Zijn ouders vestigden zich in Rotterdam, waar zijn vader een slagerij begon.
Benali debuteerde heel jong op eenentwintig jarige leeftijd met de roman Bruiloft aan zee, waarvoor hem veel prijzen werden toegekend. Dit eerste boek betekende meteen zijn doorbraak. Bruiloft aan zee werd onthaald op veel kritische lof en gewaardeerd als het ideale boek van een zeer getalenteerde allochtone schrijver. De roman groeide langzaam uit tot een bestseller en werd vertaald in vele landen.

In de jaren direct daarna deed Benali ook van zich spreken als literatuur criticus (in het Algemeen Dagblad), verhalen- en toneelschrijver en dichter. Maar pas in 2002 verscheen zijn tweede roman, De langverwachte, die echter insloeg als een bom en waarmee hij definitief zijn naam vestigde als belangrijk schrijver in de Nederlandse literatuur. De langverwachte werd bovendien onderscheiden met de Libris Literatuur Prijs in 2003.

Zijn volgende roman: laat het morgen mooi weer zijn, verscheen in het begin van 2005.

Het eerste boek dat ik gelezen heb is bruiloft aan zee.
Het boek gaat over Lamarat die zich in de taxi van Chalid bevindt. Lamarat is gestuurd door zijn vader om zijn oom, de bruidegom van zijn zus Rebekka, te gaan zoeken. Oom Mosa heeft zich op zijn trouwdag stiekem uit de voeten gemaakt, terwijl het huis vol gasten zat. Hij wilde ergens anders zijn, ver weg van de tralala die iedereen rond hem speelde. Iedereen in de landstreek, behalve de familie van de bruid en de bruidegom, weet waar Mosa heen is: naar zijn vaste hoertjes.
Terwijl Lamarat in de taxi zit, vertelt hij Chalid over zijn familie. Ook de taxichauffeur weet wel waar Mosa naartoe is, diezelfde dag heeft hij hem namelijk in zijn taxi vervoerd.
Lamarats vader is jaren geleden getrouwd met zijn buurmeisje en vertrokken naar ‘Ollanda’, (oftewel Nederland) waar hij snel geld dacht te kunnen verdienen om in Marokko een café te beginnen. Zijn vrouw en kind reisden hem na. De vader is een autoritaire man, die zich verplicht voelt zijn broer te helpen. Het leven is anders gelopen: hij is in Nederland blijven wonen en zijn kinderen zijn verwesterd, al heeft hij de wind eronder. Ondanks het taboe op sparen, heeft hij geld opzij kunnen leggen om in Marokko een huis te laten bouwen voor hemzelf en zijn kinderen. Een toekomstdroom die een luchtkasteel blijkt te zijn.
Hij heeft zijn zoon bijna gesmeekt om zijn oom te gaan zoeken, want hij is doodsbenauwd voor de vernedering als de gasten zouden merken dat de bruidegom verdwenen is. De hele dag is Lamarat onderweg om de ‘bruiloft aan zee’ te redden. En, naïef als hij is, begrijpt hij niet wat zijn oom aan het uitspoken is, hij wil het eigenlijk ook niet weten. De taxichauffeur brengt Lmarat naar de Spaanse kroonkolonie Melilliaar, waar hij zijn oom in de lokale hoerentent \'Lolita\'in beschonken toestand aantreft. Dan sleept hij de laveloze Mosa mee terug naar huis in de taxi. Maar thuis zijn alleen nog de ouders en grootouders; alle gasten zijn weggegaan met hun eigen verhalen over het gebeurde in hun hoofd.
Het is al donker als Lamarat met Mosa op zijn schouders het pad naar het huis oploopt en daar de bruid tegenkomt. Die neemt vanaf daar het heft in handen en sleept samen met haar broer de trouweloze bruidegom naar zee.
Bij zee aangekomen neemt ze een schaar. Ze kleedt zichzelf en haar bruidegom uit. Ze weet dat er maar een manier zal zijn om ervoor te zorgen dat zij de enige voor Mosa zal zijn. Ze neemt zijn geslachtsdeel en knipt er een stukje af. Dit is de enige manier om hem bij andere vrouwen weg te krijgen.
Als de ouders en grootouders, gealarmeerd door rumoer, zich moeizaam richting zee spoeden, komen ze net te laat voor het huwelijk dat daar al is voltrokken.

In dit boek kun je dus (goed) zien dat de schrijver typische eigenschappen van de Marokkaanse cultuur weergeeft.

1. Het eerste is dus het uithuwelijken. In Marokko hoort uithuwelijken bij het cultuur. Het uithuwelijken begint eigenlijk al meestal bij de ouders die buiten jouw op zoek zijn naar een man of vrouw. Vaak wordt er naar iemand binnen de familie gezocht. Als de ouders dan vervolgens iemand gevonden hebben moet je zijn of haar \'hand\' gaan vragen. Meestal doet de man dat. Hij gaat dan op bezoek bij de aanstaande schoonouders en vraagt aan de vader of hij met zijn dochter mag trouwen.
Vroeger trouwden meisjes op een gemiddelde leeftijd van 15 jaar. Tegenwoordig is het gemiddelde ietsjes verhoogd to 18 jaar.
In dit boek is het dus Rebekka dat aan haar oom Mosa wordt uitgehuwelijkd.

Ik zal nu even een stukje over het uithuwelijken van Rebekka voorlezen. BLZ: 30-31

2. Het tweede eigenschap is het ritueel van de ontmaagding na de bruiloft. In de islam is het verplicht om maagd te blijven tot het huwelijk. Alles draait om het bloed dat erbij vloeit, als bewijs van de daad. Bij het uitblijven hiervan voldoet een speldenprik in de duim ook als ontmaagdingsbewijs. Na afloop mag de bruidegom buiten een vuurpijl afsteken om het te vieren.

Ik zal nu even een stukje over de ontmaagding voorlezen. BLZ: 128-129

Het tweede boek dat ik heb gelezen is: De langverwachte
De titel van het boek heeft eigenlijk twee betekenissen. De eerste is Medhi. Medhi betekent in het Marokkaans de langverwachte en omdat hij een van de belangrijkste personen is uit het boek is de titel de vertaling van zijn naam. Maar het is ook zo dat, en daar refereert het kind zelf ook naar, het ongeboren kind zelf de langverwachte is. Het gehele boek gaat naar het punt toe waar de baby geboren wordt en de hele familie bij elkaar is en ze allemaal hun eigen problemen even vergeten. De langverwachte samenkomst van de familie door één klein meisje.

Het boek gaat over Driss die er op een dag op uit trekt om een meisje te vinden, vervolgens klopt hij aan bij Malika, die zich heeft teruggetrokken in haar kamer. Ze draagt daar haar zelfgemaakte trouwjurk, die ze pas uit zal doen als ze een echtgenoot heeft gevonden. Driss vindt haar en Malika geeft zich aan hem als zijn vrouw. Ze vestigen zich in Rotterdam, waar Driss een slagerij begint. Het leven wordt in financieel opzicht gemakkelijker, maar wat het opvoeden van de kinderen betreft, ontstaan er problemen. Dochter Jasmina krijgt onenigheid met haar moeder en verlaat het huis. Ze woont op zichzelf en studeert, maar besluit op oudjaarsdag terug te keren om het goed te maken. Ook met Medhi gaat het niet altijd goed, op school zijn er wat problemen en hij wordt verliefd op een meisje, Diana, die zwanger van hem raakt en op deze manier worden de twee families (en dus ook de twee culturen) bij elkaar gebracht.
Tussen Mehdi\'s ouders botert het al enige tijd niet. Malika verdenkt haar man ervan een minnares te hebben. Ze zwijgt, maar niet alleen daarom. Ook het feit dat haar man met een vals rijbewijs rondloopt en het hem maar niet lukt een officieel rijbewijs te halen, stoort haar, want ze wil dolgraag een keertje terug naar Marokko. Uiteindelijk loopt de ruzie zo hoog op dat Malika bij de overbuurvrouw intrekt. Na enige tijd verzoenen Driss en Malika zich, zodat ze toch nog gezamenlijk de geboorte van hun kleindochter kunnen bijwonen.
Uiteindelijk komt alles goed. Diana bezoekt op eigen initiatief Malika die dan al op het punt staat naar huis terug te keren. Driss heeft dan al besloten de slagerij te verkopen om zijn echtgenote te bewijzen dat er echt niets is gebeurd tussen die zwoele dame en hem. Zijn plan om op bedevaart naar Mekka te gaan, neemt steeds vastere vormen aan. Elisabeth en Rob praten sinds jaren weer met elkaar en ze vieren zelfs gezamenlijk Kerstmis met Mehdi erbij. Rob, die het aanvankelijk niet zo ziet zitten dat zijn dochter met een Marokkaan gaat, draait bij. En zo komt alles voor elkaar en kan de ik-verteller geboren worden. Het moment dat Malika het kindje accepteert door Diana\'s buik aan te raken, is het teken dat het zover is. De baby voelt de warmte van haar grootmoeder.
Het boek eindigt met een brief van Mehdi aan Jasmina, waarin hij verteld dat hij met Diana en de baby verblijft in Arizona, bij de natuurlijke vader van Diana. In deze brief vertelt hij ook dat hij Diana ten huwelijk heeft gevraagd, maar vergeet hij te melden dat ze hierop met ja heeft geantwoord.

In dit boek kun je dus ook goed zien dat de schrijver ook gebruik maakt van de Marokkaanse cultuur.
Vroeg trouwen is in Marokko iets dat veel voorkomt zoals ik al eerder zei. In dit verhaal is dat dus ook zo. In dit geval is het dan Mehdi die op 17 jarige leeftijd wil trouwen met Diana.

Stukje voorlezen uit de brief achter in het boek. BLZ: 395

Het derde boek dat ik heb gelezen is Laat het morgen mooi weer zijn.

De hoofdpersoon van de roman is de bijna-dertiger Malik Ben, een 140 kilo zware Nederlandse immigranten zoon die een praktijk drijft als `authenticiteitsheler\'. Hij geeft therapie aan moderne mensen die tijdens hun wel betaalde overwerk menen iets kwijtgeraakt te zijn. De Gouden Gids heeft geen categorie voor hem en rangschikt zijn activiteiten onder het kopje `amusement\'. Zelf heeft hij zijn doelen hoger gesteld: ‘Vroeger hadden dichters de taak de ziel zijn bedding te geven. Malik had hun taak overgenomen. Niemand geloofde nog in dichters\'. Eigenlijk is hij een kwakzalver, Als hij 140 kilo weegt, sluit hij zijn praktijk en besluit af te vallen. Je verwacht dan als lezer dat dit proces van afvallen zal worden gevolgd, maar niets van dat alles. Hij vertelt daarna over de cruise die hij tien jaar geleden heeft gemaakt op het ss ‘Latina’. Zijn vader had hem na de dood van zijn moeder aangeraden de cruise te maken. Malik is dan 21 jaar.

Op het cruise schip ontmoet hij de oudere vrouw Spaanse Carmen Lopez de la Madrid. Het wordt niet duidelijk hoe oud ze precies is, maar ze had met gemak zijn oma kunnen zijn. Ze is wel tachtig jaar oud, maar ziet er door de opknapbeurten van diverse plastische chirurgen nog heel aantrekkelijk uit. Het is een vrouw die voor hem al 99 eerdere minnaars heeft gehad en nog steeds niet van haar seksuele vraatzucht genezen is: hij wordt dus haar honderdste minnaar en moet aanhoren hoe ze ook nog een oogje heeft op de barman Juan. Tijdens de cruise vertelt ze hem zijn levens geschiedenis. Omgekeerd vertelt Malik het levensverhaal van zijn ouders aan de Spaanse en natuurlijk ook aan de lezer. Als ze met het cruise schip in Tanger aanleggen, gaan ze van boord, waarbij Carmen haar broer weer ontmoet en ze Malik eigenlijk laat barsten. Die heeft gehoord dat zijn vader in Nederland overleden is, maar bezoekt eerst nog het geboorteland van zijn ouders, waar het Regime zonder Kleur als een dictatoriaal bestuur de lakens heeft uitgedeeld en dat bovendien wordt gebombardeerd door het westen dat genoeg heeft van het Regime. Daarna vertrekt hij naar huis om daar van de nieuwe vriendin van zijn vader te horen dat hij aan een hartaanval overleden is. De rijke vader laat hem geld na waarvan hij een Instituut voor de Ziel moet oprichten. Dat is de psychotherapeuten praktijk waar hij vijf jaar spreekuur of beter gezegd luister uur houdt. Daarna laat hij het bedrijf sluiten omdat hij 140 kilo weegt.
In het boek komen twee flashbacks voor. De eerste gaat over het leven van Carmen, het knappe, Spaanse meisje dat is opgegroeid in een klein dorp in Extremadura. En de andere gaat over het leven van Maliks ouders. Zij leven in het land van het Regime zonder Kleur waar vrijwel alles verboden is.

In dit boek heb ik niet echt heel veel geproefd van de Marokkaanse cultuur of eigenlijk zelfs helemaal niet.


De maaltijden zijn belangrijke sociale momenten in het leven van Marokkanen. Ze eten vaak gezamenlijk rond een grote schaal die vol gestapeld ligt met voedsel.

Het eten wordt met de hand (de rechterhand!) van de schaal gepakt. Mannen en vrouwen eten apart; de mannen eerst.

Tajine is een populair gerecht: een stoofschotel die wordt bereid in een aardewerken pan met een vulkaan vormig deksel.

Couscous wordt in heel Noord-Afrika gegeten maar is van oorsprong Marokkaans. Meestal wordt het gerecht geserveerd op vrijdag —de heilige dag. Couscous wordt gemaakt van een graansoort die bestaat uit kleine korreltjes.

Het wordt gestoomd en geserveerd met vlees en meestal zeven verschillende groenten (zeven is een magisch getal).

Bij de bereiding worden kruidenmengsels gebruikt, die van moeder op dochter worden overgebracht. Zo kent iedere familie zijn eigen recept voor couscous.

Kefta (gekruide gehaktballetjes aan een spies) en mechoui (geroosterd lamsvlees) zijn andere hoogtepunten van de Marokkaanse keuken.