Anne Frank

Anne frank.

Wie was Anne Frank?
Anne Frank behoort tot een Duitse familie. Anne Frank is Joods. Het Jodendom is een van de vele godsdiensten die de wereld kent. Anne Frank heet voluit: Annelies Marie Frank. Ze is op 12 juni 1929 geboren in de Duitse stad Frankfort, deze stad ligt aan de rivier de Main. In 1933 vluchten Anne, haar zus Margot, haar vader en moeder naar Nederland.

Adolf Hitler.
Het jaar 1933 is een belangrijk jaar in de geschiedenis.
Want Adolf Hilter kwam in dit jaar aan de macht.
Adolf Hitler is een dictator maar ook een antisemiet.
Een dictator is iemand die alle macht heeft en beslissingen neemt zonder dat hij zich iets van andere mensen aantrekt.
Een antisemiet is iemand die haat tegen Joden heeft.
De Joden hoefden niet veel goeds van Adolf te verwachten.
Ook Anne en haar familie niet.

De vlucht naar Nederland.
De vader en moeder van Anne Frank hadden al snel in de gaten dat ze dat ze in Duitsland niet veilig meer waren, daarom vluchten ze in 1933 naar Nederland. Ze dachten dat ze in Nederland wel veilig zouden zijn, want Nederland was nog niet veroverd door de Duitsers. Hier werden de Joden dus ook nog niet vervolgd.
In Duitsland werden de Joden steeds meer vervolgd.
Ze moesten zelfs al een soort teken op hun kleren dragen het zag er uit als een soort ster, een davidsster noemde ze dit.
De oorlog kwam nu ook in Nederland. De Joden in Nederland werden nu ook onderdrukt. Nu moest ook iedere Jood in Nederland een davidster dragen, ook de familie Frank.
Ze mochten niet meer in alle winkels komen, er waren speciale winkels waar de Joden hun spullen konden kopen.
Bij de winkels waar de Joden niet mochten komen stonden er bordjes met ”Verboden voor Joden”. Ze mochten ook niet meer door de hele stad wonen er werden speciale Joden wijken aangelegd, maar hier bleef het niet bij. Veel mannen kregen een brief en moesten in Duitsland gaan werken in een concentratiekamp, de Joden hadden hier geen zin in en gingen onderduiken, dat is verstoppen bij anderen mensen in huis.
Het was niet alleen dat je een brief kon krijgen je kon ook zo van straat opgepakt worden en naar een concentratiekamp gebracht worden ook Anne Frank haar vader kreeg zo’n brief ook hij wilde niet naar een concentratiekamp, ook Margot kreeg een brief dat ze naar een werkkamp moest en daarom dook hij samen met zijn vrouw en twee dochters Anne en Margot onder.

Het onderduiken.
Anne Frank en haar vader, moeder en zus Margot moesten onderduiken zoals velen Joden dat moesten.
De familie Frank kreeg een onderduikadres in een achterhuis aan de Prinsen gracht 263 in Amsterdam.
Het huis bestond uit een voor en achtergedeelte, het achtergedeelte was in gericht voor onderduikers, zoals de familie Frank, familie van Daan en meneer Dussel. (Anne, Margot, met hun ouders, Peter met zijn ouders en meneer Dussel).
Het achterhuis zoals Anne het noemde was niet zo groot daarom moest Anne haar kamer delen met Peter van Daan.
Ze werd hier een beetje verliefd op. Er was in het achterhuis maar 1 wastafel waar ze hun eigen een beetje konden opfrissen.
Je moest er ook altijd stil zijn want niemand mocht horen dat hier onderduikers verstopt waren. Maar stil zijn is voor een meisje van dertien jaar zoals Anne toen nog was, een hele opgave.
Ze schreef in haar schrift dingen die ze even kwijt moest, dit schrift had ze op haar verjaardag voor ze naar het onderduikadres gingen gekregen. Ze schreef bijv.
“Wij zijn zo stil als babymuisjes, wie had drie maanden geleden kunnen vermoeden dat kwikzilver - Anne urenlang zo rustig zou moeten kunnen zitten!?.
Of “ Ik klemde mijn vluchttas tegen me aan, meer om wat te hebben om vast te kunnen houden dan om te vluchten, want we kunnen toch niet weg.
Wanneer we in het uiterste geval zouden vluchten, betekent de straat even veel levensgevaar als een bombardement”.
Anne schreef veel in het schrift dat ze dagboek noemde.
Ze noemde het dakboek Kitty, ze begon ook altijd met “Lieve Kitty”.

Het dagboek.
Anne Frank begon met het schrijven in het dagboek op 14 juni 1942, ze schreef er niet elke dag in daarom heeft ze 1 augustus 1944 voor het laatst geschreven, en 4 augustus 1944 zijn ze opgepakt. Ze gingen op 9 juli 1942 naar het onderduikadres.
Anne beschrijft hoe het onderduikadres er uit ziet.
De ingang van het achterhuis zit achter een kast met boeken, de kast is een draaideur en als je deze open doet zie je een trap, als je deze trap af gaat dan kom je in het deel waar familie Frank ondergedoken zat.

Brieven aan Kitty.
Anne schrijft van alles in het dagboek ook van wat zij en de onderduikers beleven of er ruzie is of niet dat maakt voor haar dagboek niet uit.Over die ruzies schreef Anne ook.
’De oorlog stoort zich niet aan onze ruzies en vrijheidsneigingen en daarom moeten we proberen het beste van ons verblijf te maken.
Ik zit te preken, maar ik geloof dat ik, als ik hier nog lang blijf, een uitgedroogde bonenstaak word.
En ik zou zo graag nog een echte bakvis zijn’’.

Lieve Kitty, Vrijdag 10 juli 1942
Het is zeer waarschijnlijk dat ik je met mijn langdradig woningbeschrijving danig verveeld heb, maar toch vind ik het noodzakelijk, dat je weet, waar ik beland ben.
Nu het vervolg van mijn verhaal, want ik was nog niet klaar weet je. Op de Prinsengracht aangekomen nam Miep ons gauw mee naar boven, het achterhuis in. Ze sloot de deur achter ons en we waren alleen. Margot was er met de fiets sneller en wachtte al op ons. Onze huiskamer en alle andere kamers waren zo vol rommel, dat het niet te beschrijven is. Alle kartonnen dozen, die in de loop van de voorafgaande maanden naar het kantoor gestuurd waren, stonden op de grond en op de bedden. Het kleine kamertje was tot aan het plafond met beddengoed gevuld. Als we ’s avonds op behoorlijk opgemaakte bedden zouden willen slapen, moesten we direct aan de gang gaan en de boel opruimen. Moeder en Margot waren niet in staat een lid te verroeren, zij lagen op de kale bedden, waren moe, ellendig en ik weet niet wat al meer.
Maar vader en ik, de twee opruimers in de familie, wilden dadelijk beginnen. We pakten de hele dag door dozen uit, kasten in, hamerden en ruimden, totdat we ’s avonds doodmoe in de schone bedden vielen. De hele dag hadden we geen warm eten gehad, maar dat hinderde ons niet; moeder en Margot waren te moe en te overspannen om te eten, vader en ik hadden te veel werk.
Dinsdagochtend begonnen we daar, waar we maandag opgehouden waren. Elli en Miep haalden de boodschappen op onze levensmiddelenbonnen, vader verbeterde de onvoldoende verduistering, we schrobden de keukenvloer en waren opnieuw van ’s ochtends tot ’s avonds in de weer. Tijd om over de grote verandering die er in mijn leven gekomen was na te denken, had ik haast niet tot woensdag. Toen vond ik voor het eerst sinds onze aankomst in het achterhuis gelegenheid om je de gebeurtenissen mede te delen en tegelijkertijd om me eens goed te realiseren, wat er nu eigenlijk met me gebeurt was en wat er nog gebeuren zou.
Je Anne.

Spanningen.
Anne Frank stoort zich ook erg aan de ruzies in het achterhuis.
De ruzies worden vooral veroorzaakt door de spanning, de mensen zijn hier door erg prikkelbaar, dan is zelfs ieder woord teveel. Anne Frank heeft daarom ook wel eens hinder van de mensen om zich heen zoals ze op 13 februari 1943 dit schrijft:
’Ik heb sterke behoefte om alleen te zijn. Vader merkt dat ik niet gewoon ben. Laat me met rust, laat me alleen!’’ Dat zou ik steeds maar willen uitroepen. Wie weet, word ik nog eens meer alleen gelaten dan mij lief is.”

Angst.
Op 11 april word er op eens aan de kast gemorreld, Anne beschrijft de angst onder de onderduikers. Ze schreef:
‘’Niemand ademde nu nog zichtbaar, acht harten bonkten, stappen op onze trap, dan gerammel aan de draaikast. Dit moment is onbeschrijfelijk.‘’Nu zijn we verloren!’’ Zei ik en ik zag ons allen diezelfde nacht nog door de Gestapo weggevoerd. Gerammel aan de draaikast twee keer, dan viel iets, de stappen verwijderen zich, tot zo ver waren we gered. Een rilling door ons allen, van een onbestemde kant hoorde ik klapper tanden, niemand zei nog een woord.

Ik weet wat ik wil.

Diezelfde april meldt Anne in haar dagboek:
‘’Steeds onafhankelijker word ik van mijn ouders, zo jong als ik ben, heb ik meer levensmoed, meer juist en ongeschonden rechtsgevoel dan moeder. Ik weet wat ik wil, ik heb een doel, een mening, ik heb een geloof en een liefde. Laat mezelf zijn, dan ben ik tevreden. Ik weet dat ik een vrouw ben, een vrouw met innerlijke sterkte en veel moed. Als God me laat leven, zal meer bereiken dan moeder ooit deed, ik zal niet onbetekenend blijven, ik zal in de wereld en voor de mensen werken. Haar laatste aantekeningen zijn van 1 augustus 1944. 3 dagen later op vier augustus, worden Anne Frank en de andere onder duikers ontdekt en gevangen genomen. Nu krijg je de laatste bladzijde uit het dagboek van Anne Frank te horen.

Dit alles alleen omdat je niet naar de goede raad van je eigen goede helft luistert. Ik kan wel willen luisteren, maar het gaat niet.
Soms moet ik me met een grapje er uit zetten, nu nog niet eens van mijn eigen familie gesproken, die beslist denken dat ik ziek ben, en mij dan hoofdpijnpillen en keelpijntabletten laten slikken en mij in de hals en aan het voorhoofd voelt of ik koorts heb.
Tevens naar mijn ontlasting vragen en mijn slechte bui realiseren, dat houd ik niet vol. Als er op me gelet word dan word ik eerst snibbig dan herrieachtig en tenslotte draai ik mijn hart maar om.
Dit houdt in dat ik het slechte naar buiten draai en het goede naar binnen. Ik zoek aldoor naar een middel om te worden zoals ik zo erg graag zou willen zijn. En zoals ik zou kunnen zijn, als ……… er geen andere mensen in de wereld zouden wonen.
Je Anne

De gevangenneming.
Het is stil op de gracht, 4 augustus, half elf in de morgen.
En auto rijd langs de kerk en stopt voor het huis met nummer 263.
Dan gerammel aan de deur gestamp op de trap harde stemmen, de deur zwaait open en een stem buldert meekomen, alles werd onderzocht ze vinden niet veel want de onderduikers hadden niet zoveel. Ook het gezin Frank wordt gevangen genomen ze moeten in een overvalwagen. Veel mensen staan op straat te kijken, ze worden in de wagen geduwd zonder pardon, als je niet luistert of het niet snel genoeg doet word je dood geschoten. Ook Anne moet mee. Ze worden naar een perron gebracht, hier moeten ze in een trein. Deze trein is bom vol, het stinkt er en voor de ruitjes zitten tralies zodat je niet kan vluchten, als je dit wel doet word je zonder pardon doodgeschoten. Er wordt eigenlijk altijd door de gevangen gevoelt of er niet een tralie los zit en al is dit zo proberen ze ook wel eens te vluchten. Anne Frank en het verdere gezin worden naar het concentratiekamp Bergen - Belsen gebracht dit ligt tussen Hamburg en Hannover. Voor ze hier aankomt is ze eerst nog in het kamp Westerbork geweest. Daar moesten ze werken voor de Duitsers, hard werken zelfs en weinig eten.
De mannen en vrouwen zitten hier niet bij elkaar in hetzelfde gebouw. Er sterven hier veel mensen. Iedere dag moet iedereen gecontroleerd worden of ze sterk of zwak zijn. Anne Frank haar moeder is niet zo sterk meer, je ziet haar gezondheid met de dag achteruit gaan. Zij moet dan ook bij de minder sterke mensen gaan staan. Anne en haar zus moesten bij de mensen gaan staan die nog wel gezond zijn. Op het moment dat de ziekte tyfus uitbreekt sterft de moeder van Anne Frank. Het duurt het niet lang meer of Anne’s zus Margot sterft ook aan deze ziekte, er zijn erg veel mensen die door deze ziekte in hun barak (bed) moeten blijven en later ook aan die ziekte sterven. Van het gezin Frank zijn nu alleen haar vader en zij zelf over, voordat Anne zelf ook sterft ontmoet ze nog een vriendinnetje van vroeger. Rond het concentratiekamp staat een hek met schrikdraad, als Anne daar op een avond staat wordt ze geroepen, Anne kijk nog eens en ziet dan wie het is, ze maken een praatje over vroeger en spreken af dat ze de volgende avond weer bij het hek zouden komen.
Als ze de volgende avond weer bij elkaar komen zegt haar vroegere vriendinnetje hier heb ik nog een pakje voor je.
Er zat wat eten in en een vest, (ze hadden het in het kamp naast hen beter) ze gooide het over het hek heen. Anne en haar vroegere vriendinnetje wisten niet dat er nog iemand mee stond te luisteren. Maar die mevrouw had natuurlijk wel alles gehoord en dacht dat pakje moet ik hebben, zij raapte het pakje vlug op ondanks dat Anne zei dat het van haar was, dan horen ze alle drie de wacht dichter bij komen en vliegen ze allemaal naar hun slaapplaats. Anne is kort hierna ook aan dezelfde ziekte als de andere van het gezin gestorven, dit gebeurde een paar weken voordat het concentratiekamp Bergen - Belsen is bevrijd.
Van het gezin Frank is alleen de vader overgebleven. Anne was 16 toen ze stierf.
De Anne Frank stichting.

Het achterhuis waar Anne Frank heeft ondergedoken is nog steeds te bezichtigen. Je kunt dan ook de kamer zien waar Anne Frank sliep. Er hangen foto’s aan de muur die Anne er op gehangen heeft. Ga er eens kijken. Dan krijg je misschien een indruk hoe het geweest is tijdens de oorlog om Jood te zijn en te moeten onderduiken.

Het huis waar Anne Frank ondergedoken heeft gezeten,
heet thans Anne Frankhuis.
Adres: Prinsengracht 263, Amsterdam
Openingstijden: maandag t/m zaterdag van 9.00 tot 17.00
Zondag van 10.00 tot 17.00