Anne Frank

Anne Frank.

Op 12 juni 1929 word Anne in de Duitse stad Frankfurt am Main geboren, haar zus Margot, is 3 jaar ouder dan zij. Haar moeder heette Edith Frank-Hollander, en haar vader Otto. In dat jaar woonde de familie Frank aan de Marbachweg nummer 307, ze zijn daar gaan wonen omdat ze een huis met een tuin wilden.De familie is liberaals joods, dat houdt in dat ze zich aan joodse tradities gebonden voelen, maar niet streng gelovig zijn. Als Anne geboren word zijn haar ouders net 4 jaar getrouwd, Otto is dan 36 jaar, en Edith 25, hun huwelijk vind plaats in de kerk van Aken, op 12 Mei 1925. hun huwelijksreis vind plaats in Italiè, aan de kust van de Middellandse Zee. Eind maart 1931 verhuist de familie frank weer, dit keer naar de Ganghoverstrasse 24, daar is het voor de kinderen veel leuker en gezonder. Tegen de tijd dat ze daar wonen is Otto alweer op zoek naar een ander huis in Amsterdam.

Adolf hitler aan de macht.

In het jaar dat Anne geboren, gaat het erg slecht in Duitsland. Er is veel werkeloosheid, en armoede. De meeste Duitsers zijn erg ontevreden. De NSDAP (Nationale Socialistische Duitse Arbeiders Partij) krijgt steeds meer aanhang, de leider van deze partij heet Adolf Hitler, en zijn aanhangers worden de Nazi`s genoemd. Volgens Hitler zijn Duitsers een soort supervolk, volgens hem zijn Duitsers de beste, de sterkste, en slimste mensen in de wereld. Hitler vind daarom ook dat Duitsers het recht hebben om andere volkeren te overheersen en tot slaaf te maken. Hitler beloofd het Duitse volk een prachtige toekomst. Maar wat is nou de oorzaak dat het zo slecht gaat met/in Duitsland? Hitler geeft de schuld aan de Joden, hij zegt dat ze gevaarlijk zijn. Hij schreeuwt dat alle joden slecht, gemeen, en oneerlijk zijn. In ieder geval, de meeste Duitsers leek het wel leuk om beter te zijn dan andere volkeren, en het was ook wel makkelijk om de schuld aan de Joden te geven. Maar er was een andere bedoeling van deze partij, want blijkt: Ze verbieden de Democratie en alle andere partijen, iedereen die niet op de NSDAP stemde werd in de gevangenis gegooid of in mekaar geslagen. Nou je begrijpt dat de gevangenissen al snel vol zaten, maar de meeste Duitsers bewonderden Hitler. Ze waren bereid blindelings te doen wat hij zei. Intussen probeert Hitler de haat tegen Joden nog wat sterker te maken, op allerlei manieren probeert hij dat: via de radio, krant, film enz. enz.. voor veel Joden werd het steeds moeilijker om normaal te kunnen leven: Mannen en vrouwen verliezen hun werk, en kinderen moeten op school apart zitten.

Het mooiste verjaardagscadeau.

Op vrijdagmorgen, 12 Juni, is Anne om 6 uur in de ochtend al wakker. Dat is heel normaal, want ze is jarig! Vandaag wordt ze 13 jaar. Het is het jaar 1942, het is oorlog. Nederland word al 2 jaar lang door de Duitsers bezet. Joden worden door Duitsers gediscrimineerd en vervolgt. Maar daar denkt Anne vandaag niet aan. Om 7 uur loopt ze naar de kamer slaapkamer van haar ouders, en even later verzamelt het hele gezin zich in de woonkamer. Vandaag zal Anne veel cadeautjes en snoep krijgen. Van haar ouders krijgt ze een dagboek. Ze is er erg blij mee, ze heeft nog nooit eerder een dagboek gehad. Anne heeft wel veel vrienden en vriendinnen, maar met hen praat ze alleen over alledaagse dingen. Anne besluit dat haar dagboek haar beste vriendin wordt. Ze noemt haar: Kitty. Op de eerste pagina schrijft ze: Ik zal hoop ik alles aan jou toe te vertrouwen, zoals ik het nog nooit aan iemand heb kunnen doen, en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn.

Deportatie van Joden.

Op Maandag 29 Juni staat er in alle kranten dat de Duitse bezetters hebben besloten om Joden over te brengen naar werkkampen in Duitsland. De Joden in Nederland zijn in paniek: Wat gaat er met hen gebeuren? Wat kunnen ze doen? Niet veel, want de Duitsers hebben alle adressen en namen geregistreerd. Veel Joden denken erover om onder te duiken, maar dat gaat erg moeilijk, want je weet niet wie je kunt vertrouwen. Op Zondag 5 juli krijgen de eerste 1000 Joden een kaart op de bus. Ook Margot, de zus van Anne behoort tot die eerste 1000 Joden. Op de kaart die de Joden meekrijgen, staat een bepaald adres waar jij je moet melden, dan krijg je een formulier waarop staat wanneer, hoe laat je trein vertrekt, en wat je mee moet nemen. Geen enkele jood wist wat er verder met ze zal gebeuren. In 1942 en 1943 roepen de Duitsers alle Joden op voor deportatie, maar veel Joden komen, zo slim als ze zijn, niet opdagen. Dan besluiten de Nazi1s voor een hardere aanpak: De Nazi`s komen vaak zonder aankondiging aan de deur, en de mensen worden meteen hun huis uit gesleurd. Ook houden ze razzia`s, dat houdt in dat ze een hele wijk afsloten en alle joden werden dan opgepakt. Mensen worden hun huis uit gesleurd, in vrachtwagens geladen, en meteen per trein naar Westerbork vervoerd. Ook worden de Nazi`s door een groot deel van de Nederlandse politie geholpen, zei werden de Nederlands Nazi`s genoemd. Als ze bij Joodse gezinnen binnenvallen roven ze eerst alle spullen van waarde: geld, sieraden, en voedsel. Eind September 1943 zijn bijna alle Joden in Nederland opgepakt. Dan gaan de (Nederlandse) Nazi`s extra moeite doen om ondergedoken Joden op te sporen. Veel Joden worden alsnog ontdekt en naar Westerbork gestuurd.

Onderduiken.

In haar dagboek schrijft Anne: We kleden ons alle vier zo dik aan alsof we in een ijskast moesten overnachten, en dat allemaal omdat we nog kleren mee moesten nemen. Geen jood zou het in onze toestand gewaagd hebben om met een koffer vol kleren het huis uit te gaan. Ik had 2 hempjes aan, 3 broeken, een jurk, daarover een rok, zomerjas, 2 paar kousen, dichte schoen, muts, sjaal, en nog veel meer aan, ik stikte thuis al, maar daar vroeg niemand naar. Miep Gies komt Margot ophalen (Miep is de vrouw die de familie Frank meehelpt met onderduiken). Margot stopt haar schooltas vol met schoolboeken, haalt haar fiets uit de stalling en volgt Miep, die een eindje voor haar rijd. Waar gaan ze naartoe? Anne weet nog steeds niet waar die geheimzinnige onderduikplek is. Om half 8 s `ochtends sluiten ook Anne en haar ouders voor de laatste keer de deur achter zich. In en brief vragen ze de buren om voor Moortje, de kat, te zorgen. Het huis laten ze in een grote rommel achter: Ontbijttafel niet afgeruimd, de bedden zijn afgehaald. Alles wekt de indruk dat ze halsoverkop vertrokken zijn, maar dat maakte de familie Frank niet uit: Ze willen alleen maar weg, veilig zijn, verder niets. Ze verlaten het huis en lopen door de stromende regen: Otto, Edith, en Anne, ieders met een eigen school of boodschappentas met gevuld met kleren en dergelijken. Omdat Joden niet met het openbaar vervoer mogen moeten ze lopen. Pas op straat vertellen Anne`s ouders haar het hele onderduikplan. Maandenlang hebben ze allemaal spullen naar het schuiladres gebracht. Eerst waren ze van plan om op 166 juni te vertrekken, maar dat is 10 dagen vervroegt, vanwege de oproep van Margot. Anne`s vader verteld Anne dat de onderduikplek op zijn werk is, in zijn kantoorgebouw. Alleen Victor Kugler, Johannes Kleiman, en Bep Voskuijl weten van de onderduikers. De vader van Bep: Meneer Voskuijl hoort het nieuws pas enkele weken later. Als ze bij de Prinsengracht zijn aangekomen, neemt Miep de familie Frank mee het Achterhuis in (het achterhuis is een soort klein huisje achter het kantoorgebouw). Eenmaal aangekomen kijkt Anne om zich heen: Overal stapels beddengoed, en dozen….. een onbeschrijfelijke rommel. Ze gaan meteen aan de slag om de boel een beetje op orde te krijgen. Tijd om na te denken heeft Anne niet. Pas op Woensdag ziet Anne kans om in haar dagboek te schrijven: Toen vond ik voor het eerst sinds onze aankomst in het Achterhuis de gelegenheid om je de gebeurtenissen mede te delen, en tegelijkertijd om eens te realiseren wat er nu met me gebeurt was, en wat er nog met me gebeuren zou.

Verraden.

Op een warme zaterdag, gaat Otto Frank naar de kamer van Peter (Peter is een andere onderduiker) om hem Engelse les te geven. Het was bijna half 11 toen Peter en Otto beneden schreeuwende en dreigende mannenstemmen hoorde. Een paar minuten later staan er 5 mannen in het Achterhuis. 1 van hen draagt het uniform van de Duitse Politie, de andere 4 waren waarschijnlijk Nederlandse Nazi`s. De 5 mannen weten alles, en Victor Kugler moest meekomen, ze gingen naar boven, en de boekenkast werd opengemaakt, en ze gaan naar binnen. Even later komt een Nederlandse Nazi met een getrokken pistool, de kamer van Peter binnen. Otto en Peter moeten mee naar beneden komen, daar zien ze alle andere onderduikers met hun handen in de lucht tegen de muur staan, ook Anne. Karl Sielberbauer, de Duitse Nazi vraagt om geld en sieraden. Hij pakt een aktetas van de grond, en schudt die leeg. De dagboekpapieren van Anne vallen eruit. Karl Sielberbauer gelooft niet dat de onderduikers 2 jaar lang in het achterhuis verstopt hebben gezeten. Dan wijst Otto op de groeistreepjes van Anne op de muur.

Auschwitz.

Op 3 December gaat de familie Frank samen met ongeveer 1000 anderen met de laatste trein naar Auschwitz, polen. 3 dagen lang zitten ze opgesloten in een wagon, samen met ongeveer 70 anderen. Op 6 december komt de trein in Auschwitz aan, ruim de helft word diezelfde dag nog vermoord. Anne ontkomt hieraan omdat ze pas 15 is geworden. De mannen en vrouwen worden van mekaar gescheiden, de meeste zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer terug zien. Edith en haar dochters blijven bij mekaar. Otto, Peter, en Victor moeten naar het mannenkamp toe. De omstandigheden in Auschwitz zijn vreselijk: er is bijna geen eten en drinken. Per dag sterven er mensen door ziekte en/of ondervoeding. Er waren ook geen medicijnen. En elke dag werden er mensen zonder aanleiding door de bewakers doodgeslagen, en ook werden er per dag 1000 Joden vergast. Niemand was zijn leven zeker, elke dag kon de allerlaatste zijn. Intussen naderen de Russen vanuit het oosten. De Duitsers weten dat ze de oorlog hebben verloren. Ze willen de sporen van hun misdaden zoveel en zo goed mogelijk uitwissen. Veel kampen worden ontruimt en afgebroken. Mensen worden doodgeschoten en in massagraven begraven. Er werden ook gevangenen naar andere kampen vervoerd, ook Anne en Margot horen hierbij.

Concentratiekamp Bergen-Belsen.

Eind Oktober 1944 moeten Anne en Margot hun moeder Edith verlaten. Ze worden overgebracht naar Bergen-Belsen, een concentratiekamp. Ook daar zijn de omstandigheden onvoorstelbaar. Het was er erg koud, en er was weinig eten. Het kamp was overvol, en er heersten erg veel besmettelijke, gevaarlijke ziekten. Edith Frank leeft nog 2 maanden na het vertrek van Anne en Margot, in Auschwitz, op 6 januari 1945 sterft ze. Intussen proberen Anne en Margot te overleven. Ze slapen in een barak die overvol is. Enkele vrouwen die het kamp hebben overleeft, hebben Anne en Margot daar gezien en/of gesproken.

De bevrijding.

Anne en Margot waren erg vermagert, dat ze Tyfus hadden was duidelijk. Volgens overlevenden zag je ze dood gaan. In Maart 1945 sterft Margot, enkele dagen daarna sterft ook Anne. Otto Frank is de enige die de oorlog overleeft heeft. Zijn kamp werd door de Russen op 27 januari 1945 bevrijd. Otto wil terug naar Amsterdam. De russen brengen hem naar Odessa aan de zwarte zee, dan met de boot naar Marseille, en per trein, en vrachtwagen naar Amsterdam. Op 3 juni komt Otto aan in Amsterdam, en hij gaat meteen naar Miep Gies. Het weerzien is vol vreugde en verdriet. Otto verteld dat zijn Edith dood is, maar nog goede hoop heeft dat Anne en Margot nog leven, want Otto heeft gehoord dat Bergen-Belsen geen vernietigingskamp is. Otto trekt in bij Miep en haar man Jan. En bijna 2 maand later hoort Otto dat zijn beide dochters overleden zijn. Omdat het nu zeker is dat Anne dood is haalt Miep de dagboekpapieren tevoorschijn die Anne aan Miep in bewaring heeft gegeven. Otto gaat alles meteen lezen, en is ontroerd en verbaast. Hij wist nooit dat Anne alles wat er in het Achterhuis is gebeurd zo nauwkeurig heeft vastgelegd. Omdat het Anne`s droom was om schrijfster te worden , begint hij met het zoeken naar een uitgever. Hiermee heeft Otto Anne`s wens toch nog mee laten uitkomen. Pas in de zomer van 1947 word haar dagboek uitgegeven. Haar dagboek is nu vertaald en in bijna alle talen uitgegeven.