Kaspar Hauser

100 jaar geleden, op 29 september 1812, werd in Duitsland een gezond kroonprinsje geboren. Het was het 1e kind van groothertog Karl en zijn gemalin Stephanie. Het kind kreeg bleef naamloos,want het was nog niet gedoopt toen het 3 weken later dood ging. In de volgende maanden ontstonden veel geruchten. Het kind zou verwisseld zijn met een stervend kind, en op een geheime plek in leven worden gehouden. Het doel daarvan zou zijn het vorstenhuis uit te laten sterven. Die geruchten werden genegeerd, maar nooit helemaal vergeten.

Het 1e is de complete isolatie. Hij had geen menselijk contact, en leefde op water en brood. Toen hij had leren spreken, vertelde hij hier alles over. Hij bleek een heel precies herinneringsvermogen te hebben. Het bericht van het verschijnen van de jongen riep veel nieuwsgierigheid op bij de rest van de wereld. Ze noemden hem ‘het kind van Europa’.

Wel was hij erg goed in kunstzinnige handvaardigheid. Een van zijn voogden kwam toen op het idee om hem boekhouder te laten worden, maar hij werd kopieerder van documenten. Dit was een van de problemen in Kaspars leven: het was moeilijk om een goede baan voor zo’n uitzonderlijk mens te vinden. Nog een probleem was dat veel mensen het verhaal over zijn herkomst niet geloofden.

De strijd om Kaspas Hauser werd ook na zijn dood voortgezet. De 2e fase van de strijd duurde de hele 19e eeuw voort. Er waren 2 partijen: de Hauserianen, die voor Kaspar opkwamen, en de anti-Hauserianen, die Kaspar uitmaakten voor bedrieger.

Om de vele genoemde redenen leek de discussie voor Kaspar te zijn beslecht. Dit begon te veranderen na het verschijnen van een roman over Kaspar, in 1908. Dat verhaal was niet historisch, maar gaf een levendig en overtuigend beeld van de hoofdpersoon. De anti-Hauserianen probeerden Kaspar weer belachelijk te maken, maar in de 20e eeuw lukte dat niet meer. De mogelijkheid van de groothertogelijke afkomst kwam weer op een serieus niveau. De anti-Hauserianen bleken veel documenten vervalst te hebben.

Maar veel mensen vertrouwden het resultaat van het onderzoek niet, en lieten in 2002 nog een onderzoek doen. De leider van het onderzoek pakte de zaak gelijk aan bij de zwakke plek: de genetische identiteit was uitsluitend vastgesteld op grond van een paar bloedsporen, waarvan ze niet eens zeker wisten of die wel van Kaspar waren.

De volgende stap was weer een onderzoek doen met een nakomeling van Stephanie van Baden. Met haar afgelezen genenstructuur werd de nieuwe genenstructuur van Kaspar vergeleken. Het resultaat was 1 afwijking, in plaats van 7. Vooral na zo’n lange tijd kunnen zulke kleine afwijkingen heel goed optreden. Dit onderzoek heeft dus de waarschijnlijkheid dat Kaspar de zoon is van Stephanie en Karl van Baden, heropend.