Palestina & Israel

Inhoud

Inleiding
Wat heeft er allemaal plaatsgevonden door de jaren heen? Hoe is Israël ontstaan? Wat is er aan de hand in Palestina en Israël? Waarom wordt er door de rest van de wereld niet gereageerd? Waarom kan er geen vrede worden gesloten? Conclusie en beantwoording v/d hoofdvraag. Bronvermelding

Inleiding

In de 21de eeuw zou je verwachten dat de mens toch wel veranderd zou zijn na al die gevechten en oorlogen. Maar verder dan een verwachting komt het niet. Die droom van wereldvrede blijft uitgesteld. Er is immers nog zo veel gaande in deze wereld. Oorlog, hongersnood en doden zijn nog de normaalste zaak in sommige gebieden. Een van die gebieden is de Gaza-strook. Daar woedt een gevecht tussen de eeuwenlang onderdrukte joden die een eigen staat (‘The Promised Land’), genaamd Israël, willen stichten en de Palestijnen die hun eigen land willen behouden. Die oorlog ga ik nader onderzoeken met als hoofdvraag; “Waarom is er oorlog tussen Palestina en Israël?”

Wat heeft er allemaal plaatsgevonden door de jaren heen?

Augustus 1929; Yassar Arafat werd geboren, iets later dan tien jaar na het Britse Mandaat in Palestina was begonnen, en de 400-jarig controle van Ottomaanse Rijk over de Arabieren in het middenoosten was tot een eind gekomen. Arafats vader was een lage klasse handelaar in Gaza en zijn moeder was e dochter van een oud Jeruzalems familie.

November 1947; De raad van de Verenigde Naties heeft het resolutievoorstel om Palestina te verdelen tussen de Joden en de Arabieren aangenomen. De Arabieren weigerden dit en er brak oorlog uit.

14 mei 1948; Het Britse Mandaat kwam tot een eind. David Ben-Gurion kondigde het ontstaan van de staat Israël aan. De legers van 7 Arabische landen vallen Palestina binnen om de oprichting van een Joodse staat te voorkomen.

1949; De oorlog tussen Israël en de Arabische landen is tot een eind gekomen met Israël als winnaar en de ondertekening van een wapenstilstand met de naburige Arabische landen. Israël had na de oorlog 2/3 van Palestina in bezit. De helft van de Palestijnse Arabieren sloeg op de vlucht. De Jordaan werd toegevoegd aan de westerse heuvels van Judea en Samaria, die later bekend werden als het West oever. Een nauwe strook kwam onder het bezit van het Egyptisch lege en werd de
Gaza-strook genoemd.

November 1956; Israel trok onder begeleiding van Frankrijk en Engeland richting het Suez Kanaal om de nationalisatie van het kanaal door de Egyptische president Gamal Abder Nassir tegen te gaan. Israël bezette Sinai Pensuela, maar werd gedwongen terug te trekken door Amerikaans en Russisch bevel.

1957; Arafat verlaat Egypte en richt met behulp van andere Palestijnse activisten een kleine organisatie genaamd al-Fatah op.

1964; Onder leiding van Ahmed Shukuray wordt Palestine Liberation Organisation (PLO) opgericht.

1965; Eerste militaire operatie tegen Israël vindt plaats door al-Fatah van Arafat. Deze actie lokte en heftige reactie in de Arabische wereld, ook in Israël, wat later zou leiden tot de zesdaagse oorlog van 1967.

Juni 1967; Egypte lokte de zesdaagse oorlog uit en door een krachtige luchtaanval won Israël. Na deze korte oorlog had Israël de controle over het Jordaanse West Oever, het Egyptische Gaza-strook en Sinai Pensuela, en het Syrische Golan-Hoogte. De Palestijnse bevolking van het West Oever kwam onder de macht van een Israëlisch militair regering. Na de oorlog verhevigde Arafat en Fatah hun acties tegen Israël en andere Palestijnse groepen sloten zich bij hen aan. Ze gebruikten terroristische activiteit tegen de bevolking van Israël. Maart 1968; Israël lanceerde een aanval op het hoofdkwartier van de Palestijnse organisaties, gelegen in de stad Kamreh, ten oosten van de Jordaan. Na een dag vechten trokken het joods leger zich weg en Palestijnen behaalden de overwinning.

1969; Arafat wordt gekozen als voorzitter van PLO.

Zomer 1970; Nadat de Palestijnen een vliegtuig gekaapt hadden en die in de Jordan dwongen te landen, brak er een burgeroorlog uit. Indertijd heeft koning Hussein de PLO aanhang in zin rijk proberen te verwoesten. Na de bloedige burgeroorlog (bekend als ‘Zwarte September’) trokken Arafat en de Palestijnse activisten zich uit van de Jordaan naar Libanon.

Oktober 1973; Egypte en Syrië ontlaadden een verrassingsaanval tegen Israël, gevolg door politieke onderhandelingen. Arafat en PLO waren bereid politieke middelen, versterkt door militaire en terroristische acties te gebruiken om zo hun doelen te bereiken.

November 1974; De Arabische wereld erkende de PLO als de ware vertegenwoordiger van het Palestijnse volk.

Najaar 1977; President Anwar Sadat van Egypte bezocht Jerusalem, wat leidde tot politieke onderhandelingen en een aparte vrede tussen Egypte en Israël. Arafat en een de meerderheid van de Arabisch leiders keurden dit af.

Juni 1982; Israël valt PLO vestigingen in Libanon aan, belegerden Beiroet en dwongen Arafat Libanon te ontruimen. Merendeel van PLO verhuisde naar Tunis.

December 1987; Een opstand, bekend als de Intifada begon in de West Oever en de Gaza-strook. PLO speelde een belangrijke rol in de opstand. Desondanks koos PLO nu meer voor een politieke wijze en plast van een militaire verzetting.

November 1988; PLO accepteert de VN resolutie van de erkenning van Israël en de verwerping van het terrorisme.

1991; Na de Golfoorlog veroorzaakt een scheuring in de Arabische wereld een internationaal conferentie in Madrid, wat de opening van een aanvaardbare vredesproces tussen Israël en de meeste Arabische landen. De conferentie zorgde voor een direct gesprek tussen Israël en Palestina.

1993; Geheime gesprekken in Oslo tussen het Israëlisch Arbeidspartij en Arafats mensen leidden tot een overeenkomen dat wederzijds de erkenning en de vestiging van een Palestijns regering in Gaza en Jericho het begin zouden zijn van een officiële overeenkomen, later ondertekend in Washington.

Zomer 1994; Arafat arriveert in Palestina en zet de eerste Palestijns regering in Palestina op.

December 1994 Arafat deelt de Nobelprijs voor de vrede samen met de Israëlische premier Yithzak Shamir en minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres.

4 november 1995; premier Robin van Israël wordt vermoord door en jood.

April 1996; Israël bombardeert 17 dagen lang Libanon in een campagne tegen Hezbollah en raakt ‘per ongeluk’ een VN-basis. Bij de bombardementen zijn 110 burgers omgekomen.

23 oktober 1998; Netanjahu tekent het Wye-akkoord. Het akkoord bepaalt dat Israël zich terugtrekt uit de Westelijke Jordaanoever, maar de regering-Netanyahu valt over de manier waarop dit in de praktijk moet worden gebracht. Ehud Barak, leider van de Arbeiderspartij, wint de verkiezingen.

1999; Barak tekent het Wye-akkoord. Het akkoord voorziet in terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever voor februari 2000, en dat uiterlijk in september 2000 een vredesakkoord moet zijn ondertekend.

December 1999; Gesprekken tussen Israël en Syrië lopen uit op niets en worden zonder duidelijke reden afgebroken.

2000; Israël trekt zich onder premier Ehud Barak geheel terug uit Libanon, gehoorzamend aan alle eisen van de VN. Onder de Palestijnen en andere Arabieren leeft het gevoel op dat Israël is verjaagd en verslagen. Een bezoek van Sharon aan de Tempelberg in Jeruzalem werkt als uitlokker voor de uitbraak van de tweede Intifada, de zogenaamde El-Aksa-Intifada of kortweg Aksifada.

2001; Premier Sharon van Israël geeft het bevel om een muur te bouwen langs de grens tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever.

22 maart 2004; Israël liquideert bejaarde Hamasleider sjeik Ahmed Yassin

26 maart 2004; De Verenigde Staten spreken veto uit tegen een resolutie in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties waarin de Israëlische liquidatie van Hamasleider sjeik Ahmed Yassin werd veroordeeld.

Hoe is Israël ontstaan?

In 1933 werd de macht in Duitsland overgenomen door de nazi’s en dat was het sein voor tienduizenden joden om naar Palestina te immigreren. Dit leverde weer zeer veel problemen op met de Arabieren en net voor het begin van de Tweede Wereldoorlog kondigden de Bitten een immigratiestop aan, ondanks de wetenschap dat de joden het in Duitsland zeer moeilijk hadden. Toch kwamen er in het geheim nog vele joden het land binnen en werd er steeds meer verzet geboden tegen zowel de Britse mandaattroepen als de Arabieren. Ondertussen woedde in Europa de Tweede Wereldoorlog en werd praktisch het gehele Europese jodendom uitgemoord door de nazi’s van Adolf Hitler. Ca. 6 miljoen joden werden in concentratiekampen systematisch vermoord, de meeste in gaskamers. Een relatief kleine groep wist zich uit de klauwen van de nazi’s te redden, met name in landen als Finland, Denemarken, Italië en Bulgarije. Gedurende de oorlog kwamen de Britten steeds meer onder vuur te liggen in Palestina. Geheime organisaties pleegden aanslagen op Britse doelen en vermoordden Britse politieagenten en militairen. Op 14 februari 1947 verklaarden de Britten dat ze het Arabisch-joodse probleem niet langer onder controle hadden en riepen de hulp van de Verenigde Naties in. Op 29 november 1947 stemde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in met de verdeling van Palestina in een joodse en een Arabische staat. Veel Arabieren waren tegen dit verdelingsplan en de moefti van Jeruzalem riep zelfs op om de joodse staat de totale oorlog te verklaren. Onmiddellijk ontstond er een burgeroorlog tussen Arabieren en joden, waarbij de joden de overhand begonnen te krijgen. Onder de indruk van het bloedige conflict en de tegenwerking van Groot-Brittannië wilden de Verenigde Naties het delingsbesluit ongedaan maken, maar het inmiddels gevormde Voorlopige Bestuur van de joodse gemeenschap, die 600.000 inwoners had, riep op 14 mei 1948 de joodse staat Israël uit en kwam er een einde aan het 26 jaar oude Britse mandaat over Palestina. Als reactie daarop rolden nauwelijks enkele uren later tanks van Egypte, Transjordanië, Syrië, Libanon en Irak richting Israël; de Onafhankelijkheidsoorlog was begonnen. Hoewel er nog een Amerikaans bemiddelingsplan werd gelanceerd, ging Israël toch vechten. Met een onderbreking van een maand duurden de gevechten voort tot begin 1949, toen er onder bemiddeling van de VN wapenstilstandsverdragen werden gesloten op het eiland Rhodos, met Egypte, Libanon, Jordanië en Syrië. Door uitgebreide wapenleveranties had Israël echter zo’n overwicht opgebouwd dat er zelfs gebieden veroverd werden die tot op heden nog steeds Israëlisch grondgebied zijn. Arabische Palestijnen vluchtten met duizenden tegelijk naar de buurlanden en begin 1949 had 80% het land verlaten of was door de Israëlische troepen het land uitgezet. Zij waren gedwongen zich te vestigen in vluchtelingenkampen in Jordanië (inclusief voor 1967 de Westelijke Jordaanoever), Libanon en de door Egypte ingelijfde Gaza-strook. Joden uit de hele wereld maakten net de omgekeerde reis; met name uit de Sovjet-Unie en uit de Arabische landen emigreerden honderdduizenden joden naar Israël om te helpen met het opbouwen van het land. Vanuit de Arabische buurlanden werden terroristen (‘fedajin’) ingezet om het leven in Israël te ontregelen. Dit kostte ca. 1300 Israëli’s het leven en Israël reageerde elke keer met vergeldingsacties. Deze patroon zou tot op de dag van vandaag het lot zijn van het Israëlische en Palestijnse volk. Israëls eerste minister-president en jarenlang de dominerende figuur was David Ben-Goerion (1948-1953; 1955-1963). Hij was de leider van de grootste partij, de socialistische Mapai. Onder Ben-Goerion begon de staatsvorming. Het belangrijkste probleem voor Israël bleef de verhouding tot de Arabische staten. Vooral na de revolutie in Egypte (1952) begon de situatie dreigend te worden, omdat de Egyptische president Nasser ernaar streefde de nederlaag van 1948 ongedaan te maken. In 1955 nam de spanning verder toe door onder ander wapenleveranties aan Egypte uit communistische landen, de militaire verbonden tussen Egypte en Arabische landen en het sluiten van het Suezkanaal in 1956. Israël werd door Frankrijk en Groot-Brittannië aangezet om een oorlog tegen Egypte te beginnen. De Sinaï werd in zes dagen ingelijfd, maar Israël werd onder druk van de Verenigde Staten gedwongen dit gebied niet definitief in te nemen. In maart 1957 trok Israël zijn troepen dan ook terug. De situatie in de regio werd nu zeer gecompliceerd en tevens toneel van de Koude Oorlog, waarin de Arabische staten gesteund werden door de Sovjet-Unie en Israël door de Verenigde Staten en West-Europese landen. In 1960 raakte premier Ben-Goerion in conflict met een groot aantal partijgenoten, wat in 1963 leidde tot zijn aftreden. Hij werd opgevolgd door de minister van Financiën Levi Esjkol (1963-1969). In 1964 werd de Palestine Liberation Organization opgericht (PLO). Zij wezen de wereldgemeenschap op het grote Palestijnse vluchtelingenprobleem, maar Israël was gewoon niet te vermurwen om vluchtelingen te laten terugkeren naar hun oude vaderland. Aan de andere kant vormden de vele vluchtelingen in de landen waar ze verbleven een steeds grotere bron van problemen.

Wat is er aan de hand tussen Israël en Palestina?

Tussen Israël en Palestina is er oorlog. Vanaf het begin dat er een Joods staat werd gesticht op Arabisch grondgebied zijn er al conflicten en oorlogen geweest. De Joden willen een eigen land en de Palestijnen willen hun land niet opgeven. Buiten de Palestijnen om, de bewoners van dat gebied, werd zomaar door de VN besloten dat Palestina gewoon in tweeën gedeeld moest worden. Dit accepteerden de Arabieren natuurlijk niet. En er ontstonden conflicten en aanslagen. Op die aanslagen volgden weer wraakacties en zo maar weer door. In 1994 werd er toch weer vrede gesloten, maar de joden schonden het vredesakkoord en bouwden huizen in Palestijns gebied. Dit leidde weer tot nieuwe ruzies. Israël is sterker dan de Palestijnen en dus worden de moslims onderdrukt. Men is arm in dat gebied. Ze hebben weinig geld voor eten laat staan wapens. De joden hebben daarentegen wel wapens en gebruiken ze ook nog. De Palestijnen zijn wanhopig. Ze hebben de macht niet om de joden te bevechten. Als joden hun dorpen aanvallen kunnen ze slechts staan toekijken hoe hun huizen verwoest worden. Enige wat ze kunnen doen is om enigszins met stenen te gooien naar de tanks van de joden. Er zijn ook zelfmoordaanslagen. Jonge moslims met bommem op hun lijven proberen dan zoveel mogelijk joden met zich mee op te blazen.Op het eerste punt zul je dat erg vinden en er geen begrip voor kunnen tonen. Vaak krijgen mensen die de Palestijnse zaak verdedigen het tegenargument; \"ja maar, ze moeten maar geen zelfmoordaanslagen plegen\". Waarom mogen de Palestijnen zich niet verdedigen tegen een groep zwaarbewapende soldaten die hun land binnenvallen en bezetten? Die met bulldozers hun huizen afbreken? De vergelijking met de acties van Hitler is helaas pijnlijk duidelijk. Het is niet anti-joods om deze waarheid te vertellen: dat de Joden hun verleden handig misbruiken om kritiek op hun huidige acties in de kiem te smoren. Israël bouwt een nieuwe Berlijnse muur, en behandelt de Palestijnen haast even erg als de Joden ooit behandeld werden. Er zijn dan wel gen vernietiginskampen, maar het leger van Israël schiet hele dorpen plat om er daarna met de bulldozer nog eens over te gaan. De Palestijnen worden van elkaar en van de buitenwereld afgesloten, opgesloten, en uitgemoord. Een Palestijn ziet een zelfmoordaanslag als iets eervols. Hij wil opkomen voor zijn vaderland en zijn medemens, want als hij niets doet gaat hij toch dood, dan maar sterven op een eervol manier. Die zelfmoordaanslagen gebeuren alleen maar omdat het Palestijnse volk in een uitzichtloze situatie zit. Water, elektriciteit en media van het Palestijns gebied zijn in handen van Israël. Niemand mag binnen en buiten zonder Israëlische toestemming, ook geen journalisten, hulporganisaties, politici, controlecommissies van de VN... De \"Berlijnse\" muur rond de Palestijnse gebieden is net klaar. Deze muur is handig geplaatst zodat de Palestijnen nog minder toegang hebben tot waterbronnen dan al het geval was. De bronnen liggen natuurlijk aan de Israëlische kant. Hoelang zal het duren voor er tegen dit onrecht wordt gereageerd door de Europese leiders? Of liever, waarom wordt er NIET gereageerd? Israël lapt alle VN-resoluties arrogant aan zijn laars, zonder dat de VN optreden.

Waarom wordt er door de rest van de wereld niet gereageerd?

Door de jaren heen heeft Amerika Israël altijd gesteund. De belangrijkste redenen voor de steun zijn; de macht, oliebronnen en invloed op het Midden-Oosten. Dat daarvoor in de plaats vele Palestijnen sneuvelen, is dan maar een ‘kleine’ offer. Ook nu blijft hun rol behouden: hoewel Amerika naar buiten komt in de media met de vraag aan Israël of ze zich willen terugtrekken, blijven ze bondgenoten. De Amerikaanse minister van Defensie Colin Powell is totaal niet objectief, laat staan onpartijdig. Bepaalde Amerikaanse ministers dringen er trouwens altijd op aan bij journalisten dat het geen \"bezette gebieden\" zijn, maar \"betwiste gebieden\". Taalgebruik is altijd belangrijk bij een oorlog: het verschil tussen \"vrijheidsstrijders\" en \"terroristen\", het is maar vanuit wiens standpunt je het bekijkt. Hulp wordt er wel geboden door de VN, maar dat is alleen hulp achteraf. De VN helpen de Palestijnse vluchtelingen in plaats van dat ze het probleem oplossen, opdat de mensen niet meer hoeven te vluchten. Omdat het ook zo ver weg gebeurt lijkt het voor de meeste mensen niet belangrijk.

Waarom kan er geen vrede worden gesloten?

Veel landen in de wereld hoopten dat het vredesakkoord van 1994 een einde zou maken aan de ruzies. Helaas is dat niet gebeurd. De haat tussen de joden en de Palestijnen is alleen maar erger geworden. De Palestijnen willen nog steeds een eigen staat. Ze willen de gebieden terug die Israël tijdens de oorlogen heeft afgepakt. De Israëlische leider Sharon wil deze gebieden nu wel teruggeven. Maar er zijn ook fanatieke joden die het hier niet mee eens zijn. Helaas is vrede is alleen mogelijk als de twee volken Palestina met elkaar willen delen. En dat is nou juist het grote probleem. Zowel onder de Israëliërs als Palestijnen zijn er mensen die het gebied niet willen delen. Het zal dus erg moeilijk worden om vrede in het Midden-Oosten te krijgen. Er zijn vier belangrijke problemen te noemen;

Jeruzalem De Palestijnen eisen dat Oost-Jeruzalem hoofdstad wordt van de nieuwe staat Palestina. De Israëli\'s moeten ophouden met het bouwen van nieuwe joodse wijken op grond die van oudsher van Palestijnen is geweest. En alle Palestijnen, ook degenen die buiten Jeruzalem wonen, zouden de stad vrijelijk in en uit moeten gaan, bijvoorbeeld voor een bezoek aan de heilige plaatsen of een bezoek aan het ziekenhuis. De Israëli\'s willen dat de situatie van nu zo blijft en dat Jeruzalem voor eeuwig in zijn geheel de hoofdstad van Israël zal zijn. Beide partijen gebruiken godsdienstige argumenten (meestal teksten uit heilige boeken) om aan te tonen dat ze recht hebben op de hele of een deel van de stad. De partijen willen vasthouden aan hun geloof en daarom geven ze elkaar niets toe. Vooral als het gaat om het beheer van de heilige plaatsen, kunnen de partijen het niet eens worden. Ook krijgen de partijen telkens ruzie over waar joden en Palestijnen in de stad mogen wonen. Steeds weer als de Israëli’s in Oost-Jeruzalem nieuwe wijken aanleggen, ontstaan er felle protesten van de Palestijnen.

Nederzettingen Na 1967 krijgen de Palestijnen in de bezette gebieden ook te maken met Israëlische nederzettingen: Op de westelijke Jordaanoever gaan 65.000 kolonisten wonen in zo\'n 120 nederzettingen. Nog eens 65.000 gaan wonen in Joodse wijken in of rondom Oost-Jeruzalem. In de Gaza-strook gaan 2.500 Israëli\'s wonen in dertien nederzettingen. De Israëli\'s krijgen de beste gronden toegewezen. De Palestijnen die er wonen worden van hun land verdreven. De nederzettingen en kolonisten zijn een belangrijk obstakel voor vrede tussen Palestijnen en Israëli\'s. In het akkoord van Oslo (1993) stond dat onderhandelingen over de nederzettingen in 1996 zouden beginnen. Dit is echter niet gebeurd. Wel had Rabin de Palestijnen beloofd dat hij de bouwactiviteiten in en bij de nederzettingen zou stopzetten. Maar begin 1995 blijkt dat er geheime bouwplannen van nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever bestaan. Ook is er een geheim plan voor een gigantische uitbreiding van Jeruzalem. Deze plannen zijn voor de Palestijnen onaanvaardbaar. Volgens hen worden de nederzettingen gebouwd op land dat van de Palestijnen is afgenomen. Al in 1980 roepen de VN Israël op om de nederzettingen af te breken en te stoppen met de bouw van nederzettingen in de bezette gebieden (inclusief Oost-Jeruzalem). Tot op de dag van vandaag gaat Israël hiermee door. De nederzettingen maken de Palestijnse droom van een onafhankelijke staat bijna onmogelijk. Daar komt nog bij dat er voor de veilige wegen die de nederzettingen met elkaar verbinden, ook nog eens Palestijns land in beslag wordt genomen. Palestijnen mogen echter geen gebruik maken van deze \'veilige wegen\'.

Veiligheid Als het Midden-Oosten het nieuws haalt, is dat vaak vanwege een bomaanslag in Israël. De Israëli\'s hebben regelmatig te maken met zelfmoordaanslagen door Palestijnse strijders, waarbij vele dodelijke slachtoffers vallen onder militairen en onder de burgers van Israël. Als voorwaarde voor terugtrekking uit de bezette gebieden stelt Israël dat de zelfmoordaanslagen stoppen. Arafat lijkt nog niet in staat om aanslagen door groepen als Hamas en Jihad te voorkomen.

Vluchtelingen Tijdens de oorlog van 1948 vluchten meer dan 700.000 Palestijnse vluchtelingen naar de Gaza-strook, de Westelijke Jordaanoever of de omringende Arabische landen (Jordanië, Syrië en Libanon). Een minderheid van 150.000 Palestijnen blijft in het nieuwe Israël achter. Als de vluchtelingen na de oorlog willen terugkeren, worden zij door Israëlische soldaten tegengehouden. Deze Palestijnen komen in vluchtelingenkampen terecht. De spanningen tussen Israël en de Arabische buurlanden leiden in 1967 tot de \'Zesdaagse-Oorlog\'. Bij deze oorlog verovert Israël naast de Sinaï-woestijn en de Golan-hoogte, het restant van het oude Palestina: de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Deze gebieden worden samen aangeduid als de \'Bezette Gebieden\'. Ook in 1967 vluchten veel Palestijnen voor het oorlogsgeweld en ook dan wordt hen de terugkeer naar hun huizen onmogelijk gemaakt. Zowel in 1948 en 1967 trekt Israël zich hierbij niets aan van besluiten van de VN. Bij vredesonderhandelingen eisen de Palestijnen steeds weer het recht op terugkeer van de vluchtelingen: Israël wil dat onder geen enkele voorwaarde. Veel vluchtelingen komen in kampen terecht. Langzamerhand worden de tenten vervangen door stenen huisjes, maar de omstandigheden blijven zwaar. Er is weinig werkgelegenheid in de kampen, en in het begin zijn er geen scholen en andere voorzieningen.

Conclusie

Waarom is er oorlog tussen Palestina en Israël?

De Palestijnen leefden in Palestina tot op een dag de VN zomaar besloten dat Palestina in tweeën gedeeld moest worden. Een gedeelte voor de joden en een gedeelte de Arabieren. De Palestijnen waren vanaf het begin af aan al fel op tegen, maar ze hadden geen keus, de joden kwamen toch. Palestijnen werden zelf weggejaagd van hun eigen grondgebied en door oorlogen nam Israël steeds meer grond in beslag. Israël stelt steeds nieuwe grenzen in en steeds weer opnieuw bouwen de joden op Palestijns gebied. De joden krijgen de beste stukken land en de Palestijnen worden onderdrukt. De Palestijnen willen de vrede die ze ooit hadden, maar de joden willen dat hen niet geven.

Bronvermelding

Site’s

http://www.nrc.nl/W2/Lab/MiddenOosten
http://www.nrc.nl/dossiers/midden-oosten
http://www.chengetheworld.org/nl/modules/articles.php?task=imprim&aid=133

Boeken

The Mystery of Arafat Danny Rubinstein
Arafat; Vriend en Vijand Janet en John Wallach
40 jaar Israël Martin van Amerongen e.a. Een spiegel liegt niet Anja Meulenbelt e.a.