Politieke besluitvorming

H 1 WAT IS POLITIEK?

1.1 Het begrip politiek.
Politiek en beleid
Er bestaat geen overeenstemming over het begrip politiek. Begrippen die vaak terugkomen in de definities van politiek zijn macht, invloed, conflict, besluitvorming, belangen, beleid, overheid, staat, waarden, verdeling, systeem en verandering.

Het begrip politiek komt tot uitdrukking in de systeembenadering (H5). In een systeembenadering wordt politiek voorgesteld als het proces van omzetting van verlangens, wensen en eisen vanuit de omgeving in bindende besluiten voor een samenleving. Dat proces gaat gepaard met conflicten, die weer samenhangen met botsende belangen. De uitkomst van die conflicten is bepalend voor het antwoord op de vraag wie wat krijgt.

Politieke besluitvorming is gericht op het oplossen van politieke problemen, die zich veelal kenmerken door verdelingsvraagstukken en vraagstukken van openbare orde. Een politiek probleem is een situatie die mensen ongewenst vinden en die ze (mede) door middel van overheidsingrijpen veranderd willen zien. Er is, met andere woorden, overheidsbeleid nodig om het probleem op te lossen. Problemen die de aandacht krijgen van burgers en van maatschappelijke groeperingen vormen de publieke agenda. De politieke agenda is dan een lijst van problemen op de publieke agenda die aandacht krijgen van de beleidsmakers.

1.2 De overheid.

Overheidsbeleid is in het dagelijks spraakgebruik alles wat de overheid doet: de genomen besluiten en de getroffen maatregelen van de overheid.
Politiek beschouwt men vaak als de strijd (tussen politieke partijen) die voorafgaat aan de beslissing: politiek is de strijd om (overheids)beleid.

Hoofdtaken van de overheid in de Nederlandse samenleving
De overheid zorgt voor zaken, die van algemeen belang zijn (collectieve goederen), die moeilijk via de (vrije)markt kunnen worden aangeboden, maar in principe voor iedereen beschikbaar moeten zijn.
De overheid is nodig voor het ontwikkelen en instandhouden van collectieve goederen.
Een collectief goed is een goed waarvan ieder gebruik maakt of kan maken.
In de tegenwoordige samenleving worden de meeste collectieve goederen gerealiseerd doordat mensen verplicht zijn eraan bij te dragen. Ze betalen belasting aan de staat. De staat zorgt daarmee vervolgens voor allerlei collectieve goederen.
Het gaat met name om:
− het garanderen van de openbare orde en veiligheid;
− het onderhouden van goede buitenlandse betrekkingen;
− het scheppen van werkgelegenheid, sociale zekerheid, goede arbeidsomstandigheden,
infrastructuur en een voorspoedig economisch klimaat;
− welzijn, onderwijs, volksgezondheid, kunst en dergelijke op sociaal-cultureel gebied.

De democratische rechtsstaat heeft zich gedurende (vooral) de tweede helft van de twintigste eeuw ontwikkeld tot een verzorgingsstaat.

Je bent in staat om naar aanleiding van de actuele discussies over de rol die de overheid in de maatschappij speelt of hoort te spelen, een standpunt te bepalen over de vraag hoe de rollen van overheid en markt/particulier initiatief verdeeld behoren te zijn. Hierbij zijn ze in staat politieke waarden of beginselen te betrekken, zoals verwoord door de belangrijke politieke stromingen. (zie hoofdstuk 8)

H 2 RECHTSSTAAT EN DEMOCRATIE.

2.1 Macht en gezag.

Staat en overheid
Het begrip staat omvat vier kenmerken:
Een soevereine macht (1) die regeert over een groep mensen (2) op een bepaald grondgebied (3) en die daarbij het geweldsmonopolie bezit (4).

Het begrip overheid verwijst naar die soevereine (=hoogste) macht, die uitgeoefend wordt door een regering (staatshoofd en ministers) met behulp van een ambtenarenapparaat (dit slaat op de landelijke overheid).

(Politieke) macht en gezag
Macht is het vermogen het gedrag van anderen, desnoods tegen hun wil, te beïnvloeden in overeenstemming met de eigen doeleinden.
Politieke macht is het vermogen de politieke besluitvorming te bepalen.
Het begrip gezag wordt meestal gebruikt voor situaties waarin mensen de zeggenschap van anderen als legitiem (=wettelijk, rechtmatig) accepteren.

Machtsbronnen/ machtsbases zijn onder andere:
- de wet/ wettelijk gezag;
- rechten/ formele bevoegdheden;
- steun onder andere aantal kiezers/ achterban;
- kennis/ deskundigheid;
- geld/ vermogen/ bezit;
- persoonlijkheid/ charismatisch gezag;
- sleutelposities bij overheid, maatschappelijke organisaties en bedrijfsleven;
- geweld (NB: in een rechtsstaat is dit een monopolie van de overheid).

Gegeven de verschillende machtsbronnen zijn macht en invloed ongelijk verdeeld:
- in een dictatuur heeft de regering veel macht; het parlement en het volk geen of weinig;
- in een democratie heeft de regering, het parlement en het volk politieke macht.

2.2 Nederland is een rechtsstaat.

Het begrip rechtsstaat: een staat waarin rechten en verplichtingen van de inwoners zijn vastgelegd, rechten en verplichtingen die de inwoners tot burgers maken.
Enerzijds beperken de burgerrechten de mogelijkheden van de staat in te grijpen in het bestaan van de burgers (de vrijheden die je hebt).
Anderzijds schept het bezit van die rechten vrijheden, beperkingen en verantwoordelijkheden voor de burgers met betrekking tot het maatschappelijke verkeer (bijv. je moet je aan de wet houden; je moet belasting betalen; enz).

Nederland is een rechtsstaat
Basis van de rechtsstaatgedachte is de bescherming van burgers tegen de willekeur van de overheid. Het optreden van de overheid dient gebaseerd te zijn op wet en recht.
Kenmerken van een rechtsstaat:
− er is een grondwet, die een garantie bevat van de grondrechten en de regels volgens welke de onderdelen van het staatsbestel worden samengesteld, functioneren en zich tot elkaar en de burgers verhouden;
− er is sprake van klassieke/ politieke grondrechten: gelijkheid van alle burgers voor de wet, recht op een eerlijk proces, vrijheid van meningsuiting, persvrijheid, vrijheid van godsdienst of levensovertuiging en scheiding van kerk en staat, vrijheid van vergadering en betoging, van het oprichten van verenigingen en politieke partijen, het petitierecht; er is sprake van actief en passief kiesrecht; er zijn sociale grondrechten, zoals de vrije keuze van arbeid, aanspraak op sociale zekerheid en recht op onderwijs;
− de rechterlijke macht is onafhankelijk van de wetgevende en de uitvoerende macht (trias politica, machtenscheiding);
− niemand kan een bevoegdheid uitoefenen zonder verantwoording schuldig te zijn of zonder dat op uitoefening controle bestaat (trias politica, machtenscheiding: parlement controleert regering);
− er kan geen bevoegdheid worden uitgeoefend zonder grondslag in de grondwet (legaliteitsbeginsel);
− het bestuur van het land berust op de wetten (legaliteitsbeginsel);
(Het legaliteitsbeginsel houdt in dat een persoon alleen gehouden kan worden aan wetsbepalingen die al bestonden op het moment dat die persoon datgene doet waarop die wet betrekking heeft. Het voorkomt dat de wetgever met terugwerkende kracht regels kan opleggen. Het beginsel wordt beschouwd als een essentieel onderdeel van de rechtsstaat.)
− politieke participatie: deelname/beïnvloeding van het politieke systeem (zie hieronder);
− er is openbaarheid van bestuur (WOB).

In de grondwet genoemde klassieke vrijheidsrechten in relatie tot politieke participatiemogelijkheden
Artikelen 5 tot en met 9 van de grondwet vormen de juridische basis voor politieke participatie. De bedoelde grondrechten behelzen:
- petitierecht (petitie = verzoekschrift) (artikel 5);
- de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging (artikel 6);
- vrijheid van meningsuiting (artikel 7);
- vrijheid van vereniging (artikel 8);
- het recht op betoging en de vrijheid van vergadering (artikel 9).

Het gebruik maken van deze rechten betekent vorm geven aan de mogelijkheden om eisen en wensen kenbaar te maken in/ aan het politieke systeem. M.a.w. door middel van deze rechten heb je de mogelijkheid het politieke systeem en daarmee de besluiten die worden genomen, te beïnvloeden.
Soms botsen grondrechten en ontstaan lastige dilemma's: zo staat de vrijheid van meningsuiting soms op gespannen voet met de vrijheid van godsdienst, of het recht op gelijke behandeling met discriminerende uitingen.
De rechter moet in zulke gevallen vaak uitmaken welk recht prioriteit moet genieten: de vrijheid van meningsuiting, of het niet kwetsen van groepen met een bepaalde godsdienstige overtuiging, of via uitingen discrimineren van bepaalde groepen.

Structuur van het Nederlandse stelsel van politieke besluitvorming
Nederland maakt samen met de Antillen en Aruba deel uit van het Koninkrijk der Nederlanden.
Het openbaar bestuur in Nederland kent vier bestuurslagen:
− Europese Unie (waaraan de Nederlandse staat bepaalde bevoegdheden heeft overgedragen)(H9.2)
− rijksoverheid (H4.1 + 4.2)
− provincie (H 4.3)
− gemeente H 4.3)
De bevoegdheden van en ten opzichte van de EU zijn vastgelegd in verdragen; de onderlinge verhouding van de overige drie bestuurslagen zijn vastgelegd in de grondwet.

2.3 Constitutionele monarchie met parlementair stelsel.

Nederland is een constitutionele monarchie met een parlementair stelsel
Het begrip monarchie geeft aan dat er sprake is van erfelijk koningsschap, ter onderscheiding van een republiek, waarin het staatshoofd wordt gekozen (via rechtstreekse verkiezingen door het volk, of door de leden van de volksvertegenwoordiging). Het begrip constitutionele monarchie geeft aan dat het koningschap steunt op de grondwet of Constitutie, waarin vermeld staat dat alleen de ministers verantwoordelijk zijn voor het beleid van de overheid; de monarch (vorst) is gebonden aan de grondwet.

Het begrip parlementair stelsel houdt in dat ministers en/of het kabinet het vertrouwen van een meerderheid van de volksvertegenwoordiging (Tweede Kamer) moeten hebben en dat de volksvertegenwoordiging medewetgevende macht heeft.

In een constitutionele monarchie heeft de koning de functie van staatshoofd, terwijl de feitelijke politieke besluiten worden genomen door kabinet en volksvertegenwoordiging. Als lid van de regering heeft de koning heeft een zeer beperkte politieke invloed. De publieke rol van het staatshoofd in een parlementaire democratie is overwegend ceremonieel, maar vooral bij de kabinetsformatie kan het staatshoofd enige invloed uitoefenen.

Een democratie waarin burgers vertegenwoordigers kiezen noemen we een representatiedemocratie of indirecte democratie.
In de Oudheid was in Athene enige tijd sprake van een directe democratie: burgers met stemrecht kwamen op het centrale plein bijeen, debatteerden of hoorden debatten aan en brachten vervolgens hun stem uit, waarna het halen van een meerderheid beslissend was.

Parlementair stelsel:
De regering komt voort uit de volksvertegenwoordiging/ parlement. De regering kan niet regeren zonder het vertrouwen van de (meerderheid van de) direct gekozen volksvertegenwoordiging (Tweede Kamer). Er is een onderscheid tussen staatshoofd (koningin) en politiek verantwoordelijke regeringsleider (Minister-president).

Nederland is een parlementaire democratie
Kenmerken van een parlementaire democratie:
− er is sprake van een representatiedemocratie of indirecte democratie, dat wil zeggen dat het volk wordt vertegenwoordigd door een volksvertegenwoordiging, die via vrije en geheime verkiezingen wordt gekozen; (zie ook H 3.2)
− de macht van de overheid wordt gelegitimeerd door vrije en geheime verkiezingen; de verkiezingen vinden periodiek plaats;
− algemeen kiesrecht;
− principiële gelijkwaardigheid van alle burgers/ rechtsgelijkheid van alle burgers wordt gerealiseerd;
− ministers zijn verantwoording schuldig aan de volksvertegenwoordiging; het kabinet voert beleid op basis van het vertrouwen van (een meerderheid van) de volksvertegenwoordiging;
− de besluitvorming door regering en parlement vindt plaats bij meerderheid der stemmen;
− in een democratie wordt rekening gehouden met de rechten/ belangen van minderheden;
− Nederland is een rechtsstaat, individuele vrijheidsrechten worden erkend;
− de Nederlandse parlementaire democratie kent een tweekamer stelsel.

H3 VERKIEZINGEN EN KIESSTELSEL.

3.1 Het Nederlandse kiesstelsel.

Kiesrecht
Tot 1917 was er in Nederland censuskiesrecht (census betekent belasting); in 1917 werd het algemeen kiesrecht ingevoerd, in 1919 ook voor vrouwen.
Het kiesrecht bestaat uit:
- actief kiesrecht, dat wil zeggen het recht om te kiezen;
- passief kiesrecht, dat wil zeggen het recht om gekozen te worden.

Uitgesloten van kiesrecht zijn:
- minderjarigen;
- buitenlanders (behalve bij gemeenteraadsverkiezingen);
- mensen die door de rechter uit het kiesrecht zijn ontzet / onbekwaam zijn verklaard.

Drie voorwaarden om mee te doen aan verkiezingen:
1. De partij moet ingeschreven zijn in een kiesdistrict;
2. De partij moet in elk kiesdistrict 25 sympathie-handtekeningen inleveren;
3. De partij moet per kiesdistrict een waarborgsom van 450 euro betalen.

Nederlands kiesstelsel; evenredige vertegenwoordiging
Kenmerken van een stelsel met evenredige vertegenwoordiging:
− aantal zetels dat een partij behaalt is evenredig met het landelijk op die partij uitgebrachte aantal stemmen;
− kleine partijen maken een goede kans op het veroveren van een of meer zetels in de volksvertegenwoordiging;
− meerpartijenstelsel maakt vrijwel altijd coalitievorming nodig.

Kenmerkend voor een stelsel van evenredige vertegenwoordiging:
− relatief zwakkere binding kiezer – gekozenen;
− kleine politieke groeperingen maken goede kans op zetels;
− door de veelheid van partijen onduidelijkheid voor kiezers.

Districtenstelsel
Kenmerken meerderheidsstelsel of districtenstelsel:
− evenveel districten als zetels; elk district vaardigt één volksvertegenwoordiger af;
− wie de meeste stemmen haalt in een district, verovert de zetel, of wie de absolute meerderheid haalt verovert de zetel (zodat vaak een tweede ronde nodig is tussen de twee kandidaten met de meeste stemmen uit de eerste ronde);
− werkt het ontstaan van een tweepartijenstelsel in de hand, zoals in het Verenigd Koninkrijk of de VS.
Kenmerkend voor een meerderheidsstelsel:
− relatief sterke binding tussen kiezers - gekozenen;
− de band tussen individuele volksvertegenwoordiger en zijn district bedreigt fractiediscipline en leidt daardoor soms tot politieke verlamming (d.w.z. je luistert meer naar je achterban dan naar de rest van je fractie zodat het gevaar ontstaat dat de fractie niet meer als een eenheid functioneert);
− door tendens naar een tweepartijenstelsel neemt de duidelijkheid voor kiezers toe (of de ene of de andere partij wint);
− politieke steun voor kleine partijen komt niet tot uitdrukking in de volksvertegenwoordiging (kleine partijen hebben een grote kans te verdwijnen).

In Nederland wordt al geruime tijd gedacht aan wijzigingen van het kiesstelsel, bijvoorbeeld de schepping van een mengvorm van beide stelsels om zo de politieke betrokkenheid van burgers te vergroten.

3.2 Representatie en representativiteit.

Verschil tussen representatie en representativiteit
Representatie: een systeem (procedure) waarin (waarmee) burgers vertegenwoordigers kiezen, die besturen en beleid ontwikkelen in overeenstemming met de ideeën en wensen van de kiezers.
Een democratie waarin burgers vertegenwoordigers kiezen noemen we een representatiedemocratie of indirecte democratie (zie ook H 2.3).
Representativiteit: De mate waarin standpunten en het beleid van gekozen vertegenwoordigers overeenkomen met wat de kiezers voor ogen staat. D.w.z. wat willen de kiezers dat hun vertegenwoordigers zullen beslissen.
In het ideale geval leidt representatie tot een hoge mate van representativiteit. De praktijk is echter anders.
Hoewel volksvertegenwoordigers namens de kiezers in bijvoorbeeld de Tweede Kamer zitten (ze representeren de kiezers) zijn hun beslissingen niet altijd in overeenstemming met wat de meerderheid van de kiezers wil (de beslissingen zijn dan niet representatief).

In het Nederlandse politieke systeem doen zich met betrekking tot dit gebrek aan representativiteit de volgende knelpunten voor:
− partijen vertegenwoordigen niet altijd op alle beleidspunten de ideeën van hun kiezers. Burgers kiezen meestal voor een partij op basis van een beperkt aantal - in het oog springende - programmapunten;
− geringe communicatie tussen kiezer en gekozene, waardoor de partijen niet altijd weten wat de kiezer wil;
− de participatie van burgers aan het politieke besluitvormingsproces is ongelijk en vaak beperkt − een deel van de burgers voelt zich niet vertegenwoordigd door (de) politieke partijen.

Gevolg: ontstaan van nieuwe politieke partijen, bijvoorbeeld de Lijst Pim Fortuyn in 2002, de PVV van Geert Wilders en TON van Rita Verdonk. Zie ook par.7.2 over knelpunten in de politieke besluitvorming.

3.3 Parlementair en presidentieel stelsel.

Parlementair stelsel:
Bijvoorbeeld in Nederland, Duitsland en Groot-Brittannië.
Kenmerken: - de regering komt voort uit de volksvertegenwoordiging / parlement.
- de regering kan niet regeren zonder het vertrouwen van de (meerderheid van de) direct
gekozen volksvertegenwoordiging (bijv. Tweede Kamer, Lagerhuis, Bondsdag).
- er is een onderscheid tussen staatshoofd en politiek verantwoordelijke regeringsleider.

Presidentieel stelsel:
Voornaamste voorbeeld vormen de Verenigde Staten.
Kenmerken: -de president heeft de uitvoerende macht en is gekozen door het volk.
- de president is zowel staatshoofd als hoofd van de regering. de p[resident benoemt en
ontslaat ministers, die in eerste instantie dan ook aan de president verantwoording schuldig
zijn en niet, zoals in ons stelsel, aan de volksvertegenwoordiging.
- de president heeft niet het zogeheten ontbindingsrecht; dat wil zeggen: hij kan de
volksvertegenwoordiging (de Senaat en het Huis van Afgevaardigden, samen het Congres),
niet naar huis sturen. Evenmin kan de volksvertegenwoordiging de president naar huis
sturen (het Congres kan slechts een procedure starten om leden van de uitvoerende macht,
waaronder de president, uit het ambt te zetten indien ze de grondwet hebben geschonden).
- er is een strikte scheiding van de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht. De
volksvertegenwoordiging is geheel onafhankelijk van de regering.

3.4 Verkiezingen en formatie.

Het Nederlands politiek stelsel gaat uit van de volgende vooronderstellingen:
- De regering komt voort uit (de politieke verhouding van) de volksvertegenwoordiging/ parlement.
- De regering kan niet regeren zonder het vertrouwen van de (meerderheid van de) direct gekozen volksvertegenwoordiging (Tweede Kamer).
- Na nieuwe verkiezingen van de Tweede Kamer wordt er altijd een nieuw kabinet gevormd.

Nederlandse politieke besluitvorming op basis van coalities
Het Nederlandse kiesstelsel werkt met evenredige vertegenwoordiging. Daardoor is het mogelijk dat veel partijen in de Tweede Kamer zitting nemen, waarbij geen enkele partij de meerderheid haalt. Aangezien een kabinet het vertrouwen dient te hebben van (een meerderheid in) de Tweede Kamer, zijn Kamerfracties na de verkiezingen gedwongen met elkaar samen te werken en zo een coalitie te vormen, willen ze een meerderheid kunnen vormen ter ondersteuning van een kabinet.
De noodzakelijke onderhandelingen maken deel uit van het proces van kabinetsformatie, dat er stapsgewijs zo uitziet:
− Verkiezingen en een nieuwe Tweede Kamer.
− Koning wint advies in bij, achtereenvolgens:
- vice-voorzitter Raad van State
- voorzitters Eerste en Tweede Kamer
- fractievoorzitters van de partijen
− Koning benoemt op basis van adviezen een informateur, die nagaat of een bepaalde coalitie voldoende politiek perspectief heeft en met de betrokken partijen een regeerakkoord opstelt.
− Op basis van een positief advies van de informateur benoemt de Koning een formateur, die met de beoogde coalitiepartners nadere onderhandelingen voert over / om:
- uitwerking regeerakkoord
- ministeries te verdelen over de coalitiepartners
- geschikte kandidaten voor de ministersposten en staatssecretariaten
− Koning ontslaat het oude kabinet en benoemt de nieuwe ministers.

H4 HET LANDSBESTUUR.

4.1 + 4.2 Regering en Parlement.

Taken van regering en volksvertegenwoordiging
- Regering: medewetgeving, alsmede voorbereiding en uitvoering van overheidsbeleid.
- Volksvertegenwoordiging - Eerste en Tweede Kamer -: medewetgevende, beleidsbepalende en controlerende taak.
De meeste wetsvoorstellen zijn afkomstig van de regering. De regering bepaalt dus in grote mate de inhoud van de voorstellen. De Tweede Kamer wijzigt, verwerpt of neemt wetsvoorstellen aan. De Eerste Kamer aanvaardt of verwerpt wetsvoorstellen, maar kan ze niet wijzigen.

Je moet weten dat de regering wordt gevormd door koningin en ministers. De ministers vormen samen de ministerraad. Het kabinet bestaat uit de ministers en staatssecretarissen (in overeenstemming met het gangbare spraakgebruik). De Tweede Kamer wordt rechtstreeks gekozen en de Eerste Kamer wordt gekozen door de leden van de Provinciale Staten.

Formele middelen van Eerste en Tweede Kamer om hun medewetgevende en controlerende taak te vervullen

Medewetgevende taak:
− aanvaarden of verwerpen van wetsvoorstellen. stemrecht;
− wijzigen van wetsvoorstellen, recht van amendement (alleen Tweede Kamer);
− indienen van wetsontwerpen, recht van initiatief (alleen Tweede Kamer);
− wijzigen of verwerpen van één of meerdere begrotingen, budgetrecht; met dit recht oefent het parlement ook een belangrijke controle uit op het kabinet.

Controlerende taak:
− het stellen van vragen, schriftelijk en mondeling;
− recht van interpellatie (het ter verantwoording roepen van een minister, ook: spoeddebat);
− het aannemen van moties waaronder moties van afkeuring (een motie is een schriftelijke uitspraak van de Tweede of Eerste Kamer over het beleid van een minister; een motie mag de minister naast zich neerleggen (=niet uitvoeren) behalve bij een motie van wantrouwen of afkeuring: dan moet de minister volgens de ‘vertrouwensregel’ aftreden);
- onderzoek instellen naar het gevoerde regeringsbeleid, recht van enquête (parlementaire enquête).

Tweede Kamer: 150 leden, direct gekozen, fulltime.
Eerste Kamer: 75 leden (senatoren genoemd), getrapt gekozen (kiezer kiest Provinciale Staten; Provinciale Staten kiest Eerste Kamer), deeltijd.
De Eerste Kamer wordt (zonder dat dat grondwettelijk is vastgelegd) geacht wetsvoorstellen niet zozeer inhoudelijk, als wel op hun verhouding tot bestaande wetten en de grondwet te beoordelen.
De politieke verhouding in de Eerste Kamer kan een andere zijn dan in de Tweede Kamer, het kan voorkomen dat het kabinet geen meerderheid in de Eerste Kamer heeft.

Informele middelen van Eerste en Tweede Kamer om hun medewetgevende en controlerende taak te vervullen
Informele middelen van Eerste en Tweede Kamer op dit terrein:
− lobbyen van Kamerleden/ -fracties bij (eigen) ministers;
− overleg met belangengroepen/ pressiegroepen en ambtenaren voor het verwerven van steun;
− gebruik van massamedia als spreekbuis;
− uitoefenen van druk via de politieke partij, waarvan ministers lid zijn.
In de praktijk spelen deze informele middelen een belangrijke rol en met name het gebruik van massamedia als spreekbuis en lobbyen zijn vaak zelfs belangrijker dan de formele machtsmiddelen.
Overigens staan deze informele middelen ook ter beschikking aan bewindslieden (ministers).

SCHEMATISCHE WEERGAVE VAN DE VERHOUDING TUSSEN PARLEMENT EN REGERING

bevolking kiest
verhouding

WIE

Tweede Kamer: (+Eerste Kamer)

• regeringspartijen
- coalitie
- meerderheid

• oppositie
- minderheid

- controleren +

- gebonden aan
regeerakkoord
(dus steunen)

- controleren +

- niet gebonden
aan regeer-
akkoord (dus
niet steunen)

kabinet = minister-president +
ministers +
staatssecretarissen

of ook wel

regering = koningin +
minister president +
ministers

TAKEN

- wetgevende macht
4x rechten

- controle op uitvoerende
macht
4x rechten

Regering en Tweede Kamer beslissen samen

kabinet is verantwoording schuldig aan parlement

- wetgevende macht (regering)
wetsvoorstellen maken
wetten ondertekenen

- uitvoerende macht (kabinet)
voorbereiding en uitvoering van
het overheidsbeleid

bevolking gebonden
aan wetten

4.3 Provincie en gemeente
De structuur van de provinciale en gemeentelijke overheid

Provincie
Commissaris der Koningin (benoemd door Koningin) en Gedeputeerde Staten (leden zijn benoemd uit en door de Provinciale Staten) zijn verantwoordelijk voor het dagelijks bestuur;
Provinciale Staten, om de 4 jaar rechtsreeks gekozen, vormt de provinciale volksvertegenwoordiging.

Gemeente
Burgemeester (nog benoemd, maar dat staat ter discussie: in de toekomst gekozen?) en College van Burgemeester & Wethouders (wethouders worden gekozen door, maar niet per se uit de Gemeenteraad en maken daar na verkiezing geen deel meer van uit) zijn verantwoordelijk voor het dagelijks bestuur
Gemeenteraad, om de 4 jaar rechtsreeks gekozen, vormt de gemeentelijke volksvertegenwoordiging.

H5 POLITIEKE BESLUITVORMING

5.1 Politiek systeem

Begrippen: politiek systeem, omgeving, invoer, omzetting, uitvoer en terugkoppeling Het politieke systeem kan worden onderscheiden van andere maatschappelijke subsystemen, zoals het economische systeem. Binnen het politieke systeem vindt politieke besluitvorming plaats.
Het politieke systeem: het geheel van betrekkingen, waardoor opvattingen, verlangens en eisen van individuen, groepen en instellingen in bindende beslissingen worden omgezet. In het politieke systeem opereren behalve het openbaar bestuur onder meer burgers, belangengroepen/ pressiegroepen, politieke partijen, de volksvertegenwoordiging, de media, adviesorganen, planbureaus, de departementen/ ambtenaren en de rechterlijke macht.
In het systeemmodel van het politieke proces worden de volgende fasen onderscheiden:
− invoer/ input: de eisen/ wensen die vanuit de samenleving naar voren worden gebracht en de steun die maatschappelijke groepen geven aan (onderdelen van) het politieke systeem;
− omzetting of conversie: de omzetting van eisen/ steun in politieke besluiten;
− uitvoer/ output: de politieke besluiten en de uitvoering ervan;
− terugkoppeling of feedback: reacties van de samenleving op politieke besluiten. Deze reacties kunnen weer aanleiding zijn voor nieuwe invoer. In deze fase past ook de evaluatie van het beleid.
Van invloed op al deze fasen is de zogeheten omgeving van het politieke systeem (H 5.2):
kenmerken van de eigen samenleving en de relaties van Nederland met andere landen/ staten.

Je bent bekend met de schematische voorstelling van het politieke systeem, zie verderop..

5.2 Omgevingsfactoren

De omgeving van het Nederlandse politieke systeem en de invloed op de politieke besluitvorming
In de omgeving van het politieke systeem zijn te onderscheiden:
− onder andere demografische, ecologische, culturele, economische, technologische en sociale aspecten en ontwikkelingen in Nederland zelf; deze factoren kunnen de mogelijkheden voor het overheidsbeleid beperken of verruimen (bijvoorbeeld het beschikken over aardgas; individualisering; vergrijzing, sociale ongelijkheid en hoe die wordt ervaren, sociale cohesie en hoe die wordt ervaren);
− daarnaast zijn relaties van Nederland met andere landen/ staten van invloed op het politieke systeem. Zo kan bijvoorbeeld worden gedacht aan het lidmaatschap van de Verenigde Naties, Europese Unie, NAVO, en dergelijke, maar ook aan andere externe politieke en/ of culturele betrekkingen. De ruimte voor eigen Nederlands beleid kan door deze relaties verminderen als bevoegdheden aan andere organisaties worden overgedragen (zoals bv bij de EU). Ook economische ontwikkelingen zoals veranderingen van de wereldhandel zijn van invloed op de politieke besluitvorming.

5.3 Systeemmodel van Easton.

De invoer (input) van het Nederlandse politieke systeem
De invoer in het politieke systeem kan onderscheiden worden in enerzijds eisen voor nieuwe beleidsmaatregelen en/ of veranderingen in het politieke systeem, anderzijds kan het steun zijn voor het bestaande beleid of steun voor het bestaande systeem.
Eisen worden op uiteenlopende manieren onder de aandacht gebracht van en door het publiek en de vertegenwoordigers van het politieke systeem. Dit gebeurt via de massamedia, in partij- en verkiezingsprogramma's, bijeenkomsten van politieke partijen, demonstraties, etc. Belangrijk is daarbij de rol van de massamedia. Individuen, belangengroepen, politieke partijen, massamedia, eventueel ook individuele politici zijn de zogenaamde poortwachters/ sluiswachters. Deze bepalen welke eisen op de publieke agenda en de politieke agenda (zie H 1.1) komen.
Uiteraard kunnen de verschillende maatschappelijke eisen en wensen tegenstrijdig zijn.
Eisen kunnen ook betrekking hebben op het functioneren van het systeem, bijvoorbeeld kritiek op veronderstelde "achterkamertjespolitiek" of pleiten voor een gekozen minister-president.
Steun kan worden onderscheiden in actieve en passieve steun voor het beleid of het functioneren van het systeem in het algemeen.
Actieve steun komt onder andere tot uitdrukking in stemgedrag, actief lidmaatschap van een politieke partij, inbreng van burgers of groepen in de publieke discussie.
Passieve steun betekent dat burgers besluiten en acties van de overheid accepteren en ook geen behoefte hebben aan massaal protest of actie tegen de manier waarop de besluiten worden genomen. Passieve steun komt tot uitdrukking in het ontbreken van vormen van participatie of protest en het stilzwijgend accepteren van regels en besluiten.

Omzetting van eisen in beleid
De omzetting van eisen/ wensen in overheidsbeleid (conversie) verloopt in de volgende fasen:
a. Politieke agendavorming: politici en beleidsmakers - ministers en parlementsleden - zijn bereid om problemen uit de samenleving aan te pakken. Of een maatschappelijk probleem op de politieke agenda komt, hangt mede af van de vraag of:
− de situatie als ongewenst wordt ervaren door een groot aantal mensen;
− de negatief beoordeelde situatie hevige emoties oproept of vaak voorkomt;
− de situatie als veranderbaar wordt beschouwd en het probleem dus in principe oplosbaar wordt geacht;
− eisen langs de zogeheten poortwachters/ sluiswachters komen;
− er voldoende ruimte is op de politieke agenda; er moeten vaak prioriteiten gesteld worden.
b. Beleidsvoorbereiding: het verzamelen en analyseren van informatie en het formuleren van adviezen over het te voeren beleid; er worden soms ook alternatieven opgesteld; bij politieke besluitvorming moet rekening worden gehouden met het verschijnsel dat de eisen en de belangen vaak tegenstrijdig zijn en niet alle tegelijkertijd gehonoreerd kunnen worden; ook zijn vaak compromissen nodig.
c. Beleidsbepaling: het nemen van beslissingen over de inhoud van het te voeren beleid.

Uitvoer (output) van het politieke systeem
De uitvoer bestaat uit politieke besluiten en andere maatregelen of handelingen, die het resultaat zijn van de omzetting van eisen/ wensen en steun. Besluiten zijn: wetten, algemene maatregelen van bestuur, beschikkingen en koninklijke besluiten. De uitvoer kan ook bestaan uit maatregelen of handelingen zoals: regelgeving, nota's, het al of niet afleggen van staatsbezoeken. Het uitvoeren (of niet-uitvoeren) van beleid gebeurt veelal door ambtenaren.

Politieke besluitvorming is doorgaand proces (terugkoppeling/ feedback)
Beleidsvorming is een doorgaand proces, waarin een besluit geen definitief eindpunt vormt. Er vindt met andere woorden voortdurend terugkoppeling of feedback plaats. Het met behulp van beleid succesvol oplossen van een probleem kan ongewenste neveneffecten hebben, zozeer dat nieuwe problemen ontstaan.
Voorbeelden kunnen dus betrekking hebben op reacties vanuit de samenleving op genomen besluiten of overheidshandelingen.

5.5 Barrièremodel
Het proces van politieke besluitvorming ingedeeld in fasen (ook wel barrièremodel van het politieke proces genoemd) Zie schema op pag 11.
Of een maatschappelijk probleem aandacht krijgt van politieke partijen en leidt tot overheidsbeleid, hangt af van de uitkomst van strijd tussen mensen en groeperingen met tegengestelde belangen en opvattingen. Verschillen in macht zijn daarop van invloed.
De (belangen-)strijd speelt zich af in verschillende fasen van het proces van politieke besluitvorming, die als barrières/ drempels kunnen worden beschouwd. Die strijd gaat om (het passeren van deze drempels):
1. Erkennen/ erkend krijgen van problemen, wensen of behoeften als politieke problemen.
Meest betrokkenen: particulieren, pressiegroepen, politieke partijen, massamedia.
Vergelijk de aanvoerfase van het systeemmodel en het proces van agendavorming.
2. De afweging van wensen of behoeften/ toekennen van een hoge prioriteit aan een politiek probleem.
Meest betrokkenen: politieke partijen, parlement, regering, ambtenaren. Vergelijk omzettings/conversiefase van het systeemmodel.
3. Beslissen over (de noodzaak van) beleidsmatige oplossing van problemen.
Betrokkenen: parlement, regering. Vergelijk conversiefase van het systeemmodel.
4. Besluiten uitvoeren.
Betrokkenen: ambtenaren, onder verantwoordelijkheid van minister(s).

H6 POLITIEKE ACTOREN

Actoren bij politieke (besluitvormings)processen.
Invoer: individuen, politieke partijen, maatschappelijke groeperingen waaronder belangengroepen/ pressiegroepen, sociale bewegingen, maatschappelijke organisaties en massamedia.

Conversie: ambtenaren, adviesorganen en planbureaus bij beleidsvoorbereiding, regering en volksvertegenwoordiging formeel bij de beleidsbepaling, maar feitelijk hebben alle politieke actoren een aandeel in het bepalen van het regeringsbeleid.

Uitvoer: regering en ambtenaren bij beleidsuitvoering.

Terugkoppeling: zie invoerfase. Maar ook: volksvertegenwoordiging en regering bij beleidsevaluatie.

6.1 Ambtenaren en adviesorganen

Overheidsbureaucratie
De overheidsbureaucratie is een hiërarchisch (rangorde hoog/laag) geordend apparaat, waarbinnen mensen volgens vaste regels en procedures besluiten voorbereiden en uitvoeren onder verantwoordelijkheid van een politieke ambtsdrager. In dit ideaaltype is de overheidsbureaucratie een doelmatig, controleerbaar apparaat ter voorbereiding en uitvoering van overheidsbesluiten. Belangrijk kenmerk is verder het onpersoonlijke karakter van de overheidsbureaucratie: persoonlijke en politieke voorkeuren behoren geen rol te spelen.
Kenmerken en consequenties van een bureaucratische organisatievorm:
Onpartijdige behandeling van burgers, tegengaan van willekeur en omkoperij, bestuurlijke continuïteit, uitbreiding van de capaciteit van de overheid.
Maar ook: langdurige procedures, verkokering en bureaupolitiek.

De invloed van ambtenaren in het politieke proces
Voorbereiding besluiten: ambtenaren hebben specialistische kennis en spelen een grote rol bij het formuleren van voorstellen. Verder ontlenen ambtenaren invloed aan het feit, dat zij blijven zitten als politieke organen na verkiezingen van samenstelling veranderen (bv. een nieuwe minister). Zij zorgen dus voor continuïteit.
Uitvoering besluiten: ambtenaren, die betrokken zijn bij de uitvoering van de besluiten zoals ambtenaren van politie of sociale diensten, kunnen invloed uitoefenen op de uitleg van besluiten en de werking ervan.

Je bent bekend met het begrip vierde macht als aanduiding van de politieke invloed van ambtenaren.

Enkele belangrijke adviesorganen en planbureaus en hun taak:
Raad van State: advisering over alle wetsvoorstellen. Hoogste adviescollege in Nederland. Voorzitter is formeel het staatshoofd. Leden worden benoemd door de Kroon. De Raad van State heeft ook een belangrijke taak in de administratieve rechtspraak: geschillen van bestuur.
Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR): advisering op basis van wetenschappelijke inzichten en onderzoeken op alle mogelijke beleidsterreinen, vooral met betrekking tot de lange(re) termijn.
Sociaal-Economische Raad (SER): advisering over sociaal-economisch beleid. Kroonleden en vertegenwoordigers van werkgevers- en werknemersorganisaties.
andere.
Centraal Planbureau (CPB): bestudeert ontwikkelingen op sociaal-economisch terrein en tracht deze te voorspellen.
Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP): bestudeert de ontwikkelingen op sociaal-cultureel terrein met het oog op te maken verantwoorde keuze van beleidsdoeleinden door het kabinet.

Op alle beleidsterreinen zijn er verder specifieke adviesorganen, zoals de Onderwijsraad, Gezondheidsraad, en andere.

6.2 Burgers en pressiegroepen

Groepen en instellingen in de maatschappij die een belangrijke rol spelen in het proces van politieke besluitvorming; belangengroepen en pressiegroepen
Een belangengroep is een groep individuen die gezamenlijk optreden om een gemeenschappelijk belang te behartigen.
Een pressiegroep is een groep die het overheidsbeleid probeert te beïnvloeden zonder kandidaten te stellen voor verkiezingen (belangengroepen die het overheidsbeleid trachten te beïnvloeden zijn voor de duur van die activiteit dus ook pressiegroepen).
Pressiegroepen kunnen vanuit verschillende perspectieven worden onderscheiden (in vraagvorm):
- hebben ze een korte of langere levensduur?
Actiegroepen, georganiseerd rond een specifiek doel, bijvoorbeeld de aanleg van een stuk weg tegenhouden, beperken hun levensduur meestal totdat hun doel bereikt is of definitief onbereikbaar is geworden;
- behoren ze wel of niet tot het establishment (gevestigde orde) of zijn ze anti-establishment?
Denk aan Kraakbeweging (niet), of aan de ANWB (wel);
- zijn ze hecht georganiseerd en geïnstitutionaliseerd?
Denk aan vakbonden of de Consumentenbond.

Beïnvloeding door pressiegroepen
Pressiegroepen slagen er soms in om de politieke besluitvorming concreet te beïnvloeden. Dit heeft te maken met:
- eigen machtsmiddelen van een groep, bijvoorbeeld omvang en financiële middelen;
- factoren die samenhangen met verhoudingen binnen de pressiegroep zoals bijvoorbeeld eensgezindheid over doel en middelen, afstand tussen leiding en leden;
- factoren die samenhangen met de maatschappelijke omgeving waarin de pressiegroep opereert zoals sociaal-economische situatie en mogelijkheden, dominerende politieke opvattingen en machtsverhoudingen, trends in de samenleving, de publieke opinie.

Vormen van politieke participatie van pressiegroepen
Pressiegroepen gebruiken verschillende manieren om invloed uit te oefenen op de politieke besluitvorming. Voorbeelden van beïnvloedingsmogelijkheden: werken via publieke opinie, lobbyen, proberen ‘eigen’ mensen op sleutelposities te krijgen in politieke partijen, bestuurlijke organen of adviesorganen, actie, gebruik maken van inspraakmogelijkheden, het indienen van een petitie, demonstraties en manifestaties, het inschakelen van wetenschappelijke onderzoekers, het benaderen van medewerkers, politici, ambtenaren, superieuren en ondergeschikten in de naaste omgeving van de beslissers, gebruik maken van juridische mogelijkheden, zoals bezwaarschriften indienen.

Men spreekt van lobbyen als vertegenwoordigers van organisaties met bepaalde belangen - bedrijven, instellingen, pressiegroepen - proberen op informele manier via direct contact met politieke besluitvormers beleid in een voor hen gunstige richting te beïnvloeden.

Verschillen tussen politieke partijen en pressiegroepen
Pressiegroepen zijn per definitie geen politieke partijen.
- Politieke partijen houden zich bezig met de inrichting van de samenleving als geheel en moeten daarbij verschillende belangen afwegen. Proberen via verkiezingen politieke macht te verwerven om hun doelen te bereiken.
- Pressiegroepen komen op voor deelbelangen en richten zich op één specifiek terrein. Pressiegroepen zijn vaak vertegenwoordigd in adviesorganen, maken gebruik van lobbyisten, proberen d.m.v. publicaties en advertenties steun te verwerven voor hun standpunten bij het publiek.

Net als politieke partijen vormen belangen- en pressiegroepen een belangrijk intermediair (tussen groep) tussen de burgers en de overheid.
Voor de burgers bieden belangengroepen mogelijkheden om invloed uit te oefenen op de politiek.
Voor de overheid vormen zij een aantrekkelijk middel om het overheidsbeleid aan de man te brengen.
Soms vormen pressiegroepen zich om tot politieke partijen, de zogenaamde "single-issue-partijen". Voorbeelden: de ouderenpartijen, Partij voor de Dieren.

Burgerlijke ongehoorzaamheid in relatie tot het democratisch gehalte van de samenleving
Burgerlijke ongehoorzaamheid betekent dat mensen bewust op grond van hun geweten openlijk de wet overtreden op een geweldloze manier, met als doel een wet ter discussie te stellen en te veranderen.
(Dit kan overigens wel een mogelijke veroordeling door de rechter inhouden.)
Er is geen sprake van burgerlijke ongehoorzaamheid als het verwerven van eigen voordeel doel is van de actie.
Burgerlijke ongehoorzaamheid geeft minderheden in een democratie de kans om zich te verzetten tegen besluitvorming over existentieel belangrijke vraagstukken (kernenergie, bewapeningsstrategie).

Je kunt voor een gegeven voorbeeld van een actie van burgerlijke ongehoorzaamheid beargumenteerd aangeven of die actie volgens hen een aanvaardbare vorm van verzet was in een democratie.

6.3 Politieke partijen

Functies van politieke partijen in het besluitvormingsproces
De traditionele functies zijn:
− recrutering- en selectiefunctie: het recruteren en voordragen van kandidaten voor politieke functies; kadervorming; selectie van kandidaten met het oog op verkiezingen voor vertegenwoordigende organen (Tweede Kamer, Provinciale Staten en gemeenteraad)
− articulatiefunctie: het op de politieke agenda plaatsen van maatschappelijke eisen en wensen;
− participatiefunctie: het interesseren van staatsburgers voor deelname aan politieke besluitvormingsprocessen. Mensen kunnen lid worden van een politieke partij, politieke scholing;
− aggregatiefunctie: het tegen elkaar afwegen en bij elkaar brengen van wensen, eisen en belangen;
− communicatiefunctie: als intermediair tussen overheid en burger; tussen partij en burgers en tussen kiezers en gekozenen;

Het functieverlies van politieke partijen, waarvan het afnemende ledental mede een symptoom is, komt vooral tot uiting in de articulatie- en communicatiefunctie. Massamedia en belangen- en pressiegroepen vervullen die functies in toenemende mate.
Door verbeterd onderwijs (maatschappijwetenschappen!) spelen politieke partijen een minder belangrijke rol dan voorheen op het terrein van politieke kennis en deelname en neemt hun participatiefunctie in belangrijkheid af.

6.4 Massamedia

Functioneren van massamedia in het proces van politieke besluitvorming
Functies van massamedia:
− informatiefunctie: informatie geven over overheidsbeleid;
− spreekbuisfunctie: informatie geven over maatschappelijke eisen en wensen;
− commentaar- en opiniefunctie: kritische becommentariëren van beleid en maatschappelijke verschijnselen en aldus bijdragen aan het publieke debat;
− controlefunctie/ waakhondfunctie: het aan de kaak stellen van eventuele tekortkomingen in het overheidsbeleid en in het functioneren van gezagdragers en politici;
− onderzoeksfunctie: journalistiek graafwerk naar verborgen aspecten van beleid en besluitvorming.
Ook in het boekje 'Massamedia' worden deze functies behandeld.
Deze functies kunnen worden beschouwd in de termen van het systeemmodel: de poortwachters- en de agendafunctie.

H7 KNELPUNTEN EN OPLOSSINGEN

7.2 Knelpunten in de politiek

Knelpunten in het staatsstelsel
Knelpunten in het staatsstelsel ten aanzien van het (democratisch) functioneren van de politieke besluitvorming zijn er wat betreft:
a. het democratisch gehalte van het politieke systeem, bijvoorbeeld:
- ontbreken van mogelijkheden van kiezers om rechtstreeks invloed uit te oefenen op het kiezen van een minister-president en de vorming van het kabinet;
- door veel kiezers als groeiend ervaren afstand tussen kiezer en gekozenen;
- ongelijke toegangsmogelijkheden tot de politieke arena;
- afnemende invloed van parlement ten opzichte van regering en haar ambtelijk apparaat.
b. beperkingen van de omgeving van het politieke systeem, bijvoorbeeld:
- beperkingen die samenhangen met de toenemende verwevenheid van onze samenleving en de Nederlandse staat met de internationale politieke en economische verhoudingen en internationale en supranationale organisaties.

7.3 Beperkte politieke participatie

Mogelijkheden die individuen en pressiegroepen hebben om de politieke besluitvorming te beïnvloeden
Vormen van politieke participatie.
Politieke participatie wordt gewoonlijk onderscheiden in:
1. electorale participatie: stemmen, deelname aan verkiezingscampagne/ campagneactiviteiten (bijvoorbeeld: raambiljet ophangen); partijlidmaatschap;
2. niet-electorale participatie: contact met autoriteiten, politici, afgevaardigden, partijen, belangenorganisaties en/ of massamedia; protestactiviteiten, zoals deelname aan protestacties, demonstraties, petities, boycot, bedrijfsbezetting, huurstaking.

Politieke participatie in Nederland; factoren die van belang zijn
Met uitzondering van de verkiezingen benut slechts een beperkt deel van de Nederlandse bevolking één of meer vormen van politieke participatie. Achtergrondvariabelen die een rol spelen bij politieke participatie: leeftijd, sekse, sociaal milieu, opleidingsniveau, godsdienst/ levensovertuiging, beroep.
Hoger opgeleiden en mannen maken in het algemeen meer gebruik van de mogelijkheden om te participeren dan lager opgeleiden en vrouwen. Ouderen en mensen met een kerkelijke achtergrond zijn eerder bereid te gaan stemmen dan jongeren en onkerkelijken.
Politieke participatie blijkt verder samen te hangen met politieke kennis, politieke interesse, waardenoriëntaties, vertrouwen in het politiek systeem en vertrouwen in de mogelijkheden om als burger invloed uit te oefenen op de besluitvorming.

Oorzaken van politieke desinteresse
Oorzaken voor politieke desinteresse of niet willen participeren zijn onder andere:
- onwetendheid en onbekendheid;
- gebrek aan politiek zelfvertrouwen ("mensen als ik hebben geen invloed op de politiek");
- bedreigend; politieke interesse wordt in een niet-geïnteresseerde omgeving niet altijd gewaardeerd, druk om aan te passen aan de status quo (bestaande situatie);
- politiek wordt door sommigen niet (meer) gekoppeld aan directe behoeftebevrediging/ andere zaken in werk en vrije tijd vindt men meer bevredigend dan zich bezighouden met politiek;
- men is tevreden met de gang van zaken en heeft daarom geen belangstelling voor politiek;
- cynisme: langdurige ontevredenheid met beleid leidt bij sommigen tot afwijzing.

Wenselijkheid van politieke participatie
Het gaat hierbij vooral om waardenoriëntaties. Voorbeelden van redenen:
- door politieke participatie/ stemmen kunnen burgers opkomen voor hun belangen;
- door niet te stemmen, krijgen de mensen die wel stemmen een onevenredige grote invloed; partijen die niet je voorkeur hebben, krijgen meer invloed;
- stemmen in een democratie bepaalt de politieke machtsverhoudingen in het parlement/ welke partijen wel of niet kunnen regeren/ wie president wordt;
- bij een laag niveau van participatie dreigt de politieke agenda uitsluitend door beroepspolitici te worden bepaald;
- verkleinen van de afstand tussen burger en politici/ politiek;
- vertegenwoordigende lichamen (instanties die mensen vertegenwoordigen zoals Tweede Kamer, Provinciale Staten, Gemeenteraad) vormen een goede/ betere afspiegeling van het electoraat (diegene die mogen stemmen);
- beleid wordt door burgers meer aanvaard naarmate ze bij de totstandkoming ervan meer betrokken zijn geweest.

7.4 Politieke vernieuwing

Je kunt ten aanzien van actuele voorbeelden van politieke vernieuwing globaal aangeven wat wordt voorgesteld en waarom het om verbeteringen zou kunnen gaan. Je kunt ook bezwaren noemen die tegen wijzigingsvoorstellen worden ingebracht.

politieke vernieuwingen voorbeeld van verbeteringen voorbeeld van bezwaren
referendum burgers worden vaker betrokken bij belangrijke kwesties (grotere betrokkenheid) niet alle vraagstukken lenen zich voor een volksraadpleging
gekozen premier burgers krijgen meer invloed op samenstelling regering (grotere betrokkenheid) staatsrechterlijke problemen bij conflict tussen regering en parlement.
gekozen burgemeester burgers krijgen meer invloed op samenstelling B&W (grotere betrokkenheid) burgemeester moet als voorzitter ‘boven de patijen’ kunnen staan
gekozen formateur burgers krijgen indirect invloed op de coalitievorming moeizame kabinetsformatie als formateur iemand anders is dan de lijsttrekker van de grootste partij
afschaffing Eerste Kamer snellere wetgevingsprocedure gevaar van onzorgvuldige wetgeving
invoering van de kiesdrempel kortere debatten door minder partijen minder representativiteit
uitbreiding parlementaire bevoegdheden meer macht voor het parlement / minder macht voor de regering regering krijgt minder vrijheid om beleid te voeren; tragere beleidsvorming
invoering meerderheidsstelsel sterkere band kiezer - gekozene minder representativiteit

H8 STROMINGEN EN PARTIJEN

8.1 Ideologie

Een ideologie is een samenhangend geheel van normatieve uitspraken over mens en maatschappij, waarmee een persoon of groepering politieke opvattingen bepaalt en rechtvaardigt.
Ideologieën hebben standpunten over:
- normen en waarden
- de gewenste sociaal-economische structuur
- de gewenste machtsverdeling in de samenleving.

8.2 Ideologische stromingen

Uitgangspunten van de belangrijkste ideologische tradities/ politieke stromingen
Er kunnen grofweg zes ideologische tradities worden onderscheiden: confessionalisme, liberalisme, socialisme, ecologisme, feminisme, fascisme/ rechtsextremisme

Confessionalisme / Christendemocratie
Het confessionalisme kent diverse varianten, samenhangend met de diversiteit aan christelijke geloofsrichtingen. De belangrijkste stroming daarbinnen is de christendemocratie. Gemeenschappelijke uitgangspunten zijn:
- christelijke waarden
- harmonie en samenwerking

Trefwoorden: naastenliefde/ solidariteit, christelijk geloof als inspiratiebron, gespreide verantwoordelijkheid bij de inrichting van de samenleving/ verantwoordelijke samenleving, rentmeesterschap, harmonie en samenwerking bijvoorbeeld tussen werkgevers- en werknemersorganisaties.

Overheid: aanvullende rol / ondersteuning van het maatschappelijk middenveld
Partijen: CDA, ChristenUnie, SGP.

Liberalisme
Gemeenschappelijke uitgangspunten:
- individuele rechten
- individuele vrijheden

Trefwoorden: individuele vrijheid, particulier initiatief, geen fundamentele tegenstellingen tussen mensen, rechtsstaat en politieke grondrechten, voorstanders vrije markteconomie, terughoudende overheid.

De overheid is nodig om een aantal kerntaken te vervullen zoals het handhaven van de rechtsstaat, defensie, infrastructuur en onderwijs. De overheid is er ook om de voorwaarden te scheppen waardoor de burgers zelf in vrijheid en verantwoordelijk met elkaar de problemen kunnen oplossen.
In de liberale visie is de vrije markteconomie een voorwaarde van de verzorgingsstaat. De liberalen pleiten onder andere voor meer marktwerking in de uitvoering van collectieve voorzieningen, activerende werking van de sociale verzekeringen en bevordering van de eigen verantwoordelijkheid.
Partijen: VVD, D'66 (ook: links-liberaal, sociaal-liberaal, pragmatisme), PVV (ook: populisme)

Socialisme / Sociaal-democratie
Het socialisme kent vele varianten, zoals anarchisme, communisme en de sociaal-democratie. Communisme en anarchisme verwerpen (desnoods met revolutionair geweld) de parlementaire democratie en het kapitalisme. De sociaal-democratie hecht aan de parlementaire democratie en wil binnen de democratische staat streven naar hervorming.
Hoewel de onderlinge verschillen zeer groot zijn, hebben ze toch deze uitgangspunten gemeenschappelijk:
- economische gelijkheid
- kritiek op de vrijemarkteconomie

Trefwoorden: gelijk(waardig)heid, solidariteit, democratisering, nadruk op economische tegenstelling - arbeid tegenover kapitaal - in de maatschappij, maatschappelijke ongelijkheid, streven naar kleinere inkomensverschillen,

Actieve rol van de overheid, met name op sociaal-economisch terrein, gericht op verbetering van de positie van zwakke groepen in de samenleving. Het streven naar gelijkheid en solidariteit is geïnstitutionaliseerd in de verzorgingsstaat en in de wettelijke erkenning van sociale grondrechten bijvoorbeeld bevordering van werkgelegenheid, bestaanszekerheid, huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg.
Opmerking: de moderne (21e-eeuwse) sociaal-democratie legt veel minder nadruk op de tegenstelling arbeid - kapitaal en op afwijzing van de markt als aanbieder van maatschappelijk gewenste voorzieningen.
De groeiende, buitenparlementaire protestbeweging van antiglobalisten of anders-globalisten ontleent ook ideeën aan het socialisme en richt zich vooral tegen de macht van de internationale markt en de multinationale ondernemingen.

Partijen: PvdA, SP, GroenLinks (ook: ecologisme)

Ecologisme
Ook hier vele varianten. Het ecologisme benadrukt de wederzijdse afhankelijkheid van mensen en (natuurlijke) omgeving, bekritiseert de verstoring door de mens van de harmonie in de natuur en stelt de gevolgen daarvan aan de kaak.

Trefwoorden bij de ecologische stroming: ecologische waarden belangrijker dan economische, overgang naar kleinschalig, milieuvriendelijk en duurzaam produceren via mentaliteitsverandering en overheidsmaatregelen, (gedeeltelijke) afwijzing van het marktmechanisme als regulator.

Partijen: GroenLinks, Partij voor de dieren (ook pragmatisme)

Feminisme
Vele varianten, maar gemeenschappelijk zijn deze uitgangspunten:
- gelijkwaardigheid van man en vrouw en recht op gelijke behandeling
- kritiek op ongerechtvaardigde sekseverschillen in de samenleving onrechtvaardige genderverschillen

Trefwoorden bij feminisme: gender (= verschillende sociale rollen die mannen en vrouwen worden toebedacht/opgedrongen, bijvoorbeeld via opvoeding); ongerechtvaardigde sekseverschillen; kritiek op structureel ondergeschikte positie van vrouwen in de samenleving in het algemeen en in het bijzonder economisch.

Fascisme / rechtsextremisme
Opnieuw vele varianten, met als bekendste het Duitse nationaal-socialisme en het Italiaanse fascisme.
Gemeenschappelijke uitgangspunten zijn:
- verwerping van de democratie
- sterk leiderschap in een totalitaire staat
- verheerlijking van geweld

Trefwoorden bij fascisme:
Rassenleer (nat.-soc.): streven naar 'raszuiverheid' van eigen volk, desnoods door 'volksvreemde elementen' te elimineren; staatsleer (it.fasc.): de staat als hoogste goed; leiderschap: de leider als belichaming van de staatsidee, resp. volkswil: Duce, resp. Führer.

Trefwoorden bij rechtsextremisme: nationalistisch, ‘eigen volk eerst principe’, buitenlanders krijgen de schuld van problemen als werkloosheid, onveiligheid, stijging kosten levensonderhoud etc.; sympathie voor de denkbeelden van de oude fascistische partijen; antidemocratisch; ongelijkwaardigheid met betrekking tot ras (racistische en vaak antisemitische opvattingen), nationaliteit, seksuele geaardheid en sekse; nadruk op sterk leiderschap; gerichtheid op uitoefenen van geweld.

8.3 Politieke partijen

Standpunten van politieke partijen in Nederland in verband met ideologieën en politieke stromingen
Met een politieke stroming worden twee verschillende dingen aangeduid:
1. een geheel van ideeën, opvattingen en wensen over de inrichting van de samenleving;
2. een groep mensen die zich hebben verenigd rond bepaalde politieke ideeën.

In het Nederlandse politieke landschap worden traditioneel drie hoofdstromingen onderscheiden:
de confessionele, de liberale en de socialistische stroming.
Naast deze stromingen en partijen die zich ideologisch laten identificeren, is ook sprake van partijen die zich niet ideologisch willen vastleggen, maar die zich pragmatisch noemen. Pragmatisme is het zoeken en streven naar praktisch haalbare oplossingen voor politieke vraagstukken, zonder rekening te houden met ideologische beginselen. (D'66)

Mede ten gevolge van de ontideologisering (mensen richten zich niet meer naar/tot een ideologie) is ruimte ontstaan voor partijen en groeperingen die zich richten tegen 'het politieke establishment' (de politieke gevestigde orde) en die menen dat ideologische beginselen en traditionele 'Haags-parlementaire omgangsregels' krachtdadig beleid in de weg staan.
De standpunten van deze groeperingen en partijen zijn niet eenduidig. In het algemeen lijken ze desondanks samen te brengen onder de noemer van populisme (PVV, TON).

Je kunt gegeven uitspraken herkennen als kenmerkend voor bepaalde politieke partijen.
Uitspraken kunnen afkomstig zijn van alle in de Tweede Kamer vertegenwoordigde politieke partijen.

Indeling van politieke partijen, standpunten en uitspraken aan de hand van begrippentegenstellingen
Het gaat om de volgende begrippentegenstellingen:
- conservatief, progressief;
- links, rechts;
- confessioneel, niet-confessioneel;
- ideologisch, pragmatisch.

Deze begrippen zijn niet altijd even ondubbelzinnig en hun inhoud bovendien aan verandering onderhevig.
- Conservatief: gericht op behoud van/terugkeer naar traditionele waarden en normen.
Progressief: gericht op maatschappelijke verandering in de richting van meer sociale gelijkheid en meer democratisering.
- Links: progressief, meestal behorend tot de socialistische stroming.
Rechts: conservatief/neoconservatief.
- Confessioneel: gericht op sterkere doorwerking van christelijke waarden en normen in de samenleving.
- Ideologisch: vasthouden aan ideologische uitgangspunten.
- Pragmatisch: op grond van gezond verstand politieke keuzes maken en daarbij afzien van ideologische uitgangspunten.
Deze criteria zijn niet altijd even ondubbelzinnig. De grenzen tussen links en rechts verschuiven, conservatisme is niet altijd behoudend, maar als neoconservatisme steeds vaker ook gericht op maatschappelijke verandering, binnen ideologieën veranderen ideeën en bestaande ideeën, behorend tot een ideologie, kunnen ook omarmd worden door een andere.

H9 INTERNATIONALE BETREKKINGEN

9.1 Groeiende internationale samenwerking

- Op economische gebied, als gevolg van globalisering. Voorbeelden: Europese Unie, Wereldhandels-organisatie, Wereldbank.
- Op politiek gebied, als gevolg van de wens om internationale conflicten, zoals oorlog, te voorkomen. Voorbeelden: Europese Unie, Verenigde Naties, NAVO.

Belemmeringen voor internationale samenwerking:
- emotionele weerstanden;
- weerzin / verzet tegen afstaan nationale bevoegdheden aan internationale organisaties;
- voorkeur voor individuele, kortetermijnbelangen boven collectieve langetermijnbelangen.

9.2 De Europese Unie (EU)

In 1992 werd tussen de lidstaten van de Europese Gemeenschap (EG) een Europese Unie (EU) tot stand gebracht (Verdrag van Maastricht).
De taken van de Europese Gemeenschap waren vooral: de instelling van een gemeenschappelijke markt en het geleidelijk harmoniseren van het economische beleid van de lidstaten.
Anders dan de Europese Gemeenschap, beoogde de Europese Unie ook samenwerking tot stand te brengen op het terrein van buitenlands en justitieel beleid.
Deze vormen van samenwerking zouden een intergouvernementeel karakter dragen (internationale samenwerking tussen soevereine lidstaten), anders dan de bestaande economische samenwerking (supranationaal).
Tevens kwam er één munt tot stand (Euro) voor een deel van de lidstaten.
Sinds 2007 telt de EU 27 lidstaten.
Economische samenwerking is nog steeds het belangrijkste onderdeel van de Europese Unie.
De bevoegdheden van ‘Brussel’ betreffen vooral vrij verkeer van goederen, diensten en kapitaal, ordening van de markten voor landbouwproducten en het garanderen van eerlijke concurrentie.
De invoering van de Europese Monetaire Unie en de euro betekenen een beperking van de zelfstandigheid van de lidstaten. Ze zijn onder andere gebonden aan strenge afspraken over hun begroting.

Bestuursstructuur van de Europese Unie:
Binnen de Europese Unie bestaat een politiek systeem dat je kunt vergelijken met dat van een land.
Het systeem bestaat uit:
- De Europese Commissie. Dit is het dagelijks bestuur van de Europese Unie. Het neemt het initiatief bij regelgeving, voert maatregelen uit en bestuurt. Voorzitter van de Europese Commissie is de
Portugees José Barroso.
- De Raad van de Europese Unie, voorheen Raad van Ministers, die alle voorstellen van de Europese Commissie moet goedkeuren (met ruime meerderheid, ruim 60% van de landen, waarin tenminste de helft van de bevolking van de EU woont) en dus besluit.
- Het Europees Parlement dat eveneens de meeste voorstellen van de Europese Commissie moet goedkeuren en controleert oftewel toezicht houdt.
- Het Hof van Justitie als onafhankelijke rechterlijke macht over zaken de EU betreffende (dus vooral economische geschillen).

De Europese verordeningen en richtlijnen gelden voor de burgers van de lidstaten en voor de lidstaten zelf.