Fluxus

\'Fluxus-kunst moet simpel, onderhoudend en ongecompliceerd zijn; het moet gaan over onbelangrijke zaken, geen speciale vaardigheden vereisen, oneindig vaak herhaald kunnen worden
en geen commerciële of institutionele waarde hebben.\'

De fluxus performances
een kombinatie van akties, handelingen in rituele of geritualiseerde kontekst. Bij verschillende fluxus kunstenaars is een sterk maatschappelijke en politiek engagement wel aanwezig. Fluxus heeft eigenlijk geen fundamentele boodschap: het is niet gericht op destruktie, het heeft geen opvoedend, belerend engagement, het wil niet politiek bewust maken. Hooguit is het gericht op een \'ontregeling\' en de lol die daardoor kan ontstaan. Kunst wordt in eerste plaats gezocht in het gewone, het alledaagse. Het is de kontekst die de toeschouwer die alledaagsheid anders doet ervaren. De kunst ligt in de kontekst meer dan in het kunstwerk dat \'op zich helemaal niet eens bestaat. De Fluxus-kunstenaars betrokken het publiek dikwijls bij hun performances, zoals tijdens de roemruchte performance \'Paper Piece\' van Ben Patterson, voor het eerst in Wiesbaden in 1982 opgevoerd. Het werd een klassiek Fluxus-werk dat overal ter wereld is uitgevoerd tot op de Japanse televisie toe, nota bene in een zes-urige uitzending. Het was een heus opus, waarbij iedereen de uitvoerende kon zijn. Grote vellen papier - papier hier als instrument - gingen door het publiek. Papier dat je kon verscheuren, schudden, verkreukelen, rommelen, ritselen, kon opblazen tot een zak en \'m dan laten knallen.

Fluxus betekent voortdurend veranderend, een term voor het eerst gelanceerd door de geestelijke vader, de in Litouwen geboren Amerikaan George Maciunas. Fluxus hier ook in de betekenis van samenvloeien van kunst en leven. In \'t bijzonder performances lagen aan de basis van Fluxus. Kunst toegankelijk maken voor het publiek. Geen onderscheid meer tussen alledaagse dingen, het leven en de kunst. De Fluxus-kunstenaars - zij noemden zich nadrukkelijk artiesten - werden levende sculpturen. Fluxus was vooral een instelling, een groep waarvan de samenstelling voortdurend veranderde. De leden kwamen uit alle delen van de wereld. Fluxus was bovenal ook een houding tegenover kunst en cultuur, tegenover het leven en ondermijnde alles wat er in het verleden gebeurde, bekritiseerde de kunst zelf, daar zij statisch is, niet leeft en de kunstwereld hiërarchisch is. Fluxus wilde grenzen slopen. Voor de Fluxux-artiest moest de kunst zo vloeiend mogelijk zijn als het leven zelf. Fluxus is niet alleen uit de visuele kunsten voortgekomen, maar uit verschillende disciplines: beeldende kunst (Joseph Beuys), muziek (o.a. Yoko Ono, John Cage), architectuur, literatuur en theater. Het mengen dus van verschillende media. 21)

De Nederlandse Fluxus-artiest pur sang, Willem de Ridder, hing schilderijen op waarvan de verf nog nat was, zodat de mensen ermee konden doorgaan. Zo konden de schilderijen door deze interactie van de toeschouwers voortdurend blijven fluctueren. De Ridder: ,,Het proces, de ontstaansgeschiedenis van het schilderij interesseerde mij mateloos meer dan het uiteindelijke opdrogende reslutaat, dat maar één facet is van miljoenen facetten. Dat schilderij is dus in feite maar een fractie van wat het geweest is, een soort doods ding, dat toch eigenlijk zou moeten leven. Creativiteit is in feite als men elke verandering durft te accepteren dat je tegelijk ook duidelijk maakt wat je wilt met je leven. Dan is het leven gelijk aan kunst, een schepping naar jouw beeld en gelijkenis.\'