Een boek waar je kippenvel van krijgt

Een waar ‘kippenvel’ boek komt niet vaak voor. Toch stonden de haartjes op mijn armen een paar keer recht overeind toen ik dit boek las, want Hanne Bervoets heeft het toch weer maar voor elkaar gekregen. Alles wat er was werd uitgegeven in 2013 en heeft in het totaal 256 pagina’s. Met onderwerpen als eenzaamheid en isolatie is het zeker origineel.

Op een doodnormale zondagmiddag bevindt Merel, een tv-redactrice, zich in een schoolgebouw om een nieuw programma over talent op te nemen. Vlak nadat ze aan de opnames beginnen klinkt er een luide knal en krijgen ze de opdracht van autoriteiten om niet naar buiten te gaan en de gordijnen te sluiten. Nu zitten ze opgesloten, en dat zal nog zo’n 145 dagen zo blijven. Merel vindt dan een agenda bij een rondje door de school van één van de scholieren en besluit het te gebruiken als dagboek. Hierin schrijft ze hoe ze met 7 moeten zien te overleven op enkele rijstkorrels en pastavlindertjes per dag.

Bij elke nieuwe situatie die voorkomt in het verhaal raak je steeds meer in de war. Je begint je af te vragen wat er nu eigenlijk aan de hand is en verzint zelf theorieën. Wat het allemaal nog wat moeilijker maakt om te begrijpen is het feit dat het boek niet in chronologische volgorde is geschreven. Om heel eerlijk te zijn, heb ik zelfs een paar keer mijn boek even aan de kant moeten leggen, om later dat deel opnieuw te lezen, zodat ik het helemaal snapte.

Het is dus zeker geen gemakkelijk boek om te lezen, vooral niet voor iemand van mijn leeftijd. Toch is het wel treffend geschreven. Ik heb nog nooit zo’n indrukwekkend boek gelezen, en ik moet zeggen dat ik zelfs een paar weken nadat ik de laatste pagina had omgedraaid er nog mee in mijn hoofd zat. Puzzeltjes uit te werken die niet oplosbaar leken. De vraag die bij mij vooral bleef hangen was: ‘Wat zou ik doen in deze situatie?’. Want bij vergelijkbare boeken plaatsen we ons allemaal in de positie van het hoofdpersonage. Elke keer als deze dan iets mis doet, zullen we zeggen: ‘Dat zou ik nooit doen’ of ‘Ik zou het zus of zo hebben aangepakt’. Maar is dat wel echt zo?

Om te concluderen zou het gepast zijn om dit een magnifiek verhaal te noemen. Het is zeker niet geschikt voor onervaren lezers, maar eens dat je gewend bent geraakt aan Bervoets aparte schrijfstijl, ben je makkelijk door het verhaal heen. Het fijne aan deze aparte schrijfstijl is ook het feit dat jij zelf een actieve rol hebt. Je blijft constant met vragen door je hoofd rondspoken en kunt ook niet stoppen met nieuwe theorieën te bedenken. Het ene moment denk je dit, het ander moment denk je precies het omgekeerde. Er zijn niet veel boeken waarbij ik dat heb, daarom verdient dit boek een extra chapeau.

Gegevensfiche Alles wat er was: