Macbeth

‘Macbeth’ belicht de donkere kant van de mens
Het ro theater bracht in maart een bijzondere voorstelling. Het speelde ‘Macbeth’ van Shake-speare en ‘Bloetwollefduivel’ dat Jan Decorte schreef op basis van Macbeth, tegelijk in hun zalen. Dit theatertweeluik ‘Macbeth Macbeth’ wordt alleen gespeeld in het ro theater in Rotterdam en maakt deel uit van het programma van Rotterdam 2001 Culturele hoofdstad van Europa. Macbeth is een dubbelvoorstelling over het gewelddadige kwaad dat een mens kan beheksen. Over een dappere en edele ridder, die zijn koning vermoordt om zelf koning te worden. Over hoe de mens kan hunkeren naar macht. En over angst: Macbeth is bang om de koning te vermoorden. Eenmaal aan de macht, is hij bang voor iedereen die een bedreiging voor zijn koningschap kan zijn. Stuk voor stuk vermoordt hij ze – zijn koning, en zelfs zijn beste vriend met diens vrouw en kind. Vooral in het begin van ‘Macbeth’ hangt er een creepy, bijna enge sfeer. Drie heksen, in perfecte kostuums (groen, rafelig en vies, alsof ze zó uit het moeras gelopen zijn), komen langzaam op, hun handen en voeten ingesmeerd met zwarte verf, die voetsporen op het decor achterlaat. Deze sfeer wordt heel het stuk vastgehouden, en zo bleef het publiek tot aan de laatste minuut van het stuk gefascineerd kijken. De choreografie is nagenoeg perfect. De lange stiltes tussendoor zetten de kijker aan het denken en houden de spanning minutenlang vast. Het decor is simpel en leeg, maar de rekwisieten maken het stuk extra bijzonder. Achterin staan stoelen en tafels, die door een butler steeds worden gepakt en ergens neergezet. Simpel en efficiënt, zodat de kijker niet wordt afgeleid van het hoofddoel: het kwaad van de mens. Er wordt gebruik gemaakt van Schotse klassieke muziek, die op sommige momenten zacht te horen is. De vrolijke tonen en de trieste dialogen zorgen voor een steeds groter oplopend anticlimax. Het toneel is vrij simpel verlicht, er wordt niet zoveel gebruik gemaakt van de mogelijkheden met lichteffecten. Simpelheid en efficiëntie staan het gehele stuk duidelijk voorop. Al met al is het Alize Zandwijk goed gelukt om van het beroemde – misschien zelfs afgezaagde – Macbeth iets heel bijzonders te maken. Door de bijzaken als licht en decor zo simpel en klein mogelijk te houden, wordt de aandacht enkel op de spelers gelegd. En die laten dan ook beter dan ooit zien, hoe zelfs een edele ridder bezwijkt aan zijn grootste angst: het verliezen van zijn vergaarde macht.