Intouchables (2011)

Ik heb de film thuis gezien, mijn verwachtingen; Ik had nog nooit een film huis film gezien, dus ik wist niet echt wat ik moest en kon verwachten, ook houd ik niet zo van Franse films, Maar ook hoorde ik van veel mensen dat het een hele leuke film was, dus ik het hem met verschillende gevoelens gekeken.

Ik heb de film met veel plezier gekeken,  Het maakt het heel interessant omdat de film gaat over een waar gebeurd verhaal, ook is het een hele grappige film, en daar houd ik ook wel van. Ook heeft deze film mij ontroerd, het had hele mooie emotionele stukjes.

De film Intouchables gaat over Driss, een jongen uit Parijs bij toeval krijgt hij een baan, als verzorger van de gehandicapte man Philippe. Driss had in eerste instantie alleen gesolliciteerd zodat hij zijn uitkering kon verlengen. Driss maakt een goede indruk op Philippe, want Phillipe wil liever geen verzorger die medelijden met hem heeft. Maar juist hierdoor krijgen ze later een hele hechte band.

Het verhaal is non-fictie. De film is gebaseerd op een echt gebeurt verhaal.

Het verhaal speelt zich eerst vooral af in de achterstandswijken van Parijs. Maar later in de luxe villa van Philippe. De belangrijkste plek is het huis van Philippe, want hij wordt hier verzorgd door Driss, en omdat dat de plek is waar de hechte vriendschap ontstaat. Het is voor Driss heel anders om in een villa als deze te wonen, want eerst woonde hij in de achterstandwijken, en in de villa is het heel anders dan hij gewend was.

Bij scènes met spannende stukken is het licht veel zachter en lichter dan normaal, het maakt het zo spannender, dit was bijvoorbeeld het geval bij de achtervolging van de politie.

Er wordt in de film veel gebruik gemaakt van muziek.

Van de film werd ook een soundtrack uitgebracht. Naast nummers van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi heeft  het album ook nummers van Omar Sy, Earth, Wind & Fire, George Benson en Nina Simone.

Bij komische stukjes werd er vooral veel gebruik van muziek gemaakt. De muziek had bij de hoofdrol spelers ook werkelijk een doen, namelijk hun gevoelens duidelijk maken. Er werd verder geen gebruik gemaakt van geluidseffecten.

De belangrijkste personages zijn de hoofdpersonen; Driss(negroïde jongen) en Phillipe. Driss woont met zijn tante  en zijn neefjes en nichtjes  in een flatje, in de achterstandswijken van Parijs. Hij is een stoere jongen, heeft veel humor en raakt al snel bevriend met Phillipe.

Phillipe is een oudere gehandicapte man die van zijn kin tot zijn tenen is verlamd. Hij woont in een hele mooie, luxe villa. Hij zit dan ook in een rolstoel. Hij is een rustige man met veel humor, hij kan goed lachen met Driss. Wat ze ook gemeen hebben is hun muziek smaak, daar luisteren ze beide ook graag naar!

In het begin van de film zie je Driss aan het stuur van een auto, met naast hem Phillipe, Ze worden achtervolgt door de politie. Driss rijdt op volle snelheid, maar Phillipe en Driss zijn de agenten te slim af, door te doen alsof Philippe een aanval heeft. Ze worden door de politie naar het ziekenhuis begeleid. Hierna is de hele film een flashback over hoe de twee elkaar hebben leren kennen, en hoe ze bevriend zijn geraakt.

Het thema van de film is: Dramatische Komedie.

De film is gebaseerd op het autobiografische boek Le Second Souffle van Philippe Pozzo di Borgo. De regisseur heeft denk ik de bedoeling gehad, het verhaal zo goed mogelijk over te brengen, door afwisseling van komische en ontroerende scènes , en dat is hem gelukt.

De scènes die ik nog weet, en waar ik erg van genoten heb zijn;

de scene met de achtervolging, een hele komische scene waar Driss en Philippe worden achtervolgd door de politie, maar er uiteindelijk onderuit komen.

De laatste scene is wel een hele mooie scene, waar Driss Philippe alleen in een restaurant laat zodat hij Eleonore, een vrouw waarmee hij al heel lang brieven schrijft, ontmoet. Maar hij durfde nooit met haar af te spreken, maar dat heeft hij wel gedaan. Driss staat dan later voor het raam en glimlacht nog even naar Phillipe, dat vond ik een heel mooi stukje.

Bij de achtervolging  speelde het camera werk en de montage een rol, het stukje is heel snel gemonteerd, het was daardoor super spannend.

In de rest van de film was de montage rustig, zodat de spannende stukjes extra opvielen. De film was makkelijk te kijken en te begrijpen.

Ik vond het een hele leuke, mooi en interessante film. De combinatie van de verschillende karakters van de personages is heel leuk om te zien, het maakt de film heel hilarisch. Wat ik ook leuk vond is dat de film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, en dat spreekt mij ook wel aan, omdat het je dan meer raakt, en je eerder meeleeft. De acteurs waren ook hele goed acteurs, ze hadden leuke rollen, en leefde daar ook wel echt in, ik zou het moeilijk vinden om een bijna helemaal verlamde man te spelen. Ook het vele muziek gebruik vond ik heel interessant, het versterkte de emoties en de momenten in de film heel erg. Ik vond het een hele leuke en grappige film, de regisseur heeft zeker een gevoel overgebracht met deze film. Ik ben heel blij dat ik deze film ben gaan kijken, ik zou hem niet willen missen.

Andere recensies over de film:

Waar de Franse productie The Artist de afgelopen maanden nationaal en internationaal de ene grote prijs na de andere binnenhaalde, werd op het thuisfront de feelgoodfilmIntouchables bij het publiek een onverwachte winnaar. Met bijna twintig miljoen bezoekers (meer dan een kwart van de totale Franse bevolking) hoefde Intouchables in eigen land enkelTitanic en Bienvenue Chez les Ch’tis voor zich dulden als best bezochte film aller tijden. Het is niet moeilijk te zien waarom deze film mensen aanspreekt, maar de enorme bezoekersaantallen komen toch wel als een verrassing. Goede mond-tot-mondreclame zal ongetwijfeld een belangrijke rol hebben gespeeld, maar hoe het ook zij: het succes heeft er gelukkig voor gezorgd dat de film nu ook in Nederland het publiek voor zich mag winnen. En dat moet zeker lukken.

Het op waarheid gebaseerde verhaal concentreert zich op de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de fysiek volledig verlamde miljonair Philippe en zijn verzorger, de Senegalese Driss die is opgegroeid in de Parijse banlieus en net enige gevangenistijd achter de rug heeft. De eerste ontmoeting tussen de twee zet al direct de toon: de wachtkamer van Philippe zit vol met ervaren en capabele (doch oersaaie) verzorgers die op sollicitatiegesprek komen, maar Philippe zet zijn zinnen op de brutale en onervaren Driss, die enkel langskomt voor een krabbeltje zodat hij geen gedoe krijgt met de sociale dienst. Voor het publiek zal Philippes keuze voor Driss aanvankelijk net zo’n verrassing zijn als voor zijn bezorgde naasten, maar zijn argument is even simpel als oprecht: Driss is de enige die hem niet met medelijden behandelt maar hem gewoon als volwaardig mens aanziet.

Uiteraard is Driss niet blind voor Philippes handicap, wat zich van zijn kant uit in een absurd grote hoeveelheid grappen over zijn toestand. Het knappe is dat deze allemaal doel treffen zonder dat het een melige bende wordt of dat het de sympathie voor Driss schaadt. De voornaamste reden hiervoor is dat al deze grappen geaard zijn op een dramatische basis, maar het helpt ook zeker dat Philippe zelf over een gezond gevoel voor humor beschikt. Daardoor hoeft de kijker de vele grappen nooit als denigrerend of respectloos te beschouwen. Driss’ invloed reikt echter verder dan een humoristische verzorging: hij laat Philippe kennismaken met enkele (al dan niet verboden) geneugten des levens en voorziet hem van een aantal mooie levenslessen, die ervoor zorgen dat Philippe zich voor het eerst in lange tijd wat emotioneler openstelt.

Aangezien de twee hoofdpersonen in praktisch elk facet van elkaar verschillen, is het niet moeilijkIntouchables te bestempelen tot een buddyfilm. Vanuit dat genre bezien mist de film echter een gelijkwaardige behandeling van de twee centraal staande personages. Zo wordt Driss van alle kanten belicht, maar blijft Philippe toch een wat onbeschreven blad. Het is duidelijk dat hij rijk is, maar nooit wordt duidelijk hoe hij dat geworden is. Heeft hij zijn vermogen zelf verdiend of misschien geërfd? Had hij een lumineus idee of was het een gehaaide zakenman? Ondanks zijn verlamming en emotionele geslotenheid verkeert Philippe nog steeds in rijke kringen en maakt hij nog steeds zakelijke beslissingen, maar vreemd genoeg geeft de film nooit een hint over wie hij precies was voor het ongeluk waarbij hij zijn lichaam en echtgenote verloor. Een gemis, want de film toont juist hoe zijn vriendschap met Driss als een helend proces werkt.

Gelukkig valt op de chemie tussen de twee hoofdpersonen weinig af te dingen. Beide acteurs laten zich van hun beste kant zien (voor zijn rol van Driss kreeg Omar Sy in Frankrijk dan ook de César toegekend, waarmee hij Jean Dujardin het nakijken gaf) en elke scène die ze delen laat de film volledig sprankelen. Dat komt goed uit, want het middenstuk kent eigenlijk maar weinig ontwikkeling: de vriendschap van Driss en Philippe is al zeer snel een bedongen feit en van conflicten of obstakels is daarna nauwelijks sprake. De film serveert in plaats daarvan tal van prettig te bekijken situaties en kabbelt daarmee lekker voort zonder al te veel op een plot te focussen. Precies de juiste omstandigheden waaronder een vriendschap als deze op geloofwaardige wijze tot volle wasdom kan komen.

 (http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=25366)

HET SAMENSPEL TUSSEN DE ACTEURS FRANÇOIS CLUZET EN OMAR SY IS IN ELKE SCÈNE EEN FEESTJE.

'Die straatjongens kennen geen medelijden¿, waarschuwt iemand de tot de nek verlamde miljonair Philippe als hij Driss aanneemt als zijn persoonlijke verzorger. Het is ook een absurde beslissing eigenlijk, zo¿n jongen uit een banlieue aannemen die nog nooit van zijn leven een rolstoel heeft voortgeduwd. Sterker nog: een die liever een uitkering trekt dan werkt. 

Maar tegen de tijd dat iemand dat uitspreekt in Intouchables, weet de kijker al feilloos wat Philippes antwoord zal zijn: dat gebrek aan medelijden is juist de reden dat hij hem koos. 
De film Intouchables is wars van zieligdoenerij. In Frankrijk ¿ en ook daarbuiten ¿ ontpopte de film zich als een soortgelijke hit als Amélie (2001) en Bienvenue chez les Ch¿tis (2008) ¿ kleine, optimistische films die het plotseling in zich blijken te hebben een miljoenenpubliek te trekken. 

Toch is dat in het geval van Intouchables niet heel vreemd. Het is een publieksvriendelijke film, een modern sprookje voor een land, of continent, dat worstelt met immigratieproblematiek. 

Het verhaal rust op een serie tegenstellingen die in een komedie eigenlijk altijd werken en de film voor de meest uiteenlopende doelgroepen herkenbaar maken: rijk versus arm, hoge versus lage cultuur, blank versus zwart. 
De regisseurs schuwen daarbij geen cliché ¿ natuurlijk flirt Driss hartstochtelijk met een blanke vrouw en steelt en blowt hij. En de ingedutte, brave miljonair blijkt natuurlijk wel een en ander te kunnen leren van Driss¿ levensvreugde. 

Dat dit alles gebaseerd is op een waargebeurd verhaal ¿ al was de donkere 'Driss¿ in werkelijkheid een Marokkaanse jongen ­¿ helpt als de film daarbij op tenenkrommend terrein komt.
Baanbrekend of origineel is het misschien allemaal niet, maar toch weet de film de middelmaat regelmatig te overstijgen. De regisseurs Eric Toledano en Olivier Nakache, die ook het scenario schreven, weten knap de balans tussen humor en drama te vinden. En het samenspel tussen de acteurs François Cluzet en Omar Sy is in elke scène een feestje. 

Daarbij kan Sy zo lachen dat de wereld even lijkt open te breken en elk cultureel verschil overbrugbaar lijkt. Ook dat geeft Intouchables een onweerstaanbaar optimisme dat in deze tijd prettig verfrissend voelt.

(Recensie door Floortje Smit, gepubliceerd op 23-03-2012)

(http://www.volkskrant.nl/wca_digi/film_detail/460/730983/Intouchables.html)

De andere recensies over de film zijn net zo optimistisch als mijn mening over de film. De film wordt overal erg aanbevolen en er is een goede balans tussen komedie en drama in de film. Ook de acteurs worden goed beschreven en gecomplimenteerd.  Sommige vinden het wat cliché, maar zijn over het algemeen zeer tevreden over de film.