Molukkers in Nederland

De Molukse jongeren waren niet alleen kwaad op de Nederlandse regering, ze voelden zich in de steek gelaten er werd niets aan gedaan om de Molukken te helpen. Ze voelden zich ook gekwetst en beledigd, omdat de Molukkers altijd aan de Nederlandse kant hebben gevochten. (KNIL in de oorlog van 1945-1950). Dus gingen ze over op harde acties, die uiteindelijk niet het gewenste effect bereikten. De actievoerders wilden meer Nederlandse aandacht voor de RMS. Dat lukte wel, maar officieel deed Nederland weinig tot niets aan de Molukse kwestie. Wel werd er voor de Molukse gemeenschap in Nederland meer gedaan. In 1986 resulteerde dat in een verklaring van de Molukse dominee Metiarij en premier Lubbers. Daarin werden maatregelen aangekondigd om de positie van Molukkers in Nederland te versterken. Hieronder staan de actie’s naar chronologische volgorde vermeld:

Op 2 december 1975 werd een trein bij Wijster (Drente) gekaapt. Eerdere plannen om Koningin Juliana te gijzelen waren verijdeld. Deze kaping was een reactie op de Surinaamse onafhankelijkheid. Koningin Juliana zei tot het Surinaamse volk: Ieder volk heeft recht op onafhankelijkheid. Dit was op 25 november 1975. De kapers in Wijster verklaarden: \"Ons doel om over te gaan tot de gewapende strijd, is om de regeringen en de massa\'s in de wereld te betrekken bij onze Molukse strijd, die al 25 jaren lang naar onafhankelijkheid schreeuwt en wordt onderdrukt. Wat is beter dan voor je geliefde vaderland te sterven, waarvan je weet, dat het jarenlang gehunkerd heeft naar vrijheid.\" Tegelijkertijd werd het Indonesisch consulaat in Amsterdam bezet. Er vielen bij deze 18 dagen durende acties 3 Nederlandse doden en 1 Indonesische dode. Na onderhandelingen gaven de Molukse actievoerders zich over. (Mevrouw Soumokil praat de jongeren uiteindelijk uit de trein) De kaping was uit het oogpunt van publiciteit een volledig succes, het sloeg in als een bom op dat gebied was de kaping dus geslaagd. Maar mijn vader (Cynthia) vertelde mij dat ze de aandacht kregen die zij wilden, maar heel Nederland keek ze met een scheef oog aan.Twee jaar later werd op 23 mei (1977) bij De Punt (Groningen) weer een trein gekaapt. Tegelijkertijd werd in Bovensmilde een lagere school gegijzeld. In Bovensmilde waren de meesten uit het woonoord Schattenberg( oud kamp Westerbork) gehuisvest na sluiting in 1971. Het Nederlandse leger maakte, op 11 juni, een eind aan deze acties. 2 gegijzelde passagiers en 6 Molukse kapers werden gedood. De gevallen Molukkers werden als helden begraven. De Molukse jongeren beschuldigden tijdens deze actie zowel de Nederlandse regering, als ook de oudere RMS-leiding. De inzet van deze acties was: de vrijlating van de 21, wegens eerdere gijzelings acties veroordeelde, Zuid-Molukkers uit de gevangenis. Op 13 maart 1978 werd het Provinciehuis in Assen door 3 Molukse jongeren overvallen. 2 Nederlanders werden gedood. Het leger beëindigde ook deze actie. De radicale Molukse actiegroep Maluku Warchild zorgde in het najaar van 2000 met enkele bommeldingen voor veel onrust in Nederland en bij de Nederlandse Spoorwegen in het bijzonder. Hoewel er geen grote aanslagen plaatsvonden, was de onrust gezaaid. Net zoals in de jaren zeventig werd deze dreiging met geweld veroordeeld door de meerderheid van de Molukkers. Wel werden er veel vreedzame demonstraties gehouden om Nederlandse bemoeienis met het conflict op de Molukken voor elkaar te krijgen. Leeft de gedachte van de R.M.S nog onder de Molukkers? De gedachte van de R.M.S heerst nog steeds onder de Molukkers. Alleen dan niet zoals vroeger. Deze generatie van jonge Molukkers vecht niet meer voor het terug keren naar het land waaruit hun ouders en grootouders zijn weggehaald. Deze generatie is meer bezig met de afslachtingen en oorlogen die nu op de Molukken afspelen. Deze mening is natuurlijk ook niet plotseling gekomen dat begon al in jaren tachtig en negentig toen werden de kritische geluiden over de RMS steeds sterker. De Republiek zou een product zijn van het kolonialisme en vooral tweedracht zaaien onder de Molukkers. Ook binnen de RMS gaan stemmen op om het ideaal van volledige onafhankelijkheid niet meer fanatiek na te streven, en in plaats daarvan te vechten voor meer autonomie van de Molukken binnen Indonesië. Ondanks dat de jonge generatie waarschijnlijk nooit zal terug keren naar de Molukken, zijn ze wel heel bewust van hun afkomst, in de Molukse wijken wordt Maleis gesproken. Dat het R.M.S ideaal niet meer zo sterk leeft als vroeger heeft natuurlijk ook te maken met het integreren van de Molukkers in de Nederlandse samenleving. Toen de Molukkers net waren aangekomen leefden zij geïsoleerd en hielden ze zich aan de adatregels en de Molukse gewoontes. De jongeren hadden het moeilijker, zij leefden in 2 werelden. Ze waren vaak jaloers op de vrije Hollandse opvoeding. De Molukse opvoeding is heel streng. De oudere generatie, zag in dat ze zich ook moesten aanpassen. Bij de oudere generaties is het moeilijk te zeggen of het R.M.S ideaal nog leeft, Het RMS-ideaal betekent voor sommigen het gevoel te behoren tot één volk, voor anderen de hoop dat de Molukken ooit nog eens zelfstandig zullen worden. Ook zijn er Molukkers voor wie het RMS-ideaal niets meer betekent. Hoe staat het er nu voor? De gewelduitbarsting op de Molukken begon begin 1999 met een onbeduidend incident. Een islamitisch buschauffeur kreeg ruzie met een christelijke passagier over een buskaartje. Daarna volgden bloedige gewelddadigheden die nog steeds voortduren. De Molukken is een van de weinige gebieden in het moslimland Indonesië met een gemeenschap waarbij de meesten christelijk zijn. De Molukkers in Nederland zijn zeer verontrust over de ontwikkelingen op de eilanden en is vrijwel unaniem in de wens tot een internationale interventie. Om de Nederlandse regering te bewegen hiertoe stappen te ondernemen, zijn veel demonstraties gehouden en is er gedreigd met acties. Een groepering onder de naam \'Vrije Molukse Jongeren\' kondigde in september 2000 gewelddadige acties aan om de Nederlandse regering te dwingen actie te ondernemen. Premier Kok bracht hierna de situatie op de Molukken ter sprake op een speciale zitting van de VN-veiligheidsraad in september, de Millenniumtop. Conclusie: Toen duidelijk werd dat het verblijf in Nederland langduriger zou zijn, werd het Molukkers beleid meer gericht op gedwongen integratie (in plaats van isolatie). De verzorging van de Staat werd vervangen door \"zelfzorg\". Ze moesten zelf een baan gaan zoeken, maar ze wilden maar één ding, hun oude baan als militair terug. Ze waren aangewezen op ongeschoold werk. Ook de centrale keukens werden gesloten. Men moest voor de eigen maaltijden gaan zorgen. Er was veel protest tegen deze nieuwe situatie. Men wilde ook niet integreren. De huisvesting werd een punt van aandacht. De woonoorden waren niet bevorderlijk voor integratie ook al was de bedoeling van de Nederlandse overheid dat het open wijken zouden worden. (ze lagen ver van de Nederlandse samenleving) en de werkgelegenheid (ze lagen in gebieden met weinig werk). Toch moesten de Molukkers wel integreren of ze wilden of niet. Ze kwamen ondanks dat ze in wijken woonden steeds meer in contact met Nederlanders onder andere vanwege hun kinderen. Zij wilden bijvoorbeeld ook naar de disco en werden verliefd op Nederlandse jongens en meisjes, zij wilden loskomen van de strenge opvoeding van hun ouders. Dit verschijnsel zie je niet alleen bij Molukkers alleen, wij zien het ook om ons heen bij Marokkanen en Turken. De positie van de Molukkers is altijd gekenmerkt geweest door een hoge mate van tweeslachtigheid, integratie en vasthouden aan je eigen cultuur. Er is een zekere mate van integratie bereikt, niet alleen geografisch en economisch, maar ook partnerkeuze. Tussen 1963 en 1966 werd 35% van de huwelijken gesloten met Nederlanders. Tegenwoordig woont ongeveer de helft van de Molukse bevolkingsgroep \'buiten\', de wijk dus tussen de Nederlanders. De Molukkers zijn op een zekere hoogte geïntegreerd in de Nederlandse samenleving maar het gevoel van een eigen identiteit en het samenbindend ideaal van de R.M.S. zal onverminderd altijd voortbestaan. En voor jong en oud geldt nog steeds: Maluku always on my Mind.

Op 2 december 1975 werd een trein bij Wijster (Drente) gekaapt. Eerdere plannen om Koningin Juliana te gijzelen waren verijdeld. Deze kaping was een reactie op de Surinaamse onafhankelijkheid. Koningin Juliana zei tot het Surinaamse volk: Ieder volk heeft recht op onafhankelijkheid. Dit was op 25 november 1975. De kapers in Wijster verklaarden: \"Ons doel om over te gaan tot de gewapende strijd, is om de regeringen en de massa\'s in de wereld te betrekken bij onze Molukse strijd, die al 25 jaren lang naar onafhankelijkheid schreeuwt en wordt onderdrukt. Wat is beter dan voor je geliefde vaderland te sterven, waarvan je weet, dat het jarenlang gehunkerd heeft naar vrijheid.\" Tegelijkertijd werd het Indonesisch consulaat in Amsterdam bezet. Er vielen bij deze 18 dagen durende acties 3 Nederlandse doden en 1 Indonesische dode. Na onderhandelingen gaven de Molukse actievoerders zich over. (Mevrouw Soumokil praat de jongeren uiteindelijk uit de trein) De kaping was uit het oogpunt van publiciteit een volledig succes, het sloeg in als een bom op dat gebied was de kaping dus geslaagd. Maar mijn vader (Cynthia) vertelde mij dat ze de aandacht kregen die zij wilden, maar heel Nederland keek ze met een scheef oog aan.Twee jaar later werd op 23 mei (1977) bij De Punt (Groningen) weer een trein gekaapt. Tegelijkertijd werd in Bovensmilde een lagere school gegijzeld. In Bovensmilde waren de meesten uit het woonoord Schattenberg( oud kamp Westerbork) gehuisvest na sluiting in 1971. Het Nederlandse leger maakte, op 11 juni, een eind aan deze acties. 2 gegijzelde passagiers en 6 Molukse kapers werden gedood. De gevallen Molukkers werden als helden begraven. De Molukse jongeren beschuldigden tijdens deze actie zowel de Nederlandse regering, als ook de oudere RMS-leiding. De inzet van deze acties was: de vrijlating van de 21, wegens eerdere gijzelings acties veroordeelde, Zuid-Molukkers uit de gevangenis. Op 13 maart 1978 werd het Provinciehuis in Assen door 3 Molukse jongeren overvallen. 2 Nederlanders werden gedood. Het leger beëindigde ook deze actie. De radicale Molukse actiegroep Maluku Warchild zorgde in het najaar van 2000 met enkele bommeldingen voor veel onrust in Nederland en bij de Nederlandse Spoorwegen in het bijzonder. Hoewel er geen grote aanslagen plaatsvonden, was de onrust gezaaid. Net zoals in de jaren zeventig werd deze dreiging met geweld veroordeeld door de meerderheid van de Molukkers. Wel werden er veel vreedzame demonstraties gehouden om Nederlandse bemoeienis met het conflict op de Molukken voor elkaar te krijgen. Leeft de gedachte van de R.M.S nog onder de Molukkers? De gedachte van de R.M.S heerst nog steeds onder de Molukkers. Alleen dan niet zoals vroeger. Deze generatie van jonge Molukkers vecht niet meer voor het terug keren naar het land waaruit hun ouders en grootouders zijn weggehaald. Deze generatie is meer bezig met de afslachtingen en oorlogen die nu op de Molukken afspelen. Deze mening is natuurlijk ook niet plotseling gekomen dat begon al in jaren tachtig en negentig toen werden de kritische geluiden over de RMS steeds sterker. De Republiek zou een product zijn van het kolonialisme en vooral tweedracht zaaien onder de Molukkers. Ook binnen de RMS gaan stemmen op om het ideaal van volledige onafhankelijkheid niet meer fanatiek na te streven, en in plaats daarvan te vechten voor meer autonomie van de Molukken binnen Indonesië. Ondanks dat de jonge generatie waarschijnlijk nooit zal terug keren naar de Molukken, zijn ze wel heel bewust van hun afkomst, in de Molukse wijken wordt Maleis gesproken. Dat het R.M.S ideaal niet meer zo sterk leeft als vroeger heeft natuurlijk ook te maken met het integreren van de Molukkers in de Nederlandse samenleving. Toen de Molukkers net waren aangekomen leefden zij geïsoleerd en hielden ze zich aan de adatregels en de Molukse gewoontes. De jongeren hadden het moeilijker, zij leefden in 2 werelden. Ze waren vaak jaloers op de vrije Hollandse opvoeding. De Molukse opvoeding is heel streng. De oudere generatie, zag in dat ze zich ook moesten aanpassen. Bij de oudere generaties is het moeilijk te zeggen of het R.M.S ideaal nog leeft, Het RMS-ideaal betekent voor sommigen het gevoel te behoren tot één volk, voor anderen de hoop dat de Molukken ooit nog eens zelfstandig zullen worden. Ook zijn er Molukkers voor wie het RMS-ideaal niets meer betekent. Hoe staat het er nu voor? De gewelduitbarsting op de Molukken begon begin 1999 met een onbeduidend incident. Een islamitisch buschauffeur kreeg ruzie met een christelijke passagier over een buskaartje. Daarna volgden bloedige gewelddadigheden die nog steeds voortduren. De Molukken is een van de weinige gebieden in het moslimland Indonesië met een gemeenschap waarbij de meesten christelijk zijn. De Molukkers in Nederland zijn zeer verontrust over de ontwikkelingen op de eilanden en is vrijwel unaniem in de wens tot een internationale interventie. Om de Nederlandse regering te bewegen hiertoe stappen te ondernemen, zijn veel demonstraties gehouden en is er gedreigd met acties. Een groepering onder de naam \'Vrije Molukse Jongeren\' kondigde in september 2000 gewelddadige acties aan om de Nederlandse regering te dwingen actie te ondernemen. Premier Kok bracht hierna de situatie op de Molukken ter sprake op een speciale zitting van de VN-veiligheidsraad in september, de Millenniumtop. Conclusie: Toen duidelijk werd dat het verblijf in Nederland langduriger zou zijn, werd het Molukkers beleid meer gericht op gedwongen integratie (in plaats van isolatie). De verzorging van de Staat werd vervangen door \"zelfzorg\". Ze moesten zelf een baan gaan zoeken, maar ze wilden maar één ding, hun oude baan als militair terug. Ze waren aangewezen op ongeschoold werk. Ook de centrale keukens werden gesloten. Men moest voor de eigen maaltijden gaan zorgen. Er was veel protest tegen deze nieuwe situatie. Men wilde ook niet integreren. De huisvesting werd een punt van aandacht. De woonoorden waren niet bevorderlijk voor integratie ook al was de bedoeling van de Nederlandse overheid dat het open wijken zouden worden. (ze lagen ver van de Nederlandse samenleving) en de werkgelegenheid (ze lagen in gebieden met weinig werk). Toch moesten de Molukkers wel integreren of ze wilden of niet. Ze kwamen ondanks dat ze in wijken woonden steeds meer in contact met Nederlanders onder andere vanwege hun kinderen. Zij wilden bijvoorbeeld ook naar de disco en werden verliefd op Nederlandse jongens en meisjes, zij wilden loskomen van de strenge opvoeding van hun ouders. Dit verschijnsel zie je niet alleen bij Molukkers alleen, wij zien het ook om ons heen bij Marokkanen en Turken. De positie van de Molukkers is altijd gekenmerkt geweest door een hoge mate van tweeslachtigheid, integratie en vasthouden aan je eigen cultuur. Er is een zekere mate van integratie bereikt, niet alleen geografisch en economisch, maar ook partnerkeuze. Tussen 1963 en 1966 werd 35% van de huwelijken gesloten met Nederlanders. Tegenwoordig woont ongeveer de helft van de Molukse bevolkingsgroep \'buiten\', de wijk dus tussen de Nederlanders. De Molukkers zijn op een zekere hoogte geïntegreerd in de Nederlandse samenleving maar het gevoel van een eigen identiteit en het samenbindend ideaal van de R.M.S. zal onverminderd altijd voortbestaan. En voor jong en oud geldt nog steeds: Maluku always on my Mind.