Hitlers ideeen

Wat waren de ideeën van Hitler over de joden en wat werd hiervan in praktijk gebracht?

Wat waren de ideeën van Hitler over de joden?

Al vroeg in zijn politieke carrière, vanaf 1925 ongeveer, liet Hitler zich der Führer (de leider) noemen. Hij droomde van het Derde Duitse Rijk (das Dritte Reich), waarin geen plaats zou zijn voor joden en andere door hem verderfelijk geachte groepen in de samenleving, maar waar Duitsers in harmonie en verenigd onder één leider zouden bouwen aan hun toekomst. Later werd duidelijk dat hij in feite absolute wereldheerschappij verlangde, waarin de Duitsers het uitverkoren volk zouden zijn. De omvang van deze grootheidswaan groeide met de mate van zijn succes.
Volgens Hitler zijn niet alle rassen van gelijke waarde. Het blanke ras is meer waard dan het zwarte ras. Het Germaanse ras (o.a. Duitsers maar ook bijv. Nederlanders) is het beste ras. Zij waren beter dan wie dan ook. Je kon een echte Germaan herkennen aan blond haar, blauwe ogen en zijn lange lengte. Het slechtste ras vond Hitler het Joodse ras. Dat waren mensen die al het kwaad in de wereld veroorzaakten.
Rond 1923 werd Hitler gearresteerd doordat Hitler met zijn aanhang vanuit Munchen (waar Hitler woonde) een optocht naar Berlijn opzette om zo de revolutie uit te roepen. Omdat de leider van Italië (Mussolini) daarmee ook aan de macht kwam. In de gevangenis had hij tijd om het boek Mein Kampf (mijn strijd) te schrijven. In dat boek werkte Hitler zijn ideeën over joden verder uit. Hoe meer Hitler schreef, hoe harder hij zich opstelde tegenover de joden. ‘Ik ben tot het besef gekomen dat ik tot nu toe te zacht ben geweest tegen over de joden. Hij omschrijft dat hij overtuigd is dat het niet slechts een kwestie van leven of dood is voor zijn volk, maar voor alle volkeren, de joden vormen een wereldwijde plaag.

Waarom de joden?

De Redenen van de Nazi’s voor de afschuw van de joden:
Tijdens de Eerste Wereldoorlog beschuldigden de Duitsers de joden ervan om niet actief te hebben meegevochten in de oorlog, en daardoor het vaderland ook niet goed genoeg hadden verdedigd. De joden zouden de oorlog gebruikt hebben om te handelen op de zwarte markt, zodat ze er financieel beter van zouden worden.
Na de eerste wereldoorlog had Duitsland een slechte reputatie. Duitsland had de schuld gekregen van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland stond hierdoor ook in enorme schulden, die Duitsland o.a. aan Frankrijk moest betalen (het verdrag van Versailles.) Men zocht eigenlijk naar een zondebok, en vonden deze in de joodse bevolking. En door het wraakzuchtige voornemen, (door de beschuldiging) ontstond de Nationaal- Socialistische Beweging (NSB)Deze beweging wilde van het begin af aan al uitstoting van de joden. Deze beweging was onder leiding van Adolf Hitler in 1933 ontstaan.
Antisemitisme was een belangrijk onderdeel van de nationaal-socialistische propaganda. Hitler zag de joden als aanstichters van de problemen in Duitsland en sprak zich in niet mis te verstane woorden uit over het lot dat de joden zou treffen als hij aan de macht zou komen.
De bevolking van Duitsland wilde voorkomen dat het nog slechter zou gaan met hun land, en daarom de joden weg wilde hebben.

De andere reden dat de joden vervolgd en vermoord werden tijdens de Tweede Wereldoorlog was dat de joden rijk en succesvol waren en dat was een bedreiging voor de Duitsers. Want hij dacht dat de joden zich eerst zouden verspreiden over Duitsland en dan Duistland over zouden nemen.

Wat waren de echte redenen van Hitler voor de afschuw van de joden?

Vele historici en psychologen hebben jaren gezocht naar verklaringen voor Adolf Hitlers diepgewortelde haat tegen de joden. Sommigen dachten dat ze haar oorsprong vond in Hitlers overtuiging dat de huisarts van zijn moeder, een jood, haar kanker niet goed had behandeld, maar Hitler had toen alleen maar goede woorden gehad over dokter Bloch (dokter van zijn moeder.) Anderen zeggen dat Hitler gekweld werd door de geruchten dat zijn opa, de vader van zijn vader, die een buitenechtelijk kind was, een jood zou zijn geweest. Misschien is er uiteindelijk geen rationele verklaring voor Hitlers haat.

Wat werd er in praktijk gebracht door Hitler en zijn aanhangers?

Meteen na zijn aantreden van de macht verschenen in openbare ruimten de eerste bordjes 'Voor Joden verboden'. Beroepsverboden werden uitgevaardigd en huwelijkswetten aangepast. Op 1 april 1933 nam de Führer de eerste officiële maatregelen tegen de Duitse joden. Deze maatregel was voor een boycot van joodse bedrijven. Deze maatregel werd genegeerd en na drie dagen was hij ten einde, maar hij bleek een voorproefje te zijn van toekomstige strengere maatregelen. Op 7 april werden alle joden per decreet verwijderd uit alle ambtelijke functies in Duitsland en enkele weken later reduceerde de ‘Wet tegen de overbevolking op Duitse scholen’ het aantal joden op hogescholen en universiteiten. Hitler verdedigde deze anti-joodse maatregelen tijdens een gesprek met twee katholieke leiders. Hij vertelde dat hij de joden beschouwde als niet meer dan kwaadaardige vijanden van de staat en de Kerk en dat hij daarom van plan was hen uit te sluiten van het academische leven en vrije beroepen zoals arts en advocaat.
De Joodse bevolking kreeg te maken met armoede, dit tot groot genoegen van Hitler. Ze werden regelmatig geïntimideerd door Hitler’s volgelingen. In de kranten stond vervolgens dat de Joden begonnen waren met de vechtpartij: zo werden de Joden voorgesteld als woestelingen. Het volk geloofde deze propagandaberichten en ging langzamerhand meedoen aan de intimidatie van Joden. De burgerrechten van de Joden werden snel na de beëdiging van Hitler als Reichskanzelier ingetrokken: ze hadden geen stemrecht meer, maar ook niet meer het recht om rechtszaken e.d. aan te spannen. Iedereen kon dus de Joden straffeloos intimideren. In 1935 kwamen er nieuwe maatregelen om de Joden uit Duitsland te doen laten verdrijven: op het congres van de naziepartij in Neurenberg werden de Neurenberger wetten aangenomen. Deze wetten hielden in dat huwelijk of seks tussen een Jood en een Duitser verboden was. Joden werden dus als uitwas beschouwd. Het werd Duitsers afgeraden om nog om te gaan met Joden. Het buitenland reageerde niet op deze maatregelen en Hitler kon z’n gang gaan.
Duitsland mocht in 1936 de Olympische Spelen organiseren, er werd door geen enkel land afgezegd: elk land werkte dus mee aan de O.S. in nazi-Duitsland, waar onschuldige mensen vervolgd werden. Na de Olympische Spelen werden er nieuwe anti-joodse maatregelen genomen:
· Joodse studenten werden geweigerd aan de hogescholen en aan de universiteiten,
· Joodse kinderen mogen niet meer verder studeren.

Langzamerhand werd het overduidelijk dat de Joden uit de maatschappij geweerd moesten worden. Daarvan getuigt ook de maatregel dat Joodse patiënten alleen door Joodse artsen geholpen mochten worden. Joodse ondernemers moesten hun zaak voor weinig geld overdoen aan Duitsers.
De Duitse bevolking werd opgehitst tegen de Joodse inwoners: tekenend was de Reichskristalnacht. Nazi’s, de SA en ook het gewone volk gingen in de nacht van 9 op 10 november 1938 massaal over tot het vernielen van Joodse eigendommen (kristalnacht). De joden werden mishandeld, tientallen zelfs gedood. De splinters van de ruiten van de joodse zaken deden door de schitteringen denken aan kristal, vandaar de naam Kristalnacht. De Joodse gemeenschap kreeg naar aanleiding van de Kristalnacht een boete van 1 miljard mark, wegens vernielingen.

Op 29 april 1942 werd elke Jood verplicht om een gele Jodenster te dragen. Deze moest op de jas genaaid worden en moest in één oogopslag zichtbaar zijn. Thuis moest de ster ook vaak gedragen worden (bijvoorbeeld wanneer een Jood voor het raam naar buiten keek). De ster moest gekocht worden voor vier cent en een textielpunt. De Joodse raad hielp met de distributie (dit om te voorkomen dat kwaad willende de kans kregen om Joden te pesten). De Duitsers (en volgens de Duitsers ook de Nederlanders) konden zo zien waar de demon zich bevond. Er werd zo een scheiding tussen de rassen aangegeven, de Duitsers wezen met plezier op het gevaar van mensen die met zo'n ster liepen.
De kleur geel werd gekozen, omdat het de kleur van de pest was (in de Middeleeuwen), het speciale lettertype moest de bevolking eraan herinneren dat Joden uit een ander deel van de wereld kwamen. De jodenster werd het antisymbool, het enige vijandige symbool dat er in die tijd was. De man, vrouw of kind met de ster was de zogenaamde vijand, daar bleven de Duitsers met behulp van propaganda op hameren.

Ook een andere zeer belangrijke maatregel stamt uit 1941: de invoering van het Persoonsbewijs. In april 1941 werd begonnen met de uitreiking van dit legitimatiebewijs. Alle ingezetenen ouder dan 14 jaar moesten zich hiermee kunnen legitimeren op straat. Joden kregen twee grote J's op het Persoonsbewijs gestempeld. Hierdoor werd het voor deze bevolkingsgroep onmogelijk om bij controles haar achtergrond te verloochenen.
Op 10 februari 1941 vaardigde Rijkscommissaris Seyss- Inquart een verordening uit waarin werd bepaald dat ‘degene die geheel of gedeeltelijk van joodse bloede zijn en hun verblijf hebben in het bezette Nederlandse gebied" zich moesten aanmelden. Dit betekende dat iedereen met tenminste één joodse voorouder zich moest vervoegen bij het gemeentehuis (in Amsterdam bij de Joodse Raad voor Amsterdam). Als men zich had aangemeld, werd een zogenaamd Bewijs van Aanmelding verstrekt.
De Nederlandse overheid verdiende geld aan deze maatregel, want de joden moest één gulden leges betalen. De helft van dit bedrag kwam in de kas van de gemeente, de andere helft werd overgemaakt naar de Rijksinspectie van de bevolkingsregisters, een Nederlandse ambtelijke dienst verantwoordelijk voor de persoonsregistratie. Om de betreffende persoon later nog eens te herinneren aan deze discriminerende maatregel, werd een speciale bewijs ontworpen. Middels een standaardtekst verklaarde de burgemeester van de woonplaats dat hij één gulden had ontvangen ‘wegens leges, verschuldigd voor de uitreiking van 1 aanmeldingsbewijs ingevolge de verordening 6/1941 betreffende den aanmeldingsplicht voor personen van geheel of gedeeltelijk joodse bloed.’
Door dit soort maatregelen en provocaties van nationaal-socialisten nam de spanning toe. Regelmatig kwam het tot ongeregeldheden waarbij zelfs dodelijke slachtoffers vielen.

In de Poolse hoofdstad Warschau werden de daar wonende joden in een getto bijeengedreven en later afgevoerd naar de concentratiekampen. Overigens werden ook in totaal een miljoen Polen naar werkkampen getransporteerd, en werden uit alle bezette gebieden in totaal 6 miljoen mannen tussen de 18 en 45 jaar gedwongen tewerkgesteld in de Duitse oorlogsindustrie. Dit werd de Arbeitseinsatz genoemd. De rechters van Neurenberg noemden het later 'slavernij'. Toch duurde het nog tot 1942 wanneer Hitler het bevel gaf tot de totale georganiseerde deportatie en vernietiging van de joden door middel van de concentratiekampen en het gifgas. Dat gebeurde tijdens de Wanseeconferentie, waar Nazileiders bijeen waren gekomen om tot oplossing (Endlösung) van het "jodenvraagstuk" te komen. Besloten werd om 10 miljoen Europese joden systematisch om te brengen. De organisatie daarvan liet Hitler over aan Heydrich en Himmler, de administratie aan Eichmann en de uitvoering aan de talloze officieren, militairen en burgers die door de jaren heen voldoende waren getraind en gehard. Ook zigeuners, homoseksuelen en andere ongewenste groepen mensen werden door dezelfde machinerie vermalen.
De Holocaust (brandoffer) zelf was in de omgeving van Hitler ongepast. Een directe link is niet aan te tonen maar het Derde Rijk opereerde sterk op het de Führer tegemoet werken dingen doen waar geen opdracht voor gegeven was maar waar wel de ruimte voor was gegeven en waarvan verondersteld werd dat dit in de geest van de Führer was. Zo kon Hitler (voor zichzelf) schone handen houden. Hitler zelf is nooit in Auschwitz, Buchenwald of Treblinka geweest. Hij nam zelf niet actief deel aan de Endlösung. Hoewel hij naar buiten toe enigszins voorzichtig leek te regelen, heeft hij over zijn bedoelingen ten aanzien van de joden nooit twijfel laten bestaan. Ontelbare keren heeft hij de woorden 'vernietiging' en 'wegvagen' uitgesproken, waarvan tallozen getuige zijn geweest.

Is Hitler de “uitvinder” van het antisemitisme?

Antisemitisme betekent letterlijk: “vijandig jegens de joden al zodanig.”
De term is ontleend aan de geschriften van Wilhelm Marr, in onder andere zijn "Antisemitische Hefte" (1879). Het verschijnsel kan niet worden beperkt tot de moderne tijd.
Eeuwenlang dragen de reacties tegen de joden een overwegend gelovig karakter, later valt de meeste nadruk op de economische trekken, de jodenhaat kent in de nieuwe periode vooral als een sociaal verschijnsel en in de moderne tijd ontstond er een biologische motivering. In Nederland mochten joden geen lid worden van de gilden is een voorbeeld van economische antisemitische maatregelen.
Het nationaal-socialisme in Duitsland heeft na de machtsovername van Adolf Hitler in 1933 het antisemitisme is zijn uiterste vorm toegepast. De Duitse joden werden door de Neurenbergse rassenwetten (1935) tot rechteloze burgers gemaakt. De discriminatie van joden breidde zich tijdens de Duitse bezetting van een groot aantal West- en Oost- Europese landen ook tot die gebieden uit. Tussen 1942 en 1945 heeft ze geleid tot de vernietiging van ongeveer zes miljoen Europese joden in concentratiekampen.

Wat is de schuldvraag?

Ook de uiteindelijke schuldvraag is grondig onderzocht, maar ook daarover bestaan veel verschillende meningen, van 'zonder Hitler geen holocaust' (Dawidowicz), tot 'het is de schuld van het christendom' (Maccoby) en zelfs 'het is wellicht de schuld van de joden zelf' (zonder joden geen holocaust) (Steiner) en 'het is de schuld van de Duitsers'(Goldhagen). Ook hebben velen voorzichtig of minder voorzichtig met de vinger naar God gewezen (Fackenheim, Bauer).