Napoleon Bonaparte

Voorwoord Wij houden ons werkstuk over Napoleon Bonaparte. De grootste reden waardoor we dit onderwerp gekozen hebben is dat Floris twee jaar geleden Parijs heeft bezocht. Toen hij daar was heeft hij een museum over Napoleon bezocht en dat vond hij een van de enige musea dat interessant was, ook had hij veel andere dingen over Napoleon gehoord. Daarnaast had hij thuis een drietal goede boeken om voor de scriptie te gebruiken. Inleiding De hoofdvraag die wij ons gesteld hebben is: Is Napoleon een veroveraar of een verspreider van de ideeën van de revolutie.

Wij hebben het onderwerp Napoleon Bonaparte verdeeld in vijf deelvragen. Hoofdstuk 1 zal voornamelijk gaan over Napoleons jeugd. Hoofdstuk 2 zal gaan over hoe Napoleon aan zijn macht is gekomen en hoe keizer is geworden. Van hoofdstuk 3 is het voornaamste onderwerp hoe Napoleon aan zijn macht gekomen is. Het vierde hoofdstuk zal gaan over de door Napoleon gestreden oorlogen, zijn uiteindelijke nederlaag en zijn gevangenneming
Ten slotte zal in hoofdstuk vijf besproken worden of Napoleons daden nog invloed hebben op het tegenwoordige leven. Aan het einde van elk hoofdstuk wordt op elke deelvraag een antwoord gegven op de bijbehorende deelvraag. Tenslotte zal in de conclusie het antwoord op de hoofdvraag gegeven worden het, het antwoord wordt gebaseerd op de antwoorden van de deelvragen.

1. Napoleons Jeugd

Deelvraag : In hoeverre heeft Napoleons opvoeding bijgedragen aan het verkrijgen van een machtige positie in het leger?

§1.1 Corsica

Toen Letizia Bonaparte op 15 augustus 1769 haar tweede zoon ter wereld bracht, zag ze geen kans meer haar bed te bereiken. Napoleon werd daardoor geboren op een vloerkleed, waarin heroïsche taferelen uit Homerus\' heldendicht \"de Ilias\" waren verwerkt. Hoewel dit verhaal niet klopt met de feiten, klopt het wel met de eeuwige haast van Napoleon om zo gauw mogelijk te komen waar hij zijn wilde. Het leven van Napoleon is letterlijk vanaf de eerste minuut omgeven met legenden. Napoleon ging daar nooit tegenin. Integendeel, hij werkte er zoveel hij kon aan mee.

De advocaat Carlo Bonaparte doopt hun vijfde kind en tweede zoon, geboren onder het teken van de leeuw, Napoleone. Kort voor Napoleons geboorte had de Franse koning Lodewijk XV het eiland aan Genua ontfutseld.

Napoleon is een kind als veel andere kinderen op het hete, droge Corsica: snel ontvlambaar, hartstochtelijk, trots en soms weerspannig. Op het eiland worden de familie-vetes verbeten, heftig en wraakzuchtig uitgevochten. Sommige Corsicanen zijn pro Frankrijk, anderen verlangen terug naar de heerschappij van Genua. Er zijn er ook die streven naar onafhankelijkheid. In politieke gesprekken laaien de hartstochten daardoor snel op.

In die snel ontvlambare wereld groeit de kleine Napoleon op. Ofschoon de Bonapartes van lage Corsicaanse adel waren en in bescheiden omstandigheden leefden, behoren zij tot de invloedrijke families op het eiland. Zijn vader en moeder zijn zeer bevriend met de Franse gouverneur, markies De Marbeuf.

Op het primitieve schooltje van de Jezuïeten te Ajaccio leert Napoleon lezen en schrijven in het plaatselijke dialect. Hij munt uit in rekenen.

Carlo Bonaparte was realist genoeg om de veranderde situatie te nemen voor wat ze was. Hij wist voor zijn tweede zoon een studiebeurs te bemachtigen. Door tussenkomst van De Marbeuf kan vader Carlo hem laten plaatsen op de lijst van adellijke kinderen, die in Frankrijk op kosten van het rijk een opleiding kunnen krijgen aan een van de militaire scholen. Zo gaat de kleine Napoleon, negen jaar oud, naar het vasteland van Frankrijk. Eerst naar Autun en vervolgens naar Brienne om te worden opgeleid tot officier van de koning.

Daarna studeerde Napoleon aan de École Militaire te Parijs, die hij in 1785 als tweede luitenant der artillerie verliet. In juli 1791, twee jaar na het uitbreken van de Franse Revolutie, legde de jonge officier in zijn garnizoensplaats Venetie de eed van trouw op de republiek af. Op Corsica droeg hij de revolutie verder uit. Eerst steunde hij Pasquale Paoli, de Corsicaanse onafhankelijkheidsstrijder, maar hij trok die steun weer in toen hij bemerkte dat Paoli\'s idealen wel eens met die van de Fransen konden botsen. Hij had trouwens al snel door dat de Corsicaanse zaak gedoemd was om op niets uit te lopen. Daarom koos Napoleon een weg die zijn ambities en bekwaamheden vrij baan gaf.

De vaste lijn in alles wat Napoleon in zijn leven heeft gedaan en nagelaten, kenmerkt zich door een individualistisch, zelfs egocentrisch vrijheidsideaal: het bereiken van een zo groot mogelijke persoonlijke vrijheid door het veroveren van een zo groot mogelijke persoonlijke macht.

Een man met grote ambities heeft een vrouw nodig en liefst een die de deur naar de hoogste kringen voor hem kan openen. Zo\'n vrouw was Marie-Rose Joséphine, de mooie weduwe van generaal de Beauharnais. Door een toevalligheid ontmoetten zij elkaar kort na de royalistische volksopstand in oktober 1795 te Parijs, die door Napoleon met succes werd neergeslagen. In maart 1796 trouwde Napoleon met Joséphine. Twee dagen na hun huwelijk werd Napoleon tot opperbevelhebber van het Franse leger in Italië benoemd. §1.2 De tocht naar Italië

De Italiaanse veldtocht was door het Directoire bedoeld als een offensief in drie richtingen; ontwerper van het plan was Carnot, die uit de Conventie was overgestapt naar een van de vijf zetels in het Directoire. Het leger van Italië moest door de vlakte van Padua en het dal van de Adige naar Wenen opmarcheren, terwijl de Oostenrijkse hoofdstad langs de andere kant zou worden aangevallen door het Samber- en Maasleger onder het bevel van generaal Jourdan en het Rijn- en Moezelleger onder generaal Moreau.

Napoleon was een meester in het vinden van de zwakke plek van zijn tegenstanders. Zo trok hij nu bijvoorbeeld ook de grote numerieke overmacht van de Oostenrijkers uit elkaar door onderdelen daarvan tot voorbereidende schermutselingen te verleiden en zorgde er dan voor dat hij telkens zelf in de meerderheid was. Zo hakte hij de vijandelijke troepen een voor een in de pan. Eerst versloeg hij de Piëmontezen bij Millesimo, om hen daarna verder uit te schakelen door een wapenstilstand. Daartoe had hij geen enkele opdracht van het Directoire, maar de richtlijnen van zijn regering interesseerden hem niet als ze niet in zijn eigen plannen pasten. Vervolgens trok hij Milaan binnen, dwong de Kerkelijke Staat en de hertogen van Parma en Modena tot een wapenstilstand en bezette Livorno.

Waar hij kwam, liet hij de bevolking zware schattingen betalen en de buit van zijn strooptochten in paleizen en musea stuurde hij naar Parijs om voor het Directoire de bittere pil van zijn ongehoorzaamheid te vergulden.

Tegelijk met zijn militaire operaties reorganiseerde Napoleon de politieke structuur van het Italiaanse schiereiland op drastische wijze, door nieuwe republieken met een grondwet naar Frans voorbeeld uit de grond te stampen. Zijn wapenstilstand met Modena verbrak hij om het hertogdom van de kaart te vegen, met als voorwendsel dat de hertog heimelijk de Oostenrijkers zou hebben geholpen. Meteen daarop plaatste hij de republiek Genua onder Franse bescherming, een edelmoedig gebaar waarvoor hij de Genuezen duur liet betalen. Napels en Toscane berustten in vredesverdragen, die minstens even ongunstig waren. Alleen met de paus verliepen de vredesonderhandelingen aanvankelijk minder vlot, want het Directoire wilde ook kwesties van geestelijke aard ter tafel brengen. Napoleon hakte de knoop door met een voorlopige regeling. Hij wenste in zijn kielzog uitsluitend orde en regelmaat.

Achteraf is het gemakkelijk de Italiaanse veldtocht als een reeks ononderbroken overwinningen te zien, die de vijand buiten adem achterliet. De werkelijkheid was wel iets anders. Op de avond van de overwinning bij Arcole in november 1796 schreef Napoleons broer en adjudant Lodewijk somber aan een vriend: \"Er is iets veranderd met de troepen; ze vragen om vrede.\" Vier dagen eerder had Napoleon zelf Parijs al gewaarschuwd: \"We konden wel eens op het punt staan Italië te verliezen. \" Maar op verbazingwekkende wijze slaagde hij erin, het moreel van zijn manschappen weer te verbeteren.

In de winter en het voorjaar van 1797 versloeg hij de vijand bij Rivoli, Tagliamento, Corona en La Favorita. De Oostenrijkers verliezen dertigduizend man, veel geschut en talloze vaandels. Om zijn landgenoten hulp te bieden, doet Würmser die zich had opgesloten in Mantua met zijn troepen een krampachtige uitval. Het baat niet, want op 25 februari valt het zo begeerde Mantua in Franse handen. Hierdoor had Napoleon een goed strategisch punt. Door een bliksemsnelle manoeuvre haalde hij de legers van zijn mede-generaals in en liet hij zijn voorhoede doorsto ten naar Semmering, ongeveer tachtig kilometer van Wenen.

Oostenrijk vroeg een bestand. Toen in april, na de onderhandelingen in Leoben, een voorlopig vredesverdrag werd gesloten, dicteerde Napoleon zijn eigen voorwaarden in plaats die van het Directoire. In oktober volgde de ratificatie van het definitieve verdrag, en op 5 december hield Napoleon zijn triomfantelijke intocht in Parijs, dat hem geestdriftig bejubelde.

§1.3 De tocht naar Egypte

De Engelse admiraal Nelson heeft lang met zijn vlooteskader op de loer gelegen. Een storm heeft hem echter uit zijn positie gedreven. De fortuin, grillig als een vrouw, is ook ditmaal Napoleon goed gezind. Via Malta, dat zonder veel moeite door de Fransen voor de Republiek werd opgeëist, bereikt de vloot op de eerste juli Alexandrië. Mysterieus rijzen de Zuil van Pompejus en de contouren der stad in de vroege morgen op aan de einder.

Zonder veel moeilijkheden wordt het Franse leger ontscheept. Binnen twee uur maken zij zich, na slechts enkele kanonschoten, meester van de stad. Vervolgens trekt Napoleon naar Cairo op. Zij, die zich verheugden op een glorieus avontuur, ervaren dan de keerzijde. Terwijl van de piramiden veertig eeuwen op de Fransen neerzien, leveren de soldaten slag tegen de Mammelukken en de Arabieren. De overwinning is totaal, terwijl de verliezen gering zijn. Hun goed opgestelde carré\'s hebben korte metten gemaakt met de onstuimig aanstomende woestijn- troepen. Op 25 juli marcheren zij met rijke buit Cairo binnen. De Turkse bevelhebber vlucht met het restant van zijn troepen naar Syrië. Met gloedvolle woorden wordt aan Frankrijk bekend gemaakt, dat Egypte is veroverd.

Dan komt op 1 augustus het ontstellende bericht, dat Nelson de Franse vloot bij Aboukir volledig heeft verslagen. Terwijl veertig eeuwen ook daar op de Fransen neer zagen, worden vrijwel al hun schepen in de grond geboord, duizenden Fransen zijn verdronken en duizenden gevangen geno men. Generaal Kleber, Napoleons vriend en rechterhand, realiseert zich dat zij nu van het moederland zijn afgesneden. Als ratten zitten zij in de val. Napoleon ziet reeds de onvermijdelijke reactie in Frankrijk.

Wat zijn grote dingen? Droomt Napoleon van een verovering van Azië? Met weergaloze energie werpt hij zich op de organisatie van het veroverde land.

Hij richt gerechtshoven op, sticht een politiekorps, bemoeit zich met de economie en zou het liefst alle hulpbronnen van het land tegelijk willen aanboren en tot ontwikkeling willen brengen. Wetenschapsmensen bestuderen de oudheid; ingenieurs moeten plannen maken voor waterwerken en bevloeiingen. Bij Suez ziet de opperbevelhebber de mogelijkheid voor een kanaal.

Hij ontwerpt belastingsystemen en schrijft zijn soldaten voor, hoe zij zich tegen de Mohammedaansebevolking moeten gedragen. Hij pacificeert het land. Maar de Turken verklaren Frankrijk de oorlog; zij roepen alle Muzelmannen tot een heilige oorlog op.

In Cairo breekt opstand uit. Een deel van het Franse garnizoen wordt afgeslacht. Bloedig herstelt men het gezag. Dan rukt Napoleon met twaalfduizend man, met zijn beste generaals: Kleber, Murat, Lanes, op naar Syrië, waar een Turks leger zich, met de steun van de Engelsen, gereed maakt voor een aanval op Egypte. Djezzar, Gaza, Arimathea, Jaffa, Joppe vallen na lange, uitputtende marsen, na harde, soms zeer bloedige gevechten, de Fransen in handen. Dan start het leger het beleg van Accra. In deze stad liggen de sleutels voor het Verre Oosten. Accra valt niet! Pest breekt uit in het Franse leger; schokkende berichten bereiken Napoleon vanuit Europa: Rusland, dat zijn eigen plannen had voor het Nabije Oosten, heeft met grote bezorgdheid de Egyptische veldtocht gevolgd. Oostenrijk verzet zich tegen de wijze, waarop de Fransen de verhoudingen in Duitsland hergroeperen.

Oostenrijk, Rusland en Engeland hebben een verbond gesloten, Frankrijk de oorlog verklaard en de aanval op dit land ingezet; Russische troepen zijn tot Zwitserland en Italië doorgedrongen. Ondertussen zeilt een sterk Turks leger onder bescherming van de Engelsen uit Rhodos naar Alexandrië. Napoleon breekt het beleg voor de stad op. Hij moet terug naar Egypte, er valt geen tijd te verliezen.

Waarom marcheren soldaten? Luc Legrand weet het niet. Geteisterd door dorst, door honger en uitputting sleept het leger zich voort door de barre, hete woestijnen. Overal langs de route slaan kleine benden Arabieren toe. Zij koelen hun wraak met overleg. Dorpen worden in brand gestoken, bronnen in de kleine oases langs de weg vergiftigd. De soldaten marcheren niet meer voor roem, niet meer voor glorie, niet meer voor buit. Zij lopen, door de wolken stuifzand met ondraaglijke dorst, enkel nog voor hun levensbehoud. Gewonden en stervenden liggen op de paarden. Zelfs de generaals, ook Napoleon, hebben hun paarden afgestaan. Egypte wordt eindelijk bereikt; het leger opnieuw gegroepeerd.

Op 24 juli wordt bij Aboukir slag geleverd tegen het sterke Turkse leger, dat door de Engelsen aan land is gezet. Het is een strijd op leven en dood tegen overmacht. Alle Fransen zijn, voor zover zij gemist kunnen worden, uit hun garnizoenen geroepen. Na harde, zeer bloedige gevechten weet Napoleon de overwinning te behalen. Slechts achthonderd Turken geven zich over, tienduizend hebben het leven gelaten onder de brandende zon bij Aboukir, terwijl uit de verte, van de piramiden, veertig eeuwen op hen neer zagen. Kleber is na de slag op Napoleon toegelopen. De spanningen zijn groot geweest. Hij omarmt de kleine korporaal. \"Sta mij toe, generaal, dat ik u omarm. U bent zo groot als de wereld!\"

De wereld: uit die grote wereld is het nieuws voor Napoleon alarmerend. Van Sydney Smith, met wie hij over gevangenen onderhandelt, hoort hij hoe dreigend de zaken zich in Europa hebben toegespitst. Italië is voor de Republiek verloren gegaan. Jourdan heeft zich met het Rijnleger moeten terugtrekken. In Frankrijk zelf: opstanden van koningsgezinden in de Vendee; nieuwe mensen in het Directoire! Toenemend gekonkel, corruptie, tweespalt, willekeur en regeringloosheid bedreigen evenzeer als de buitenlandse vijand de vrijheid van de Fransen. Russen en Oostenrijkers rukken op.

Opnieuw voelt Napoleon zich gedwongen het heft in eigen handen te nemen. De tijd lijkt rijp. Zijn eigen ambities overheersen zijn verantwoordelijkheidsgevoel. In het diepste geheim roept hij enkele van zijn getrouwen bijeen. Hij zegt hun dat hij terug moet naar Frankrijk om daar weer alles in orde te maken. Hierna scheept hij zich met Eugène de Beauharnais, Berthier, Lanes, Murat en Marmont in alle stilte in; hij laat een brief achter, waarin hij het opperbevel overdraagt aan Kleber. Ook een vriendin laat hij achter: de vrouw van een gevangen genomen officier. En het leger, zijn leger, laat hij nu in de steek zonder een enkel bemoedigend woord. Hij moet naar Frankrijk!

Het risico van de tocht is uitermate groot. De Engelse vloot beheerst de Middellandse Zee volledig en bewaakt de Franse havens. Maar een fortuin is als een vrouw, hoe meer je van haar ontvangt, des te meer moet je van haar eisen! Hij eist veel en ontvangt in hoge mate: via een bezoek aan Corsica, zijn geboorte-eiland, dat hij thans voor de laatste maal bezoekt, zeilt hij met zijn goedgunstige fortuin begin oktober naar het reeds meer in verwarring gerakende Frankrijk.

Antwoord Vraagstelling:

Doordat zijn familie tot de invloedrijke families van Corsica behoorde kreeg zijn vader het voor elkaar om hem naar (op de koste van Frankrijk) een militaire school, voor adellijke kinderen, te sturen. Na deze school kwam een andere militaire school, waardoor hij een goede positie kreeg in het Franse leger. Het is echter alleen aan zichzelf te danken dat hij nog hoger is opgeklommen dan naar waar zijn opvoeding hem heeft gestuurd. Zijn opvoeding is dus een opstapje geweest welke wel nodig was, maar het waren zijn eigen ideeën die hem hogerop hebben geholpen.

2. De greep naar de macht

Deelvraag : Waarom werd het Napoleon die de macht greep en niet iemand anders?

§2.1 De terugkeer van Napoleon in Frankrijk

Napoleon Bonaparte keerde op 9 oktober 1799 terug naar Zuid-Frankrijk waar hij na een ternauwernood ontsnapping aan de Engelsen aan land ging in het kleine plaats je St.-Raphael. Hierna vertrekt hij zonder in quarantaine te hebben gezeten (vanwege het feit dat hij uit een land komt dat met pest besmet is) naar Parijs. Hij trekt verder en wordt overal zeer hartelijk onthaald als de overwinnaar van Aboekir.

Overal juicht men hun held toe, maar wanneer men te horen krijgt dat hij een slecht bestuur heeft gevormd en men zijn desertie realiseert is de voortvluchtige generaal allang door de gevaarlijke zone heen en boven alle aanklachten en klachten verheven als de dictator van Frankrijk.

Napoleon trekt noordwaarts en merkt al spoedig dat er inderdaad iets schort aan de toestand in Frankrijk: zijn bagagewagens worden nog in Provence zelf geplunderd door rovers. Van twee zijden reist men hem tegemoet: broer Joseph, die hem komt inlichten omtrent de politieke situatie en speciaal omtrent het wangedrag van zijn vrouw; Josephine, die de zwager voor wil zijn, maar de verkeerde weg kiest en Napoleon mist. De beledigde echtgenoot vindt dus zijn ontrouwe gade niet thuis, wel zijn moeder, die deze schoondochter toch al niet gunstig gezind is en de beschuldigingen van Joseph alleen maar kan bevestigen. Als Josephine thuis komt, komt zij voor een gesloten deur, ze vraagt dan om vergiffenis en ligt een nacht huilend en geknield voor de deur, pas de volgende ochtend opent Napoleon de deur en vergeeft haar het feit dat zij tijdens zijn afwezigheid op goede voet heeft gestaan met Gohier.

Intussen wandelt Napoleon in Parijs rond net als in 1798 na de Italiaanse veldtocht, maar nu met een Turkse sabel en met de Mammeluk Roustan achter zich aan. De regering die hem niet gevangen durfde te zetten om zijn eigen matige terugkeer had hem vriendelijk ontvangen, de presiderende directeur Gohier had hem zelfs omhelsd.

Napoleon hield zich enige tijd rustig en hoorde de kritiek van de franse bevolking aan, en kwam toen tot de ondervinding dat het Franse volk een succesvolle veldheer voor de wagen wilde spannen als leider van een groep die naar de macht zouden grijpen (de Revolutionairen).

Napoleon reageert op al deze argumenten, om in alle objectiviteit zelf te kunnen bepalen, langs welke weg hij zich omhoog zal werken. Eigenlijk is Napoleon geen Fransman maar een Corsicaan, hierdoor komt hij vrijer te staan, hierdoor kan hij rustig overwegen met welke mensen hij in zee moet gaan om dit land te veroveren. Eenmaal aan de macht is het niet meer zo moeilijk de Franse nationaliteit aan te nemen.

§2.2 Het einde van de Franse Revolutie

Na dat de revolutie was volbracht, raakte het land in chaos en anarchie de bedenker van de Franse revolutie \"De wijsgeer Sieyès\" zocht daarom naar een persoon die kon dienen als zijn arm, een soort van uitvoerende macht van zijn plannen en ideeën, die moest dienen als de redder van de republiek.

Het lijkt meer een toeval te zijn dat deze persoon die de orde moest brengen juist generaal Bonaparte heeft moeten zijn, en niet een van de andere generaals uit deze tijd zoals Moreau, Hoche, Joubert, Augereau of Bernadotte ,die als militaire uitsmijter is aangezocht voor de als noodzakelijk beschouwde. En dit alles door een beetje toeval en iets meer, het toeval heeft Bonaparte geholpen met het feit dat de twee generaals Joubert en Hoche zijn overleden op jonge leeftijd in de volheid van hun roem, maar eenmaal dood konden zij het Directoire geen kwaad meer doen. Het ietsje meer dat Napoleon tot de uitverkozene maakte, waren zijn karakter en bekwaamheid.

De persoon die als een van de eerste zou zijn aangewezen, om deze rol van uitvoerder van de plannen, op zich te nemen was generaal Joubert, nog zeer jong, politiek onbedreven, populair, en dus volkomen geschikt. Hij was echter omgekomen bij een veldslag. De andere generaals waren volgens sieyès geen goede uitvoerders en waren geen van alle geschikt voor het werk, met uitzondering van Bernadotte, hij was de minister van oorlog en dus de aangewezen persoon voor de militaire opstand, maar hij was te zwak en was niet van plan zijn hoofd op het spel te zetten. Napoleon Bonaparte heeft gedaan wat zijn collega\'s en gelijken in rang niet hebben gedurfd of niet hebben gekund, en heeft de functie van orde hersteller op zich genomen.

§2.3 De staatsgreep

In Parijs bloeit het van de complotten en samenzweringen tegen het Directoire, maar ook zij hebben niet stilgezeten en zijn op de hoogte van de geplande acties van Napoleon, en als tegen gas hebben zij daarom een aanslag op Napoleon beraamd, begin november krijgt de chef van politie opdracht de generaal op te wachten, wanneer hij vanuit Malmaison naar Parijs terugkeert. Josephine wordt echter gewaarschuwd en onderneemt snel stappen om de arrestatie te voorkomen.

Dan is de tijd rijp, en de tijd dringt! De plannen om op grondwettelijke wijze de grondwet om zeep te helpen zijn gereed. Sieyès heeft zich verzekerd van de benodigde stemmen in de raad der ouden; Lucien heeft tot taak de Raad van Vijfhonderd voor zijn broer te winnen. In plaats van het directoire moet een driemanschap: Bonaparte, Sieyès en Roger-Ducos, het gezag over Frankrijk gaan voeren.

De Raad van Ouden is in vergadering bijeen; en besluit na een lang debat de raad te verhuizen naar St. Cloud vanwege de onrust en het gevaar van een staatsgreep. Ook wordt er door een raadslid voorgesteld om Bonaparte de leiding te geven over zeventiende divisie, zodat men aan komende politieke gistingen het hoofd kon bieden. Enkele dagen later zijn de afgevaardigde uit de raad bijeen in St. Cloud, zij zien Napoleon verschijnen met achtduizend soldaten, om de rust te handhaven, Bij velen rijst het vermoeden, dat hij niet is gekomen om de constitutie te handhaven maar om deze juist omver te werpen. In kleine groepen en met fluisterende stemmen bespreken de afgevaardigde de toestand. Vooral de Jacobijnen besluiten zich hard op te stellen. Om twee uur in de middag is de Raad van Vijfhonderd in de Orangerie zijn beraadslagingen begonnen. De Raad der Ouden vergadert op de bovenverdieping in de zaal van Apollo. Om het gebouw staan soldaten. Officieren lopen heen en weer. Bij een der hekken van het paleis staat een rijtuig met zes paarden voor het geval dat de staatsgreep zou mislukken en de grote generaal zou moeten vluchten. Omgeven door zijn staf en zijn getrouwen begeeft Bonaparte zich als eerste naar de Raad der Ouden. Bleek, even aarzelend, treedt hij de zaal van Apollo binnen. Met korte, afgebeten zinnen spreekt hij de afgevaardigden toe. Ze bevonden zich op een vulkaan, zei hij. Hij was geen Caesar, geen Cromwell, maar een soldaat, die nu was geroepen om zijn land te redden. Had hij naar de macht willen grijpen, dan was hij hiertoe reeds lang in staat geweest met de hulp van zijn trouwe soldaten. Nu beroept hij zich op de afgevaardigden, hem de macht over te dragen ter wille van de vrijheid, de gelijkheid en broederschap. Na een woord wisseling met de afgevaardigde blijft Napoleon in zijn woorden steken, en verlaat op advies van een van zijn metgezellen de zaal. In de gangen van St. Cloud komt hij op de weg naar de Raad van Vijfhonderd weer enigszins tot zichzelf. Ondanks zijn onzeker gedrag wint hij in de Raad der Ouden het vertrouwen. Wanneer Napoleon terug komt in de Orangerie, is daar de stemming tot een kookpunt gestegen en wordt dus ook bijna niet opgemerkt. De afgevaardigden slaken opgewonden kreten en zwaaien met hun armen. Lucien probeert te vergeefs de orde te herstellen. Afgevaardigden verlaten hun zetels en pakken Napoleon dreigend beet. Hij voelt zich machteloos, weet niets te zeggen en sluit zijn ogen. Murat, een van zijn metgezellen ziet het gevaar en snelt met zijn grenadiers te hulp, nu raken de afgevaardigden slaags met de soldaten. Napoleon wordt in veiligheid gebracht door een aantal officieren en soldaten.

Napoleon stuurt Murat met zijn soldaten de zaal weer in met de opdracht de afgevaardigden te doden als ze tegen zouden werken. De afgevaardigden die tegen Napoleon waren wisten niet hoe snel ze moesten vluchten. De overige afgevaardigden, de voorstanders van Napoleon, benoemen hem als de rust is weergekeerd tot consul. Diep in de nacht keert napoleon terug naar Parijs, waar hij met de andere consuls zijn eed van trouw afgelegd.

§2.4 Van Consul tot Keizer

De benoeming tot Consul. De staatsgreep van 18 Brumaire werd achteraf gewettigd door de grondwet van 13 december 1799. Het was de vierde grondwet sinds de begindagen van de Franse Revolutie. Stuk voor stuk waren het papieren maaksels geweest, die weinig verband hielden met de realiteit van dat ogenblik. De vierde constitutie (grondwet) sloot zich bij deze traditie aan. Nadat de tekst door de volksstemming was bekrachtigd, lag de uitvoerende macht in de handen van drie voor tien jaar gekozen en daarna herkiesbare consuls. In werkelijkheid echter had alleen de Eerste Consul iets te vertellen; de beide anderen waren niet meer dan randversiering. Die Eerste Consul -wie anders dan Napoleon-, betrok in februari 1800 de Tuilerieën. Hij scheen precies te weten wat er in het land gebeurde, hij werkte verbazend hard, nauwgezet en grondig, en hij verwachtte van zijn ondergeschikten dat ze zijn voorbeeld zouden volgen. De eerste hervormingen die een pas ingestelde dictatuur doorvoert, zijn dikwijls bitter nodig. Voor het oorlogsmoede en in zijn vrijheidsidealen ontgoochelde Franse volk kwamen ze als een weldaad uit de hemel vallen. Voor het eerst kreeg Frankrijk een samenhangend stel wetten voor het hele land. Napoleon stichtte een staatsraad als hoogste wetgevend, rechtsprekend en administratief orgaan, hervormde de belastingwetten, revalueerde het geld en legde de basis voor een modern bestuur. Zijn hervormingen waren een beslissende stap naar de beroemde Napoleontische Code, die tot op de dag van vandaag vrijwel intact is blijven voortleven. Verder pacificeerde hij de streken waar koningsgezinden nog steeds verzet boden, en verleende hij amnestie aan een aantal politieke gevangenen.

Op 15 augustus 1801 eindigden zijn vredesonderhandelingen met de kerk in een concordaat; de vrede van Amiens met Engeland volgde in het voorjaar van 1802. De Senaat een ander door Napoleon gesticht orgaan, probeerde nog te voorkomen wat al lang onvermijdelijk was, tevergeefs: want nog voor Napoleons 33ste verjaardag werd hij door een volksstemming benoemd tot Consul voor het leven, dit betekende de definitieve vestiging van de dictatuur.

De Keizerskroning. Een dictatuur voor het leven vond Napoleon niet genoeg; na zijn dood moest zijn macht naar zijn nageslacht overgaan, De Republiek moest dus een erfelijke monarchie worden. Het staatkundig deel van dit probleem loste Bonaparte op door zich in mei 1804 door de Senaat te laten uitroepen tot Keizer der Fransen bij gratie Gods en de grondwet van de Republiek. De gebruikelijke volksstemming bezegelde het feit , en de paus kwam speciaal van Rome naar Parijs om in december in de Notre Dame het nieuwe keizerschap in te zegenen. Napoleon verzekerde zich van de steun van Frankrijk door te zweren dat hij de verworvenheden van de revolutie zou verdedigen. Bovendien schonk de pauselijke zegen het jonge keizerrijk de middeleeuwse glans van een monarchie op basis van goddelijke uitverkiezing. In de geestdrift van de kroningsfeesten vroegen slechts weinigen zich af, wat de toekomst zou brengen; eindelijk vrede of nog meer oorlogen. De andere monarchieën hadden de revolutie verbitterd bevochten, zouden ze zich nu berusten in een troon, die resultaat was van die revolutie?

Antwoord Vraagstelling:

Sieyès zocht naar een persoon die kon dienen als zijn arm, een soort van uitvoerende macht van zijn plannen en ideeën, die moest dienen als de redder van de republiek. Er waren vele andere generaals die kandidaat waren maar zij vielen een voor een af. De een omdat hij om kwam tijdens een veldslag en de andere omdat hij niet het risico durfde te nemen. Hierdoor was Napoleon de keuze voor Sieyès. Nadat Napoleon door middel van een staatsgreep de macht greep was hij degene die de macht had.

3. De bouwstenen van het Rijk

Deelvraag : In hoeverre zorgde de \"bouwstenen\" voor rust in Napoleons rijk?

§3.1 Het Onderwijs

De school van kleuterschool tot universiteit, is een middel om de jeugd al op vroege leeftijd te beïnvloeden en te vormen naar een model dat voor een bepaalde regering of staatsbestel op een bepaald moment van belang is voor haar bewind. Napoleon probeerde dan ook een goed onderwijs systeem op te zetten om op dit gebied zoveel mogelijk macht te vergaren, Een van de merkwaardigste schoolvormen van voor het consulaat waren de écoles centrales een per departement, meestal in de hoofdplaats; de kosten werden gedragen door staat en departement samen. Het doel was het middelbaar onderwijs te stellen op een nationale, wetenschappelijke en onkerkelijke basis, de aanstaande staatsburger op te leiden voor zijn taak in een maatschappij, die bij zijn leidende kaste kennis en beschaving verwachtte. De centrale school omvatte een onder-, midden-, en bovenbouw; in de eerste (12-14 jaar) de vakken tekenen (dit als basis), natuurlijke historie, oude en, naar plaatselijke eisen, levende talen; in de tweede (14-16 jaar) verder wiskunde, fysica en chemie; ten slotte in de derde (16-18)de \"grammaire generale\", letterkunde, geschiedenis en staatsinrichting. Al deze vakken waren facultatief. Er bestonden voorschriften ten aanzien van vaklokalen en hulpmiddelen (plantentuin, bibliotheek); de boekerij was tevens ook voor het grote publiek beschikbaar en is op menige plaats de kern van de stedelijke bibliotheek geworden.

Napoleon had een zeer grote belangstelling voor het middelbaar onderwijs, dat hem de ambtenaren, officieren en andere dienaren moest afleveren. Hoewel al deze goede punten is het onderwijs onder het regime van Napoleon gedaald naar een zeer laag en onacceptabel niveau dat uiteindelijk zou leiden tot de afschaffing van scholen. Als tegenactie van Napoleon tegen het verval van het onderwijs wordt het hoger onderwijs op 1 mei 1802 onder lijding van de staat gesteld net als een deel van het middelbaar onderwijs.

§3.2 De Kerk

Napoleon Bonaparte was van huis uit een zeer vroom opgevoede jongen. Dit werd echter al snel teruggebracht naar een nulpunt met een klein beetje bijgeloof. We kunnen de godsdienst binnen de republiek als volgt interpreteren: zoals een vrijdenker al eens gezegd heeft: \"De staat is niet gemaakt voor de godsdienst, maar de godsdienst is gemaakt voor de staat\". Napoleon wil een godsdienstig volk omdat een godsdienstig volk een gehoorzaam, althans gehoorzamer volk is. De godsdienst ontleent zijn sociale nut aan zijn vermogen, de arme met zijn lot te verzoenen door hem een hemel voor te spiegelen, die hem beloont voor zijn berusting in hier op aarde. De tak van de godsdienst was een stabiliserende tak, hij verdedigt, wat Napoleon noemt de goede moraal, de juiste beginselen, de goede zeden. Zijn andere functie is min of meer meegenomen: nu eenmaal in de burgerman een soort metafysische behoefte leeft, kan de godsdienst een zekere vaccine leveren; het is volgens Napoleon altijd beter dat de mens naar een pastoor dan naar kwakzalvers en oplichters loopt. Een zeer belangrijk succes van het jonge Consulaat was het Concordaat, dat op 15 juli 1801 tussen Frankrijk en de Heilige Stoel (Pius VII) gesloten werd. De Rooms-katholieke kerk in Frankrijk herkreeg vrijwel de oude status. Persoonlijk een voltairiaans deïst (aanhanger van het deïsme), begunstigde Napoleon in Egypte de islam, in Frankrijk en Italië het rooms-katholicisme, ervan overtuigd dat de kerk, mits aan de autoritaire staat ondergeschikt, de beste steun voor het gezag was. Ondanks de toegespitste conflictsituatie met de paus heeft het Concordaat aan het beoogde doel beantwoord.

Het heeft er ook toe bijgedragen dat Napoleon op 14 febr. 1802 president werd van de Cisalpijnse (voortaan: Italiaanse) Republiek en op 2 aug. 1802 bij plebisciet met een overweldigende meerderheid tot consul voor het leven benoemd werd, zelfs met recht van erfopvolging; de verheffing tot keizer bij Senaats besluit van 18 mei 1804, eveneens bij plebisciet bekrachtigd, was hier het logische vervolg op. Er waren echter nog al eens onverschilligheden tussen het kerkelijk apparaat en de keizer maar dit werd vaak al opgelost, hoe onverschillig het christendom en de keizer waren, hanteerde hij de Kerk van Christus als een zeer goed functionerend, maar duur propaganda-apparaat, duur omdat het Napoleon zeer veel moeite koste om de kerk haar te verrichten taken op te leggen.

§3.3 Politie en Justitie

De Politie
Zonder geheime politie is een dictatuur even ondenkbaar als zonder dictator. Een politie, die in het geheim werkt, handelt en toeslaat op onverwachte momenten, door een wijdvertakte organisatie van aanbrengers en spionnen de fijnste individuele reacties opspoort en daarbij verantwoording schuldig is aan de dictator alleen, men heeft haar te allen tijden gevreesd en gehaat. Ook Napoleon heeft de beschikking gehad over gendarmes en spionnen.

Van 1804 tot 1814 werd elke avond uit het ministerie het \"Bulletin de Police\" naar de keizer gezonden, waar die ook zat, Napoleon las het rapport van Fouche, die als minister van politie het recht van voorrang bezat, zelfs boven de allerhoogste bezoekers. Het geheel bestond uit een straffe organisatie met vertakkingen tot in de uiterste uithoeken van Europa, die moesten zorgen voor de strijd tegen de politieke tegenstanders. De andere arm van Napoleon was de gewone politie die door optreden een eind kon maken aan een bepaald euvel, b.v. de prostitutie, door de prostituées en de eigenaren van speelhuizen op te pakken en op te bergen met zes maanden tuchthuis of dwang arbeid, en het euvel is verholpen. De politie is een voortreffelijke hefboom tot handhaving der maatschappelijke orde, de beste dichtster van het maatschappelijk bestel, dat Napoleon en de zijnen als het best denkbare beschouwen.

De Justitie
Kort na Brumaire maakte Bonaparte een begin met enkele hervormingen, waarbij de eerste consul op de benoemingen een overwegende invloed verkreeg, terwijl er een strenge discipline in de magistratuur werd ingevoerd. Daar de tractementen laag waren, werd de nieuwe hiërarchie in sterkere mate dan tijdens de Revolutie gereserveerd voor personen van enig fortuin. De rechters werden onafzetbaar verklaard, maar de senaat kon dankzij de constitutie van 1802 alle rechterlijke vonnissen vernietigen, of ongeldig verklaren. Dit leek Napoleon nog niet genoeg, en besloot in 1801 een wet in te voeren op de bijzondere rechtbanken. In elk departement kon de regering een speciaal \"tribunal criminel\" instellen, half civiel, half militair, zonder jury, die bevoegd waren tot het uitspreken van alle straffen tegen de gewone criminelen, maar ook tegen professionele criminelen. De speciale rechtbank werd met enig verzet in de stemming van 49 (voor) tegen 41 (tegen) toch aangenomen en werd dus een feit.

§3.4 Het Leger

Het leger van Napoleon is een erfenis van de revolutie. Alle fransen van 20 tot 25 jaar waren dienstplichtig, maar er waren vele vrijstellingen, voor gehuwden en weduwnaars, terwijl kostwinnaars zoveel mogelijk werden ontzien. Als het oproepen van alle dienstplichtigen van een bepaalde lichting te veel sociale moeilijkheden zou meebrengen, zou de Wetgevende Vergadering elk jaar een contingent bepalen, dat op moest komen, de anderen bleven beschikbaar en konden in geval van nood worden opgeroepen. Het is karakteristiek voor de ontwikkeling van dit bewind naar de ongecontroleerde dictatuur, dat Napoleon aan het Wetgevende Lichaam de bevoegdheid ontneemt, het jaarlijkse contingent vast te stellen. In september 1805 heeft hij plotseling soldaten nodig en omdat het Wetgevende Lichaam op dat moment geen zitting houdt, gaat hij naar de Senaat en zo blijft tot het eind van zijn regime deze zaak geregeld met de \"senatus?consult\", die wij nu kennen. Ook de spreiding over het land dat vroeger geregeld werd door plaatselijke overheden, wordt sterker gecentraliseerd.

De lichtingen werden steeds groter maar dit is t wijten aan het feit dat de keizer steeds minder kieskeurig werd was de rekrutering betreft. De oproep tot het leger werd door de toestand van het land (een constante oorlogstoestand) gezien als een doodvonnis helemaal als je weet dat als je werd gerekruteerd het leger nooit meer levend zou verlaten, en in het gunstigste geval invaliden zou worden en het alsnog zou overleven.

Vandaar dat tallozen zich verzette tegen de dienstplicht, om onder deze dienstplicht uit te komen waren velen manieren men kon bij voorbeeld kunnen trouwen, men zag het percentage van het aantal huwelijken dan ook fors stijgen wanneer er een grote lichting kwam, en het aantal huwelijken met zeer oude vrouwen liep ook zeer hoog, op er kwamen zelfs huwelijken voor tussen jongens van 18 met vrouwen van 65 tot 99 jaar oud, om dit alles in goede banen te leiden werden in 1813 wettelijke maatregelen genomen. Andere middelen waren je zelf verminken, en een plaatselijke ambtenaar omkopen. In de totale loopbaan van Napoleon eiste hij een totaal van ongeveer 2.739.000 personen op, hierbij zijn de vrijwilligers, de officieren, en buitenlandse strijdkrachten buiten beschouwing gelaten, we kunnen dus wel stellen dat Napoleon heel wat mensen heeft laten sterven als we er van uitgaan dat je het leger van Napoleon alleen dood of zwaar gewond kon verlaten. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat zeer velen probeerde het leger te verlaten (deserteren) uit angst om te sterven. Maar over het algemeen kunnen we stellen dat Napoleon altijd over een zeer groot en machtig orgaan heeft kunne beschikken om zijn binnenlandse en buitenlandse oorlogen uit te vechten.

Antwoord Vraagstelling:

De bouwstenen zijn zijn voor het grootste gedeelte bewaarder van de rust in Napoleons rijk. Hoewel je gelijk denkt aan het leger als belangrijkste rust bewaarder van het rijk, moet je de andere bouwstenen ook niet onderschatten. Deze hadden namelijk ook een erg belangrijke rol. Net als het leger zorgde de justitie en de politie voor orde en veiligheid in het rijk. De kerk droeg hier echter ook in bij omdat zij het propaganda apparaat waren van Napoleon. Het onderwijs tenslotte zorgt ook voor rust omdat hier de ideeën van de revolutie werden verspreid onder de jongere bevolking. En omdat deze ideeën zeiden dat iedereen gelijk was zorgde dit indirect ook voor rust.

4. Oorlogsgeweld

Deelvraag : Welke rol speelde het leger in Napoleons rijk?

§4.1 Tactiek

Napoleon was een geniaal militair. Hij werd als legeraanvoerder verafgood door zijn troepen. Zijn militaire successen berustten op o.a. snelle marsen, verrassende troepenconcentraties op strategische punten, een systematisch gebruik van de artillerie en het gebruik van massalegers. Zijn tegenstanders, o.a. von Gneisenau, namen zijn tactieken over.

Continentaal Stelsel
Met het Continentaal Stelsel was Napoleon de eerste die economische oorlogvoering op grote schaal toepaste. Sinds andere tactiek waren mislukt kon Napoleon alleen nog pogen Engeland zonder oorlogsgeweld onschadelijk te maken, en op 21 november 1806 kondigde hij het Continentaal Stelsel af, dat alle handel met Groot-Brittannië verbood. Om het effect ervan te verzekeren, stichtte hij een reeks volstrekt van hem afhankelijke monarchieën, die hij aan zijn naaste familieleden toevertrouwde (Holland onder zijn broer Lodewijk; Berg onder zijn zwager Murat; Napels onder zijn broer Jozef, na diens \'overplaatsing\' naar Spanje onder Murat; Westfalen onder zijn broer Jérôme). Met hetzelfde doel dreef hij de stichting van de Rijnbond door. De Rijnbond was dus een tactiek van Napoleon die in het continentaal stelsel paste, (in het Frans Confédération du Rhin geheten) deze kwam tot stand op 12 juli 1806 en werd gesloten tussen Duitse vorsten en staten onder auspiciën van Napoleon I Bonaparte. (Hierdoor werd in augustus 1806 het oude Duitse Rijk ontbonden.) Weldra omvatte de bond de meeste Duitse staten, behalve Pruisen, Brunswijk, Fulda en Keur-Hessen. In feite was de bond niets anders dan de staatkundige vorm waarbinnen de afhankelijkheid van de Duitse staten ten opzichte van Napoleon werd geregeld. Het beschermheerschap van de Franse keizer bracht voor de lid-staten een aantal territoriale en andere voordelen met zich. Dit was echter wel de oorzaak van dat Pruisen tot de anti-Franse coalitie toetrad.

§4.2 Voorspoed

De slag bij Marengo
In 1799 had Napoleon in persoonlijke brieven aan de Oostenrijkse keizer en de Engelse koning vrede aangeboden. Deze werden echter niet beantwoord, en ze lieten Napoleon echter geen andere keus dan naar de wapens te grijpen. Begin mei dreef het Franse leger onder lijding van Moreau de Oostenrijkers tot achter de Donau terug, toen kwam Napoleon in actie en vertrok uit Parijs, hij trok over de Grote Sint-Bernhardpas in de alpen.

Ongeveer een maand later kwam Napoleon aan in Milaan en stelde daar een duidelijke strategie op, zijn plan was als volgt: er was een gat gevallen tussen de Duitse en Italiaanse troepen van Oostenrijk, dat hij wilde uitbuiten door een verpletterende aanval te ondernemen. Een veldslag kon nu de oorlog beslissen, en die veldslag vond plaats op 14 juni 1800 bij Marengo. Na de overwinning op de Oostenrijkers schreef Napoleon een nieuwe brief aan de Keizer in Wenen waarin hij een nieuwe vrede voorlegde.

De overwinning werd feestelijk gevierd omdat de vrede zou betekenen tussen Frankrijk en het anti-Franse bondgenootschap. Maar deze vrede werd niet bereikt en er brak weer een oorlog uit, waarbij Moreau tot voor de poorten van Wenen trok en de tegenstanders de vrede voorlegde, ook Engeland volgde en tekende de documenten, die zich in 1802 verenigde in de vrede van Amiens.

Austerlitz
In 1805 hield Napoleon een snelle en effectieve campagne tegen de zogenaamde Derde Coalitie, die na de vrede van Amiens geleidelijk aan vaste vorm begon aan te nemen. Door scheve machtsverhoudingen werd de Derde Coalitie tot allerlei bondgenootschappen gedreven. Er ontstonden bondgenootschapen met Oostenrijk, Engeland, Pruisen en de Russen.

Napoleon die zijn invasieplannen ten aanzien van Engeland had opgegeven, besloot een preventie oorlog tegen de Coalitie te starten voordat de Coalitie kon rijpen. In oktober 1805 was de eerste veldslag in Beieren, hier dwong Napoleon de Oostenrijkers en de Russen tot een beslissende veldslag in de heuvels van Moravië. Op 2 december vierde hij bij Austerlitz de eerste verjaardag van zijn kroning met een van zijn grootste militaire successen, de Derde Coalitie was ten val gebracht in de Drie-Keizersslag, dit zou altijd de bevestiging blijven van de legende, dat hij onverslaanbaar was, de Napoleontische eenheid van Europa leek een feit. Dit feit wordt dan uiteindelijk besloten met de vrede van Presburg.

Duitsland liet napoleon al na korte tijd weten het niet eens te zijn met de vrede en vertelde napoleon dat hij niets te zoeken had aan de andere kant van de Rijn, dit was het begin van de vierde Coalitie.Oostenrijk deed deze keer niet mee: het was nog bezig haar wonden te likken. Aan een zesdaagse veldtocht in Saksen in oktober 1806 had Napoleon genoeg om Pruisen door de slag bij Jena uit te schakelen. De daaropvolgende operaties in Polen duurden zes maanden, voor een groot deel in de winter, in juni ontnam Napoleon de Tsaar zijn vechtlust in de veldslag bij Friedland, dit ging ten koste van Pruisen waarvan niet meer overbleef dan 4 provincies.

§4.3 Blunders

De magere jaren is een periode waarin het Napoleon niet zo voortvarend toeging als voor die tijd, hij beging enkele blunders die worden beschouwd als een van de grootste in zijn carrière.

De eerste blunder was het optreden in Spanje in 1808, toen veegde hij de Spaanse Bourbons van de troon, met hetzelfde gebaar waarmee hij een onbekwame ambtenaar van lage rang zou hebben ontslagen, en zijn broer Joseph uit Napels liet komen om de vacante plaats in te nemen. De Spanjaarden zorgden toen voor een verrassing door de Bonapartes te laten voelen, dat ze er over een bevrijding heel eigen opvattingen op na hielden. De indringers hadden de gewoonte, alle schatten uit een veroverd land weg te slepen, en in Spanje betekende dat; de rijkdommen uit de kerken. Dit kwam de Fransen troepen duur te staan, zij kwamen tegenover een onverzettelijke en ongrijpbare tegenstanders te staan, die een nieuwe kruistocht tegen de barbaren begonnen.

In juli 1808 werd de mythe van Napoleons onkwetsbaarheid tot een halt geroepen, toen in Bailen achttienduizend manschappen van de Grande Armee moesten Capituleren. Napoleon wilde de vrede tussen de twee landen weer terug brengen maar dit was een grote vergissing die hem het leve van driehonderdduizend man koste omdat dit volk niet van plan was vrede te sluiten. Door deze omstandigheden was Engeland in staat geweest in augustus met een legerkorps van vijftienduizend soldaten onder aanvoering van de hertog van Wellington op de Portugese kust te landen, dit legertjetrok van daaruit Spanje in en komen we pas enkele jaren later in 1814 weer tegen voor het front van de wereld bij Toulon. Het land werd ook vanuit andere hoeken bedreigd door onder andere het wegglippen van de vrede met Oostenrijk wat weer uitdraait op een oorlog die maar met zeer veel moeite gewonnen kan worden, in de slag bij Wagram, waar ze de overwinning behaalde op de Oosterijkers, die de moed verloren en toch maar weer om een vrede vroegen, Napoleon probeerde hier zijn slaatje uit te slaan en begon onderhandelingen over een huwelijk met Marie Louise, deOostenrijkse keizersdochter.

§4.4 De tocht naar Rusland

De tweede en grootste fout die Napoleon heeft kunnen begaan na de Spaanse blunder is volgens vele de Veldtocht naar Rusland geweest in 1812. Dit zou de fatale blunder worden voor Napoleon, omdat Napoleon in Rusland meer dan de helft van zijn leger verspeelde, en hij was niet meer in staat deze grote verliezen nog aan te vullen,(zonder het Grand Armee moest het Grand Empire wel onherroepelijk ineenstorten.

De Russen trokken terug en Napoleon moest het grote leger steeds verder het land laten binnendringen. De Russische zomer was drukkend heet, drinkwater bleek moeilijk te vinden en als de soldaten een plas ontdekten was het water veelal vuil, er was ook te weinig voedsel en ziekten kwamen opzetten, vele soldaten probeerde \'s nachts weg te komen om de lange rijs naar huis te aanvaarden. Ondanks de oplegging van de doodstraf voor deserteurs, hadden al honderdduizend man twee weken voor de overtocht van de Njemen de groep verlaten. En of dit al nog niet genoeg was richtte de onweer enkele tijd later een enorme slachting aan onder de paarden, de ellende begon al ver voor de terugtocht in de winterse kou.

Midden augustus brak het eerste gevecht aan hierbij vielen velen vele doden ook onder de bewoners van de streek, de russen trokken zich terug en lieten een spoor van verderf achter. Napoleon bood de Tsaar vrede aan maar deze wilde van geen vrede weten wanneer er nog een buitenlandse soldaat op Russische bodem was.

Napoleon trok op naar Moskou maar stuitte op 7 september op de russen die niet van plan waren hun stad zomaar vrij te geven na een zware strijd die voornamelijk met de sabel werd uitgevochten, was het Grand Armee vijftigduizend man armer, maar de weg naar Moskou lag open.

Napoleon ging naar de verlate staat in de hoop dat de Tsaar zich wel zou overgeven, de stad was echter geheel verlaten, Napoleon wachtte zes weken op de overgave, deze kwam echter niet en Napoleon was gedwongen na een grote brand die de stad in een ruïne veranderd had, terug te keren naar huis.

Op 19 oktober gaf Napoleon het bevel voor de terugtocht, de soldaten plunderde wat ze konden en vertrokken. Al spoedig was het eten op en werd de honger erg beknijpend, onderweg was niets eetbaars meer te vinden. Begin november viel de vorst in en begon het te sneeuwen. De koude maakte rusten haast onmogelijk, wie niet meer mee kon komen was verloren. Terwijl het weer het leger tot grote inspanningen dwongen, kwamen de Kozakken op hun snelle paarden die aanvallen uitvoerde op achter gebleven en afgedwaalde groepjes soldaten. Het Russische leger volgde Napoleon als een schaduw en dreven Napoleon uit Rusland. Vele anderen soldaten hebben hun leven gegeven tijdens de overtocht van de Beresina, in december daalde temperaturen naar de vijfendertig graden onder nul en de verschrikkingen waren erger dan ooit. Napoleon besloot de rest van zijn leger te verlaten en keerde terug naar Frankrijk om een nieuw leger op te zetten.

§4.5 coalities, Napoleons einde

De Algemene Coalitie
Ontelbare coalities tegen Frankrijk schoten uit de grond, de laatste kwam tot stand na een wapenstilstand van drie maanden en werd de Algemene Coalitie genoemd. Na enige twijfel sloot Oostenrijk zich toch bij Pruisen en Rusland aan, en verscheen toch weer een keer op het slagveld. Ook vanuit Spanje kwamen verontrustende berichten, wellington was Madrid binnengetrokken. Desondanks was Napoleon nog overtuigd dat hij nog winstkansen had. Maar dit keer zou hij geen gelijk krijgen al zijn oude vijanden hebben zich bij de coalitie aangesloten, Het keizerrijk van Bonaparte liep ten einde. Hij was veroordeeld om te blijven overwinnen tot hij alles verloor. Toen Napoleon de greep op de Duitsers had verloren, probeerde hij tijd te winnen om het verder uiteenvallen van het keizerrijk te verhinderen. De geallieerde maakte hier dankbaar gebruik van en trokken op naar Frankrijk en verspreide pamfletten onder de Franse bevolking met de belofte dat hun niets zou gebeuren wanneer ze Napoleon de laan uit zouden sturen. Hun veelbelovende lokroep vond een willig oor bij de Fransen die wilde redden wat nog te redden viel, en die hun baantjes ook voor de toekomst veilig wilde stellen. De geallieerde vonden nogal wat tegenstand van Napoleons troepen die hij ondanks alles nog op de been had weten te brengen. De coalitie sloot een pact waarin werd besloten de strijd voort te zetten totdat de gemeenschappelijke vijand voorgoed was verslagen. Op 31 maart 1814 rukte de geallieerden eindelijk het door de Fransen troepen verlaten Parijs binnen, Vier dagen later deed Napoleon onder druk van zijn maarschalken afstand van de troon.

Elba
Het grote avontuur was voorbij. Napoleon had Frankrijk verlaten, hij werd verbannen naar het eiland Elba op 1 maart 1815, waar hij zijn straf zou uitzitten.

§4.6 De Honderd dagen

Nog geen 10 maanden later keerde hij terug naar Frankrijk en kwam hoe verwonderlijk ook weer aan de macht als de man die het revolutionaire Frankrijk zou redden van de heringevoerde bestuurssystemen.

Waterloo
Napoleon ging de epiloog in van zijn carrière door deel te nemen aan de veldslag bij Waterloo. Deelnemers aan deze veldslag waren de Britten onder leiding van \"The Duke Of Wellington\" en er waren een groot aantal troepen van de Nederlanders en van Pruisen. Napoleon trok op naar Brussel, maar werd afgesneden door Wellington en de Nederlandse strijdkrachten, die ten zuiden van Mont Saint-Jean opgesteld waren. Twee dagen tevoren had Napoleon de Pruisische generaal Blücher bij Ligny verslagen. Generaal Grouchy (een van Napoleons belangrijke generaals) kreeg opdracht de gevluchte Pruisen te volgen, Napoleon zelf zou met de Engelse afrekenen. Door zware regens van de voorafgaande dagen had Napoleon zijn aanval op de Engelsen en Nederlanders uit moeten stellen tot kort voor de middag. De eerste aanval van de Fransen infanterie werd geweerd door Wellington, die zich zijn bijnaam \"ijzeren hertog\" waardig toonde. Daarna stuurde Napoleon maarschalk Ney\'s tienduizend man sterke cavalerie, een echte \"stalen zee\", het slagveld bij Mont Saint-Jean in. Na drie uur vechten, bleven de Britten overeind, en was Ney gedwongen zich prijs te geven. Om half acht, nadat de Pruisen waren teruggeslagen, probeerde Napoleon nog een laatste aanval met zijn grenadiers uit te voeren; de bataljons werden voor twee derde deel weggemaaid door het dodende zuiver gerichte Engelse snelvuur.

Op dat kritieke moment verscheen de langverwachte Blücher met zijn versterkingen. Grouchy liet niets meer van zich horen, dat betekende het einde, en het Franse verzet stortte in elkaar; alleen de restanten van de oude Garde bleven verbitterd doorvechten om de terugtocht van hun keizer te dekken. Napoleon was na een lange dag verslagen op 18 juni 1815, in een strijd waarbij vijfenveertigduizend soldaten waren gesneuveld.

Waterloo vernietigde Napoleons hoop om door een gedurfde greep zijn keizerrijk te hervormen, maar zonder het verhaal van Waterloo zou het verhaal van Bonaparte niet compleet zijn.

Sint-Helena
In Parijs deed hij voor de allerlaatste maal afstand van zijn troon, zijn levenswerk was tot een einde gekomen. Op 3 juli 1815 kwam napoleon aan in de havenstad Rochefort waar hij onder begeleiding van de Britten stond, zodat een ontsnapping naar Amerika onmogelijk was. Op 18 juli ging hij in Rochefort als krijgsgevangene aan boord van een Engels oorlogsschip dat hem naar Engeland bracht. Zeventig dagen na zijn vertrek uit Plymouth zette men hem af op Sint-Helena, een stipje in de Atlantische Oceaan ver buiten de Afrikaanse kust, Napoleon sleet de rest van zijn leven op Sint-Helena, Napoleon stierf in de middag van 5 mei 1821 op eenenvijftigjarige leeftijd, na zes jaar gevangenschap.

Antwoord Vraagstelling:

Doordat zijn familie tot de invloedrijke families van Corsica behoorde kreeg zijn vader het voor elkaar om hem naar (op de koste van Frankrijk) een militaire school, voor adellijke kinderen, te sturen. Na deze school kwam een andere militaire school, waardoor hij een goede positie kreeg in het Franse leger. Het is echter alleen aan zichzelf te danken dat hij nog hoger is opgeklommen dan naar waar zijn opvoeding hem heeft gestuurd. Zijn opvoeding is dus een opstapje geweest welke wel nodig was, maar het waren zijn eigen ideeën die hem hogerop hebben geholpen.

5. Napoleons Invloed

Deelvraag: Heeft Napoleon veel vormgegeven aan de toekomst?

§5.1 Code Napoleon

Het burgerlijk wetboek ook wel Code Napoleon genoemd, is het Franse wetboek van de burgerlijke rechten, welke is geschreven tussen 1804 en 1807. De eerste versie is geschreven in 1793 nadat de Franse revolutie was gestart, en het doel was om het Franse recht te verenigen, omdat er in verschillende plaatsen in Frankrijk verschillende versies waren van de wet. De eerste werd afgewezen door de nationale vergadering. In 1800 werd er een nieuwe versie gemaakt door een commissie; deze commissie bestond uit de beste advocaten in Frankrijk. De naam Code Napoleon komt van keizer Napoleon, omdat hij opdracht had gegeven voor het maken ervan. Deze Code Napoleon werd een compromis tussen het Germaans recht, wat werd gebruikt in de noordelijk provincies van Frankrijk, en het Romeinse recht, wat werd gebruikt in het gebied tussen Oost en Zuid Frankrijk.

Code Napoleon is van grote invloed geweest op de meeste latere nationale wetgevingen. Rond 1960 waren er meer dan 70 landen die hun wetgeving hadden gebaseerd op de Code Napoleon. Het gold in Nederland van 1811-1838; het Nederlandse burgerlijk wetboek van 1838 was er grotendeels een vertaling van. In gewijzigde vorm is het in België nog steeds van kracht.

De Code Napoleon bevat de volgende kernpunten: 1. Iedereen is gelijk in de ogen van de wet
2. Niemand is speciaal door geboorte (geen adel) 3. Vrijheid van godsdienst
4. De staat en de kerk zijn gescheiden. 5. Vrijheid om te kiezen voor een baan welke jij leuk vindt. 6. Het versterken van de familie door: -De nadruk komt te liggen op de vader als hoofd van het gezin. -Er mocht alleen gescheiden worden bij 3 redenen: ~ bij overtuiging van een ernstig misdrijf ~ bij grove beledigingen ~ bij wreedheid (~ er mocht ook gescheiden worden als ze het allebei eens waren) -En er werd vast gesteld wie de erfenis kon krijgen

De Code Napoleon in werking deed de volgende dingen: 1. Het reserveerde de sociale richtlijnen van de revolutie
2. Het beschermde de belangen van de opkomende midden klasse
3. Het garandeerde burgerlijke vrijheden

Ondanks deze sterke punten, kende in onze ogen dit wetboek ook zwakheden. 1. Een vrouw mocht niet stemmen
2. Een vrouw moest haar man gehoorzamen welke totale zeggenschap had over het bezit
3. Een ongetrouwde vrouw had weinig rechten en kon geen legale voogd zijn
4. Het was voor een man makkelijker om een scheiding aan te vragen dan een vrouw
5. Als een man zijn vrouw in bed met een andere man vond mocht hij haar legaal doden, terwijl als de vrouw haar man in bed vond bij een andere vrouw en zij zou hem doden dan zou ze terecht moeten staan voor moord
6. Kinderen hadden weinig rechten (Een vader kon zelfs zijn kind op laten sluiten in de gevangenis voor maximaal 3 maanden) 7. Onwettige kinderen hadden geen erfrecht

De Code Napoleon bestond voor heel lang, ondanks de fouten. De Code Napoleon hielp Napoleon bij het wegsturen van Frankrijk van het verleden. Als eerste echt moderne wetgeving, gaf deze Frankrijk een nationaal een eensgezind wetboek, welke toepasbaar was op alle inwoners van Frankrijk zonder uitzonderingen.

§5.2 De betekenis van Napoleon

Hoewel de uiterst belangrijke rol van Napoleon in de geschiedenis onomstreden is, zal de karakteristiek van deze titanische mens zich wel altijd blijven bewegen tussen uitersten van bewondering en verachting. Napoleons handelen werd bepaald door zowel de ideeën van de Franse Revolutie als absolutistische neigingen, alsmede door een grenzeloze machtsdrang. Hij heeft het lot van vrijwel alle volken van Europa mee bepaald en ondanks de door het Congres van Wenen besliste terugkeer naar de statenindeling van vóór de Revolutie heeft hij de wordende eenheid van Italië en Duitsland diep beïnvloed en ook op Polen en Egypte stimulerend gewerkt. Een zwak vormden doorlopend de financiën. Ook Napoleon was permanent gedwongen vaak corrupte geldmagnaten naar de ogen te zien en telkens weer nieuwe schattingen op te leggen aan de onder de voet gelopen landen. Zo werd de oorlog een voorwaarde voor het in stand houden van de economie. Zijn cultuur- en onderwijspolitiek, zijn hervorming van de bestuurlijke administratie, zijn wetgeving, ook de codificatie van het recht, gaan terug op het voorwerk van anderen; de Code Civil en de Code Pénal hebben de wetgeving in Europese landen tot op heden beïnvloed. Door de vorming sinds 1793 van een ambtelijk apparaat werd hij niet de vernietiger van de Revolutie, maar de autocraat, die haar na jaren van totale verwarring consolideerde.

Antwoord Vraagstelling:

Napoleon heeft heel veel invloed gehad op de toekomst van Europa. Dit kwam niet alleen doordat zijn revolutionaire Code Napoleon in meer dan 70 landen gebruikt werd als model voor hun eigen wetgeving, maar ook omdat hij door zijn veroveringszucht de basis heeft gelegd voor de vorming van verschillende landen. Conclusie

Onze hoofdvraag was : is Napoleon een veroveraar of een verspreider van de ideeën van de revolutie.

De feiten dat Napoleon de eerste echte moderne grondwet heeft ingevoerd waarin de ideeën van de revolutie verwerkt waren, ook het onderwijs systeem dat hij invoerde was erg modern en maakte gebruik van de ideeën van de revolutie, wijzen in de richting dat Napoleon verspreider was van de revolutie. Hoewel hij een aanhanger was van de revolutie is het zo dat hij deze maatregelen heeft ingevoerd om meer controle te krijgen over zijn rijk. Door onderwijs kan je de jeugd voorbereiden op een leven in dienst van Napoleon. En door de nieuwe wetgeving zorg je voor orde en rust in het rijk.

Dat Napoleon zelf vond dat je een zo groot mogelijk persoonlijke vrijheid kon vergaren door een zo groot mogelijke macht te vergaren, wijst naar de richting dat Napoleon een veroveraar was. Ook het feit dat hij de economie alleen draaiende kon houden door nieuwe landen te veroveren voor het geld wat deze opbrachten wijst in die richting. Want hij veroverde die landen dus voor het geld en niet om de revolutie te verspreiden.

Wij zijn dus uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat Napoleon een veroveraar was en geen verspreider. Hoewel er veel aanwijzingen wijzen naar het feit dat Napoleon een \"verspreider van de revolutie\" was, zijn toch de belangrijkste feiten die erop wijzen dat hij een veroveraar was.