De langste dag

De doelstelling van dit verslag is: ‘Was D-Day in alle opzichten een succes?’ Bij deze doelstelling houden we ons verder bezig met de volgende vragen: Wat is D-day? Wat waren de doelstellingen van de geallieerden? Wat waren de plannen van de geallieerden? Over welke mogelijkheden beschikten de geallieerden? Verliep alles zoals het moest? Wat waren de gevolgen? Wat is D-day? D-day is een afkorting van Decision Day. D-day is de naam waarmee in de militaire plannen en bevelen steeds werd gesproken als het ging over de beslissende operatie die Europa moest bevrijden. De datum was nooit duidelijk in die militaire plannen. De tijd waarop D-day was afgestemd, stond overal aangeduid als Dag D: de inleidende acties bijv. zouden plaats vinden op D-7, D-4, D-1; de hoofdoperatie zou aanvangen op D en zou worden voortgezet op D+1, D+2, enzovoort. In de geallieerde plannen was zo het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa geschat op D+360, D duidde de datum van de invasie aan. Doordat de landingen in Normandië begonnen op 6 juni 1944 is die datum algemeen bekend geworden als D-day.
Doelstellingen van de geallieerden De doelstellingen van de geallieerden waren heel simpel… De geallieerden wilden een gat breken in de verdedigingswerken van Duitsland en van daaruit de Duitsers wegjagen uit het door hen veroverde gebied. Ze wilden dus eerst een gat breken in de verdediging en daar vervolgens een bruggenhoofd (dat is volgens het woordenboek: een versterkte vooruitgeschoven plaats aan de andere zijde van een water) vormen, zodat de geallieerden makkelijker aan land konden komen. Als die klus geklaard was, zouden er havens (de zogenaamde 'Mulberries') worden gebouwd zodat er transporten van Engeland of Amerika naar Normandië mogelijk waren voor de aanvoer van wapens, soldaten, enz. Vervolgens wilden de geallieerden dan de Duitsers verdrijven uit de landen die zij hadden ingepikt doormiddel van een frontoorlog. Duitsland zelf zou natuurlijk ook niet buiten schot blijven. De plannen In december 1943 werd eindelijk beslist wie nu de opperbevelhebber van de invasie ‘OPERATION OVERLORD’ zou worden. Er werd al ongeveer een jaar over gesproken, en de Duitsers vreesden ook al geruime tijd, dat er een invasie zou komen, maar nu kwam eindelijk de beslissing. D. Eisenhouwer zou het opperbevel over de missie krijgen. Ook waren er nog andere bevelhebbers zoals: Sir Bertram Ramsay (opperbevelhebber van de geallieerde marine), Sir Trafford Leigh-Mallory (opperbevelhebber van de geallieerde luchtmacht) en Sir Bernard Montgomery (opperbevelhebber van de geallieerde grondtroepen). Het originele invasieplan werd na overleg tussen de generaals omvergeworpen, (het oude plan bestond uit een invasie over een gebied dat een front van ongeveer 30 kilometer zou vormen) omdat ze het er met elkaar over eens waren dat een front 30 kilometer breed te smal was om een bruggenhoofd te vormen. Men besloot dan ook om het gebied waar de invasie zou plaats vinden, zou worden verbreed naar een zo’n 95 kilometer breed front. De geallieerden zouden de Franse kust van drie kanten bestormen: - De Amerikanen zouden in het zuidwesten van het Schiereiland Cotentin landen, ten noordwesten van de monding van de Vire. Deze kuststrook kreeg de codenaam UTAH. - De tweede Amerikaanse landing zou plaatsvinden ten oosten van de Fire, op een strand dat de codenaam OMAHA kreeg. - En verder was er nog een kuststrook van 39 kilometer breedt, ongeveer 16 kilometer ten oosten van OMAHA waar Canadese en Britse troepen aan land zouden worden gebracht. De stranden in dit gebied kregen de codenamen GOLD, JUNO en SWORD. SWORD en GOLD zouden door de Britten worden bezet. De landing van de geallieerde troepen over zee vond die dag plaats, maar in de nacht ervoor landen de zogenaamde ‘Pathfinders’, die ervoor moesten zorgen dat de schepen van af de wal werden geinformeerd waar de stranden waren, waar ze de invasie moesten beginnen. Dit werd gedaan met behulp van seinen. Ook werden er al enkele belangrijke bruggen bezet om te voorkomen dat er militair vervoer van de Duitsers over zou komen om de stranden te versterken. In de nacht voor D-Day kwamen er al drie luchtlandingsdivisies aan de grond, twee Amerikaanse en een Britse. Deze luchtlandingsdivisies hadden niet alleen twee bruggen bezet, maar vielen de Duitse bunkers van de ‘Atlantikwall’ ook al aan om een massaslachting van geallieerden door de Duitsers te voorkomen. Overdag kwamen de boten naar Normandie om daar de kust aan te vallen en het verzet van de Duitsers te breken. Als het verzet van de Duitsers was gebroken en de geallieerde het strand in handen hadden, zou de geallieerde genie een haven gaan bouwen waar de verdere aanvoer van de geallieerden ontvangen zou moeten worden. Een haven was heel belangrijk voor de geallieerden, omdat al hun aanvoer daar weg moest komen, dus de haven moest zo snel mogelijk worden gebouwd. Om het havenbouwen snel te kunnen laten verlopen hadden de geallieerden zogenaamde ‘Mulberries’ ontwikkeld, dit waren havens die van tevoren gefabriceerd waren en naar de Normandische kust werden geslepen met sleepboten. Op de plaats van bestemming werden de aparte stukken havens aan elkaar verbonden en vormden ze samen een primitieve haven voor de geallieerden. Mogelijkheden van de geallieerden: De mogelijkheden van de geallieerden waren enorm, maar dan moest ‘operation OVERLORD’ ook in een keer slagen, want een tweede kans had er niet in gezeten. Het was de grootste vloot die de mensheid ooit gekend heeft. De geallieerden hadden beschikking over de Marine, de luchtmacht en de landmacht, die door Amerika nog eens vergroot werd. De vloot die opweg was naar de Normandische stranden werd in tweeen gesplitst in de ‘Eastern Task Force’ (deze ging naar de Brits/Canadese stranden) en de ‘Western Task Force’ (deze ging naar de Amerikaanse stranden). De Britten, Canadesen, Amerikanen, verzetsstrijders en de vrijwilligers die vanuit andere landen kwamen, zoals gevluchte Nederlanders, Tsjechen, enzovoorts, hebben samen gestreden voor een vrij Europa. Ze hadden hierbij de beschikking over: De Marine  138 oorlogsbodems  221 torpedojagers, fregatten korvetten  287 mijnvegers  495 kustvaarders  58 onderzeeboten  meer dan 4000 landingsvaartuigen  441 hulpschepen en kleine boten  864 vrachtschepen  meer dan 300 verschillende andere vaartuigen

in totaal dus meer dan 6800 eenheden waarvan 79% Brits-Canadees, 16,5% Amerikaans en 4,5 % andere. Strijdkrachten: 112.824 Britten, 52.889 Amerikanen en 4.988 andere gealieerden
De Luchtmacht
11.590 vliegtuigen waarvan: 5510 Brits-Canadees, 6080 Amerikaans en 3500 zweefvliegtuigen
Strijdkrachten: 31.000 piloten (luchtlandingstroepen en bemanningen niet meegerekend) De Landmacht
20.000 voertuigen (waaronder iets meer dan 1000 tanks) Strijdkrachten: LANDINGSTROEPEN Amerikaans: 57.500, Brits 75.215
Luchtlandingstroepen of per zweefvliegtuig geland: Amerikanen 15.500, Britten en Canadezen 7990. Totaal
Totaal aantal invasietroepen op D-Day: 156.205 man
Zoveel mensen in een oorlog tegen de Duitsers hebben er dus voor gezorgd dat Europa niet meer onder het bevel van de Duitsers lag. Verliep alles zoals het moest? De geallieerden vertrokken op 5 juli naar Normandie, de mijnenruimers lagen voorop in de vloot gevolgd door de andere schepen... De vloot was al in de buurt van Normandie en het land was bijna te zien. Toen werden alle schepen terug geroepen, de missie werd afgeblazen en werd een dag uitgesteld. Omdat de boten geen radioverkeer mochten hebben, en de mijnenruimers ver voorop lagen, moesten de mijnenruimers zo snel mogelijk gealarmeerd worden en worden teruggeroepen. Op het nippertje lukte het de mijnenruimers duidelijk te maken dat de missie een dag werd uitgesteld. De boten keerden om en voeren terug naar Engeland. Het is maar een geluk geweest dat de Duitsers de geallieerde vloot niet ontdekt had, omdat de Duitsers wel eens verkenningsvliegtuigen lieten vliegen. Ook waren de boten al bijna bij het doel. Als het bericht later was gekomen, was het misschien te laat geweest. De dag hierna begon de echte actie en werden verschillende 'pathfinders' achter de Duitse linies. Deze pathfinders moesten zich binnen zeer korte tijd naar een plek begeven, vanwaar ze de boten die eraan kwamen duidelijk moesten maken waar deze heen moesten. Omdat de vliegtuigen vanwaar ze gedropt werden onder 'Flakvuur' werden genomen en de vliegtuigen moesten uitwijken, kwamen bijna alle pathfinders verkeerd terecht. Deze pathfinders wisten zich niet meer te orienteren en waren het spoor bijster. Ze wisten niet meer wat ze moesten doen en proberen toch maar naar de plek te gaan. Hierdoor is het aangeven van de stranden waar de boten moesten landen niet helemaal goed verlopen. De dag hierna dus, begon de echte missie en voeren de vloten opnieuw uit. De schepen kwamen zonder voortijdig ontdekken (doordat bijvoorbeeld een verkenningsvliegtuig hen had opgemerkt, toen ze nog op zee waren) aan bij de Normandische stranden.
De Normandische stranden Op de verschillende stranden in Normandie zijn vele acties uitgevoerd. Op UTAH beach landen op zes juni om half zes de eerste troepen. De troepen kwamen het strand op dat nauwelijks verdedigd werd. De troepen waren bijna anderhalf kilometer van hun doel neer gekomen. Dit kwam door de sterke stroming. Hierbij was een geluk bij een ongeluk dat het strand niet goed werd verdedigd want het strand dat anderhalf kilometer noordelijker lag was welzwaar verdedigd. Voor het OMAHA strand waren al vele landingsvoertuigen gezonken voordat zij het strand konden bereiken. Anderen dwaalden van hun koers af door de sterke stroming. Eenmaal op het strand waren er veel kiezelstenen. Dit bemoeilijkte het lopen erg. De marine zou een half uur van te voren aanvalen plegen op de Duitse kustbatterijen. Dit gebeurde ook wel maar de Duitsers schoten direct na de aanval terug. Hierdoor vielen er vele doden. In tegenstelling tot UTAH werd OMAHA uitstekend verdedigd. Aan het eind van het strand stonden rotswanden van meer dan 30 meter hoog, waarop bunkers en versterkingen lagen die bemand werden door ervaren Duitse soldaten van de 352ste Divisie. Er waren slechts vijf uitvalswegen door deze rotswanden, die stuk voor stuk zwaar verdedigd werden. De Amerikanen hadden een specifiek landingsplan geoefend om op en van het strand te komen. Maar doordat eenheden op zee van elkaar verwijderd waren en door de strandobstakels en het vijandelijk vuur nog meer ontwricht waren geraakt, stortte het hele landingsplan in. De aanval verliep steeds chaotischer naarmate er meer eenheden onder de kliffen achter een lage zandduin vast kwamen te zitten. De Amerikanen hadden nog een landing gepland. In een plaatsje, Point du Hoc genoemd, zo'n 8 kilometer ten westen van OMAHA dachten de geallieerden dat er een krachtige kustbatterij stond op de top van een rotsachtige klif. Men besefte dat deze batterij zowel UTAH als OMAHA kon bereiken, en het was van vitaal belang dat deze stelling zou worden uitgeschakeld. Deze ongelooflijk moeilijke taak berustte op de schouders van een kleine topeenheid van de US Rangers, de Amerikaanse varianten van de Britse commando's. De Rangers, in totaal 225 man. Toen de mannen de steile helling hadden beklommen waren ze heel wat mannen kwijt en er bleek ook nog niet eens één kanon geïnstalleerd. De kanonnen bleken later in een dal honderd meter verderop te staan. Dat de Duitsers deze kanonnen niet hadden geïnstalleerd was een groot geluk want deze kanonnen konden twee stranden beschieten. Het was dan ook ingepland dat de Rangers deze vestiging in moesten nemen. Dit bleek dus achteraf gelukkig onnodig te zijn geweest. . Op het OMAHA strand kwamen de aanvallen toch niet vast te zitten. Er waren namelijk kleine groepjes mannen die zich samen door de Duitse linies heen vochten. Maar de tol was hoog. Op D-day vielen hier 2.400 slachtoffers - dood, gewond of vermist. Op het strand met de codenaam GOLD landen de Britten. Er vielen hier maar 1.000 slachtoffers. Deze landingen gingen perfect. Op het strand met de codenaam JUNO kwamen de Britten en Canadezen pas om 7:45 aan. De planning was om om 7:35 aan land te gaan. Dit werd echter tien minuten uitgesteld. Dit late landen veroorzaakte wel het probleem dat je de strandobstakels niet meer kon zien. Dit zorgde voor veel ekstra doden. De bedoeling was dat er aan werd gesloten bij GOLD en SWORD. Helaas bleef er een kloof van drie kilometer tussen JUNO en SWORD. Op het laatste strand met de codenaam SWORD landen de Britten. Zij moesten Caen veroveren. Daar lag een belangrijk communicatie centrum voor de Duitsers. Hieronder zie je een brug die ligt tussen het SWORD strand en de rest van het invasie gebied. Hier moesten de mannen overheen wilden ze naar Caen. De brug is bekend als de Pegasus -brug. Het land rondom deze brug en rondom de brug over de Orne, was het eerste bevrijde gebied in Frankrijk. De verovering van dit gebied, om 0.26 uur, door een gevechtsteam van 181 per zweefvliegtuig aangekomen infanteristen, was het eerste gedeelte van het plan van de 6de luchtlandingsdivisie om een route veilig te stellen via welke de op Sword gelande troepen hun opmars zouden kunnen maken. Naast de crisis op Omaha gebeurde er op D-day nog iets rampzaligs rond 19.00. Vanuit Caen voerde de Duitse 21ste Pantserdivisie een aanval uit met 50 tanks op de kloof tussen Juno en Sword. Dit was de enige serieuze tegenaanval op die dag. De Duitsers wisten de kust echter niet te bereiken. Door goed verweer werden ze gedwongen zich terug te trekken. De kloof tussen SWORD en JUNO was nog steeds niet gedicht maar de Geallieerden waren wel in staat om te verdedigen wat ze veroverd hadden. De Geallieerden hadden ook het geluk dat Hitler in de nacht van de invasie niet gewekt werd. Zelfs de volgende dag geloofde hij dat de invasie in Normandie een afleidingsmanoeuvre was. Hij gaf zijn twee tankdivisies die hij in reserve had staan dan ook niet vrij voor gebruik. Als Hitler zijn twee tankdivisies vrij had gegeven zou de invasie wel eens kunnen mislukken. Ook Rommel, een Duitse Generaal die voor topoverleg naar Duitsland was dacht er niet aan dat de invasie zou kunnen komen. Dit alles was voor de geallieerden een groot voordeel. De gevolgen van D-Day nadien… Natuurlijk had D-Day nadien ook gevolgen, zo is de koude oorlog er uit ontstaan. Het is natuurlijk ver gezocht, maar uiteindelijk is D-Day er de oorzaak van geweest dat de spanningen tussen het westen (Amerika met de NAVO) en het oosten (Rusland met ‘het pact van Warschau’) tussen elkaar opliepen. De wapenwedloop (vooral kernwapens, langeafstandsraketten, enz) de ruimteontwikkelingen zijn er door ontstaan, maar ook de Berlijnse muur en de armoede in het communistische oosten van Duitsland toentertijd. Aan de ene kant is dit negatief, omdat de grote machten elkaar nu honderden keren kunnen vermorzelen, maar aan de andere kant is het ook wel positief, omdat er door die koude oorlog vele ontwikkelingen zijn geweest op technologisch gebied. Conclusie: Militair opzicht
D-Day is in militair opzicht een groot succes . Er zijn heel wat soldaten bij omgekomen maar het resultaat mag er zijn. Uiteindelijk zijn er zo’n 156.205 manschappen geland. Het veroverde land was goed door de Geallieerden te verdedigen. Hier en daar hadden de geallieerden een grote dosis moed en een beetje geluk nodig maar operatie OVERLORD is goed gelukt. Een goede basis voor de rest van de aanval op Nazi-Duitsland
Politiek opzicht

Als je naar D-Day kijkt in Politiek opzicht kom je erachter dat een politieke oplossing een betere was. Dan waren er geen doden gevallen en er was heel veel geld bespaard. Maar helaas wilde Hitler niet praten, het enige waar hij aan dacht was land veroveren en de Joden uit moorden. Financieel opzicht. In financieel opzicht is D-Day geen succes geweest. Het heeft alleen maar geld gekost. Geld dat beter ergens anders voor gebruikt kan worden. Al zou je nu 55 jaar later niet zeggen dat één van de deelnemende landen schade van de oorlog heeft over gehouden. Alleen Rusland is een beetje arm geworden.