Adolf Eichmann

Inhoudsopgave

Voorwoord
Eichmanns jeugd
Het begin van een nazi-carrière
De immigratie van joden
Chef van de Gestapo Sectie IV B 4
Het doden van joden moet sneller
Wannsee conferentie
Schatting van aantal slachtoffers
Hongarije bezet en Eichmann vlucht
De arrestatie
Het proces
Nawoord en bronvermelding

Voorwoord

Eichmann was verantwoordelijk voor:
de deportatie, beroving en dood van miljoenen joden
Hij had joden met opzet in omstandigheden laten leven die moesten leiden tot de dood
Hij werd verantwoordelijk gehouden voor de deportatie van een half miljoen Polen, veertienduizend Slovenen, tienduizend zigeuners en honderd Tsjechische kinderen.

Dit las ik voor het eerst toen ik een onderwerp voor mijn praktische opdracht van geschiedenis aan het zoeken was. Ik vond dat best wel indrukwekkend en daarom heb ik Adolf Eichmann gekozen. Ik vond het best wel interessant, want je hoort veel over de Tweede Wereldoorlog en al die massamoorden, en nu kan je is zien wie er onder andere achterzat.
Ik hoop lezers zo meer te laten weten over Eichmann en zijn verschrikkelijke daden.

Eichmanns jeugd

Adolf Eichmann wordt geboren op 19 maart 1906 in Sòlingen. Sòlingen ligt in de buurt van Keulen, in Duitsland. Zijn vader heette ook Adolf Eichmann en was een protestantse boekhouder en zijn moeder was Maria Schefferling. Zijn moeder overlijdt in 1914, en dan verhuist het hele gezin naar Linz in Oostenrijk. Tijdens zijn jeugd was Harry Selbarvan zijn beste vriend. Dit was een joodse jongen. In die tijd wordt Adolf ook vaak gepest om zijn donkere uiterlijk en wordt vaak ‘’der kleine Jüde’’ oftewel ‘’de kleine jood’’ genoemd.
Hij zit dan op de school: Höheren Bundeslehranstalt für Elektrotechnik, Machinenbau und Hochbau. Hier volgt hij een opleiding werkbouwkunde. Hij maakt zijn opleiding echter niet af, misschien door het pesten, of dat hij het gewoon te moeilijk vond.
Nadat hij zijn studie had gestopt, is hij een poosje in het bedrijf van zijn vader gaan werken. Die had inmiddels een klein mijnbouwbedrijfje. Nadat hij dit een poosje heeft gedaan, wordt hij verkoper voor een elektronisch bedrijf, namelijk: Oberösterreichischen Elektrobau. Dan is hij vanaf 1927 vertegenwoordig voor een Amerikaans bedrijf en bij dit bedrijf kan hij ook heel veel reizen.

Het begin van een nazi-carrière

In 1927 wordt Adolf Eichmann lid van Nationaal politieke beweging, namelijk de Deutsch-Österreichischen Frontkämpferbund. In 1931 verloofd Eichmann zich dan met Vera Liebl. In maart 1935 zal hij met haar gaan trouwen. Voordat de tweede wereldoorlog afgelopen is, krijgen ze drie zonen: Horst, Klaus en Dieter.
Op 1 april 1932 worden Adolf en zijn vader uitgenodigd door een goede vriend op een bijeenkomst van de Oostenrijkse nazi-partij, de NSDAP. Deze NSDAP was de Oostenrijkse afdeling van Adolf Hitler. Deze vriend die hen uitnodigde was Ernst Kaltenbrunner. Deze Ernst Kaltenbrunner is de latere leider van de RSHA. Adolf wordt meteen op 1 april lid van de NSDAP. Later in dat jaar wordt hij ook lid van de Schutzstaffel, de SS. De leider was daar Heinrich Himmler. In de SS bereikt hij uiteindelijk de rang van Obersturmführer.

In 1933 verliest hij opnieuw zijn baan, toen dat gebeurde, vroeg hij Ernst Kaltenbrunner om werk. Toen zorgde Ernst Kaltenbrunner ervoor dat hij toegelaten werd tot een SS brigade die bestond uit Oostenrijkers. Daarvoor moest hij wel een 14 maanden durende militaire opleiding volgen in Beieren, wat in Duitsland ligt. Nadat hij deze opleiding voltooid had werkte hij in 1934 een poosje op de administratie van een concentratiekamp in Dachau, waar Theodor Eicke hoofdcommandant was. Dit kamp werd strak geleid, omdat het als voorbeeld diende voor alle andere concentratiekampen in heel Duitsland en de andere bezette gebieden. Hier deed Eichmann een heleboel ervaring op over de organisatie van een concentratiekamp.
Daar valt hij op bij de SD, de Sicherheitsdienst van de SS, en dan krijgt hij een kantoorbaan aangeboden door Reinhard Heydrich. Bij de SD werkte hij eerst op een afdeling die zorgde voor inlichtingen over de vrijmetselarij, maar op 1 april 1934 werd hij hoofd van de afdeling Referat II 112. Deze tak van de SD zorgde voor een heleboel informatie over prominente joden. Binnen die afdeling kwam Eichmann heel veel te weten over het jodendom. Hij bestuurde de joodse cultuur door naar joodse wijken te gaan, hij leerde de Hebreeuwse taal en het Jiddisch en onderzocht het Zionisme. Het Zionisme is een het streven van joden om een eigen staat te stichten in Palestina. Door deze enorme kennis werd hij de grootste expert op het gebied van joodse cultuur in het Derde Rijk.

De immigratie van joden

Al sinds de oprichting van de NSDAP was de bestrijding van het jodendom een zeer belangrijk programmapunt. Joden waren niet gewenst in het Derde Rijk en toen Hitler in 1933 aan de macht kwam, mochten ze praktisch niets meer. Joden mochten bijvoorbeeld geen contact meer met Ariërs, de perfecte mens met blond haar en blauwe ogen, ze mochten geen openbare gelegenheden meer gebruiken en een heel aantal beroepen mochten ze niet meer uitvoeren. Uiteindelijk was het echter Hitlers bedoeling om de joden helemaal weg te krijgen uit het Derde Rijk. Daarom had hij de opdracht voor Eichmann om te onderzoeken waarheen joden konden emigreren. Die opdracht gaf hij speciaal aan Eichmann, omdat hij zoveel wist van het jodendom. Voor die opdracht reisde hij in 1937 naar Palestina, omdat hij er van overtuigd was dat het immigratieprobleem opgelost kon worden door de joden uit het Duitse gebied te verbannen en naar Palestijnse gebieden te deporteren.
In 1937 was Palestina echter nog van Groot-Brittannië en daarom hadden zijn pogingen om toestemming te krijgen geen resultaat. In zijn rapport wat na deze reis volgde stond dat joodse immigratie naar Palestina niets goed zou doen voor Duitsland. Ook een joodse staat zou niet in het belang van Duitsland zijn. Toen hij weer terug was van zijn reis, wilde Eichmann de druk op de joden verhogen door hen te dwingen al hun economische activiteiten op te geven en daardoor te moeten vertrekken.
In januari 1937 opperde Eichmann om zogenaamde pogroms te houden. Dat zijn georganiseerde en gewelddadige aanvallen op joden, waarbij zowel henzelf als al hun bezittingen aangevallen werden. Deze pogroms zouden het meest effect hebben om de joden te verdrijven. Dit zou namelijk de druk goed verhogen en het gebruik van geweld op joden zou geaccepteerd worden om de joden uit Duitsland te verdrijven.

Chef van de Gestapo Sectie IV B 4

Op 12 maart 1938 staken de Duitsers de grens met Oostenrijk over en een dag later is de ‘’Anschluss’’ een feit. Als Oostenrijk ingelijfd is, gaat Eichmann vanuit Duitsland terug naar Wenen om daar een Centraal bureau voor joodse immigratie op te richten. Als joden al hun spullen achterlaten bij dat bureau, mogen ze Oostenrijk verlaten. Veel joden zagen dit echter nog niet zitten, dus werden er dingen bedacht om de emigratie op gang te brengen. Hierbij vernederde ze de joden en gebruikten ze vaak ook lichamelijk geweld tegen ze. Net als in Duitsland kwamen er anti-joodse wetten. Deze hielden in dat 8.000 joodse ondernemingen werden overgenomen door de Ariërs en dat 30.000 joden werden ontslagen. Ook mochten joodse artsen, dokters en advocaten geen werk meer doen en werden ruim 12.000 gezinnen uit hun huis gezet. Veel joden zagen het toen al niet meer zitten en pleegden zelfmoord. Binnen enkele weken verlaten dan ook 98.000 joden Oostenrijk. Dit was ruim de helft van alle Oostenrijkse joden. Dit bureau verdiende miljoenen en dat beviel de nazi’s zo goed dat ze zulke kantoren ook gingen opzetten in Praag en Berlijn.

Toen Duitsland in september 1939 ook een groot deel van Polen inpikte, groeide het aantal joden in het Derde Rijk. Eichmann bedacht toen twee immigratieplannen die er op gericht waren om alle joden te verwijderen. Deze plannen heette het Madagascarplan en het Nisko- en Lublinplan. Het Madagascarplan is nooit tot uitvoering gebracht. Het Nisko- en Lublinplan hield in dat er een soort joods reservaat kwam.
Dit plan werd ook niet uitgevoerd, omdat Hitler toen een definitievere manier wilde om de joden weg te krijgen. Daarom werden ze in getto’s en werkkampen ondergebracht, waar al veel joden doodgingen door slechte leefomstandigheden, ondervoeding en mishandeling. In december 1939 kreeg Eichmann weer een hogere ambt. Ditmaal werd hij chef van de Gestapo Sectie IV B 4 van het nieuwe RSHA. Dan wordt hij verantwoordelijk voor het toepassen van de nazi-politiek tegenover de joden in het gehele Derde Rijk, dus ook in alle bezette gebieden. Eichmann werd toen dus een van de machtigste mannen in het Derde Rijk en hij zal het ook blijven tot en met het einde van het Rijk.

Het doden van joden moet sneller

Aan het einde van 1940 was al een groot deel van West-Europa veroverd door nazi-Duitsland. Eichmann had met zijn bureau alle joden binnen het Derde Rijk onder controle en stuurde zijn vertegenwoordigers, bijvoorbeeld Alois Brunner, Theodor Dannecker, Dieter Wisliceny en zijn afgevaardigde Rolf Günther, naar regeringen om op te treden als adviseurs in joodse zaken. Zij moesten zorgen voor een anti-joods beleid. Deze vertegenwoordigers waren in alle landen van het Derde Rijk aanwezig, behalve in Scandinavië en de gebieden waar Einsatzgruppen waren. In het voorjaar van 1941 werden namelijk deze zogenaamde Einsatzgruppen samengesteld om te helpen in de achterhoede van de Duitse troepen. Ze werden vooral gebruikt op 22 juni 1941 toen Duitsland de Sovjet-Unie binnenviel. Vooral staatsvijandige elementen werden door hen uitgeroeid.

Voordat de vernietigingskampen werden gebruikt om joden te vernietigen, hadden de Einsatzgruppen al meer dan een miljoen joden dood gemaakt. De executie van joden en het opruimen van lijken bracht een aantal problemen met zich mee. Het kostte namelijk te veel tijd om alle Europese joden op deze manier zo snel mogelijk uit te roeien, wat toch het plan van Hitler was. Er moest dus een definitieve oplossing komen, namelijk de Endlösung.
Op 16 juli 1941 schreef het hoofd van de SD in Polen een brief aan Eichmann met de volgende inhoud:

‘’Deze winter bestaat het gevaar dat de joden niet langer allemaal kunnen worden gevoed. Er moet ernstig over worden nagedacht of het niet de meest humane oplossing is om die joden die niet in staat zijn te werken door het één of andere snelwerkende preparaat af te maken. Dat zou aangenamer zijn dan ze te laten verhongeren…’’

Steeds meer nazi’s begonnen te denken aan het verwijderen van joden, zoals het ook al gebeurden in de Einsatzgruppen en door ‘’natuurlijke vermindering’’ in de werk- en concentratiekampen. Tussen 15 en 20 juli bespraken Himmler en Hitler dit probleem onder vier ogen. Er zijn verder geen aantekeningen van deze gesprekken, maar het is vrijwel zeker dat Hitler toestemming gaf voor een radicale en snelle oplossing.
Na deze gesprekken lichtte Himmler Heydrich in, die op zijn beurt Eichmann op zijn bureau liet komen. Heydrich zei onder andere tegen Eichmann: ‘’ De Führer heeft de uitroeiing van de joden bevolen’’. Eichmann moest toen een autorisatiedocument opstellen dat Heydrich op 31 juli 1941 gaf aan Hermann Göring. De inhoud van dit document was als volgt:

‘’Als aanvulling op de taak die u op 24 januari 1939 is toegewezen, om de joodse kwestie op de best mogelijke manier onder de huidige omstandigheden op te lossen door middel van emigratie en evacuatie, geef ik hierbij de opdracht om alle noodzakelijke voorbereidingen te treffen met betrekking tot de organisatorische, feitelijke en materiële zaken voor de totale oplossing van de joodse kwestie binnen de invloedssfeer van Duitsland in Europa. Voorts geef ik u de opdracht om mij op korte termijn een alomvattend plan te sturen met betrekking tot de organisatorisch, feitelijke en materiele maatregelen noodzakelijk voor het verwezenlijken van de gewenste definitieve oplossing (Endlösung) van de joodse kwestie.’’

Göring tekende dit document en toen was Himmler al begonnen met zijn plannen. Himmler vertelde de kampcommandant van Auschwitz dat Auschwitz de aangewezen plek was om de joden te vermoorden en dat Eichmann vrij snel alle details zou komen bespreken.
Eichmann kwam inderdaad na een paar dagen en overlegde met de kampcommandant de details van de operatie. Ze waren het erover eens dat vergassen het snelst zou zijn en de meest praktische methode. Er zou een tweede kamp gebouwd moeten worden, wat de naam Auschwitz-Birkenau kreeg, met gaskamers waar 800 tot 2.000 personen in passen.
Toen werd er allang vergast in vrachtwagens, maar dit werkte niet optimaal, omdat sommige mensen na een kwartier nog steeds in leven waren. Eichmann vond dit niet goed en bedacht toen de gaskamers met een veel grotere inhoud. Een van de eerste gaskamers was dus in Auschwitz-Birkenau. Toen werd er ook nog vergast met koolmonoxide, maar aan het einde van 1942 werd het gifgas Zyklon-B ingevoerd. De massale vergassing van joden kwam toen ook pas echt op gang.

Wannsee conferentie

Op 20 januari 1942 werd de geheime Wannsee conferentie gehouden. Dit was een conferentie tussen veertien hooggeplaatste nazi-ambtenaren die zich bezig hielden met de jodenvernietiging. De vergadering had als voorzitter Heydrich. Ook hier werd de massamoord op de joden verder besproken. Toen waren er al 40.000 joden en zigeuners omgebracht in vernietigingskamp Chelmno. En hadden de Einsatzgruppen al honderdduizenden joden omgebracht.
De massamoord was toen dus la begonnen, en het vraagstuk was weer hoe het nog efficiënter kon. De hoofdzaak van de vergadering was hoe ze 11 miljoen joden uit Europa verwijderd moesten worden. Volgens Heydrich moesten alle joden naar het oosten getransporteerd worden en daar tewerkgesteld worden, waarbij een boel uit zouden vallen door ‘’natuurlijke vermindering’’, door bijvoorbeeld een hartaanval of longontsteking. In de notulen, door Eichmann geschreven, staan geen openlijke uitspraken over de massamoord, maar in verhullende termen. Daardoor staat er niets in over het vernietigen van joden.

Schatting van aantal slachtoffers

Zoals besproken op de Wannsee conferentie werden joden dus uit het gehele Derde Rijk gedeporteerd naar de vernietigingskampen en werden daar vergast. Als de slachtoffers aankwamen, werden ze eerst geselecteerd.
Diegene die geschikt waren om te werken, moesten onder hele slechte omstandigheden, bijvoorbeeld ondervoeding, heel erg zwaar werk doen. Hierdoor zouden ze ook snel omkomen. Als iemand niet geschikt werd bevonden voor het zware werk, moesten ze zich uitkleden en hun werd verteld dat ze zich mochten gaan douchen. Hun kleren en al hun bezittingen werden hen afgenomen en ze werden in de doucheruimte geleid. Ze konden zich echter niet wassen, maar werden vergast. Dit zijn de (grootste) vernietigingskampen met het aantal slachtoffers:
Vernietigingskamp Werkzaam van/tot aantal slachtoffers
Chelmno dec 1941- zomer 1944 320.000
Auschwitz-Birkenau mrt 1942- nov 1944 1.000.000
Belzec mrt 1942- dec 1942 436.000
Sobibor apr 1942- okt 1943 250.000
Trevlinka jul 1942- aug 1943 870.000
Majdabek onbekend 360.000

Vooral Auschwitz-Birkenau was dus erg effectief. De centrale leiding van de deportaties was voor Eichmann. Hij was nog steeds het hoofd van de joodse afdeling binnen het RSHA, die na de dood van Heydrich onder leiding was komen te staan van een vriend van Eichmann, namelijk Ernst Kaltenbrunner. Heydrich was namelijk vermoord bij een moordaanslag door Tsjechische verzetsstrijders. Eichmann was erg geschrokken door die aanslag, maar hij bleef gewoon hetzelfde werk doen. De dood van Heydrich kon dus geen einde maken aan de grootscheepse uitroeiing van de joden.
Eichmann ging ook vanaf 1942 de vernietigingskampen bezoeken om te kijken of ze efficiënt genoeg waren en of ze vooruitgingen. Omdat hij oorspronkelijk in Auschwitz was begonnen met gaskamers, bleef dat kamp een speciale interesse bij hem houden. Hij ging daarom ook vaker naar Auschwitz om met de kampcommandant het vernietigingsproces te bespreken en hij was ook enkele malen getuigen van de vergassingen. Naast de verantwoordelijkheid over de vernietiging van de joden had Eichmann ook verantwoordelijkheid over het getto van Theresienstadt. In totaal werden daar 140.000 joden naar toe gedeporteerd. Daar stierven er 33.000 van, 88.000 werden er gedeporteerd naar de concentratiekampen en 19.000 werden afgevoerd naar Zwitserland of Zweden en overleefden het.

Hongarije bezet en Eichmann vlucht

In maart 1944 werd Hongarije helemaal bezet. Hongarije had na Polen de meeste joden, namelijk ongeveer 725.000 mensen uit heel Europa. Meteen die zelfde dag kom Eichmann aan in de hoofdstad van Hongarije. Halverwege mei 1944 beginnen de eerste transporten van de Hongaarse joden, veelal naar Auschwitz. Eichmann gaat zelf dan ook weer naar Auschwitz om persoonlijk toe te kijken en ook om te zien hoe hij dit proces sneller kan laten gaan. Aan het einde van juni 1944 zijn er al 381.661 personen, wat de helft van alle Hongaarse joden is, aangekomen in Auschwitz-Birkenau en is er een record van het hoogst aantal mensen wat op één dag vergast en gecremeerd is.
In augustus 1944 brengt Eichmann verslag uit aan Himmler over de hoeveelheid doden. Er zijn dan ongeveer 4 miljoen joden gedood en nog is 2 miljoen joden vermoord door mobiele eenheden, als bijvoorbeeld de Einsatzgruppen.
Aan het einde van 1944 wordt Hitlers Derde Rijk van allerlei kanten ingesloten en begint steeds meer terrein te verliezen. Als het Sovjetleger Boedapest nadert, geeft Himmler het beveel aan Eichmann om de jodentransporten te stoppen. Eichmann luistert echter niet en laat nog is 50.000 Hongaarse joden te voet een 8 daagse dodenmars naar Oostenrijk maken.
Na die dodenmars gaf Eichmann zijn activiteiten op voor het joods departement van het RSHA. Toen vertrok hij in opdracht van Ernst Kaltenbrunner naar Altaussee in de Oostenrijkse Alpen om daar het laatste verzet te organiseren tegen de geallieerden. Deze strijd zal ‘’Alpenfestung’’ genoemd worden en het hield in dat fanatieke SS-ers een guerrillastrijd zouden moeten voeren tegen de geallieerden. Dit was echt een wanhoopspoging en het had een heel langdurig bloederig gevecht kunnen worden, maar er kwam niets van terecht. Dit kwam waarschijnlijk doordat Eichmann één van de weinige was die in deze strijd geloofde.

De arrestatie

Na de overgave van Duitsland in mei 1945 werd Eichmann gearresteerd en opgesloten in een Amerikaans kamp. Hij kan echter ontsnappen en laat zich op 20 mei 1946 registreren onder een andere naam, en werkt enkele jaren als kippenboer. In juli 1950 vlucht Eichmann met hulp van de ondergrondse SS naar Argentinië en neemt daar weer een andere naam, namelijk Ricardo Klement. In 1952 laat hij zijn vrouw Vera en hun drie kinderen komen vanuit Oostenrijk naar Argentinië.

In 1957 komen ze Eichmann toch op het spoor. In die tijd kwam het hoofd van de geheime zaken van Israël via via erachter dat Eichmann nog leefde en in Argentinië woonde. Hij wist zelfs een mogelijk adres. Er werden toen een paar agenten naar dat huis gestuurd, maar ze dachten dat het huis niet van hem koon zijn, omdat het er erg arm uitzag, terwijl Eichmann juist rijk was.
Na deze teleurstelling werd aan de officier van Justitie gevraagd hoe hij aan die informatie was gekomen. Eerst wilde hij het niet zeggen, maar uiteindelijk vertelde hij het toch. Met deze man werd ook contact gemaakt. Die vertelde dat zijn dochter omging met iemand die zich Nicolaas Eichmann noemde. Deze jongen zei dat zijn vader veel gereisd had ter behoeven van de oorlog. Toen was er bij hem een lichtje gaan branden en had de officier van Justitie een bericht gestuurd. Het huis wat bedoeld werd stond op twee namen, namelijk Smidt en Klement. Eerst werd gedacht dat Smidt Eichmann was, maar dat kon onmogelijk bleek later. Om het onderzoek nog eens extra moeilijk te maken waren er geen vingerafdrukken van Eichmann. Hierdoor stopte ze dit onderzoek.
In 1959 kwamen ze weer op een nieuw spoor wat naar Argentinië leidde. Volgens deze bronnen zou Eichmann leven onder de naam Ricardo Klement. Nu was er geen twijfel meer mogelijk en werden er een heleboel agenten naar datzelfde huis van 2 jaar terug gestuurd.
Toen deze agenten navraag deden bij dit huis, bleek dat het huis net verbouwd werd. Deze timmerlieden vertelden dat er Duitsers hadden gewoond en dat één Duitser regelmatig kwam kijken. Na deze Duitser een aantal keer gevolgd te hebben, kwamen ze erachter waar hij woonde. Later kwamen ze erachter dat dit Dieter Eichmann was. Toen ze eenmaal achter het huis kwamen, gingen ze op onderzoek uit met een verborgen camera. Zo konden ze ongemerkt in contact komen met die bewoners.
Eerst zagen ze Vera Eichmann, en later zagen ze ook een man lopen die veel op Adolf Eichmann leek. Later bleek het hem ook te zijn.
Nu ze zeker wisten dat hij het was, konden de voorbereidingen voor de arrestatie beginnen. Er waren een aantal grote nadelen dat het in Argentinië moest gebeuren, namelijk: het was een grote afstand, er was geen snelle communicatie en de beslissingen moesten snel genomen worden.
In Argentinië werden toen voorbereidingen gemaakt. Er werd een huis geregeld waar ze alles konden doen.
Op 29 april vertrok het hoofd van Justitie naar Argentinië. Er was meteen weer een probleem: er was geen goed huis waar ze Eichmann gevangen konden houden. Het plan was dat de Israëlische delegatie op 11 mei zou komen, en daarom moest de arrestatie uiterlijk plaats gevonden hebben op 10 mei. Op 3 mei vonden ze eindelijk een huis.
Toen besloten ze Eichmann op 10 mei te arresteren, wat later werd verzet naar 11 mei. De arrestatie lukte en hij werd naar dat huis gebracht. Daar werd hij onderzocht en ondervraagd naar zijn maat schoenen, kleding, nummer van de nazi-partij, naam, SS-nummers en zijn echte naam. Het enige wat hij antwoordde was: ‘’Ich bin Adolf Eichmann’’.
Toen hadden ze 100 procent zekerheid. Uiteindelijk lukte het om hem in Israël te krijgen en op 23 mei 1960 werd het bekent: Eichmann is na 15 jaar eindelijk opgepakt.
Het proces

Het proces tegen Eichmann begon op 10 april 1961 en vond plaats in de districtsrechtbank van Jeruzalem. Het proces werd geleid door drie rechters. Opvallend is het dat het drie joodse rechters waren. De hoofdaanklager was de procureur-generaal van Israël. Een Duitse advocaat had de verdediging van Eichmann. Eichmann werd beschuldigd van 15 misdaden, waaronder misdaden tegen het joodse volk, misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden, lidmaatschap van SS, SD en Gestapo en misdaden tegen Polen, Slovenen, zigeuners en Tsjechen.
Het proces tegen Eichmann nam 4 maanden in beslag. Dit kwam onder andere doordat de emoties in de rechtszaal hoop opliepen en dat de hoofdaanklager 1600 documenten voordroeg en 112 getuigen opriep. Die documenten bevatten veel papieren die erg belastend waren en ook meerdere papieren waren ondertekend door Eichmann. Dankzij de getuigen en documenten kon bewezen worden dat hij het hoofd van een organisatie was die als doel had de vernietiging van alle Europese joden. Zijn verdediging bereikte eigenlijk niets. Hij vocht de feiten van de aanklager niet aan en ook de documenten niet. Zijn advocaat wilde zich vooral richten op de rechtsgeldigheid van het proces. Volgens hem was die niet rechtsgeldig, omdat de Israëlische rechters bevoordeeld waren, hij illegaal gekidnapt was, de misdaden ergens anders waren gepleegd dan in Israël en dat de wet pas na de oorlog was aangenomen.
De rechters waren het niet eens met deze argumenten en wezen ze ook allemaal af. Hij werd op alle punten schuldig gevonden. Daarom werd hij op 15 december 1961 ter dood veroordeeld. Hiertegen ging Eichmann in beroep maar dat werd afgewezen. Hij deed daarna nog beroep op de president van Israël, maar dat werd ook afgewezen. Nu was er geen ontkomen meer aan voor Eichmann.

Zijn laatste woorden waren:
‘’In einem kurzen Weilchen, meine Herren, sehen wir uns ohnehin wieder. Das ist das Los aller Menschen. Gottgläubig war ich im Leben. Gottgläubig sterbe ich. Es lebe Deutschland. Es lebe Argentinien. Es lebe Österreich. Das sind die drei Länder, mit denen ich am engsten verbunden war. Ich werde sie nicht vergessen."
In de nacht van 31 mei op 1 juni 1962 werd Eichmann opgehangen in de Ramleh-gevangenis. Zijn lijk werd verbrand en uitgestrooid over de Middellandse Zee.

Nawoord en bronvermelding

Dit was mijn werkstuk over Adolf Eichmann. Ik vond het best wel interessant om te maken, omdat ik een boel dingen tegenkwam die ik nog niet wist. Ik wist bijvoorbeeld niet dat hij achter de massavervolging op joden zat. Ik dacht altijd dat Hitler zelf al die plannen had gemaakt, maar dat bleek dus niet zo te zijn.
Wat ik wel vind is dat hij eerlijker berecht had moeten worden. Hij verdiende natuurlijk ook een zeer zware straf, maar om het door drie joodse rechters te laten berechten kan ook niet. Ik denk dat zij niet objectief genoeg geweest zijn. Verder vind ik het wel een eng idee dat een normaal persoon, want dat was hij in feite wel, door gepest op school zo’n massamoordenaar is geworden. Misschien was het niet de enige oorzaak, maar het gepest met:’’de kleine jood’’ zal vast geholpen hebben. Daarom ben ik wel anders gaan denken over bijvoorbeeld pesten, want wat zo klein is kan zo groot worden…
Mijn informatie kon ik best makkelijk vinden, al waren ze soms wel wat tegenstrijdig. Verder had ik niet zo veel moeite om het te maken. Ik vond ook dat we genoeg tijd gekregen hebben.

Deze bronnen heb ik gebruikt:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Adolf_Eichmann
http://users.pandora.be/amarcord/selys/eichma01.html
http://www.go2war2.nl/artikel/1048/3
http://huiswerk.scholieren.com/werkstukken/verslag.php?verslagid=1753
http://huiswerk.scholieren.com/werkstukken/verslag.php?verslagid=1128
http://huiswerk.scholieren.com/werkstukken/verslag.php?verslagid=13543