Plaatsbeschrijving: In het ziekenhuis

Het ziekenhuis
Bij het binnenkomen van de kliniek stroomt een mengeling van de geur van hygiënische producten en medicijnen je toe. Rechts in de onthaalruimte staat een toog met een zwart, marmeren oppervlak die dienst doet als receptie. Hiernaast geeft een machientje nummertjes aan de wachtenden. Hoog aan de muur springen de nummertjes van de mensen die aan de beurt zijn te voorschijn. Aan de overkant is er een lange rij witte bureaus waar men zich moet aanmelden. Na het aanspringen van het lampje gaat de deur van de lift open en het hijstoestel verwelkomt iedereen in haar saai en stil huisje. Een van deze mensen is een verpleegstertje met een karretje dat al de goederen in de volgende afdeling importeert. De kabels slepen de lift naar boven. De pasgeboende gang zou dienst kunnen doen als schaatsbaan, zelf de kleur van de vloer is vergelijkbaar met die van ijs. De hoge
naaldschoenen van de verpleegster geven injecties aan het marmeren loopoppervlak prik, prik, prik.De deuren hebben zich getooid met een mooi kaartje dat de geboorte van een nieuw mensje aankondigt. Achter de deur vertoeft er zich een heerlijk aroma van babyzalfjes en

poedertjes. In een petieterig kamertje pronkt het bedje met zijn inhoud dat om te stelen is: een snoezig snoepje van een baby. In het kleinste kamertje van het huis, het poepdoosje, overheerst de geur van de wc-eend de walm van producties van het menselijk lichaam. Waar de muren elkaar ontmoeten weeft een spin haar knus en ingenieus gevonden optrekje. De oude deur van de wc klaagt telkens weer over haar te lange
werkuren als men haar opent. In het centrum van het vertrek staat een eenpersoonsbed dat van weinig smaak getuigt. Door het paalwerk lang de rand van het bed heeft het wat weg van een besneeuwde tuin in het putje van de winter. Een grote proficiat aan de sneeuw op de matras
die in deze hittegolf kan overleven! In een hoekje van het plafond heeft een zwarte kijkkast haar territorium afgebakend. Op het einde van de gang komt de heerlijke geur van gebakjes en koffie je tegemoet: de lunchroom. Aan de rechterkant stelt het buffet al haar capaciteiten tentoon: honderd verschillende ontbijtkoeken, taarten, biscuits, broodjes, sneden hesp en kaas, belegde sandwiches en ga zo maar door. Op het einde van de buffettafel verzorgt het cappuccinotoestel de mensen die wat moeten bijtanken. Via de steile trappen kan men zich verplaatsen naar de operatiezaal. Door de klapdeuren lopen chirurgen heen en weer. In het middelpunt van de ruimte ligt een ongelukkige helemaal binnenstebuiten gedraaid. Naast het operatiebed piepen tientallen machines die er voor zorgen dat de organen niet hun wapens neer leggen en die de werking van de rikketik inspecteren. Aan de alweer witte muur hangen tientallen röntgenfoto's. Het papier onder de patiënt is ondertussen vuurroodgekleurd. Op een tafeltje naast de toestellen blubbert de lever gezellig heen en weer, deze is blijkbaar aan een eigen leventje begonnen. Het lijkt alsof de vloer zonet getuige is geweest van een moordpartij, de hiervoor witte marmeren vloer is bezaaid met wijnrode bloedvlekken. Wanneer de patiënt na de operatie naar de intensieve zorgen wordt gebracht
moet de kuisploeg de 'slagveldkamer' een bad geven. Iedereen is blij wanneer men het ziekenhuis kan verlaten. Bij het openschuiven van de deuren zoekt de frisse buitenlucht zich een weg naar de longen.