Israel nu, een verhaal over een Joods meisje

De oosterse zon brandde fel op mijn hoofd, ik zat op de rand van onze zanderige stoep, ik zat te denken aan wat er de laatste dagen was gebeurt, nog steeds hoor ik die kreet nagalmen in mijn oren…

Woensdag 13 juni

Hoi Dagboek

Wat er vandaag gebeurt is, dat wil je niet geloven!’s Ochtends ging ik gewoon naar school enzo, ’s middags kwam ik thuis en lag er een briefje op tafel van moeder:

Ruth,

Ik ben met David naar Chirurg Kosjer, wees niet ongerust, ga maar even naar oma Elisabeth, daar heb ik Gideon ook gebracht, die vertel je wel meer! Hou je taai en doe geen domme dingen, beloofd?

Liefs Mama en David

Ik rende gauw naar oma Elisa toe om te weten wat er aan de had was. Het was gelukkig niet zo erg, David was op school door een ruit heen geduwd. Dat hadden de hamas kids natuurlijk weer gedaan. Je zou ze!!! Had ik nou al verteld dat Tell Aviv bedreigt werd met aanslagen? en wij wonen vlakbij Tell Aviv! Ik word echt bang daarvan! Gelukkig is er nu nog niks gebeurt! Owja, even over David, moeder kwam terug en David zijn arm is gebroken en zit helemaal van boven tot onder in het gips! en door die harde val is z’n enkel ook nog aardig verzwikt! Nu kan hij bijna niks doen! hij kan nog net een beetje lopen en jammeren, en dat is het dan ook weer! Echt zielig! Maar moeder roept dat ik moet gaan slapen! Welterusten en ik schrijf morgen wel weer hoe het met David gaat, verder was er niet echt veel gebeurd vandaag, alles z’n gangetje he! Alleen die dreiging, ik ben BANG! Heel erg bang voor een aanslag! Al hoor je de verhalen over Jeruzalem… en als dat bij ons gebeurt, ik ben echt bang…

Liefs Ruth

…Ik kan deze bladzijde van mijn dagboek nog wel 100 keer nalezen, toen was allen nog mooi en ‘vredig’. Na een tijdje gehuild te hebben, schreef ik verder..

Vrijdag 15 juni

Dagboek,

Ik moet je wat ergs vertellen, een heel lang verhaal van maar 2 dagen, het was een complete chaos, waar ik zo bang voor was, is gebeurt…Ik ging donderdag gewoon naar school, en kwam thuis voor het middageten. Mama zat aan tafel en David speelde wat met Gideon. Met David ging het al een stuk beter, hij was weer vrolijk, en kon zich weer gewoon bewegen, natuurlijk had hij nog wel pijn. We moesten nog even wachten op vader, zoals je weet is die visser, en hij legt altijd op donderdag tussen de middag aan, en komt hij bij ons eten. Dit keer duurde het wel erg lang, voordat vader kwam. Opeens hoorde we een luide knal, de grond trilde en bij het huis van de buren sprongen de ruiten eruit. Je begrijp natuurlijk wel dan we heel erg schrokken. Na de 1e klap, kwam er nog een! Die was nog harder dan de vorige! Ik had in tussentijd Gideon haastig op m’n schoot genomen, en was middenin de kamer gaan zitten, zodat, als er ruiten sprongen, ze ons niet raken konden. Moeder, David en ik met Gideon, zaten angstig te trillen middenin de kamer… toen kwam die vreselijke 3e dreun… die klap was alleroverweldigend! De ramen sprongen eruit en de meuren trilden, het is een wonder dat ons huis niet was ingestort! Na die klap werd het stil… angstig stil… Moeder raakte in paniek, David huilde zachtjes en Gideon huilde als hij nog nooit gehuild had! Die angstige stilte duurde niet lang, overal om me heen hoorde ik stemmen, huilen, schreeuwen, gillen… ik rende met Gideon in m’n armen naar buiten, moeder kwam mij achterna. Overal was het een puinhoop, aan de andere kant van het dorp waren huizen ingestort. En, als je wat verder keek, naar de richting van Tell Aviv, zag je zwarte wolken, griezelig opdoemen tegen de helderblauwe lucht. Waar ik, en zoveel vele mensen bang voor waren is gebeurt,” het vliegveld van Tell Aviv is gebombardeerd door de hamas terroristen” werd er geroepen in de straat. En tussen al die gezichten, betraande gezichten, gezichten vol bloed, zach ik het gezicht van mijn vader. Hij kwam naar ons toe rennen, blij dat we allemaal nog in leven waren…

…Ik zuchtte, als ik denk aan wat er verder gebeurt was… ik heb geen zin meer om verder te schrijven in mijn dagboek, maar ik voel mijzelf verplicht, ik weet niet waarom. Misschien voor later of… ik schreef weer verder…

Het luchtalarm begon te loeien, we renden allemaal naar ons huis. We vielen in ons huis allemaal op de grond. Ik hoorde het zware geluid van auto’s en schieten. Achteraf bleek dat het de hamas was, die op alles schoten wat bewoog. Ik hoorde zachtjes huilen naast mij. Ik keek opzij, en zag dat oma Elisa naast mij op de grond lag. Toen alles weer rustig werd en het luchtalarm ophield, stond oma Elisa als eerste op en ging naar buiten. Ik keek haar na, iedereen bleef nog roerloos liggen op de grond. David met zijn handen voor zijn ogen,en mama lag zowat op de kleine Gideon, en papa sloeg zijn arm om David heen. En ik keek nog steeds naar oma Elisa…Ik voelde de spanning, want ik had geleerd dat ik vlak na een aanslag niet naar buiten mocht. Maar ik moest oma Elisa waarschuwen, want wat ze nu deed was gevaarlijk. De hamas hoeft nog lang niet weg te zijn… ik stond op en wilde naar de deur lopen, toen hoorde ik geschreeuw en schieten, ik keek in die richting, en hoorde een ijselijke gil, en zag daarna het lichaam van oma Elisabeth in elkaar zakken…ik viel gelijk weer op de grond, en hoelang ik daar gelegen heb weet ik niet meer, maar ik heb gehuild totdat ik niet meer huilen kon. Toen ik een hand op mijn rug voelde, durfde ik pas weer te kijken. Ik keek middenin het gezicht van vader “het is veilig” zei hij alleen maar. Hij liep met moeder naar het lichaam van oma Elisa, tilde het op, en droeg het naar onze schuur. Ik moest opletten dat David niks zag, en de kleine Gideon moest ik stil zien te houden. Na een uurtje kwam de hulpverlening echt op gang. Mensen werden geholpen. die mensen van de hulp kwamen ook naar mij. Ik heb het hele verhaal verteld van wat voor vreselijks ik gezien had, en huilde weer oneindig lang. Vader kwam en vertelde dat hij ging helpen, en dat moeder nog bij het lichaam van oma Elisabeth was. ’s Nachts kon ik helemaal niet slapen, en nu, vrijdag, zit ik dus bij ons voor op de zanderige stoep het verhaal te vertellen aan het boekje, dat ik ooit eens van oma Elisa heb gekregen, en dat ik nu als mijn dagboek beschouw…Ik ga nu maar stoppen met schrijven, en het verhaal van de dag is nu langer dan ooit geworden. Oma Elisa word morgen begraven. Toen David hoorde dat Oma Elisa vermoord was werd hij lijkwit, en barste daarna in snikken uit, net als mij dus. Maar ik ben blij voor hem dar hij het niet heeft gezien!

Liefs Ruth

Een diepe zucht… het verhaal was eruit, maar de bangheid bleef…