Hongerwinter

De Hongerwinter.

Oorlog kost ontzettend veel geld en grondstoffen. Veel dingen waar die grondstoffen inzitten, zoals metalen voorwerpen, werden door de bezetters ingepikt. De koperen klokken werden uit de kerktorens gehaald en naar de fabrieken in Duitsland vervoerd. Er werden wapens van gemaakt. Auto’s en fietsen werden afgepakt. Gewone alledaagse producten werden schaars. Zoals eten, warme kleren, schoenen, zeep en brandstof voor de kachel en de bakkersoven.
Chocola was helemaal niet meer te krijgen. Sommige mensen waren vergeten hoe het smaakte. De dagelijkse boodschappen zoals brood en suiker waren op de bon. Dat betekende dat je kleine porties kreeg tegen inlevering van de bonnen. Natuurlijk moesten de mensen er ook nog voor betalen.
Vooral in het laatste oorlogsjaar, nadat de slag om Arnhem mislukt was, was er boven de grote rivieren in Nederland haast niets meer te krijgen. Veel mensen leden honger.
Die periode noemen we de Hongerwinter. Veel mensen uit het westen van het land gingen op hongertocht. Bij de boeren probeerden ze graan of aardappelen te kopen of te ruilen tegen sieraden en andere waardevolle goederen. In de steden moesten de mensen naar gaarkeukens. Dat waren centrale keukens waar ze een pannetje soep konden halen. De soep was vaak niet meer dan heet water met een paar koolbladen erin. Ook was er gebrek aan brandstof voor de kachels in de huizen en voor het koken. Door de Hongerwinter zijn meer dan 15.000 mensen omgekomen.
De Hongerwinter was ook ontstaan doordat de Duitsers de wegen en spoorlijnen van de landbouwgebieden in Groningen en Drenthe naar het dichtbevolkte westen van het land hadden afgesneden. Zo kon er geen voedsel worden vervoerd. Het afsnijden van de aanvoerlijnen (wegen en spoorlijnen) was een wraakactie van de Duitsers omdat de Nederlandse regering in Londen tijdens de Operatie Market Garden had opgeroepen tot een spoorwegstaking. Een groot deel van het spoorweg personeel heeft hieraan meegedaan.