Automutilatie

En toen brak het glas.

Woensdag 19 september 2001
--------------------------------
Ik moet je iets vertellen!

Vannacht heb ik weer die droom gehad. Dezelfde als die ik zowat elke nacht heb. Het was heel raar en toen ik wakker werd, lag ik badend in het zweet.
Ik was op school, een dag zoals elke andere. Net als altijd liep ik weer over het enorme schoolplein. Ik had het koud, niet met kippevel en zo, maar van binnen. Ken je dat? Het leek wel of mijn bloed ophield met stromen. Ook had ik het gevoel alsof er een zwaar gewicht op mijn schouders drukte. Net alsof zwaartekracht me onder de grond probeerde te krijgen. Dat was pas een vreemd gevoel!
Nou, eigenlijk begrijp ik er niet veel van. Ik voel me voor de rest normaal.

Maandag 24 september 2001
-------------------------------
Ik zit opgesloten en toch ben ik vrij. Ik ben omringd door glazen muren en toch kan ik ademen. Ik kan de buitenwereld zien, maar ik lijk voor haar niet te bestaan. Van buiten ben ik een gewoon meisje. Van binnen gil ik, maar niemand hoort me. Geen enkele emotie kan door die glazen muur heen komen. Voor de buitenwereld lijk ik als bevroren.
Zo voel ik me op het moment. Ik denk dat er niet iemand is die weet hoe ik me voel, behalve jij.

Woensdag 26 september 2001
--------------------------------
Gisteren ben ik heel erg boos geworden. Ik kwam thuis van school. Het huis was leeg. Het gevoel van leegte overwon me als een sluw, sluipend gif.
Halsoverkop rende ik naar de badkamer. Mijn veilige plaats, het enige met een slot op de deur.
Mijn spiegelbeeld staarde me aan, keek me na, brutaal zoals altijd. Ik kreeg een bittere smaak in mijn mond en had het gevoel dat mijn maag uit mijn lichaam wilde vluchten. Ik snelde nog net optijd naar de wc, toen ik met lange halen mijn lunch uitbraakte.

Mijn lichaam zakte ineen, mijn krachten waren volledig opgebruikt. Mijn hoofd bonste, mijn trui koud en plakkerig op mijn rug en durppels zweet op mijn voorhoofd. Vroeger zou ik op momenten als die in tranen uitgebarsten zijn, maar dat kon ik niet meer, dat had ik niet meer verdiend.
In mijn hoofd klonk maar een gedachte: ik ben het kwade en dat moet gestraft worden. Het heeft mijn lichaam al veel te veel pijn gedaan. De sneden in mijn armen en benen gaven nog steeds een stekende pijn. Ik moest en zou het kwaad uit me verjagen, wat ik er ook voor zou moeten doen. Ik ging met mijn rug tegen de muur zitten. De koude wand deed deugt, het was verkoelend. Woede kwam in me boven. Ik bonkte mijn achterhoofd tegen de muur, eerst zacht maar steeds harder, tot er plotseling een duistere waas voor mijn ogen hing. Die werd steeds donkerder tot er niets meer dan zwart was.

Toen ik weer bij kwam realiseerde ik wat ik had gedaan. Ik had mezelf langzaamaan bewusteloos geslagen. Om een of andere sadistische reden gaf dit me een bevredigend gevoel. Ik had mezelf gestraft en dat luchtte op.

Woensdag 3 oktober 2001
-----------------------------------
Vandaag heb ik wat meegemaakt!! Het was een speciale dag op school. Er was een man die bij ons voor de klas kwam spreken over dingen als anorexia, kindermishandeling en automutilatie. Van het laatste had ik nog nooit gehoord, maar toen hij erover vertelde wist ik niet wat me overkwam! Ik kon mijn oren niet geloven! Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en mijn handen kon ik niet doen stoppen met beven. Hoe erg ik ook probeerde. Het liefst van al was ik het lokaal uitgerend, maar daar had ik het lef niet voor.
Toen hij eigenlijk klaar was en we naar huis mochten, vroeg hij me of we eens konden praten.

Hij stelde zich voor als Ruud, gewoon Ruud, niets meer. Toen ik vroeg wat hij van me wilde zei hij dat hij in mijn ogen kon aflezen dat ik ergens meezat. Hoe wist hij dat??
We hadden nog heel lang gepraat. Hij stelde veel vragen, maar geen moeilijke en ik moest niet antwoorden als ik niet wou. Daar ben ik hem dankbaar voor.

Vrijdag 9 november 2001
-----------------------------------
Met Ruud heb ik de laatste weken nog erg vaak gepraat. Het lucht echt op! Ik heb hem ook over mijn droom verteld. Hij wist hoe hij me hiervan kon afhelpen.
Op een ochtend nam hij me mee naar een vriendin van hem. Ze heet Yan, zij weet heel veel van hypnose af. Hypnose, ja, dat heeft me gered. Hij had haar al verteld over mijn probleem. Gelukkig, ik ben niet goed in dingen vertellen.
Net zoals Ruud had ik het gevoel dat ze begreep wat er in me omging.

Nadat ze me piekfijn had uitgelegd wat ze met me van plan was, heeft ze me echt gehypnotiseerd! Ze vertelde me dat ik weer in mijn droom was. De glazen muren hadden me weer gevangengenomen. Yan beval me tegen de muren te schoppen. Het glas trilde. Ik werd vreselijk boos en begon te slaan en te gillen. Opeens viel het glas aan diggelen. Ik zakte door mijn knieen heen. Omringd door glasscherven zat ik op de grond, midden op het schoolplein dat ineens niet meer zo overweldingend groot leek. Voor het eerst liet ik mezelf toe te huilen. Tranen stoomden over mijn wangen, er leek geen einde aan te komen. De mensen op het plein keken naar me. Sommigen probeerden me te troosten, anderen spraken me bemoedigende woordjes toe. De leegte in me werd langzaamaan weer opgevuld. Ik huilde van geluk.
Yan haalde me uit mijn hypnose. Ik zat naast de zetel waar ik in zat en had het salontafeltje omvergegooid, maar dat was niet erg.

Zondag 16 december 2001
----------------------------
Ik ben vrijgekomen en ik voel me goed. De glazen muren heb ik vernield en ik kan weer vrij ademen. Ik kan de buitenwereld zien en iedereen ziet mij. Van buiten ben ik een gewoon meisje. Dat ben ik ook, maar speciaal op mijn manier. Ik heb geleerd over mijn gevoelens te praten, niet alles op te kroppen. Ik ben niet langer meer bevroren, ik leef!
Bedankt, omdat ik je alles kon vertellen en dat zal ik altijd blijven doen.

Ik hou van je
Fleur