Der Untergang (2004)

Der Untergang

Deze film schept een goed beeld over hoe de Führer zijn laatste dagen van het Derde Rijk doorbracht. Vele mensen zullen hierdoor eindelijk een idee hebben van hoe het er echt aan toe ging, onder andere ikzelf heb veel bijgeleerd.

We krijgen ook een compleet andere kijk op de beesten die wij allen kennen uit het Hitlerrijk. Velen hebben over deze een beeld dat ze gewelddadige monsters waren, maar eigenlijk zijn ze ook maar mensen. Natuurlijk zijn hun misdaden dat ze begaan hebben niet goed te praten. Neem nu Hitler, hoe hij afgebeeld werd in de film; volgens velen zou hij veel te menselijk gemaakt zijn, een zielige oude man die treurt om z’n verloren rijk. Niets van waar: Hirschbiegel gaat wel degelijk voorbij aan de gebruikelijke, karikaturale voorstelling van Hitler als een duivel met bokkenpoten , maar dat wil nog niet zeggen dat we met veel warme gevoelens voor de man de zaal verlaten. Ja, Hitler is vriendelijk tegen z’n secretaresse, ja, hij geeft de kok complimentjes dat het eten lekker is, ja, hij speelt met z’n hond en ja, hij staart samen met z’n architect Albert Speer mistroostig naar de maquette van zijn gedroomde, utopische Berlijn van de toekomst. Maar dit is ook een man die zonder een seconde te aarzelen z’n eigen volk in de steek laat (“In deze oorlog zijn er geen burgers!”), en die zelfs wanneer hij z’n testament dicteert blijft raaskallen tegen de joden.

De aangrijpendste scènes dan, kwamen op het einde van de film. Bijvoorbeeld de scène waar Mevrouw Goebbels haar kinderen verplicht om eerst het slaapdrankje in te nemen voor ze hun het gif inbrengt. De manier ook waarop ze het inbrengt, geen enkele zoen voor ze de capsule in hun mond steekt, geen enkele emotie. Ze vermoord haar kinderen in koelen bloede. Haar reden is ook zeer banaal ;Ze wil niet dat haar kinderen opgroeien in een post-nazi wereld. Dit is gewoon ziekelijk. Ook als Hitler zelfmoord pleegt, eerst de capsule kapotbijten en dan nog een kogel in je kop schieten. De enige twee die helder nadenken, en hun leven niet willen opgeven voor iets dwaas zijn; Traudl Junge en de dokter. Traudl Junge, wil toch nog proberen om voorbij de Russen te lopen om te ontsnappen aan al die miserie, “Ik moet het doen zegt ze nog tegen Gerda”, ze is niet bereid haar leven op te geven
Juist hetzelfde bij de dokter, hij kan het gewoon niet vatten dat je wil en kan sterven voor één man.