Gladiator (2000)

, aan het kruis genageld en levend verbrand, zint hij op wraak. Hij wordt opgepakt door een slavenhandelaar en zo tot \"gladiator-voer\" gemaakt. Maximus kan echter zo goed vechten dat hij bekend wordt en uiteindelijk na vele gevechten in kleine stadjes in het Colosseum terechtkomt. Ook hier verslaat hij iedere tegenstander en komt hij tegenover de keizer te staan…

In de film viel mij de sfeer het meeste op. Vooral bij sommige scènes dat Maximus denkt aan zijn huis, zijn vrouw en zijn zoontje, dan hangt er een hele aparte sfeer, onder andere omdat het kleurengebruik erg apart is. Dit zijn echt van die scènes waar je kippenvel Het viel mij ook op hoe ‘grof’ ze vroeger waren. De mensen staan echt te juichen als er iemand op brute wijze wordt vermoord, en dat vond ik persoonlijk een beetje afschuwwekkend. Maar dat zal ook wel liggen aan de westerse normen en waarden van dit moment. Maar het verbaasde mij wel dat die mensen daar zo vrolijk naar kunnen kijken, ik zou waarschijnlijk over mijn nek gaan.

De scène waarin Maximus thuiskomt, en daar zijn vrouw en zoontje verbrand aantreft heeft het meeste indruk op mij gemaakt, omdat hij hen zó graag wil zien, en dan leven ze gewoon niet meer. Dat is echt een heel zielig stukje in de film. Ook werd het mooi gefilmd, je zag niks ‘vies’ of ‘engs’, maar het kwam toch allemaal wel heel sterk over.

De scène die het meeste weerzin bij mij opriep was de scène dat de nieuw opgeleide gladiatoren voor het eerst gaan vechten. Ze zitten dan met z’n tweeën aan elkaar vast, door middel van een ketting, en vechten tegen een stel andere gladiatoren, die niet vast zitten. Dit is een verschrikkelijke scène, omdat het er nogal ruig aan toe gaat. De wapens die ze gebruiken zijn kei gemeen, en het wordt nogal een bloederige bende. Ook heeft de regisseur er geen moeite mee de wonden die de gladiatoren hebben even zeer smakelijk in beeld te brengen.

- Russell Crowe is Maximus, een moedige Romeinse
generaal. Hij is heel moedig, en trouw aan de keizer. Hij wordt niet voor niks als opvolger van de keizer gekozen, hij wil dat het rijk weer een democratie wordt, en verlost wordt van slechte alleenheersers als Commodus. Hij wordt van generaal een slaaf, van slaaf een gladiator en van gladiator en held die Commodus verslaat.

- Joaquin Phoenix is Commodus, een laffe zoon van een
grote keizer. Hij zoekt voortdurend waardering bij zijn vader, zuster en het Romeinse volk, maar krijgt dit niet. Om dit te compenseren neemt hij de macht over. Hij is geen strijder, maakt het rijk niet groter of machtiger. Het enige wat hij doet is de bevolking van Rome bezig houden met bloederig vermaak als de gladiatorgevechten.

- Connie Nielsen is Lucilla, de zus van Commo- dus. In het begin van de film lijkt ze gemeen. Eerst staat ze
ook achter haar broer. Later wordt ze verliefd op Maximus en
helpt ze hem met het verlossen van Rome.

Maximus en Commodus haten elkaar, terwijl Lucilla en Maximus op het einde verliefd zijn. Commodus weet dit, en wordt daarom ook heel boos op zijn zusje, en de familie ‘relaties’ gaan ook een beetje stuk. Hij dwingt haar zelfs om met hem een kind te maken.

Tijdens het kijken heb ik me niet echt met iemand geïdentificeerd, omdat de karakters nogal extreem waren. Maximus de held, Commodus de slechterik, en Lucilla de overloper. Dit ben ik geen van alle, en daarom heb ik me niet echt geïdentificeerd met één van de karakters. Wel heb ik veel bewondering voor Maximus gekregen, op de manier waarop hij weer uit de put komt nadat hij zijn vrouw heeft verloren.

Het belangrijkste thema in de film is dat je, als je maar een sterke wil hebt, je als je gevallen bent ook weer omhoog kan klimmen en je doel bereiken. Het komt wel goed, maar je moet er wel moeite voor doen. De bedoeling van de regisseur was waarschijnlijk om dit idee over te brengen op de kijker. Een andere bedoeling was amuseren, want hij heeft het allemaal erg groots aangepakt, wat dus niet alleen leidde tot een les overbrengen maar gewoon een mooie film maken, die het goed zou doen bij het publiek. Recensie: (…) Tot zover het verhaal. Gladiator heeft overigens wel wat meer te bieden dan spectaculaire gevechten: door middel van de computer zijn er een paar schitterende opnames in het \'oude Rome\' mogelijk geworden. Commodus is een bijzonder gluiperige type. Dat merk je al aan de naam. Ze hadden \'m net zo goed meteen Latrinus of Porto Pottius kunnen noemen. Verder zag ik komiek Omid Djalili nog even voorbijschuiven, die kennelijk carrière begint te maken met rolletjes als ongure Arabier (zie ook The Mummy). Crowe is erg goed, maar lijkt zoals gezegd bepaald niet op een Spanjaard. Dat kan mij verder niks schelen, maar begin er dan niet over. Dan moet me nog iets van het hart over al het geweld in deze film. Ik kan niet met goed fatsoen claimen tegen geweld te zijn. Niet alleen ben ik voor de doodstraf, maar ik vind zelfs dat de executies op TV te zien moeten zijn. Doe dat een jaartje en er wordt gegarandeerd nooit meer een student
doodgeslagen als hij zijn vriendin op de trein zet. Wel ben ik tegen zinloze acties tegen zinloos geweld. Ook in films heb ik er over het algemeen weinig moeite mee als er bloed vloeit. Ik eis ook dat \'de boef\' aan het eind van de film op onfrisse en pijnlijke wijze om het leven komt. Met name
James Bond stelt op dat vlak zelden teleur. Waarom heb ik dan zo\'n moeite met Gladiator? In feite is het niets meer dan een verzameling stuntmannen en speciale effecten. Er worden heel wat hoofden en andere lichaamsdelen geamputeerd, maar het zou visueel allemaal nog veel erger kunnen. Ik schijn ook de enige te zijn die zich er druk over maakt: de meeste critici spreken van een spektakelstuk en aan de publieksreacties te merken zou je gouden zaken kunnen doen door inderdaad kaartjes te verkopen voor een gevecht op leven en dood. Nou ja, dan zal het dus wel aan mij liggen maar ik vind het niet fris. Gladiator gaat toch meer over knokpartijtjes dan over het onrecht dat slaven die zich moeten doodvechten wordt aangedaan: dat thema behandelt \'Spartacus\' (1960) veel beter. En DUS is Gladiator ondanks alles toch gewoon een excuus om smerige slachtpartijtjes in beeld te brengen. Wie daar van kan genieten is geen haar beter dan het publiek in het Colosseum. Ik zal Gladiator geen laag cijfer geven vanwege dat geweld, al is dit gewoon niet mijn soort film. Evenzogoed is het verhaal verder niet van dien aard dat we van een meesterwerkje kunnen spreken. De gevechten nemen heel wat tijd in beslag, maar evenzogoed is 2,5 uur aan de lange kant voor deze film. Score: 7/10
Martijn Warnas

 De opnames van het oude Rome zijn inderdaad érg mooi, dat was ook een van de dingen waarvan wij erg onder de indruk waren. Je kon echt niet zien dat het met de computer was gemaakt.  Russell Crowe lijkt inderdaad niet op een Spanjaard, maar dat ze er niet over zouden moeten beginnen vind ik onzin, omdat het duidelijk is dat de ‘handelaar’ staat te liegen als hij vertelt dat Maximus een Spanjaard is. Het wordt gewoon meer zijn bijnaam, dan dat er werkelijk mee bedoeld wordt dat hij Spaans is.  Dat er veel geweld in zit klopt inderdaad, ik had zelf ook een beetje het gevoel dat de regisseur meer geïnteresseerd was in een mooie vechtpartij, dan om de in’s and out’s van het leven van de gladiator zelf.  De film vond ik ook wat lang, op het einde beginnen de lange dialogen een beetje te vervelen, en wil je snel dat de slechterik wordt afgeslacht.  De acteurs pasten goed in hun rollen. Vooral Crowe vond ik erg goed spelen. Hoe erg zijn situatie ook was, je zag gewoon aan hem dat het een sterke persoonlijkheid was en dat hij er weer bovenop zou komen. Citaat: \"Crowes Maximus is zo monumentaal dat hij nog een overtuigende macho zou zijn in een roze tutu.\"