Ckv1-verslag Film
Titel: The secret life of words
Regiseusse: Isabel Coixet
Datum van bioscoop bezoek: 20-06-06
Bioscoop: Filmhuis Cinode
The Secret life of words: prachtig, tragies en overgetelijk
Op een olieplatform, midden in de zee, is een ongeluk gebeurd.
Een in zichzelf gekeerde, zwijgzame en mysterieuze vrouw (Hanna) die door oorlog getraumatiseerd is en haar verleden probeert te vergeten, gaat als verpleegster op het booreiland werken. Ze verzorgd en verpleegt de man die door het ongeluk verwond is (Josef). Tussen Hanna en Josef ontstaat intimiteit en een bijzondere band . Een band vervuld van geheimen, waarheden, leugens, humor en pijn.
Beiden proberen door te gaan met het leven, na alles wat ze meegemaakt hebben. En Josef besluit dat ze dat samen moeten doen. Hanna wil hier in het begin niks van weten. Ze is bang dat ze op een dag in haar verdriet zal verdrinken en Josef daarin mee zal slepen, waarop Josef zegt: ‘ik zal leren zwemmen’. En zo komen ze dan toch nog bij elkaar.
De belangrijkste personages in deze geheel chronologisch opgebouwde film zijn, hoe onverwacht, Josef en Hanna.
Hanna is de zwijgzame en in zich zelf gekeerde verpleegster met een oorlogstrauma en Josef is haar patiënt, die door het ongeluk tijdelijk blind en zwaargewond is. Hij is open en grappig, maar wordt ook achtervolgd door gebeurtenissen (hij had een relatie met de vrouw van zijn beste vriend en poogde de zelfmoord van deze vriend tegen te houden, maar faalde hierin).
Beeld is in deze film absoluut overheersend over woord. Er zijn scènes waarin nauwelijks tot niet gesproken wordt, dat heeft er o.a. mee te maken dat Hanna ( de hoofdpersoon) doof is. Je ziet dat er lang over de beelden nagedacht is en dat er voor beelden zijn gekozen die wat ‘vertellen’.
Het camerawerk is vrij amateuristisch, wat overigens absoluut niet storend is. Integendeel, het past op de een of andere manier bij het verhaal. Strakke, flitsende montages en close-ups had ik in dit filmverband heel vreemd gevonden.
Muziek is er maar heel weinig in deze film, maar de muziek die er is, komt daardoor heel goed tot zijn recht en speelt zeker een belangrijke rol. De teksten komen ook overeen met de thema’s en gebeurtenissen in de film. Een nummer heet bijvoorbeeld: ‘I dreamt of an ocean’.
Het belangrijkste decorstuk is het booreiland, midden in de zee. Totaal geïsoleerd, afgesloten van de buitenwereld. Er werken mensen, die alleen willen zijn, met rust gelaten willen worden, wachtend op de sluiting van het booreiland, wat snel zal gebeuren. Dit decor is ongelofelijk belangrijk in de film, daar speelt de film zich af en dat brengt Josef en Hanna op een weliswaar tragische manier bij elkaar.
Deze film valt overigens onder de zogenoemde ‘cultfilms’.
Ik had weinig verwachtingen voordat ik naar de film ging. Ik verwachtte dat het mooi zou zijn, meer eigenlijk niet.
Mijn verwachting klopte, al was die wel erg oppervlakkig, want wat zegt dat nou, ‘mooi?’. Was het een beetje mooi, of heel verschrikkelijk mooi?’
Ik zal het je vertellen. Ik vond deze film prachtig, hij staat in mijn lijstje lievelingsfilms en daar staan er maar weinig.
Het leven op het booreiland wordt prachtig weergegeven met een aantal personen, die zoals ik al noemde, allemaal met rust gelaten willen worden. Het zijn stuk voor stuk hele bijzondere mensen. Er is een kok, een oceanograaf, een opzichter enzovoort. Samen houden ze het hoofd boven water op het totaal verlaten en niet meer werkende olieplatform. Het ontstaan van de band tussen de terughoudende Hanna en de juist extroverte Josef is heel ontroerend en aangrijpend wanneer zij elkaar vertellen van de vreselijke dingen die ze mee gemaakt hebben (ik ben deze momenten altijd zo blij dat het pikdonker is in de bioscoop, niet iedereen hoeft te zien dat de tranen je in de ogen staan……).
Het is een prachtige film, over de vergeten overlevenden van oorlogen en de onschatbare kracht van liefde onder welke omstandigheden dan ook.
Deze film mag je eigenlijk niet missen!
Titel: The secret life of words
Regiseusse: Isabel Coixet
Datum van bioscoop bezoek: 20-06-06
Bioscoop: Filmhuis Cinode
The Secret life of words: prachtig, tragies en overgetelijk
Op een olieplatform, midden in de zee, is een ongeluk gebeurd.
Een in zichzelf gekeerde, zwijgzame en mysterieuze vrouw (Hanna) die door oorlog getraumatiseerd is en haar verleden probeert te vergeten, gaat als verpleegster op het booreiland werken. Ze verzorgd en verpleegt de man die door het ongeluk verwond is (Josef). Tussen Hanna en Josef ontstaat intimiteit en een bijzondere band . Een band vervuld van geheimen, waarheden, leugens, humor en pijn.
Beiden proberen door te gaan met het leven, na alles wat ze meegemaakt hebben. En Josef besluit dat ze dat samen moeten doen. Hanna wil hier in het begin niks van weten. Ze is bang dat ze op een dag in haar verdriet zal verdrinken en Josef daarin mee zal slepen, waarop Josef zegt: ‘ik zal leren zwemmen’. En zo komen ze dan toch nog bij elkaar.
Hanna is de zwijgzame en in zich zelf gekeerde verpleegster met een oorlogstrauma en Josef is haar patiënt, die door het ongeluk tijdelijk blind en zwaargewond is. Hij is open en grappig, maar wordt ook achtervolgd door gebeurtenissen (hij had een relatie met de vrouw van zijn beste vriend en poogde de zelfmoord van deze vriend tegen te houden, maar faalde hierin).
Beeld is in deze film absoluut overheersend over woord. Er zijn scènes waarin nauwelijks tot niet gesproken wordt, dat heeft er o.a. mee te maken dat Hanna ( de hoofdpersoon) doof is. Je ziet dat er lang over de beelden nagedacht is en dat er voor beelden zijn gekozen die wat ‘vertellen’.
Het camerawerk is vrij amateuristisch, wat overigens absoluut niet storend is. Integendeel, het past op de een of andere manier bij het verhaal. Strakke, flitsende montages en close-ups had ik in dit filmverband heel vreemd gevonden.
Muziek is er maar heel weinig in deze film, maar de muziek die er is, komt daardoor heel goed tot zijn recht en speelt zeker een belangrijke rol. De teksten komen ook overeen met de thema’s en gebeurtenissen in de film. Een nummer heet bijvoorbeeld: ‘I dreamt of an ocean’.
Het belangrijkste decorstuk is het booreiland, midden in de zee. Totaal geïsoleerd, afgesloten van de buitenwereld. Er werken mensen, die alleen willen zijn, met rust gelaten willen worden, wachtend op de sluiting van het booreiland, wat snel zal gebeuren. Dit decor is ongelofelijk belangrijk in de film, daar speelt de film zich af en dat brengt Josef en Hanna op een weliswaar tragische manier bij elkaar.
Ik had weinig verwachtingen voordat ik naar de film ging. Ik verwachtte dat het mooi zou zijn, meer eigenlijk niet.
Mijn verwachting klopte, al was die wel erg oppervlakkig, want wat zegt dat nou, ‘mooi?’. Was het een beetje mooi, of heel verschrikkelijk mooi?’
Ik zal het je vertellen. Ik vond deze film prachtig, hij staat in mijn lijstje lievelingsfilms en daar staan er maar weinig.
Het leven op het booreiland wordt prachtig weergegeven met een aantal personen, die zoals ik al noemde, allemaal met rust gelaten willen worden. Het zijn stuk voor stuk hele bijzondere mensen. Er is een kok, een oceanograaf, een opzichter enzovoort. Samen houden ze het hoofd boven water op het totaal verlaten en niet meer werkende olieplatform. Het ontstaan van de band tussen de terughoudende Hanna en de juist extroverte Josef is heel ontroerend en aangrijpend wanneer zij elkaar vertellen van de vreselijke dingen die ze mee gemaakt hebben (ik ben deze momenten altijd zo blij dat het pikdonker is in de bioscoop, niet iedereen hoeft te zien dat de tranen je in de ogen staan……).
Het is een prachtige film, over de vergeten overlevenden van oorlogen en de onschatbare kracht van liefde onder welke omstandigheden dan ook.
Deze film mag je eigenlijk niet missen!
REACTIES
1 seconde geleden